Biuro (sandbox) Dr_Blackpeace

Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52

Na zawsze pozostanie w naszej pamięci

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rura_Crookesa

https://en.wikipedia.org/wiki/Cockcroft%E2%80%93Walton_generator

https://www.flickr.com/photos/esparta/4111703709/ — przyda się

https://fr.rabarbar.org/wiki/Automate_m%C3%A9canique#/media/File:Complimentarius-face_Bremen-16th_century.jpg

https://search.creativecommons.org/photos/2ef7d3e8-2d1c-439c-b0f8-97fcf201a485

https://www.flickr.com/photos/34938397@N08/3423911009 garaż
https://pxhere.com/en/photo/1200364 cień
▲
▼
◀
▶

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-187

Klasa podmiotu:

Poziom zagrożenia: Pomarańczowy ●

Specjalne Czynności Przechowawcze:

Opis:

SCP-PL-187 wydaje się być nieokreślonym bytem bądź samodzielnym zjawiskiem oddziałującym na określoną przestrzeń. Anomalia posiada zdolność fizycznej absorbcji światła niezależnie od jego natężenia. Energia dostarczana wydaje się być całkowicie pochłaniana oraz wbrew zasadzie zachowania energii nie oddawana w żaden stwierdzony pomiarami sposób.

SCP-PL-187 nieustannie pozostaje w obrębie swojej przechowalni. Ze względu na oddziaływanie anomalii jakiekolwiek rozświetlenie pomieszczenia jest niemożliwe. Silne reflektory metalohalogenkowe, początkowo zainstalowane w przechowalni, zostały z niej usunięte ze względu na brak wpływu na anomalię. Źródła światła są doskonale widoczne jedynie wówczas znalezienia się w bezpośrednim kontakcie z obserwatorem, ich widoczność maleje gwałtownie wraz z odległością i przestaje być stwierdzana po osiągnięciu około metra.

Oprócz właściwości pochłaniania światła, nie stwierdzono żadnych innych fizycznych śladów egzystencji SCP-PL-187 — analizy wykazują brak istnienia obcych ciał i substancji chemicznych wewnątrz przechowalni.

Przebywanie w pomieszczeniu zajętym przez SCP-PL-187 powoduje szereg różnych zjawisk, do których należą m.in:

Obserwacja świetlistych smug i kształtów, określanych przez część personelu jako ''meduzopodobne'';¹
Pojedyncze trzaski dochodzące z nieznanego, odległego źródła;
Dźwięk określany jako woda kapiąca w głębi jaskini;
Odległe podmuchy wiatru;
Odgłosy charakterystyczne dla zmiany temperatury w grzejnikach żeliwnych;
Szelest przypominający powolne, okazjonalne przesuwanie ciężkiego przedmiotu po żwirze;

Należy zaobserwować, że pomieszczenie przechowawcze w żaden sposób nie umożliwia samoistnego wytwarzania wymienionych zjawisk, podobnie jak podczas konfrontacji oprócz badanej osoby wewnątrz przechowalni nie znajduje się nikt inny.

Osoby znajdujące się wewnątrz pomieszczenia skarżą się często na dyskomfort związany z niemożnością nawiązania kontaktu wzrokowego z dowolnym obiektem, nierzadko pogłębiony po odkryciu braku skuteczności posiadanych źródeł światła. Obserwuje się występowanie u podmiotów badanych oznak niepokoju wywołanych wrażeniem znajdywania się nieokreślonego bytu za ich plecami.

Anomalne zjawiska związane z SCP-PL-187 szczególnie nasilają się w nocy, gdy personel znajdujący się poza przechowalnią, a przebywający w jej bezpośrednim otoczeniu zgłasza, jako by da się odczuć niewyraźne, chłodne powiewy dochodzące z drzwi wejściowych pomieszczenia oraz dźwięki przypominające powolny chód wewnątrz przechowalni, mimo iż nikt aktualnie nie znajduje się wewnątrz. Standardowe zjawiska charakterystyczne dla bytu są nasilone na swojej częstotliwości występowania, stając się bardziej uciążliwymi i wpływającymi na samopoczucie psychiczne badanego wewnątrz pomieszczenia.

Osoby przebywające wewnątrz SCP-PL-187 z niewyjaśnionej przyczyny są niezdolne do zaśnięcia. Badania EEG wykazały niezrozumiały brak możliwości przejścia mózgu w fazę NREM, nawet podczas sztucznych metod jego wywołania. Osoby próbujące zasnąć wewnątrz przechowalni skarżą się na uciążliwe uczucie bycia obserwowanym oraz zjawisko towarzyszące zamknięciu oczu, polegające na wrażeniu, iż nieokreślony byt/osoba stoi bezpośrednio obok badanego. Brak zdolności do zaśnięcia zanika krótko po opuszczeniu przechowalni.

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-198

Klasa podmiotu: Bezpieczne

Specjalne Czynności Przechowawcze:

Opis: SCP-PL-198-1 to masywne wrota wykonane z odlewanego staliwa, o kształcie koła o średnicy 5 metrów [m], znajdujące się w opuszczonym kompleksie bunkrów w [ZMIENIONO]> Funkcjonalność wrót realizowana jest za pośrednictwem systemu mechanicznego umożliwiającego poruszanie się ich głównej części ma szynach umożliwiając otwieranie i zamykanie przejścia. Same wrota są wyposażone w skomplikowany mechanizm odgrywający funkcję blokady uniemożliwiającej otwarcia przejścia bez użycia klucza. Z racji jego wyraźnego zaginięcia technicy Fundacji poprzez dokonanie dogłębnych badań wrót zdołali odtworzyć klucz, którego podstawą jest odpowiednio wyprofilowany walec o średnicy 10 centymetrów [cm].

Wrota stanowiąc przejście międzywymiarowe typu II umożliwiają przejście do SCP-PL-198-2 będącego egzowymiarem. Wymiarowi nadano desygnację Delta-Kappa 08.

