Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52
Na zawsze pozostanie w naszej pamięci
NAPISAĆ SKIPA O SMOCZYM!!!!!!
https://ccsearch.creativecommons.org/photos/da0ee61d-876b-43bf-a8bf-63e88c91f84c
Tekst pod obrazkiem.
https://www.flickr.com/photos/esparta/4111703709/ — przyda się
https://www.flickr.com/photos/34938397@N08/3423911009 garaż
https://pxhere.com/en/photo/1200364 cień
▲
▼
◀
▶
- SCP-PL-001-J Alimenty
- Najwyższe napięcie
- SCP-PL-193 Neonowa wywerna
- Jesteśmy aniołami śmierci
- SCP-PL-167 Elektryczna trumna
- SCP-PL-193 Idealna pogoda na rewolucję
- SCP-PL-186 Krystaliczne grzyby
- SCP-PL-198 Cień ludzkości
- tłumaczenia
- Ora pro nobis Dei
- Drewniany kot
- Mechaniczne oko
- SCP-PL-239 Umowa samobójcza
- Wszechwidzący obserwator
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-001-J
Klasa podmiotu: Alimentacyjny
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-001-J pozostaje umieszczony wewnątrz teczki na dokumenty, pokrytej czarną tkaniną imitującą skórę. Teczka pozostaje w rękach Fundatora, który nigdy nie rozstaje się z nią, z wyjątkiem okazjonalnych wizyt w toalecie.
Szukaliśmy jej, jak poszedł do kibla. Gdzie ten stary dziad ją schował? — Agent Blaziński
Co zrobiliście? — Fundator
Opis: SCP-PL-001-J to dokument prawny dotyczący świadczenia alimentacyjnego podmiotu zwanego Fundatorem wobec powodu o godności Fundacja.
Treść SCP-PL-001-J nakazuje Fundatorowi wpłatę comiesięcznego świadczenia wobec Fundacji w związku z [USUNIĘTO]. Kwota wpływa na konto [USUNIĘTO] 10 dnia każdego miesiąca i jest zawsze w stanie całkowicie i idealnie pokryć miesięczne koszty Polskiej Filii związane z utrzymaniem placówek, wypłat personelu oraz materiałów związanych z przetrzymywaniem i badaniem podmiotów SCP. Pozyskiwanie nowych obiektów nie ma znaczenia, gdyż kwota otrzymanego świadczenia zostanie automatycznie zwiększona odpowiednio do wartości wyrównującej wymagane koszty. Źródło środków, jakimi dysponuje Fundator, do dnia dzisiejszego nie zostało ustalone.
Nie obchodzi mnie, skąd weźmiesz kasę! Narobiłeś mi skipów, to teraz płać!!! — Fundacja
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-157
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze:
Opis: Obiekt to mierzący około 1,2 metra wysokości robot stylizowany na humanoida. W miejscu usadowienia nóg obiekt posiada podwozie gąsienicowe z dwoma pasami trakcyjnymi. SCP-PL-157 jest wykonany w całości z zespawanych ze sobą blach metalowych, najwyraźniej różnego pochodzenia. Obiekt posiada jedynie prawe ramię umożliwiające mu nieporadne manipulowanie przedmiotami, głowa wyposażona jest w dwie czerwone żarówki imitujące oczy oraz podłużny głośnik w oczekiwanym miejscu ust. Obiekt wykazuje cechy rozumności, brak stwierdzonej wyższej świadomości.
Po lewej stronie podwozia umieszczone jest urządzenie zdolne do wytwarzania wiązki laserowej o charakterze nadnaturalnym. Wiązka nie jest w stanie uszkodzić żadnej materii nieorganicznej, doskonale jednak uszkadza wszelką tkankę organiczną niemal bezpośrednio po jej wystawieniu na działanie wiązki.
SCP-PL-157 aktywnie posługuje się posiadaną bronią. Jeżeli zauważy dowolne skupisko osób (licząc 2 osoby i więcej), skomentuje negatywnie całokształt zbiorowiska i stwierdzi konieczność użycia swej broni, którą z nieznanej przyczyny określa ''najwyższym napięciem''. Nastąpi wówczas załączenie urządzenia laserowego, które jest w stanie natychmiastowo spowodować poważne obrażenia ciała, wiążące się głównie z utratą kończyn odciętych wiązką lasera. Po wybiciu każdej osoby biorącej udział w zgromadzeniu, obiekt wyłączy urządzenie laserowe
gdyż sam obiekt jest zasilany napięciem stałym o wartości 110 woltów [V]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-193
Klasa podmiotu: Euclid
Poziom zagrożenia: Zielony ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: Dla celów przechowywania obiektu wyznaczono nieużywaną halę numer 8 Ośrodka Badawczego 37. Podłoga przechowalni została wyściełana warstwą materiału absorbującego uderzenia celem zapobiegnięcia ewentualnemu uszkodzeniu obiektu w przypadku jego awarii.
Zgodnie z Protokołem 193 zezwala się na nieustanną aktywność obiektu w obrębie przechowalni oraz okazjonalne jej opuszczanie przez podmiot w przypadku testów bądź za zezwoleniem dyrektora placówki.
Co 5 dni do przechowalni należy dostarczać 10 litrów nieprzetworzonego soku pomarańczowego celem utrzymania aktywności obiektu. Przeglądy podmiotu należy przeprowadzać w okresach comiesięcznych, zaniechując wcześniej dostarczania obiektowi wymaganego paliwa.
Opis: SCP-PL-193 składa się głównie ze znacznej ilości funkcjonalnych lamp neonowych o konstrukcji rurowej. Źródła światła zasilane są przewodami podłączonymi do wewnętrznej, ukrytej pod lampami konstrukcji, składającej się ze skorodowanych blach metalowych oraz płacht potarganego materiału tekstylnego. Wewnątrz tej konstrukcji odnaleziono układy elektryczne oraz skomplikowane komponenty elektroniczne, podłączone do ogniwa paliwowego stanowiącego główne źródło zasilania. Technologia ogniwa jest nieznana i pozwala na napędzanie obiektu przy okresowym dostarczaniu roztworu cukrów prostych i kwasów organicznych posiadającego niskie pH o preferowanej wartości zbliżonej do [4] (Notatka: O dziwo doskonale sprawuje się dobrze odfiltrowany, świeży sok pomarańczowy. — Technik inż. Rodnicki). Istniejące układy mechaniczne umożliwiają poruszanie się konstrukcji, główne elementy ruchome umieszczone są pod tkaniną. Całkowita długość obiektu wynosi 7,49 metra.
Przednia część konstrukcji stylizowana jest na podłużną głowę z dwoma odstającymi w tył rogami; posiada funkcjonalną „szczękę”. Wewnątrz tego elementu umieszczony jest układ odpowiadający za pobieranie i dostarczanie paliwa do jednostki zasilającej. Widoczne są również dwie wyodrębnione lampy cyfrowe znajdujące się w oczekiwanym miejscu osadzenia oczu, których konstrukcja w zależności od podanego napięcia powoduje prostą imitację funkcjonowania gałek ocznych — ich poruszanie się w oczodole oraz „mruganie” realizowane poprzez katodę o kształcie poziomego łuku. Obiekt posiada również parę funkcjonalnych kończyn usadowionych na przedniej stronie konstrukcji, wyposażonych w chwytaki umożliwiające podmiotowi swobodne operowanie większymi przedmiotami. Wyróżnione szczegóły aparycji obiektu upodabniają go do typowego przedstawienia smoka wywerny.
SCP-PL-193 jest zdolny do poruszania się po stałym podłożu jak i w locie. Obiekt nie posiada żadnych elementów konstrukcyjnych pozwalających na unoszenie się i kontrolowanie lotu, jednakowoż jest on najbardziej preferowaną metodą poruszania się oraz możliwy jest jedynie podczas, gdy obiekt pozostaje włączony. Maksymalne prędkości osiągane przez maszynę zazwyczaj nie przekraczają 20 kilometrów na godzinę [km/h], podmiot wykonuje wówczas całym swoim ciałem falujące ruchy, posiada również możliwość zawiśnięcia w jednej pozycji, nadal przy tym falując. Podczas poruszania po stałym podłożu obiekt wykorzystuje do tego celu swoje kończyny, przyciągając się nimi odpowiednio do zamierzonego kierunku.
Dodatek 193-42-77
| Raport z pozyskania obiektu SCP-PL-193 |
W nocy z 19 na 20 lipca 2020 roku doszło do pożaru opuszczonej hali montażowej Zakładów Metalurgicznych na obrzeżach miejscowości █████████. Wysłany na miejsce zastęp strażacki został zaatakowany przez obiekt, który na skutek oddziaływania ognia uległ częściowemu uszkodzeniu, co wywołało stan wysokiej agresji podmiotu. Początkowy ostrzał przez znajdujących się na miejscu funkcjonariuszy policji nie przyniósł rezultatu, jednakże najwyraźniej kilka strzałów przypadkowo uszkodziło element odpowiadający za koordynację lotu (potwierdzone podczas późniejszych badań technicznych), co spowodowało upadek obiektu wprost w płonące zgliszcza. Oddział Fundacji wysłany na miejsce po zgłoszeniu obecności obiektu anomalnego dokonał zabezpieczenia nadal aktywnego podmiotu, jednakże poważnie uszkodzonego i tym samym niezdolnego do jakichkolwiek działań obronnych. Ostateczne wyłączenie obiektu nastąpiło w Technicznym Ośrodku Badawczym 37. Personel pozostały na miejscu pozyskania dokonał standardowej procedury dezinformacyjnej. Podczas przeszukiwania zgliszcz znaleziono spalone zwłoki dwóch mężczyzn w średnim wieku, noszące oznaki oddziaływania znacznej siły na poszczególne części szkieletu.
