Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52
Na zawsze pozostanie w naszej pamięci
- Witaj :3
- Rzeczy do ogarnięcia, stworzenia
- Komisja ds. Cudów
- SCP-PL-144 ''Deus lo vult''
- 144 eksploracje
- TPTM przepisanie
Porzućcie wszelką nadzieję wy którzy tu wchodzicie.
Opowiadania
Opowiadanie do Jaskini kilka może
Opowiadanie postapo o kolesiu co znalazł placówkę
Projekt rozwiązania problemu z niedoborem klasy D
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-144
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-144 znajduje się w swoim pierwotnym miejscu odnalezienia, które stanowi naturalna grota skalna wzmocniona w późniejszym okresie przez standardowy system podpór. Jej strop znajduje się około 58 metrów [m] pod powierzchnią gleby, natomiast wymiary to 97 metrów [m] wysokości, 40 metrów [m] długości i 50 metrów [m] szerokości (wymiary przybliżone). Wartości te nie są rzeczywiste ze względu na obecność SCP-PL-144, którego niepoznane do końca rozmiary uniemożliwiają dokładne określenie wielkości zarówno jaskini, jak i samego obiektu.
Pieczara została uznana oficjalnie za przechowalnię SCP-PL-144, lecz sama wykazuje właściwości anomalne, przez co wejście zostało zabezpieczone przez 3 dźwiękoszczelne śluzy kategorii F11*. właściwości śluz zostały wymuszone z powodu zagrożenia wywoływanego przez muzykę SCP-PL-144. Wewnątrz przechowalni umieszczone są urządzenia rejestrujące dźwięk zarówno o wysokich jak i niskich częstotliwościach odporne na oddziaływanie wysokich natężeń dźwięku. Jedynie dzięki nagranemu materiałowi personel może odsłuchiwać wygrywaną na SCP-PL-144 muzykę.
W czasie eksperymentu, na terenie przechowalni nie może znajdować się nikt oprócz pracownika klasy D pełniącego rolę organisty przydzielonego do przeprowadzania procedury testowej.
Osoby wchodzące do przechowalni muszą zostać wyposażone w urządzenia umożliwiające porozumiewanie się na odległość zarówno pomiędzy sobą jak i centralą kierowniczą przechowalni. Pracownicy nieużywający sprzętu ułatwiającego komunikację popełniają czyn na własną odpowiedzialność.
Przechowalnia musi być stale monitorowana oraz oświetlana przez lampy o mocy wynoszącej przynajmniej 9 kilowatów [kW]. Siła lamp jest wymuszona ze względu na anomalną naturę groty utrudniającą obserwację jej wnętrza w każdym czasie. Zarówno przechowalnia jak i sąsiednia jaskinia są wentylowane o obiegu pół-zamkniętym, umożliwiając pracę instrumentu oraz zapobiegając wystąpieniu niepożądanych różnic ciśnienia w pomieszczeniach.
Miejsce odnalezienia SCP-PL-144 zostało przebadane i zagospodarowane przez Fundację jako Prowizoryczna Strefa-144, stanowiąca jedyną placówkę upoważnioną do przeprowadzania eksperymentów z udziałem obiektu, które muszą być zatwierdzone przez dwóch pracowników, zatrudnionych na stanowiskach Dyrektora Strefy-144 oraz Głównemu Kierownikowi Badań nad podmiotem SCP-PL-144. Osoby wyznaczone do wskazywania kolejnych celów eksperymentów należą do wydziału naukowego Strefy-144 i są bezpośrednio związani z wszelkimi działaniami dotyczącymi obiektu. Oprócz wymienionych osób nikt inny nie jest upoważniony do wnoszenia oraz zatwierdzania eksperymentów.
Informacje odnośnie pochodzenia obiektu zawarte są w sekcji załączników.
Opis: SCP-PL-144 jest zaawansowanymi technicznie organami piszczałkowymi o liczbie głosów szacowanej na około 330 i ponad 34 tysiącach piszczałek. Instrument zajmuje całą tylną część groty, przez co jego dokładne wymiary nie mogą być oszacowane ze względu na brak danych o wielkości mechanizmów znajdujących się z tyłu organów.
Instrument jest w pełni funkcjonalny, ponadto za jego pomocą możliwe jest wytworzenie tonów których częstotliwość mieści się w przedziale infradźwięków. Najwyższą wartością natężenia dźwięku jaką wytworzył instrument było 167,91 decybeli [dB]. Tak wysokie natężenie dźwięku słuchane bezpośrednio może spowodować uszkodzenia bądź utratę słuchu. Silne natężenie dźwięku wydaje się nie oddziaływać na zdrowie osoby grającej, nie powoduje również uczucia dyskomfortu. Z powodu wysokiej głośności dźwięków jakie wytwarza SCP-PL-144, są one często delikatnie zniekształcone co powoduje iż ich brzmienie jest porównywalne do ryku. Warto zauważyć iż fale akustyczne powstające przy pracy obiektu powinny zaburzać strukturę groty doprowadzając do jej osłabienia i zawalenia stropu oraz również prawdopodobnie znacznej części kompleksu. Z niewiadomych przyczyn do tego zjawiska nie dochodzi.
Stół gry SCP-PL-144 posiada 8 manuałów, klawisze pedałowe oraz nożne przyciski kombinacji. Obok stołu umieszczone jest masywne pokrętło. Zakręcenie nim dokładnie 9 razy jest wymagane, aby móc skorzystać z instrumentu, co potwierdza iż służy ono do rozruchu znajdujących się wewnątrz instrumentu mechanizmów. Podczas ruchu pokrętła słyszane są dźwięki uruchamianych kołowrotów, działających miechów oraz innych nie-elektrycznych mechanizmów potrzebnych do prawidłowego rozruchu i pracy instrumentu. Organy wymagają ponownego rozruchu dokładnie 20 minut po uprzednim. Należy zauważyć, iż eksploatacja instrumentu nie wpływa na podany czas.
Obiekt wykonany jest głównie z szarego drewna, niepodobnego do żadnego z obecnie rosnących gatunków drzew. Drewno to jest bardzo wytrzymałe na czynniki mechaniczne oraz chemiczne, aczkolwiek możliwe jest jego uszkodzenie. Podpalone wytwarza jasnoszary dym, o silnym zapachu kalafonii. Trwają badania mające określić pochodzenie materiału. Na daną chwilę udało się zbadać wiek drewna. Próbki pobrane z różnych części instrumentu wskazują na wiek ponad 3000 lat. Każda z próbek ma identyczną budowę kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) jak gdyby cała konstrukcja została wzniesiona z jednego, konkretnego osobnika gatunku. Drewniana konstrukcja szafy organowej jest bogato rzeźbiona oraz zdobiona w wielu miejscach złotymi i srebrnymi elementami. Wzornictwo nie jest podobne do żadnego ze znanych stylów. Piszczałki zostały odlane z wysokiej jakości brązu, natomiast klawisze manuałów wykonane zostały z kości słoniowej i obsydianu.
Pod rzędami piszczałek symetrycznie do siebie znajdują się rzeźbione półki. Na nich ustawione są rzeźby humanoidalne o wysokości 1 metra [m]. Rzeźby zdobiące szafę organową to w rzeczywistości lalki animatroniczne, posiadającej ukryty wewnątrz półek mechanizm pozwalający na poruszanie nimi podczas gry. Figury nie wykonują zbyt skomplikowanych ruchów: głównie kiwają głowami, poruszają lub przybierają [ZMIENIONO]. Warto odnotować iż ich mechanizm jest zsynchronizowany bezpośrednio z ławą umieszczoną naprzeciwko stołu do gry. Siedzisko ławy funkcjonuje jako płyta naciskowa, która zapadając się pod ciężarem siadającej nań osoby uruchamia mechanizm powodujący odwrócenie głów rzeźb się bezpośrednio w stronę ławy, wywołując wrażenie obserwacji osoby grającej przez figury. Podczas gry głowy powracają na pierwotną pozycję, wykonując następnie wyżej wymienione powtarzające się ruchy. Zaprzestanie gry powoduje powtórne odwrócenie głów w stronę organisty. Zauważono iż twarze rzeźb wydają się posiadać podobne cechy wizualne. Z tego powodu postanowiono za pomocą specjalnych programów graficznych połączyć wszystkie oblicza w jedno, będące odzwierciedleniem cech każdej z twarzy (patrz Załącznik #144-1R).