Delta-Kappa 08 jest najwyraźniej światem alternatywnym, w którym z nieznanej przyczyny doszło do zakończenia egzystencji człowieka w okresie odpowiadającym naszym czasom obecnym — widoczna jest m.in zaawansowana degradacja infrastruktury spowodowana czynnikami naturalnymi.

Przejście do naszej rzeczywistości znajduje się na poziomie podziemnym parkingu piętrowego przynależącego niegdyś do kompleksu pełniącego funkcję galerii handlowej.

Najbardziej charakterystyczną cechą Delta-Kappa 08 jest występowanie specyficznych obiektów desygnowanych jako SCP-PL-198-3 będącymi swego rodzaju trójwymiarowymi sylwetkami ludzkimi naturalnych rozmiarów i proporcji. Obiekty są niematerialne, jednak w niewielkim stopniu blokują przepływ promieni świetlnych powodując wrażenie przezroczystości, posiadają barwę jasnobrązową. 198-3 znajdowane są niemal w każdym miejscu eksplorowanym przez Fundację, pozycje w jakich znajdują się sylwetki wydają sję przedstawiać wykonywanie zwykłych, naturalnych czynności jak chód, spożywanie posiłków czy rozmowa. Wiele obiektów znajdowane jest w nienaturalnych miejscach, lewitując nad powierzchnią dróg czy też nad gruzowiskami zawalonych budowli.

Dotychczas nie znaleziono żadnych śladów masowej ewakuacji, paniki ani też oznak działań rabunkowych, czegokolwiek co mogłoby świadczyć o reakcji na zagrożenie. Personel eksplorujący wymiar dociera do takich znalezisk jak zepsute pozostałości jedzenia na talerzach, znajdujące się przed 198-3 w pozycji siedzącej, czy też inne świadectwa potwierdzające tezę o nagłym, niemal natychmiastowym zniknięciu wszystkich ludzi. W chwili obecnej nie potwierdzono odkrycia żadnych ludzkich zwłok ani osób żywych. Flora i fauna wydają się pozostawać bez zmian.

Dnia [ZMIENIONO] oficjalnie stwierdzono, iż obiekty SCP-PL-198-3 to ludzie, którzy w niewiadomy sposób znikli pozostawiając po sobie trójwymiarowe sylwetki. Sugerując się odnalezionymi kalendarzami jako datę tego wydarzenia ustalono 10 czerwca 2019 roku. Fundacja w dalszym ciągu prowadzi badania i eksploracje mające na celu dostarczyć kolejnych informacji na temat wymiaru.

SCP-PL-144 ''Ora pro nobis Dei

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-144

Klasa podmiotu:

Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-144 znajduje się w swoim pierwotnym miejscu odnalezienia, które stanowi naturalna grota skalna. Strop wraz ze ścianami groty zostały wzmocnione systemem podpór celem zapobiegnięcia odpadania fragmentów materiału skalnego mogącymi stanowić zagrożenie dla personelu i wnoszonego sprzętu.

Grota w której znajduje się obiekt została uznana za oficjalną przechowalnię SCP-PL-144, jednakże sama stanowi obiekt o właściwościach anormalnych. Zjawiska nadnaturalne występujące wewnątrz przechowalni nie stanową zagrożenia, jednakże mogą powodować dezorientację personelu oraz wywoływać ewentualne utrudnienia w przeprowadzaniu czynności badawczych i technicznych.

Przechowalnia musi być stale monitorowana oraz oświetlana przez lampy o mocy wynoszącej przynajmniej 9 kilowatów [kW]. System wentylacji odpowiada za wyrównywanie różnicy ciśnień między przechowalnią a strefą poza nią. Osoby wchodzące do przechowalni muszą zostać wyposażone w urządzenia umożliwiające porozumiewanie się na odległość zarówno pomiędzy sobą jak i centralą kierowniczą.

W trakcie aktywacji obiektu wewnątrz przechowalni nie może znajdować się żadna osoba, chyba że zostanie wyposażona w osprzęt całkowicie blokujący odbiór dźwięków. Wyjątek stanowi członek personelu o identyfikatorze D-T144 który jest jednocześnie przeszkolonym operatorem obiektu.

Miejsce odnalezienia SCP-PL-144 zostało przebadane i zagospodarowane przez Fundację jako Prowizoryczna Strefa-144, stanowiąca jedyną placówkę upoważnioną do przeprowadzania eksperymentów z udziałem obiektu, które muszą być zatwierdzone przez dwóch pracowników, zatrudnionych na stanowiskach Dyrektora Strefy-144 oraz Głównemu Kierownikowi Badań nad podmiotem SCP-PL-144. Osoby wyznaczone do wskazywania kolejnych celów eksperymentów należą do wydziału naukowego Strefy-144 i są bezpośrednio związani z wszelkimi działaniami dotyczącymi obiektu. Oprócz wymienionych osób nikt inny nie jest upoważniony do wnoszenia oraz zatwierdzania eksperymentów.

Opis: Obiekt 144 to w pełni funkcjonalny, wysoce zaawansowany aerofon piszczałkowy.

Instrument posiada łącznie ponad 34 tysiące srebrnych piszczałek różnej wielkości. Możliwa do wytworzenia ilość głosów szacowana jest na ~330; częstotliwości emitowanych dźwięków mogą wykroczyć poza wartości odbierane przez ludzkie narządy słuchu. Odpowiednie dostosowanie i połączenie konkretnych brzmień pozwala wytworzyć dźwięki niemal identyczne do głosu ludzkiego, określane jako ''mruczenie'' lub ''nucenie''. Na chwilę obecną zdołano wytworzyć pojedynczy ton o wartości dokładnie 167,911 decybeli [dB], aczkolwiek możliwości akustyczne obiektu mogą być znacznie wyższe. Wartości wysokie wydają się nie wpływać w nawet minimalnym stopniu na zdrowie operatora, nie zgłaszany jest również dyskomfort. Niektóre wyższe dźwięki ulegają zniekształceniu, brzmieniem porównywalnym do mechanicznego ryku. Warto zauważyć, iż moc fal akustycznych powstających przy aktywności instrumentu, powinny zaburzać strukturę groty doprowadzając, do jej osłabienia i zawalenia stropu. Z nieznanych przyczyn do tego zjawiska nie dochodzi.