Dodatek 193-11-4
Załącznik #1
Sporządzone przez inż. D. Brzezińskiego
Obiekt został dostarczony w krytycznym stanie. Bacząc na jego budowę, zaistniały upadek z wysokości spowodował zniszczenie praktycznie całego lampowego pokrycia konstrukcji, nie pozostawiając obojętnym na wewnętrzną strukturę maszyny, włączając w to uszkodzenia spowodowane oddziaływaniem temperatury pożaru. Krótko po unieruchomieniu obiektu zaprzestał on dalszych poruszeń, co zidentyfikowano jako zanik napięcia w konstrukcji.
Pierwszym przeprowadzonym działaniem było usunięcie uszkodzonych lamp i rozeznanie w ich pierwotnym układzie, celem jego późniejszego odtworzenia. Demontaż podstaw oświetleniowych umożliwił przedostanie się do właściwej konstrukcji maszyny, okrytej znacznie skorodowaną blachą stalową. Technicy do demontażu okrycia posłużyli się szlifierkami kątowymi odpowiedniego gabarytu, gdyż blachy były przyspawane do szkieletu konstrukcji. Usunięto podartą tkaninę, składającą się z włókien konopnych, która ze względu na oddziaływanie ognia w wielu miejscach była zdegradowana lub zwęglona. Wewnętrza konstrukcja obiektu została stwierdzona jako maszyneria mechaniczna, zasilana prądem stałym o napięciu 110 woltów [V], dostarczanym z ogniwa paliwowego nierozpoznanej technologii. Paliwo do ogniwa dostarczane było poprzez wlew znajdujący się w przedniej, stylizowanej na gadzi pysk części konstrukcji, skąd następnie pompa doprowadzała ciecz do zbiornika połączonego z ogniwem. Moduł zasilający został zdemontowany i przekazany do badań oraz rekonstrukcji uszkodzonych elementów, celem późniejszego ponownego montażu. Elementy mechaniczne zostały poddane renowacji oraz wymieniono uszkodzone elementy, całość zakonserwowano. Układy elektroniczne zostały zdemontowane celem zbadania ich struktury ze względu na obecność nietypowych elementów. Uszkodzone zostało wiele obecnych lamp elektronowych, które wymieniono na odpowiedniki o identycznych parametrach. Całość została ponownie zmontowana po 4 dniach i 7 godzinach całkowitej pracy nad obiektem. Do skompletowania całości pokrycia lampowego obiektu zużyto łącznie 93 rurowe lampy neonowe różnych długości. Wcześniej sprawdzano poprawność działania poszczególnych elementów bez uruchamiania całej maszyny, ze względu na istniejące zagrożenie. Ogniwo paliwowe zostało osuszone i zalecono jego ponowne zatankowanie w warunkach szczególnej ostrożności. Obiekt w zatwierdzonym stanie technicznym przekazano do wydania ze Skrzydła Warsztatowego.
Załącznik #2
Po przekazaniu do Skrzydła Badawczego Ośrodka 37 obiekt przetransportowano do hali testowej numer 2. Po uprzednim przygotowaniu pomieszczenia, do wlewu obiektu zaaplikowano odpowiednio odmierzoną ilość wcześniej przygotowanej mieszanki paliwowej wymaganej do poprawnej pracy ogniwa przez około 15 minut. Lampy na powierzchni podmiotu uruchomiły się po około 3 minutach od aplikacji paliwa, po czym obiekt rozpoczął dokonywanie niewielkich poruszeń. Wykonał kilka ruchów głową, a zarejestrowane układy aktywnych katod lamp cyfrowych umieszczonych w oczodołach sugerowały, jako by obiekt rozpoznawał swoje otoczenie. Z zachowaniem odpowiednich środków ostrożności zwolniono blokady, na co obiekt zareagował szybkim opuszczeniem stanowiska i wykonywaniem powolnych lotów w różne części pomieszczenia, z zauważalnym zainteresowaniem wobec stanowiska obserwacyjnego. Wykonał kilka delikatnych uderzeń przednią częścią głowy w szybę, najwyraźniej bez zamiaru jej uszkodzenia. Po stwierdzeniu niskiego zagrożenia, z zachowaniem środków ostrożności zezwolono na wejście personelu do wnętrza hali. Obiekt powoli podleciał do obecnych wewnątrz osób, wykonując okrężne ruchy wokół nich lecąc nisko nad podłożem. Następnie obiekt zatrzymał się na krótką chwilę i wylądował przed personelem, zwijając przy tym swoje ciało i pozostał w tej pozycji, okazyjnie „spoglądając” na pracowników. Technik Wiktoria Lisiecka podeszła do obiektu i wyciągnęła w jego kierunku dłoń, na co obiekt zareagował dotknięciem jej dłoni czubkiem swojej głowy. Po dokonaniu kilku prostych testów stwierdzono brak zagrożenia ze strony obiektu, który po chwili wyłączył się ze względu na wyczerpanie paliwa.
Technik Lisiecka otrzymała reprymendę za złamanie przyjętych wcześniej zasad bezpieczeństwa.
Notatka: Może i złamałam, ale pracowałam z nim najdłużej z was i mam do obiektu coś, co nazywa się „zaufanie”.
Aneks do opisu obiektu SCP-PL-193
SCP-PL-193 zachowuje się zasadniczo przyjaźnie w reakcjach z personelem, w szczególności pozytywnie odnosząc się do technik Wiktorii Lisieckiej1, która najczęściej z całego personelu technicznego przeprowadzała zabiegi konserwacyjne i czynności badawcze na podmiocie. Wiele reakcji obiektu wydaje się być czysto instynktownymi, jednakże obserwuje się wiele przypadków zachowania utożsamianego z posiadaniem wyższych funkcji poznawczych, odpowiednich dla istoty rozumnej.
Gdy jest to umożliwione, obiekt zazwyczaj porusza się po wyznaczonym terenie w towarzystwie personelu. Do częstych sytuacji należy delikatne uderzanie osób głową obiektu lub szybkie loty wokół danej osoby; zachowania te zostały uznane za nieszkodliwe i stanowiące swoisty rodzaj zabawy i zaczepek ze strony podmiotu. Obiekt okazjonalnie dokonuje kradzieży niewielkich przedmiotów, aby następnie przekazać je dowolnemu, najwyraźniej przypadkowemu członkowi personelu technicznego. Zaobserwowano, iż jakikolwiek rodzaj przekazania podziękowania za otrzymany przedmiot spowoduje reakcję ze strony SCP-PL-193 — znajdujące się pod „oczami” obiektu niewielkie lampy zaczną delikatnie jarzyć się różową poświatą przez krótką chwilę. Obiekt podobnie reaguje na wszelkie formy kontaktu fizycznego o charakterze delikatnego przesuwania dłonią po powierzchni SCP-PL-193 bądź po dostarczeniu odpowiedniego paliwa do ogniwa.
Dodatek 193-04-135
| Konfrontacja krzyżowa z innym obiektem SCP |
Załącznik #1
Informacja wstępna: Z racji znacznego podobieństwa do posiadanego obiektu SCP-PL-135, polegającego na niemal identycznej technologii, w jakiej skonstruowany został SCP-PL-193, zadecydowano o wystawieniu podmiotu na konfrontację z obiektem SCP-PL-135-L. Obiekt został poddany standardowej procedurze uruchomienia i po przeprowadzeniu krótkiej rozmowy z personelem przyprowadzony do pomieszczenia z SCP-PL-193. Technik Lisiecka zgłosiła się do prowadzenia konfrontacji.
Informacja dodatkowa: Obiekt został wyposażony w zaostrzone gęsie pióro, kałamarz oraz zapas 10 kartek białego papieru formatu A4, który w ramach potrzeby zostanie uzupełniany. Zapisy zostały przedstawione w standardowym logu.
Załącznik #2
Technik W. Lisiecka: Dzień dobry, Liryku
SCP-PL-135-L: Ach, witam. Nie znam Pani, jednakowoż widzę, że moje imię jest znane.
W. L.: Potrzebowalibyśmy Twojej pomocy w rozpoznaniu pewnego obiektu, który odnaleźliśmy. Jest bardzo podobny do Ciebie i Twoich towarzyszy, dlatego uznaliśmy, że będzie stosowne skorzystać z Twojej opinii.
135-L: Podobny do mnie? Znaleźliście dzieło Wielkiego Konstruktora?
W. L.: Ty nam to powiesz.
135-L: Nie ukrywam, iż zaintrygowała mnie Pani. Prosiłbym zatem o ukazanie mi powodu mej pobudki.
W. L.: Obiekt jest przyjazny, wygląda jak smok zrobiony z neonów, jeżeli mogę w ten sposób powiedzieć.
135-L: Jak… toż to niemożliwe. Proszę mi pokazać.
Obiekt w towarzystwie Technik Lisieckiej przeszli do sąsiadującego pomieszczenia, w którym znajdował się SCP-PL-193. Obiekt na widok 135-L zareagował gwałtownie wchodząc w lot i zaczynając krążyć dookoła maszyny. Po wykonaniu kilkunastu okrążeń położył się na podłodze przy nogach 135-L, wówczas ten uklęknął i zaczął przytulać obiekt.
W. L.: Czy… Rozpoznajesz obiekt?
135-L: Proszę tak o niej nie mówić, nie lubi tego.
W. L.: Ja… Chcesz powiedzieć, że to ona? Skąd… wiesz, że nie…
135-L kładzie palec na spodniej części swojej lampy, najwyraźniej uciszając Technik Lisiecką
135-L: Tak. Prosiłbym też nazywać Ją po imieniu, jeżeli można. Każdy z nas je nosi, a Neonia jest wyjątkowa. Rozumiem ją bez słów, ale nie potrafię wyjaśnić tego w sposób zrozumiały dla was. W ten sposób Wielki Konstruktor wiedział, co czują jego Dzieła.
