Ciemność. Brak słońca skrywający dziwny, obcy świat. Sam dla siebie nie był obcy. Obcym byli dla niego Ci, którzy rozświetlili ciemność.
Mężczyzna odzyskał przytomność, ale minęła chwila, gdy w pełni wróciła świadomość i zdolności poznawcze. Łazik P-3 leżał nieopodal, przewrócony na bok. Widoczny był z dziwnej, nienaturalnej, trzecioosobowej perspektywy, nieco z góry, niczym w filmie, podobnie jak mężczyzna. Oglądał siebie, uszkodzony pojazd, oraz obserwował zbliżającą się wokół ścianę bladobłękitnego światła. Perspektywa ruszyła i zbliżała się do mężczyzny, jak przybliżająca się kamera. Niebo nagle pokryły gwiazdy.
Obudziłem się na tylnym siedzeniu samochodu, który właśnie zboczył z ładnej asfaltowej drogi, podążając teraz po wiejskiej żwirowej klepance. Niewielka torba z rzeczami osobistymi leżała na podłodze między kanapą a fotelem kierowcy, który nie zauważył mojej pobudki. Telefon musiał wypaść z kieszeni, gdy spałem. Podniosłem go z podłogi i umieściłem z powrotem w miejscu, w którym powinien być, wcześniej sprawdzając godzinę. 5:22. Czyli kimnąłem się z godzinę. Jarek, wysoki brunet, pracujący w Ośrodku Prowizorycznym 066, skupiony był na pustej o tej porze dnia drodze. Ostentacyjnym westchnięciem dałem znak towarzyszowi, że już nie śpię.
— O, jak się spało? Nawet nie zauważyłem, gdy zasnąłeś.
— Gdy zrywają człowieka z łóżka w środku nocy, a ten ma pół godziny potem być w samochodzie, trudno nie zasnąć. Szczególnie przy ogrzewaniu i miękkiej kanapie…
— Zaraz się rozbudzisz, dojeżdżamy na miejsce.
W istocie, byliśmy już niemal u celu. Okolica przez te kilka lat nie zmieniła się zbytnio. Pomijając fakt braku kilku starych domów oraz wcale nie rzucający się w oczy kompleks zabudowań na końcu drogi.
— Składowisko odpadów się skończyło, to co teraz wymyślili? — spytałem.
— Coś z prywatnym przedsiębiorstwem. Akurat w tej okolicy jest mało ludzi, a ci, którzy już są, na słowo "prywatne" reagują splunięciem i wykrzywianiem bezzębnych dziąseł. Czyli mamy święty spokój.
— A, chyba że w ten sposób.
Samochód przejechał przez bramkę po czym skierował się na parking przy czymś, co wyglądało jak część biurowa.
— Tak bez komitetu powitalnego? Mogli chociaż wystawić ciecia co podałby rękę.
— Wiesz… od Twojego ostatniego pobytu tu, wiele się zmieniło.
— Mianowicie?
— A, sam się dowiesz. Dobra, ja idę do siebie, a Ty leć do dyrektora.
Rozstaliśmy się, po czym udałem się we wskazane miejsce. Na dworze było chłodno i pachniało typowym, wczesnym wiejskim porankiem. Budynek przypominał biuro jakiegoś zakładu produkcyjnego. Nie byłem pewien, czy zabiegi konspiracyjne były użyte tak głęboko, czy po prostu Fundacja uwielbia ten minimalistyczny styl. W gabinecie siedział dyrektor Ośrodka, Patryk Skorczewski. Dosyć niski, o urodzie i wąsie pod wielkim nosem odpowiedniej dla kogoś, kto miał w rodzinie meksykanina lub Super Mario. Wymieniliśmy pozdrowienia i zasiedliśmy do masywnego stołu. Jakaś kobieta przyniosła kawę. Idealnie smakowała, spoglądając przy delektowaniu się nią na pobliski las, skryty poranną mgłą. Dawno nie byłem na grzybach…
— Doktorze B, wezwaliśmy Pana tu, ponieważ, nie ukrywajmy, zna się pan na rzeczy. Pokierował pan projekt od niemal początku do samego końca. No właśnie, z tym końcem jest nie do końca tak, jak to w dokumentacji oficjalnej można wyczytać. — mężczyzna miał głęboki, nieco chrobotliwy głos.