Stół gry posiada 8 manuałów, wykonanych z kości słoniowej i obsydianu, liczne klawisze pedałowe oraz nożne przyciski kombinacji. Obok stołu umieszczona jest masywna, solidna korba. Zakręcenie nią dokładnie 9 razy jest wymagane, aby móc skorzystać z instrumentu, co potwierdza, iż służy ona do rozruchu znajdujących się wewnątrz mechanizmów. Podczas ruchu korby słyszane są dźwięki uruchamianych mechanizmów. Obiekt wymaga ponownego rozruchu dokładnie 70 minut po uprzednim. Należy zauważyć, iż nawet ekstremalna eksploatacja instrumentu nie wpływa na podany czas. Poważnym faktem jest brak racjonalnej możliwości praktycznego działania instrumentu. Biorąc pod uwagę miejsce osadzenia obiektu, trudnym zadaniem byłoby dostarczenie odpowiednich ilości powietrza mogących być przepompowanymi do piszczałek. Nie wiadome jest, z jakiego miejsca i w jaki sposób obiekt pobiera wymagane do swego działania powietrze. Mimo to, sprawność obiektu jest doskonała. Należy zauważyć, że długotrwałe użytkowanie instrumentu powoduje nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrz groty, gdy ta jest zamknięta hermetycznie. Z obawy o możliwość uszkodzenia obiektu, nie zezwala się na wykonywanie eksperymentów związanych ze skrajnym wzrostem ciśnienia w jaskini. Niewiadoma związana z pobieraniem powietrza przez instrument uznana jest za anomalię.

Głównym materiałem budulcowym SCP-PL-144 jest drewno koloru szaro-popielatego z nieregularnymi przebarwieniami koloru écru. Trwają badania mające określić pochodzenie materiału. Próbki pobrane z różnych części instrumentu wskazują na wiek ponad 3000 lat. Każda z próbek ma identyczną budowę kwasu deoksyrybonukleinowego, jak gdyby cała konstrukcja została wzniesiona z jednego, konkretnego osobnika gatunku. Niektóre łańcuchy białkowe tworzą struktury podobne, lecz tylko w niewielkim stopniu, do pospolitych gatunków figowców, drzew oliwnych oraz sandałowców. Twardość drewna oszacowano na 9,3 punktów w skali Mohsa, jest niepalne, nie reaguje z kwasami i zasadami; wraz z głębokością odwiertu, współczynnik twardości rośnie gwałtownie, osiągając wartości sprawiające, iż materiał jest niemożliwy do uszkodzenia środkami jakimi dysponuje Fundacja (patrz Test Obciążeniowy SPD-263).

Prospekt organowy zawiera nieznaczną część wszystkich piszczałek. Jest bogato zdobiony dekoracjami snycerskimi i polichromicznymi, wykonanymi z niezwykłą precyzją, porównywalną do cięcia laserowego. Styl architektoniczny prospektu jest niepodobny do jakiegokolwiek znanego. Jest oryginalny, wysoce estetyczny, zawiera głównie motywy geometryczne. Symetrycznie względem siebie, w wyższych częściach prospektu umieszczone są dekoracyjne figury o wysokości od 150 do 210 centymetrów [cm], w liczbie 72, przedstawiające humanoidalne wyobrażenia wszelkich "istot wyższych" występujących w religiach abrahamowych. Interesującym elementem jest ubiór niektórych postaci, przypominający współczesne skafandry kosmiczne lub kombinezony bojowe (patrz Dodatek 144-S). Rzeźby są formami ruchomymi, posiadającymi poruszające się stawy oraz elementy pozwalające na poruszanie tułowiem, głową oraz ustami. Ruchy są wykonywane podczas aktywnego korzystania z obiektu, ich płynność nierzadko wywoływała złudne przekonanie o przebywaniu rzeczywistych osób na konstrukcji prospektu. Warto odnotować zadziwiającą jakość wykonania rzeźb, poszczególne elementy ubioru oraz owłosienie wydają się nakładać na ciało, godnym uwagi jest również nadzwyczajna jakość szczegółów anatomicznych.

Ława naprzeciwko stołu gry jest połączona z mechanizmem sterowniczym figur, siedzisko pełni funkcję płyty naciskowej. Uruchomienie jej powoduje równoczesną aktywację specjalnego mechanizmu, którego działania skutkiem jest zwrócenie wszystkich głów rzeźb w stronę organisty. Aktywność obiektu aktywuje inne mechanizmy, funkcjami nakładającymi się na poprzedni i czasowo blokujące efekt aktywowany przez płytę naciskową. Rzeźby wykonują wówczas poruszenia, natomiast po zakończeniu gry powracają do pozycji wyprostowanej oraz odblokowywany jest mechanizm odpowiadający za kierowanie głów na ławę. Po zwolnieniu nacisku rzeźby powracają do całkowicie pierwotnego stanu.

Instrument jest umieszczony wewnątrz groty o stropie na głębokości ~58 metrów [m] p.p. gleby; pozostałe wymiary: ~97 metrów [m] wysokości, ~40 metrów [m] długości i ~50 metrów [m] szerokości. Opisane wartości są pobieżne. Obiekt zajmuje cały fragment jaskini w pozycji 40 stopni względem osi północ-południe; doskonałe dopasowanie szafy organowej wydaje się ściśle przylegać do naturalnych elementów skały. Obecnie nie znane są dokładne wymiary obiektu, tj. całkowite rozmiary szafy organowej za prospektem. Z powodów konstrukcyjnych oraz dogodnych warunków związanych z umiejscowieniem obiektu, grota z konstrukcją została przystosowana i ustanowiona jako przechowalnia SCP-PL-144 (patrz Specjalne Czynności Przechowawcze; Opis Techniczny Przechowalni).

Lokacja umiejscowienia SCP-PL-144 wykazuje nadnaturalne właściwości, których źródło spekuluje się między emisją przez sam obiekt lub anomalią własną groty.