Bezpośrednio obok groty w której znajduje się SCP-PL-144, znajduje się nieco mniejsza, pusta jaskinia. Kilka metrów pod jej stropem umiejscowione jest wiele otworów wydrążonych w skale. Badania wykazały iż są to kanały prowadzące we wnętrze SCP-PL-144 najwyraźniej pełniące funkcję wentylacyjną. Dzięki nim, mechanizmy wewnątrz obiektu mogą zasysać powietrze wdmuchując je w piszczałki. Niestety niemożliwe okazało się zbadanie końca tych kanałów, gdyż wszelkie wysyłane do wnętrza sondy zaprzestawały działania po przebyciu około 5 metrów [m] od wlotu. Interesującym faktem jest brak jakichkolwiek dźwięków wydobywających się z wnętrza kanałów podczas aktywacji SCP-PL-144, pomimo wyraźnego powstającego podciśnienia zasysającego znaczne ilości powietrza do środka. Powietrze uchodzące do wnętrza organów nie znika, zostaje normalnie wydmuchane przez piszczałki, przez co obydwie groty muszą być wentylowane w obiegu pół-zamkniętym.
Grota w której znajduje się SCP-PL-144 wykazuje właściwość anomalną. Nie wiadomo, czy jest ona wywołana przez obiekt, czy też jest niezależnym zjawiskiem. Działalność anomalna groty polega na nietypowych zjawiskach związanych z oświetleniem: przechowalnia zdaje się po części pochłaniać promieniowanie świetlne z jego źródeł, przez co powstaje swoisty efekt zaciemnienia. Przez to, celem stworzenia dogodnych warunków obserwacji zamontowano stworzone specjalnie dla potrzeb obiektu reflektory wyposażone w bardzo mocne żarówki używane zazwyczaj w latarniach morskich. Mimo tego zabiegu, przechowalnia w dalszym ciągu jest zaciemniona. Najbardziej wartą odnotowania cechą jest fakt, że w jaskini nie może zapanować całkowita ciemność. Po wyłączeniu wszelkich źródeł światła, wnętrze groty wydaje się być w bardzo niewielkim stopniu rozświetlone, pozwalając na dostrzeżenie konturów obiektów znajdujących się wewnątrz oraz umieszczonemu w tylnej części SCP-PL-144.
Efekt anomalny groty dotyczy także dźwięku. Wszelkie odgłosy są wytłumione, przez co rejestracja dźwięku oraz porozumiewanie się jest w dużej mierze utrudnione. Dla przykładu, dwie osoby stojące naprzeciw siebie w odległości jednego metra mogą się swobodnie porozumieć jedynie poprzez krzyk, brzmiący wizualnie jak zwyczajna mowa z lekko cichszym tonem. Efekt ten nie dotyczy działania SCP-PL-144, który jest doskonale słyszalny podczas fazy aktywnej.
Oprócz powyżej wymienionych anomalii, przechowalni SCP-PL-144 towarzyszy nieregularne występowanie zjawisk nadnaturalnych. Zaobserwowano samoczynnie wygrywane, pojedyncze tony podczas gdy nikt nie korzysta z obiektu, bądź nagłe samoczynne wyłączanie się całego oświetlenia w przechowalni pomimo niewystąpienia przerwy w dostawie prądu. Podczas powstałego zaciemnienia, można często zaobserwować ciemną humanoidalną postać siedzącą w pozycji wyprostowanej na ławie przy stole do gry. Postać wydaje się być niematerialna, gdyż nie uruchamia ona mechanizmu sterującego zamontowanego w ławie. Oświetlenie powraca po kilku sekundach a wraz z nim znika tajemnicza postać. Ponowne, sterowane wyłączenie światła nie powoduje manifestacji bytu. Ponadto gdy w całkowitej ciszy stanie się bezpośrednio przed SCP-PL-144 a następnie zaprzestanie się jakichkolwiek ruchów, możliwe jest doznanie halucynacji słuchowej zgłaszanej jako bardzo ciche słyszenie wygrywanej muzyki organowej.
Każda osoba, która bezpośrednio usłyszy dźwięk grającego SCP-PL-144, natychmiastowo zaprzestanie jakichkolwiek ruchów i będzie stała w pozycji wyprostowanej do czasu, aż muzyka wydobywana z SCP-PL-144 nie umilknie. Co ciekawe, działanie to nie dotyczy samej osoby grającej. Mimo to istnieje możliwość odsłuchania melodii poprzez odtworzenie materiału nagranego za pomocą dowolnego przeznaczonego do tego sprzętu.
Najbardziej intrygującym zjawiskiem są powtarzające się ciche odgłosy powolnych kroków wydobywające się w losowych miejscach z wnętrza instrumentu. Stanowią one priorytet w badaniu pobocznych anomalii SCP-PL-144. Dotychczas nie wiadomo, kto lub co może poruszać się we wnętrzu obiektu, nie wysunięto jednoznacznych spekulacji.
Główny efekt anomalny SCP-PL-144 związany jest bezpośrednio z grą na nim. Wykonanie dowolnego utworu na nim zdaje się bezpośrednio powodować wystąpienia w dowolnej części planety negatywnego zjawiska skutkami dotykającego wielu osób.
Skutki wywołane zdarzeniem są zależne od czynnika zdefiniowanego jako ''emocjonalność'' utworu. Czynnik ten odnosi się do stopnia w jakim dany utwór wywołuje u słuchaczy negatywne emocje odmiany depresyjnej takich jak smutek czy melancholia. Utwory mogą kojarzyć się z konkretnymi zdarzeniami, które potęgują powstawanie negatywnych myśli, wzmacniając niszczycielskie działanie SCP-PL-144. Oddziaływanie obiektu i wiążące się z nim możliwe zgony wielu niewinnych osób cywilnych wymusiły stosowanie rygorystycznych zasad dotyczących planowania i zatwierdzania eksperymentów.
Załączniki
Załącznik #32-DDR: Geneza Strefy-144
Strefa-144 w pierwotnym stanie była niewielkim opuszczonym kompleksem o profesji badawczej utworzonym przez niezidentyfikowaną dotychczas organizację, której członkowie najwidoczniej własnoręcznie stworzyli wszystkie pomieszczenia umieszczone wzdłuż głównego korytarza który, jak wykazały badania, jest starszy od pozostałych pomieszczeń i w przeciwieństwie do nich powstał metodą naturalną. Pomieszczenia te przed ponownym zagospodarowaniem przez Fundację najprawdopodobniej pełniły funkcje laboratoriów badawczych, pomieszczeń mieszkalnych oraz magazynów. Są to jedynie przypuszczenia, gdyż przybyły na miejsce zespół rozpoznawczy mógł sugerować się jedynie podniszczonym wystrojem wnętrz zastanych pomieszczeń. Organizacja, która wcześniej użytkowała to miejsce, zabrała ze sobą cały sprzęt, dokumentację oraz inne rzeczy pozostawiając jedynie puste pomieszczenia w których gdzieniegdzie porzucono mało istotne części umeblowania jak szafki czy stoły. Wszystko wskazywało na to, iż kompleks został opuszczony w pośpiechu. Z powodu wymienionych czynników Fundacja nie posiada odpowiednich podstaw do poszukiwania twórców kompleksu oraz ich zamiarów wraz z ewentualnymi wynikami badań.