— Trudno nie zauważyć, wybudowano tu cały Ośrodek. Może nie jest spory, ale jednak.
— Tak, budowa jego została wyznaczona ze wględu na… ponowną możliwość prowadzenia badań. Pamięta Pan Incydent I-PL-066-2?
— Ten, po którym miano wysadzić składzik?
— Tak. Otóż, nie doszło do rzadnej eksplozji. Od razu po tym, jak Pan wyjechał drugiego dnia po zakończeniu badań, postanowiono poczekać. Zauważyliśmy brak jakichkolwiek oznak wrogości istot z wymiaru, biorąc pod uwagę fakt przebywania ich zaraz pod włazem defensywnym. Chcieliśmy zobaczyć, co się dalej wydaży. Stało się tak, że z dnia na dzień buczenie stawało się coraz cichsze, aż ustało. Około 10 dni po zamknięciu klapy i 4 dni po umilknięciu, otworzyliśmy ją i wysłaliśmy klasę D na rozeznanie. Pracownik wrócił, cały i zdrowy. Wysłaliśmy agentów, którzy zgłosili brak zagrożenia. Czy Pan mnie nie słucha? — Skorczewski zauważył mók wzrok skupiony na orchidei stojącej na parapecie
— Nie, skądże. Po prostu układam sobie w głowie fakt, że dopiero teraz dowiaduję się o tak istotnych rzeczach. Dlaczego nikt mnie nie raczył poinformować?
— Był Pan zajęty. — Skorczewski wzruszył ramionami.
— Co? Dobra, ale co z… Cholera, czy w tej organizacji nawet dowodzący personel traktuje się z marginesem? Przecież sam rozgryzałem ten wymiar, czy Bóg wie co to jest, wystarczył jeden telefon i jestem. Nie byłem aż tak zajęty!
Skorczewski jedynie ponownie wzruszył ramionami.
— I co ja ci poradzę, chłopie… — powiedział, jakby do siebie.
— Mniejsza, co dalej? — przerwałem chwile dziwnej ciszy.
— Brak zagrożenia okazał się faktem, znaczy zastaliśmy plac taki, jakim go opuściliśmy. Po widmach nie było nawet śladu.
— Nazwaliście światła widmami?
— Nieoficjalnie. Nie wiemy, czym są, czego chcą, skąd pochodza dokładnie. Aczkolwiek udało nam się poznać trochę ich… wygląd. Na jego podstawie wyciągamy dalsze wnioski. Tu może Pan sobie zerknąć. — podał mi czarno-białe zdjęcie, chyba z jakiejś kamery odległościowej.
Zdjęcie nie było wyraźne, ale niektóre szczegóły były widoczne. Na zdjęciu widać było zarysy pięciu podłóżnych sylwetek, emitujących silną poświatę, nakładającą się na siebie wzajemnie i dając efekt łuny. Wszystkie sylwetki miały niemal identyczne głowy, podłużne, nie podobne do ludzkich. Miałem pierwszy raz okazje zobaczyć to, co widział świętej pamięci D-6619. Podłużne, wychudzone twarze, z wielkimi pustymi oczami. Wyglądali nieco jak hollywoodzkie wyobrażenia kosmitów. Wydawali się stać w szeregu, patrzeć przed siebie, jak żołnierze podczas musztry. Było w nich coś tajemniczego, nieco strasznego. Usłyszałem jak krew płynie w mojej głowie. Spoglądałem prosto w oczy jednej z tych istot. Mimowolnie, jak gdyby nie moja, przeleciała mi przez głowę myśl. One były piękne. Z transu wybudził mnie Skorczewski.
— Ej, znowu rozmyślasz nad niesłusznością rozkazów dowództwa?