Pierwszą występującą anomalią są nietypowe zjawiska związane ze światłem. Wnętrze groty pochłania ~80% całkowitej skuteczności świetlnej źródeł oświetlenia, niezależnie od ich mocy. Z tego powodu, przechowalnia oświetlona jest reflektorami bardzo dużej mocy, których skuteczność pozwala jedynie na osiągnięcie najwyższego natężenia oświetlenia rzędu 41 luksów [lx]. Wyłączenie oświetlenia wbrew oczekiwaniom nie powoduje całkowitej ciemności. Grota staje się równomiernie oświetlona, pozwalając na niewyraźne dostrzeżenie konturów obiektów. Zjawisko to jest porównywalne do niezwykle słabej poświaty, zauważalna jest szara barwa, lecz urządzenia pomiarowe nie rejestrują żadnej wartości.

Drugą istniejącą anomalią jest utrudnione rozprzestrzenianie fali dźwiękowej. Z nieznanych przyczyn, wszelkie źródła akustyczne, pomimo poprawnego działania, są wyciszone o ~90% wartości oczekiwanej natężenia dźwięku. Właściwość ta uniemożliwia skuteczne porozumiewanie się, przez co personel przebywający w przechowalni musi posiadać odpowiednio skonstruowane zestawy elektroakustyczne. Osłabienie fali dźwiękowej wydaje się nie mieć racjonalnego podłoża fizycznego; "efekt wygłuszenia" nie dotyczy samego SCP-PL-144.

Oprócz wymienionych poniżej zjawisk, z przechowalnią SCP-PL-144 związane są także inne, nieregularne w tym przypadku, manifestacje anomalnych zdarzeń. Dotychczasowo, potwierdzono samoczynne wygrywanie krótkich, pojedynczych tonów, podczas gdy nikt w danej chwili nie korzysta z obiektu, warto odnotować iż zjawisko to zachodzi mimo braku uprzedniego rozruchu. Miejsce ma także nagłe, niezwiązane ze stanem technicznym układu oświetlenia, samoczynne wyłączenie lamp reflektorów, nawet, gdy podane jest napięcie. Często zaciemnieniu towarzyszy obserwacja niezidentyfikowanej istoty humanoidalnej o symetrycznych kształtach i najprawdopodobniej ciemnej barwie, która w pozycji wyprostowanej siedzi na ławie naprzeciw stołu gry. Postać jest najwyraźniej bytem niematerialnym, gdyż nie podlega uruchomieniu płyta naciskowa i powiązane z nią mechanizmy. Oświetlenie zawsze powraca samoczynnie średnio po 6 sekundach [s], a wraz z nim znika owa postać. Ponowne, sterowane wyłączenie światła nie powoduje manifestacji bytu.

Trzecim, pomniejszym zjawiskiem anormalnym, jest szczególna halucynacja słuchowa, występująca u każdej osoby, która stanie bezpośrednio przed SCP-PL-144, a następnie zacznie wpatrywać się w obiekt, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Zgłaszane jest słyszenie bardzo cichej, ledwo słyszalnej muzyki organowej, w stosunkowo wolnym tempie i rytmie określanym jako ''urzekający''.

Najbardziej intrygującym zjawiskiem o nierozpoznanym dotychczas źródle, są powtarzające się, ciche odgłosy powolnych kroków wydobywające się w losowych miejscach z wnętrza szafy organowej.

Muzyka tworzona za pośrednictwem SCP-PL-144 wywołuje silne zagrożenie poznawcze. Każda po usłyszeniu owej muzyki, zaprzestanie wszelakich czynności dotychczas wykonywanych, po czym przybierze pozycję wyprostowaną, i pozostanie w tej pozycji do czasu, aż nie zostanie zabrana z pod obszaru objętego anormalnymi falami dźwiękowymi, lub sama emisja dźwięków nie zostanie przerwana. Efekt odmienny zauważa się u zwierząt zdolnych do odbierania dźwięków — obserwowane są zachowania wskazujące na silny stres, niepokój, akcja serca jest przyspieszona.

Metodą bezpieczną odsłuchiwania anormalnej muzyki jest jej zapisanie na nośniku cyfrowym lub analogowym, a następnie odtworzenie na odpowiednim urządzeniu. Wartym odnotowania jest występowanie zachowań lękowych u osób ze stwierdzonymi zaburzeniami psychicznymi.

(Rewizja z dnia 20.09.2019)

Do dnia 17 września 2019 roku nieznana była główna anomalia obiektu SCP-PL-144. Zespół naukowców powołanych do badań i obserwacji nienaturalnie zwiększonego czynnika klęsk żywiołowych i humanitarnych w ostatnich trzech kwartałach powiązał występowanie negatywnych wydarzeń z testowymi aktywacjami instrumentu.

Wynikiem powyższych, odkryto, iż SCP-PL-144 posiada anomalną właściwość wpływania na procesy geotektoniczne, klimat oraz wiązane z nim lokalne wydarzenia pogodowe. Zaobserwowano również wpływ na relacje międzyludzkie o charakterze negatywnym, wywołujące lokalne spory kulturowe, religijne bądź ekonomiczne mogące łatwo przeobrazić się w konflikty o znacznie szerszym terytorium oddziaływania.

Odwołując się do powyższych, ''ingerencje'' SCP-PL-144 w świat obecny są zawsze negatywne. Obiekt zdaje się celować w jak największą liczbę ofiar, zarówno w ludziach, jak i zwierzętach na obszarach dotkniętych kataklizmem, dodatkowo wywołując poważne straty materialne i infrastrukturalne.

