Biuro (sandbox) Dr_Blackpeace

Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52

Na zawsze pozostanie w naszej pamięci

https://www.flickr.com/photos/esparta/4111703709/ — przyda się

https://fr.wikipedia.org/wiki/Automate_m%C3%A9canique#/media/File:Complimentarius-face_Bremen-16th_century.jpg

▲
▼
◀
▶

Zdjęcie z google maps, zdjęcie własne

https://search.creativecommons.org/photos/132917dd-6f6c-423a-a69c-7cf8542ff836 manekin

https://search.creativecommons.org/photos/c87eaa72-fdc7-4043-8928-b5175f9613d7

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-135

Klasa podmiotu: Euclid

Poziom zagrożenia: Niebieski ●

Specjalne Czynności Przechowawcze

▶ Otwórz plik archiwalny

Procedury unieważnione zgodnie z rozporządzeniem 135/11

SCP-PL-135 przechowywany jest w Ośrodku 15. Nie zastosowano specjalnych procedur w aspekcie budowy przechowalni SCP-PL-135, natomiast obiekt umieszczony jest na krótkim torowisku odpowiadającym długości wagonu. Pomieszczenie jest stale monitorowane przez kamerę bezpieczeństwa, a drzwi pomieszczenia zostały dodatkowo wzmocnione przed próbami wyważenia lub uszkodzenia ich podczas aktywacji obiektu. Ponadto, nie należy wykonywać żadnych testów na krótko przed czasem manifestacji, chyba że zgodnie z dokumentem TST-135 takowe działania zostały wcześniej zaplanowane i zaakceptowane.

---

Ze względu na odmienną charakterystykę elementów SCP-PL-135 zastosowano odmienne procedury dla poszczególnych obiektów przechowywanych.

Obiekty SCP-PL-135-T oraz SCP-PL-135-I znajdują się w sąsiadujących komórkach przechowawczych. Desygnaty umieszczono w dedykowanych sarkofagach wykonanych w sposób uniemożliwiający uszkodzenie zawartości wywołane działaniem czynników zewnętrznych. Aktywację obiektów może zarządzić jedynie pracownik z 4 i większym poziomem upoważnienia. Przeprowadzanie eksperymentów może odbywać się jedynie w kontrolowanych warunkach spełniających wymagane standardy bezpieczeństwa, zawarte w dokumencie TST-135-w.a.

Obiekt SCP-PL-135-L, gdy nie znajduje się w stanie aktywacji, należy przechowywać w identycznym sarkofagu, co desygnaty T oraz I. Aktywacja może zostać zarządzona jedynie przez pracownika o poziomie upoważnienia 4 i większym; jedynie osoby posiadające wymienione upoważnienie mają prawo wchodzić w bezpośrednie interakcje z podmiotem.

Każdy z obiektów należy poddawać regularnym zabiegom konserwacyjnym przeprowadzanym przez personel techniczny według wskazań wytyczanym podczas terminowych oględzin. Terminy określa fundacyjna norma FN/07/12 ze wskazaniem dla obiektów klasy 1.

SCP-PL-135-W został umieszczony na bocznicy w hangarze kolejowym Technicznego Ośrodka Badawczego 37. Oprócz podstawowych zabiegów konserwacyjnych nie wyznaczono innych czynności dla obiektu. Ze względu na brak oddziaływania nadnaturalnego obiekt nie jest klasyfikowany jako anomalny, lecz ze względu na stanowienie elementu SCP-PL-135 pozostaje on jego bierną częścią uiszczaną we wszelkiej dokumentacji badawczej.

Miejsce odnalezienia SCP-PL-135.

Opis: SCP-PL-135 jest zbiorczym określeniem instalacji elektromechanicznej umieszczonej wagonie (oznaczanego dalej desygnatem 135-W) o rozstawie kół przystosowanym do poruszania się po trasach o prześwicie 1435 milimetrów [mm]¹. Wysokość wagonu, poczynając od poziomu torowiska, wynosi 3,6 metra [m], długość 7 metrów [m], szerokość 1,8 metra [m]. Kadłub o kształcie bryły trapezoidalnej został złożony z zespawanych i nitowanych stalowych blach grubości 5 milimetrów [mm]. Na przedniej stronie dłuższych ścian bocznych kadłuba widnieją dwa naprzeciwległe otwory o kształcie prostokąta o szerokości 2 metrów [m] i wysokości 2,5 metra [m]. otwory te prowadzą do przedsionka, wewnątrz którego znajduje się właz o wymiarach 1,5 x 1 metra [m], prowadzący do wnętrza 135-W.

Wnętrze obiektu niemal w całości zajęte jest przez jednostkę zasilającą, składającą się z połączonych szeregowo-równolegle baterii ogniw galwanicznych nierozpoznanego typu, bliskich wyczerpaniu. Wartość napięcia stałego zmierzonego na przewodzie wyjściowym wynosi 110 woltów [V]. Wszystkie przewody znajdujące się w wagonie zostały wykonane z miedzianej linki, umieszczonej w izolacji z gumy oraz powłoce z tekstylnego materiału konopnego. Niewielki układ ruchomych styków został umieszczony na wyprowadzeniu z jednostki zasilającej; układ podłączony jest do mechanizmu zegarowego, zasilanego z osobnej, stosunkowo mniejszej baterii identycznych ogniw galwanicznych. Mechanizm w czasie zmierzonym na 7 godzin, 14 minut i 29 sekund z występującą nieregularnie różnicą maksymalnie 15 sekund powoduje powtarzalne zamykanie styków oraz powtórne ich otwarcie po upływie 8 minut.²

Wagon 135-W wykazuje znaczne oznaki postępującej degradacji. Należy do nich m.in. zaawansowana korozja elementów metalowych, z czego najbardziej tych narażonych na działanie czynników atmosferycznych. Pomieszczenie jednostki zasilającej jest również zaśniedziałe, lecz w znacznie mniejszym stopniu. W wielu miejscach kadłub wagonu wykazuje oznaki ostrzału z broni palnej i oddziaływania nań wysokiej temperatury. Okolice włazu wejścia do jednostki zasilającej posiadają znaczne uszkodzenia w postaci wgłębień, mogących prawdopodobnie powstać podczas używania nań wyjątkowo dużej siły na małej powierzchni.³

Wewnątrz przedsionka znajdującego się w konstrukcji 135-W odkryto trzy humanoidalne obiekty, podłączone do swego rodzaju rozdzielni przyłączonej do wyprowadzenia przewodu z jednostki zasilającej. Obiekty zostały desygnowane jako 135-T, -I oraz -L.

Po przeprowadzonych badaniach odkryto, iż humanoidy są automatami zdolnymi do swobodnego poruszania się oraz oddalania od 135-W na odległość nie większą jak 10 metrów od rozdzielni. Oddalanie się od 135-W zapewnione jest przez istnienie w opisywanej rozdzielni trzech niezależnych rolek, na których to zwinięte są przewody zasilające; rolki wyposażone są w mechanizm pozwalający na samoczynne kontrolowanie długości przewodu w zależności od odległości w jakiej dany automat znajduje się od rozdzielni. Powłoka płócienna, jaką owinięte są przewody, wykazuje oznaki oddziaływania nań otwartego płomienia; równoważnym powodem zrozumiana może być obecność nadtopionej gumowej izolacji.

Podstawowym elementem konstrukcyjnym każdego z automatów jest rusztowanie-szkielet ze stopu metalicznego (określane dalej mianem ''szkieletu''), którego głównym składnikiem jest żelazo, co z technicznego punktu widzenia jest niepraktyczne bacząc na dużą wagę elementów. Wewnątrz tej konstrukcji zamontowane zostały różnorakie elementy mechaniczne i elektryczne, pozwalające na funkcjonowanie maszyn w ich własnym zakresie. Poszczególne instancje posiadają charakteryzujące je różnice techniczne; każdy z obiektów został osobno opisany w poniższych sekcjach:

SCP-PL-135-T

Instancja SCP-PL-135-T odznacza się brakiem stałej osłony szkieletu, który został okryty czarną, jedwabną, potarganą i nadpaloną w wielu miejscach płachtą przymocowaną na częściach udowych i ramieniowych dokładnie nad zgięciami ruchowymi stawów. Do kolejnych cech należy znaczna wysokość obiektu wynosząca 2,1 metra [m], z czego sama część szyjna jest długości 30 centymetrów [cm], oraz głowa stylizowana na ludzką czaszkę pozbawioną żuchwy. W oczodoły wmontowane zostały odpowiednio dwie żarówki o czerwonych bańkach. Na podniebieniu znajduje się membrana głośnika, z którego podczas aktywacji maszyny w nieregularnych odstępach czasu wydobywa się odgłos o natężeniu ~80 decybeli [dB], przypominający mechaniczny ryk. Palce humanoida zostały zastąpione stalowymi ostrzami o łukowatym kształcie, noszącymi ślady użytkowania. Szkielet automatu został zmodyfikowany i rozbudowany w sposób umożliwiający szybkie, płynne i skoordynowane poruszanie się. W momencie dostarczenia napięcia obiekt jest niezwykle agresywny — dąży do najwyraźniej nieuzasadnionego zamordowania każdej osoby w pobliżu, nie bacząc przy tym na wyrządzane wokół zniszczenia materialne.

SCP-PL-135-I

Obiekt SCP-PL-135-I pokryty jest w całości ciemnobrązowymi, ceramicznymi izolatorami energetycznymi stanowiącymi okrycie szkieletu, będących w wielu miejscach popękanych i odłamanych. Sam korpus 135-I jest szeroki na 70 centymetrów [cm] średnicy, wysokość obiektu wynosi 1,6 metra [m]; automat nie posiada widocznej głowy. Karbowane okrycie z czarnej gumy znajduje się na stawach obiektu. W oczekiwanym umiejscowieniu dłoni podmiot posiada pojedynczą stalową kulę, proporcjonalną do szerokości ludzkiej dłoni. Obiekt wyróżnia obecność układu elektrycznego zmieniającego napięcie stałe w sinusoidalnie przemienne, dodatkowo zwiększając jego wartość do 12 000 [V]. Podmiot posiada osobny układ odpowiednio izolowanych przewodów podłączonych bezpośrednio do sfer na końcu ramion. Podobnie jak podmiot 135-T, 135-I z nieznanej przyczyny zawsze dąży do uśmiercenia każdej osoby w pobliżu, w tym przypadku wykorzystując do tego porażenie prądem elektrycznym poprzez dotknięcie ofiary sferą pod napięciem. W stanie pierwotnym obiekt, ze względu na wysoką wagę spowodowaną przez obecność izolatorów, poruszał się w sposób niezwykle powolny. Dla celów badawczych izolator z korpusu został usunięty, co pozwoliło na poznanie budowy wewnętrznej 135-I, jednocześnie zwiększając jego ruchliwość.

SCP-PL-135-L

Sekcja oczekuje na aktualizację

Obiekt SCP-PL-135-L został zbudowany z elementów plastikowego manekina o męskiej budowie ciała, przez co jego wymiary i proporcje odpowiadają ludzkim. W miejsce głowy automatu umieszczona została starodawna klatka latarni gazowej pozbawiona oszklenia, którego fragmenty sugerują na jego poprzednie utracenie. W spodniej części klatki umieszczony jest uszkodzony wkręt na komercyjną lampę żarową typu E27. Miejsca stawów są pozbawione plastikowej obudowy, która została zastąpiona konopną tkaniną, podobną do okrywającej przewód zasilający. Obiekt charakteryzuje się najbardziej skomplikowanym układem elektronicznym, w którym odnaleziono również elementy charakterystyczne dla współczesnych komputerów. Dłonie są wykonane w sposób umożliwiający bardzo precyzyjne manipulowanie narzędziami. Badania techniczne wykazały zaawansowane uszkodzenie wielu elementów elektronicznych, przepalone przewody oraz uszkodzenie siłowników prawej ręki. Zewnętrznym defektem jest skrajne zużycie komponentów dłoni obiektu, wliczając w to nadpalony plastik na palcach. Zachowanie 135-L jest nierozpoznane, gdyż jako jedyny pozostaje nieaktywny mimo podania napięcia. Jedyną reakcją jest charakterystyczny niski, przeciągły dźwięk z wnętrza korpusu.

Niewiadomym jest, w jaki sposób obiekty rozpoznają obecność osób w swym otoczeniu, a także w jaki sposób są w stanie precyzyjnie omijać przeszkody. Zachowania, jakie prezentują, sugerowałyby na istnienie funkcjonalnych elementów rejestrujących obraz i dźwięk, jednakże wszelkie oględziny techniczne nie wykryły ich jakiejkolwiek obecności. Właściwość ta została uznana za zjawisko anomalne.

---

Dodatek 135/4/12

Załącznik #1

▶ Podstawy do zmian procedur przechowawczych

Notatka techniczno-badawcza
Krótko po rozpoznaniu sposobu działania przechowywanego obiektu wysunięto wniosek o odłączenie automatów od jednostki zasilającej. Założono, iż skoro aktywacja maszyn zależna jest od dostarczenia zasilania, to pozbawienie ich połączenia z baterią zniweluje cykliczne załączanie. Istniała niepotwierdzona obawa, iż obiekty mogą włączać się pomimo odłączenia od jednostki zasilającej. Przewody zostały przecięte w miejscu wprowadzenia ich do wnętrza każdej z maszyny. Gdy zaobserwowano pojawienie się napięcia na uciętym przewodzie, co nastąpiło zgodnie z powtarzającym się cyklem, maszyny nie wykazywały żadnych oznak aktywności. Wniesiono o powtórne, testowe załączenie automatów. Wykorzystano obiekt 135-L, ze względu na jego najbezpieczniejszą reakcję. Maszynę podłączono do przygotowanego zasilacza, zgodnego parametrami z wymaganymi do jej uruchomienia. Po załączeniu, dało się słyszeć pożądany, przeciągły dźwięk.

Notatka przechowawcza
Poczynione postępy związane ze stopniowym poznawaniem obiektu 135 pozwoliły na przeklasyfikowanie zagrożenia do poziomu 1, stanowiąc tym samym podstawę do rewizji procedur przechowawczych. Obiekt przeniesiono do Technicznego Ośrodka Badawczego 37 gdzie następnie został umieszczony w specjalnie przystosowanym pomieszczeniu przechowawczo-badawczym. Poszczególne elementy SCP-PL-135 zostały rozdzielone. Poprzez niewielkie zmiany w budowie wprowadzenia przewodu zasilającego, automaty zostały przystosowane do sterowanego przez personel zasilacza, pozwalającego na dowolne włączanie i wyłączanie obiektów. Wagon z jednostką zasilającą został uznany za zbędny w dalszym użytkowaniu automatów; przeprowadzane są badania dotyczące budowy ogniw galwanicznych oraz źródła powstania charakterystycznych uszkodzeń i wgłębień kadłuba.

Załącznik #2

▶ Opinia inż. Wrzosa

Bazując na stanie technicznym obiektu, jestem w stanie pewnie stwierdzić, że 135 padł ofiarą ataku. Ktokolwiek lub cokolwiek tego dokonało, zależało mu na dostaniu się do ogniwa zasilającego. Lecz to wydaje się przeczyć prawą zdrowego rozumowania: na miejscu napastnika zniszczyłbym przewody zasilające roboty — wtedy nie byłoby potrzeby forsowania włazu. Po prostu napastnik zadał sobie wiele zbędnego trudu. A same roboty, wydaje się, miały czynny udział. Podczas, gdy ten z ostrzami zapewne atakował napastników wraz z pomocą towarzysza od wysokiego napięcia, manekin próbował ręcznie ugasić płomienie. Pewnie stąd nadpalenia na dłoniach. Jak widać, oberwało mu się za to tak, że został uszkodzony. Ale nie widać żadnych innych uszkodzeń powłoki zewnętrznej, przeciwnie do dwóch pozostałych automatów. Istnieje prawdopodobieństwo, że dwóch walczyło, a ten został w środku. Bał się? Chronił? To element taktyki? Mimo to, na pewno otrzymał jeden cios, ale o większej liczbie mówić nie możemy, bo nie mamy na to wskazujących dowodów. Inną kwestią określającą zachowanie napastników są niewielkie uszkodzenia automatów I oraz T. Wygląda to tak, jak gdyby broniły nie tyle co siebie i towarzysza, co samej konstrukcji wagonu. Wszelkie obrażenia mogli otrzymać nie tyle co podczas czynnej defensywy, co biernej ofensywy. Przeciwnik mógł atakować ślepo na zasadzie priorytetu dotarcia do wagonu, przy okazji odpychając jego obrońców. Nie wiemy, dlaczego wagon został zaatakowany, gdzie ani przez kogo.

Wydaje mi się, że L różni się od pozostałej dwójki. Oni są maszynami zniszczenia, podczas gdy ten nie został stworzony do takich celów. Jedyne, co ma, to dobrą elektronikę i zwinne palce. Układ elektroniczny w jego wnętrzu pozwoliłby na swobodne funkcjonowanie może nie lepszego, ale dobrego komputera. Jeżeli spróbujemy go naprawić, może uda się nam coś dowiedzieć. Muszę przyznać, że odrobinę przypomina mi stare automaty potrafiące pisać.