— Ja, co?
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-171
Klasa podmiotu: Keter
Poziom zagrożenia: Pomarańczowy ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt musi być przechowywany w szczelnym pomieszczeniu przystosowanym technicznie do znoszenia ekstremalnie niskiego ciśnienia. Personel wchodzący w interakcje z obiektem oraz przebywający w przechowalni musi być wyposażony w skafandry ciśnieniowe.
Opis: SCP-PL-171 jest trójwymiarową projekcją przedstawiającą fragment przestrzeni kosmicznej. Aparycja obiektu przypomina owocnik grzyba kapeluszowego w wysokości około 13 centymetrów [cm].
SCP-PL-171 wykazuje cechy właściwe dla przestrzeni kosmicznej o charakterze lokalnym. Do najczęściej obserwowanych należy zmiana warunków otoczenia do panujących w przestrzeni kosmicznej, przez co rozumie się spadek okolicznego ciśnienia do osiągnięcia stanu wysokiej próżni na skutek zasysania podatnej materii przez obiekt. Następstwa tego zjawiska wynikają z nieanomalnych, fizycznych cech próżni stale utrzymywanej przez podmiot.
Okresowo z obiektu emitowane są krótkotrwałe fale promieniowania radiowego. Zaobserwowano również okazjonalne wytwarzanie mikroskopijnych cząsteczek materii nieorganicznej wydobywających się z obiektu z prędkością [ZMIENIONO] metrów na sekundę [m/s], która wynikiem analiz została zidentyfikowana jako nieanomalny pył kosmiczny.
Wymienione wyżej efekty podlegają zjawisku mogącego być określonym jako swoista stabilność SCP-PL-171. Natężenie anomalnego oddziaływania lokalnego obiektu ściśle zależy od ilości rozpuszczonych w podłożu składników odżywczych będących niezbędnymi do prawidłowego funkcjonowania wielu nieanomalnych przedstawicieli grzybów z typu Basidiomycota. Wynika z tego sztywny wymóg stałego nadzorowania zawartości przedstawionych substancji; jeżeli posiadane przez obiekt ilości mikroelementów pozostają w odpowiednim bądź nawet nadmiarowym nasyceniu, SCP-PL-171 będzie znajdował się w stanie stabilności praktycznie nie zmieniając panujących w swym pobliżu warunków fizycznych. Krytyczne niedobory substancji odżywczych nie powinny być nigdy dopuszczone poza kontrolowanymi warunkami testowymi.
Część podziemna SCP-PL-171 odpowiada najwidoczniej za dostarczanie składników odżywczych imitując tym samym działanie nieanomalnej plechy grzybni, przyjmując tym samym identyczną budowę, zajmując powierzchnię około 1 metra kwadratowego [m2]. Wygląd tej części SCP-PL-171 różni się od elementu nadziemnego i wizualnie przypomina smugi świetlne, z miejscowymi jaśniejszymi punktami powoli przemieszczającymi się w kierunku projekcji.
Sam SCP-PL-171 jest najwyraźniej bytem niematerialnym. Wszelkie próby interakcji z podmiotem kończą się przeniknięciem przez SCP-PL-171; Obiekty które zostaną częściowo włożone do SCP-PL-171 zostaną wepchnięte do obiektu z uwagi na różnice ciśnień między naszą atmosferą, a wnętrzem SCP-PL-171, jeżeli tylko będą wystarczająco niewielkich rozmiarów lub niskiej masie. W przypadku wyjęcia z SCP-PL-171 obiekt taki będzie posiadał cechy odpowiednie dla danego materiału po umieszczeniu go w przestrzeni kosmicznej: woda zaczyna wrzeć, powietrze próbuje ulatniać by wyrównać ciśnienie, temperatura spada.
Niematerialność nie oznacza braku możliwości poruszenia SCP-PL-171 — wydaje się on trwale przylegać do podziemnej części, która będąc związana z okoliczną jej glebą może być transportowana wraz z obiektem. Należy zaznaczyć, iż każde naruszenie podziemnych elementów obiektu negatywnie wpływają na stan jego stabilności w zależności od stopnia uszkodzenia.
