Ostatnia edycja starego sandboxa: wersja strony: 1494, ostatnia edycja: 21 Jan 2017, 12:52
Na zawsze pozostanie w naszej pamięci
https://www.flickr.com/photos/esparta/4111703709/ — przyda się
▲
▼
◀
▶
- Ram pam pam
- SCP-PL-119 Pleśniak Chóralny
- opisy do autorskiej
- Powrót
- SCP-PL-135 -- Oni są zasilani prądem
- SCP-PL-173 Szczęść Boże
- SCP-PL-057 "On"
- SCP-PL-144 ''Ora pro nobis Dei''
- SCP-PL-106 przepisanie!
- Treats
- SCP-PL-166 Centurion i Legionista
Mam, ciągnijcie!… Kurwa!!!
…
Nie!!!
Zostacie mnie pierdolone dziwadła! Kurwaaa…!!!
Nie dać sie złapać… co ze mną zrobiłyby?… uff…
Jest, kurwa… szybko… wdech, wydech… uch… biegną za mną? Szlag!
Nie mogę wiecznie biec… spróbuję… o, wskoczę w ten zakamarek… Nie ma pajęczyn? A no tak, przecież tu nie ma pająków. Dobra, zbliżają się… nie zauważcie mnie… chroba jasna….
Ja pierdole… kurwa… moje płuca… aaach… dobra, poleciały… chyba je zgubiłem… kurwa, co teraz zrobię? Muszę tam wrócić i wyjść. A chłopcy na pewno już myślą jak mnie odratować. Pewnie za niedługo wbije tu zbrojny oddział, rozjebią futrzaki nie pierdoląc się w tańcu i z uśmiechem na twarzy stąd wyjdę.
A jak nie wbije?… Chyba dawno bym ich słyszał… Kurwa, zgubiłem radio. Gdzie ono może być? Pewnie wypadło jak szarpałem się z futrzakami, albo w pościgu. Tak czy tak pewnie jest teraz rozjebane i wdeptane w dywan… kurwa, napiłbym się czegoś, muszę nawilżyć gardło… nie no, najpierw muszę sie uspokoić… ale nie mogę tu wiecznie siedzieć… nikogo? Dobra, umiarkowanym tempem pójdźmy w strone wyjścia. Tylko gdzie ono jest? Leciałem na oślep…
Muzyka przestała grać… hmm. Dobra, poznaję tego kucyka. Teraz w lewo. Albo w prawo? Przynajmniej futrzaków nie ma. Wszystko rozjebały… dziwne, że ci chuderlacy nie krwawią… Ale to serio mnie dziwi? Z resztą, cholera wie, czym oni są… tam leży futrzak… też rozjebany… hmm… nie ma silniczków, mięsa… tylko plusz i rusztowanie… ten pręt się przyda.
Dobra, jest radio. Rozjebane, miałem nadzieję, że się ostało… plecak jest? Kurwa, wrzuciłem go przed całą hają na zewnątrz… miałem tam czystą wodę… jest wyjście.
Wszystko rozpierdolone, a drzwi? Dobra, ciągniemy… co, zamknięte? Może mocniej… kurwa… zawarte na głucho… Może… ach, kurwa! Moja noga! Co jest, ściana za nimi czy co? Nie no nie otworze tego… Czy widzą jak ruszam klamką?…
POMOCY, ŻYJĘ! LUDZIE, RATUNKU!
Ech, kurwa. Ani drgną. Zawiasy też nic. To niemożliwe, że tu utknąłem… muzyka znowu gra, teraz normalna. Może jakoś otworzy się…
--
Drugie pomieszczenie otwarte, może znajdzie się coś?
Jebie tu kurwa jak w salce integracyjnej pełnej rozryczanej gównażerii… tfu! Pusto, gówno. Dosłownie.
Co ja mam teraz zrobić? Trzeba spróbować rozwalić te trzwi. Mógłbym popróbować rozkręcić zamek i tak jeem otworzyć. To chyba nie może być takie trudne. Tylko czym?
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-119
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-119 to bliżej nierozpoznany gatunek grzyba, niepodobny do przedstawicieli rzadnej ze znanych klasyfikacji biologicznych. Obiekt wykazuje cechy pospolite i odpowiednie dla wielokomórkowych organizmów królestwa fungi, jak wytwarzanie strzępkowego ciała grzybni, oraz cechy logicznie utrudniające utrzymanie gatunku, do których należy głównie brak wytwarzania owocników bądź innych elementów zawierajacych zarodniki.
SCP-PL-119
Pierwszy kontakt z obiektem Fundacja osiągnęła za sprawą przechwycenia dokumentu należącego do zaginionego Ambrożego ████████. Pan Ambroży został uznany za zaginionego, gdy jego samochód został odnaleziony przez funkcjonariuszy straży leśnej na zamkniętej drodze pożarowej kompleksu leśnego w pobliżu ██████. Z pozyskanych dokumentów ujawniono przynależność zaginionego do organizacji PZGA (Polski Związek Grzybiarzy Anomalnych).
Cechą charakterystyczną SCP-PL-119 jest całkowity brak wykształcania zarodni. Gatunek wydajnie rozprzestrzenia się za pomocą zaobserwowanego zjawiska, sklasyfikowanego przez personel badawczy jako przykład audiochorii1.
Pleśniak Syreni
Fingunt Chorum
Grzyb Niejadalny
Wygląd:
Występowanie: Gatunek niezwykle rzadki. W naturze spotykany zazwyczaj w głębi gęstych i bujnych ekosystemów leśnych. Grzyb preferuje okolice często uczęszczane przez zwierzęta.
Historia wykorzystania:
Zalecenia: Należy pilnie przestrzegać obowiązku szczelnego o
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
Ten foundationball to mój autorski awatar i jednocześnie rzeczywisty wygląd według niektórych osób. Kojarzony bardziej z węglem i Śląskiem niż z Fundacją.
Witajcie. Jestem Dr_Blackpeace, popularniej znany jako Larry. To moja strona autorska, napisana za którymś-tam razem, po iluś-tam podejściach. Nie mam pojęcia, co napisać na sam wstęp, więc przybliżę ogólnikowo swoją postać. Jestem administratorem Polskiej Filii Fundacji SCP od 2017 roku, jednocześnie czynnym pisarzem posiadającym cały czas nowe (niekoniecznie dobre) pomysły na prace. Jak zauważyłem, najlepiej wychodzą mi raporty dotyczące anomalnych lokacji, a one same są dla mnie ulubioną ''kategorią'' SCP. Nie znaczy to, że nie posiadam udanych artefaktów czy istot żywych/ożywionych. Do innych ulubionych rzeczy na Wiki należy usuwanie nisko ocenianych prac (zarówno innych użytkowników jak i swoich) i chorobliwe przepisywanie własnych, bez względu na ocenę. :P Prywatnie nałogowy gracz World of Tanks (tu wstaw mema ''Larry: dzisiaj zrobię coś produktywnego! <poniżej złowrogo uśmiechnięty kot Tom wchodzący do pokoju, podpisany ''World of Tanks''>''), miłośnik zjawisk paranormalnych, opuszczonych miejsc i różnych rzeczy związanych z XIX i wczesnym XX wiekiem. Poza tym alkoholik i nierób Oprócz tego miłośnik konkretnych napojów procentowych i osoba po szkole poszukująca pracy.