W. L.: Do 193 Więc nazywasz się Neonia? Bardzo ładnie, pasuje do Ciebie.
Lampy pod oczami 193 zaczynają świecić intensywnym, różowym światłem
135-L: Lubi Panią. Neonia bywa nieufna, ale jest bardzo uczuciowa. Była jednym ze specjalnych Dzieł. Jako jedna z nielicznych potrafi przetrwać bez dostępu do Prądu. Potrafiła przedostać się pod sufit Warsztatu, aby doglądać Starszych Dzieł. Mogła go również opuścić.
W. L.: Bywała poza Warsztatem?
135-L: Tylko, jeżeli Stwórca o to prosił.
W. L.: Dlaczego ją tam wysyłał?
135-L: Nie zwierzał mi się z tego.
W. L.: Czy jest coś jeszcze, co byś chciał przekazać?
135-L: Neonia jest niezmiernie wdzięczna za wybawienie. I za naprawę. Gdy poczuła, że jest w rękach niosących niemal moc Wielkiego Konstruktora, wiedziała, że nic złego jej nie grozi.
W. L.: Będziemy o nią dbać. Mógłbyś ją spytać, w jaki sposób znalazła się w miejscu, w którym ją odkryliśmy?
135-L przez chwilę wykonywał powtarzające się przesunięcia ręką po przedniej części 193.
135-L: Chciała wrócić do Warsztatu po naszego Stwórcę. Jednakże przewidział On to i wyłączył Neonię na czas opuszczenia Warsztatu. Gdy przebudziła się, znalazła się w wielkim pomieszczeniu, a kilkoro napastników noszących na sobie podarte odzienie próbowało rozmontować jej pojazd i Ją samą. Zaczęła się bronić, ale nagle pojawiły się płomienie, które zniszczyły pojazd. Neonia nie pozwoliła uciec napastnikom i wrzuciła ich w szybko powstające płomienie, po czym chciała znaleźć schronienie, lecz pomieszczenie zaczęło gwałtownie się zapadać.
W. L.: Ruiny hali montażowej zostały dogłębnie sprawdzone. Jeżeli pozostają tam resztki… pojazdu, to są już nie do odróżnienia od reszty zgliszcz.
135-L: Czy mógłbym zostać z nią chwilę? Tak dawno nie miałem okazji ponownie spotkać się z którymś z Dzieł mego Stwórcy.
W. L.: Nie widzę problemu.
135-L pozostawał w bezruchu przez następne 20 minut.
W. L.: W porządku?
135-L: Tak, dziękuję. Neonia jest dzielna i da sobie radę. Prosiłbym, abyście ponownie mnie wyłączyli. W ten sposób czas płynie szybciej.
W. L.: Czy możesz nam pomóc w przypadku następnego znalezienia dzieła Konstruktora?
135-L: Jesteście utalentowani, już odkryliście, czym się kierował. Wspomniałem kiedyś, iż Wielki Konstruktor tworzył z tego, co inni uważają za bezwartościowy odpad. Wszystkie Dzieła są wyjątkowe, inne, doskonałe. Wszystkie są zasilane Prądem.
W. L.: Właśnie, Neonia nie posiada wpustu zasilającego.
135-L: Nigdy go nie potrzebowała. W czasach świetności Warsztatu była niezależna od urządzeń wytwarzających Prąd. Dlatego mogła opuścić Warsztat. Poza nim nie było Prądu.
W. L.: Dziękuję Ci za pomoc.
135-L: Do usług. Dbajcie o nią.
Dodatek 193-08-221
Wniosek o zmianę klasy podmiotu
Wygląda na to, że obiekt 193 jest jednym z dzieł Wielkiego Konstruktora, o których dowiedzieliśmy się podczas prac ze 135. Widać, że nie chce zrobić nikomu krzywdy i jest wyjątkowo przyjazny. Sądzę, że możemy mieć z niej pożytek w przyszłości. Wnioskuję o zniesienie klasy Euclid i nadanie desygnacji obiektu Bezpiecznego. — technik Wiktoria Lisiecka
Wniosek odrzucony.
Uzasadnienie: Brak potwierdzonych podstaw aspektu bezpieczeństwa.
Notatka: Wiktoria, pamiętaj, że to jedynie maszyna. Niezależnie od tego, jaka miła może się wydawać, nadal jest robotem nieznanego pochodzenia. Nie wiemy, co zrobi, gdy ktoś przypadkiem ją spłoszy lub zdenerwuje. Widziałaś logi z pozyskania. Nie chcemy mieć ponad 7 metrowego latającego robota na karku. Już i tak pozwoliliśmy obiektowi na swobodę w przechowalni.
« SCP-PL-192 | SCP-PL-193 | SCP-PL-194 »
— Obudź się.
— Co… Co? Co się dzieje? — powoli docierało do mnie wrócenie z objęć Morfeusza. Tadek stał nade mną, wyraźnie czymś podniecony. Łóżko na metalowej ramie zaskrzypiało, gdy zacząłem się podnosić.
— Udało mi się, wreszcie to zrobiłem! Od dłuższego czasu domyślałem się, że jest tu coś nie tak, ale teraz wiem wszystko, rozgryzłem ich! — On naprawdę wyglądał, jakby odkrył wszystkie sekrety świata.
— O czym Ty do cholery mówisz? Kiedy wróciłeś z badań?
— Przed chwilą, ale żadnych badań nie było, nigdy nie było…
— Kurwa mać, wysłów się w końcu.
— Spójrz tylko — wyciągnął mnie z łóżka i wywlókł na korytarz. Zegar cyfrowy na ścianie wskazywał godzinę 21:40.
— Co widzisz?
— No, nasz pawilon, dormitoria dookoła, niższy poziom, strażników…
— Tak, tak! I co jeszcze?!
— Odjebało Ci od wpierdalania owsianki.
— Nic nie widzisz, bo oni tego chcą! Jak się nazywasz?
— Idź spać. — odwróciłem się, żeby wrócić do naszego dormitorium. Złapał mnie za ramię i przywlókł do środka, zamykając drzwi.
— Chłopie… człowieku… Jak się nazywasz?
— Marian, do kurwy nędzy. Daj mi już spokój, czym oni Cię nafaszerowali?
— Spójrz na swoje wdzianko! Co widzisz?
— Numer. D-8312
— Dokładnie! Dla nich nie jesteś żaden Marian, tylko kolejny numer w ewidencji. Przed Tobą było ponad 8 tysięcy takich, jak Ty. Mówiłeś o faszerowaniu… Wszystkich nas faszerują.
— Przec… — zakrył mi usta dłonią. Zaraz mu jebne.
— Daj mi mówić, nie zwariowałem, nie patrz tak na mnie. Od kilkunastu dni obserwowałem, co się tu dzieje. Myślisz, że przyjechaliśmy tu, aby pomagać w testach, a potem szczęśliwie wrócić do domu? Nic bardziej mylnego! Ile tu już siedzisz? — zwolnił rękę.
— Dwa tygodnie..
— Chcą, żebyś tak myślał. Co, jeżeli Ci powiem, że kwitniesz tu już trzeci miesiąc? A wcześniej byłeś w innej placówce?
— Co? Jak?
— Faszerują nas jakimś świństwem, po którym nie pamiętamy nic, co nam tu robią. Niektórzy wykitowują. Pamiętasz Franka, Andrzejka? Nie wrócili do domu. Wąchają kwiatki od spodu, ponieważ ktoś źle odmierzył proporcję czegoś i wysłał ich na tamten świat. Każdego z nas to czeka. A gdy się im nie przydamy, pójdziemy do gazu.
— Co Ty pierdolisz? Skąd niby to wiesz?
— Skorzystałem z okazji i zarąbałem kilka strzykawek czegoś, na co mówią mnestyki. Podobno to przywraca pamięć. I faktycznie. Wziąłem to kilka razy, żeby przypomnieć sobie, co nam robią. Myślisz, czemu masz ostatnio bóle głowy i podkrążone oczy?
— Bo nie dajesz mi spać?
— Wpierdolili Ci dwa pręty pod oczy a Ty tego nie pamiętasz, bo chcieli, żebyś tego nie pamiętał. Śmieją się, gdy idziesz do nich pierwszy raz, a oni znają Cię już z poprzednich eksperymentów. Testują tu na nas wszystko, jak na królikach. A potem… — przejechał palcem po gardle.
— Tobie serio odjebało.
— Przekonajmy się. — nagle wyciągnął strzykawkę z czymś żółtym jak siki i wbił mi ją w udo.
— Co Ty kurwa robisz?!
— Poczekaj chwilę!!!
— Coś Ty mi zrobił? — odskoczyłem, szukając czegoś do obrony. Odjebało mu na dobre. Nagle jednak poczułem dziwne ciepło w głowie. Czułem, jakby ktoś wgrywał mi wspomnienia w głowę. Widziałem jakieś laboratoria, dziwne substancje, korytarze, ludzi…
— I co?
— Chyba… to niemożliwe… — musiałem chwilę przemyśleć i przesortować wspomnienia, które ciągle były w mojej głowie, ale z jakiegoś powodu nie mogłem ich pamiętać.
— Teraz mi wierzysz? Co więcej, stąd nie ma ucieczki. Pilnują tego jak banku w Szwajcarii. Zabiją nas na pierwszym lepszym zakręcie. Ale ja mam pomysł.
— Jaki? — zacząłem być otwarty na pomysły.
— I tak zginiemy w gazie, albo gorzej. Nasz los jest przypieczętowany, ale oni są naiwni. Uważają, że trzymając nas na praniu mózgu nie odwalimy niczego. Mylą się.
— Co zamierzasz?
— Pozbawimy ich najważniejszego zasobu. Bez królików doświadczalnych nie będą mogli nic robić.
— W jaki sposób? Poza tym, i tak przyjdą nowi.