SCP-PL-144 został odnaleziony czwartego dnia eksploracji kompleksu, na głębokości około 120 metrów [m] pod powierzchnią Ziemi. Na końcu skręcającego spiralnie w dół korytarza głównego znaleziono grotę o wysokości około 10 metrów. Pomieszczenie to stanowi łącznik dla dwóch innych grot i jednego korytarza, nie włączając głównego-wejściowego. Wszystkie wejścia zostały zasypane skalnymi gruzami. SCP-PL-144 odnaleziono w grocie umiejscowionej na przeciwko głównego korytarza.
Załącznik #144-1R: Opis rzeźb — informacje dodatkowe
Połączenie wszystkich twarzy przedstawiających ludzkie oblicza zakończyło się powodzeniem. Otrzymana grafika przedstawia mężczyznę o wąskim profilu twarzy z wysokim czołem odznaczającym się łysiną, szerokich ustach o pełnych wargach tworzących wrażenie uśmiechu, gęstych łukach brwiowych oraz szerokim nosem.
Dochodzenie mające na celu odnalezienie przedstawionego osobnika nie odnalazło żadnego człowieka o takim wyglądzie. Jednakże śledztwo nie zakończyło się niepowodzeniem. Odkryto iż uzyskane oblicze mimo iż nie odpowiada żadnej osobie, jest łudząco podobne jak nie identyczne do amatorskich szkiców przedstawiających postać tak zwanego ''Tego mężczyzny'' (z ang. ''This man''). Wymieniona osobistość jest nieznanym bytem którego rzekomo setki tysięcy zupełnie niepowiązanych ze sobą osób miało okazję spotkać w swoich marzeniach sennych, a która to miała dzielić się poradami dotyczącymi aktualnej sytuacji życiowej danej osoby; porady udzielane przez byt użyte w praktyce miały wywierać pozytywne skutki.
Nie wiadome jest, jakie powiązanie może występować pomiędzy osobnikiem miejskiej legendy a cechami wizualnymi rzeźb zdobiących SCP-PL-144. Nie mniej jednak, fakt ten nie został zanegowany i wszelkie uzyskane dane zostały przekazane do wydziału [USUNIĘTO] zajmującego się fenomenem wymienionej postaci.
Poniżej zawarto grafikę uzyskaną z połączenia twarzy porównaną z amatorskim szkicem.
Oprócz w.w. fenomenu rzeźby cechują się także inną właściwością. Niektóre z nich widocznie wyróżniają się od pozostałych przedstawiając istoty humanoidalne o dziwnej budowie ciała bądź w strojach typowych dla czasów współczesnych. Zauważono m.in przedstawienie astronauty, żołnierza, osoby ubranej w kostium przypominający kombinezon typu hazmat oraz funkcjonariusza [ZMIENIONO]. W kwestii humanoidów nieprzypominających ludzi, największą liczbę stanowią przedstawienia aborygeńskich duchów deszczu, Wondżinów. Osobniki różnią się od siebie kształtem głowy, wielkością oczu oraz posiadaniem podłużnej linii wzdłuż twarzy. Niektóre figury posiadają wyrzeźbione kostiumy przypominające skafandry bądź aureole wokół głowy.
Aborygeńskie malowidło naskalne ukazujące postacie niemalże identyczne do przedstawionych na rzeźbach.
Widoczne jest także przedstawienie humanoida o długich palcach, niskim wzroście, dużym nosie oraz posiadającego oczy bez zaznaczonych tęczówek, przedstawienie smukłej postaci, prawdopodobnie kobiety, z nienaturalnie podłużną głową posiadającą oczy zajmujące ponad pół twarzy, uśmiechającą się szeroko bez zaznaczonych zębów. Są także inne odbiegające od normy postacie, jak osobnik z dyskiem zamiast głowy czy bezręka postać nie posiadająca ust. Wszystkie opisy rzeźb anormalnych znajdują się w Dokumencie 32 i są udostępnione do wglądu dla personelu z upoważnieniem poziomu minimum 3 posiadającego uprawnienia typu S.
Obecnie trwają badania mające odkryć symbolikę rzeźb oraz postacie które zostały nań przedstawione. Wbrew poprzednim opiniom organizacja pierwotnie sprawująca pieczę nas SCP-PL-144 nie interweniowała w budowę rzeźb, analiza wykazała iż są to twory pierwotne.
Załącznik #144-PZ: Pozyskanie SCP-PL-144
0x0000000CE FILE: DOKUMENT-144-POZYSKANIE-TXT
GENERATE EMERGENCY SIGN: DANE USZKODZONE
ERROR: 162DDU7SBHN14F
PLEASE CONTACT WITH SITE ADMINISTRATOR :(
Dodatek #144-1: Obecnie nie znaleziono sposobu dostania się do wnętrza SCP-PL-144. Istnieją spekulacje odnośnie roli zawalonego korytarza jakoby pełnił on funkcję łącznika między grotą a wejściem do SCP-PL-144. Prace wydobywcze prowadzone w korytarzu wykazały iż w całości jest on naturalnym tworem geologicznym. Wydobycie odbywa się w bardzo powolnym tempie: korytarz został zablokowanie naprzemiennie używając grubych na 1 metr [m] betonowych ścian oraz warstw gruzu skalnego. Nie wiadomo, dlaczego organizacja prowadząca pierwotnie badania przy SCP-PL-144 wykorzystała tak restrykcyjne środki utrudniające eksploatację tunelu. Sądząc po dokładności wykonywanych robót, członkom organizacji musiało bardzo zależeć nad tym aby korytarz został zablokowany uniemożliwiając dojście do miejsca znajdującego się po przeciwnej stronie.
UZUPEŁNIENIE: Powyższe dane utraciły status ważności w związku z zaistniałymi zmianami stanu obiektu, na wniosek kierownika B-1674. Personel proszony zaznajomić się z suplementem dodatku.
Suplement dla Dodatku #144-1: Grupa powołana do odblokowywania zamkniętego tunelu, składająca się z pracowników budowlanych oraz wykwalifikowanego personelu wydobywczego zdołała przełamać blokadę korytarza w przeciągu niecałych 3 miesięcy od rozpoczęcia prac. Tunel został dodatkowo wzmocniony celem zabezpieczenia przed zawaleniem; w niektórych miejscach personel odnalazł ślady po konstrukcjach o podobnym zastosowaniu.
Zmierzona długość korytarza wyniosła dokładnie 241,78 metrów [m], tunel na całej trasie skręca pod jednostajnym kątem tworząc kształt łuku a kończąc się — zgodnie z oczekiwaniami — na SCP-PL-144. Właściwość anormalna przechowalni nie występuje w tunelu, przez co spekulacje odnośnie miejsca jej występowania są w dalszym ciągu nierozwiązane. Muzyka wygrywana podczas eksperymentów jest słyszalna, dobiegając głucho z wnętrza obiektu, wywołując oczekiwane zagrożenie poznawcze.
Skała budulcowa tunelu łączy się płynnie z powierzchnią SCP-PL-144. W miejscu zakończenia tunelu, znajdują się ozdobne drzwi o kształcie prostokąta, składające się z dwóch skrzydeł o wymiarach 1 metr szerokości i 2,3 metra wysokości. Wrota zostały ozdobione wzorami ████████ o wysoce skomplikowanej budowie; uzyskanie ich bez pomocy dzisiejszych komputerów jest praktycznie niemożliwe a ręczne wykonanie bardzo żmudne i pracochłonne. Obok umiejscowienia zawiasów drzwi mieszczą się dwie płaskorzeźby przedstawiające pojedyncze kolumny. Nierozpoznany dotychczas styl ich wykonania jest podobny do ███████.