---

Dodatek 135/1/46

Sprawozdanie z przeprowadzonej naprawy obiektu SCP-PL-135-L

Sporządzone przez inż. A. Jagiełło

Usunięcie wszystkich uszkodzeń mechanizmów 135-L zakończyło się powodzeniem. Skupiliśmy się głównie na występującym odgłosie ''buczenia'', charakterystycznego dla układów elektrycznych. W istocie, odnaleźliśmy komponent służący jako zasilacz, którego wynikła potrzeba usunięcia i wstawienia właściwego odpowiednika. Zasilacz napędzał wszystkie układy elektryczne automatu, łącząc się również z komponentem elektronicznym posiadającym osobne zasilanie o odpowiednio zmniejszonym napięciu oraz element przypominający akumulator awaryjny, czego nie znaleźliśmy posiłkując się budową pozostałych robotów. Informatycy zauważyli podobieństwo komponentu do płyty głównej komputera komercyjnego, wraz z przyłączonymi do niego elementami, z których udało się rozpoznać jedynie procesor, pozostałe stanowiły dla nas zagadkę. Podobne znaleźliśmy w obiektach I oraz T, z tą różnicą, iż były nieporównywalnie mniejsze i wydawały się być mniej skomplikowane. Na szczęście, nie było problemu z ich przyczyny, wszystkie wyglądały na nieuszkodzone. Podobieństwo do komercyjnego komputera potwierdziło się, gdy znaleźliśmy przewody gniazda USB, dolutowane do jednej z tajemniczych części. Spróbowaliśmy podłączyć je do kabla i następnie do naszego komputera. Efektem było jedynie jednorazowe przesłanie uszkodzonego pliku graficznego, co jednak było niemałym zaskoczeniem. Informatykom udało się naprawić otrzymany plik, dzięki czemu uzyskaliśmy czarno białe, niezbyt wyraźne zdjęcie przedstawiające coś przypominającego metalową konstrukcję z rurami, rusztowaniami i pomostami. Po stwierdzeniu braku dalszej użyteczności przywróciliśmy pierwotne połączenia elementów.
Przemontowaliśmy również kilkanaście części uległych przepaleniu na skutek uszkodzenia zasilacza, a które nie dopuściły do dewastacji całej reszty "komputera". Podczas, gdy ten został wymontowany, zajmowaliśmy się wymianą i diagnostyką elementów mechanicznych. Wymiana ich zajęła nam jedynie 2 dni, porównując do naprawy komputera który znajdował się na warsztacie cały tydzień. Po złożeniu wszystkiego w całość postanowiliśmy jeszcze zająć się głową automatu, reperując klatkę i wstawiając nowe oszklenie. Zamontowaliśmy również nowy wkręt na żarówkę i oczywiście ją samą. Odkryliśmy, że komputer odpowiadał również najwyraźniej za natężenie światła emitowanego przez lampę. Zwieńczeniem prac było wyposażenie automatu w nową, bardziej funkcjonalną osłonę zewnętrzną, usuwając uszkodzone i spalone elementy.

Po zakończeniu naprawy przystąpiliśmy do próbnego załączenia, zgodnie z wytycznymi pracowników badawczych. Byliśmy przygotowani na ewentualny akt agresji maszyny, mogąc w każdej chwili pozbawić ją zasilania; sama bateria awaryjna nie zdołałaby się naładować w tak krótkim okresie czasu.

Gdy załączyliśmy napięcie, lampa robota zaświeciła się, a on sam po chwili powoli zaczął się podnosić do pozycji półleżącej, wydając się rozglądać dookoła. Wyglądało to tak, jak gdyby na nas patrzył. Byliśmy w każdej chwili gotowi go wyłączyć, gdy ten jakby niepewnie usiadł na stole i wykonał rękoma imitację pisania. Daliśmy mu kartkę i ołówek, a on od razu napisał na niej jedno zdanie:

"Dziękuję za naprawienie."

---

Aneks do opisu obiektu SCP-PL-135-L
z dnia 21.02.2019

SCP-PL-135-L

W następstwie kolejnych wydarzeń oraz przeprowadzonych przesłuchań i obserwacji odkryto nieznane dotąd zachowanie charakteryzujące 135-L. Obiekt, podobnie jak pozostałe automaty, wykazuje nadnaturalną zdolność postrzegania otoczenia i bezproblemowej interakcji z nim. Jest bytem rozumnym i świadomym swojej egzystencji. Podmiot porusza się z prędkością porównywalną do przeciętnego człowieka z niewielką różnicą występowania typowo mechanicznych ruchów. 135-L wykazuje biegłą znajomość języka polskiego, posługuje się specyficznym słownictwem i określeniami; nie wykazano znajomości innych języków. Szczególną cechą automatu są wysokie zdolności manualne, jak:

• Umiejętność pisania — jest to najwyraźniej jedyny sposób porozumiewania się obiektu⁴. 135-L posługuje się zaawansowaną kaligrafią, na którą nie ma wpływu zauważalne duża szybkość pisania.
• Umiejętność rysowania — obiekt jest w stanie tworzyć za pomocą ołówka⁵ wysokiej jakości rysunki, aczkolwiek robi to sporadycznie i jedynie, gdy otrzyma takie polecenie.⁶
• Umiejętność posługiwania się drobnymi narzędziami i precyzyjne operowanie nimi — obiekt jest zdolny pracować z małych rozmiarów urządzeniami i układami elektronicznymi.

Trwają badania mające określić inteligencję oraz ewentualny typ osobowości podmiotu. Praca z 135-L jest ułatwiona ze względu na jego łagodny charakter i pozytywne nastawienie do personelu, zachowując jednak wobec niego lekki dystans.

---

Dodatek 135/31/8

Obraz pozyskany z podmiotu 135-L.

Skłonność do współpracy pozwoliła na uzyskanie od obiektu wielu istotnych informacji umożliwiających poznanie i zgłębienie historii SCP-PL-135 oraz jego pochodzenie. Dwiema najistotniejszymi informacjami zdobytymi od 135-L jest istnienie Osobistości PoI-135-1-18, zwanej przez obiekt ''Wielkim Konstruktorem''⁷ oraz powiązanej z nim lokalizacji zwanej jako ''Warsztat'' — rzekomego miejsca powstania SCP-PL-135, które jest miejscem działania wspomnianej Osobistości. Z podanych przez 135-L opisów wynika, iż PoI-135-1-18 to najprawdopodobniej mężczyzna w podeszłym wieku posiadającym wysoce zaawansowaną wiedzę techniczną oraz zdolności umożliwiające tworzenie obiektów podobnym SCP-PL-135. Nadnaturalne zdolności automatów pozwalają na stwierdzenie, iż PoI-135-1-18 jest bytem anomalnym bądź jedynie wykorzystuje zewnętrznie te właściwości. Sam 135-L mówiąc o ''Wielkim Konstruktorze'' odnosi się do niego z szacunkiem i znaczną gloryfikacją. W stosunku do 135-T i 135-I, obiekt 135-L wykazuje oznaki przywiązania (określa automaty pozytywnie, posługuje się wobec podmiotów terminem ''bracia'') oraz neguje wszelkie negatywne wskazania kierowane w stronę obiektów.

Notatka:

Za oczywiste uważam i nie tylko ja, że nie powinniśmy wierzyć 135-L na słowo, gdyż może on jedynie opowiadać wymyśloną przez siebie historię. Mimo to, jest on niestety naszym jedynym źródłem informacji, na pozostałe dwa roboty raczej nie mamy co liczyć i chyba nie muszę tłumaczyć, dlaczego. To, co robimy, jest ryzykowne, owszem, jednakże z tego, co zaobserwowałem, raczej nie widzę powodu aby 135-L kłamał. — Dr Nerafius

---

Dodatek 135/8/10

Logi przesłuchań SCP-PL-135-L

Informacja: Z powodu specyficznego, niewerbalnego sposobu komunikacji SCP-PL-135-L, który odmówił korzystania z przydzielonych urządzeń (klawiatura komputera, maszyna do pisania), zastosowano system rejestrowania obrazu w czasie rzeczywistym — kamera rejestruje obraz powierzchni stołu, na którym znajdują się materiały wykorzystywane przez Przesłuchiwanego, a całość wyświetlana jest na monitorze znajdującym się po stronie Przesłuchującego. W Logach zastosowano oryginalne wypowiedzi Przesłuchiwanego. Opisy wykonywanych przez podmiot czynności zostały odpowiednio dodane według standardowej wytycznej.

Dr B: Zacznijmy więc od czegoś prostego. Jesteś w stanie ze mną współpracować?

135-L: (Obiekt przeprowadza proste oględziny długopisu, rozkręcając go i montując na nowo. Następnie wykonuje kilka nieokreślonych rysunków, służących zapewne przeprowadzeniu testu działania przedmiotu. Obiekt pisze po chwili zawahania.) Tak, lecz począwszy mam pewną prośbę.

Dr B: Jaką?

135-L: To urządzenie piszące jest skuteczne, aczkolwiek osobiście preferuję zwykłe gęsie pióro.

Dr B: Czy udostępnienie pióra wpłynie w jakiś sposób na Twoją współpracę?

135-L: Jeżeli mam być szczery, owszem. Bardziej komfortowe dla mnie jest posługiwać się piórem. Zapewne Pan zrozumie.

Dr B: Spróbujemy coś zorganizować, lecz na tę chwilę jesteśmy zmuszeni kontynuować przy pomocy długopisu.

135-L: (Obiekt krótko ogląda wkład atramentowy długopisu.) Zatem tak nazywa się to urządzenie. Niezwykłe zestawienie słów znakomicie oddaje sens użytkowania tegoż przedmiotu. Długo-pis. Lecz przyzwyczajenia robią swoje. Jeżeli, jak Pan mówi, nie ma możliwości spełnienia mej skromnej prośby w tej chwili, równocześnie nie mam wyboru.

Dr B: Chcielibyśmy Cię bardziej poznać. Kto Cię stworzył, skąd pochodzisz? Możesz odpowiedzieć?

135-L: Nie widzę powodu dla którego miałbym tego nie wyjawić. Zarówno ja jak i moi Bracia zostaliśmy stworzeni znakomicie uzdolnioną Ręką Wielkiego Konstruktora. Wszyscy obdarzeni Jego miłością współistnieliśmy w Warsztacie.

Dr B: Kim jest ten Wielki Konstruktor?

135-L: Wielki Konstruktor jest stwórcą mnie, moich Braci, ale także wielu najwspanialszych i majestatycznych Wynalazków oraz konstrukcji mechanicznych jakie można by było spotkać na tym świecie.

Dr B: Powiedz mi, jak wygląda Konstruktor?

135-L: (Kieruje "twarz" w stronę przesłuchującego, zapewne imitując spoglądanie na osobę.) Dokładnie tak jak Pan i ja. Dorównuję mu wzrostem, gdyż jak powiedział, chciał utworzyć mnie na swoje podobieństwo. Porównując do Pana, posiada On bielsze włosy, które porastają również twarz. Poświęcenie odbiło się na Jego obliczu.

Dr B: Hmm. Dziękuję. Co takiego stało się, że pozostawił Ciebie i dwóch Twoich braci w wagonie z baterią na pograniczu lasu?

135-L: Z chęcią opowiem, aczkolwiek pragnę grzecznie przypomnieć o mojej skromnej prośbie dostarczenia mi pióra. Pozwolę sobie uznać, iż Pana chęć otrzymania kolejnych informacji będzie odpowiednim bodźcem ponaglającym.

Dr B: To może spytam jeszcze, gdzie znajduje się wspomniany Warsztat?

135-L: W miejscu niedostępnym dla nikogo, kogo Wielki Konstruktor nie chciałby widzieć.

Dr B: To wszystko, co o tym wiesz?

135-L: Tak. (Obiekt odłożył długopis obok kartki, nie chowając wkładu, po czym usiadł wyprostowany i ułożył dłonie złożone na kartce. Na kolejne pytanie reagował negującym gestem kręcenia głową.)

▶ Zapis zebrania podsumowującego przesłuchanie ◀

Dr B: I co o tym sądzicie?

Dr Kreślawski: Jak na pierwsze większe przesłuchanie jest dobrze. Tylko trochę za szybko skończyłeś. Nie powinieneś tak przystępować na zachciankę obiektu.

Dr B: Miałem mu z powrotem wcisnąć długopis w palce? O tyle dobrze, że z nami współpracuje, w przeciwieństwie do tych dwóch przyjemniaczków. Z resztą przerwał w sposób dosyć kulturalny, po prostu odłożył długopis i siedział.

Dr Czukowski: Powiem wam, że nie spodobał mi się pomysł z użyciem pióra. Połowę czasu zajmie skrobanie nim po papierze.

Dr B: Niby tak, ale zważ na to, że L najwyraźniej widział długopis pierwszy raz w swoim… życiu, egzystencji, czy jak to nazwać. Skoro poprosił, to istnieje możliwość, że ma wprawę w użytkowaniu pióra. Z resztą to maszyna, możliwe że został stworzony pod kątem używania akurat ptasiego pióra i nie będzie mu ono sprawiało trudności.

Dr K: Pomijając już mało istotną kwestię tego czym obiekt będzie pisał. Wyjawił nam informacje o Wielkim Konstruktorze i Warsztacie. Na tych dwóch musimy się skupić w tej chwili.

Dr C: Póki co wiemy niewiele, gdyż L nie chciał dalej opowiadać, rzucił informacjami i zostawił nas w niepewności.

Dr B: Jest sprytny. Domyślił się, że będzie nam zależało dowiedzieć się więcej o tym, co powiedział. Na razie wiemy tylko tyle, że w Warsztacie mogło istnieć więcej takich obiektów, jak cały 135, a Konstruktor jest ich twórcą. No i prawdopodobnie jest on starszym mężczyzną.

Dr C: Przyciśnij go bardziej w tym temacie.

Dr B: Oczywiście. A co z tym całym piórem? Przywieźli już je?

Dr K: Tak, dosyć szybko się z tym uporali. Możesz kontynuować przesłuchanie.

Dr B: Obiekt jest dalej w pokoju?

Dr K: Wyłączyliśmy go na czas przerwy.

Dr B: Uruchomcie go z powrotem, zaraz do niego idę.

---

Dr B: Dostarczyliśmy Ci pióro, o które prosiłeś. Czy teraz możemy już kontynuować?

135-L: (Przez chwilę ogląda pióro.) Tak, jest doskonałe. Dziękuję niezmiernie. (Obiekt wykonuje kiwnięcie głową.) Proszę teraz zadawać swe kolejne pytania.

Dr B: Opowiedz mi ogólnie o Warsztacie, Konstruktorze, najlepiej przybliż nam, co się tam zazwyczaj działo.

135-L: Wielki Konstruktor nieustannie planował, budował i podziwiał swoje niesamowite Konstrukcje. Stworzył nas, ponieważ nas kochał a my byliśmy dla niego niczym dzieci. Każdy z nas był inny, wyjątkowy. Spełniał swoją rolę w Warsztacie. Wielu z nas było specjalnie skonstruowanych tak, aby móc wykonywać konkretne zadania, odwdzięczając się tym za Dar Istnienia nadany przez Wielkiego Konstruktora. On zaś, w swojej Mądrości, stworzył specjalne źródło zasilania, umożliwiające każdemu z nas swobodne przemieszczanie się po Warsztacie.

Dr B: Jak wyglądał Warsztat?

135-L: Był nieporównywalnie większy, niż wszystkie pomieszczenia tutaj razem. Zbudowany z ulubionych materiałów Wielkiego Konstruktora: drewna i metalu. Opowiadał mi, że widzi w nich nieskończony potencjał kreowania jak również przeciwieństwo życia i jego braku. Wiele Wynalazków było wmontowanych w Warsztat, ale były też takie, które stały swobodnie lub były przesuwane podczas różnych czynności. Wszędzie dookoła chodzili i pracowali moi Bracia, pozdrawiając Wielkiego Konstruktora, który z uśmiechem na twarzy odwzajemniał im miłe gesty. Byliśmy jego największym szczęściem, tak mówił. Potężne lampy oświetlały i dawały ciepło całemu Warsztatowi, nie oświetlając jednak góry. Wielki Konstruktor mówił, że znajdują się tam jedne z najstarszych Wynalazków. Nie można było się tam dostać, gdyż nie istniał żaden pomost prowadzący na górę.

Dr B: Więc w jaki sposób te wynalazki się tam znalazły?

135-L: Pamiętały czasy, gdy Warsztat był mniejszy.

Dr B: Co Konstruktor robił, gdy skończył dany wynalazek?

135-L: Był pozostawiany, aby z upływem czasu nabrał Wartości. Istotnie, geniusz Wielkiego Konstruktora był nieomylny. Struktura i kolor materiału zmieniał się i Wynalazek upodabniał się do reszty Warsztatu. Jedynie tworzenie mych braci odbywało się bez tego. Od razu po uruchomieniu rozpoczynaliśmy pomoc naszemu stwórcy.

Dr B: Skąd Konstruktor brał materiały? Mówisz tak, jakby tworzył naprawdę pokaźne ilości wynalazków.

135-L: Mój Stwórca potrafił docenić to, co przez wielu zostało odrzucone i uznane za niepotrzebne, brudne, uszkodzone.

Dr B: Tworzył z odpadków?

135-L: To, co dla jednych jest odpadkiem, dla innych jest cenniejsze niż złoto. Nigdy tak ich nie nazwał.

Dr B: Dobre podejście. A jaka była Twoja rola w Warsztacie?

135-L: Każdy z nas był wyjątkowy, ale mi przypadł zaszczyt towarzyszenia Wielkiemu Konstruktorowi w każdym momencie. Byłem mu najbliższy ze wszystkich moich braci. Zapisywałem każde jego słowo, od początku, gdy powierzył mi pierwszy raz pióro i pergamin. Zwierzał mi się ze wszystkich planów, projektów. Problemów. Chodziłem za nim krok w krok. Nosiłem przed nim światło (Żarówka 135-L przez chwilę emituje mocniejsze światło, po czym powraca do pierwotnego stanu.).

Dr B: Czy Konstruktorowi nie sprawiał trudności Twój sposób komunikowania się?

135-L: Rozumieliśmy się doskonale i bez problemu. Nie musiałem zapisywać słów, aby się z Nim komunikować.

Dr B: Potrafiłeś mówić?