— To trochę potrwa. Zrobimy im na złość, zniszczymy plan, nasypiemy piasku w tryby. Patrz, co tu mam. — wyciągnął dwa niewielkie pistolety z tłumikami.
— Skąd to masz?!
— Tylko niektórzy strażnicy są tu ogarnięci, reszta to patologia. Gość był tak spity, że zabrałem mu broń z kabury, a ten nic się nie ruszył. Miał akurat dwa, ciekawe do czego mu były potrze… dobra, nie ważne. Nie masz nic do stracenia, tak samo jak ja. Czy umrzemy dzisiaj, czy jutro, to bez znaczenia!
— Czy Ty chcesz wszystkich wybić?
— Tylko ludzi z dormitoriów. Pomyśl, oni są niczego nie świadomi. Wyobrażasz sobie, jak myśląc, że jadą do domu, zostają wrzuceni do komory gazowej?
— Nie…
— No właśnie. Pomożemy im. Jesteśmy aniołami śmierci. Podziękują nam za to.
— Personel proszony o udanie się do swoich dormitoriów. Za 5 minut nastąpi zgaszenie świateł. — żeński głos rozległ się z głośników.
— Wszyscy idą spać. Poczekamy godzinę, aż się wszystko uspokoi. Strażnicy pójdą, bo nie mają czego pilnować.
— A kamery?
— Będziemy przechodzić wentylacją między pomieszczeniami.
— Co, jak nas złapią?
— Zabiją.
Przemilczałem to.
— To jak, idziesz?
Wziąłem pistolet bez słowa. Obydwaj usiedliśmy na swoich łóżkach i zaczęliśmy obmyślać prosty plan. Przechodzimy z pokoju do pokoju i po kolei zabijamy każdego śpiącego.
Wybiła godzina 23. Kawałkiem metalu podważyliśmy kratę i krótkim kanałem przeszliśmy do pomieszczenia obok. Spały tam dwie dziewczyny.
— Ja biorę z lewej, Ty z prawej. Na mój znak. — powiedział Tadek szeptem.
Wystrzeliliśmy. Słychać było praktycznie niewielkie puknięcie. Z głów dziewczyn zaczęła płynąć krew. Nie ruszały się.
— Pierwsze wyzwolone.
Nie skomentowałem. Wiedziałem, że robię źle. Brzydziłem się sobą. Ale skoro wszyscy mieliśmy zginąć w męczarniach, to będzie najlepsze wyjście.
— Dobra. Ty idziesz w tym kierunku, ja w drugim.
— Co? Mieliśmy iść razem!
— Pokazałem Ci, co i jak. Dłużej by nam zajęło iść w tym samym kierunku, tak to machniemy to szybciej. Potem wracamy tu.
— A co dalej?
— Zobaczymy. — Tadek bez słowa poszedł do kanału i znikł w ciemności.
— Boże, wybacz mi. — powiedziałem nieco głośniej, nadal szepcząc.
W następnym pomieszczeniu spało trzech mężczyzn. Jeden był rozwalony wygodnie na łóżku, pozostali dwaj przykryci leżeli twarzami do ścian. Zacząłem po kolei celować, naciskać spust i ładować. Dźwięk klikania dziwnie rozchodził się w ciszy. Zapach krwi był intensywny. Poczułem coś dziwnego, jakby czyjąś obecność. To chyba moje sumienie pyta, czy może wrócić.
Poczułem, że zaczęło mi się to podobać. Poczułem się jak w jakiejś strzelance, tylko pozbyć się wrogów i wygrać. Trzeba to zagrać taktycznie. Wchodząc do kanału prowadzącego do następnego pomieszczenia mogłem przysiąc, że w kącie stała jakaś postać. Sprawdziłem, ale nikogo tam nie było.
Kolejny pokój. Trzy dziewczyny. Jedno z łóżek było zniszczone, więc materac leżał na podłodze. Strzeliłem do pierwszej. Chybiłem, trafiłem w ramię. Obudziła się, po chwili zaczęła jęczeć, od razu strzeliłem jej w głowę. Zamilkła. Jej towarzyszki się obudziły. Szybko wymierzyłem kilka strzałów w jedną, potem celując w drugą.
— Nie, proszę!!! — zawyła.
Bez słowa przerwałem jej strach. Kolejne pomieszczenie. Kolejne trupy. Szło nieźle, ciekawe jak Tadek?
Wchodzę do kolejnego pokoju, siedziała tu sama dziewczyna. Wpatrzona na mnie.
— Dlaczego to robisz?
— Jestem aniołem śmierci. — Dlaczego to powiedziałem?
— Jesteś psychopatą. Strzelaj.
Zawahałem się.
— Strzelaj! — krzyknęła.
Instynktownie zastrzeliłem ją od razu. Wystraszyłem się, czy nikt mnie nie usłyszał. W następnym pokoju coś się poruszyło, ale od razu zamilkło. Głupia pinda.
Nagle cisze przerwał głośny huk wystrzału. Usłyszałem przekleństwo Tadka. Coś musiało pójść nie tak.
Po chwili włączył się alarm. Wyszedłem z dormitorium na hol główny. Włączyły się jakieś światła, widziałem Tadka całego we krwi.
— Co się stało? — krzyknąłem.
— Tłumik się zjebał! Ilu zabiłeś?
— Nie liczyłem. Sporo!
— Tyle dobrze. Już po nas, wiesz?
— Z czego się tak cieszysz?
— A czemu by nie? Patrz na to.
Drzwi główne niemal pękły pod naporem grupy strażników uzbrojonych po zęby, celujących w nas.
— Żywcem nas nie weźmiecie, skurwysyny!
Tadek strzelił sobie w głowę, ale strażnicy od razu poprawili serią. Kawałki mięsa odlatywały od ciała, gdy ciało Tadka zamieniło się w tarcze strzelecką. Chciałem uciec. Poczułem wiele uderzeń w plecy. Nie mogłem ruszać nogami, rękoma, oddychać. Zacząłem się krztusić krwią. To koniec.
Koniec. Dlaczego na to pozwoliłem? Dlaczego się zgodziłem? A może było warto? Albo nie…
Świadomość zaczęła uciekać, obraz coraz bardziej ściemniał.
— Napastnicy wyeliminowani. Ocenianie strat w toku. — usłyszałem zza mgły.
Mogłem przysiąc, że przed utratą świadomości widziałem człowieka w starym mundurze stojącego nad Tadkiem.
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-167
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: (opis podmiotu)
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-193
Klasa podmiotu: Keter
Poziom zagrożenia: Żółty ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: Zaleca się przygotowanie środków zapobiegawczych na odpowiednio wyznaczony okres przed datą manifestacji SCP-PL-193. Na całym terenie objętym anomalią należy wystosować Amnezyjny Środek Masowego Działania. Wszelkie zachowane ślady manifestacji SCP-PL-193 należy bezzwłocznie usunąć. Instancje SCP-PL-193-1 muszą być natychmiastowo usuwane i poddawane utylizacji. Podmioty pozostawione dla celów badawczych muszą być utylizowane po ich wykorzystaniu.
Jedną doskonale zachowaną instancję należy przekazać Rosyjskiemu Oddziałowi SCP, zgodnie z porozumieniem z roku 1945. Dane nieaktualne od wdrożenia Rozporządzenia „Czerwonego” z roku 1989.
Opis: SCP-PL-193 to anomalne zjawisko mające miejsce dokładnie 7 listopada każdego roku, począwszy od 19██ do teraz, na terytorium obejmowanym przez miasto Petersburg (Federacja Rosyjska) oraz jego okolicę.
Anomalia manifestuje każdorazowo w podobny sposób, rozpoczynając od poprzedzających kilka dni wcześniej zmian warunków pogodowych umożliwiających opady atmosferyczne. Formowane wówczas cumulonimbusy znajdują się dokładnie nad środkiem geometrycznym miasta.
Zamiast spodziewanych opadów atmosferycznych miejsce ma nagłe pojawianie się znacznej ilości ludzkich postaci w wyższych warstwach chmur, określonych mianem SCP-PL-193-1. Każda z instancji podlega zwykłemu prawu grawitacji i manifestuje w stanie żywym. Wszystkie podmioty pojawiające się podczas SCP-PL-193 zostały zidentyfikowane jako Władimir Iljicz Uljanow w wieku 51 lat. Instancje posiadają jednakowe odzienie, składające się ze skórzanych półbutów, materiałowych spodni i koszuli z krawatem, bielizny oraz skórzanego kaszkietu, który nierzadko spada z głowy podmiotu, co wywołane jest silnym podmuchem wiatru spowodowanym wysoką prędkością spadania.
Instancje 193-1 wykazują oznaki przebywania na ekstremalnie dużych wysokościach bez posiadania odpowiedniego osprzętu. Jeżeli zgon nie nastąpi podczas lotu, instancje giną na skutek obrażeń spowodowanych upadkiem na powierzchnię ziemi bądź znajdujących się na niej obiektów. Sekcja zwłok nie wykazuje żadnych nietypowych elementów w budowie ciała.
Podejmowane próby przechwycenia SCP-PL-193-1 mogą zakończyć się powodzeniem w przypadku odpowiednio skoordynowanych działań. Pozyskane instancje wykazują często silne urazy psychiczne, nierzadko mające związek z szokiem cywilizacyjnym bądź mającym powiązanie z przebytym spadaniem. Przesłuchania wydają się mieć pozytywny skutek jedynie w zależności od sposobu ich prowadzenia. Każda z instancji opowiada identyczną historię, jako by nagle miała zostać przeniesiona w chmury, bez żadnej widocznej interwencji osób trzecich. W niektórych przypadkach pada oskarżenie, jako by czynny udział w tym incydencie brał Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili. Przeprowadzone badania historyczne, oparte zeznaniami instancji nie wskazują na żadne anomalne incydenty mające miejsce w przeszłości, w bliskim czasie od rzekomego przeniesienia.