Drzwi zostały zablokowane poprzez użycie [ZMIENIONO]. Usunięcie przeszkody wiązało się z uszkodzeniem struktury drzwi naruszonej poprzez czynniki mechaniczne spowodowane założeniem blokady, mimo ich wytrzymałości.
Po zdjęciu blokady, znajdujący się na miejscu personel zastał kolejny kluczowy problem, mianowicie drzwi nie posiadały żadnych widocznych punktów umożliwiających ich otwarcie a skrzydła wydawały się ściśle do siebie przylegać.
Wrota zostały otwarte przy pomocy ssaczy podciśnieniowych przytwierdzonych do każdego ze skrzydeł. Przyleganie do siebie elementów drzwi to w rzeczywistości iluzja, uzyskana przy pomocy [ZMIENIONO] co stanowi bardzo pomysłowe rozwiązanie. Personelowi udało się uzyskać identyczny efekt w warunkach laboratoryjnych, praktyczne wykorzystanie jest obecnie planowane.
Wnętrze SCP-PL-144 nie pokrywa się z wyglądem zwyczajnych szaf organowych. Instrument zawiera w sobie nagromadzenie metalowych rur, drewnianych rusztowań, kołowrotów, lin konopnych oraz materiałowych pasów. Bezpośrednio za drzwiami znajduje się platforma o szerokości 1,8 metra [m], prowadząca w głąb obiektu. Należy zaznaczyć iż ograniczenie światła i dźwięku występuje wewnątrz SCP-PL-144 tak jak w przechowalni, jednakowoż światło jest blokowane w stanowczo silniejszy sposób, umożliwiając oświetlenie okolicy na odległość nie większą niż 2,1 metra [m] bez względu na skuteczność świetlną lamp.
Informacje dotyczące ekspedycji wysyłanych do środka SCP-PL-144 zawarte zostały w Dzienniku Eksploracji SCP-PL-144.
Dziennik eksperymentów SCP-PL-144
WYMAGANE UPOWAŻNIENIE POZIOMU [4]
Sekcja zawiera opisy eksperymentów przeprowadzanych po wstępnych badaniach dot. możliwości obiektu. Pracownicy zainteresowani eksperymentami wstępnymi proszeni są o zwrócenie się do kierownika badań nad projektem, B-1163.
Opisy zostały spisane w porządku zawierającym informacje dot. wykorzystanego utworu, daty eksperymentu oraz następstwa czynności.
Eksperymenty przeprowadzane są przez jednego pracownika klasy D, o identyfikatorze 6833. Pracownik w związku z zawodem pełnionym przed umieszczeniem w zakładzie penitencjarnym opanował umiejętności obsługi organów piszczałkowych oraz został przeszkolony w obsłudze SCP-PL-144. D-6833 jest zwolniony z obowiązku terminacji/czyszczenia pamięci do odwołania.
Tester został poddany terminacji na wniosek dowództwa Strefy-144. Zamiennik poszukiwany. Więcej informacji w logach incydentów.
Eksperyment 1.
Wykorzystany utwór:
Skutek eksperymentu:
Dziennik Eksploracji SCP-PL-144
OTWÓRZ DOKUMENT
Dodatek #144-2: Raport Incydentu I-PL-144-1
Dziennik Eksploracji SCP-PL-144
Numer ekspedycji: 1.
Data ekspedycji: ██.██.████
Wstęp: Ekspedycja jest pierwszą dalekosiężną wyprawą prowadzoną do wnętrza SCP-PL-144.
Do wyprawy przydzielono Oddział Wczesnego Rozpoznania Środowiskowego JU składający się z 3 wykwalifikowanych pracowników (godności są następujące: S. Dobrzyński JU-1, H. Barański JU-2. R. Żymrowski JU-3). Wszyscy członkowie zostali wyposażeni w urządzenia pozwalające na porozumienie się z centralą (pod kierownictwem Dr Urbana) ustawioną bezpośrednio przy drzwiach wejściowych obiektu oraz służące do prowadzenia rozmów pomiędzy członkami wyprawy co jest związane z anomalią występującą wewnątrz SCP-PL-144. Oprócz tego, eksploratorom przydzielono osobiste lampy halogenowe do rozświetlania drogi, urządzenia nagrywające dźwięk i obraz, zapasowe baterie, awaryjne pałeczki fluorescencyjne, przedmioty do udzielania podstawowej pierwszej pomocy oraz prowiant w postaci batonów energetycznych i butelek wody mineralnej. Ponadto wszystkie osoby są wyszkolone w użytkowaniu broni palnej a co za tym idzie każdy z eksploratorów posiada osobisty pistolet Desert Eagle.
<Początek logu, 18:40 GMT+1, 24 sierpnia 2012>
(Kamery uczestników wyprawy włączają się kolejno. Widoczne jest otoczenie: zamknięte drzwi SCP-PL-144, kilka osób z personelu technicznego oraz badawczego, prowizoryczne stanowisko dowodzenia wyprawą, oświetlenie korytarza oraz przewody prowadzące do jego wylotu)
Centrala: Sprzęt monitorujący działa poprawnie. Proszę o test łączności.
JU-1: JU-1 zgłaszam się.
JU-2: JU-2 zgłaszam poprawność połączenia.
JU-3: JU-3, tu wszystko w porządku.
Centrala: Potwierdzam gotowość członków wyprawy. Działanie sprzętu bez zarzutu. (przerwa) Rozpoczynam pierwszą eksplorację obiektu 144. Personel techniczny proszony o otwarcie drzwi.
(Członkowie wyprawy stoją w szeregu przed wrotami. Dwie osoby z pośród personelu technicznego chwytają pojedynczo za przytwierdzone do drzwi uchwyty. Wrota otwierają się. Słyszalny jest delikatny dźwięk podmuchu powietrza, ukazuje się zaciemnione wnętrze SCP-PL-144 — platforma, znaczna ilość kołowrotów, rur, zębatek i pasów)
Centrala: Wrota otwarte. Zgłaszam brak przeciwwskazań do kontynuacji. Udzielam pozwolenia na wejście.
JU-1: Oddział, za mną. Idziemy w szeregu. Powoli.
(Eksploratorzy wchodzą kolejno po sobie, przestają być widoczni po chwili od wejścia. Od strony centrali słychać milknące dźwięki kroków i buczenie wentylatorów)
Centrala: Oddział wszedł do obiektu. Eksploracja rozpoczęta. Przypominam o regularnym podawaniu przebytej odległości.
JU-1: Zrozumiano.
(Od strony eksploratorów nie są słyszalne jakiekolwiek dźwięki oprócz samych rozmów przeprowadzanych przy pomocy krótkofalówek. Otoczenie ukazuje jak poprzednio nagromadzenie wielu rur i mechanizmów.)
Centrala: Oddział, instruuję o konieczności monitorowania waszego otoczenia. Pozyskane dane zostaną użyte w dalszych badaniach.
JU-1: Oddział, uwaga na nogi. Zgłaszać wszelkie anormalne manifestacje.
(//Kamera JU-2 kieruje się w dół platformy. Mechanizmy są widoczne jedynie przez metr w dół rusztowania, zagłębiając się w ciemność)
JU-2: Dam Ci radę, zostań na drodze, to nie zlecisz.
JU-1: Dwadzieścia jeden metrów. Zakręt. W prawo dziewięćdziesiąt stopni.
JU-2: Uważajcie na te cholerne liny… Nie wiem po kiego ich tu tyle.
JU-4: Nie zapominaj że bądź co bądź to działa bez prądu. Ale faktycznie, trochę zbyt dużo tych lin.
JU-3: Nie widać gdzie to sięga ani skąd. Po prostu są.