135-L: Zdolność ta nigdy nie była mi potrzebna.

Dr B: Powiedz mi coś o tych konstrukcjach. Co budował Twój stwórca?

135-L: Jego plany były tak samo wielkie jak i On. Potrafił własnymi Rękoma zbudować coś, co zachwycało go tak samo jak i nas. Jego piękne Konstrukcje były doskonałe w każdym elemencie. Każdej belce i zębatce.

Dr B: Dobrze. Czym były zasilane konstrukcje, jeżeli w ogóle?

135-L: One były zasilane Prądem.

Dr B: Zapewne tak jak wy wszyscy?

135-L: Zgadza się.

Dr B: Skąd Twój stwórca pozyskiwał energię zasilającą?

135-L: Wytwarzał ją sam, w wielkich zbiornikach i maszynach.

Dr B: Stosował prąd stały, przemienny?

135-L Nie wiem, co to. Wielki Konstruktor używał tylko Prądu.

Dr B: Dobrze. Potrafiłbyś narysować którąś z konstrukcji?

135-L: Owszem, chwileczkę. Nie często dane mi było tworzyć obrazy. Czy mógłbym prosić o przyrząd odpowiedni do tego? Posiadacie ołówek?

Dr B: Oczywiście. Dlaczego nie poprosiłeś wcześniej o ołówek do pisania?

135-L: Każde narzędzie jest do czegoś stworzone. Osobiście uważam, iż ołówek idealnie nadaje się do szkicowania. Do pisania służą inne przedmioty, na przykład me ulubione pióro.

Dr B: Niech będzie. (Wyciąga z szuflady ołówek i podaje przesłuchiwanemu.) Proszę bardzo.

135-L: (Bierze ołówek do ręki, po czym sprawdza twardość grafitu. Aprobuje poprzez kiwnięcie głową. Kładzie ołówek na stół, po czym ponownie chwyta za pióro.) Dziękuję. (Kładzie pióro i chwyta ołówek.)

Obiekt przez około 10 minut tworzy rysunek przedstawiający typową karuzelę karnawałową, jednakże w miejscu siedzisk umieszczono stojące, wyprostowane ludzkie postacie. Po zakończeniu szkicowania oddaje kartkę i ołówek przesłuchującemu.

Dr B: Wygląda dość niecodziennie. Czemu to miało służyć?

135-L: Miało być Wspaniałe, tak jak wszystko co tworzył Wielki Konstruktor.

Dr B: Czy Wielki Konstruktor budował rzeczy podobne, że tak określę, stylem do tej, czy również mające jakieś dane przeznaczenie?

135-L: Każda rzecz wyszedłszy z pod ręki Wielkiego Konstruktora była wyjątkowa, czego przykładem dla was jestem ja i dwaj moi Bracia.

Dr B: Jeżeli chodzi o Twoich braci, dlaczego Ty jesteś pokojowy i współpracujesz z nami bez problemu, natomiast oni są w stosunku do każdej osoby tu agresywni i atakują bez wahania?

135-L: Moi Bracia nie różnią się niczym ode mnie. Właściwie, gdzie się obecnie znajdują?

Dr B: Zostali wyłączeni z powodu zagrożenia, jakie wywołują. Nie obawiaj się, są w bezpiecznym miejscu, dbamy o to, aby nie zostali w jakikolwiek sposób uszkodzeni. Poddaliśmy ich odpowiedniej konserwacji i zabezpieczyliśmy. Wracając do mojego pytania, dlaczego są zatem, że tak się wyrażę, źli?

135-L: Nie są źli. Są zrozpaczeni.

Dr B: Czym?

135-L: Że wszystko się skończyło. Nasz Dom prawdopodobnie został zniszczony, a Stwórca przepadł na zawsze.

Dr B: Skąd takie przypuszczenia?

135-L: Ponieważ widzieliśmy to na własne oczy. Upadek Warsztatu. Oni go zniszczyli.

Dr B: Jacy "oni"?

135-L: (Przerywa chwilowo pisanie, po czym kontynuuje.) Przepraszam, ale czuję się nieco skonfundowany i opadnięty z sił. Czy możemy kontynuować za kilka godzin?

Dr B: Nie wiem, czy kolejna przerwa z Twojego wniosku jest wskazana. Czy nie dasz rady odpowiedzieć na jeszcze kilka krótkich pytań?

135-L: Pozwólcie mi odpocząć, zebrać myśli, a opowiem najboleśniejszy dzień w naszej egzystencji. Tylko proszę was, tym razem nie sprawiajcie, abym widział ciemność. Po prostu zostawcie mnie, spocznę tu na dłuższą chwilę.

Dr B: Hmm. Dobrze, lecz zezwalam ostatni raz.

135-L: Dziękuję.

▶ Zapis zebrania podsumowującego przesłuchanie ◀

Dr K: Wydaje mi się, że trochę zbyt przyjaźnie do niego podchodzisz.

Dr B: Przesadzasz, mamy sporo nowych informacji. Teraz wiemy, że takich jak oni może być znacznie więcej.

Dr C: Z tego, co powiedział, ten Konstruktor tworzył ze złomu i śmieci, a potem zostawiał to, co stworzył, żeby jeszcze bardziej skorodowało. Z resztą nie dziwię się, spójrzcie tylko, wagon w którym byli, jest niczym wyjęty ze składowiska złomu, a L to manekin z lampą zamiast głowy.

Dr K: Nie wyobrażam sobie, jak wyglądały by inne obiekty, które ten cały Konstruktor stworzył. Sama ta karuzela jest trochę niepokojąca, wygląda jak wyciągnięta z sennego koszmaru po narkotykach. A podobno jest ruchoma…

Dr B: Bardzo ciekawi mnie kwestia tego zasilania prądem. Obiekt nie zna pojęcia prądu przemiennego i stałego, chociaż sam jest napędzany tym drugim. W Warsztacie podobno znajdowały się obiekty wytwarzające zasilanie, a z opisów elki wynika obecność sporych ogniw galwanicznych i generatorów. Wiecie, że prąd stały jest wytwarzany głównie tymi dwiema metodami. Obiekt może znać jedynie ten rodzaj, ale nie zna dokładnego określenia. Możliwe, że Konstruktor potocznie skracał nazwę, a obiekt uznał ją za właściwą. Poza tym w wagonie znaleziono właśnie wielką baterię.

Dr K: Lub też prąd po części jest metaforą nadnaturalnej formy zasilania, która sprawia, że te maszyny mają swoją świadomość. Układ elektroniczny L nie pozwalałby na takie rozumowanie i zachowania.

Dr B: Sugerujesz, że mają duszę?

Dr K: Tego nie powiedziałem. Nie wiemy, w jaki sposób obiekty widzą, słyszą i możliwe też, że czują. L jest świadomy, rozumny, wygląda na to, że odczuwa stany emocjonalne i przeżywa wspomnienia w ten właśnie sposób. Nie wiem, czy można to nazwać duszą. Jest to coś, co upodabnia te maszyny do człowieka. Posiadają ciało z odpadów i złomu, ale są czymś więcej niż tylko inżynierską zajawką śmieciarza. Weźcie też pod uwagę kwestię, że w Warsztacie automaty mogły funkcjonować bezprzewodowo.

Dr C: Hmm. Urządzenia indukcyjne, czy coś?

Dr B: Warsztat wyglądałby jak wnętrze kuli plazmowej. Wątpię tę teorię. Poza tym indukcja wymaga prądu przemiennego.

Dr K: Wiesz, za szybko porzuciłeś kwestię tego prądu. Spróbuj coś się jeszcze od niego dowiedzieć.

Dr B: Tak zrobię. Musimy jeszcze wyciągnąć coś więcej na temat upadku Warsztatu, jak to nazwał.

Dr C: I konkretnego uzasadnienia agresji jego towarzyszy. W ciekawy sposób okazują tę rozpacz.

Dr K: A gdzie jest teraz obiekt?

Dr B: On? Cały czas siedzi pochylony w pokoju przesłuchań. Jego lampa ledwo się żarzy. Zaraz będę się zbierał do niego.

Dr C: Myślicie, że śpi?

Dr B: Możliwe.

Dr K: Interesujące. Jak sądzicie, o czym może śnić?

Dr B: To może być oczywiste. Pewnie o Konstruktorze…

---

Dr B: Myślę, że przez ten czas zdołałeś wystarczająco wypocząć. Mam do Ciebie pytanie. Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wcześniej i jak zakończyliśmy naszą rozmowę. Pozwoliłem Ci tu zostać i odpocząć. Chciałbym, abyś opowiedział mi, może nie jest to dla Ciebie zrozumiałe, czy Ty spałeś?

135-L: Tak. Każdy z nas potrzebuje snu. To normalne.

Dr B: Hmm… Oczywiście. Powiedz, czy w tym czasie przeżywałeś jakieś wizje, uczestniczyłeś w jakiś zdarzeniach?

135-L: Dzieje się to zawsze, gdy śpię, choć nie zawsze pamiętam, lecz wiem, że miało miejsce. Uprzedzając pytanie, śniła mi się nasza rozmowa. Jednakże był Pan starszy, a pomieszczenie było ładniejsze.

Dr B: Rozumiem…

135-L: Preferuję sen bardziej od momentu nastania ciemności. To bardzo dziwne uczucie. Gdy śpię, wiem, że jestem, mogę cofać się wspomnieniami w przeszłość, obserwować teraźniejszość i planować przyszłość. Moment nastania ciemności jest dla mnie niezrozumiały. Przez krótki okres nie widzę nic, a następnie nagle pojawia się światłość i jestem w innym miejscu. Wtedy okazuje się, że spałem. Ale nie był to prawdziwy sen. Nie myślałem, nie czułem. Byłem tylko ciałem. W Warsztacie niemal nigdy tego stanu nie doświadczałem. Teraz niemal ciągle. Wiem, że ten stan nazywa się wyłączeniem. Prąd wtedy mnie nie zasila. Zmieniam się w przedmiot.

Dr B: To bardzo interesujące, że tak o tym wspominasz i opisujesz. Poruszymy może jeszcze kiedyś tę kwestię. Przejdźmy teraz do kontynuacji naszej ostatniej rozmowy. Miałeś opowiedzieć, co się wydarzyło w Warsztacie.

135-L: Tak, pamiętam. Postaram się opowiedzieć wszystko, co widziałem. (Żarówka obiektu delikatnie pociemniała)

Dr B: Jakiś problem?

135-L: Skądże. Zostałem stworzony, by pomagać.

Dr B: Zatem słucham.

135-L: Wielki Konstruktor kiedyś zwrócił się do mnie słowami: ''Drogi Liryku mój, obawiam się, że nadejdzie czas, w którym będziemy musieli się rozstać''. Nie zrozumiałem intencji Wielkiego Konstruktora. Spytałem go, dlaczego tak uważa. Odpowiedział: ''Kocham was wszystkich i wszystko, co stworzyłem kiedykolwiek. Jednak są na tym świecie tacy, którzy nie podzielają bądź nie rozumieją tej miłości. Będą starali się zniszczyć to, co dla mnie piękne.''

Dr B: Konstruktor odnosił się do Ciebie per Liryk?

135-L: Tak, gdyż takie me imię.

Dr B: Pozwól, że Ci przerwę, ale czy Twoi dwaj bracia również posiadają imiona?

135-L: Tak. Ilumenes i Teremor. Słyszałem, jak się do nich odnosicie, oraz jak mnie nazywacie. Zadziwiająca zbieżność naszych imion do waszych dziwnych określeń.

Dr B: Czy to Konstruktor wam je nadał?

135-L: Wielki Konstruktor znał nasze imiona już gdy zaczął nas projektować.

Dr B: Dobrze, kontynuuj.

135-L: Wielki Konstruktor zaczął projektować inne Wynalazki. Różniły się one od tego, co tworzył dotychczas. Były bardziej ruchome niż poprzednie. Stworzył również wielu Braci różniących się od nas wszystkich. Ilumenes był jednym z tych, którzy mieli za cel stworzenie Legionu. Teremor miał chronić nas przed Nimi.

Dr B: Czym był Legion?

135-L: Ostatnim krzykiem rozpaczy Wielkiego Konstruktora. Powiedział mi, że nie odda Warsztatu po dobroci. Dni mijały, a twarz Wielkiego Konstruktora coraz bardziej nie przypominała dawnej. Odzywał się coraz mniej, spoglądał w ciemność skrywającą sufit Warsztatu. Pewnego dnia zebrał nas wszystkich i pokazał swoje ostatnie Dzieło. Było piękne tak, że Wielki Konstruktor zaczął produkować wodę z oczu. Robił tak zawsze, gdy był zadowolony. Byłem szczęśliwy, bo wiedziałem, że naszemu Stwórcy polepszyło się. Kolejno wskazywał moim Braciom łączenie się z częściami Dzieła. Widziałem, że wiele jego wynalazków znajdywało się w tym miejscu razem z nami, w stanie podobnym do jakiego doprowadzał moich Braci. Następnie swą Wspaniałą Dłonią uruchomił maszynerię, a Dzieło wydało piękny, mechaniczny ryk. Widziałem, jak części rozdzielają się i oddalają. Po chwili zrozumiałem, że w nieznane. Nie wiedziałem, gdzie kierowały się części Dzieła razem z Wynalazkami i moimi Braćmi. Następnie Wielki Konstruktor zwrócił się do mnie, abym poszedł razem z nim, chciał pokazać mi ostatni Wynalazek. To, co nazywacie wagonem, jest jego częścią. Podłączył mnie i dwóch mych braci do Dzieła. Powiedział, że pozwoli nam funkcjonować poza Warsztatem. Ilumenes miał służyć pomocą, gdybyśmy ucierpieli, a Teremor miał chronić nas, gdyby Oni chcieliby dostać się do Dzieła Wielkiego Konstruktora. Nie rozumiałem tego, moi Bracia również. Ale widziałem, że Stwórca jest szczęśliwy, produkował wodę z oczu. Uruchomił Dzieło i z szarpnięciem ruszyliśmy. Widziałem mijające nas elementy Warsztatu i resztki Wynalazków. Widziałem, jak nagle wszystko się zatrzęsło. Dzieła, skryte w ciemności, poruszyły się, gdy rozstąpił się sufit Warsztatu. Widziałem piękny, rdzawy kolor. Widziałem drugi sufit, niezwykły i odległy. Na nim widniała wielka lampa, mocniejsza niż wszystkie w Warsztacie. Po chwili pierwszy raz w swojej egzystencji opuściłem Warsztat.

Dr B: Pozwól, że ponownie Ci przerwę. Powiedz, w jakie kierunki oddaliły się części… dzieła, do których podłączeni byli Twoi bracia oraz wynalazki?

135-L: Wszędzie wokół.

Dr B: Jak wyglądało rzeczone dzieło?

135-L: Składało się z wielu części, z których najprzedniejsza była zasilana Prądem. Część ta ciągnęła pozostałe po metalowej trasie. Wielki Konstruktor wykorzystywał wiele podobnych Wynalazków w Warsztacie, uznawał je za idealny środek transportu.

Dr B: Potrafisz dokładniej określić, co znajdywało się poza Warsztatem?

135-L: Wiele rzeczy podobnych do tych z Warsztatu, lecz były cieńsze, bardziej puste. Ich piękno było tak majestatyczne, że niemal niepokojące. Wszędzie leżał rdzawy pył.

Dr B: Możesz opowiadać dalej.

135-L: Gdy oddaliliśmy się od Warsztatu, widziałem, jak duża ilość stworzeń podobnych do mego Stwórcy zbliżała się do Warsztatu. Byli więksi, ciemniejsi. Dziwni. Wtedy znów zatrzęsła się podłoga, a sklepienie Warsztatu rozpadło się. Wielki Konstruktor po raz ostatni uruchomił swój Wynalazek. Legion został włączony. Widziałem Marioneta unoszącego się nad Warsztatem i padającego prosto na Nich. Za nim wyszedł Goniec, który zmiażdżył jednym krokiem nacierający tłum. Ostatecznie nadszedł Trex, który swym mechanicznym głosem wywołał trwogę. Więcej nic nie widziałem, gdyż zapadła ciemność. Światło ponownie nastało, gdy poruszaliśmy się wolniej. Znajdowaliśmy się w dziwnym miejscu, pełnym zielonych obiektów, składających się z niedoskonałego drewna. Nie wiem, jak trwała ta podróż. Co jakiś czas obraz znikał i pojawiał się, gdy byliśmy w innym miejscu. Nie potrafię powiedzieć, kiedy, ale Oni nas znaleźli. Dzieło nagle się zatrzymało, a Oni próbowali dostać się do środka Wynalazku. Płomienie wzniosły się, gdy weszli do przedsionka. Moi Bracia próbowali odeprzeć intruzów, natomiast ja w rozpaczy próbowałem nie dopuścić do uszkodzenia Dzieła mego Stwórcy. Nagle światło znikło. Nie pojawiło się ponownie, lecz słyszałem głosy. Począwszy nie potrafiłem ich zrozumieć. Wtedy uświadomiłem sobie, że to ja zostałem uszkodzony. Moi Bracia nie potrafili mi pomóc. Bronili mnie i Dzieła, a właściwie już tylko jego elementu. Nie wiem, co stało się z pozostałymi częściami. Obraz wrócił, gdy znajdowałem się w miejscu podobnym do Warsztatu. Sądziłem, że to Wielki Konstruktor powrócił. Lecz ujrzałem tylko osoby mu podobne. Wiedziałem, że posiadają moc mego Stwórcy. Naprawili mnie. Podziękowałem im, lecz oni wyglądali, jakby byli mną przerażeni.