Badając kolejne przeprowadzone w przeszłości eksperymenty oraz wydarzenia mające po nich miejsce, zauważono, iż na charakter strat wpływa czynnik związany bezpośrednio z tematyką utworu. Przeprowadzone za zgodą kolejne 2 eksperymenty pozwoliły ustalić, jako by największą siłę destrukcyjną posiadają utwory o charakterze religijnym, głównie chrześcijańskim. Wszelkiego rodzaju hymny, psalmy oraz inne pieśni dziękczynne osiągają ''najlepszy'' efekt destrukcyjny późniejszych wydarzeń. Utwory o tematyce antychrześcijańskiej powodują znaczne zaburzenia płynności wydobywanych dźwięków z instrumentu podczas ich odgrywania, a wydarzenia mające po nich miejsce są równie niszczycielskie, jak pozostałe, lecz zauważanie bardziej gwałtowne i jak zostało określone, rozproszone, tj. zamiast skupiać się na jednym miejscu na kuli ziemskiej, przypadkowe lokacje z bliższej lub dalszej odległości od epicentrum doświadczają podobnego kataklizmu, nie powodującego znacznej liczby ofiar w stosunku do kataklizmu głównego.

Dalsze użytkowanie SCP-PL-144 zostało uznane za wysoce nieetyczne i szkodzące życiu na planecie. Wszelkie następne eksperymenty z udziałem obiektu podlegają wysoce rygorystycznemu procesowi zatwierdzenia. SCP-PL-144 został oznaczony jako obiekt o potencjalnym wywołaniu jednego ze scenariuszy końca świata klasy K (najbardziej prawdopodobny na daną chwilę scenariusz posiada oznaczenie XK)

(Rewizja z dnia 21.12.2019)

Od momentu ostatniego zrewidowania Specjalnych Wymagań Testowych, zatwierdzono i przeprowadzono 2 eksperymenty, celem dokładniejszego wyznaczenia i zrozumienia oddziaływania SCP-PL-144. Ustalono, iż każda katastrofa ma miejsce w przeciągu 6-7 dni od zakończenia eksperymentu, co wywnioskowano także z wcześniejszych badań i obserwacji zachowania obiektu. Zdecydowano także, iż siły Fundacji będą podejmowały działania incognito na terenach objętych katastrofami wywołanymi przez SCP-PL-144, celem m.in. pomocy miejscowej ludności.

(Rewizja z dnia 11.08.2020)

Po niemalże rocznym zaprzestaniu użytkowania SCP-PL-144, współczynnik negatywnych wydarzeń na planecie znacznie zmalał. Zatwierdzono eksperyment, w którym utwór został przepisany w taki sposób, aby wymagało to użycia większej ilości komponentów stołu do gry w jednakowym czasie, jednocześnie zwiększając tym wymaganą moc instrumentu.

Wbrew oczekiwaniom, nawet po upływie 14 dni od zakończenia eksperymentu, nie zarejestrowano żadnego negatywnego zjawiska. Posterunki obserwacyjne oraz agentura fundacyjna nie zgłosiła niepokojących zmian nastrojów na arenie międzynarodowej, ani w rządach pojedynczych państw, jak również pomiędzy ludnością pojedynczych krajów i kultur. Stan rzeczy pozostaje niewiadomy, a sam w sobie został uznany za zaskakujący. Postanowiono zwiększyć czujność oraz zaprzestać jakichkolwiek dalszych eksperymentów z udziałem SCP-PL-144.

Ostatnim użytym przez personel utworem był hymn ''Nearer My God To Thee''.

Okoliczności odkrycia SCP-PL-144

SCP-PL-144 został pozyskany przez Zespół Alfa-11 dnia 1.05.2018 roku, w ramach standardowych procedur wczesnego przechwytywania ciał pozaziemskich. W godzinach porannych (pierwsza zarejestrowana aktywność 6:10 — 6:13 GMT+1), w okolicach miejscowości {NO KURWA JAKICH} został zauważony niewielkich rozmiarów meteor, który nie uległ zniszczeniu w atmosferze i znalazł na kursie kolizyjnym z Ziemią. Pomimo oczekiwań, nie nastąpiło żadne zjawisko skojarzone z uderzeniem ciała w powierzchnię planety. Wysłany na miejsce Alfa-11 rozpoczął rozpoznanie terenu, nie znajdując żadnych śladów eksplozji ani działania ekstremalnych temperatury. W przestrzeni publicznej, w ramach procedury przykrywkowej, ukazany został 4 centymetrowy [cm] chondryt, oficjalnie znaleziony na miejscu upadku meteorytu.

Danego dnia, w godzinach wieczornych, jeden z członków personelu zespołu badawczego zaproponował zbadanie okolicy pobliskiego głazu narzutowego, nie argumentując swojej idei. O godzinie 21:47 znaleziono niewielką grotę i chuj wszystko strzelił

Minęło wiele pokoleń od tego, gdy Pan nawiedził ostatnio swe dzieci na Ziemi. Przybywszy, ujrzał, iż stado stało się wilkiem samo dla siebie. Dzieci Pana porzuciły wiarę i dziękczynność za otrzymane dary, działając wbrew jego woli, i nadużywawszy tych darów, stworzyły martwe, lecz żywe, byty na podobieństwo pokrak piekielnych. Tak oto Pan zasmucił się wielce. Stwierdziwszy, iż należy dokonać ostatecznego rozrżądu nad Stadem, powołaj jednego z najbliższych sobie sług, imieniem tak wszechmocnym, iż wypala języki tych, którzy je mówią, oczy tych, którzy je czytają, uszy tych, którzy je słyszą. Sługa Pana zstąpił na Ziemię, i wedle rozkazu, oczekiwał w ukryciu, aż Stado odnajdzie go, i sprawi, że Sługa będzie śpiewał na chwałę Pana. A Śpiew będzie słyszalny aż w Królestwie. Oto Pan, słysząc Śpiew na swą chwałę, pocznie usuwać wilki, jakimi stało się Jego Stado, aby stworzyć miejsce nowemu, które będzie trwało wiecznie, gdyż Pan nie popełni błędu, jaki popełnił przy wilkach. A gdy Ziemia będzie bliska Oczyszczenia, Sługa wyda ostatni śpiew, i rozpocznie się Wstąpienie.