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
[[footnoteblock]]
« SCP-PL-192 | SCP-PL-193 | SCP-PL-194 »
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-186
Klasa podmiotu: Euclid
Poziom zagrożenia: Żółty ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-186 to skupisko formacji krystalicznych znajdujących się w jaskini [ZMIENIONO] na granicy polsko-słowackiej.
Formacje krztałtem przypominają przedstawicieli rodzaju Fomes (hubiaki). Istotnie, przeprowadzone analizy wykazały obecność znacznie zredukowanej, jednakże istniejącej i funkcjonującej żywej tkanki grzybowej pośród nieorganicznego minerału kryształotwórczego. Sam minerał wykazuje charakterystyczne właściwości, niepodobne do rzadnego dotychczas znanego materiału. Skład chemiczny w dużej mierze składa sie z fosforu (bogato występującego w tym paśmie górskim), magnezu oraz nierozpoznanego związku nieorganicznego. Śladowe ilości substancji organicznych pochodzą od wskazanej powyżej tkanki grzybowej. Nieznany jest sposób odżywania i tym samym przetrwania obiektu w warunkach kawernowych, gdyż formacje zaczynają się dopiero około 300 metrów od wejścia do kompleksu jaskiniowego.
Minerał po kontakcie ze światłem o długości fali mniejszej niż 900 [nm] rozpoczyna gwałtowną reakcję egzotermiczną, wywołującą jego nagłe rozgrzanie do temperatury około 2000 stopni Celsjusza, powodując jednocześnie obumarcie i degradację tkanki grzybowej wewnątrz formacji i przejście ciała kryształowego w ciecz. Powstała ciecz, wbrew powszechnie obowiązującym prawom grawitacji, z nieznanych przyczyn opada w kierunku przeciwnym do oczekiwanego, spływając szybko na sklepienie jaskini. Tam następuje jego stopniowe schładzanie, które z powodu trwającej jeszcze dłuższy okres czasu (około 13 godzin) reakcji schładza się i ponownie przechodzi w stan stały, tworząc nową formację krystaliczną.
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
[[footnoteblock]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-198
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze:
Opis: SCP-PL-198-1 to masywne wrota wykonane z odlewanego staliwa, o kształcie koła o średnicy 5 metrów [m], znajdujące się w opuszczonym kompleksie bunkrów w [ZMIENIONO]> Funkcjonalność wrót realizowana jest za pośrednictwem systemu mechanicznego umożliwiającego poruszanie się ich głównej części ma szynach umożliwiając otwieranie i zamykanie przejścia. Same wrota są wyposażone w skomplikowany mechanizm odgrywający funkcję blokady uniemożliwiającej otwarcia przejścia bez użycia klucza. Z racji jego wyraźnego zaginięcia technicy Fundacji poprzez dokonanie dogłębnych badań wrót zdołali odtworzyć klucz, którego podstawą jest odpowiednio wyprofilowany walec o średnicy 10 centymetrów [cm].
Wrota stanowiąc przejście międzywymiarowe typu II umożliwiają przejście do SCP-PL-198-2 będącego egzowymiarem. Wymiarowi nadano desygnację Delta-Kappa 08.
Delta-Kappa 08 jest najwyraźniej światem alternatywnym, w którym z nieznanej przyczyny doszło do zakończenia egzystencji człowieka w okresie odpowiadającym naszym czasom obecnym — widoczna jest m.in zaawansowana degradacja infrastruktury spowodowana czynnikami naturalnymi.
Przejście do naszej rzeczywistości znajduje się na poziomie podziemnym parkingu piętrowego przynależącego niegdyś do kompleksu pełniącego funkcję galerii handlowej.
Najbardziej charakterystyczną cechą Delta-Kappa 08 jest występowanie specyficznych obiektów desygnowanych jako SCP-PL-198-3 będącymi swego rodzaju trójwymiarowymi sylwetkami ludzkimi naturalnych rozmiarów i proporcji. Obiekty są niematerialne, jednak w niewielkim stopniu blokują przepływ promieni świetlnych powodując wrażenie przezroczystości, posiadają barwę jasnobrązową. 198-3 znajdowane są niemal w każdym miejscu eksplorowanym przez Fundację, pozycje w jakich znajdują się sylwetki wydają sję przedstawiać wykonywanie zwykłych, naturalnych czynności jak chód, spożywanie posiłków czy rozmowa. Wiele obiektów znajdowane jest w nienaturalnych miejscach, lewitując nad powierzchnią dróg czy też nad gruzowiskami zawalonych budowli.
Dotychczas nie znaleziono żadnych śladów masowej ewakuacji, paniki ani też oznak działań rabunkowych, czegokolwiek co mogłoby świadczyć o reakcji na zagrożenie. Personel eksplorujący wymiar dociera do takich znalezisk jak zepsute pozostałości jedzenia na talerzach, znajdujące się przed 198-3 w pozycji siedzącej, czy też inne świadectwa potwierdzające tezę o nagłym, niemal natychmiastowym zniknięciu wszystkich ludzi. W chwili obecnej nie potwierdzono odkrycia żadnych ludzkich zwłok ani osób żywych. Flora i fauna wydają się pozostawać bez zmian.
Dnia [ZMIENIONO] oficjalnie stwierdzono, iż obiekty SCP-PL-198-3 to ludzie, którzy w niewiadomy sposób znikli pozostawiając po sobie trójwymiarowe sylwetki. Sugerując się odnalezionymi kalendarzami jako datę tego wydarzenia ustalono 10 czerwca 2019 roku. Fundacja w dalszym ciągu prowadzi badania i eksploracje mające na celu dostarczyć kolejnych informacji na temat wymiaru.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
SCP-PL-144 ''Ora pro nobis Dei
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-144
Klasa podmiotu:
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-144 znajduje się w swoim pierwotnym miejscu odnalezienia, które stanowi naturalna grota skalna. Strop wraz ze ścianami groty zostały wzmocnione systemem podpór celem zapobiegnięcia odpadania fragmentów materiału skalnego mogącymi stanowić zagrożenie dla personelu i wnoszonego sprzętu.
Grota w której znajduje się obiekt została uznana za oficjalną przechowalnię SCP-PL-144, jednakże sama stanowi obiekt o właściwościach anormalnych. Zjawiska nadnaturalne występujące wewnątrz przechowalni nie stanową zagrożenia, jednakże mogą powodować dezorientację personelu oraz wywoływać ewentualne utrudnienia w przeprowadzaniu czynności badawczych i technicznych.
Przechowalnia musi być stale monitorowana oraz oświetlana przez lampy o mocy wynoszącej przynajmniej 9 kilowatów [kW]. System wentylacji odpowiada za wyrównywanie różnicy ciśnień między przechowalnią a strefą poza nią. Osoby wchodzące do przechowalni muszą zostać wyposażone w urządzenia umożliwiające porozumiewanie się na odległość zarówno pomiędzy sobą jak i centralą kierowniczą.
W trakcie aktywacji obiektu wewnątrz przechowalni nie może znajdować się żadna osoba, chyba że zostanie wyposażona w osprzęt całkowicie blokujący odbiór dźwięków. Wyjątek stanowi członek personelu o identyfikatorze D-T144 który jest jednocześnie przeszkolonym operatorem obiektu.
Miejsce odnalezienia SCP-PL-144 zostało przebadane i zagospodarowane przez Fundację jako Prowizoryczna Strefa-144, stanowiąca jedyną placówkę upoważnioną do przeprowadzania eksperymentów z udziałem obiektu, które muszą być zatwierdzone przez dwóch pracowników, zatrudnionych na stanowiskach Dyrektora Strefy-144 oraz Głównemu Kierownikowi Badań nad podmiotem SCP-PL-144. Osoby wyznaczone do wskazywania kolejnych celów eksperymentów należą do wydziału naukowego Strefy-144 i są bezpośrednio związani z wszelkimi działaniami dotyczącymi obiektu. Oprócz wymienionych osób nikt inny nie jest upoważniony do wnoszenia oraz zatwierdzania eksperymentów.
Opis: Obiekt 144 to w pełni funkcjonalny, wysoce zaawansowany aerofon piszczałkowy.
Instrument posiada łącznie ponad 34 tysiące srebrnych piszczałek różnej wielkości. Możliwa do wytworzenia ilość głosów szacowana jest na ~330; częstotliwości emitowanych dźwięków mogą wykroczyć poza wartości odbierane przez ludzkie narządy słuchu. Odpowiednie dostosowanie i połączenie konkretnych brzmień pozwala wytworzyć dźwięki niemal identyczne do głosu ludzkiego, określane jako ''mruczenie'' lub ''nucenie''. Na chwilę obecną zdołano wytworzyć pojedynczy ton o wartości dokładnie 167,911 decybeli [dB], aczkolwiek możliwości akustyczne obiektu mogą być znacznie wyższe. Wartości wysokie wydają się nie wpływać w nawet minimalnym stopniu na zdrowie operatora, nie zgłaszany jest również dyskomfort. Niektóre wyższe dźwięki ulegają zniekształceniu, brzmieniem porównywalnym do mechanicznego ryku. Warto zauważyć, iż moc fal akustycznych powstających przy aktywności instrumentu, powinny zaburzać strukturę groty doprowadzając, do jej osłabienia i zawalenia stropu. Z nieznanych przyczyn do tego zjawiska nie dochodzi.