Dr B: 135-L, czy Liryku, odnaleźliśmy Ciebie i Twoich braci razem z wagonem na poboczu nieużywanego torowiska na skraju lasu. Zgodnie z tym, co ustaliliśmy, musieliście pojawić się na nim nagle, gdyż wytarcie szyn pojawia się równie niespodziewanie kilkadziesiąt metrów dalej. (Podaje obiektowi zdjęcie pozyskane podczas naprawy.) To zdjęcie uzyskaliśmy podczas reperowania Ciebie. Wiesz może, co przedstawia?

135-L: (Po chwili bezruchu.) To Warsztat. W jaki sposób powstała ta grafika?

Dr B: Ty nam odpowiedz.

135-L: Nie mam najszczerszego pojęcia. Nie łżę. Aczkolwiek podczas opuszczania Warsztatu dało mi się we znaki dziwne uczucie. Wewnątrz mego korpusu. Nie potrafię go opisać, nie zdarzyło się nigdy wcześniej ani później. Nie wiem, czy ma to jednak jakiś związek. Przepraszam.

Dr B: Nie zmuszam. Powiedz, jak wyglądał rzekomy Legion? Potrafiłbyś ich przedstawić? Równocześnie przedstaw nam podobiznę napastników, którzy was napadli.

135-L: Przepraszam, lecz staram się wymazać Ich z pamięci. Nie myślę o nich, nie przywołuję twarzy ani postury. To zbyt bolesne. Mogę zamiast tego pokazać wam Majestat oblicza Wielkiego Konstruktora.

Dr B: Dobrze. Wszelkie materiały masz udostępnione. Pozostawiam Cię pod nadzorem.

Obiekt przez następną godzinę i pięć minut szkicuje trzy rysunki.

Dr B: Pozwolisz, że wezmę te materiały.

135-L: Oczywiście.

Dr B: Czy Konstruktor kiedykolwiek powiedział Ci coś o istotach, o których mówił per "Oni"?

135-L: Zacząłem przypuszczać, że zwą się w jakiś sposób, lecz Wielki Konstruktor nigdy nie chciał mi tego wyjawić. Rozumiałem go, lecz nie potrafiłem tego pojąć. Prosił, aby po prostu mówić o nich "Oni".

Dr B: Wracając do wynalazków i Twoich braci, którzy zostali wysłane w nieznane, jak określiłeś. Przypuszczasz, że mógł ich spotkać podobny los, jak Ciebie i Twoich dwóch towarzyszy?

135-L: Często o tym myślę. Jeżeli Oni ich nie dopadli, może próbują odnaleźć Warsztat i Naszego Stwórcę, może błąkają się po świecie bez celu, w rozpaczy po stracie niemal wszystkiego. Mogą również uszkodzeni cierpieć w ciemności i bezruchu, nie wiadomo gdzie. Ci, którzy przetrwali, mogą być przyjaźni, ale też kierowani rozpaczą niszczyć i szkodzić. W większości każdy z nas był inny. Wiem, że Oni będą nas szukać. Moi bracia na pewno będą starać się ukryć przed Nimi Wynalazki i chronić je. Tak, jak robili to Ilumenes i Teremor, zanim zostali przez was wyłączeni.

Dr B: Interesujące… Widzisz, że staramy się pomóc Tobie i Twoim braciom. Moglibyśmy podjąć próbę odnalezienia Twych pozostałych braci i wynalazków Konstruktora. Mógłbyś podać nam jakieś wskazówki mogące pomóc nam w poszukiwaniach?

135-L: Ufam wam. Posiadacie moc Stwórcy. Moi Bracia zapewne będą szukać miejsc podobnych Warsztatowi, aby ukryć się przed Nimi. Jedna cecha wszystkich jest wspólna. Oni są zasilani Prądem.

Dr B: Interesuje mnie kwestia tego prądu, o którym wspominasz. Mówiłeś wcześniej, że nie znasz pojęcia prądu stałego i przemiennego. Opisałeś jednak, w jaki sposób wytwarzana była energia zasilająca Warsztat. W tym przypadku w zasadzie odkryliśmy typ zasilania stosowany przez Konstruktora, badając was i wagon, w którym znaleźliśmy Ciebie i Twoich braci. Wspomniałeś jednak, że mogliście się swobodnie poruszać po Warsztacie, przez co rozumiem brak przewodów. W jaki sposób zostało to zrealizowane? Czy podczas podłączania was wszystkich do dzieła, pozbawialiście się jakichś elementów? Lub prościej, zauważyłeś coś, co mogło by być charakterystyczne dla tego zasilania?

135-L: Nie bardzo wiem, jak odpowiedzieć. Nigdy nie zwracałem na to uwagi, gdyż nie odczuwałem takiej potrzeby. Z mego punktu widzenia, po prostu poruszaliśmy się tak swobodnie, jak Pan i pańscy towarzysze. Nigdy nie byliśmy do niczego podłączeni. Uważam, że wspaniałomyślność Wielkiego Konstruktora, który stworzył to specjalne źródło zasilania, nie wymaga odnośnie niej jakichkolwiek pytań.

Dr B: Dobrze… Mam jeszcze inną kwestię. Powiedz, czy istnieje możliwość, abyś nakłonił swych braci do mniej agresywnego zachowania? Moglibyśmy wtedy pozostawić ich w stanie włączonym.

135-L: Obawiam się, że niestety nie. Wiem, że zadają wam szkody. Rozumują inaczej niż ja. Zawsze tak było w przypadku, gdy jacyś moi Bracia tworzeni byli do określonych celów. Pamiętajcie o tym przy poszukiwaniach. Jedynie Wielki Konstruktor mógłby rozkazać im zaprzestania tych działań. Rozumiem, że ich wyłączenie stanowi element bezpieczeństwa dla was, jednakże jest dla mnie również niezmiernym smutkiem. (Po chwili przerwy.) Z tego powodu proszę was, abyście i mnie wyłączyli. Chcę być razem z moimi Braćmi i solidaryzować się z nimi w tym stanie.

Dr B: Skontaktuję się z Nadzorcą Technicznym który wyda odpowiednią decyzję. Jednakże pamiętaj, że będziesz uruchamiany każdorazowo, gdy będziemy potrzebowali od Ciebie informacji.

135-L: Oczywiście. Chociaż osobiście chciałbym, aby odbyło się to tylko jednorazowo. W określonym przypadku. To moje jedyne marzenie.

Dr B: W jakim?

135-L: Gdy nastanie światło, ponownie chcę ujrzeć twarz Wielkiego Konstruktora.

▶ Zapis zebrania podsumowującego przesłuchanie ◀

Dr B: No to cholerny konkret.

Dr C: Czyli w zasadzie mamy do czynienia z masą obiektów podobnych 135 rozsianych nie wiadomo gdzie, z nie wiadomo jakimi intencjami, poza naszą kontrolą. Plus coś, co próbuje je dorwać za wszelką cenę.

Dr B: Wyobraziłem sobie niezłą masakrę, która musiała się dziać w tym Warsztacie. Cała armia tych istot próbująca dostać się do środka, miażdżona przez ogromne mechaniczne potwory. Spójrzcie na te rysunki.

Dr K: Te dziwadła miały bronić Warsztat?

Dr B: Tak, ale spójrzcie na to. L narysował również atakujących. Jeżeli zachował przybliżoną skalę, te monstra były naprawdę pokaźnych rozmiarów.

Dr C: I wszystkie były zasilane prądem.

Dr B: Tak, to jest prawda. Jednak znowu, L narysował coś, co wygląda jak przewody. Maszyny mogły dzięki funkcjonować poza Warsztatem. Ale dalej nic nie wiemy na temat tego specjalnego zasilania, dla elki było to oczywiste jak dla nas oddychanie, nie zastanawiał się nad tym, nie pytał, tak po prostu było.

Dr K: To prawda. Zostawmy to na razie. Co do tego Legionu, możliwe, że maszyny szybko poległy po odcięciu dopływu energii.

Dr B: A jeśli nie?

Dr K: Co masz na myśli?

Dr B: Co, jeżeli obrona się udała? L wspomniał coś o specyfice obiektów tworzonych do konkretnego zadania. Co w przypadku, gdy ten cały Legion został stworzony tylko i wyłącznie do obrony? Jeżeli napastnicy zostali pokonani, a Konstruktor uciekł, zaginął lub został zabity, maszyny mogły wejść w stan spoczynku. Gdybyśmy znaleźli Warsztat i się do niego zbliżyli, Legion by nas zaatakował.

Dr K: W dalszym ciągu nie wiemy, gdzie się on znajduje i czy w ogóle jest możliwość jego odnalezienia. Wygląda to tak, jak gdyby 135 się zmaterializował na tym torowisku. Może pochodzić z innej rzeczywistości lub miejsca, do którego nie mamy dostępu. L na początku wspomniał, że Warsztat znajduje się w miejscu niedostępnym dla nikogo, kogo Konstruktor nie chciałby widzieć. Mamy jedynie mierny opis tego miejsca… i jedno jedyne zdjęcie. Zardzewiałe rury, rusztowania. Jakieś zawory i kable. Sufit prawdopodobnie poszedł się pierdolić w większości, jak nie całości, podczas wypadu Legionu. Mogło to równocześnie uszkodzić wnętrze Warsztatu w jakimś znacznym stopniu.

Dr C: Otoczenie Warsztatu może przypominać pustynię. Mamy pomarańczowe niebo, nad czym trzeba jeszcze popracować, jakieś elementy zewnętrzne Warsztatu i podłoże pokryte rdzą, lub innym drobnym materiałem takiego koloru. Piasek o dużej zawartości tlenków żelaza albo coś podobnego.

Dr B: A wiecie, przypomina mi to opis pewnego miejsca.

Dr K: Jakiego? Czekaj… Chyba nie myślisz, że…

Dr B: Tak, właśnie to myślę.

Dr K: Mało prawdopodobne. Nie mamy ku temu podstaw, by tak twierdzić.

Dr B: Przeprowadzi się odpowiednie dochodzenia i badania. Standardowo.

Dr C: Panowie, wiem, o czym myślicie. Ale jedno pytanie. W jaki sposób obiekty się tu znalazły?

Dr B: Poprawniejsze pytanie nie brzmi ''jak'' tylko ''dlaczego''. Mamy do czynienia ze świadomymi maszynami ze złomu. Nic tu nie jest normalne. Nigdy nie było.

Dr C: Dobra, a co z tymi wszystkimi wynalazkami rozsianymi nie wiadomo gdzie?

Dr B: L powiedział, że mogą szukać miejsc podobnych Warsztatowi, aby tam spoczywać. Biorąc pod uwagę to, co wiemy, na pewno byłyby to miejsca stare, opuszczone i pewnie spore.

Dr K: Tylko pytanie teraz co w przypadku, gdy udałoby się nam znaleźć jeden z wynalazków, a co lepsze, jednego z takich automatów.

Dr B: Wszystko zależy od właściwości. W przypadku automatów nic nie jest wiadome. Równie dobrze może na nas wyskoczyć terminator, a jednocześnie może to być kukła bojąca się własnego cienia. A potem wyjdzie w praniu. Jeżeli zgodzi się współpracować tak jak L, mamy nowe źródło informacji. Jeżeli nie, trudno. A wynalazki… Cóż, taka karuzela chyba nie byłaby trudna w zabezpieczeniu.

Dr K: Tak, tylko nie wszystko może być karuzelą z ludźmi. Ten Konstruktor, kimkolwiek jest, ma łeb na karku i wyobraźnię ustępującą jedynie jego umiejętnościami. Przydałby się nam.

Dr B: Aż się prosi, aby nazwać go wielkim. Niesamowite, nieprawdaż?

Dr C: Dokładnie. To co robimy dalej?

Dr K: Czekamy na opinię. I razem z T zostają dalej wyłączeni, więcej z ich tytułu strat niż pożytku. L na razie się nam nie przyda, chyba że ktoś jeszcze wymyśli, o co można go spytać. Trochę mi go szkoda. Wyłączony jest w stanie porównywalnym do śmierci. Z tym, że możemy go wybudzić w każdej chwili.

Dr C: Można by spróbować wykorzystać to, że potrafi w miarę dobrze rysować. Mógłby nam pokazać, jak wyglądały inne obiekty tworzone przez Konstruktora. Przynajmniej tyle, ile pamięta, to ułatwiłoby nam poszukiwania, wiedzielibyśmy czego szukać.

Dr K: To dobry plan. Trzeba nad tym pomyśleć.

Dr B: Uważam, że nie możemy pozostawić tej sprawy bez zakończenia, lub chociaż w tym miejscu. Jesteśmy świadomi istnienia wielu potencjalnie niebezpiecznych obiektów pozostających poza naszą kontrolą. Wskazówki odnośnie poszukiwań mamy. Jestem za tym, aby zwołać większe, oficjalne zebranie. Dowództwo musi o tym wiedzieć.

Dr C: Też tak sądzę.

Dr K: Ja również.

Dr B: Dobrze panowie, póki co, dziękuję za współpracę. Na razie Projekt 135 uważam za zamknięty.

---

Dodatek 135/25/73

Materiały stworzone przez SCP-PL-135-L

▶ Otwórz galerię ◀

Wymagany 3 poziom upoważnienia

''Wynalazek'' PoI-135-1-18

Wymagany 4 poziom upoważnienia

Prawdopodobny wygląd PoI-135-1-18

---

Przypisy

1. Rozstaw stosowany przy kolei normalnotorowej.

2. Wysunięto teorię dotyczącą dawniejszej dokładności ustawionego czasu, rozregulowanego na skutek uszkodzeń mechanizmów wynikłych z braku konserwacji.

3. Większość wgłębień przypomina uszkodzenia powstałe poprzez silne uderzanie obłym przedmiotem

4. Podjęte próby nauki języka migowego zakończyły się niepowodzeniem.

5. Preferowana przez obiekt twardość grafitu to HB; podmiot odmawia używania innych narzędzi mogących posłużyć do wymienionej czynności.

6. Umiejętność ta została wykorzystana do przedstawienia przez podmiot konkretnych obiektów i postaci podczas przeprowadzanych przesłuchań.

7. Istnieje prawdopodobieństwo określenia właściwego bez używania tytułu wychwalającego, jednakże ze specyfiki wypowiedzi 135-L nie można jednoznacznie potwierdzić ani wykluczyć tego przypuszczenia.

WAZOWSKI

Dwóch wysoko zasłużonych pracowników naukowych właśnie obserwowało pozytywny wynik eksperymentu na pewnym obiekcie SCP. Wszystko szło zgodnie z planem. Z wyjątkiem tego, że w pokoju badań nagle zgasło światło.
— Co się dzieje, przełamanie zabezpieczeń?
— Głupiś? Czekaj chwilę. — Mężczyzna podszedł do drzwi i nacisnął przycisk włączający światło. — E, coś się zepsuło, na korytarzu wszystko w porządku.
— To co robimy?
— Dzwoń do elektryków.
— Do kogo?
— Nie wiedziałeś, że ich mamy?
— Nie specjalnie… jaki to numer?

---

Powrót

Ciemność. Brak słońca skrywający dziwny, obcy świat. Sam dla siebie nie był obcy. Obcym byli dla niego Ci, którzy rozświetlili ciemność.

Mężczyzna odzyskał przytomność, ale minęła chwila, gdy w pełni wróciła świadomość i zdolności poznawcze. Łazik P-3 leżał nieopodal, przewrócony na bok. Widoczny był z dziwnej, nienaturalnej, trzecioosobowej perspektywy, nieco z góry, niczym w filmie, podobnie jak mężczyzna. Oglądał siebie, uszkodzony pojazd, oraz obserwował zbliżającą się wokół ścianę bladobłękitnego światła. Perspektywa ruszyła i zbliżała się do mężczyzny, jak przybliżająca się kamera. Niebo nagle pokryły gwiazdy.

