Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52
Na zawsze pozostanie w naszej pamięci
https://www.flickr.com/photos/esparta/4111703709/ — przyda się
▲
▼
◀
▶
— Witam Pana. — wysoki mężczyzna ubrany trochę jak pracownik mopsu podszedł do wynędzniałego osobnika siedzącego przy ognisku. Wokół roznosił się swąd spalenizny, taniego alkoholu, tytoniu oraz dźwięk nieustannie kopanych puszek i butelek. Załatane dziury opuszczonej altany działkowej odrobinę izolowały wnętrze od panującego poza nim zimowego wieczoru. Rzecz nad ogniskiem była prawdopodobnie pieczonym szczurem. — Czy mógłbym panu zająć chwilę?
— Nigdzie nie idę. — Wycharczał jegomość.
— Ach, przewidział Pan temat rozmowy. Jednakże… pozwoli Pan, że przedstawię pewną propozycję. Może zapalimy? — spytał, wyciągając opakowanie mocnych papierosów dobrej marki. Koczujący bezdomny najwyraźniej przychylniej spojrzał na swojego rozmówcę.
— Bóg zapłać. A teraz o co się rozchodzi? Jak trza, dajcie przez noc tu posiedzieć, rano mnie tu nie będzie. Nigdzie *z wami* nie idę. — odpowiedział, chcąc zapalić papierosa od żaru ogniska. Gość pożyczył zapalniczkę.
— Och nie, nie. Do niczego nie zmuszam. To *od Pana* zależy, czy przyjmie moją propozycję.
— Hmm? — zaciągnął się, wymrukując pytająco.
— Oferuję Panu jednorazowy udział w hmm… pewnym dużym przedsięwzięciu. Szukamy akurat kogoś, kto pomoże nam w… *badaniach naukowych*.
— Że wsadzicie mi czopek w dupę i zobaczycie czy mi cycki rosną? — zakpił bezdomny.
— Haha, nie nie, takimi rzeczami się nie zajmujemy. — gość z aktorskim talentem udał wyłapanie żartu. — Określę, jak to będzie wyglądało. Dostanie Pan ogrzewane lokum w jednym z naszych ośrodków, aby był Pan jak najbardziej dyspozycyjny… i miał gdzie mieszkać. Toaleta, ciepła woda, świeża pościel, czyste ubranie robocze, podstawowe multimedia, pokoje rekreacyjne… jednakże będzie Pan cały czas jakby w pracy. Większość czasu będzie Pan spędzał u siebie, ale na każde zadanie będzie musiał Pan się niezwłocznie stawiać do wskazanego wcześniej punktu. A, no i wyżywienie również zapewnimy. Coś jak wakacje.
— Nie. — bezdomny kończył papierosa.
— Można spożywać alkohol. — gość wystrzelił jakby z kartki.
— O, za darmo?
— Kto by sobie nie golnął zimnego piwka po udanej robocie?
— Hehe, ja. Bo mogę i bez niej! — zaśmiał się, wrzucając papierosa w ognisko. Szczur już dochodził. — Dobra, szefunciu, bo coś kręcisz. Co bym miał robić?
— Och, nic specjalnego. Jeżeli mam być szczery, testowałby Pan nasze obiekty.
— Tester ja..kości czy jak to tam?
— Coś koło tego.
— A konkretniej? — bezdomny widocznie złapał zainteresowanie.
— To zależy. Będzie się Pan musiał… hmm. Czasem potrzeba, aby ktoś przespał się w kontrolowanych warunkach lub jak zachodzi potrzeba przypomniał sobie czasy dzieciństwa lub ostatecznie spróbował tatara według nowego przepisu.
— To co wy kurwa robicie? — zaintrygował się bezdomny.
— Wszystko i nic.
— Panie, wie Pan co, ja to mam gdzieś, nigdzie nie idę tu mi dobrze, tu mam wolność. Co bym z tego miał?
— Praca trwa miesiąc. Potem pomożemy Panu stanąć na własne nogi.