Jeżeli jesteście bardziej ciekawi mojej osoby, zapraszam serdecznie do zapoznania się z ''Moją Małą, Osobistą Kroniką'' zawartą poniżej. Znajdziecie tam informacje odnośnie mojej historii na Wiki, z porządkiem niemal chronologicznym (może coś gdzieś poprzestawiałem, ale to nieznacznie).
| Jak tu trafiłem? |
Na SCP-Wiki PL jestem od 27 stycznia 2015 roku. Z Fundacją spotkałem się po raz pierwszy podczas czytania creepypast na (dzisiaj nieaktywnej) witrynie Straszy.pl. Po szukaniu kolejnej lekturki w oczy wpadł mi niecodzienny tytuł ''SCP-173''. Przykuło to moją uwagę, gdyż przypominało jakiś numer katalogowy. Po kliknięciu w link ukazało mi się coś na kształt dokumentu rodem z archiwum naukowego, ze zdjęciem kosmity (tak, myślałem że to jakiś ''ufok''). Nie pamiętam szczegółowo wszystkiego (była to godzina po 17 ~), ale spędziłem dobre 2 godziny na lekturze. W międzyczasie 10 razy zastanawiałem się nad prawdziwością Fundacji. Bardzo spodobał mi się SCP-106 (będący do dzisiaj przodownikiem mojej ksywki wśród użytkowników). Pamiętam, że gdzieś w 3/4 lektury, kończył się Internet w telefonie, zatem udałem się do kiosku po doładowanie. Po drodze doznałem zawału, gdy jakaś babcia wchodziła do klatki schodowej. Po drodze jeszcze 3 razy się zlękłem, ale ostatecznie wróciłem bogatszy o 20 zł na koncie i 2 litry Coca-coli. Na drugi dzień w szkole znajomy spytał mnie, czy znam ''escepe sto siedemdziesiąt trzy''. Nie pamiętam swojej reakcji, ale myśl tak: ''kurde, czytałem to wczoraj''. Dalsze losy w szkole były ciekawe o zabawy w 173, ławkę za*ebaną (ona nie była zamalowana, dosłownie za*ebana) rysunkami gumowych kaczek z CB i patologicznej hybrydy 173 z głową cytryny. Szkolne ekscesy z 3 klasy gimnazjum to długi temat. Wracając do zainteresowania. Po wielu poszukiwaniach SCP w Internecie trafiłem na polską filię (z niewiadomej przyczyny omijanej przeze mnie z początku). Ostrzeżenie na stronie głównej zatrzymało mnie na minutę i ponownie skłoniło do przemyśleń na temat Fundacji. Po wielu za i przeciw przeszedłem dalej, przeżywając szczęśliwie, i mimo ciągłego pukania z piwnicy, czytałem dalej raporty angielskie. Jako świerzak miałem 2 dziwne stwierdzenia: omijałem procedury przechowawcze uznając je za ''nudne'', a polskie raporty były dla mnie ''tanimi podróbami'' tych ''prawdziwych'', bo jak to tak, raport SCP może mieć PL w numeracji… Tak czy owak, śledziłem skrzętnie nowe tłumaczenia, wcześniej przełamując się i doceniając jakość naszych ojczyźnianych, nielicznych wtedy, dzieł. Jakim niezwykłym zadowoleniem było, gdy dowiedziałem się, że te czerwone fragmenty w raportach są crosslinkami, o, tyle czytania nowego! Przy okazji tego, obserwowałem ''przez dziurkę od klucza'' forum, czytałem ogłoszenia na stronie głównej… Pewnego razu odkryłem coś takiego jak ''sandbox''. Co zrobiłem? Zacząłem czytać wszystko, co tam jest. W końcu doszło do mnie, że to tylko brudnopis, zatem odpuściłem. Planowałem dołączyć do projektu, aczkolwiek zatrzymywała mnie wtedy aplikacja i limit wieku, który, nie jak dzisiaj wynosił 15 lat, a 18+, do którego brakowało mi całych 2 lat. Swoją karierę w SCP uznałem za utraconą… mimo to, dalej kontynuowałem lekturę, co stało się moim porannym rytuałem, wstając o 5:30 czytałem do przerwy o 6:30, kiedy to oficjalnie wstawałem z łóżka na śniadanie, na którym ponownie czytałem SCP. W tym momencie pragnę wspomnieć, iż przypomniał mi się ten klimat tamtego czasu, zapach chłodnego, jesienno-zimowego powietrza wpadającego przez uchylone okno, znajomość SCP jedynie z punktu widzenia młodego, nowego czytelnika…
Momentem kulminacyjnym było zniesienie aplikacji. Mimo tego, w dalszym ciągu odrzuciłem daleko w kąt czynne uczestnictwo w projekcie. Pewnego dnia stwierdziłem, że pewna rzecz nie będzie zrobiona, dopóki sam jej nie zrobię… długo oczekiwałem na tłumaczenie raportu SCP-513. Ponieważ się nie pojawiało, stwierdziłem, iż sam tego dokonam.
| Pierwsze kroki na Wiki |
Zrobiłem wszystko jak należy i kierował mnie Wikidot, dołączyłem do projektu SCP-Wiki PL. Następnie wziąłem się do roboty. Pracowałem jeszcze wtedy w Wordzie, więc wszystkie efekty wprowadzałem ręcznie. Główkowałem się najwięcej nad dodaniem obrazka do ''tej fikuśnej ramki''. Po wrzuceniu na listę bardzo się z tego faktu cieszyłem, duma rozpierała mnie na wszystkie strony. W tym momencie polskie SCP usłyszało pierwszy raz o Dr_Blackpeace.
Następnego dnia otrzymałem wiadomość prywatną od Mefioo9, gdzie przywitał mnie jako nowego na stronie i poinformował o obowiązku ogłoszenia tłumaczenia. Jak mogłem zapomnieć, czytałem te poradniki 10 razy! Już wtopa! Ładnie zaczynam… Ale po przeprosinach za niesubordynację (nie napisałem tak, po prostu dzisiaj mam bogatsze słownictwo niż w 2016 roku) dopełniłem formalności, oraz, idąc za propozycją, założyłem swój wątek powitalny!
http://scp-wiki.net.pl/forum/t-1147717/witajcie-pri-wiet-i-tym-podobne
W tym momencie ''oficjalnie'' zostałem przyjęty w szeregi polskiej filii Fundacji SCP.
Krótko po tym zrobiłem jak pisałem, tłumaczyłem raporty z dosyć wysoką częstotliwością, celując głównie w obiekty użyte w granej wtedy przeze mnie SCP:CB. W międzyczasie wpadłem na ciekawy pomysł: wiem jak to wygląda, może sam spróbuję? Jak pomyślałem — tak zrobiłem. Utworzyłem wątek z pomysłami na raporty, gdzie dzieliłem się nimi z innymi zasięgając opinii:
Mając kilka pomysłów, skleiłem swój pierwszy raport: ''Słoneczne kryształy'', czyli SCP-PL-041, dzisiaj już dawno usunięty. Jak to pierwszy raport, nie cieszył się popularnością. Z resztą sam przyznaję ciągle, że ''kryształy'' to nic innego jak energized glowstone z minecraftowej modyfikacji Thermal Expansion: świecąca substancja płynąca przeciwnie do grawitacji. Dodatkowo testy z SCP-914…
Swoją drogą, ten, kto przeczytał wątek, pewnie skojarzy ''opisy pomysłów'' z moimi obecnymi raportami, zawartymi w dalszej części strony. Na szczególną uwagę zasługuje ta opinia, niczym proroctwo: ''2) Tutaj "hak" może leżeć w "backstory", po co powstał ten tunel, co jest w tym wymiarze itp. Jeśli wymyślisz dobrą historię, to może być przebój.''