Stół gry posiada 8 manuałów, wykonanych z kości słoniowej i obsydianu, liczne klawisze pedałowe oraz nożne przyciski kombinacji. Obok stołu umieszczona jest masywna, solidna korba. Zakręcenie nią dokładnie 9 razy jest wymagane, aby móc skorzystać z instrumentu, co potwierdza, iż służy ona do rozruchu znajdujących się wewnątrz mechanizmów. Podczas ruchu korby słyszane są dźwięki uruchamianych mechanizmów. Obiekt wymaga ponownego rozruchu dokładnie 70 minut po uprzednim. Należy zauważyć, iż nawet ekstremalna eksploatacja instrumentu nie wpływa na podany czas. Poważnym faktem jest brak racjonalnej możliwości praktycznego działania instrumentu. Biorąc pod uwagę miejsce osadzenia obiektu, trudnym zadaniem byłoby dostarczenie odpowiednich ilości powietrza mogących być przepompowanymi do piszczałek. Nie wiadome jest, z jakiego miejsca i w jaki sposób obiekt pobiera wymagane do swego działania powietrze. Mimo to, sprawność obiektu jest doskonała. Należy zauważyć, że długotrwałe użytkowanie instrumentu powoduje nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrz groty, gdy ta jest zamknięta hermetycznie. Z obawy o możliwość uszkodzenia obiektu, nie zezwala się na wykonywanie eksperymentów związanych ze skrajnym wzrostem ciśnienia w jaskini. Niewiadoma związana z pobieraniem powietrza przez instrument uznana jest za anomalię.
Głównym materiałem budulcowym SCP-PL-144 jest drewno koloru szaro-popielatego z nieregularnymi przebarwieniami koloru écru. Trwają badania mające określić pochodzenie materiału. Próbki pobrane z różnych części instrumentu wskazują na wiek ponad 3000 lat. Każda z próbek ma identyczną budowę kwasu deoksyrybonukleinowego, jak gdyby cała konstrukcja została wzniesiona z jednego, konkretnego osobnika gatunku. Niektóre łańcuchy białkowe tworzą struktury podobne, lecz tylko w niewielkim stopniu, do pospolitych gatunków figowców, drzew oliwnych oraz sandałowców. Twardość drewna oszacowano na 9,3 punktów w skali Mohsa, jest niepalne, nie reaguje z kwasami i zasadami; wraz z głębokością odwiertu, współczynnik twardości rośnie gwałtownie, osiągając wartości sprawiające, iż materiał jest niemożliwy do uszkodzenia środkami jakimi dysponuje Fundacja (patrz Test Obciążeniowy SPD-263).
Prospekt organowy zawiera nieznaczną część wszystkich piszczałek. Jest bogato zdobiony dekoracjami snycerskimi i polichromicznymi, wykonanymi z niezwykłą precyzją, porównywalną do cięcia laserowego. Styl architektoniczny prospektu jest niepodobny do jakiegokolwiek znanego. Jest oryginalny, wysoce estetyczny, zawiera głównie motywy geometryczne. Symetrycznie względem siebie, w wyższych częściach prospektu umieszczone są dekoracyjne figury o wysokości od 150 do 210 centymetrów [cm], w liczbie 72, przedstawiające humanoidalne wyobrażenia wszelkich "istot wyższych" występujących w religiach abrahamowych. Interesującym elementem jest ubiór niektórych postaci, przypominający współczesne skafandry kosmiczne lub kombinezony bojowe (patrz Dodatek 144-S). Rzeźby są formami ruchomymi, posiadającymi poruszające się stawy oraz elementy pozwalające na poruszanie tułowiem, głową oraz ustami. Ruchy są wykonywane podczas aktywnego korzystania z obiektu, ich płynność nierzadko wywoływała złudne przekonanie o przebywaniu rzeczywistych osób na konstrukcji prospektu. Warto odnotować zadziwiającą jakość wykonania rzeźb, poszczególne elementy ubioru oraz owłosienie wydają się nakładać na ciało, godnym uwagi jest również nadzwyczajna jakość szczegółów anatomicznych.
Ława naprzeciwko stołu gry jest połączona z mechanizmem sterowniczym figur, siedzisko pełni funkcję płyty naciskowej. Uruchomienie jej powoduje równoczesną aktywację specjalnego mechanizmu, którego działania skutkiem jest zwrócenie wszystkich głów rzeźb w stronę organisty. Aktywność obiektu aktywuje inne mechanizmy, funkcjami nakładającymi się na poprzedni i czasowo blokujące efekt aktywowany przez płytę naciskową. Rzeźby wykonują wówczas poruszenia, natomiast po zakończeniu gry powracają do pozycji wyprostowanej oraz odblokowywany jest mechanizm odpowiadający za kierowanie głów na ławę. Po zwolnieniu nacisku rzeźby powracają do całkowicie pierwotnego stanu.
Instrument jest umieszczony wewnątrz groty o stropie na głębokości ~58 metrów [m] p.p. gleby; pozostałe wymiary: ~97 metrów [m] wysokości, ~40 metrów [m] długości i ~50 metrów [m] szerokości. Opisane wartości są pobieżne. Obiekt zajmuje cały fragment jaskini w pozycji 40 stopni względem osi północ-południe; doskonałe dopasowanie szafy organowej wydaje się ściśle przylegać do naturalnych elementów skały. Obecnie nie znane są dokładne wymiary obiektu, tj. całkowite rozmiary szafy organowej za prospektem. Z powodów konstrukcyjnych oraz dogodnych warunków związanych z umiejscowieniem obiektu, grota z konstrukcją została przystosowana i ustanowiona jako przechowalnia SCP-PL-144 (patrz Specjalne Czynności Przechowawcze; Opis Techniczny Przechowalni).
Lokacja umiejscowienia SCP-PL-144 wykazuje nadnaturalne właściwości, których źródło spekuluje się między emisją przez sam obiekt lub anomalią własną groty.
Pierwszą występującą anomalią są nietypowe zjawiska związane ze światłem. Wnętrze groty pochłania ~80% całkowitej skuteczności świetlnej źródeł oświetlenia, niezależnie od ich mocy. Z tego powodu, przechowalnia oświetlona jest reflektorami bardzo dużej mocy, których skuteczność pozwala jedynie na osiągnięcie najwyższego natężenia oświetlenia rzędu 41 luksów [lx]. Wyłączenie oświetlenia wbrew oczekiwaniom nie powoduje całkowitej ciemności. Grota staje się równomiernie oświetlona, pozwalając na niewyraźne dostrzeżenie konturów obiektów. Zjawisko to jest porównywalne do niezwykle słabej poświaty, zauważalna jest szara barwa, lecz urządzenia pomiarowe nie rejestrują żadnej wartości.
Drugą istniejącą anomalią jest utrudnione rozprzestrzenianie fali dźwiękowej. Z nieznanych przyczyn, wszelkie źródła akustyczne, pomimo poprawnego działania, są wyciszone o ~90% wartości oczekiwanej natężenia dźwięku. Właściwość ta uniemożliwia skuteczne porozumiewanie się, przez co personel przebywający w przechowalni musi posiadać odpowiednio skonstruowane zestawy elektroakustyczne. Osłabienie fali dźwiękowej wydaje się nie mieć racjonalnego podłoża fizycznego; "efekt wygłuszenia" nie dotyczy samego SCP-PL-144.
Oprócz wymienionych poniżej zjawisk, z przechowalnią SCP-PL-144 związane są także inne, nieregularne w tym przypadku, manifestacje anomalnych zdarzeń. Dotychczasowo, potwierdzono samoczynne wygrywanie krótkich, pojedynczych tonów, podczas gdy nikt w danej chwili nie korzysta z obiektu, warto odnotować iż zjawisko to zachodzi mimo braku uprzedniego rozruchu. Miejsce ma także nagłe, niezwiązane ze stanem technicznym układu oświetlenia, samoczynne wyłączenie lamp reflektorów, nawet, gdy podane jest napięcie. Często zaciemnieniu towarzyszy obserwacja niezidentyfikowanej istoty humanoidalnej o symetrycznych kształtach i najprawdopodobniej ciemnej barwie, która w pozycji wyprostowanej siedzi na ławie naprzeciw stołu gry. Postać jest najwyraźniej bytem niematerialnym, gdyż nie podlega uruchomieniu płyta naciskowa i powiązane z nią mechanizmy. Oświetlenie zawsze powraca samoczynnie średnio po 6 sekundach [s], a wraz z nim znika owa postać. Ponowne, sterowane wyłączenie światła nie powoduje manifestacji bytu.
Trzecim, pomniejszym zjawiskiem anormalnym, jest szczególna halucynacja słuchowa, występująca u każdej osoby, która stanie bezpośrednio przed SCP-PL-144, a następnie zacznie wpatrywać się w obiekt, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Zgłaszane jest słyszenie bardzo cichej, ledwo słyszalnej muzyki organowej, w stosunkowo wolnym tempie i rytmie określanym jako ''urzekający''.
Najbardziej intrygującym zjawiskiem o nierozpoznanym dotychczas źródle, są powtarzające się, ciche odgłosy powolnych kroków wydobywające się w losowych miejscach z wnętrza szafy organowej.
Muzyka tworzona za pośrednictwem SCP-PL-144 wywołuje silne zagrożenie poznawcze. Każda po usłyszeniu owej muzyki, zaprzestanie wszelakich czynności dotychczas wykonywanych, po czym przybierze pozycję wyprostowaną, i pozostanie w tej pozycji do czasu, aż nie zostanie zabrana z pod obszaru objętego anormalnymi falami dźwiękowymi, lub sama emisja dźwięków nie zostanie przerwana. Efekt odmienny zauważa się u zwierząt zdolnych do odbierania dźwięków — obserwowane są zachowania wskazujące na silny stres, niepokój, akcja serca jest przyspieszona.
Metodą bezpieczną odsłuchiwania anormalnej muzyki jest jej zapisanie na nośniku cyfrowym lub analogowym, a następnie odtworzenie na odpowiednim urządzeniu. Wartym odnotowania jest występowanie zachowań lękowych u osób ze stwierdzonymi zaburzeniami psychicznymi.