Obraz widziany na powierzchni podmiotu ukazywany jest w charakterystyczny sposób sugerujący projekcję otoczenia obserwowanego przez obiekt znajdujący się w przestrzeni kosmicznej. Obraz stale zmienia się w czasie w sposób wskazujący na powolny, jednostajny ruch obrotowy. Z uwagi na rozmiary obiektu, dokładne analizy widzianej przestrzeni kosmicznej są utrudnione, jednakże podmiot zdaje się nie ukazywać znanego fragmentu wszechświata.
Notatka badawcza: Funkcjonowanie obiektu 171 można najprościej określić mechanizmem „dziury w statku kosmicznym”. W tym przypadku „dziurą” jest sam SCP-PL-171, natomiast rolę „statku” pełni każde otoczenie obiektu, chociaż najlepiej określenie to pasuje do zamkniętej przestrzeni. Gdyby na statku kosmicznym zrobić dziurę w kadłubie, czego nie życzę nikomu przebywającego wówczas na jego pokładzie, cała wewnętrzna atmosfera zacznie uciekać w przestrzeń kosmiczną przez wytworzoną wyrwę, aż warunki panujące po obydwu stronach dziury nie zostaną wyrównane — powstanie próżnia. Obiekt 171 będąc taką „dziurą” nieustannie powoduje ucieczkę okolicznej atmosfery w nieznane nam miejsce w kosmosie. Dopóki utrzymywana jest stabilność obiektu, dopóty nie musimy obawiać się o nasz „statek”. Gdyby pozostawić obiekt w stanie zdestabilizowanym, usunąłby całą atmosferę ze swojego otoczenia.
Pragnę zauważyć, że w przypadku szczelnego pomieszczenia nie wydarzy się nic złego, dopóki tylko pozostanie szczelne. Wartym rozważenia jest sytuacja pozostawienia obiektu w takim stanie na otwartej przestrzeni, a przede wszystkim czym by to skutkowało.
Chciałbym jeszcze dodać na koniec, że mówiąc o dziurze widzimy obiekt dwuwymiarowy — 171 jest dziurą trójwymiarową. — Dr Flisak
Dodatek: W ramach badania SCP-PL-171 zarządzono celowe wysłanie aparatury badawczej umożliwiającej obserwację przestrzeni kosmicznej w otoczeniu obiektu. Wpuszczona w podmiot aparatura nie była w stanie przesłać informacji do stacji odbiorczej w pomieszczeniu testowym, nawet w przypadku wywołania celowej, wysokiej destabilizacji SCP-PL-171. Umieszczone urządzenia przewodowe z pozytywnym wynikiem przesłały sygnał, jednakże każdorazowa próba obserwacji SCP-PL-171 była utrudniona z uwagi na efekt przypominający soczewkowanie grawitacyjne — zjawisko to jest obecnie przedmiotem badań. W przypadku badania przestrzeni kosmicznej z miejsca SCP-PL-171 zaproponowano budowę urządzenia obserwacyjnego, które w postaci pojedynczych segmentów mogło być przeprowadzone przez obiekt i ostatecznie zmontowane.
Obecnie w pobliżu SCP-PL-171 znajduje się niewielka ilość obiektów utraconych podczas przeprowadzanych testów (m.in skalpel, fragment statywu oraz kilka urządzeń monitorujących). Nie orbitują one wokół podmiotu i stale się od niego oddalają.