Po falstarcie z 041, nie poddałem się, dalej próbując tworzyć raporty, w międzyczasie tłumacząc też raporty angielskie. Dokładnie nie pamiętam, co i jak tłumaczyłem i pisałem, ale kawałki zachowanej pamięci przedstawię w osobnym wątku. ;)
Niedługi okres czasu po dołączeniu zauważyłem pewne zjawisko: wszystkie rozmowy odbywają się na forum, posiadamy chat, ale nikt na nim nie siedzi. Miałem wizję ożywienia rozmów i uczynienia ich bardziej luźnymi, prowadzonymi w czasie rzeczywistym (między innymi z powodu ''bliskiego dobicia 100 wiadomości w moim wątku z pomysłami). Wyszedłem z inicjatywą grupy na Facebooku. Pozytywnie przyjęta, została utworzona. Nazwałem ją ''SCP Polska Filia — personel naukowy''. Niestety, nie był to szczyt mych marzeń. Idąc dalej, po prostu zebrałem się i zrobiłem grupową konwersację, z czasem dodając nowych zainteresowanych. Wtedy nie było nas zbyt wiele. Pamiętną chwilą było, gdy szukając nazwy dla chatu, wanna po prostu bez gadania zmienił ją.
Tak powstała pierwsza Keterownia. Posiadam ją do dzisiaj w zarchiwizowanych rozmowach, jest pusta, gdyż z powodów technicznych utworzyliśmy nową konwersację, która kilka miesięcy później ustąpiła miejsca Discordowi. Gdybym miał zawzięcie, mógłbym odkopać pierwsze, niemal prehistoryczne rozmowy polskiego oddziału SCP. Wiadomości zawierały się w liczbie 808 tysięcy.
| Co było dalej? |
W przeciągu czasu tłumaczyłem, pisałem, tak sobie robiłem. Największym dotychczas mym tłumaczeniem była opowieść ''Młodzieniec'', opowiadająca o Staruszku, gdy był jeszcze Kapralem Lawrence. Posiadałem swoje wzloty i upadki, usunąłem chyba tyle samo raportów, ile stworzyłem.
Ponieważ bardziej zaangażowany byłem w sprawy Wiki, a na niej samej mi dość zależało, w końcu mogłem poszczycić się awansem na stanowisko moderatora. Późniejszego okresu nie zapamiętałem tak dokładnie, jak początków. Z ważniejszych rzeczy mogę wymienić awans na administratora fanpage na Facebooku (dzisiaj dawno zrzekłem się tej roli z racji braku chęci), otrzymanie pod opiekę strony z sandboxem, czy dosyć przypadkową pomoc w stworzeniu od podstaw strony siostrzanej głównej filii SCP, jaką jest Visual Records, czyli zbiór obrazków SCP Fuel.
Eksperymentowałem z różnymi stylami, próbując odszukać swojego własnego. Według mnie, nie mam go jeszcze wyrobionego, ale możliwym jest, że go po prostu nie zauważam. Ślepą gałęzią w moim rozwoju pisarskim był okres, w którym inspirowałem się pierwszymi pracami SCP, typowymi straszakami z przesadną cenzurą i nie do końca klinicznym językiem. Ofiarą tego procederu jest jeden z moim raportów, SCP-PL-089, którego przepisałem według ''starych'' reguł. Aha, no właśnie. Mam swego rodzaju ''zboczenie'' dotyczące przepisywania własnych prac. Nie ważne, jak bardzo mi się podobała przy publikacji, tak po czasie uznaję ją, nazywając rzeczy po imieniu, za chu*ową i podejmuję wszelkie próby jej poprawienia.
W roku 2017 otrzymałem awans na administratora witryny SCP-PL, co wygląda dosyć wyniośle w kontraście między opisami moich pierwszych kroków na wiki. Niestety krótki czas później musiałem mocno obniżyć swoją aktywność, niemal do zera. Odbiło się to na późniejszej wydajności w pisaniu oraz administrowaniu witryną, a brak motywacji, mimo rozwiązania problemów, pozostał niemal ponad pół roku, także zbierając swoje żniwo.
| Teraz |
W chwili obecnej powróciłem do aktywności, powoli robiąc rozruch w pracach, gdzie każda rzecz napędza następną, stając się motywacją do dalszych działań.
Czy mam jakieś marzenie odnośnie członkostwa na wiki?
Tak, chciałbym być równie zawzięty i podniecony jak w pierwszych miesiącach mojej obecności tu. Niestety, klimat tamtych dni nigdy nie powróci…
Moja twórczość
Raporty SCP-PL
Polska oryginalność!
Info: Dla estetyki i własnej wygody zalecam zamykanie jednego zawiniątka przed przejściem do kolejnego.
SCP-PL-009 — ''Dzieci prosektorium''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 10 sierpnia 2016
''SCP-PL-009 jest zbiorowiskiem połączonych ze sobą poszczególnych członków ludzkiego ciała w losowej ilości części składającej się na jedną instancję. Łączna liczba obiektów jest zmienna i wynosi 96±5 bytów. Największą dotąd zaobserwowaną instancją był pojedynczy podmiot stworzony z 128 części.''
SCP-PL-009-B
009 to w zasadzie najniższy względem numeracji obiekt napisany przeze mnie. Nie pamiętam okoliczności, ale w ostatniej chwili udało mi się wbić w ''pierwszą dziesiątkę'' na liście. Pisząc go, miałem zamiar stworzyć obiekt na miarę pierwszych SCP, czyli typowego potwora. A ponieważ standardy obecnie różnią się znacznie od starszych, sam potwór nie wystarczał. Chciałem również dodać mały smaczek typu gore, w postaci procedury uspokojenia tychże stworów, która sama w sobie smaczna nie jest. Historię jako tako wymyśliłem pod koniec prac nad raportem. Pan Wawrzyniec miał nazywać się tak nieprzypadkowo, gdyż Wawrzyniec to polski odpowiednik angielskiego imienia oraz nazwiska Lawrence, czyli w uproszczonej formie… Larry. A ten zbieg przypadków na pewno zrozumie każdy z polskiej witryny SCP. :P
Inspiracją dla obiektu była kreskówka ''Steven Universe'', gdzie w jednym z odcinków na zasadzie sztucznego łączenia kryształów powstawały wrogie abominacje, takie jak np. potwór z rąk.
SCP-PL-054 — ''Dziatek mróz''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 30 października 2016
''Teren objęty anomalią SCP-PL-054, oprócz obniżania temperatury, oddziałuje na florę i faunę. Wszelkie rośliny w przyspieszonym tempie dążą do przerwy w wegetacji, jaka występuje naturalnie podczas okresu zimowego. Zwierzęta bezkręgowe i kręgowe poszukują miejsca do ukrycia się. Kręgowce zapadają następnie w stan hibernacji naturalnej, z pominięciem niektórych ssaków.''
SCP-PL-054
Obiekt szlifowany przeze mnie w dosyć średnim czasie. Nie długo, nie krótko. Utworzony pod koniec mojego ''szału'' na styl pierwszych obiektów SCP, co było ślepą gałęzią w moim rozwoju pisarskim. Obiekt z założenia miał być niegroźny, przyjazny, ale jego anomalia niebezpieczna dla otoczenia. Pisząc to, miałem przed oczami obraz porzuconego, zamrożonego dziecka, które jakimś cudem odżyło w nowej, lodowej postaci. Obiekt spotkał się ze średnim odbiorem, co nie zaskoczyło mnie, gdyż sam stwierdziłem, że ta praca do najlepszych nie należy. Mimo to, pozwoliłem sobie na połączenie tej postaci z legendarną osobą Dziadka Mroza, a używając gry słów z archaizmem w niej, wyszło Dziatek Mróz — różnica głoski, która w mowie może być zmiękczona z ''d'' do ''t''. Samo ''dziatek'' to przestarzały odpowiednik słowa ''dziecko''. W raporcie widoczny jest wątek nieznanej żeńskiej postaci, niewidocznej dla personelu, co jest bezpośrednim nawiązaniem do Śnieżynki — wnuczki Dziadka Mroza, oraz moim niekontynuowanym nigdy wątkiem późniejszego rozwinięcia pracy.