Załączniki

Załącznik #32-DDR: Geneza Strefy-144

(+)

Załącznik #144-PZ: Pozyskanie SCP-PL-144

(+)

Dodatek #144-1: Obecnie nie znaleziono sposobu dostania się do wnętrza SCP-PL-144. Istnieją spekulacje odnośnie roli zawalonego korytarza jakoby pełnił on funkcję łącznika między grotą a wejściem do SCP-PL-144. Prace wydobywcze prowadzone w korytarzu wykazały iż w całości jest on naturalnym tworem geologicznym. Wydobycie odbywa się w bardzo powolnym tempie: korytarz został zablokowanie naprzemiennie używając grubych na 1 metr [m] betonowych ścian oraz warstw gruzu skalnego. Nie wiadomo, dlaczego organizacja prowadząca pierwotnie badania przy SCP-PL-144 wykorzystała tak restrykcyjne środki utrudniające eksploatację tunelu. Sądząc po dokładności wykonywanych robót, członkom organizacji musiało bardzo zależeć nad tym aby korytarz został zablokowany uniemożliwiając dojście do miejsca znajdującego się po przeciwnej stronie.

UZUPEŁNIENIE: Powyższe dane utraciły status ważności w związku z zaistniałymi zmianami stanu obiektu, na wniosek kierownika B-1674. Personel proszony zaznajomić się z suplementem dodatku.

Suplement dla Dodatku #144-1: Grupa powołana do odblokowywania zamkniętego tunelu, składająca się z pracowników budowlanych oraz wykwalifikowanego personelu wydobywczego zdołała przełamać blokadę korytarza w przeciągu niecałych 3 miesięcy od rozpoczęcia prac. Tunel został dodatkowo wzmocniony celem zabezpieczenia przed zawaleniem; w niektórych miejscach personel odnalazł ślady po konstrukcjach o podobnym zastosowaniu.

Zmierzona długość korytarza wyniosła dokładnie 241,78 metrów [m], tunel na całej trasie skręca pod jednostajnym kątem tworząc kształt łuku a kończąc się — zgodnie z oczekiwaniami — na SCP-PL-144. Właściwość anormalna przechowalni nie występuje w tunelu, przez co spekulacje odnośnie miejsca jej występowania są w dalszym ciągu nierozwiązane. Muzyka wygrywana podczas eksperymentów jest słyszalna, dobiegając głucho z wnętrza obiektu, wywołując oczekiwane zagrożenie poznawcze.

Skała budulcowa tunelu łączy się płynnie z powierzchnią SCP-PL-144. W miejscu zakończenia tunelu, znajdują się ozdobne drzwi o kształcie prostokąta, składające się z dwóch skrzydeł o wymiarach 1 metr szerokości i 2,3 metra wysokości. Wrota zostały ozdobione wzorami ████████ o wysoce skomplikowanej budowie; uzyskanie ich bez pomocy dzisiejszych komputerów jest praktycznie niemożliwe a ręczne wykonanie bardzo żmudne i pracochłonne. Obok umiejscowienia zawiasów drzwi mieszczą się dwie płaskorzeźby przedstawiające pojedyncze kolumny. Nierozpoznany dotychczas styl ich wykonania jest podobny do ███████.

Drzwi zostały zablokowane poprzez użycie [ZMIENIONO]. Usunięcie przeszkody wiązało się z uszkodzeniem struktury drzwi naruszonej poprzez czynniki mechaniczne spowodowane założeniem blokady, mimo ich wytrzymałości.

Po zdjęciu blokady, znajdujący się na miejscu personel zastał kolejny kluczowy problem, mianowicie drzwi nie posiadały żadnych widocznych punktów umożliwiających ich otwarcie a skrzydła wydawały się ściśle do siebie przylegać.

Wrota zostały otwarte przy pomocy ssaczy podciśnieniowych przytwierdzonych do każdego ze skrzydeł. Przyleganie do siebie elementów drzwi to w rzeczywistości iluzja, uzyskana przy pomocy [ZMIENIONO] co stanowi bardzo pomysłowe rozwiązanie. Personelowi udało się uzyskać identyczny efekt w warunkach laboratoryjnych, praktyczne wykorzystanie jest obecnie planowane.

Wnętrze SCP-PL-144 nie pokrywa się z wyglądem zwyczajnych szaf organowych. Instrument zawiera w sobie nagromadzenie metalowych rur, drewnianych rusztowań, kołowrotów, lin konopnych oraz materiałowych pasów. Bezpośrednio za drzwiami znajduje się platforma o szerokości 1,8 metra [m], prowadząca w głąb obiektu. Należy zaznaczyć iż ograniczenie światła i dźwięku występuje wewnątrz SCP-PL-144 tak jak w przechowalni, jednakowoż światło jest blokowane w stanowczo silniejszy sposób, umożliwiając oświetlenie okolicy na odległość nie większą niż 2,1 metra [m] bez względu na skuteczność świetlną lamp.

Informacje dotyczące ekspedycji wysyłanych do środka SCP-PL-144 zawarte zostały w Dzienniku Eksploracji SCP-PL-144.

Dziennik eksperymentów SCP-PL-144

WYMAGANE UPOWAŻNIENIE POZIOMU [4]

ROZPOCZNIJ WERYFIKACJĘ

Dziennik Eksploracji SCP-PL-144

OTWÓRZ DOKUMENT

Dodatek #144-2: Raport Incydentu I-PL-144-1

[[/div]]
[[/collapsible]]

ale to jest zjebane

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_badly_shelled_main_road_to_Bapaume.jpg

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-293

Klasa podmiotu: Bezpieczne

Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)

Opis: SCP-PL-293 to brytyjski czołg Mark IV z okresu I wojny światowej, konstrukcyjnie pozbawiony uzbrojenia.