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-140
Klasa podmiotu: Keter
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-140
Nie określono, czym dokładnie jest SCP-PL-140. Sposób, w jaki egzystuje przypomina aktywność samolotu bombowego. Pomimo prób odkrycia
est obiektem o nierozpoznanych cechach fizycznych, którego sposób manifestacji przypomina działanie bojowe samolotu bombowego. Podmiot manifestuje jedynie w nocy, gdy warunki obserwacyjne nie umożliwiają dostrzeżenia obiektów latających na tle nieba. Fundacja zastosowała metody mające na celu wykrycie obiektu w czasie jego manifestacji: użyto reflektorów przeciwlotniczych, stacji radiolokacyjnych kilku typów — w żadnym z tych przypadków nie zdołano zaobserwować obiektu. Szwadron myśliwców Fundacji (Jednostka ''Kolibry'') został zmobilizowany celem pościgu za SCP-PL-140 i podjęciem próby jego obserwacji bądź przechwycenia, co spowodowało nagłe zaprzestanie przerwanie manifestacji, która po chwili została zarejestrowana 4 kilometry [km] dalej.
Manifestacje obiektu mają miejsce na terenie całej Europy i następują w odstępach między 1 tygodniem a 13 miesiącami. Jedynym dostrzegalnym, fizycznym znakiem obecności SCP-PL-140 jest donośny dźwięk silników samolotowych, który zmienia się podczas każdej manifestacji, jak gdyby należał do innej maszyny.
Obiekt SCP-PL-140 wykazuje cechy rozumności i świadomości. Obiekt zawsze pojawia się nad danym miejscem przynajmniej dwa razy, przy czym każda manifestacja następuje po sobie następnej nocy.
Podczas pierwszej manifestacji obiekt zrzuca nieanomalne, zadrukowane ulotki wykonane na białym papierze. Całkowita ilość ulotek zrzucona jednej nocy może wynosić nawet kilkanaście ton. Treść ulotek informuje zawsze o nadchodzącym bombardowaniu, które obiekt wykona, jeżeli zostaną spełnione warunki wytyczone w ulotce. Często dotyczą one aktywności ludzkiej na danym obszarze, jednakże mogą być to również warunki niemożliwe lub trudne do spełnienia. Podczas następnej nocy SCP-PL-140 podczas manifestacji przez całą noc do świtu rozpocznie bombardowanie miejsc, w których dostrzegalne będzie spełnienie warunków ostrzeżenia. Bombardowanie zawsze jest niezwykle celne i rzadko dotyka obszaru znajdującego się w pobliżu celu.
Dodatek #140-1: Treść niektórych ulotek zrzuconych przez SCP-PL-140
Zbombarduję wszystko, gdzie tylko usłyszę głos mieszkańców.
Będę bombardował tam, gdzie zobaczę światło.
Bomby dosięgną wszystkich kłamców.
Zbombarduję każdą szanującą się rodzinę.
Światła i dźwięki ściągają bomby.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-106
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Poziom zagrożenia: Niebieski ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-106 składa się przede wszystkim ze znacznej ilości funkcjonalnych lamp neonowych różnego rodzaju, głównie wykorzystywanych w szyldach reklamowych i dekoracji. Neony zasilane są przewodami podłączonymi do wewnętrznej, ukrytej pod lampami konstrukcji składającej się ze skorodowanych blach metalowych oraz płacht potarganego materiału tekstylnego. Wewnątrz tej konstrukcji odnaleziono skomplikowane układy elektryczne oraz elektroniczne, podłączone do ogniwa paliwowego stanowiącego źródło zasilania całości. Technologia ogniwa jest nieznana i pozwala na praktycznie ciągłe zasilanie obiektu przy okresowym dostarczaniu roztworu cukrów prostych i kwasów organicznych posiadającego niskie pH o preferowanej wartości zbliżonej do [4] (Notatka: O dziwo doskonale sprawuje się świeży sok pomarańczowy — Technik inż Rodnicki). Istniejące układy mechaniczne umożliwiają poruszanie się konstrukcji, elementy ruchome znajdują się pod tkaniną. Całkowita długość obiektu wynosi 7,49 metra i przypomina osobnika nieznanego gatunku gadów. Przednia część konstrukcji stylizowana jest na podłużną głowę, pod względem praktycznym posiada funkcjonalną „szczękę” wewnątrz której znajduje się układ połączony z wewnętrzną jednostką zasilającą a odpowiadający za pobieranie i dostarczanie paliwa do ogniwa. Widoczne są również dwa wyodrębnione digitrony znajdujące się w oczekiwanym miejscu osadzenia oczu, których konstrukcja w zależności od podanego napięcia powoduje prostą imitację funkcjonowania gałek ocznych — ich poruszanie się w oczodole oraz „zamykanie” realizowane poprzez katodę o kształcie poziomego łuku. Obiekt posiada również parę funkcjonalnych kończyn usadowionych na przedniej stronie konstrukcji, wyposażonych w chwytaki umożliwiające podmiotowi swobodne operowanie przedmiotami.