Centrala: Wszystko jest nagrywane. Materiał zostanie przebadany po zakończeniu ekspedycji.
JU-1: Znowu zakręt. W lewo, dziewięćdziesiąt stopni. Około dziewiętnaście metrów po poprzednim. Wróciliśmy na prostą.
(Chwila ciszy)
JU-2: (Kichnięcie) Cholera, przepraszam…
JU-4: Co jest, masz alergię?
JU-2: Nie nie, cholerny kurz…
JU-3: Musi to być stare skoro zdążył się na tym osiąść kurz.
Centrala: Obecność kurzu jest niedorzeczna, obiekt był wielokrotnie użytkowany.
JU-2: Czyli ta część musiała być nieruchoma.
JU-3: Nie wiem dlaczego ale mnie to nie dziwi…
(Chwila ciszy)
JU-1: Skrzyżowanie. Trzydzieści metrów od zakrętu. Którędy idziemy?
Centrala: Podążajcie w lewo.
JU-1: Idziemy.
JU-2: Ciemno i głucho. Jest w tym miejscu coś wspaniałego. Nie wiem panowie ale z jakiejś przyczyny czuję zachwyt będąc tu.
JU-3: Od braku światła majaczysz.
JU-4: Ja od braku światła śpię.
(Śmiech)
Centrala: Zarejestrowaliśmy ruch po prawej stronie JU-4.
JU-4: To tylko ja. Sprawdzam te zębatki.
Centrala: Nie dotykajcie żadnego z mechanizmów. Nie znamy ich przeznaczenia.
(Chwila ciszy)
JU-1: Kolejne skrzyżowanie. Czterdzieści sześć metrów od poprzedniego. W prawo lub w lewo.
Centrala: Podążajcie w prawo.
(Chwila ciszy)
JU-2: Zastanawiam się kto wzniósł ten instrument.
JU-1: Mnie bardziej zastanawia jak wzniósł. Skrzyżowanie. Dwadzieścia pięć metrów od poprzedniego. Zatrzymujemy się na moment.
(Chwila ciszy)
JU-3: (Cichy dźwięk odkręcanej butelki i szelestu plastiku) Hmm.. Jakoś nie mam chcicy żeby tu czekać. Szczerze, chce mieć już tę misję z głowy. Nie podoba mi się zupełnie to miejsce.
JU-1: Nie narzekaj, może i jest dziwnie ale jeszcze nic nie chce Cię zjeść.
JU-4: Jeszcze.
(Mniej istotne konwersacje pomiędzy JU-1 a JU-4)
JU-2: Eee… Panowie…
JU-3: Co jest?
JU-2: Ja wiem że nie w porę i tak dalej… Ale tam na dole coś mignęło.
(Kilka sekund ciszy)
JU-3: Gdzie? Pokaż.
JU-2: Tam, gdzie pokazuję. O zaświe… a, gówno to da. Centrala widzieliście coś?
Centrala: Urządzenia nie zarejestrowały niczego.
JU-1: Może Ci się wydawało?
JU-2: Nie jestem wariatem. Dam sobie rękę uciąć i tam wrzucić żeby złapała to cokolwiek to było.
Centrala: Zanotowaliśmy Twoją obserwację. Jednakże tak jak mówię, nie widzieliśmy nic.
JU-2: Kurwa… (Chwila ciszy) A może jednak…
JU-1: Dobra, idziemy dalej. Jeden Bóg wie jak daleko jeszcze musimy iść.
JU-3: Chyba on sam łapie się za głowę gdy to widzi.
JU-1: A to niespodzianka. Skrzyżowanie. W prawo czy w lewo? Jesteśmy dwanaście metrów od poprzedniego.
Centrala: Idźcie w lewo.
JU-2: Powykręcane to wszystko. Teraz nie wiem w sumie. To są jakieś ścieżki konserwacyjne? I nigdzie nie widziałem schodów.
JU-4: Mi to bardziej przypomina nieudany labirynt.
JU-1: Skrzyżowanie. Szesnaście metrów od poprzedniego. Idziemy w prawo, tym razem na lewo dwa metry i platforma się kończy.
JU-2: I zauważcie. Nigdzie nie ma barierek, drabin. Po co ktoś zbudował taką ścieżkę we wnętrzu organów?
JU-3: Po to właśnie tu jesteśmy. Dowiedzieć się więcej o tym czymś.
JU-1: Skrzyżowanie. Dwadzieścia dziewięć metrów od poprzedniego. Tym razem mamy trzy kierunki.
Centrala: Podążajcie prosto.
JU-1: Słyszeliście, prosto. (chwila ciszy) Zakręt w lewo dziewięćdziesiąt stopni, jesteśmy z jedenaście metrów od poprzedniego. (chwila ciszy) Widzę kolejny, dziewięćdziesiąt stopni w lewo, cztery metry od poprzedniego. Zawróciliśmy.
JU-2: Robimy kółko.
JU-3: Ciekawe co byśmy zobaczyli gdyby nie to zaciemnienie.
JU-1: Pewnie nic ciekawego. Może trochę mechanicznych bebechów. Ponownie jedenaście metrów. Skrzyżowanie. Prosto lub w lewo. Jak skręcimy to powrócimy na poprzednie.
Centrala: Idźcie w lewo. Sprawdzicie prawą odnogę skrzyżowania.
JU-1: Zrozumiałem.
JU-2: Panowie jak myślicie, jak tu jest głęboko?
JU-3: Cholera wie. Światło było daleko, więc pewnie z parędziesiąt metrów.
JU-4: Skocz i sprawdź.
JU-3: Dowcip Ci się wyostrzył.
JU-1: Skrzyżowanie. Idziemy w ustalonym kierunku.
(Dłuższa cisza)
(W tle słychać krótki, lekki szum)
JU-3: Słyszeliście?
JU-2: Tak. Brzmiało jak wiatr.
JU-4: Mi to bardziej przypominało przejeżdżający pociąg.
Centrala: Zarejestrowaliśmy dźwięk. Na razie nie mogę wam podać z którego kierunku nadbiegł.
JU-1: Kolejne skrzyżowanie. Dwadzieścia metrów. W prawo lub w lewo.
Centrala: Idźcie w lewo. Na bieżąco kreślimy waszą drogę. Jesteście niedaleko wejścia.
JU-1: Pocieszające…
(Dłuższa cisza)
JU-1: Idziemy już pięćdziesiąt cztery metry.
JU-2: Jakaś odmiana przy tych zakrętach.
(Chwila ciszy)
JU-1: Sześćdziesiąt metrów. Skrzyżowanie prosto lub w lewo.
Centrala: Podążajcie w lewo. Póki co przebadamy obszar najbliższy wejścia.
(Dłuższa cisza)
JU-3: (Krzyk) Ło!!!
JU-4: (Głośno oddychając przez chwilę) Kurwa nie strasz, co znowu widziałeś?
JU-3: Po prawej, w ciemności mignęła jakby twarz!
JU-4: Jaka znowu twarz?
JU-2: Nie wiem, wyglądało jak twarz kobiety… ale dziwna.
JU-1: Panikarz. Centrala widzieliście coś?
Centrala: Żadnych zmian.
JU-1: Gdzie to widziałeś?
JU-3: Tam w oddali, taka szarawa, pojawiła się i znikła.
JU-2: Kto Cię wziął do tej misji? Tu nic… o ja pierdole. Centrala widzicie?
Centrala: Niewyraźne kontury.
JU-2: Między tymi rurami. O, tu.
JU-1: Poświećcie tam wszyscy. Gówno widać.
(Chwila ciszy)
JU-4: Hmm. Rzeźba.
Centrala: Widzimy ją.
JU-2: Obok kolejna, za jeszcze jedna. Co to u diabła jest?