— Nie, tu mi dobrze. Wiedziałem, że ktoś tu kogoś naśle. Wynocha! — bezdomny się zirytował. Gość natomiast stracił wesoły dotychczas wyraz twarzy, który zamienił się w niepokojącą powagę.
— Cóż, Panie Marku. Myślałem, że przyjmie Pan moją propozycję. Szkoda.
— S… Skąd Ty kurwa wiesz jak mam na imię?! — bezdomny stracił orientację.
— Skąd ja wiem to nie istotne. Bardziej istotne jest to, do czego się przydasz. Chłopcy, idzie z nami. — Gość rzucił słowa jakby w powietrze. Chwilę potem bezdomny leżał nieprzytomny na posadzce altany ze strzałką usypiającą sterczącą z szyi. W tym czasie dwóch ubranych na czarno mężczyzn weszło do środka, zabierając ze sobą bezdomnego. Gość rozejrzał się po altanie, spojrzał na uchylone drzwi i znikającego w ciemnościach bezdomnego. Zerknął na ognisko i podniósł okopcony czarno-brązowy przedmiot. Oderwał kawałek i włożył do ust.
— Niezłe, ale przypalone. — rozkopał ognisko i oddalił się wraz z pozostałymi.
Ciemność. Brak słońca skrywający dziwny, obcy świat. Sam dla siebie nie był obcy. Obcym byli dla niego Ci, którzy rozświetlili ciemność.
Mężczyzna odzyskał przytomność, ale minęła chwila, gdy w pełni wróciła świadomość i zdolności poznawcze. Łazik P-3 leżał nieopodal, przewrócony na bok. Widoczny był z dziwnej, nienaturalnej, trzecioosobowej perspektywy, nieco z góry, niczym w filmie, podobnie jak mężczyzna. Oglądał siebie, uszkodzony pojazd, oraz obserwował zbliżającą się wokół ścianę bladobłękitnego światła. Perspektywa ruszyła i zbliżała się do mężczyzny, jak przybliżająca się kamera. Niebo nagle pokryły gwiazdy.
Obudziłem się na tylnym siedzeniu samochodu, który właśnie zboczył z ładnej asfaltowej drogi, podążając teraz po wiejskiej żwirowej klepance. Niewielka torba z rzeczami osobistymi leżała na podłodze między kanapą a fotelem kierowcy, który nie zauważył mojej pobudki. Telefon musiał wypaść z kieszeni, gdy spałem. Podniosłem go z podłogi i umieściłem z powrotem w miejscu, w którym powinien być, wcześniej sprawdzając godzinę. 5:22. Czyli kimnąłem się z godzinę. Jarek, wysoki brunet, pracujący w Ośrodku Prowizorycznym 066, skupiony był na pustej o tej porze dnia drodze. Ostentacyjnym westchnięciem dałem znak towarzyszowi, że już nie śpię.
— O, jak się spało? Nawet nie zauważyłem, gdy zasnąłeś.
— Gdy zrywają człowieka z łóżka w środku nocy, a ten ma pół godziny potem być w samochodzie, trudno nie zasnąć. Szczególnie przy ogrzewaniu i miękkiej kanapie…
— Zaraz się rozbudzisz, dojeżdżamy na miejsce.
W istocie, byliśmy już niemal u celu. Okolica przez te kilka lat nie zmieniła się zbytnio. Pomijając fakt braku kilku starych domów oraz wcale nie rzucający się w oczy kompleks zabudowań na końcu drogi.
— Składowisko odpadów się skończyło, to co teraz wymyślili? — spytałem.
— Coś z prywatnym przedsiębiorstwem. Akurat w tej okolicy jest mało ludzi, a ci, którzy już są, na słowo "prywatne" reagują splunięciem i wykrzywianiem bezzębnych dziąseł. Czyli mamy święty spokój.
— A, chyba że w ten sposób.
Samochód przejechał przez bramkę po czym skierował się na parking przy czymś, co wyglądało jak część biurowa.
— Tak bez komitetu powitalnego? Mogli chociaż wystawić ciecia co podałby rękę.
— Wiesz… od Twojego ostatniego pobytu tu, wiele się zmieniło.