SCP-PL-106 wykazuje cechy ożywionej istoty rozumnej, wykazuje umiejętność prostej komunikacji poprzez gestykulację głową, ponadto wydaje się w pełni rozumieć mówiony język polski.
Obiekt jest anomalnie zdolny do swobodnego poruszania się po stałym podłożu jak i w locie, aczkolwiek podmiot najwyraźniej zdaje się preferować drugi z wymienionych. Mechanizm lotu jest nieznany, obiekt nie posiada jakichkolwiek elementów go umożliwiających. Maksymalne prędkości osiągane przez obiekt zazwyczaj nie przekraczają 20 kilometrów na godzinę [km/h].
W początkowym okresie zabezpieczenia przez Fundację obiekt był nastawiony negatywnie do personelu i nieustannie podejmował się prób ucieczki (Zobacz sekcję załączników po więcej informacji).
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-XXX
Klasa podmiotu: Bezpieczne/Euclid/Keter (wybierz jedną klasę)
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: (opis podmiotu)
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-106
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze:
Opis: SCP-PL-106 odnosi się do domniemanego świata, którego pierwszorzędną obserwowaną cechą jest istnienie skalnych wysp zawieszonych nieruchomo nad warstwą
Mechanizmy powodujące właściwości antygrawitacyjne umożliwiające istnienie tych wysp w swojej formie są nieznane i najprawdopodobniej wynikają ze specyfiki wymiaru SCP-PL-106.
Wyspy istniejące w SCP-PL-106 w większości stanowią miejsce bytowania złożonych organizmów żywych tworzących charakterystyczny dla tego wymiaru ekosystem w dużej mierze oparty na roślinach z korzeniami powietrznymi. Zaobserwowano także liczne gatunki zwierząt, jednakże nie stwierdzono istnienia istot rozumnych. Obieg wody w tym wymiarze wydaje się być pełen nieścisłości, gdyż wiele z wysp posiada cieki i zbiorniki wodne, które zasilane są ze źródeł znajdujących się wewnątrz wzgórz charakterystycznych dla rzeźby terenu. Ujścia cieków znajdują się na krańcach wysp, gdzie tworzące się wodospady znikają we wspomnianej warstwie chmur.
W SCP-PL-106 z racji braku występowania chmur nad powierzchnią terenu niebo jest zawsze idealnie czyste. Także z identycznej przyczyny opady atmosferyczne nie występują. Widoczne w nocy położenie gwiazdozbiorów i konkretne ciała niebieskie wskazują na podobieństwo wymiaru do naszej rzeczywistości.
Dokładne badania SCP-PL-106 są w chwili obecnej niemożliwe. Jak dotąd wszelkie próby przedostania się do wymiaru zakończono bez powodzenia.
Odkrycie SCP-PL-106 nastąpiło w związku z zaginięciem fundacyjnego samolotu transportowego F-253.
Dodatek #106-1
Załącznik #1
Pełny raport znajduje się w posiadaniu Wydziały Śledczego Fundacji (Raport numer 72-525-F253)
23 października 2018 roku Fundacyjny samolot transportowy F-253 podczas kursu z Ośrodka 11 do Strefy 74 znikł z radaru o godzinie 17:11 w miejscu o współrzędnych geograficznych ██º██'█.███" N ██º██'██.███" E. Ostatni komunikat odebrano 2 minuty przed zaginięciem, dotyczył nagłego pogorszenia warunków atmosferycznych na drodze lotu.