Pierwszorzędną cechą odróżniającą pojazd od innych czołgów tego typu jest wyposażenie SCP-PL-293 w obszerną instalację elektryczną, zajmującą większość zewnętrznego poszycia kadłuba. Owa instalacja składa się głównie z masywnych toroidalnych cewek miedzianych, pomiędzy którymi umieszczona jest znaczna ilość archaicznych baterii kondensatorów, dławików, diod próżniowych oraz nieokreślonych elementów elektronicznych, przypominających lampy elektronowe. Nietypową cechą tych lamp jest ich intensywne świecenie podczas pracy układu, aczkolwiek ich rola w obwodzie oraz zasada działania nie zostały całkowicie zrozumiane. Instalacja odizolowana jest od metalowego poszycia pojazdu za pomocą izolatorów ceramicznych, których długość jest wystarczająca do zapobiegnięcia wystąpienia przebicia powodującego pojawienie się napięcia na kadłubie czołgu — mierzona wartość załączonej instalacji wynosi niecałe 700 woltów [V]. Wszystkie elementy połączone są przewodami miedzianymi w gumowej izolacji, natomiast element zasilający stanowi generator prądu przemiennego sprzężony z wałem silnika SCP-PL-293, który w przeciwieństwie do typowych pojazdów Mark IV posiada zwiększoną ilość koni mechanicznych — 120 KM, przy czym typowy Mark IV posiada ich 106.

Stanowisko kierowcy, oprócz standardowego wyposażenia, posiada dołączony panel z elementami podpisanymi w języku francuskim, co jest odkryciem nietypowym dla pojazdu będącego domyślnie przeznaczonym dla armii brytyjskiej:

Dźwignia z drążkiem drewnianym, podpisana jako ''activé'' oraz ''désactivé'' na przeciwległych pozycjach, której funkcja została określona jako załączanie i wyłączanie generatora.

Mała żarówka, podpisana jako ''chargé''. Zaobserwowano załączanie się jej po około 3 minutach od włączenia generatora.

Przycisk ebonitowy, podpisany jako ''tiré''. Obok przycisku znajduje się napis wykonany ręcznie białą farbą: ''que Dieu nous aide''.

Podczas załączenia generatora obserwuje się stopniowy wzrost ładunku elektrycznego gromadzonego w kondensatorach. Jeżeli przycisk zostanie wciśnięty przed zapaleniem się żarówki, kondensatory ulegną natychmiastowemu rozładowaniu i nastąpi ponowne ich ładowanie. Obserwowane jest miejscowe wystąpienie jonizacji powietrza oraz słaby impuls elektromagnetyczny o bardzo niewielkim zasięgu. Jeżeli zezwoli się kondensatorom na pełne naładowanie, co jest sygnalizowane przez zapalenie żarówki i dopiero wówczas użyje się przycisku, na całej powierzchni cewek nastąpią wyładowania koronowe oraz słyszalny będzie głuchy dźwięk o nieznanym podłożu, przypominający świst. W ciągu kilkunastu sekund wokół pojazdu pojawia się bladoniebieska łuna zjonizowanego powietrza, a sam pojazd staje się coraz mniej wyraźniejszy, po czym znika zupełnie wraz ze wszystkimi efektami wizualnymi wywołanymi przez działanie instalacji.

Podczas pierwszych prób funkcjonowania SCP-PL-293 wykazano brak możliwości opuszczenia pojazdu w czasie rozładowywania instalacji — osoba chcąc opuścić czołg zostanie natychmiastowo porażona ze skutkiem śmiertelnym. Personel, który pozostał w pojeździe podczas aktywacji instalacji, zniknął wraz z nim i pojawił się ponownie po około 10 minutach, zgłaszając przeniesienie do wymiaru alternatywnego. W dalszych częściach badań został on opisany jako SCP-PL-293-1 lub technicznie Theta-Rho-14.

Theta-Rho-14. Zdjęcie wykonane podczas Eksploracji II. Widoczny rów został stwierdzony jako pozostałość po strukturze okopu.

Ogólna charakterystyka Theta-Rho-14: Podstawowe dane dotyczące wymiaru zostały pozyskane podczas pierwszych dwóch eksploracji. Pierwszorzędną cechą SCP-PL-293-1 jest całkowita dewastacja poznanego terenu, pokrytego licznymi kraterami i pagórkami. Stwierdzono zupełny brak żywych przedstawicieli flory i fauny, natomiast znajdowane fragmenty istniejącego niegdyś drzewostanu są doszczętnie wysuszone bądź spalone — przeprowadzone analizy wykazały śmierć drzew około 3 lata od pobrania próbek. Pozostałości zwierząt nie stwierdzono. Skład gleby nie wykazuje obecności jakichkolwiek mikroorganizmów, zanotowano wysoką zawartość popiołu nadającą powierzchni szare ubarwienie. Nieboskłon stale okryty jest gęstą warstwą nisko położonych chmur rdzawej barwy. Widoczność ograniczona do niecałych 2 kilometrów. Powietrze jest skażone przez wysokie stężenie chloru, fosgenu oraz niektórych iperytów.

Interesującym odkryciem są liczne pozostałości fortyfikacji defensywnych, jak okopy i bunkry. Systemy okopów ciągną się przez setki metrów, przecinając teren. SCP-PL-293 z łatwością pokonuje te struktury, podobnie jak inne istniejące w wymiarze przeszkody terenowe.

Ustalenie badawcze: Biorąc pod uwagę charakterystykę Theta-Rho-14 oraz powiązanie z nim SCP-PL-293, a konkretnie danego modelu czołgu można stwierdzić, że w wymiarze miały miejsce walki odpowiadające działaniom prowadzonym podczas I wojny światowej. Nie istnieją obecnie podstawy do stwierdzenia przebiegu walk, ich zakończenia, natomiast rozpoczęcie może być spekulowane jedynie prawdopodobnymi wydarzeniami zgodnymi z historycznymi zajściami początku XX wieku.

Informacje szczegółowe dotyczące Theta-Rho-14 zostały opisane w osobnej sekcji, wraz z logami eksploracji.

W związku z incydentem wynikłym podczas Eksploracji VI dalsze badania SCP-PL-293-1 zostają czasowo wstrzymane.

Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)

(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock]]

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-124

Klasa podmiotu: Bezpieczne

Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)

Opis: SCP-PL-124 jest dziewczyną o rysach słowiańskich, zidentyfikowaną jako Weronika ███████, w chwili pozyskania mającą 16 lat, administracyjnie urodzona i zamieszkała w mieście Bytom, Śląskie. Wzrost około 168 [cm], waga i rozwój bez zastrzeżeń. Brak anomalii genetycznych, fizjologicznych i anatomicznych.