---

Obudziłem się na tylnym siedzeniu samochodu, który właśnie zboczył z ładnej asfaltowej drogi, podążając teraz po wiejskiej żwirowej klepance. Niewielka torba z rzeczami osobistymi leżała na podłodze między kanapą a fotelem kierowcy, który nie zauważył mojej pobudki. Telefon musiał wypaść z kieszeni, gdy spałem. Podniosłem go z podłogi i umieściłem z powrotem w miejscu, w którym powinien być, wcześniej sprawdzając godzinę. 5:22. Czyli kimnąłem się z godzinę. Jarek, wysoki brunet, pracujący w Ośrodku Prowizorycznym 066, skupiony był na pustej o tej porze dnia drodze. Ostentacyjnym westchnięciem dałem znak towarzyszowi, że już nie śpię.
— O, jak się spało? Nawet nie zauważyłem, gdy zasnąłeś.
— Gdy zrywają człowieka z łóżka w środku nocy, a ten ma pół godziny potem być w samochodzie, trudno nie zasnąć. Szczególnie przy ogrzewaniu i miękkiej kanapie…
— Zaraz się rozbudzisz, dojeżdżamy na miejsce.
W istocie, byliśmy już niemal u celu. Okolica przez te kilka lat nie zmieniła się zbytnio. Pomijając fakt braku kilku starych domów oraz wcale nie rzucający się w oczy kompleks zabudowań na końcu drogi.
— Składowisko odpadów się skończyło, to co teraz wymyślili? — spytałem.
— Coś z prywatnym przedsiębiorstwem. Akurat w tej okolicy jest mało ludzi, a ci, którzy już są, na słowo "prywatne" reagują splunięciem i wykrzywianiem bezzębnych dziąseł. Czyli mamy święty spokój.
— A, chyba że w ten sposób.
Samochód przejechał przez bramkę po czym skierował się na parking przy czymś, co wyglądało jak część biurowa.
— Tak bez komitetu powitalnego? Mogli chociaż wystawić ciecia co podałby rękę.
— Wiesz… od Twojego ostatniego pobytu tu, wiele się zmieniło.
— Mianowicie?
— A, sam się dowiesz. Dobra, ja idę do siebie, a Ty leć do dyrektora.
Rozstaliśmy się, po czym udałem się we wskazane miejsce. Na dworze było chłodno i pachniało typowym, wczesnym wiejskim porankiem. Budynek przypominał biuro jakiegoś zakładu produkcyjnego. Nie byłem pewien, czy zabiegi konspiracyjne były użyte tak głęboko, czy po prostu Fundacja uwielbia ten minimalistyczny styl. W gabinecie siedział dyrektor Ośrodka, Patryk Skorczewski. Dosyć niski, o urodzie i wąsie pod wielkim nosem odpowiedniej dla kogoś, kto miał w rodzinie meksykanina lub Super Mario. Wymieniliśmy pozdrowienia i zasiedliśmy do masywnego stołu. Jakaś kobieta przyniosła kawę. Idealnie smakowała, spoglądając przy delektowaniu się nią na pobliski las, skryty poranną mgłą. Dawno nie byłem na grzybach…
— Doktorze B, wezwaliśmy Pana tu, ponieważ, nie ukrywajmy, zna się pan na rzeczy. Pokierował pan projekt od niemal początku do samego końca. No właśnie, z tym końcem jest nie do końca tak, jak to w dokumentacji oficjalnej można wyczytać. — mężczyzna miał głęboki, nieco chrobotliwy głos.
— Trudno nie zauważyć, wybudowano tu cały Ośrodek. Może nie jest spory, ale jednak.
— Tak, budowa jego została wyznaczona ze wględu na… ponowną możliwość prowadzenia badań. Pamięta Pan Incydent I-PL-066-2?
— Ten, po którym miano wysadzić składzik?
— Tak. Otóż, nie doszło do rzadnej eksplozji. Od razu po tym, jak Pan wyjechał drugiego dnia po zakończeniu badań, postanowiono poczekać. Zauważyliśmy brak jakichkolwiek oznak wrogości istot z wymiaru, biorąc pod uwagę fakt przebywania ich zaraz pod włazem defensywnym. Chcieliśmy zobaczyć, co się dalej wydaży. Stało się tak, że z dnia na dzień buczenie stawało się coraz cichsze, aż ustało. Około 10 dni po zamknięciu klapy i 4 dni po umilknięciu, otworzyliśmy ją i wysłaliśmy klasę D na rozeznanie. Pracownik wrócił, cały i zdrowy. Wysłaliśmy agentów, którzy zgłosili brak zagrożenia. Czy Pan mnie nie słucha? — Skorczewski zauważył mók wzrok skupiony na orchidei stojącej na parapecie
— Nie, skądże. Po prostu układam sobie w głowie fakt, że dopiero teraz dowiaduję się o tak istotnych rzeczach. Dlaczego nikt mnie nie raczył poinformować?
— Był Pan zajęty. — Skorczewski wzruszył ramionami.
— Co? Dobra, ale co z… Cholera, czy w tej organizacji nawet dowodzący personel traktuje się z marginesem? Przecież sam rozgryzałem ten wymiar, czy Bóg wie co to jest, wystarczył jeden telefon i jestem. Nie byłem aż tak zajęty!
Skorczewski jedynie ponownie wzruszył ramionami.
— I co ja ci poradzę, chłopie… — powiedział, jakby do siebie.
— Mniejsza, co dalej? — przerwałem chwile dziwnej ciszy.
— Brak zagrożenia okazał się faktem, znaczy zastaliśmy plac taki, jakim go opuściliśmy. Po widmach nie było nawet śladu.
— Nazwaliście światła widmami?
— Nieoficjalnie. Nie wiemy, czym są, czego chcą, skąd pochodza dokładnie. Aczkolwiek udało nam się poznać trochę ich… wygląd. Na jego podstawie wyciągamy dalsze wnioski. Tu może Pan sobie zerknąć. — podał mi czarno-białe zdjęcie, chyba z jakiejś kamery odległościowej.
Zdjęcie nie było wyraźne, ale niektóre szczegóły były widoczne. Na zdjęciu widać było zarysy pięciu podłóżnych sylwetek, emitujących silną poświatę, nakładającą się na siebie wzajemnie i dając efekt łuny. Wszystkie sylwetki miały niemal identyczne głowy, podłużne, nie podobne do ludzkich. Miałem pierwszy raz okazje zobaczyć to, co widział świętej pamięci D-6619. Podłużne, wychudzone twarze, z wielkimi pustymi oczami. Wyglądali nieco jak hollywoodzkie wyobrażenia kosmitów. Wydawali się stać w szeregu, patrzeć przed siebie, jak żołnierze podczas musztry. Było w nich coś tajemniczego, nieco strasznego. Usłyszałem jak krew płynie w mojej głowie. Spoglądałem prosto w oczy jednej z tych istot. Mimowolnie, jak gdyby nie moja, przeleciała mi przez głowę myśl. One były piękne. Z transu wybudził mnie Skorczewski.
— Ej, znowu rozmyślasz nad niesłusznością rozkazów dowództwa?
— Ja, co? Nie… kurcze. Gdzie

SCP-PL-057 "On"

http://scp-wiki.net.pl/forum/t-4635357/propozycja-scp-pl-057

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-057

Klasa podmiotu: Keter

Specjalne Czynności Przechowawcze: Wszystkie osoby wykazujące oznaki rozpoznawania SCP-PL-057-1 muszą być poddane natychmiastowemu pozyskaniu. Należy kontrolować publiczne środki masowego przekazu celem lokalizowania i zabezpieczania takich jednostek. W przypadku wystąpienia symptomów u personelu Fundacji, należy postępować z poszczególnymi podmiotami jak w przypadku pozostałych. Dokument 440 opisuje postępowanie z personelem poziomu 4 i 5.

W przypadku pozyskania materialnego czynnika anomalnego, należy wszcząć postępowania odpowiednie dla konfrontacji z obiektem o wysokim zagrożeniu poznawczym.

Opis: Czynnik odpowiadający za występowanie manifestacji anomalii jest dotychczas nierozpoznany przez Fundację. Ze względu na tę niedogodność, niemożliwe są sterowane eksperymenty z udziałem wybranych podmiotów testowych. Wszelkie informacje dotyczące charakterystyki SCP-PL-057 pochodzą z przesłuchań i obserwacji osób, do których Fundacja zdołała dotrzeć. Powołany Oddział Polowy Agentów OPA-31 "Dżentelmeni" zajmuje się lokalizacją osób dotkniętych przez SCP-PL-057.

Osoby będące pod wpływem anomalii, zwane dalej "obserwatorami", dostrzegają byt oznaczony jako SCP-PL-057-1. Obserwacje dokonywane są nagminnie, bez zauważalnej przerwy pomiędzy kolejnymi. Opisywany byt pojawia się w miejscu przebywania przypadkowej osoby w zasięgu wzroku obserwatora, całkowicie ją zastępując. W rzeczywistości, osoba ta pozostaje niezmiennie na swoim miejscu, anomalia obserwowana jest tylko przez podmioty dotknięte SCP-PL-057. W przypadku kilku podmiotów, obserwacja dokonywana jest wobec tej samej osoby. Przerwanie percepcji wzrokowej powoduje zniknięcie SCP-PL-057-1, który pojawia się po chwili "zamiast" innej osoby. Osoby rzekomo będące SCP-PL-057-1 nie są świadome anomalii, nie odczuwają również żadnych zmian związanych z nią. Jednakże, z nieznanych im samym przyczyn, za dyskomfortowe uznają przechodzenie pod obiektami na wysokości około 1,9 metra i niżej, czując potrzebę przyjęcia pozycji pochylonej podczas przechodzenia. Odczucie to trwa tak długo, jak długo postrzegane są jako SCP-PL-057-1. Manifestacje SCP-PL-057-1 dotyczą także wszelkich innych sytuacji, w których obserwator może zauważyć byt. Są to głównie odbicia na powierzchniach gładkich, zarówno innych osób jak i obserwatora, bądź fotografie, na których pozują.

Ze względu na charakter manifestacji SCP-PL-057-1, obserwatorzy często cierpią na zaburzenia obsesyjne, z pogłębiającymi się patologicznymi odchyłami wobec anormalnego bytu. Charakterystyka psychologiczna obserwatorów wyprowadziła 3 podstawowe zachowania:

• Obserwacja — pierwsza faza towarzysząca wejściu pod wpływ SCP-PL-055. Podmioty zaczynają dostrzegać SCP-PL-057-1 zgodnie z naturą jego manifestacji. W praktycznie każdym przypadku obserwacja początkowo uznawana jest za halucynację. Z czasem przekonanie to mija, u podmiotów obserwuje się występowanie symptomów właściwych dla stresu i/lub strachu oraz towarzyszące im, powtarzalne zachowania jak spuszczanie głowy lub szybkie mruganie. Wraz z upływem czasu, w zależności od usposobienia psychicznego obserwatorów, wyszczególniane jest jedno z poniższych zachowań.
• Ignorancja — obserwatorzy starają się ignorować postać SCP-PL-057-1, zazwyczaj unikają sytuacji sprzyjających manifestacji bytu, czyli jednocześnie unikają kontaktu z innymi ludźmi. Powoduje to wystąpienie zjawisk aspołecznych, reagowaniem agresją i strachem na obecność osób w swoim otoczeniu. Dodatkowo, obserwatorzy unikają wszelkich innych czynników mogących wywołać pojawienie się SCP-PL-057-1, niwelując je ze swojej codzienności, przez co agorafobia jest często obserwowanym zjawiskiem. Najbardziej patologiczne przypadki kończyły się samo-oślepieniem lub atakami na losowe osoby.
• Akceptacja — obserwatorzy godzą się z manifestacjami SCP-PL-057-1, akceptują go jako element ich codzienności. Nie odczuwają strachu czy niepokoju, prowadzą na własną rękę "badania", skupiające się wokół bytu. Jednocześnie, poszukują innych osób będących pod wpływem SCP-PL-057-1, głównie poprzez pomniejsze internetowe witryny społecznościowe. Osoby te są najbardziej skore do współpracy z Fundacją, lecz jednocześnie ich aktywność przed przechwyceniem powoduje możliwość wystąpienia akcji dekonspiracyjnych (Dokument 621 opisuje operację przeprowadzoną przez Fundację wobec masowego rozprzestrzenienia wizerunku SCP-PL-057-1 w jednej z państwowych stacji telewizyjnych). Stan akceptacji, pomimo swych pozytywnych aspektów, traktowany jest jako odchylenie patologiczne. Specjaliści porównują ten stan do zjawiska syndromu sztokholmskiego.

Jak zostało wspomniane, źródło anomalii SCP-PL-057 jest nieznane, co za tym idzie — pozostaje poza kontrolą Fundacji. Przesłuchania pozyskanych osób pozwoliły jedynie ustalić, jako by pierwsze manifestacje SCP-PL-057-1 były obserwowane nagle, niespodziewanie, lub potocznie "w biały dzień". Nie określono dokładnie postaci źródła, lecz najwyraźniej nie jest ono pojedyncze. Jak dotąd Fundacja nie pozyskała obserwatora zamieszkującego poza terenem Polski. Nie zaobserwowano także reakcji łańcuchowej polegającej na zwiększonym prawdopodobieństwu doznania wpływu anomalii poprzez kontakt z innym obserwatorem.

Opisy SCP-PL-057-1 są zgodne, przedstawiając byt jako wysokiego humanoida w długim, czarnym płaszczu, eleganckich czarnych butach, noszącego białe rękawiczki i niezwykle wysoki cylinder. Głowa osłonięta jest czarną chustą, twarz zakryta jest pod białą maską o prostych rysach. Według obserwatorów, budowa maski nie umożliwiałaby oddychania, mowy ani widzenia.

Dodatek #1: Dokument 440

Pracownik posiadający 4 lub 5 poziom upoważnienia a wykazujący symptomy oddziaływania SCP-PL-057 musi zostać poddany badaniu psychiatrycznemu, w następstwie którego określony zostanie profil psychologiczny danego pracownika oraz przygotowana i zastosowana indywidualna terapia psychologiczna, mająca finalnie spowodować ignorowanie manifestacji 057-1 umożliwiając prawidłowe funkcjonowanie. W przypadku niepowodzenia terapii oraz nasilenia stresu pracownika należy oddelegować z obecnego stanowiska i zwolnić z obowiązków wobec Fundacji. Pracownik musi zostać poddany ubezwłasnowolnieniu oraz zabezpieczeniu w placówce psychiatrycznej, gdy wszelkie patologiczne odchyły zaczną być obserwowane.

Dodatek #2: Dokument 621

Dnia 14.07.2017 na kanale "████" wyemitowany został zgodnie z rozkładówką program informacyjny, w którego ówczesnej ramówce znalazł się temat poświęcony SCP-PL-057-1, opisanym tam jako "tajemniczy mężczyzna w masce". Do informacji publicznej wpłynęła podstawowa charakterystyka anomalii, przedstawiono również kilka fragmentów wywiadów z obserwatorami oraz badanie przeprowadzone przez zespół █████████ ███████. Fundacja zareagowała natychmiast, przejmując materiały oraz aplikując środki amnezyjne wszystkim osobom, do których zdołano dotrzeć. Obserwatorzy zostali odnalezieni i przejęci przez Fundację. Ponieważ szacowana ilość osób, która widziała transmisję, wynosi ponad 100 000, zastosowano Protokół 56 na terenie całego kraju. Pojedyncze kopie materiału są lokalizowane i usuwane przez fundacyjny personel informatyczny.

Dodatek #3 Logi przesłuchań.

Przesłuchanie nowo pozyskanej osoby

Przesłuchiwany: Mariusz D████████ (26 lat, obecnie miejsce zamieszkania: ██████)

<Początek przesłuchania>

Dr ████: Zaczynamy. Będzie pan teraz odpowiadał na moje pytania, dobrze?

M. D.: Zrozumiano.

Dr ████: Więc zacznijmy od początku. Twierdzi Pan, że widzi dziwną, zamaskowaną osobę, która znika po chwili, a w jej miejscu pojawia się ktoś inny?

M. D.: Mniej więcej… Tak.

Dr ████: Jak często Pan ją widuje?

M. D.: W sumie to sam nie wiem, często. Nie mogę powiedzieć, że co chwilę, ale nie trwa to krótko, gdy zniknie i znów się pojawi.

Dr ████: Czy zdarzyło się, że ta osoba zniknęła, a nikt inny się nie pojawił w jej miejscu?

M. D.: Nie, nigdy.

Dr ████: Dobrze, tę część przesłuchania mamy za sobą. Przejdźmy do następnej. (chwila przerwy) Proszę Pana… niech Pan mi opowie pierwszy raz, gdy Pan ujrzał tę dziwną osobę.

M. D.: No to tak. To było gdzieś z niecały tydzień temu, w sobotę. Był ciepły, słoneczny dzień. Wracałem akurat… kurde, nie pamiętam, ale to było mało istotne. Bądź co bądź, wracałem skądś tramwajem. Było duszno, okna otwarte, ale mimo to zaduch był okropny. No, dużo ludzi było. Stałem i po prostu czekałem, aż będę mógł wysiąść na przystanku. Spojrzałem w prawo, i w głębi tramwaju ujrzałem osobę w czarnym płaszczu, cylindrze i masce siedzącą na fotelu tramwaju. Z początku myślałem, że to jakiś happening albo kolejny nawiedzony. Nie zwróciłem na niego uwagi. Gdy znów spojrzałem, w miejscu tej osoby siedziała młoda kobieta, nic nie wskazywało na to, by mogła się tak ubrać. Przewertowałem cały tramwaj, ale bez skutku. Pomyślałem, dobra, przywidziało Ci się. Wyszedłem z tramwaju i już miałem zapomnieć o tym, kiedy zobaczyłem tamtą osobę stojącą po drugiej stronie ulicy. Nie powiem, byłem trochę zestresowany. Gdy odwróciłem zwrok, jej już tam nie było, tylko jakiś dziadek, stał na przystanku. Wtedy się przestraszyłem. Poszedłem do sklepu, kupiłem napój izotoniczny, myślałem że to z upału. Gdzieś tak 3 minuty nic, potem znowu. Koleś szedł przede mną. Mrugnąłem, znikł. Jakiś metal, przewertował mnie wzrokiem i poszedł. Miałem dość. Potem znów, zauważyłem tego kogoś… jak mył okna. Miał ramię mokre z wody, w sensie rękawicę i płaszcz. Po chwili zamiast niego jakaś kobieta.

Dr ████: Mam tu kopię Pana kartoteki policyjnej. Podobno napadł pan na kogoś.

M. D.: Tak. Wszedłem w boczną uliczkę, to był mój zwykł skrót do domu. Koleś wyszedł zza rogu. Był ogromny. Poniosły mnie emocje, zacząłem go szarpać. Ten jakby nie wiedział, co się dzieje. Uderzyłem go kilka razy… upadł. Spytałem kim jest.

Dr ████: Co odpowiedział?

M. D.: Że jest… mnichem? Przyłożyłem mu jeszcze raz.

Dr ████: Co było dalej?

M. D.: Zrobiło mi się głupio… okazało się, że naprawdę sprałem mnicha. Obok przecież był klasztor. Ech… Jakaś babka to widziała, po chwili już mnie pakowali do radiowozu. No i to by było na tyle.

Dr ████: Dobrze, to by było wszystko na teraz. Póki co, proszę nie opuszczać granic miasta. Będziemy wysyłać naszego człowieka, niech się go Pan codziennie spodziewa. A, prosiłbym także nikomu nie mówić o tej… przypadłości.

M. D.: No dobrze. Mam pytanie jeszcze.

Dr ████: Słucham?

M. D.: Czy to kiedyś przejdzie?

Dr ████: Zobaczymy.