— Mianowicie?
— A, sam się dowiesz. Dobra, ja idę do siebie, a Ty leć do dyrektora.
Rozstaliśmy się, po czym udałem się we wskazane miejsce. Na dworze było chłodno i pachniało typowym, wczesnym wiejskim porankiem. Budynek przypominał biuro jakiegoś zakładu produkcyjnego. Nie byłem pewien, czy zabiegi konspiracyjne były użyte tak głęboko, czy po prostu Fundacja uwielbia ten minimalistyczny styl. W gabinecie siedział dyrektor Ośrodka, Patryk Skorczewski. Dosyć niski, o urodzie i wąsie pod wielkim nosem odpowiedniej dla kogoś, kto miał w rodzinie meksykanina lub Super Mario. Wymieniliśmy pozdrowienia i zasiedliśmy do masywnego stołu. Jakaś kobieta przyniosła kawę. Idealnie smakowała, spoglądając przy delektowaniu się nią na pobliski las, skryty poranną mgłą. Dawno nie byłem na grzybach…
— Doktorze B, wezwaliśmy Pana tu, ponieważ, nie ukrywajmy, zna się pan na rzeczy. Pokierował pan projekt od niemal początku do samego końca. No właśnie, z tym końcem jest nie do końca tak, jak to w dokumentacji oficjalnej można wyczytać. — mężczyzna miał głęboki, nieco chrobotliwy głos.
— Trudno nie zauważyć, wybudowano tu cały Ośrodek. Może nie jest spory, ale jednak.
— Tak, budowa jego została wyznaczona ze wględu na… ponowną możliwość prowadzenia badań. Pamięta Pan Incydent I-PL-066-2?
— Ten, po którym miano wysadzić składzik?
— Tak. Otóż, nie doszło do rzadnej eksplozji. Od razu po tym, jak Pan wyjechał drugiego dnia po zakończeniu badań, postanowiono poczekać. Zauważyliśmy brak jakichkolwiek oznak wrogości istot z wymiaru, biorąc pod uwagę fakt przebywania ich zaraz pod włazem defensywnym. Chcieliśmy zobaczyć, co się dalej wydaży. Stało się tak, że z dnia na dzień buczenie stawało się coraz cichsze, aż ustało. Około 10 dni po zamknięciu klapy i 4 dni po umilknięciu, otworzyliśmy ją i wysłaliśmy klasę D na rozeznanie. Pracownik wrócił, cały i zdrowy. Wysłaliśmy agentów, którzy zgłosili brak zagrożenia. Czy Pan mnie nie słucha? — Skorczewski zauważył mók wzrok skupiony na orchidei stojącej na parapecie
— Nie, skądże. Po prostu układam sobie w głowie fakt, że dopiero teraz dowiaduję się o tak istotnych rzeczach. Dlaczego nikt mnie nie raczył poinformować?
— Był Pan zajęty. — Skorczewski wzruszył ramionami.
— Co? Dobra, ale co z… Cholera, czy w tej organizacji nawet dowodzący personel traktuje się z marginesem? Przecież sam rozgryzałem ten wymiar, czy Bóg wie co to jest, wystarczył jeden telefon i jestem. Nie byłem aż tak zajęty!
Skorczewski jedynie ponownie wzruszył ramionami.
— I co ja ci poradzę, chłopie… — powiedział, jakby do siebie.
— Mniejsza, co dalej? — przerwałem chwile dziwnej ciszy.
— Brak zagrożenia okazał się faktem, znaczy zastaliśmy plac taki, jakim go opuściliśmy. Po widmach nie było nawet śladu.
— Nazwaliście światła widmami?
— Nieoficjalnie. Nie wiemy, czym są, czego chcą, skąd pochodza dokładnie. Aczkolwiek udało nam się poznać trochę ich… wygląd. Na jego podstawie wyciągamy dalsze wnioski. Tu może Pan sobie zerknąć. — podał mi czarno-białe zdjęcie, chyba z jakiejś kamery odległościowej.