Inspiracją do napisania raportu było moje typowe rozmyślanie pod prysznicem nad kolejnym skipem. Czytając wcześniej o wadach płodu przeszedł mi przez myśl przypadek płodu arlekinowego. A że zima była za dwa miesiące… im dziwniejsze połączenie tym lepiej.
SCP-PL-059 — ''Goście zza okna''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 26 lutego 2017
''Artefakt objawia swe właściwość anormalne zawsze, gdy zostanie użyty celem zakrycia dowolnego odpowiadającego rozmiarowo okna. Odkryto, iż obiekt działa anormalnie w godzinach od 23:00 do 4:00 czasu lokalnego. W momencie gdy od strony zewnętrznej roleta zostanie oświetlona przez dowolne źródło światła, na jej powierzchni rozpocznie się projekcja cienistych kształtów zwanych SCP-PL-059-1.''
SCP-PL-059 w fazie aktywnej
059 został napisany w dość krótkim czasie. Przedstawia obiekt, który nie zabija, nie cudzołoży, nie kra… (ku**a to nie to) który nie jest bezpośrednio niebezpieczny. Obiekt to roleta. Rolety mają za zadanie odciąć nas od świata zewnętrznego abyśmy mogli w spokoju wypocząć w domowym zaciszu. Ale co, gdy to sama roleta zamierza nam w tym przeszkodzić? Obiekt ma na celu po prostu wystraszyć, zwrócić na siebie uwagę. Tak, na pewno znajdzie się ktoś z twardym snem albo mającym na tyle gdzieś byle straszki, że po prostu zignoruje starania obiektu. Pokrótce: to typowy straszak. No bo, obracając się na drugi bok, co zrobisz widząc machające do Ciebie ręce za oknem? Jako że na etapie krytyki obiekt był ''za suchy'' dodałem wątek o rozprzestrzenianiu się anomalii. Nigdy nie wiadomo, kiedy roleta do nas zapuka… A ta ręka na zdjęciu to moja, jak coś :P
Inspiracją do stworzenia raportu była seria dziwnych incydentów z mojego dzieciństwa. Bardzo często miewałem przywidzenia wszelkiej maści, jedno z takich powtarzało się i miało związek z roletami w pokoju. Gdy długo na nie patrzałem, nagle widziałem wystrzeliwujące od spodu okna ręce za szybą, konkretnie odbite cienie. To spowodowało fobiczny lęk w dzieciństwie przed patrzeniem na rolety. Co do innych manifestacji: postać na palu to postać z jednego ze snów z dzieciństwa (pamiętam takie rzeczy, dar?), strach na wróble za oknem śpiewający Mazurka Dąbrowskiego. :V Punkty świetliste to wyczytane w jednym pisemku o rzeczach paranormalnych wyznanie w liście w rubryczce dotyczącej nadnaturalnych wydarzeń w życiu czytelników owego pisemka. Pozdrawiam panią z Krakowa, która to wysłała, i dziękuję za inspirację, jeżeli kiedyś to Pani przeczyta. :D Oraz mam nadzieję, że ''spotkanie'' więcej się nie powtórzyło.
SCP-PL-062 — ''Jaskinia''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 14 września 2015
''Po przejściu około 30 metrów [m] w głąb tunel gwałtownie kończy się w ogromnej sali o kształcie półksiężyca. Zarówno strop sali, jak jej ściany i posadzka zbudowane są z tego samego materiału co tunel. Analiza mikroskopijna ścian wykazała użycie bardzo dokładnych narzędzi bądź lasera, gdyż materiał obrobiony jest niezwykle gładko, co tłumaczy jego fakturę szkła. Interesującym faktem jest to, iż ściany utrzymują stałą temperaturę 18 [°C]. Użycie materiałów wybuchowych nie naruszyło tworzywa, natomiast ono samo intensywnie emitowało w czasie wybuchu jasnozielone iskry.''
Wejście do SCP-PL-062
To obecnie czwarty najstarszy raport jaki ostał się na wiki, a napisany przeze mnie. Od tego czasu zmieniłem odrobinę formatowanie i kilka fragmentów. Pomysł i jednocześnie inspiracja wywodzi się od legendy o Księżycowej Jaskini link do Onetu, gdzie jest artykuł o niej) zmiksowanej z legendą o Agharcie. Starałem się jak najdokładniej odwzorować odnaleziony tekst i opisy miejsca, lekko jedynie w celach estetycznych zmodyfikowałem wejście. Księżycowa jaskinia to legenda o tajemniczej ''budowli'' w Tatrach Słowackich, głęboko w nieodnalezionej ponownie jaskini. Twór to komora w kształcie półksiężyca, wykonana z nieznanego materiału metalicznego, wykazującego charakterystyczne cechy. Agharta to kraina podziemnego świata, zamieszkana przez inteligentne istoty żyjące równolegle do nas. Jako że opowieści o niej nafaszerowane są nie lubianym przeze mnie mistycyzmem wschodnim, zrobiłem z tego podziemną krainę bardziej technologicznych istot, a jaskinia z raportu jest po prostu wejściem do ich świata. Nieudane eksperymenty Fundacji w środku lokacji wywołały szereg zjawisk, które mają odwzorowanie w rzeczywistości. Na świecie naprawdę pojawiają się samoistnie okrągłe, głębokie doły, a dziwny buczący dźwięk jest słyszalny na całym globie. Osobiście 2 razy miałem z nim styczność, w godzinach porannych: jak gdyby rozstrojona piła mechaniczna próbowała prześcignąć rozwaloną trąbę. Do tego ogłuszająco głośne i znikające nagle, jak gdyby ktoś wcisnął pauzę. Creepy, nieprawdaż? Skip nabiera siły wtedy, gdy czytając go na drugi dzień spotykasz się twarzą w twarz z historią…
SCP-PL-063 — ''Wężowa lina''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 25 września 2017
''Pozostawiony samotnie, obiekt nie będzie zbytnio ruchliwy, powoli pełzając po podłożu, okazjonalnie podnosząc przednią część na kilkanaście centymetrów w górę, prezentując poszarpane elementy włókien konopnych.''
SCP-PL-063
Obiekt powstał, ponieważ chciałem napisać o linie, która wiesza ludzi. Przedmiot doskonały, ponieważ robi to, do czego był przeznaczony. Ładnym dopełnieniem idei było backstory, w którym dzieje się również ważniejszy element fabuły. W końcu nie każda od razu jest tworzona na stryczek. Sam raport napisany w dosyć krótkim czasie, ze względu na swoją prostotę. W raporcie użyłem eksperymentalnie dwóch nowych dla moich prac pojęć: Terytorium Potencjalnej Obecności Anormalnej oraz Dział Ezoteryki. Pierwsze z nich odnosi się do miejsca, o którym Fundacja dostała informację, że może, ale nie musi znajdować się coś nadnaturalnego, dlatego trzeba je sprawdzić. Dział Ezoteryki na pewno gdzieś już wystąpił wiele razy, ale dla mnie to po prostu osoby zajmujące się przedmiotami i zjawiskami uznawanymi za ''magiczne''.