<Koniec przesłuchania>

Przesłuchanie osoby wykazującej oznaki Ignorancji

Przesłuchiwany: D-511 (mężczyzna, 24 lata, skazany za zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem)

<Początek przesłuchania>

Dr ████: (do agenta) Nie sądzę, że obecność dwóch osób jednocześnie jest korzystna.

Agent ██████: To wymagane, facet często dostaje szału.

Dr ████: Miejmy nadzieję, że tego unikniemy. (do D-511) D-511, zadamy kilka pytań. Proszę o współpracę.

D-511: (siedzi z opuszczoną głową, powieki zaciśnięte) Wokalizuje cichy dźwięk wyrażający akceptację

Dr ████: Czy mógłbyś, jesteś w stanie, usiąść normalnie?

D-511: Nie.

Agent ██████: Jest uparty. Wątpię, że będzie grzeczny.

Dr ████: Proszę nie przeszkadzać. (do D-511) D-511, jest coś, o czym chciałbyś porozmawiać?

D-511: (milczy)

Dr ████: W porządku. A czy mógłbyś odpowiedzieć, kiedy ostatni raz widziałeś… wiesz, kogo?

D-511: (milczy)

Dr ████: D-511, upraszam, abyś odpowiadał na zadawane pytania.

D-511: Niewyraźnie

Dr ████: Jeszcze raz, możesz powtórzyć?

D-511: ''Nywydyym''

Dr ████: Co on mówi?

Agent ██████: Chyba "nie widziałem".

Dr ████: Przyznam, że pierwszy raz mam do czynienia z takim przypadkiem. Wygląda jak wrak, ale nie doszło do samookaleczeń. Jakie są jego obecne warunki?

Agent ██████: Cóż. Był agresywny. Atakował losowe osoby wokół. Uspokoił się, gdy zarzuciliśmy mu worek na głowę. Potem zaatakował inną osobę z celi. Zamknęliśmy go w izolatce. Chciał rozwalić drzwi, kiedy przynieśli mu papkę żywieniową. Potem siedział w kącie w mniej więcej podobny sposób. Nie chce otwierać oczu. Co mu jest, jeżeli można spytać? To nie jest zwykły tester, z tego co wiem.

Dr ████: Nic, czego by Pan chciał doświadczyć. Tyle mogę powiedzieć. Za co został skazany?

Agent ██████: Morderstwo z wyjątkowym okrucieństwem. Rozszarpał swoją matkę.

Dr ████: Rozumiem… (spogląda na D-511) (chwila milczenia) D-511, chcesz o tym porozmawiać? Rozumiem i współczuję. Wszyscy wybaczyliby Ci, gdyby wiedzieli, co Ci jest. My wiemy, i pomożemy.

D-511: (niewyraźnie) ''Nypomuższ''

Agent ██████: "Nie pomożecie".

Dr ████: Jesteś w dobrych rękach. Są tu osoby, które doświadczyły podobnych sytuacji. Wszyscy znają, wiesz kogo. Powinieneś z nimi porozmawiać. A my pracujemy nad tym, aby go złapać.

D-511: Jego… nie da się złapać.

Dr ████: Takich jak on mamy codziennie dziesiątki. Kiedy go przechwycimy, wszyscy się zemścicie za wasze krzywdy.

D-511: Dobrze.

Dr ████: Poza tym, nie widziałeś go już długo. Nie sądzisz, że dał Ci spokój? Znudziłeś mu się.

D-511: Chyba… tak. (zaczyna prostować plecy)

Dr ████: Tak, doskonale. Wszystko będzie dobrze.

D-511: (rozwiera powoli powieki, spogląda na agenta ██████) milczy

Dr ████: D-511?

D-511: (niewyraźnie, barwa głosu zdradza zestresowanie) Cały czas tu byłeś.

Agent ██████: No tak.

Dr ████: Cholera. Proszę wyjść.

D-511: Ty nigdy mnie nie zostawisz. Nigdy. (wraca do pierwotnej pozycji, zaczyna łkać)

<Koniec przesłuchania>

D-511 został utracony dzień po przesłuchaniu.

Przesłuchanie osoby wykazującej oznaki Akceptacji

Przesłuchiwany: D-3349 (mężczyzna, 28 lat. Odnaleziony przez Fundację i dobrowolnie umieszczony w placówce badawczej)

<Początek przesłuchania>

Dr ████: Witaj D-3349, jak się dziś miewasz?

D-3349: Och, doskonale! Miło, że Pan pyta, doktorze!

Dr ████: Widzę, że humor dopisuje. Czy warunki bytowe, jakie zostały Ci zapewnione, są dla Ciebie wystarczające?

D-3349: Nie narzekam, ale mam tu doskonałe warunki do badań! Aczkolwiek… (chwila przerwy) ostatnio dostałem zimnego kotleta. (śmiech)

Dr ████: Niestety ale na jakość kotletów nie mam wpływu. Następnym razem zagadaj osobę z cateringu i złóż zażalenie (śmiech). A co do Twoich badań, poczyniłeś jakieś postępy?

D-3349: Tak tak tak, coraz bardziej zaczynam zauważać pewną ciekawą rzecz. Ten człowiek zawsze używa głosu osoby, którą zastępuje… chwileczkę (otwiera posiadaną teczkę, wyjmuje rękopis). O, tu mam. Człowiek w masce, tak sobie go nazwałem, przyjmuje głos osoby, którą zastępuje, tak, to już mówiłem… oraz naśladuje wszelkie ruchy osoby, którą zastępuje… to surowe notatki, doktorze. Nie wiem, czy przyjmiecie je w takiej formie.

Dr ████: To bez znaczenia, odpowiedni ludzie potrafią świetnie zredagować każdy tekst. Masz coś jeszcze?

D-3349: Yyy… tak tak, moment… (wertuje kartki) to jest dobre. Ubranie człowieka w masce porusza się niezwykle naturalnie, cylinder nigdy nie spada, nawet przy pochyleniu. Osobiście podjąłem próbę dotknięcia tego ubrania. Według waszego pracownika, macałem powietrze, ale ja czułem pod palcami jedwab, nawet dobrej jakości… nie próbowałem mu grzebać jeszcze pod płaszczem ale obawiam się braku interakcji… zaczynam gadać jak wy (śmiech).

Dr ████: A próbowałeś kiedykolwiek zdjąć mu maskę?

D-3349: Jeszcze nie. Ale mam zamiar, chyba że bym… o!

Dr ████: Coś się stało?

D-3349: Jest Pan teraz człowiekiem w masce! Niesamowite! Proszę się poruszyć!

Dr ████: (podnosi i opuszcza rękę) Czy tak?

D-3349: Niesamowite! Jaka płynność! Jak gdyby pan naprawdę nim był! O. Doktorze, mogę Panu zdjąć maskę?

Dr ████: Nie widzę przeciwwskazań… tylko ostrożnie.

D-3349: Doskonale! (pochyla się nad stołem, chwyta "powietrze" przed twarzą Dr ████) Mam! W dotyku jak kamień! (ciągnie dłoń w bok) Schodzi! (naśladuje ruch ściągania maski oraz trzymania jej w dłoni) Co.. (gwałtownie się odsuwa)

Dr ████: D-3349, co zobaczyłeś?

D-3349: … (oddala się w głąb pomieszczenia, zakrywa twarz, zaczyna krzyczeć)

<Koniec przesłuchania>

D-3349 odmówił dalszej współpracy, został skierowany na obserwację psychiatryczną.

Notatka: Przede wszystkim musimy się dowiedzieć, co D-3349 zobaczył. Tylko tym razem musimy znaleźć twardszego obserwatora. — Dr ████

Wymagane upoważnienie poziomu 3

Podaj identyfikator:____________

2. Wyniki badań aktywności mózgu podczas manifestacji obserwatora i osoby widziane jako obiekt (zarówno pod wysokim stropem jak i z czymś zawieszony, poniżej 1,9 metra, nad głową).

Mogłoby to pomóc ustalić czy obiekt istnieje czy jest tylko iluzją, powstałą w umyśle obserwatora. Swoją drogą trochę brakowało mi takiego aspektu rozważań w raporcie.

Oczywiście nieznajomość czasu manifestacji przeszkadza, ale wiemy, że są częste. Czyli wystarczy zamontować sprzęt na głowach badanych (obserwatora i stającego się obiektem) i zostawić ich samych w pokoju pozbawionym ludzkich wizerunków. W końcu dojdzie do manifestacji, a siłą rzeczy obiektem zostanie drugi badany jako jedyna ludzka istota w zasięgu wzroku obserwatora.

Swoją drogą warto pokusić się też o badania trzech archetypów zachowań. Czy aktywność ich mózgów podczas manifestacji będzie się różnić? A jeśli tak - w jaki sposób. Czy będzie wynikać tylko że stresu i fascynacji, a może jednak jeszcze coś innego będzie na rzeczy.

[[footnoteblock title="Przypisy"]]

SCP-PL-144 ''Ora pro nobis Dei''

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-144

Klasa podmiotu:

Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-144 znajduje się w swoim pierwotnym miejscu odnalezienia, które stanowi naturalna grota skalna wzmocniona w późniejszym okresie przez standardowy system podpór.

Pieczara została uznana oficjalnie za przechowalnię SCP-PL-144, lecz sama wykazuje właściwości anomalne, przez co wejście zostało zabezpieczone przez 3 dźwiękoszczelne śluzy kategorii F11*. właściwości śluz zostały wymuszone z powodu zagrożenia wywoływanego przez muzykę SCP-PL-144. Wewnątrz przechowalni umieszczone są urządzenia rejestrujące dźwięk zarówno o wysokich jak i niskich częstotliwościach odporne na oddziaływanie wysokich natężeń dźwięku. Jedynie dzięki nagranemu materiałowi personel może odsłuchiwać wygrywaną na SCP-PL-144 muzykę.

W czasie eksperymentu, na terenie przechowalni nie może znajdować się nikt oprócz pracownika klasy D pełniącego rolę organisty przydzielonego do przeprowadzania procedury testowej.

Osoby wchodzące do przechowalni muszą zostać wyposażone w urządzenia umożliwiające porozumiewanie się na odległość zarówno pomiędzy sobą jak i centralą kierowniczą przechowalni. Pracownicy nieużywający sprzętu ułatwiającego komunikację popełniają czyn na własną odpowiedzialność.

Przechowalnia musi być stale monitorowana oraz oświetlana przez lampy o mocy wynoszącej przynajmniej 9 kilowatów [kW]. Siła lamp jest wymuszona ze względu na anomalną naturę groty utrudniającą obserwację jej wnętrza w każdym czasie. Zarówno przechowalnia jak i sąsiednia jaskinia są wentylowane o obiegu pół-zamkniętym, umożliwiając pracę instrumentu oraz zapobiegając wystąpieniu niepożądanych różnic ciśnienia w pomieszczeniach.

Miejsce odnalezienia SCP-PL-144 zostało przebadane i zagospodarowane przez Fundację jako Prowizoryczna Strefa-144, stanowiąca jedyną placówkę upoważnioną do przeprowadzania eksperymentów z udziałem obiektu, które muszą być zatwierdzone przez dwóch pracowników, zatrudnionych na stanowiskach Dyrektora Strefy-144 oraz Głównemu Kierownikowi Badań nad podmiotem SCP-PL-144. Osoby wyznaczone do wskazywania kolejnych celów eksperymentów należą do wydziału naukowego Strefy-144 i są bezpośrednio związani z wszelkimi działaniami dotyczącymi obiektu. Oprócz wymienionych osób nikt inny nie jest upoważniony do wnoszenia oraz zatwierdzania eksperymentów.

Informacje odnośnie pochodzenia obiektu zawarte są w sekcji załączników.

Opis: Technicznie, SCP-PL-144 to w pełni funkcjonalny, wysoce zaawansowany aerofon piszczałkowy. Instrument jest umieszczony wewnątrz groty o stropie na głębokości ~58 metrów [m] p.p. gleby; pozostałe wymiary: ~97 metrów [m] wysokości, ~40 metrów [m] długości i ~50 metrów [m] szerokości. Opisane wartości są pobieżne. Obiekt zajmuje cały fragment jaskini w pozycji 40 stopni względem osi północ-południe; doskonałe dopasowanie szafy organowej wydaje się ściśle przylegać do naturalnych elementów skały. Obecnie nie znane są dokładne wymiary obiektu, tj. całkowite rozmiary szafy organowej za prospektem. Z powodów konstrukcyjnych oraz dogodnych warunków związanych z umiejscowieniem obiektu, grota z konstrukcją została przystosowana i ustanowiona jako przechowalnia SCP-PL-144 (patrz Specjalne Czynności Przechowawcze; Opis Techniczny Przechowalni).

Instrument posiada łącznie ponad 34 tysiące srebrnych piszczałek różnej wielkości. Możliwa do wytworzenia ilość głosów szacowana jest na ~330; częstotliwości emitowanych dźwięków mogą wykroczyć poza wartości odbierane przez ludzkie narządy słuchu. Odpowiednie dostosowanie i połączenie odpowiednich brzmień pozwala wytworzyć dźwięki niemal identyczne do głosu ludzkiego, określany przez personel jako ''mruczenie'' lub ''nucenie''. Na chwilę obecną zdołano wytworzyć pojedynczy ton o wartości dokładnie 167,911 decybeli [dB], aczkolwiek możliwości akustyczne obiektu mogą być znacznie wyższe. Wartości wysokie wydają się nie wpływać w nawet minimalnym stopniu na zdrowie organisty, nie zgłaszany jest również dyskomfort. Niektóre wyższe dźwięki ulegają zniekształceniu, brzmieniem porównywalnym do mechanicznego ryku. Warto zauważyć, iż moc fal akustycznych powstających przy aktywności instrumentu, powinny zaburzać strukturę groty doprowadzając, do jej osłabienia i zawalenia stropu. Z nieznanych przyczyn do tego zjawiska nie dochodzi.

Stół gry posiada 8 manuałów, wykonanych z kości słoniowej i obsydianu, liczne klawisze pedałowe oraz nożne przyciski kombinacji. Obok stołu umieszczona jest masywna, solidna korba. Zakręcenie nią dokładnie 9 razy jest wymagane, aby móc skorzystać z instrumentu, co potwierdza, iż służy ona do rozruchu znajdujących się wewnątrz mechanizmów. Podczas ruchu korby słyszane są dźwięki uruchamianych kołowrotów, działających miechów oraz innych nie-elektrycznych mechanizmów. Obiekt wymaga ponownego rozruchu dokładnie 20 minut po uprzednim. Należy zauważyć, iż nawet ekstremalna eksploatacja instrumentu nie wpływa na podany czas. Poważnym faktem jest brak racjonalnej możliwości praktycznego działania instrumentu. Biorąc pod uwagę miejsce osadzenia obiektu, trudnym zadaniem byłoby dostarczenie odpowiednich ilości powietrza mogących być przepompowanymi do piszczałek. Nie wiadome jest, z jakiego miejsca i w jaki sposób obiekt pobiera wymagane do swego działania powietrze. Mimo to, sprawność obiektu jest doskonała. Należy zauważyć, że długotrwałe użytkowanie instrumentu powoduje nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrz groty, gdy ta jest zamknięta hermetycznie. Z obawy o możliwość uszkodzenia obiektu, nie zezwala się na wykonywanie eksperymentów związanych ze skrajnym wzrostem ciśnienia w jaskini. Niewiadoma związana z pobieraniem powietrza przez instrument uznana jest za anomalię.

Głównym materiałem budulcowym SCP-PL-144 jest drewno koloru szaro-popielatego z nieregularnymi przebarwieniami koloru écru. Trwają badania mające określić pochodzenie materiału. Próbki pobrane z różnych części instrumentu wskazują na wiek ponad 3000 lat. Każda z próbek ma identyczną budowę kwasu deoksyrybonukleinowego, jak gdyby cała konstrukcja została wzniesiona z jednego, konkretnego osobnika gatunku. Niektóre łańcuchy białkowe tworzą struktury podobne, lecz tylko w niewielkim stopniu, do pospolitych gatunków figowców, drzew oliwnych oraz sandałowców. Twardość drewna oszacowano na 9,3 punktów w skali Mohsa, jest niepalne, nie reaguje z kwasami i zasadami; wraz z głębokością odwiertu, współczynnik twardości rośnie gwałtownie, osiągając wartości sprawiające, iż materiał jest niemożliwy do uszkodzenia środkami jakimi dysponuje Fundacja (patrz Test Obciążeniowy SPD-263).

Prospekt organowy zawiera nieznaczną część wszystkich piszczałek. Jest bogato zdobiony dekoracjami snycerskimi i polichromicznymi, wykonanymi z niezwykłą precyzją, porównywalną do cięcia laserowego. Styl architektoniczny prospektu jest niepodobny do jakiegokolwiek znanego. Jest oryginalny, wysoce estetyczny, zawiera głównie motywy geometryczne. Symetrycznie względem siebie, w wyższych częściach prospektu umieszczone są dekoracyjne figury o wysokości od 150 do 210 centymetrów [cm], w liczbie 72, przedstawiające humanoidalne wyobrażenia wszelkich "istot wyższych" występujących w religiach abrahamowych. Interesującym elementem jest ubiór niektórych postaci, przypominający współczesne skafandry kosmiczne lub kombinezony bojowe (patrz Dodatek 144-S). Rzeźby są formami ruchomymi, posiadającymi poruszające się stawy oraz elementy pozwalające na poruszanie tułowiem, głową oraz ustami. Ruchy są wykonywane podczas aktywnego korzystania z obiektu, ich płynność nierzadko wywoływała złudne przekonanie o przebywaniu rzeczywistych osób na konstrukcji prospektu. Warto odnotować zadziwiającą jakość wykonania rzeźb, poszczególne elementy ubioru oraz owłosienie wydają się nakładać na ciało, godnym uwagi jest również nadzwyczajna jakość szczegółów anatomicznych.