Rozpoczęto poszukiwania F-253 biorąc pod uwagę możliwość awarii bądź sabotażu. Po dokonaniu dogłębnych oględzin okolicy zaginięcia nie odnaleziono wraku, jego fragmentów, poszlak wskazujących na ewakuację załogi — praktycznie nie stwierdzono istnienia jakichkolwiek śladów świadczących o katastrofie jednostki. Dalsze śledztwo wykluczyło również scenariusz porwania maszyny przez wrogie Organizacje, między innymi z racji braku strategicznej ważności przewożonego ładunku.
Śledztwo związane ze zniknięciem F-253 kontynuowano przez następne 7 miesięcy.
Załącznik #2
26 maja 2019 roku grupa lokalnych mieszkańców zaalarmowała jednostkę policji odnośnie odnalezienia podczas polowania w lesie ciało mężczyzny. Według relacji, mężczyzna ''pokryty był w całości śluzowatą substancją oraz znajdował się w stanie głębokiego snu lub innego rodzaju braku przytomności'' (wpis z policyjnego raportu odnośnie zgłoszenia). Wysłany patrol zastał mężczyznę w stanie, w jakim znaleźli go myśliwi, po czym zaalarmowawszy pozostałe służby miejsce zostało zabezpieczone. Fundacja zareagowała w wyniku doniesień o ''niecodzienności'' znaleziska oraz ulokowaniu go w pobliżu miejsca zaginięcia F-253. Dogłębne oględziny pozwoliły ustalić, iż śluz koloru błękitnego, pokrywający ciało odnalezionego mężczyzny tworzy pewien rodzaj kokonu, który po rozszczelnieniu zaczął się samoistnie rozkładać. Mężczyzna został zidentyfikowany jako Marek Greń, technik obsługi samolotu F-253.
Załogant odziany był w przepaskę wykonaną z liści nieznanej, bladozielonej rośliny, nosił ślady zabliźnionych ran i oparzeń oraz znacznie świeższe drobne urazy skórne. Wybudzenie nastąpiło po usunięciu śluzu z obszarów twarzy. Technik znajdował się w stanie wyraźnego szoku.
Po przetransportowaniu do najbliższej fundacyjnej placówki medycznej mężczyzna został poddany badaniom. Oprócz niewielkich defektów zdrowotnych nie wykazywał oznak niedożywienia i odwodnienia. Jak wykazały późniejsze badania, komórki w jego ciele znajdowały się w stanie nienaturalnego spowolnionego rozkładu, który mijał wraz z czasem po pozyskaniu.
Mężczyzna został poddany przesłuchaniu. Zeznał, iż F-253 uległ katastrofie której nie przeżył pilot, Michał Kubaczko, w wyniku rozbicia o masyw skalny, który miał niespodziewanie pojawić się przed maszyną w odległości uniemożliwiającej jakikolwiek manewr wymijający. Za śmierć pilota miała odpowiadać usterka systemu ewakuacyjnego (personel techniczny otrzymał reprymendę za niedopatrzenie podczas przeglądu maszyny).
Mimo, iż minęło 7 miesięcy od czasu zaginięcia, mężczyzna zgłosił swą nieobecność przez około dwa miesiące, podczas których znajdował się w ''niebie". Drugi pilot, Maciej Tyreńczyk, przeżył katastrofę, lecz jego los jest obecnie nieznany.
Dodatek #106-2
Podstawy zaprzeczające i potwierdzające istnienie SCP-PL-106.