SCP-PL-065 — ''Działo małżowe''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 27 sierpnia 2015
''SCP-PL-065 jest radzieckim średnim działem samobieżnym SU-100. Obiekt pozbawiony jest oznaczeń wojskowych oraz numeru taktycznego. Tabliczka informacyjna obiektu zawiera numer seryjny 7358 oraz dane fabryki produkującej pojazdy wojskowe w ███████. Dochodzenie wykazało, iż owy zakład nigdy nie wyprodukował pojazdu o takim numerze seryjnym.''
SCP-PL-065
To mój najkrótszy raport i tym samym chyba najkrótszy na całej polskiej wiki. Sam raport napisałem w 20 minut, a celem był po prostu lekki obiekt anormalny jak działo samobieżne strzelające małżami. Bo dlaczego by nie? A dlaczego akurat SU-100? Początkowo miał być ISU-152, ale zdjęcie… potem został SU-100. Był plan, aby był to Bat.-Châtillon 155 58… Ale SU też dobry.
Ten, kto kiedykolwiek oglądał ''Kryptonim: Klan na Drzewie'' (jest ktoś, kto nie? Tak myślałem, macie szczęście. :P) od razu rozpozna źródło inspiracji do napisania tego.
Opis na autorskiej krótki jak sam raport…
SCP-PL-066 — ''Klapa w składziku''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 17 maja 2015
''SCP-PL-066-2 zdaje się być wymiarem, w którym jedynymi obiektami są: plac przy wyjściu z tunelu oraz pusta, płaska przestrzeń wokół niego.''
Plac w SCP-PL-066
Po prostu czekałem, aż napiszę tu zero-sześć-sześć. Więc, słowami wstępu, jest to mój chyba najbardziej udany raport, jeden z najwyżej ocenionych na witrynie polskiej, przez 2 lata numer 1. Już w pierwszych dniach od powstania ówczesna administracja doceniła tę pracę, bez wahania umieszczając na stronie głównej. A ja sam nie sądziłem, że osiągnie taki sukces. Dla mnie ten raport jest wyjątkowy i owiany mgłą tajemniczości. Dlaczego? Bo to chyba jedyny przypadek na wiki SCP (bynajmniej polskiej), gdzie autor sam boi się swojego dzieła, czytając je.
Raport powstał w niecałe dwie godziny, kiedy byłem jeszcze świeżym pisarzem SCP. Utworzyłem go w godzinach nocnych, zaczynając pisać około godziny pierwszej, w ramach tzw. ''nocy nadgodzin'', kiedy, zamiast spać, postanowiłem nadprogramowo napisać trochę raportów. Wyszły z tego trzy prace: usunięty dawno ''wystrzałowy kaktus'', kontynuowany na dniach, porzucony i dokończony ''Związek Socjalistycznych Republik Ziemskich'', oraz właśnie 066. Pisałem go z zalegającej w głowie inspiracji i pomysłu przygotowanego wieczorem, będąc jeszcze na sennym ''haju'' wynikającego z nieprzystosowanego do braku snu organizmu (nie są mi w smak popularne zarywania nocy nad grami). W dzień wprowadziłem poprawki wytyczone przez innych użytkowników, i w ten sposób raport został opublikowany. Dodatkowym powodem do zadowolenia jest fakt przetłumaczenia go na 2 języki: niemiecki oraz angielski.
Co była inspiracją dla tego raportu? Bardzo błahe rzeczy.
Niezniszczalna warstwa z kolorowego materiału została zaciągnięta z gdy ''Worms World Party'', gdzie w 1 misji samouczka, z racji nauki chodzenia, mapa była ograniczona przez barierę. Sam poziom miał teksturę właśnie kolorowych szmatek, potarganych i pozszywanych.
Betonowa pustynia, oraz pusty plac przy wejściu mają nawiązywać do surowości i braku życia w przemysłowych zakamarkach. Kiedyś coś zbudowano, przestało być potrzebne. Nawiało odrobinę śmieci, przez deszcz i śnieg się zbiło w filcowatą masę. Zaznaczyć chciałbym też, że to, co wyścieła 066-2, to nie sproszkowany beton w znaczeniu cement i dodatki do niego, lecz gotowy kompozyt przerobiony na miał. Skrawki materiału są jakby startymi fragmentami podłoża tekstylnego. A stwory? Hmm… Wymyśliłem światło na horyzoncie, ale pomyślałem, żeby zrobić je bardziej tajemniczym. I tak jakoś samo wyszło. Na początku myślałem o zwykłej latarni, ale była to tylko kilkusekundowa myśl.
SCP-PL-073 — ''Drzewa Mendelejewa''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 17 marca 2016
''SCP-PL-073 w przeciwieństwie do podobieństwa gatunkowego z Malus sylvestris wytwarzają owoce identyczne do Malus domestica (jabłoń domowa). Pozyskany pierwiastek przeważający jest rozprowadzany na owocach na powierzchni egzokarpu tworząc warstwę o grubości zaledwie kilku mikrometrów okalającą cały owoc.''
SCP-PL-073
W przypadku tego raportu, chciałem po prostu napisać o złotej jabłoni mogącej egzystować w świecie rzeczywistym. Wymyśliłem sposób, w jaki tworzone byłyby owoce, skąd drzewa pobierałyby złoto, jednocześnie wiąrząc to z przystosowaniem strukturalnym rośliny. W międzyczasie pojawiło się założenie: skoro drzewo pobiera złoto, to co z innymi pierwiastkami, nawet, gdy jest ich przeważająca ilość? Tak powstał gatunek drzew, rodzących jabłka ze skórką z węgla, żelaza. Przepisany jeden raz ze względu na trafne uwagi użytkowników filii rosyjskiej. A ponieważ drzewo specjalizuje się w selekcji pierwiastków, musiałem nazwać ten gatunek drzewami Mendelejewa. Chociaż ładniej brzmi określenie "Jabłoń Mendelejewa".
SCP-PL-079 — ''Gliniana osada z XIV wieku''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 28 grudnia 2016
''SCP-PL-079 to miniaturowa wioska wzniesiona według wzoru budowlanego [ZMIENIONO], popularnego pod koniec średniowiecza na ziemiach polskich. Osada wykonana jest w całości z szarej i brunatnej gliny oraz drobnych kawałków drewna różnych lokalnych gatunków drzew liściastych. Miejscowość jest całkowicie kompletna pod względem zabudowań — zawiera domy mieszkalne, budynki gospodarcze, kościół oraz różne miejsca handlowe.''
SCP-PL-079-1
Napisałem ten raport na podstawie snu z tego samego dnia, w którym zacząłem pisać raport. Co ciekawe, cała historia i zarys anomalii pozostał niemal niezmieniony w stosunku do inspirującego snu. Tak samo, była wioska, karłowaty dziwak, potwory z gliny. Jednakże, tam bandyci mieli trochę nowocześniejszy wygląd, a karzełki wystrzeliwane były z młyna za pomocą katapult. :V
Wyzwanie stanowił dla mnie wątek historyczny. Musiałem rozlokować odpowiednio wioskę, co jednak ostatecznie nie okazało się trudne — kiedyś było znacznie więcej lasów. Kolejnym problemem było w miarę rzetelne rozpisanie historii, lecz z tym też dałem radę. Zostałem poproszony o jakiś twist na końcu raportu, więc zmieniłem odrobinę fabułę, dodając dialogi z mieszkańcami i ostateczną reakcję na ich atak. Najważniejsze, że raport się spodobał, jest niecodzienny i oryginalny według mnie.