Ława naprzeciwko stołu gry jest połączona z mechanizmem sterowniczym figur, siedzisko pełni funkcję płyty naciskowej. Uruchomienie jej powoduje równoczesną aktywację specjalnego mechanizmu, którego działania skutkiem jest zwrócenie wszystkich głów rzeźb w stronę organisty. Aktywność obiektu aktywuje inne mechanizmy, funkcjami nakładającymi się na poprzedni i czasowo blokujące efekt aktywowany przez płytę naciskową. Rzeźby wykonują wówczas poruszenia, natomiast po zakończeniu gry powracają do pozycji wyprostowanej oraz odblokowywany jest mechanizm odpowiadający za kierowanie głów na ławę. Po zwolnieniu nacisku rzeźby powracają do całkowicie pierwotnego stanu.

Lokacja umiejscowienia SCP-PL-144 wykazuje nadnaturalne właściwości, których źródło spekuluje się między emisją przez sam obiekt lub anomalią własną groty.

Pierwszą występującą anomalią są nietypowe zjawiska związane ze światłem. Wnętrze groty pochłania ~80% całkowitej skuteczności świetlnej źródeł oświetlenia, niezależnie od ich mocy. Z tego powodu, przechowalnia oświetlona jest reflektorami bardzo dużej mocy, których skuteczność pozwala jedynie na osiągnięcie najwyższego natężenia oświetlenia rzędu 41 luksów [lx]. Wyłączenie oświetlenia wbrew oczekiwaniom nie powoduje całkowitej ciemności. Grota staje się równomiernie oświetlona, pozwalając na niewyraźne dostrzeżenie konturów obiektów. Zjawisko to jest porównywalne do niezwykle słabej poświaty, zauważalna jest szara barwa, lecz urządzenia pomiarowe nie rejestrują żadnej wartości.

Drugą istniejącą anomalią jest utrudnione rozprzestrzenianie fali dźwiękowej. Z nieznanych przyczyn, wszelkie źródła akustyczne, pomimo poprawnego działania, są wyciszone o ~90% wartości oczekiwanej natężenia dźwięku. Właściwość ta uniemożliwia skuteczne porozumiewanie się, przez co personel przebywający w przechowalni musi posiadać odpowiednio skonstruowane zestawy elektroakustyczne. Osłabienie fali dźwiękowej wydaje się nie mieć racjonalnego podłoża fizycznego; "efekt wygłuszenia" nie dotyczy samego SCP-PL-144.

Oprócz wymienionych poniżej zjawisk, z przechowalnią SCP-PL-144 związane są także inne, nieregularne w tym przypadku, manifestacje anomalnych zdarzeń. Dotychczasowo, potwierdzono samoczynne wygrywanie krótkich, pojedynczych tonów, podczas gdy nikt w danej chwili nie korzysta z obiektu, warto odnotować iż zjawisko to zachodzi mimo braku uprzedniego rozruchu. Miejsce ma także nagłe, niezwiązane ze stanem technicznym układu oświetlenia, samoczynne wyłączenie lamp reflektorów, nawet, gdy podane jest napięcie. Często zaciemnieniu towarzyszy obserwacja niezidentyfikowanej istoty humanoidalnej o symetrycznych kształtach i najprawdopodobniej ciemnej barwie, która w pozycji wyprostowanej siedzi na ławie naprzeciw stołu gry. Postać jest najwyraźniej bytem niematerialnym, gdyż nie podlega uruchomieniu płyta naciskowa i powiązane z nią mechanizmy. Oświetlenie zawsze powraca samoczynnie średnio po 6 sekundach [s], a wraz z nim znika owa postać. Ponowne, sterowane wyłączenie światła nie powoduje manifestacji bytu.

Trzecim, pomniejszym zjawiskiem anormalnym, jest szczególna halucynacja słuchowa, występująca u każdej osoby, która stanie bezpośrednio przed SCP-PL-144, a następnie zacznie wpatrywać się w obiekt, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Zgłaszane jest słyszenie bardzo cichej, ledwo słyszalnej muzyki organowej, w stosunkowo wolnym tempie i rytmie określanym jako ''urzekający''.

Najbardziej intrygującym zjawiskiem o nierozpoznanym dotychczas źródle, są powtarzające się, ciche odgłosy powolnych kroków wydobywające się w losowych miejscach z wnętrza szafy organowej.

Muzyka tworzona za pośrednictwem SCP-PL-144 wywołuje silne zagrożenie poznawcze. Każda po usłyszeniu owej muzyki, zaprzestanie wszelakich czynności dotychczas wykonywanych, po czym przybierze pozycję wyprostowaną, i pozostanie w tej pozycji do czasu, aż nie zostanie zabrana z pod obszaru objętego anormalnymi falami dźwiękowymi, lub sama emisja dźwięków nie zostanie przerwana. Efekt odmienny zauważa się u zwierząt zdolnych do odbierania dźwięków — obserwowane są zachowania wskazujące na silny stres, niepokój, akcja serca jest przyspieszona.

Metodą bezpieczną odsłuchiwania anormalnej muzyki jest jej zapisanie na nośniku cyfrowym lub analogowym, a następnie odtworzenie na odpowiednim urządzeniu. Wartym odnotowania jest występowanie zachowań lękowych u osób ze stwierdzonymi zaburzeniami psychicznymi.

---

(Rewizja z dnia 20.09.2019)

Do dnia 17 września 2019 roku nieznana była główna anomalia obiektu SCP-PL-144. Zespół naukowców powołanych do badań i obserwacji nienaturalnie zwiększonego czynnika klęsk żywiołowych i humanitarnych w ostatnich trzech kwartałach powiązał występowanie negatywnych wydarzeń z testowymi aktywacjami instrumentu.

Wynikiem powyższych, odkryto, iż SCP-PL-144 posiada anomalną właściwość wpływania na procesy geotektoniczne, klimat oraz wiązane z nim lokalne wydarzenia pogodowe. Zaobserwowano również wpływ na relacje międzyludzkie o charakterze negatywnym, wywołujące lokalne spory kulturowe, religijne bądź ekonomiczne mogące łatwo przeobrazić się w konflikty o znacznie szerszym terytorium oddziaływania.

Odwołując się do powyższych, ''ingerencje'' SCP-PL-144 w świat obecny są zawsze negatywne. Obiekt zdaje się celować w jak największą liczbę ofiar, zarówno w ludziach, jak i zwierzętach na obszarach dotkniętych kataklizmem, dodatkowo wywołując poważne straty materialne i infrastrukturalne.

Badając kolejne przeprowadzone w przeszłości eksperymenty oraz wydarzenia mające po nich miejsce, zauważono, iż na charakter strat wpływa czynnik związany bezpośrednio z tematyką utworu. Przeprowadzone za zgodą kolejne 2 eksperymenty pozwoliły ustalić, jako by największą siłę destrukcyjną posiadają utwory o charakterze religijnym, głównie chrześcijańskim. Wszelkiego rodzaju hymny, psalmy oraz inne pieśni dziękczynne osiągają ''najlepszy'' efekt destrukcyjny późniejszych wydarzeń. Utwory o tematyce antychrześcijańskiej powodują znaczne zaburzenia płynności wydobywanych dźwięków z instrumentu podczas ich odgrywania, a wydarzenia mające po nich miejsce są równie niszczycielskie, jak pozostałe, lecz zauważanie bardziej gwałtowne i jak zostało określone, rozproszone, tj. zamiast skupiać się na jednym miejscu na kuli ziemskiej, przypadkowe lokacje z bliższej lub dalszej odległości od epicentrum doświadczają podobnego kataklizmu, nie powodującego znacznej liczby ofiar w stosunku do kataklizmu głównego.

Dalsze użytkowanie SCP-PL-144 zostało uznane za wysoce nieetyczne i szkodzące życiu na planecie. Wszelkie następne eksperymenty z udziałem obiektu podlegają wysoce rygorystycznemu procesowi zatwierdzenia. SCP-PL-144 został oznaczony jako obiekt o potencjalnym wywołaniu jednego ze scenariuszy końca świata klasy K (najbardziej prawdopodobny na daną chwilę scenariusz posiada oznaczenie XK)

---

(Rewizja z dnia 21.12.2019)

Od momentu ostatniego zrewidowania Specjalnych Wymagań Testowych, zatwierdzono i przeprowadzono 2 eksperymenty, celem dokładniejszego wyznaczenia i zrozumienia oddziaływania SCP-PL-144. Ustalono, iż każda katastrofa ma miejsce w przeciągu 6-7 dni od zakończenia eksperymentu, co wywnioskowano także z wcześniejszych badań i obserwacji zachowania obiektu. Zdecydowano także, iż siły Fundacji będą podejmowały działania incognito na terenach objętych katastrofami wywołanymi przez SCP-PL-144, celem m.in. pomocy miejscowej ludności.

---

(Rewizja z dnia 11.08.2020)

Po niemalże rocznym zaprzestaniu użytkowania SCP-PL-144, współczynnik negatywnych wydarzeń na planecie znacznie zmalał. Zatwierdzono eksperyment, w którym utwór został przepisany w taki sposób, aby wymagało to użycia większej ilości komponentów stołu do gry w jednakowym czasie, jednocześnie zwiększając tym wymaganą moc instrumentu.

Wbrew oczekiwaniom, nawet po upływie 14 dni od zakończenia eksperymentu, nie zarejestrowano żadnego negatywnego zjawiska. Posterunki obserwacyjne oraz agentura fundacyjna nie zgłosiła niepokojących zmian nastrojów na arenie międzynarodowej, ani w rządach pojedynczych państw, jak również pomiędzy ludnością pojedynczych krajów i kultur. Stan rzeczy pozostaje niewiadomy, a sam w sobie został uznany za zaskakujący. Postanowiono zwiększyć czujność oraz zaprzestać jakichkolwiek dalszych eksperymentów z udziałem SCP-PL-144.

Ostatnim użytym przez personel utworem był hymn ''Nearer My God To Thee''.

---

Okoliczności odkrycia SCP-PL-144

SCP-PL-144 został pozyskany przez Zespół Alfa-11 dnia 1.05.2018 roku, w ramach standardowych procedur wczesnego przechwytywania ciał pozaziemskich. W godzinach porannych (pierwsza zarejestrowana aktywność 6:10 — 6:13 GMT+1), w okolicach miejscowości {NO KURWA JAKICH} został zauważony niewielkich rozmiarów meteor, który nie uległ zniszczeniu w atmosferze i znalazł na kursie kolizyjnym z Ziemią. Pomimo oczekiwań, nie nastąpiło żadne zjawisko skojarzone z uderzeniem ciała w powierzchnię planety. Wysłany na miejsce Alfa-11 rozpoczął rozpoznanie terenu, nie znajdując żadnych śladów eksplozji ani działania ekstremalnych temperatury. W przestrzeni publicznej, w ramach procedury przykrywkowej, ukazany został 4 centymetrowy [cm] chondryt, oficjalnie znaleziony na miejscu upadku meteorytu.

Danego dnia, w godzinach wieczornych, jeden z członków personelu zespołu badawczego zaproponował zbadanie okolicy pobliskiego głazu narzutowego, nie argumentując swojej idei. O godzinie 21:47 znaleziono niewielką grotę i chuj wszystko strzelił

Minęło wiele pokoleń od tego, gdy Pan nawiedził ostatnio swe dzieci na Ziemi. Przybywszy, ujrzał, iż stado stało się wilkiem samo dla siebie. Dzieci Pana porzuciły wiarę i dziękczynność za otrzymane dary, działając wbrew jego woli, i nadużywawszy tych darów, stworzyły martwe, lecz żywe, byty na podobieństwo pokrak piekielnych. Tak oto Pan zasmucił się wielce. Stwierdziwszy, iż należy dokonać ostatecznego rozrżądu nad Stadem, powołaj jednego z najbliższych sobie sług, imieniem tak wszechmocnym, iż wypala języki tych, którzy je mówią, oczy tych, którzy je czytają, uszy tych, którzy je słyszą. Sługa Pana zstąpił na Ziemię, i wedle rozkazu, oczekiwał w ukryciu, aż Stado odnajdzie go, i sprawi, że Sługa będzie śpiewał na chwałę Pana. A Śpiew będzie słyszalny aż w Królestwie. Oto Pan, słysząc Śpiew na swą chwałę, pocznie usuwać wilki, jakimi stało się Jego Stado, aby stworzyć miejsce nowemu, które będzie trwało wiecznie, gdyż Pan nie popełni błędu, jaki popełnił przy wilkach. A gdy Ziemia będzie bliska Oczyszczenia, Sługa wyda ostatni śpiew, i rozpocznie się Wstąpienie.

---

Załączniki

Załącznik #32-DDR: Geneza Strefy-144

(+)

Strefa-144 w pierwotnym stanie była niewielkim opuszczonym kompleksem o profesji badawczej utworzonym przez niezidentyfikowaną dotychczas organizację, której członkowie najwidoczniej własnoręcznie stworzyli wszystkie pomieszczenia umieszczone wzdłuż głównego korytarza który, jak wykazały badania, jest starszy od pozostałych pomieszczeń i w przeciwieństwie do nich powstał metodą naturalną. Pomieszczenia te przed ponownym zagospodarowaniem przez Fundację najprawdopodobniej pełniły funkcje laboratoriów badawczych, pomieszczeń mieszkalnych oraz magazynów. Są to jedynie przypuszczenia, gdyż przybyły na miejsce zespół rozpoznawczy mógł sugerować się jedynie podniszczonym wystrojem wnętrz zastanych pomieszczeń. Organizacja, która wcześniej użytkowała to miejsce, zabrała ze sobą cały sprzęt, dokumentację oraz inne rzeczy pozostawiając jedynie puste pomieszczenia w których gdzieniegdzie porzucono mało istotne części umeblowania jak szafki czy stoły. Wszystko wskazywało na to, iż kompleks został opuszczony w pośpiechu. Z powodu wymienionych czynników Fundacja nie posiada odpowiednich podstaw do poszukiwania twórców kompleksu oraz ich zamiarów wraz z ewentualnymi wynikami badań.

SCP-PL-144 został odnaleziony czwartego dnia eksploracji kompleksu, na głębokości około 120 metrów [m] pod powierzchnią Ziemi. Na końcu skręcającego spiralnie w dół korytarza głównego znaleziono grotę o wysokości około 10 metrów. Pomieszczenie to stanowi łącznik dla dwóch innych grot i jednego korytarza, nie włączając głównego-wejściowego. Wszystkie wejścia zostały zasypane skalnymi gruzami. SCP-PL-144 odnaleziono w grocie umiejscowionej na przeciwko głównego korytarza.

Załącznik #144-PZ: Pozyskanie SCP-PL-144

(+)

0x0000000CE FILE: DOKUMENT-144-POZYSKANIE-TXT

GENERATE EMERGENCY SIGN: DANE USZKODZONE

ERROR: 162DDU7SBHN14F

PLEASE CONTACT WITH SITE ADMINISTRATOR :(

---

Dodatek #144-1: Obecnie nie znaleziono sposobu dostania się do wnętrza SCP-PL-144. Istnieją spekulacje odnośnie roli zawalonego korytarza jakoby pełnił on funkcję łącznika między grotą a wejściem do SCP-PL-144. Prace wydobywcze prowadzone w korytarzu wykazały iż w całości jest on naturalnym tworem geologicznym. Wydobycie odbywa się w bardzo powolnym tempie: korytarz został zablokowanie naprzemiennie używając grubych na 1 metr [m] betonowych ścian oraz warstw gruzu skalnego. Nie wiadomo, dlaczego organizacja prowadząca pierwotnie badania przy SCP-PL-144 wykorzystała tak restrykcyjne środki utrudniające eksploatację tunelu. Sądząc po dokładności wykonywanych robót, członkom organizacji musiało bardzo zależeć nad tym aby korytarz został zablokowany uniemożliwiając dojście do miejsca znajdującego się po przeciwnej stronie.

UZUPEŁNIENIE: Powyższe dane utraciły status ważności w związku z zaistniałymi zmianami stanu obiektu, na wniosek kierownika B-1674. Personel proszony zaznajomić się z suplementem dodatku.

Suplement dla Dodatku #144-1: Grupa powołana do odblokowywania zamkniętego tunelu, składająca się z pracowników budowlanych oraz wykwalifikowanego personelu wydobywczego zdołała przełamać blokadę korytarza w przeciągu niecałych 3 miesięcy od rozpoczęcia prac. Tunel został dodatkowo wzmocniony celem zabezpieczenia przed zawaleniem; w niektórych miejscach personel odnalazł ślady po konstrukcjach o podobnym zastosowaniu.

Zmierzona długość korytarza wyniosła dokładnie 241,78 metrów [m], tunel na całej trasie skręca pod jednostajnym kątem tworząc kształt łuku a kończąc się — zgodnie z oczekiwaniami — na SCP-PL-144. Właściwość anormalna przechowalni nie występuje w tunelu, przez co spekulacje odnośnie miejsca jej występowania są w dalszym ciągu nierozwiązane. Muzyka wygrywana podczas eksperymentów jest słyszalna, dobiegając głucho z wnętrza obiektu, wywołując oczekiwane zagrożenie poznawcze.

Skała budulcowa tunelu łączy się płynnie z powierzchnią SCP-PL-144. W miejscu zakończenia tunelu, znajdują się ozdobne drzwi o kształcie prostokąta, składające się z dwóch skrzydeł o wymiarach 1 metr szerokości i 2,3 metra wysokości. Wrota zostały ozdobione wzorami ████████ o wysoce skomplikowanej budowie; uzyskanie ich bez pomocy dzisiejszych komputerów jest praktycznie niemożliwe a ręczne wykonanie bardzo żmudne i pracochłonne. Obok umiejscowienia zawiasów drzwi mieszczą się dwie płaskorzeźby przedstawiające pojedyncze kolumny. Nierozpoznany dotychczas styl ich wykonania jest podobny do ███████.