(Rewizja z dnia 20.09.2019)
Do dnia 17 września 2019 roku nieznana była główna anomalia obiektu SCP-PL-144. Zespół naukowców powołanych do badań i obserwacji nienaturalnie zwiększonego czynnika klęsk żywiołowych i humanitarnych w ostatnich trzech kwartałach powiązał występowanie negatywnych wydarzeń z testowymi aktywacjami instrumentu.
Wynikiem powyższych, odkryto, iż SCP-PL-144 posiada anomalną właściwość wpływania na procesy geotektoniczne, klimat oraz wiązane z nim lokalne wydarzenia pogodowe. Zaobserwowano również wpływ na relacje międzyludzkie o charakterze negatywnym, wywołujące lokalne spory kulturowe, religijne bądź ekonomiczne mogące łatwo przeobrazić się w konflikty o znacznie szerszym terytorium oddziaływania.
Odwołując się do powyższych, ''ingerencje'' SCP-PL-144 w świat obecny są zawsze negatywne. Obiekt zdaje się celować w jak największą liczbę ofiar, zarówno w ludziach, jak i zwierzętach na obszarach dotkniętych kataklizmem, dodatkowo wywołując poważne straty materialne i infrastrukturalne.
Badając kolejne przeprowadzone w przeszłości eksperymenty oraz wydarzenia mające po nich miejsce, zauważono, iż na charakter strat wpływa czynnik związany bezpośrednio z tematyką utworu. Przeprowadzone za zgodą kolejne 2 eksperymenty pozwoliły ustalić, jako by największą siłę destrukcyjną posiadają utwory o charakterze religijnym, głównie chrześcijańskim. Wszelkiego rodzaju hymny, psalmy oraz inne pieśni dziękczynne osiągają ''najlepszy'' efekt destrukcyjny późniejszych wydarzeń. Utwory o tematyce antychrześcijańskiej powodują znaczne zaburzenia płynności wydobywanych dźwięków z instrumentu podczas ich odgrywania, a wydarzenia mające po nich miejsce są równie niszczycielskie, jak pozostałe, lecz zauważanie bardziej gwałtowne i jak zostało określone, rozproszone, tj. zamiast skupiać się na jednym miejscu na kuli ziemskiej, przypadkowe lokacje z bliższej lub dalszej odległości od epicentrum doświadczają podobnego kataklizmu, nie powodującego znacznej liczby ofiar w stosunku do kataklizmu głównego.
Dalsze użytkowanie SCP-PL-144 zostało uznane za wysoce nieetyczne i szkodzące życiu na planecie. Wszelkie następne eksperymenty z udziałem obiektu podlegają wysoce rygorystycznemu procesowi zatwierdzenia. SCP-PL-144 został oznaczony jako obiekt o potencjalnym wywołaniu jednego ze scenariuszy końca świata klasy K (najbardziej prawdopodobny na daną chwilę scenariusz posiada oznaczenie XK)
(Rewizja z dnia 21.12.2019)
Od momentu ostatniego zrewidowania Specjalnych Wymagań Testowych, zatwierdzono i przeprowadzono 2 eksperymenty, celem dokładniejszego wyznaczenia i zrozumienia oddziaływania SCP-PL-144. Ustalono, iż każda katastrofa ma miejsce w przeciągu 6-7 dni od zakończenia eksperymentu, co wywnioskowano także z wcześniejszych badań i obserwacji zachowania obiektu. Zdecydowano także, iż siły Fundacji będą podejmowały działania incognito na terenach objętych katastrofami wywołanymi przez SCP-PL-144, celem m.in. pomocy miejscowej ludności.
(Rewizja z dnia 11.08.2020)
Po niemalże rocznym zaprzestaniu użytkowania SCP-PL-144, współczynnik negatywnych wydarzeń na planecie znacznie zmalał. Zatwierdzono eksperyment, w którym utwór został przepisany w taki sposób, aby wymagało to użycia większej ilości komponentów stołu do gry w jednakowym czasie, jednocześnie zwiększając tym wymaganą moc instrumentu.
Wbrew oczekiwaniom, nawet po upływie 14 dni od zakończenia eksperymentu, nie zarejestrowano żadnego negatywnego zjawiska. Posterunki obserwacyjne oraz agentura fundacyjna nie zgłosiła niepokojących zmian nastrojów na arenie międzynarodowej, ani w rządach pojedynczych państw, jak również pomiędzy ludnością pojedynczych krajów i kultur. Stan rzeczy pozostaje niewiadomy, a sam w sobie został uznany za zaskakujący. Postanowiono zwiększyć czujność oraz zaprzestać jakichkolwiek dalszych eksperymentów z udziałem SCP-PL-144.
Ostatnim użytym przez personel utworem był hymn ''Nearer My God To Thee''.
Okoliczności odkrycia SCP-PL-144
SCP-PL-144 został pozyskany przez Zespół Alfa-11 dnia 1.05.2018 roku, w ramach standardowych procedur wczesnego przechwytywania ciał pozaziemskich. W godzinach porannych (pierwsza zarejestrowana aktywność 6:10 — 6:13 GMT+1), w okolicach miejscowości {NO KURWA JAKICH} został zauważony niewielkich rozmiarów meteor, który nie uległ zniszczeniu w atmosferze i znalazł na kursie kolizyjnym z Ziemią. Pomimo oczekiwań, nie nastąpiło żadne zjawisko skojarzone z uderzeniem ciała w powierzchnię planety. Wysłany na miejsce Alfa-11 rozpoczął rozpoznanie terenu, nie znajdując żadnych śladów eksplozji ani działania ekstremalnych temperatury. W przestrzeni publicznej, w ramach procedury przykrywkowej, ukazany został 4 centymetrowy [cm] chondryt, oficjalnie znaleziony na miejscu upadku meteorytu.
Danego dnia, w godzinach wieczornych, jeden z członków personelu zespołu badawczego zaproponował zbadanie okolicy pobliskiego głazu narzutowego, nie argumentując swojej idei. O godzinie 21:47 znaleziono niewielką grotę i chuj wszystko strzelił
Minęło wiele pokoleń od tego, gdy Pan nawiedził ostatnio swe dzieci na Ziemi. Przybywszy, ujrzał, iż stado stało się wilkiem samo dla siebie. Dzieci Pana porzuciły wiarę i dziękczynność za otrzymane dary, działając wbrew jego woli, i nadużywawszy tych darów, stworzyły martwe, lecz żywe, byty na podobieństwo pokrak piekielnych. Tak oto Pan zasmucił się wielce. Stwierdziwszy, iż należy dokonać ostatecznego rozrżądu nad Stadem, powołaj jednego z najbliższych sobie sług, imieniem tak wszechmocnym, iż wypala języki tych, którzy je mówią, oczy tych, którzy je czytają, uszy tych, którzy je słyszą. Sługa Pana zstąpił na Ziemię, i wedle rozkazu, oczekiwał w ukryciu, aż Stado odnajdzie go, i sprawi, że Sługa będzie śpiewał na chwałę Pana. A Śpiew będzie słyszalny aż w Królestwie. Oto Pan, słysząc Śpiew na swą chwałę, pocznie usuwać wilki, jakimi stało się Jego Stado, aby stworzyć miejsce nowemu, które będzie trwało wiecznie, gdyż Pan nie popełni błędu, jaki popełnił przy wilkach. A gdy Ziemia będzie bliska Oczyszczenia, Sługa wyda ostatni śpiew, i rozpocznie się Wstąpienie.
Załączniki
Załącznik #32-DDR: Geneza Strefy-144
Strefa-144 w pierwotnym stanie była niewielkim opuszczonym kompleksem o profesji badawczej utworzonym przez niezidentyfikowaną dotychczas organizację, której członkowie najwidoczniej własnoręcznie stworzyli wszystkie pomieszczenia umieszczone wzdłuż głównego korytarza który, jak wykazały badania, jest starszy od pozostałych pomieszczeń i w przeciwieństwie do nich powstał metodą naturalną. Pomieszczenia te przed ponownym zagospodarowaniem przez Fundację najprawdopodobniej pełniły funkcje laboratoriów badawczych, pomieszczeń mieszkalnych oraz magazynów. Są to jedynie przypuszczenia, gdyż przybyły na miejsce zespół rozpoznawczy mógł sugerować się jedynie podniszczonym wystrojem wnętrz zastanych pomieszczeń. Organizacja, która wcześniej użytkowała to miejsce, zabrała ze sobą cały sprzęt, dokumentację oraz inne rzeczy pozostawiając jedynie puste pomieszczenia w których gdzieniegdzie porzucono mało istotne części umeblowania jak szafki czy stoły. Wszystko wskazywało na to, iż kompleks został opuszczony w pośpiechu. Z powodu wymienionych czynników Fundacja nie posiada odpowiednich podstaw do poszukiwania twórców kompleksu oraz ich zamiarów wraz z ewentualnymi wynikami badań.
SCP-PL-144 został odnaleziony czwartego dnia eksploracji kompleksu, na głębokości około 120 metrów [m] pod powierzchnią Ziemi. Na końcu skręcającego spiralnie w dół korytarza głównego znaleziono grotę o wysokości około 10 metrów. Pomieszczenie to stanowi łącznik dla dwóch innych grot i jednego korytarza, nie włączając głównego-wejściowego. Wszystkie wejścia zostały zasypane skalnymi gruzami. SCP-PL-144 odnaleziono w grocie umiejscowionej na przeciwko głównego korytarza.