Po przebadaniu posiadanego materiału: pozostałości śluzu z kokonu, fragmentów przepaski, próbek płynów ustrojowych w/w osoby ustalono możliwość istnienia opisywanego miejsca. Liście tworzące przepaskę, mające podłużny kształt, faliste brzegi i charakterystyczny bladozielony kolor zostały zebrane z rośliny nie podobnej genetycznie do żadnego znanego ziemskiego gatunku; podejmowane są próby odtworzenia rośliny w warunkach laboratoryjnych. W przypadku pozyskanego śluzu odkryto, iż składa się on w 91% z wody, natomiast pozostałe składniki stanowią nierozpoznane związki nieorganiczne o cechach zbliżonych do [ZMIENIONO], co może umożliwić krótkotrwałe [ZMIENIONO] dzięki któremu odnaleziona osoba przeżyła w stanie braku przytomności.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-198
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze:
Opis: SCP-PL-198-1 to masywne wrota wykonane z odlewanego staliwa, o kształcie koła o średnicy 5 metrów [m], znajdujące się w opuszczonym kompleksie bunkrów w [ZMIENIONO]> Funkcjonalność wrót realizowana jest za pośrednictwem systemu mechanicznego umożliwiającego poruszanie się ich głównej części ma szynach umożliwiając otwieranie i zamykanie przejścia. Same wrota są wyposażone w skomplikowany mechanizm odgrywający funkcję blokady uniemożliwiającej otwarcia przejścia bez użycia klucza. Z racji jego wyraźnego zaginięcia technicy Fundacji poprzez dokonanie dogłębnych badań wrót zdołali odtworzyć klucz, którego podstawą jest odpowiednio wyprofilowany walec o średnicy 10 centymetrów [cm].
Wrota stanowiąc przejście międzywymiarowe typu II umożliwiają przejście do SCP-PL-198-2 będącego egzowymiarem. Wymiarowi nadano desygnację Delta-Kappa 08.
Delta-Kappa 08 jest najwyraźniej światem alternatywnym, w którym z nieznanej przyczyny doszło do zakończenia egzystencji człowieka w okresie odpowiadającym naszym czasom obecnym — widoczna jest m.in zaawansowana degradacja infrastruktury spowodowana czynnikami naturalnymi.
Przejście do naszej rzeczywistości znajduje się na poziomie podziemnym parkingu piętrowego przynależącego niegdyś do kompleksu pełniącego funkcję galerii handlowej.
Najbardziej charakterystyczną cechą Delta-Kappa 08 jest występowanie specyficznych obiektów desygnowanych jako SCP-PL-198-3 będącymi swego rodzaju trójwymiarowymi sylwetkami ludzkimi naturalnych rozmiarów i proporcji. Obiekty są niematerialne, jednak w niewielkim stopniu blokują przepływ promieni świetlnych powodując wrażenie przezroczystości, posiadają barwę jasnobrązową. 198-3 znajdowane są niemal w każdym miejscu eksplorowanym przez Fundację, pozycje w jakich znajdują się sylwetki wydają sję przedstawiać wykonywanie zwykłych, naturalnych czynności jak chód, spożywanie posiłków czy rozmowa. Wiele obiektów znajdowane jest w nienaturalnych miejscach, lewitując nad powierzchnią dróg czy też nad gruzowiskami zawalonych budowli.
Dotychczas nie znaleziono żadnych śladów masowej ewakuacji, paniki ani też oznak działań rabunkowych, czegokolwiek co mogłoby świadczyć o reakcji na zagrożenie. Personel eksplorujący wymiar dociera do takich znalezisk jak zepsute pozostałości jedzenia na talerzach, znajdujące się przed 198-3 w pozycji siedzącej, czy też inne świadectwa potwierdzające tezę o nagłym, niemal natychmiastowym zniknięciu wszystkich ludzi. W chwili obecnej nie potwierdzono odkrycia żadnych ludzkich zwłok ani osób żywych. Flora i fauna wydają się pozostawać bez zmian.
Dnia [ZMIENIONO] oficjalnie stwierdzono, iż obiekty SCP-PL-198-3 to ludzie, którzy w niewiadomy sposób znikli pozostawiając po sobie trójwymiarowe sylwetki. Sugerując się odnalezionymi kalendarzami jako datę tego wydarzenia ustalono 10 czerwca 2019 roku. Fundacja w dalszym ciągu prowadzi badania i eksploracje mające na celu dostarczyć kolejnych informacji na temat wymiaru.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