Drzwi zostały zablokowane poprzez użycie [ZMIENIONO]. Usunięcie przeszkody wiązało się z uszkodzeniem struktury drzwi naruszonej poprzez czynniki mechaniczne spowodowane założeniem blokady, mimo ich wytrzymałości.

Po zdjęciu blokady, znajdujący się na miejscu personel zastał kolejny kluczowy problem, mianowicie drzwi nie posiadały żadnych widocznych punktów umożliwiających ich otwarcie a skrzydła wydawały się ściśle do siebie przylegać.

Wrota zostały otwarte przy pomocy ssaczy podciśnieniowych przytwierdzonych do każdego ze skrzydeł. Przyleganie do siebie elementów drzwi to w rzeczywistości iluzja, uzyskana przy pomocy [ZMIENIONO] co stanowi bardzo pomysłowe rozwiązanie. Personelowi udało się uzyskać identyczny efekt w warunkach laboratoryjnych, praktyczne wykorzystanie jest obecnie planowane.

Wnętrze SCP-PL-144 nie pokrywa się z wyglądem zwyczajnych szaf organowych. Instrument zawiera w sobie nagromadzenie metalowych rur, drewnianych rusztowań, kołowrotów, lin konopnych oraz materiałowych pasów. Bezpośrednio za drzwiami znajduje się platforma o szerokości 1,8 metra [m], prowadząca w głąb obiektu. Należy zaznaczyć iż ograniczenie światła i dźwięku występuje wewnątrz SCP-PL-144 tak jak w przechowalni, jednakowoż światło jest blokowane w stanowczo silniejszy sposób, umożliwiając oświetlenie okolicy na odległość nie większą niż 2,1 metra [m] bez względu na skuteczność świetlną lamp.

Informacje dotyczące ekspedycji wysyłanych do środka SCP-PL-144 zawarte zostały w Dzienniku Eksploracji SCP-PL-144.

---

Dziennik eksperymentów SCP-PL-144


WYMAGANE UPOWAŻNIENIE POZIOMU [4]

ROZPOCZNIJ WERYFIKACJĘ

Sekcja zawiera opisy eksperymentów przeprowadzanych po wstępnych badaniach dot. możliwości obiektu. Pracownicy zainteresowani eksperymentami wstępnymi proszeni są o zwrócenie się do kierownika badań nad projektem, B-1163.

Opisy zostały spisane w porządku zawierającym informacje dot. wykorzystanego utworu, daty eksperymentu oraz następstwa czynności.

Eksperymenty przeprowadzane są przez jednego pracownika klasy D, o identyfikatorze 6833. Pracownik w związku z zawodem pełnionym przed umieszczeniem w zakładzie penitencjarnym opanował umiejętności obsługi organów piszczałkowych oraz został przeszkolony w obsłudze SCP-PL-144. D-6833 jest zwolniony z obowiązku terminacji/czyszczenia pamięci do odwołania.
Tester został poddany terminacji na wniosek dowództwa Strefy-144. Zamiennik poszukiwany. Więcej informacji w logach incydentów.

Eksperyment 1.
Wykorzystany utwór:
Skutek eksperymentu:

---

Dziennik Eksploracji SCP-PL-144


OTWÓRZ DOKUMENT

---

Dodatek #144-2: Raport Incydentu I-PL-144-1

SCP-PL-106 przepisanie!

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-106

Klasa podmiotu: Keter

Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt znajduje się wewnątrz aluminiowej konstrukcji o wysokości 2,8 [m]. Konstrukcja w budowie podobna jest do żyroskopowego trenażera lotów, tj. składa się z trzech pierścieni połączonych w taki sposób, aby ich pozwalał płaszczyźnie wewnętrznego pierścienia przyjmować wszystkie możliwe pozycje. Na obydwu biegunach wewnętrznego pierścienia umieszczone są elektromagnesy stale utrzymujące SCP-PL-106 w stanie zawieszenia, co umożliwiają żelazne tuby znajdujące się wewnątrz kończyn obiektu. Konstrukcja obraca się z prędkością 2 pełnych obrotów każdego z pierścieni na sekundę. Wytworzone w ten sposób pole elektromagnetyczne powinno, oprócz utrzymywania obiektu w stanie zawieszenia, powodować jego obracanie się wokół zmiennych osi, a także delikatne drgania wyżej opisanych tub (Szczegóły dotyczące algorytmu zaimplementowanego do obsługi żyroskopu znajdują się w Dokumencie PL—IT—106—3B). Stałe zmienianie pozycji znajdujących się wewnątrz ciała SCP-PL-106 tub oraz ich drgania mają na celu zapobiec wypadnięciu obiektów z ciała podmiotu skutkującego uwolnieniem się SCP-PL-106 z konstrukcji. Drgania tub zapewniają podmiotowi stałą dostawę energii którą podmiot wykorzystuje do podtrzymywania funkcji życiowych. Zatrzymanie ruchu obrotowego może się odbyć jedynie podczas przeprowadzania testów na SCP-PL-106, bądź na polecenie opiekuna badań. Podczas nieobecności obiektu wewnątrz konstrukcji w ramach konieczności należy przeprowadzić zabiegi konserwacyjne.

Pomieszczenie przechowawcze, w którym znajduje się konstrukcja, posiada grube na 8 [m] żelbetonowe ściany wzmocnione wieloma warstwami ołowianych płyt. Wnętrze przechowalni ma kształt sześcianu o wymiarach 5x5x5 [m] i jest stale monitorowane przez dwie kamery bezpieczeństwa zdolne nagrywać obraz w prędkości 100 klatek na sekundę, umieszczone w naprzeciwległych narożnikach pomieszczenia. Dodatkowo przechowalnia wyposażona jest w systemy pozwalające na sterowanie temperaturą i natężeniem dźwięku wewnątrz.

W przypadku awarii sieci zasilania system zabezpieczający automatycznie uruchomi awaryjny agregat prądotwórczy. Jeżeli jednak obiekt wydostanie się ze stanu zawieszenia, do przechowalni należy wprowadzić drużynę czterech strażników wyposażonych w prototypowe [USUNIĘTO], w celu utrzymania kontroli nad SCP-PL-106 do czasu przywrócenia standardowych środków przechowywania.

Automatyczny system analizuje zakumulowaną energię podmiotu poprzez odczyt jego temperatury i wyrównuje ją do poziomu 36,6 [°C] poprzez drgania tub oraz temperaturę przechowalni (na zasadzie sprzężenia zwrotnego). Natężenie dźwięku wewnątrz przechowalni powinno być dopasowane do poziomu energetycznego obiektu. W przypadku konieczności ręcznej kontroli stanu SCP-PL-106, dokładne informacje na temat ustalania poziomu energetycznego, objawów i środków zaradczych znajdują się w Dokumencie PL—DT—106—2F.

Co tydzień przeprowadzane jest badanie stanu psychicznego SCP-PL-106, które odbywa się w specjalnym pokoju przeznaczonym do przesłuchań oraz testów psychologicznych znajdującym się obok przechowalni SCP-PL-106. W czasie przeprowadzania tej procedury podmiot znajduje się na ołowianej płycie o wymiarach 1,6 x 1,6 [m] i grubości 40 [cm]. Podczas badania obiekt zmienia swoje położenie na płycie regularnie co 1 minutę, co ma na celu zapobiec zapadaniu się podmiotu w płytę.

Opis: SCP-PL-106 to humanoid płci męskiej, należący do gatunku Homo Sapiens oraz rasy kaukaskiej. Wiek podmiotu wynosi 32 lata, wzrost 176 centymetrów [cm], obiekt cechuje się masywną budową ciała. Obiekt określa się jako Gabriel Domagalski.

Obiekt pierwotnie pełnił funkcję pracownika Fundacji, przynależąc do klasyfikacji D o numerze 9147. Na skutek Incydentu 13-106 podmiot uzyskał właściwości anormalne, tym samym został przez Fundację zabezpieczony.

SCP-PL-106 nieustannie znajduje się w stanie określanym potocznie przez personel jako "zawieszenie" lub "destabilizacja". Ciało obiektu, a dokładniej atomy, z których się składa, wykazują nieznany współczesnej stan wysokoenergetyczny. Anomalne atomy nieprzerwanie wydają się samoistnie "drżeć", natomiast elektrony tychże atomów niewiadomym sposobem magazynują między sobą i w sobie energię. Ma to wpływ na równanie falowe takich elektronów, co najprawdopodobniej zmienia ich orbitale, powodując, iż unikają one elektronów innych atomów. Z tego powodu, atomy zdolne są do wymijania siebie nawzajem, skutkując lekkim prześwitywaniem obiektu, jego rozmyciem, oraz możliwością powolnego przenikania się SCP-PL-106 przez ciała stałe. Podobny stan został opisany i dotychczas pozostał czysto teoretyczny. Uważa się, iż we wszechświecie istnieje znikomo niewielka szansa, aby podobne zjawisko miało miejsce. Jednakże, stan SCP-PL-106 może być niezwykle ekstremalnym przypadkiem, ukazującym podane zjawisko w ekstremalnej skali makroskopowej, oraz znaczącej intensywności i czasie trwania. Pomimo, iż teoria pozwala na ten stan, sam fakt istnienia go w takiej formie uznawany jest za naginanie i łamanie praw fizyki.

Przenikanie SCP-PL-106 ma charakter długotrwały i jest ograniczane przez materiały o dużej gęstości. Odkryto, iż czas potrzebny do przeniknięcia przez materiał jest niemalże proporcjonalny do gęstości materiału przenikanego. Wywołane to jest zjawiskiem, w którym to atomy muszą w pewien sposób "ustąpić miejsca" anomalnym atomom SCP-PL-106. Z badań wynika również, iż przechodzenie przez ciała ciekłe nie stanowi dla podmiotu większego kłopotu — luźniej ułożone cząsteczki cieczy są łatwiej odpychane przez ciało podmiotu. Zauważono miejscowy wzrost temperatury na powierzchni i wewnątrz obiektów przenikanych

W związku z tarciem na poziomie atomowym, podczas przenikania przez materię ciała SCP-PL-106, wytwarzana jest energia, którą podmiot absorbuje, dzięki czemu nie wymaga on przyjmowania substancji odżywczych oraz tlenu do funkcjonowania. Jednakże, energia pobierana przez anomalne elektrony obiektu musi być pod stałą obserwacją, gdyż jej niedomiar może spowodować niedosyt energii dla funkcji życiowych SCP-PL-106 i skutkować jego zgonem, natomiast nadmiar energii może grozić jej gwałtownym uwolnieniem. Przewiduje się przez to samoczynne rozczepienie atomów SCP-PL-106 w krótkim czasie. Zauważono, iż skrajne temperatury wpływają na pobór energii przez SCP-PL-106 — w niskich temperaturach pobór ten jest znacznie osłabiony, natomiast w wysokich temperaturach zwiększony. Podobnie na obiekt wpływa dźwięk o wysokim natężeniu (przekazywanie energii kinetycznej cząsteczek powietrza). Gdy otoczenie jest znacząco głośniejsze, SCP-PL-106 absorbuję energię fal, wytłumiając je, w sytuacji odwrotnej można usłyszeć ciche buczenie, które obiekt wytwarza. Podczas wystawienia obiektu na działanie prądu elektrycznego, podmiotowi nie są wyrządzane żadne szkody, co spowodowane jest "ignorowaniem" elektronów w ładunku elektrycznym przez już wysokoenergetyczne elektrony atomów ciała SCP-PL-106. Podmiot reaguje na światło widzialne, co sugeruje, że wszelkie rodzaje promieniowania elektromagnetycznego działają na niego jak na normalnego człowieka.

Podmiot zyskał swoje właściwości na skutek nieudanego testu na SCP-PL-███, mającego odkryć wewnętrzne funkcjonowanie podmiotu podczas fazy aktywnej. Obiekt został zniszczony, natomiast tester od tego wydarzenia jest pod wpływem anomalnego działania utraconego SCP-PL-███. Po incydencie, tester wykorzystując oszołomienie personelu badawczego uciekł z placówki przenikając przez ściany, po czym udał się do pobliskiego lasu, gdzie został odnaleziony po 2 dniach na skutek informacji o pojawieniu się "zjawy" zauważonej przez mieszkańców znajdującej się nieopodal lasu wsi ██████ ███████. Podczas przechwycenia nie stawiał oporu, a później zgodził się na dobrowolne zabezpieczenie w Ośrodku Humanoidalnym 11, gdzie dotychczas przebywa, ze względu na jego stan wyniszczenia psychicznego.

Obiekt posiada zdolność mówienia i rejestrowania dźwięków, jednakże ze względu na swój stan, nie może wykorzystać tych umiejętności w komunikacji. W związku z tym personel posługuje się komputerem wyposażonym w dwie klawiatury — przeznaczoną dla pracowników badawczych oraz specjalną klawiaturą dla SCP-PL-106, której klawisze zostały pokryte płytkami o grubości 2 [mm] wykonanymi z osmu. Z punktu widzenia SCP-PL-106 jego otoczenie jest delikatnie rozmazane, jednakże podmiot jest zdolny do odróżniania kształtów — swoje widzenie porównuje do słabej wady wzroku.

Obecnie, SCP-PL-106 jest w bardzo złym stanie psychicznym, przez co przebywa dobrowolnie w swojej celi oraz podporządkuje się poleceniom personelu badawczego. Depresja obiektu jest spowodowana przez ograniczenia wynikające z ''niestabilności'', oraz niemożności przerwania tego stanu. Obiekt wielokrotnie próbował popełnienia samobójstwa, z czasu przed zabezpieczeniem — jak twierdzi, starał się dokonać utopienia (co jest niemożliwe w związku z przenikaniem cząsteczek wody przez ciało SCP-PL-106 jak również brak zapotrzebowania jego komórek na dostawę tlenu spowodowany stałym dostarczaniem energii przez jej pobór z tarcia międzyatomowego) oraz kilkakrotnie skakał ze wzniesień bez oczekiwanego skutku (ponieważ anomalne atomy ciała SCP-PL-106, ze względu na swoje drżenie, tworzą siatkę częściowo odbijającą, a częściowo absorbującą energię kinetyczną).

Zauważono, że większą część dnia podczas przebywania w swojej przechowalni obiekt przesypia.

Notatka:

Biorąc pod uwagę to, iż wysoka temperatura zwiększa pobór energii SCP-PL-106 co zbliża jej poziom do ilości krytycznej, przypadek zapadnięcia się podmiotu w głąb Ziemi aż do górnego płaszcza mógłby zakumulować taką ilość energii w podmiocie, iż ten eksplodowałby gdzieś pod naszymi stopami z siłą małej bomby atomowej. O skutkach chyba nie muszę mówić. — Dr B███████

---

Addendum:

Dodatek 1: Informacja o pozyskaniu.

Dnia 10.██.2015 roku Fundacja otrzymała informację o rzekomym pojawieniu się zjawy w lesie obok wsi ██████, według której okoliczni mieszkańcy zauważyli przechadzającego się po lesie ducha, który zdawał się „wibrować” oraz [ZMIENIONO]. W miejsce to wysłano zespół składający się z 3 funkcjonariuszy MFO oraz jednego specjalisty ds. przechowywania. Po dotarciu na miejsce, oddział rozpoczął przeszukiwanie okolic miejsca, w którym ostatnio widziana była rzekoma zjawa. Podczas dotarcia nad znajdujący się w lesie staw, jeden z funkcjonariuszy zauważył niewyraźną sylwetkę D-9427 skuloną na masywnym kamieniu, w który pracownik klasy D przeniknął do połowy swego ciała. Po zauważeniu funkcjonariuszy, D-9427 wyprostował się oraz podniósł ręce w geście poddania się. W momencie, gdy członkowie zespołu próbowali dotknąć ciała D-9427, zauważyli, iż ich ramiona swobodnie przechodziły przez ciało pracownika D. Po wielu próbach, za pomocą gestów rozkazano D-9427, aby ten udał się do specjalnego pojazdu terenowego, którymi pracownicy Fundacji przyjechali na miejsce. Okazało się, że D-9427 był zdolny wejść do środka maszyny, jednakże po zatrzymaniu rozpoczął zapadanie się w podłogę samochodu, które jednak było wolniejsze niż podczas jego zapadania w kamień. Fakt ten zainteresował specjalistę ds. przechowywania, który zaplanował badania nad przenikalnością D-9427 przez różne materiały bezpośrednio po dostarczeniu do Ośrodka Humanoidalnego 11.
Z faktu, iż D-9427 prawdopodobnie nie widział wyraźnie oraz był całkowicie głuchy, funkcjonariusze MFO postanowili porozumiewać się z D-9427 za pomocą pisania dużych oraz wyraźnych liter na zeszycie, natomiast sam D-9427 zdawał się jedynie „potakiwać”. W czasie drogi do placówki badawczej D-9427 otrzymał rozkaz energicznego chodzenia w kółko po podłodze pojazdu, co praktycznie całkowicie niwelowało efekt zapadania się. Po dostarczeniu D-9427 przygotowano pomieszczenie badawcze wyposażone zgodnie z zaleceniami specjalisty ds. przechowywania w grubą płytę ołowianą oraz dużą tablicę służącą do pisania tekstów w celu porozumienia się z D-9427, który krótko po pojawieniu się w Ośrodku Humanoidalnym 11 otrzymał status obiektu SCP o numerze katalogowym SCP-PL-106.

Dodatek 2: Testy przeprowadzane na SCP-PL-106

Otwórz dokument

Dodatek 3: Logi przesłuchań SCP-PL-106

Otwórz dokument

[[footnoteblock]]