JU-4: Nie mam pojęcia. Jakiś magazyn? Gdyby te na przodzie się zepsuły?
JU-3: Całkiem możliwe.
JU-1: Chodźmy dalej.
(Dłuższa cisza, kamery skierowane na prawo od platformy rejestrują niewyraźne kształty humanoidalne)
JU-3: Sporo tego.
(Chwila ciszy)
JU-3: Ale niepokoi mnie jedna rzecz.
JU-4: Ten znowu.
JU-2: Daj mu mówić.
JU-3: Te wszystkie rzeźby przedstawiały mężczyzn. Ale ja widziałem kobietę.
JU-1: One są do siebie podobne. Sam ich nie odróżniam.
JU-3: Ta była wyraźna.
JU-1: Skrzyżowanie. W prawo, w lewo lub prosto. chwila ciszy Sto dziesięć metrów od poprzedniego.
Centrala: Jesteście głębiej niż szacował personel badawczy.
JU-1: W którą stronę?
Centrala: W lewo.
(Krótka cisza)
JU-4: Stop! Cicho wszyscy! (chwila ciszy) (szept) Słyszycie?
JU-2: (szept) Kroki.
JU-3: (szept) Skąd nadbiegają?
JU-1: (szept) Wydaje mi się że od przodu…
(W tle słychać ciche, pojedyncze stukanie)
Centrala: Zarejestrowaliśmy dźwięk.
JU-1: Dobra, to nie żarty. Coś tu idzie. Przeładować broń i gotowość do strzału.
(Chwila ciszy, dźwięk staje się głośniejszy)
JU-2: Zaraz tu będzie.
(Dźwięk jest wyraźnie słyszalny)
JU-3: Przepraszam?
JU-4: Co do jasnej anielki?!
Centrala: Nie widzimy żadnych obiektów. Oddział co się dzieje?
JU-1: Eee… Sęk w tym że nic się nie dzieje. To coś to… nic. Poważnie, nic tu nie ma. Słychać kroki, nawet czujemy uderzenia o platformę ale poza tym nic.
JU-2: (schyla się przykładając dłoń do platformy) To ta platforma sama stuka… Albo coś pod nią. Pomóżcie mi!
(JU-2 kładzie się na platformie, jego nogi są przytrzymywane przez JU-4. Obraz z kamery przez chwilę jest ciemny po czym ujawnia spód platformy)
JU-2: Tu także nic nie ma, oprócz rusztowań i jeszcze większej liczby mechanizmów.
(JU-2 wraca do pierwotnej pozycji, dźwięki kroków stają się cichsze, po czym milkną)
JU-3: Poszło sobie w kierunku skąd przyszliśmy, co robimy?
Centrala: Kontynuujcie drogę. Fenomenem zajmiemy się później.
JU-1: Dalej, ruszać się. Mieliśmy iść w lewo z tego co pamiętam, kroki przyszły z nad przeciwka.
Centrala: Nie zmieniamy planu, tak, idźcie w lewo.
(Dłuższa cisza)
JU-1: Zakręt dziewięćdziesiąt stopni w prawo. Czterdzieści siedem metrów od skrzyżowania.
JU-3: Ciekawe kiedy natrafimy na ścianę.
JU-2: Jak dojdziemy. Ile już tu jesteśmy?
JU-1: Z ponad pół godziny będzie.
JU-2: Serio? Wydawało mi się że połowę mniej.
(Chwila ciszy)
JU-1: Zakręt w lewo. Dziewięćdziesiąt stopni, trzydzieści trzy metry od poprzedniego.
(Dłuższa cisza)
JU-4: Tam! Na jedenastej! Światło!
JU-1: Widzę je.
JU-2: Ja też.
JU-3: A nie mówiłem?!
Centrala: Zarejestrowaliśmy słabe pulsujące źródło światła.
JU-1: Znikło.
JU-3: Takie samo widziałem wtedy!
JU-4: Tym razem jest blisko.
JU-1: Zakręt w lewo, dziewięćdziesiąt stopni. Siedemdziesiąt dwa metry od poprzedniego.
JU-2: Szybciej… może to coś jeszcze nie uciekło.
(Krótka cisza)
JU-1: Zakręt w prawo. Dziewięćdziesiąt stopni, jedenaście metrów od poprzedniego.
JU-4: Jesteśmy na przeciwko tego punktu. Przygotować broń. Idziemy.
(Chwila ciszy)
JU-4: To chyba było tu.
JU-2: Tu nie ma nic oprócz tej rury. Musimy pod nią przejść. Pewnie to ona odbiła światło.
JU-3: Niemożliwe, okolica je pochłania co widać.
JU-1: Chodźcie dalej.
(Dłuższa cisza)
JU-1: Skrzyżowanie. Sto dwadzieścia cztery metry od zakrętu. W trzy strony. Gdzie idziemy?
Centrala: Podążajcie prosto.
JU-2: Od tego powolnego chodu nogi mnie bolą.
JU-1: Kolejne skrzyżowanie. Zaledwie dziewięć metrów od poprzedniego. Prosto lub w lewo.
Centrala: W lewo.
JU-3: Prawo lewo prawo… (Chwila ciszy) JU-4? Stop! JU-4 zniknął!
JU-1: Psia mać, tego nam brakowało. Mówiłem trzymać się razem. Halo, JU-4, słyszysz mnie? Halo?
Centrala: Zatrzymajcie się. Próbujemy nawiązać kontakt. JU-4 zgłoś się. Powtarzam, JU-4 zgłoś się.
JU-4: Żyję, żyję! Cholera, gdzie jesteście?
JU-1: Tam gdzie przed chwilą i teraz! Gdzie żeś się podział?
JU-4: Odwróciłem się dosłownie na sekundę i zniknęliście. Jakby tego było mało bateria w krótkofalówce mi siadła, musiałem wymienić na nową.
JU-1: Powiedz gdzie jesteś?
JU-4: Kurwa, pojęcia nie mam. Nie ruszałem się ani na krok. Zniknęliście to poszedłem prosto.
JU-1: Niemożliwe żebyśmy się minęli. Daleko zaszedłeś?
JU-4: Nie, kilka kroków i zakręt. Pojęcia nie mam jak was znaleźć. Pierdolca tu dostaję po samotności.
JU-1: Mówiłeś zakręt? Tu nie ma żadnego zakrętu, jesteś pewien że nie zboczyłeś z trasy?
JU-4: Na sto procent. Cholera.
Centrala: JU-4 spróbuj kierować się do wyjścia.
JU-4: Pamiętam mniej więcej jak to było. Trafię.
JU-1: No panowie jesteśmy we trzech.
JU-3: Zajebiście.
JU-4: Kurwa, ile tu zawijasów. Nie pamiętam żeby to tak wyglądało. Same zakręty.
Centrala: Oddział kontynuujcie trasę. Spróbujemy pomóc JU-4.
JU-2: To idziemy.
(Oddział nie odzywa się przez kilka minut, centrala konwersuje z JU-4 który opisuje wiele nieznanych zakrętów i skrzyżowań)
JU-1: Zakręt w prawo. Dziewięćdziesiąt stopni, dziewięćdziesiąt jeden metrów od poprzedniego.
JU-4: Chyba się zgubiłem… Ja pierdole…
(JU-4 biegnie)
JU-2: Spokojnie, wszyscy z tego wyjdziemy. Chyba.
JU-3: Pesymista.
JU-1: Skrzyżowanie. W prawo, w lewo albo prosto.
Centrala: Kierujcie się w prawo.
JU-4: Cholerne baterie!!! Co z nimi?! Poczekajcie, wymieniam je.
JU-1: Stop! Uwaga, koniec trasy. Ślepa droga. (Krótka cisza) No proszę a to co takiego?
JU-3: Co to jest?