SCP-PL-124 potrafi poprzez kontakt fizyczny za pośrednictwem palców dłoni zainicjować całkowitą regenerację organizmów z gromady Gastropoda (ślimaki). Zdolność ta odnosi się do większości stanów uszkodzenia bądź dewastacji ciała danego okazu (zobacz Log Testów dla szczegółowych informacji). Czas przeprowadzanej regeneracji jest proporcjonalny do skali uszkodzenia organizmu i nigdy nie jest dłuższy niż 10 minut, kończy się przy całkowitym usunięciu wszelkich nieprawidłowości w stosunku do biologicznie zdrowego przedstawiciela leczonego gatunku. Przeprowadzone testy z wykorzystaniem celowo uszkodzonych, anomalnych podmiotów Gastropoda zakończone powodzeniem, praktyczne użytkowanie właściwości SCP-PL-124 jest obecnie dyskutowane.

SCP-PL-124 negatywnie odnosi się do częstego wykorzystywania swojej właściwości przez personel badawczy, skarżąc się na nadużywanie i celowe zabijanie zwierząt do testów. Poza powyższymi nastawienie wobec pracowników pozytywne.

Odkrycie podmiotu nastąpiło w rodzinnym mieście SCP-PL-124 poprzez Posterunek Obserwacyjny SY-31 podczas rutynowej analizy materiału kamer monitoringu

Przechowania podjął się Biologiczno-Kazamatyczny Ośrodek 14 w Gliwicach.

Dodatek 124-1: Wstępne przesłuchanie SCP-PL-124

Przesłuchiwany: SCP-PL-124
Przesłuchujący: Dr Jędraszewski
Wstęp: Przesłuchanie dotyczy pozyskania wstępnych informacji na temat SCP-PL-124, okoliczności nabycia i wykorzystywania swoich właściwości anomalnych
<Początek logu>
Dr Jędraszewski: Dobrze, zaczynamy. Nazywasz się █████ ███████, lat 16, pochodzisz z Zabrza. Niecały miesiąc temu, to jest 4 maja 2021 roku zauważyłaś u siebie nietypową zdolność. Czy to prawda?
SCP-PL-124: No tak. (szeptem) Czy to naprawdę konieczne?
Dr Jędraszewski: Wymagane. Proszę, opowiedz o okolicznościach, w jakich nabyłaś swoją zdolność, mowa tu oczywiście o umiejętności regenerowania i wskrzeszania ślimaków.
SCP-PL-124: No… to było jakoś tak, że od dłuższego czasu zwracałam uwagę na dużą liczbę rozdeptanych ślimaków na chodniku, po deszczu, wie pan, o czym mowa. Po prostu było mi ich jakoś szkoda, zwłaszcza, że często widziałam takie malutkie, dosłownie wgniecione w bruk, albo takie, co miały mocno rozwaloną skorupkę. Ja wiem, że to tylko ślimaki i że pełno ich wszędzie, ale rozumie pan, taki impuls.
Dr Jędraszewski: Oczywiście. proszę kontynuować.
SCP-PL-124: To po jakimś czasie pomyślałam sobie, że fajnie by było je ratować. Starałam się przenosić te, co łaziły na środku chodnika gdzieś w krzaki, ale nadal nie mogłam pomóc tym, co już były zdeptane. Wyobraziłam sobie, że mogę wskrzesić ślimaka, a ten popełza sobie dalej. Tak ciągnąc dalej głupią myśl dotknęłam tej rozdeptanej plany z resztką skorupki. Jezu, ale się zdziwiłam i wystraszyłam, jak plama zaczęła się kurczyć, a potrzaskana skorupka jakby składała się do kupy, a ślimak dosłownie rósł w oczach, powstawał z tych resztek i jakoś po chwili pełzał, jakby nigdy nic. Nie mogłam uwierzyć, to spróbowałam na jeszcze kilku innych, nawet sama jednego rozdeptałam! Tylko tego, co dosłownie rozmazałam obcasem, to już się nie dało. Ale nadal!
Dr Jędraszewski: Co zrobiłaś dalej?
SCP-PL-124: A co miałam zrobić? Poszłam do domu, przespać się z tym. Na drugi dzień znowu padało i znowu ślimaki wyszły. Żeby sprawdzić, czy mi nie odbiło, spróbowałam znowu. No i zadziałało. Pokazałam to przyjaciółce, to o mało nie zemdlała.
Dr Jędraszewski: Mhm… Czyli po prostu pomyślałaś, że chciałabyś leczyć ślimaki? Bez niczego innego? Znajomi nie pałają się mrocznymi rzeczami? Zauważyłaś coś nietypowego u siebie bądź w otoczeniu?
SCP-PL-124: Co? Nie, skąd, nawet jakbym znała takie osoby, to na kilometr ode mnie, nie lubię dziwaków… chociaż w sumie chyba sama nim jestem… No i ta, tylko pomyślałam. To co teraz, zamkniecie mnie w celi i będziecie próbować dowieść, czy jestem z Marsa?
Dr Jędraszewski: (śmiech) W żadnym wypadku. Sama przyznasz, że jest to niecodzienne zjawisko. Po prostu postaramy się zrozumieć, jak to działa, dla naszej i Twojej wiedzy.
SCP-PL-124: To wy takie Archiwum X?
Dr Jędraszewski: Powiedzmy.
SCP-PL-124: Hehe, spokojnie, nikomu nie powiem. A rodzice, szkoła?
Dr Jędraszewski: O to nie musisz się martwić, wszystkiego dopilnujemy.
<Koniec logu>

[[footnoteblock]]

wersja strony: 3195, ostatnia edycja: 26 Jul 2021 15:28

Edytuj Tagi Historia Pliki Drukuj Narzędzia + Opcje

SCP-PL Sandbox II

Do pracy rodacy!

SCP-PL-144 ''Ora pro nobis Dei

Załączniki

ale to jest zjebane