Zdjęcie nie było wyraźne, ale niektóre szczegóły były widoczne. Na zdjęciu widać było zarysy pięciu podłóżnych sylwetek, emitujących silną poświatę, nakładającą się na siebie wzajemnie i dając efekt łuny. Wszystkie sylwetki miały niemal identyczne głowy, podłużne, nie podobne do ludzkich. Miałem pierwszy raz okazje zobaczyć to, co widział świętej pamięci D-6619. Podłużne, wychudzone twarze, z wielkimi pustymi oczami. Wyglądali nieco jak hollywoodzkie wyobrażenia kosmitów. Wydawali się stać w szeregu, patrzeć przed siebie, jak żołnierze podczas musztry. Było w nich coś tajemniczego, nieco strasznego. Usłyszałem jak krew płynie w mojej głowie. Spoglądałem prosto w oczy jednej z tych istot. Mimowolnie, jak gdyby nie moja, przeleciała mi przez głowę myśl. One były piękne. Z transu wybudził mnie Skorczewski.
— Ej, znowu rozmyślasz nad niesłusznością rozkazów dowództwa?
— Ja, co? Nie… kurcze. Gdzie
Rozdział III
Obudziłem się wcześniej od Bartka. W przeciwieństwie do niego, nie potrafiłem porządnie się wyspać. Prowizoryczne łóżko z gąbki jest wygodne, owszem, ale grająca bez przerwy muzyka na pewno nie pomaga. Wyjrzałem przez małe okienko obserwacyjne. Na dole dwa futrzaki i siedmiu chudzielców nie robiło nic szczególnego. Postanowiłem wyjść do "toalety". Uprzedziłem towarzysza o moim wyjściu, który przez półsen dał do zrozumienia, że przyjął informację. W mniej więcej połowie drogi na dół zauważyłem chudzielca siedzącego w środku dość ciasnego przejścia, które było równocześnie najszybszą drogą na dół. Co ciekawe, osobnik ten nie ruszał się. Gdy podszedłem bliżej, zauważyłem, że jego prawa ręka w jakiś sposób zaplątała się o siatkę bezpieczeństwa. On zaś nieustannie wpatrywał się w nią, jedynie na chwilę zerkając na mnie z pode łba. Nie wiem dlaczego, ale po prostu pomogłem mu się wydostać. Chudzielec nawet nie spojrzał na dłoń i poczłapał dalej na pełnej wyjebce, poruszając się na czworakach. W sumie jak ja. Gdy byłem już przy "schodkach" (w zasadzie platformach ułożonych naprzemiennie, aby można było poruszać się pionowo pomiędzy nimi), poczułem uścisk na kostce. Uścisk czyjejś dłoni. Myślałem, że to Bartek coś ode mnie chciał i poszedł za mną. Gdy się odwróciłem, ujrzałem tego samego chudzielca, patrzącego prosto na mnie tym ich obojętnym wzrokiem. Zareagowałem odruchowo, wyrywając się z dosyć lekkiego, jakby niezdecydowanego uścisku, jednocześnie popychając lekko chudzielca. Nie wiem, jakim cudem, ale siatka, na którą upadł, pękła a on sam spadł bodajże z dobrych ponad 10 metrów, prosto na budowę z klocków stworzoną przez czerwonego hipopotama (zaskakująco dużo hipopotamów w tym miejscu). Ten nie powiedział nawet słowa, tylko stanął jak słup, po czym odwrócił się mechanicznie prosto w stronę innego, najbliższego chudzielca, złapał go za nogi i przyciągnął do przypadkowego dewastatora klockowych budynków. Hipopotam podniósł trzymanego chudzielca, zakręcił nim kilka młynków, po czym zaczął z całej siły jebać w leżącego nieszczęśnika jak maczugą. Trwało to dobre 2 minuty, po których hipopotam wykonał kilka następnych młynków swą doborową bronią, po czym rzucił dzierżonym chudzielcem prosto w ścianę nad basenem z kulkami. Chudzielec wpadł do środka, a pobity nie ruszał się już zupełnie. Wszystkie inne stwory w pokoju zachowywały się, jakby incydent nie miał miejsca. Ja natomiast postanowiłem załatwić się w innym miejscu. Potem, gdyż z tego widowiska od razu odechciało mi się potrzeby. Natychmiast wróciłem do szałasu. Bartek już nie spał, siedział przy oknie.