SCP-PL-089 — ''Dziwny dym''
Obiekt klasy Keter , utworzony 13 maja 2015
''Obiekt wykazuje oznaki istoty inteligentnej. Zauważono zdolność do podejmowania prostych wyborów logicznych. SCP-PL-089 potrafi samodzielnie się poruszać pod postacią niewielkiej skoncentrowanej chmury. Może dowolnie zmieniać swoją objętość, mieszając się z powietrzem z otoczenia celem zajęcia większej przestrzeni.''
SCP-PL-089
''Dziwny dym'', a pierwotnie ''Inteligentna chmura smogu'' to jeden z moich pierwszych raportów, drugi, jaki napisałem, czyli jednocześnie najstarszy mój istniejący do dziś raport. Był to równocześnie mój pierwszy Keter, poprawiany z początku wiele razy, aż dałem mu spokój na lata. Pamiętający poprzednie standardy, typowy obiekt który zabija, aby zabić, zabić jak najwięcej osób. Obiekt poluje, kamufluje się, atakuje, bawi się ofiarą, zabija i pożera, aby zwiększyć swą objętość, dzięki czemu może jeszcze skuteczniej i więcej zabijać. Dodatkowo, gdy się zbliża, ochładza otoczenie i wydziela duszący swąd dymu. Typowy potwór. Ale w miastach zadymionych, nie wiadomo, czy wokół jest tylko zwykły dymek, czy kamuflujące się monstrum. :P
Tak jak mówiłem, to jeden z moich pierwszych SCP w czasach, gdy potwory tego typu były na topie. Pod koniec grudnia 2016 przepisałem raport, ale niestety w momencie, gdy miałem ''fioła'' na punkcie stylu pierwszych raportów SCP. Widać to m.in po cenzurze. Mimo to ta wersja jest lepsza od poprzedniej.
SCP-PL-093 — ''Wielodenna rura''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 15 grudnia 2016
''Efekt anomalny pojawia się w losowych przedziałach czasowych, począwszy od 20 minut między kolejnymi manifestacjami, i cechuje się nieokreślonym czasem trwania, z czasem granicznym wynoszącym maksymalnie 30 minut trwania manifestacji. Wówczas pierwotne dno rury znika a zamiast niego pojawia się wylot do pomieszczenia, umiejscowiony w dowolnym miejscu na suficie pokoju.''
4 różne manifestacje na dnie 093.
Ten raport powstał z myślą połączenia wielu mniejszych idei w jedno. Głównym zamierzeniem było utworzenie obiektu-portalu do mini światów — pokoi, które to inspirowane byłyby moimi niezrealizowanymi pomysłami odnośnie obiektów SCP. Po drodze wymyśliłem jeszcze kilka lokacji, inspirując się snami z lat dziecięcych. Dobrym pomysłem było zaproponowane otworzenie raportu do kolaboracji, lecz praktyka pokazała inaczej… Ogólnie, słyszałem wiele pozytywnych słów odnośnie dziwności niektórych pomieszczeń.
Kilka słów o inspiracji. Jak wspomniałem, to zlepek niezrealizowanych planów i marzeń sennych. Aczkolwiek, sama rura przyszła z połączenia… w sumie też kilku snów. Otóż sama rura przyśniła się mi w postaci starego, zkruszałego żelastwa oświetlonego od dna. Połączyłem to z innym, gdy przez małą dziurę w podłodze do piwnicy chciały wyjść zombie. :v No co, miałem z 6-7 lat. Pomieszczenie z manekinami, tukanem, pochodzą z koszmarów sennych. Jakkolwiek same tukany były pośrednie, i raczej mnie interesowały, tak co potem się stało… ogółem, wspomniane pomieszczenie jest inspirowane usuniętym przeze mnie raportem, ale o tym w innej części. Pozostałe pomieszczenia powstały a tu ze snu, a tu z chwilowej idei… pomogli mi także inni użytkownicy. A dlaczego piwnice? Bo zazwyczaj śniły mi się straszne, jak to dziecku. :P
SCP-PL-097 — ''Ja, robot''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 15 września 2016
''Wszelkie czynności fizjologiczne tłumaczone są jako stworzone celem jak najdokładniejszej imitacji organizmu człowieka, natomiast oddychanie jest uważane za mechanizm wentylujący wewnętrzne układy elektryczne, który może zostać w każdej chwili zatrzymany.''
Ja, robot.
W tym raporcie nie ma nic odnośnie filmu o tym samym tytule. :P Pomysł na ten raport narodził się nagle, brzmiał mniej więcej tak: tabletki wywołujące niezbywalne przeświadczenie o byciu robotem. No to zacząłem składać w całość. Musiałem trochę pokombinować odnośnie argumentów dotyczących "ludzkich" czynności życiowych u "robota", z resztą sam jego typ: początkowo miała to być niemal steampunkowa maszyna, potem przerzuciłem się na nowoczesną superzaawansowaną jednostkę. W ten sposób powstał ogół raportu. Troszkę tam musiałem dać drastycznych testów typu "patrz, bije Ci serce <otwarta klatka piersiowa, bebechy na wierzchu>, jesteś człowiekiem!", no co… :P Trudna była dla mnie fabularna część. Postanowiłem inspirując się "Rosyjskim eksperymentem ze snem" napisać podobny log testowy na grupce "robotów" pierwsza wersja z twistem nie wyszła, druga z dialogiem i nawiązaniem do praw robotów stoi do dzisiaj. Uważam, że raport wyszedł dobrze. Ale tak, nazwa eksperymentu jest słaba, wiem. :P
SCP-PL-106 — ''Wibrujący''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 11 sierpnia 2015
''Podmiot zyskał swoje właściwości na skutek nieudanego testu na SCP-PL-███, mającego odkryć wewnętrzne funkcjonowanie podmiotu podczas fazy aktywnej. Obiekt został zniszczony, natomiast tester od tego wydarzenia jest pod wpływem anomalnego działania utraconego SCP-PL-███.''
SCP-PL-106 przechodzący przez ścianę.
Polska odpowiedź na SCP-106. Skupiłem się tu na anomalii przechodzenia przez ścianę. No dobra, kolo to potrafi, ale dlaczego? Pomógł mi tu Mefioo9, który jest współautorem raportu, a który pomógł mi uborykać sie z kwestią fizyczną. Tak powstało super nagięcie zasad fizyki pod postacią mężczyzny przechodzącego przez ściany, ale na określonych warunkach. Jeden z pierwszych raportów, uprzedzam o bardzo naukowym języku i nie każdy może zrozumieć treść. Ale pewnie myślicie: wow, przechodzi przez ściany! Też tak chcę!
Widzicie, nie chciałbym być na jego miejscu.
Raport był przepisywany wiele razy, gdyż pierwsza wersja wołała o pomstę do Nieba. Obecnie jakoś się trzyma przez te lata.
SCP-PL-108 — ''Bilet do raju''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 5 czerwca 2018
''SCP-PL-108 został sklasyfikowany jako substancja mutagenna. Powierzchnia skażona związkiem zazwyczaj w ciągu około 3 minut pokrywa się charakterystycznymi sinozielonymi plamami, z czasem wydzielającymi rzadki śluz. Plamy to w rzeczywistości tkanka zmutowana w wyniku niezbadanego dotąd procesu, zmieniającego jej formę do miękkiej, zbitej masy.''