JU-1: Kartka papieru, zapisana. Trochę stara. Pismo odręczne.
Centrala: Przybliż kamerę do kartki. (Krótka cisza) Mamy zdjęcie.
JU-1: Schowam ją do plecaka. Trochę ciarki mnie przeszły jak to przeczytałem.
JU-4: Dobra, działa. Co tam?
JU-1: Znaleźliśmy list. Dziwna treść.
JU-4: Miło. Ja idę dale.. (dźwięk uderzenia)
Centrala: JU-4 co się dzieje?
JU-4: (krzyczy) Kurwa mać!!! Potknąłem się, latarka wpadła za platformę i spadła cholera wie gdzie! Nie widzę jej! Nie widzę nic! (cichy dźwięk otwieranego zamka błyskawicznego) Gdzie te cholerne pałeczki?!
Centrala: JU-4 w porządku?
JU-4: Ta, nic mi nie jest… O, mam! Słabe i zielone ale zawsz… kurwa.
JU-1: Co się dzieje?
JU-4: Co do chuja… (chwila ciszy) Ludzie, nie wiem gdzie ja jestem, ale… to wygląda jak… trawa.
Centrala: JU-4 przybliż kamerę. Rzeczywiście, wygląda jak trawa.
JU-4: Trawa, ziemia… łączy się z platformą… Tu jest tego więcej. Podziemna łąka czy co? (chwila ciszy) Trochę dziwny kolor. Mimo że świecę na zielono, ta wydaje się być… jasnoniebieska. Cyjan to się chyba nazywa. Cholera. Podejdę dalej.
Centrala: Bądź ostrożny. Nie jesteśmy pewni gdzie się znajdujesz.
JU-4: Ja tak sa… O mój Boże!
Centrala: JU-4, co się dzieje? (chwila przerwy) JU-4, zgłoś się.
JU-4: (szum akustyczny)
Centrala: JU-4 odbiór!
JU-4: (szeptem, niewyraźnie) Żałuję… (odgłos przerwanego połączenia)
Centrala: JU-4! JU-4! Cholera, straciliśmy go. Oddział wszystko w porządku?
JU-1: Ta, ale zrobiło się upiornie.
Centrala: Wracajcie. Pokierujemy was w razie problemów.
JU-1: Słyszeliście, wracamy.
JU-2: Co się stało z JU-4?
JU-3: Nie wiem ale chcę się stąd wydostać.
(Rozmowy między eksploratorami i centralą przez następne 27 minut)
JU-1: Jeszcze jeden zakręt i jesteśmy.
Centrala: Zgłaszam przygotowanie na wasz odbiór.
JU-1: Za kilka metrów nas… co kurwa?!
Centrala: JU-1 jakiś problem?
JU-1: Tak! Tu powinny być drzwi, a jest tylko platforma… Cholera, na pewno nas źle nie naprowadziliście?
Centrala: W żadnym wypadku.
JU-3: Co tu się u diabła dzieje…
(W tle słychać głośny skowyt)
JU-2: Co to było?!
JU-1: Nie wiem ale ja mam dość.
Centrala: Słyszeliśmy to. Prawdopodobnie dobiega gdzieś zza was.
JU-1: Jeszcze tego brakowało, drużyna za mną! Szybko, przed siebie!
(Przez dwie minuty słychać tylko oddech i tupot eksploratorów)
Centrala: Wszystko w porządku?
JU-1: Nie… zabłądziliśmy… Kurwa, słyszycie?
(W tle słychać ciche, szybko zbliżające się uderzenia)
JU-3: Znowu te kroki!
JU-2: Coś tu idzie i jest za nami…
JU-1: Przygotować broń!
JU-3: Mam nadzieję że to znowu tupie platforma…
(Dźwięk jest coraz głośniejszy)
JU-1: Uwaga, za chwilę kontakt. (chwila ciszy) (krzyczy) Co to kurwa jest?!
JU-2: Matko Boska!!!
JU-3: Strzelać!!! (odgłos wystrzału)
Centrala: Drużyna co się dzieje? Straciliśmy właśnie kontakt z kamerami.
JU-1: Ja… To… Kurwa… Nie… Spierdalamy!!!
(Słychać odgłos biegu eksploratorów oraz ich oddech przez następne 4 minuty)
JU-2: Chyba zwialiśmy… (chwila ciszy) Tak, zgubiliśmy to.
Centrala: Drużyna, straciliśmy kontakt z kamerami. Próbujemy to naprawić. Co się wydarzyło?
JU-1: (dysząc) Tam… nie wiem kurwa… nie wiem co to było… Kurwa, nie chcę o tym myśleć nawet.
Centrala: Spróbuj to opisać.
JU-1: (dysząc) Wyglądało jak… nie wiem… jak kobieta… jej ciało… powoli… wyginało w nienaturalne pozycje… jakby cała się trzęsła, jednocześnie zachowując pion… cały czas na nas patrzała uśmiechając się… oczy… zbyt duże… promieniowało od tego czegoś… nie wiem ale dostaliśmy porządnego pietra aż mi wstyd.
JU-2: A do tego poruszało się dziwnie… Po prostu powoli przesuwało się po podeście…
JU-1: Jak uda nam się wrócić, od razu walcie amnezjaka. Nie chcę o tym pamiętać.
Centrala: Spanikowaliście, nie możemy ustalić waszej pozycji.
JU-1: Kurwa, prawda… zgubiliśmy się… (chwila ciszy) Gdzie jest JU-3?
JU-2: Cholera, został tam i strzelał do tego czegoś.
Centrala: JU-3 zgłoś się, powtarzam: JU-3 zgłoś się. Ma wyłączoną krótkofalówkę.
JU-1: Pewnie go dorwała… Jak my te… (dźwięk zrywanego połączenia)
JU-2: (dźwięk zrywanego połączenia)
Centrala: JU-1? JU-2? Halo?
(Przez następne 10 minut trwają próby nawiązania połączenia)
Centrala: Całkowicie utraciliśmy połączenie… chyba na tym kończymy…
JU-2: (dźwięk połączenia) (szept) Centrala? Słyszy mnie ktoś?
Centrala: JU-2? Co się stało?
JU-2: (szept) To coś pojawiło się nagle, poza platformą… złapało JU-1, ja uciekłem… Chyba w pobliżu tego cholernie szybko wysiadają baterie…
Centrala: Gdzie się znajdujesz?
JU-2: Ja już nie wiem… Biegłem przed siebie aż platforma się skończyła… Udało mi się schować pod platformą, siedzę na jakichś zębatkach.
Centrala: Spróbujemy Ci pomóc. Możesz określić swoją pozycję względem drzwi?
JU-2: Chyba tak. Ja… aaa… aaa… (krzyk) AAA!!! AAA!!! (szum akustyczny)
Centrala: JU-2? JU-2? Halo, odezwij się! Cholera!!! (chwila przerwy) Kończymy na tym…
<Koniec logu>
Wnioski z eksploracji:
Załącznik: Pozyskane materiały video oraz audio
Miło mi pana poznać.
I wzajemnie, młodzieńcze. Zapewne ściągnęliście mnie z emerytury w to miejsce nie bez powodu, prawda? Słyszałem, że dokopaliście się do kompleksu przypominającego ośrodek przechowawczy umocniony niczym schron atomowy. Nie wiem, czy to dobrze. Naprawdę, nie wiem…
Tak… w środku było pełno gruzów oraz coś, co wyglądało na wysuszone ciało humanoida o fioletowej skórze trzymane w grubym bloku betonowym. Poziom radiacji był tam tajemniczo podwyższony.
Ha, znaleźli niegdysiejszą „dwieście trzydziestkę szóstkę”! Czyli skurwiela pokonał czas.
Ale na prawdę nie wiem czy to dobrze, że odkryliście to miejsce.