— Też to widziałeś? — spytałem.
— Tak. Wiem, że futrzaki są agresywne, ale takiego czegoś w życiu nie widziałem. Może raz, w zepsutej strefie. — odparł.
— Gdzie?
— Myślałem, że wiecie. Raz tam byłem, a zawędrowałem przypadkiem. Wszystko jest tam brzydsze, bardziej podarte, zepsute. Gąbki są podarte, metal zardzewiały, tynk uszkodzony. Futrzaki wyglądają dziwnie, niektórym brakowało kończyn… głów… najbardziej niepokoiła mnie cecha co poniektórych… nie miały twarzy, tylko wielkie, całe czarne skośne oczy… Wszystkie są agresywniejsze w stosunku do chudzielców. Rzucają nimi, biją je. Jak sobie wyobrażam, że wszystkie są gdzieś tam… uch. Zmywajmy się stąd, spakowałem nasze rzeczy.
— Jak sytuacja na dole?
— Uspokoiła się. Ten pobity dalej nie wstał. W kulkach pływa jakiś inny, po poprzednim ani śladu.
— Zabił ich?
— Nie… ich nie da się zabić. Z resztą, potem Ci opowiem.
— No dobrze. — odpowiedziałem z lekkim niedosytem.
Zeszliśmy na dół. Bartek coś jeszcze robił z pakunkami. Pierwsze, co zrobiłem, to podszedłem do spranego przez hipopotama chudzielca. Nieszczęśnik w dalszym ciągu się nie ruszał. Miał zamknięte oczy, lecz na jego twarzy nie było żadnych emocji. Tak jakby nic nie robił sobie z porządnego wpierdolu. Nagle coś pociągnęło mnie za kark.
— Hej, hej hej! Nie dotykaj tego! Nie ładnie tak przeszkadzać w drzemce, kolego! — odezwał się czerwony hipopotam, ten sam, który przed chwilą dał pokaz umiejętności bojowych.
— Przecież Ty go zabiłeś, nazywasz to drzemką?
— Jesteś gorzki jak stokrotki, weź to ciacho, bierz je śmiało! — zupełnie oderwana od tematu propozycja wręczenia mi ciastka zbiła mnie z tropu. Zerknąłem jeszcze raz na leżącego. Ale go już tam nie było.
— Co do chuja? — powiedziałem na głos, gdy ujrzałem jeszcze przed chwilą nieżywego chudzielca, jak grał na cymbałkach. Na pierdolonych cymbałkach. Pobiegłem do Bartka, który już na mnie czekał.
— Coś taki zrezygnowany? — spytał.
— Chudzielec, którego sprał hipopotam, właśnie w najlepsze ćwiczy na wirtuoza cymbałek.
— Nie dziwi mnie to. Jak mówiłem, Ci kolesie są nieśmiertelni. Chyba. Kiedyś, w sumie gdy byłem tu drugi tydzień, wpadłem na zaiste genialny pomysł użycia chudzielców jako źródła białka. Nie patrz tak! Gdy ogłuszyłem jednego, zabrałem się do cięcia. Ale nie uwierzysz, co się stało. Rany natychmiast sklepiały się po przecięciu ich ostrzem. Chudzielec po chwili odwrócił się, spojrzał na mnie i poszedł sobie jakby nigdy nic. Dlatego ich też wolę unikać. Niby tylko siedzą i się bawią, ale coś z nimi jest na rzeczy.
— W sumie może to z tego powodu, że muszą się nieustannie bawić…
— Wolałbym o nich zapomnieć na zawsze. Bierz to. — podał mi mój plecak, porządnie wypchany ekwipunkiem.
Bartek spojrzał na swój szałas, po czym obydwaj udaliśmy się w kierunku, do którego prowadził nas nabazgrany kredą na ścianie krzyżyk.