Ofiara SCP-PL-108
Przepisana wersja "Gazu Nirwany", raportu utworzonego… nie pamiętam, kiedy. Bądź co bądź, sam pomysł raportu — zielony gaz zamieniający w dymiącą mumię — powstał w czasach dziecińswa w pomniejszym koszmarze sennym, kiedy to, z tego co pamiętam, jakaś mafia chciała to rozprowadzić, a ja widziałem już przemienione dziecko. :V Poprzednia wersja zakładała niemal wieczną egzystencję pod postacią pęcherza z przetransformowanym mózgiem. Obecnie zapewnia przyjemną, ale ochydną śmierć. Podczas, gdy Ty śnisz o raju, ciało oblepia się śluzem, zamienia w niego i stajesz się mumią. Z której po czasie ulatnia się ten sam gaz. Dodatkowym atutem jest pozyskanie, kiedy okazuje się, że gaz miał zostać użyty podczas I wojny, podpisany pozytywnym tekstem "Bilet do raju".
SCP-PL-117 — ''Zamglenie''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 21 stycznia 2017
''Osoby znajdujące się w pobliżu strefy zamkniętej przy dłuższym okresie czasu często miewają stany lękowe. Stany te mogą zostać pogłębione jeżeli samotna osoba będzie przez dłuższy czas wpatrywała się w głąb mgły. Zazwyczaj podmioty wyrażają chęć dołączenia do grupy ludzi bądź znalezienia się w odległości którą osoby uznają za komfortową.''
Nie wchodź do lasu po zmroku.
To raport, nad którym pracowałem szmat czasu, dosłownie "po godzinach". Idea powstała w powtarzającym się wątku sennym, a dotyczącym istniejącego w rzeczywistości parku nieopodal mojego domu. W snach dokładnie identyczna anomalia: ciemno, mgłą, ciarki, ale tam jeszcze nieznana siła wciągała do siebie. Istniała granica, za którą nie można było przejść. Nieużytym wątkiem jest obłęd osób, które spędziły tam noc. Zastąpiłem go nowym światem i innymi. Co ciekawe zapewne, czołgi i pociąg należą również do sennych historyjek. Czołgi się raz pojawiły jako wątek przesiąkniętego Wotem mózgu, a pociąg znajdował się po drugiej stronie lasu, zaraz za nim droga szybkiego ruchu (co akurat jest niezgodne z rzeczywistością, gdyż w realu znajduje się tam sklep meblowy, budynek mieszkalny i ulica). Z czasem pojawiały się różne tajemnicze zjawiska, np. słupy światła czy wędrujące drzewa, lecz tego też nie użyłem. Wielkookie zwierzęta pojawiły się przelotnie, ale podobnie jak czołgi uznałem je za treściwe i umieściłem w raporcie. Jeżeli mam być szczery, skip oddaje w 60% dziwny park ze snu. Z czasem przestał być dziwny, czasem się coś przyśni, ale to nie to samo. Szkoda. Ale do dzisiaj mam okazję go badać w snach i stanowi podstawę SCP fuel.
Ciekawostka: raport miał być napisany już ponad rok wcześniej, lecz pierwsza wersja była krzyczącym parkiem pełnym potworów. Z racji negatywnej opinii porzuciłem projekt, ale druga próba okazała się strzałem w dziesiątkę, a skip zebrał wiele pozytywnych opinii.
SCP-PL-122 — ''Zepsucie''
Obiekt klasy Keter, utworzony 22 marca 2017
''Wszelkie wykonane badania miejsca anomalnego nie wykazały nienaturalnych wahań pola magnetycznego, występowania podwyższonej radiacji ani niezwykłych właściwości mogących wyniknąć z ewentualnego mikroklimatu. Pod względem chemicznym oraz fizycznym, SCP-PL-122 nie wykazuje żadnych nietypowych właściwości. Mimo to, zauważono, iż przedstawiciele fauny wydają się za wszelką cenę omijać obszar objęty anomalią.''
SCP-PL-122
Chciałem w tym przypadku napisać raport inspirując się biomem Corruption z gry Terraria. W trakcie pisania odszedłem znacznie od pierwowzoru, tworząc miejsce suche, ciche, wymarłe, jałowe. Tytułowe zepsucie to dosłownie sterylna pustynia bez jakiegokolwiek życia, które samo stara się omijać negatywne miejsce. Jak wykazały badania, nie ma żadnych czynników, które by za to odpowiadały…
Zepsucie dopada każdego, kto znajdzie się w jego obrębie, ale czy tylko?
SCP-PL-126 — ''Związek Socjalistycznych Republik Ziemskich''
Obiekt klasy Thaumiel, utworzony 16 czerwca 2017
''SCP-PL-126 to rzeźba przedstawiająca postać mężczyzny o dobrze zbudowanej, umięśnionej posturze, noszącego standardowy strój robotnika z połowy XX wieku. Postać przedstawiona jest w proporcjach 2:1 względem zwyczajnych rozmiarów człowieka, w lewej dłoni dzierży masywny młot kowalski, natomiast prawa jest wyciągnięta w geście powitalnym.''
SCP-PL-126
Gdyby nie brak weny, raport należałby do jednych z pierwszych napisanych przeze mnie. Ideał ZSRZ powstała już na początku mojej kariery na SCP, a który to planowałem napisać podczas ''Nocy Nadgodzin'' razem z SCP-PL-066. Był to jedyny raport, który nie wyszedł zwycięsko z wyzwania, a zbytnie przekombinowanie spowodowało, że porzuciłem projekt na następne 2 lata. Kiedy ruszyłem go, zacząłem skrobać bodajże 4 miesiące, aż nie zakończyłem obecną formą. Głupia inspiracja memem ''General - Gospodin Kenobi'' podała mi na myśl postać właśnie ''Gospodina'' — byłby on tą pozytywną/negatywną postacią, rewolucjonistą, którego nikt nigdy nie widział. Krótko potem nagle dostałem olśnienia, jak ten fakt wyjaśnić… dalsza fabuła potoczyła się jak głaz ciśnięty ze zbocza, wyjaśniając pozytywny wydźwięk całej ludzkości na niemal niewolniczą komunistyczną utopię. Jednocześnie stwierdziłem, że odpowiednią klasą dla tego raportu będzie Thaumiel. Do dzisiaj słyszę, że to Thaumiel nie jest, lecz ja z tego miejsca bronię swojej racji jako osobisty kanon, w którym Thaumiel to obiekt właśnie tego pokroju — stanowiący szczególne zagrożenie, jednocześnie pomagający (zwykle nieświadomie) Fundacji w niwelowaniu anomalii. W końcu coś w alternatywnym świecie spowodowało, że wszystko na Ziemi przestało być nadnaturalne, ku chwale szczęścia klasy robotniczej.
SCP-PL-131 — ''Jest tam ktoś?''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 4 maja 2017
''SCP-PL-131 porusza się ze średnią prędkością około 17 000 [km/s] w ruchu przeciwnym do tras innych obiektów orbitalnych. Obiekt nie zmienia swojej trasy orbitowania wokół Ziemi, wykazując właściwości anomalne zawsze, gdy znajdzie się nad położeniem geograficznym o współrzędnych ██º██'█.███" N ██º██'██.███" E (terytorium Polski).''