Co pan przez to rozumie?
Zacznijmy od początku.
Polska Filia Fundacji SCP powstała w roku 1918 krótko po odzyskaniu przez kraj niepodległości. Zaczynaliśmy powoli, bez rozmachu. Pierwsi członkowie rady O5 byli wybierani przez dyrektorów Angielskiej Filii. Nasze pierwsze placówki powstały w okolicach Warszawy, Wilna,Tarnopola, Poznania oraz Katowic. Na początku nie mieliśmy wiele obiektów stanowiących poważne zagrożenie — jedynie kilka anomalii podchodzących pod Euclid, reszta to obiekty Bezpieczne. Mieliśmy też jednego Ketera, ale nic poza tym.
W roku 1920, podczas wojny polsko-bolszewickiej, sowieci zaatakowali placówki będące na terenach przez nich okupowanych, przez co straciliśmy praktycznie wszystkie obiekty przechowywane w tamtych okolicach. Ten nasz jedyny Keter, uwolniony przez zdziczałych bolszewików, wymordował praktycznie wszystkich żołnierzy sowieckich w promieniu 100 kilometrów. Rząd ZSRR oczywiście zatuszował ten incydent, więc jesteś jedną z niewielu osób, które w dzisiejszych czasach o tym wiedzą. Z resztą, my też milczeliśmy, a zdarzenie poszło w zapomnienie. Pytasz co się stało z obiektem Keter? Został rozwalony przez ruską 60 funtówkę. Tak, zwykłe działo jednym pociskiem unicestwiło Ketera. Ale i tak nie trzymał się dobrze, i wiedzieliśmy że za niedługo dojdzie do jego samoneutralizacji.
Po wojnie udało nam się odbudować, i trwaliśmy w tym stanie aż do roku 1938, kiedy to mieliśmy niefortunnie pierwsze przełamanie zabezpieczeń w okolicach Katowic. Zostało to szybko stłumione, jak na tamte czasy poradziliśmy sobie bardzo dobrze. Wtedy i tak obiektów mieliśmy sporo, około 300, w tym jeśli dobrze pamiętam 149 Euclidów i 23 Ketery.
Doszliśmy teraz do sedna sprawy, mój drogi.
We wrześniu 1939 Niemieckie wojska napadły na Polskę. Kilka dni po nich znowu musieliśmy się gryźć z czerwonoarmistami. 6 października skapitulowaliśmy, a wrogie oddziały rozpoczęły masowe mordy i szabrowanie. Polska znowu została zdarta z mapy. Co z nami pytasz? Uciekliśmy jak wszyscy. Uciekliśmy pod ziemię. W wysokich częściach gór oraz na wielu dobrze zakrytych przez lasy terenach stworzyliśmy je — podziemne placówki przechowawcze. Nie miały one specjalnych nazw, po prostu numerowaliśmy je, a było ich jeśli dobrze pamiętam nieco ponad 20. Wcześniej zwolniliśmy cały personel z upoważnieniem poziomu 0 i 1, lepiej by było gdyby ci ludzie wrócili do domów, do rodzin. Następnie w przeciągu około 2 miesięcy udało nam się, do dzisiaj nie wierze że udało, wybudować podziemne bunkry, bo zwykłe placówki to nie były, w których przechowywaliśmy wszelkie anomalne obiekty jak puszki z konserwami na sklepowej półce. Na początku placówki były jedynie grotami wydrążonymi ładunkami wybuchowymi i wzmocnionymi zbrojonym betonem, ale z czasem prowadziliśmy wewnętrzne remonty. Placówki budowano około 50 metrów pod powierzchnią. Jak na ironię, byłem w tym czasie świeżo wybrany do rady O5.
Rok po wybuchu wojny placówki funkcjonowały bez żadnego problemu, byliśmy wspomagani przez filie angielską i francuską. Dostarczali nam wszystkie potrzebne materiały, ale kiedy hitlerowcy podbili Francję, byliśmy zdani na łaskę anglików.
W roku 1944 doszło do zmiany sytuacji na frontach, kiedy Niemcy przegrali pod Stalingradem. Wiedzieliśmy, że koniec wojny jest bliski. Wszyscy się spodziewali pomocy ze strony Rosjan, którzy byli wtedy sojusznikami aliantów. Niestety, z bestii dzikości nie wyplenisz.
Rosjanie rozpoczęli „wyzwalanie” podbitych przez Niemców terenów. Kiedy doszli do pierwszego ośrodka przechowawczego, wzięli go za… bunkier niemiecki. Domyślasz się chyba, co było dalej? Sowieci przeprowadzili szturm, ale ja bym to nazwał szarżą wygłodniałych bestii, na ową placówkę, w której niestety ale był przechowywany jeden z obiektów klasy Keter. Oczywiście, zdziczali towarzysze z Armii Czerwonej nie zdawali sobie sprawy z tego, co mają przed sobą, więc zniszczyli komorę przechowaczą. Wszyscy obecni pod ziemią zginęli, natomiast wejście do placówki zostało zniszczone przez bezpośrednie wystrzały artylerii, tak, ci imbecyle strzelali z haubic w wejście tunelu do placówki. Tak przestraszyli się tego, co ich spotkało. 14 placówek skończyło w ten sposób, tym młotkom nie dało się przemówić, że nie niszczą hitlerowskich fortyfikacji.
Po zakończeniu wojny, powstała Polska Rzeczpospolita Ludowa. W zasadzie, cywile i wojsko odbudowywało kraj, a my w tym czasie przenosiliśmy się z powrotem na powierzchnię. Z racji tego, że pozostało zaledwie 6 placówek, nie mieliśmy zbyt wiele do zrobienia. Początkowo zbudowaliśmy oraz odbudowaliśmy kilka placówek na nowym terenie Polski. Placówki na ziemiach pozostających pod kontrolą ZSRR po prostu były jedynie zniszczonymi ruinami, bo w tamtych rejonach utrzymały się zaledwie dwa ośrodki.
W latach 60 przeżywaliśmy ponowny rozkwit. Wszystko zostało unormowane, a z racji postępu technologicznego Fundacja zmieniała się nie do poznania. Otrzymywaliśmy datki od bardziej skłonnych do współpracy, zakonspirowanych towarzyszy z partii robotniczej. Przechwytywaliśmy anomalie, zabezpieczaliśmy je, oraz chroniliśmy. Tak, jak kazał nam nasz cel.
Krótko po zwycięstwie Solidarności i zniesieniu komunistycznego ustroju doszło do upadku ZSRR. Świat stał się wolny, zapanowała demokracja i głos ludu. Polska Filia rosła w siłę aż osiągnęła stan taki, jaki znasz dzisiaj. Ale medal ma dwie strony.
Placówki, które zostały zniszczone z ludzkiej głupoty, coraz bardziej niszczały i popadały w ruinę. Wyobraź sobie: zakurzone podziemne korytarze, stosy gruzu, pajęczyny i inne podobne rzeczy nadające tym miejscom klimat rodem z horroru były jedynie tłem dla cieni buszujących po podziemiach uwolnionych anomalii. Odkryliście jedną z tych placówek, mój drogi. Z mojego punktu widzenia, powinniście je wszystkie odnaleźć, a następnie na nowo zabezpieczyć wszystko co znajdziecie w nich. Ale uważajcie na siebie, naprawdę. Dzisiejsze środki przechowawcze w porównaniu z tymi z tamtych czasów to jak reaktor nuklearny i silnik parowy. Uważajcie chłopcy. Mam nadzieję, że sobie poradzicie.
Zmęczyła mnie ta rozmowa. No, na mnie już chyba pora. Ale poczekaj chłopcze, przyślijcie mi do domu jednego z agentów proszę, chyba dalej mam gdzieś schowaną mapę tych placówek…