Załącznik #144-PZ: Pozyskanie SCP-PL-144
0x0000000CE FILE: DOKUMENT-144-POZYSKANIE-TXT
GENERATE EMERGENCY SIGN: DANE USZKODZONE
ERROR: 162DDU7SBHN14F
PLEASE CONTACT WITH SITE ADMINISTRATOR :(
Dodatek #144-1: Obecnie nie znaleziono sposobu dostania się do wnętrza SCP-PL-144. Istnieją spekulacje odnośnie roli zawalonego korytarza jakoby pełnił on funkcję łącznika między grotą a wejściem do SCP-PL-144. Prace wydobywcze prowadzone w korytarzu wykazały iż w całości jest on naturalnym tworem geologicznym. Wydobycie odbywa się w bardzo powolnym tempie: korytarz został zablokowanie naprzemiennie używając grubych na 1 metr [m] betonowych ścian oraz warstw gruzu skalnego. Nie wiadomo, dlaczego organizacja prowadząca pierwotnie badania przy SCP-PL-144 wykorzystała tak restrykcyjne środki utrudniające eksploatację tunelu. Sądząc po dokładności wykonywanych robót, członkom organizacji musiało bardzo zależeć nad tym aby korytarz został zablokowany uniemożliwiając dojście do miejsca znajdującego się po przeciwnej stronie.
UZUPEŁNIENIE: Powyższe dane utraciły status ważności w związku z zaistniałymi zmianami stanu obiektu, na wniosek kierownika B-1674. Personel proszony zaznajomić się z suplementem dodatku.
Suplement dla Dodatku #144-1: Grupa powołana do odblokowywania zamkniętego tunelu, składająca się z pracowników budowlanych oraz wykwalifikowanego personelu wydobywczego zdołała przełamać blokadę korytarza w przeciągu niecałych 3 miesięcy od rozpoczęcia prac. Tunel został dodatkowo wzmocniony celem zabezpieczenia przed zawaleniem; w niektórych miejscach personel odnalazł ślady po konstrukcjach o podobnym zastosowaniu.
Zmierzona długość korytarza wyniosła dokładnie 241,78 metrów [m], tunel na całej trasie skręca pod jednostajnym kątem tworząc kształt łuku a kończąc się — zgodnie z oczekiwaniami — na SCP-PL-144. Właściwość anormalna przechowalni nie występuje w tunelu, przez co spekulacje odnośnie miejsca jej występowania są w dalszym ciągu nierozwiązane. Muzyka wygrywana podczas eksperymentów jest słyszalna, dobiegając głucho z wnętrza obiektu, wywołując oczekiwane zagrożenie poznawcze.
Skała budulcowa tunelu łączy się płynnie z powierzchnią SCP-PL-144. W miejscu zakończenia tunelu, znajdują się ozdobne drzwi o kształcie prostokąta, składające się z dwóch skrzydeł o wymiarach 1 metr szerokości i 2,3 metra wysokości. Wrota zostały ozdobione wzorami ████████ o wysoce skomplikowanej budowie; uzyskanie ich bez pomocy dzisiejszych komputerów jest praktycznie niemożliwe a ręczne wykonanie bardzo żmudne i pracochłonne. Obok umiejscowienia zawiasów drzwi mieszczą się dwie płaskorzeźby przedstawiające pojedyncze kolumny. Nierozpoznany dotychczas styl ich wykonania jest podobny do ███████.
Drzwi zostały zablokowane poprzez użycie [ZMIENIONO]. Usunięcie przeszkody wiązało się z uszkodzeniem struktury drzwi naruszonej poprzez czynniki mechaniczne spowodowane założeniem blokady, mimo ich wytrzymałości.
Po zdjęciu blokady, znajdujący się na miejscu personel zastał kolejny kluczowy problem, mianowicie drzwi nie posiadały żadnych widocznych punktów umożliwiających ich otwarcie a skrzydła wydawały się ściśle do siebie przylegać.
Wrota zostały otwarte przy pomocy ssaczy podciśnieniowych przytwierdzonych do każdego ze skrzydeł. Przyleganie do siebie elementów drzwi to w rzeczywistości iluzja, uzyskana przy pomocy [ZMIENIONO] co stanowi bardzo pomysłowe rozwiązanie. Personelowi udało się uzyskać identyczny efekt w warunkach laboratoryjnych, praktyczne wykorzystanie jest obecnie planowane.
Wnętrze SCP-PL-144 nie pokrywa się z wyglądem zwyczajnych szaf organowych. Instrument zawiera w sobie nagromadzenie metalowych rur, drewnianych rusztowań, kołowrotów, lin konopnych oraz materiałowych pasów. Bezpośrednio za drzwiami znajduje się platforma o szerokości 1,8 metra [m], prowadząca w głąb obiektu. Należy zaznaczyć iż ograniczenie światła i dźwięku występuje wewnątrz SCP-PL-144 tak jak w przechowalni, jednakowoż światło jest blokowane w stanowczo silniejszy sposób, umożliwiając oświetlenie okolicy na odległość nie większą niż 2,1 metra [m] bez względu na skuteczność świetlną lamp.
Informacje dotyczące ekspedycji wysyłanych do środka SCP-PL-144 zawarte zostały w Dzienniku Eksploracji SCP-PL-144.
Dziennik eksperymentów SCP-PL-144
WYMAGANE UPOWAŻNIENIE POZIOMU [4]
Sekcja zawiera opisy eksperymentów przeprowadzanych po wstępnych badaniach dot. możliwości obiektu. Pracownicy zainteresowani eksperymentami wstępnymi proszeni są o zwrócenie się do kierownika badań nad projektem, B-1163.
Opisy zostały spisane w porządku zawierającym informacje dot. wykorzystanego utworu, daty eksperymentu oraz następstwa czynności.
Eksperymenty przeprowadzane są przez jednego pracownika klasy D, o identyfikatorze 6833. Pracownik w związku z zawodem pełnionym przed umieszczeniem w zakładzie penitencjarnym opanował umiejętności obsługi organów piszczałkowych oraz został przeszkolony w obsłudze SCP-PL-144. D-6833 jest zwolniony z obowiązku terminacji/czyszczenia pamięci do odwołania.
Tester został poddany terminacji na wniosek dowództwa Strefy-144. Zamiennik poszukiwany. Więcej informacji w logach incydentów.
Eksperyment 1.
Wykorzystany utwór:
Skutek eksperymentu:
Dziennik Eksploracji SCP-PL-144
OTWÓRZ DOKUMENT
Dodatek #144-2: Raport Incydentu I-PL-144-1
[[/div]]
[[/collapsible]]
ale to jest zjebane
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-XXX
Klasa podmiotu: Bezpieczne/Euclid/Keter (wybierz jedną klasę)
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: (opis podmiotu)
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-XXX
Klasa podmiotu: Bezpieczne/Euclid/Keter (wybierz jedną klasę)
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: (opis podmiotu)
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-239
Klasa podmiotu: Bezpieczne, Niezabezpieczone
Poziom zagrożenia: Zielony ●
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-239 to jednostronny dokument spisany na białej kartce papieru formatu A4, którego twórcą jest „Komisja ds. likwidowania osób beznadziejnych” Zarówno skład papieru jak i atramentu wykorzystanego do spisania treści nie wykazują nadnaturalnego składu.
Manifestacja dokumentu następuje nagle i nieoczekiwanie w pobliżu osób, u których stwierdza się ciężkie stany depresyjne, myśli suicydalne oraz inne wewnętrzne bodźce dotyczące patologicznie niskiej wartości osobistej mogące stanowić zagrożenie dla życia; desygnacja tych osób to SCP-PL-239-1. SCP-PL-239 jest znajdywany w miejscach łatwo dostępnych, w bliskiej odległości od wskazanych podmiotów, trafnym jest określenie „pod ręką”.
Treść dokumentu skierowana jest bezpośrednio do SCP-PL-239-1 i wykazuje wiele podobieństw. Poszczególne fragmenty dostosowują się w zależności do konkretnego adresata.
- We wstępie podmioty są informowane, iż organizacja zwana jako „Komisja ds. likwidowania osób beznadziejnych” podsumowała wszystkie niepowodzenia SCP-PL-239-1 i stwierdza konieczność śmierci podmiotu w jak najszybszym możliwym terminie.
- Główna dokumentu przedstawia podmiotowi wszystkie jego dotychczasowe niepowodzenia, zawsze będące w mniemaniu SCP-PL-239-1 wyjątkowo ciężkimi, niewybaczalnymi itp. Niepowodzenia są przedstawiane w formie listy, nierzadko ich opisy posiadają nacechowanie biernie negatywne w stosunku do podmiotu.
- Kolejna część pisma jest swoistym podsumowaniem powyższych, stwierdza konieczność śmierci SCP-PL-239-1, argumentując to w sposób bardzo osobisty dla podmiotu.
- Końcowa część dokumentu zawiera podpis organizacji i miejsce na podpis SCP-PL-239-1.
Złożenie podpisu przez SCP-PL-239-1 może się odbyć w dowolnej formie i nie wymaga ona użycia narzędzi piśmienniczych. Stwierdzono, iż zwyczajne naruszenie struktury papieru za pomocą dowolnego ciała stałego np. paznokcia w miejscu przeznaczonym na podpis podmiotu jest interpretowane jako jego złożenie. Badania wykazały brak anomalnego bodźca ku podpisaniu SCP-PL-239. Podmioty zazwyczaj podpisują dokument pod wpływem negatywnych emocji, nierzadko spotęgowanymi treścią dokumentu.
Po podpisaniu dokumentu następuje samozapłon SCP-PL-239 i jego całkowita degradacja. Od momentu złożenia podpisu SCP-PL-239-1 umrze w przeciągu maksymalnie 10 godzin od tej czynności. Śmierć następuje zazwyczaj w wyniku nieszczęśliwych wypadków, jak potrącenie przez samochód, porażenie prądem, zachłyśnięcie i uduszenie.
Jeżeli złożenie podpisu nie nastąpi w ciągu godziny bądź podpis złoży inna osoba niż SCP-PL-239-1,
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-XXX
Klasa podmiotu: Bezpieczne/Euclid/Keter (wybierz jedną klasę)
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: (opis podmiotu)
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]