SCP-PL-131
To jeden z nielicznych raportów napisanych stricte pod zdjęcie. Fotografia kojarzona z ''Black Knightem'' i teorią konspiracyjną wokół niego zainspirowała mnie do opisania go jako obiekt SCP. Długo kombinowałem, co obiekt mógłby robić. Ale jako największą rolę raportu uważam przełamanie niepisanego ''tabu'' obiektów SCP-PL, polegające na twierdzeniu ''co polskie musi być polskie'' w znaczeniu starania się tworzenia raportów odnoszących się jedynie do naszego kraju. Tu również przełamałem kolejną barierę jaką jest zabezpieczanie przez filię polską obiektów kosmicznych. W końcu Poland cannot into space. :P Trochę zaznaczyłem ten fakt w opisie, ale póki co, nikt się dot ego nie przyczepił.
A jakiś czas potem okazało się, że na filii angielskiej jest raport z tym samym zdjęciem, leżący tam od co najmniej kilku lat. :V
SCP-PL-194 — ''Kraina Szczęśliwości''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 3 kwietnia 2018
'' SCP-PL-194-A to korytarz przypominający z wyglądu część państwowej placówki przedszkolnej: ściany pomalowano w jasne, ciepłe barwy, na zawieszonych tablicach korkowych prezentowane są rysunki, których autorstwo przypisuje się dzieciom w wieku około 4-5 lat. Dodatkowo, widoczny jest wieszak na ubrania, szafka na obuwie, oraz donica ze sztucznym osobnikiem palmy kokosowej wysokości 1 metra [m].''
Rysunek z SCP-PL-194-A
Jeszcze jeden raport powstały we śnie. Właśnie tak wyglądało to, co przyśniło mi się pewnej nocy. Pokój, niemal przedszkolny, wielki chodzący futrzak zmuszający do zabawy. Postanowiłem to rozwinąć i w przeciągu miesiąca powstał ten oto raport. To prawdziwa kraina szczęśliwości dla każdego dziecka. Ciągła zabawa, chodzące pluszaki zapraszające na barana, pełno zabawek, zjeżdżalni, basenów z kulkami, a słodyczy i niezdrowego jedzenia jest bez limitu. Czegóż chcieć więcej? W czasie zabawy przestaje się zwracać uwagę na wychudzonych, pozbawionych emocji człowieczków, którzy wydają się nie mieć wyboru i akceptować swój los? Akurat inspiracją do utworzenia ich była okładka jednego z albumów zespołu deathmetalowego ''Bloodbath''. Usunąłem kilka szczegółów, a i zdjęcie udało się znaleźć, pasujące do całokształtu i na odpowiedniej licencji. Największym trudem było napisanie dodatku. Chciałem tu stworzyć dokładny dokument naukowy, zawierający najdrobniejsze dane i logi badawczo-eksploracyjne. Dopełnieniem fabuły jest ostatni log, którego zakończenie chciałem zwieńczyć twistem, a który to nie wyszedł w początkowej fazie. To zdarzenie także pochodzi ze snu, i wyglądało niemal dokładnie tak samo, jak w raporcie, pomijając akcję ratunkową. Ja byłem akurat tym, który uciekł. No cóż.
Uważam, że po lekturze tego raportu już nigdy nie spojrzycie tak samo na żadną salę zabaw.
Raporty SCP-PL-J
Żarty się skończyły? To dopiero początek!
SCP-PL-000-J — ''Tu nie ma żadnego SCP''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 3 kwietnia 2017
''Witaj pracowniku. Niestety muszę przekazać złą wiadomość… otóż, tu nie ma żadnego SCP. ''
{$caption}
SCP-PL-020-J — ''Kiosk''
Obiekt klasy Euclid, utworzony 23 sierpnia 2015
''Podmiot nie zwraca uwagi nawet na propozycję „pomocy” mającej zapobiec sytuacji jego „bycia kioskiem”''
{$caption}
SCP-PL-100-J — ''Proszek do PRANIA''
Obiekt klasy Bezpieczne, utworzony 24 maja 2015
''Całą ilość obiektu należy przechowywać w suchym i chłodnym miejscu.''
{$caption}
SCP-PL-2004-J — ''Bardzo szybki pojazd antropomorficznego płaza''
Obiekt Zneutralizowany, utworzony 23 września 2016
''Podczas korzystania z SCP-PL-2004-J testerzy słyszą pewną muzykę.''
{$caption}
Raporty SCP-PL-EX
Było, minęło…
Ciemność. Brak słońca skrywający dziwny, obcy świat. Sam dla siebie nie był obcy. Obcym byli dla niego Ci, którzy rozświetlili ciemność.
Mężczyzna odzyskał przytomność, ale minęła chwila, gdy w pełni wróciła świadomość i zdolności poznawcze. Łazik P-3 leżał nieopodal, przewrócony na bok. Widoczny był z dziwnej, nienaturalnej, trzecioosobowej perspektywy, nieco z góry, niczym w filmie, podobnie jak mężczyzna. Oglądał siebie, uszkodzony pojazd, oraz obserwował zbliżającą się wokół ścianę bladobłękitnego światła. Perspektywa ruszyła i zbliżała się do mężczyzny, jak przybliżająca się kamera. Niebo nagle pokryły gwiazdy.
Obudziłem się na tylnym siedzeniu samochodu, który właśnie zboczył z ładnej asfaltowej drogi, podążając teraz po wiejskiej żwirowej klepance. Niewielka torba z rzeczami osobistymi leżała na podłodze między kanapą a fotelem kierowcy, który nie zauważył mojej pobudki. Telefon musiał wypaść z kieszeni, gdy spałem. Podniosłem go z podłogi i umieściłem z powrotem w miejscu, w którym powinien być, wcześniej sprawdzając godzinę. 5:22. Czyli kimnąłem się z godzinę. Jarek, wysoki brunet, pracujący w Ośrodku Prowizorycznym 066, skupiony był na pustej o tej porze dnia drodze. Ostentacyjnym westchnięciem dałem znak towarzyszowi, że już nie śpię.
— O, jak się spało? Nawet nie zauważyłem, gdy zasnąłeś.
— Gdy zrywają człowieka z łóżka w środku nocy, a ten ma pół godziny potem być w samochodzie, trudno nie zasnąć. Szczególnie przy ogrzewaniu i miękkiej kanapie…
— Zaraz się rozbudzisz, dojeżdżamy na miejsce.
W istocie, byliśmy już niemal u celu. Okolica przez te kilka lat nie zmieniła się zbytnio. Pomijając fakt braku kilku starych domów oraz wcale nie rzucający się w oczy kompleks zabudowań na końcu drogi.
— Składowisko odpadów się skończyło, to co teraz wymyślili? — spytałem.
— Coś z prywatnym przedsiębiorstwem. Akurat w tej okolicy jest mało ludzi, a ci, którzy już są, na słowo "prywatne" reagują splunięciem i wykrzywianiem bezzębnych dziąseł. Czyli mamy święty spokój.
— A, chyba że w ten sposób.
Samochód przejechał przez bramkę po czym skierował się na parking przy czymś, co wyglądało jak część biurowa.
— Tak bez komitetu powitalnego? Mogli chociaż wystawić ciecia co podałby rękę.
— Wiesz… od Twojego ostatniego pobytu tu, wiele się zmieniło.
— Mianowicie?
— A, sam się dowiesz. Dobra, ja idę do siebie, a Ty leć do dyrektora.
Rozstaliśmy się, po czym udałem się we wskazane miejsce. Na dworze było chłodno i pachniało typowym, wczesnym wiejskim porankiem. Budynek przypominał biuro jakiegoś zakładu produkcyjnego. Nie byłem pewien, czy zabiegi konspiracyjne były użyte tak głęboko, czy po prostu Fundacja uwielbia ten minimalistyczny styl. W gabinecie siedział dyrektor Ośrodka, Patryk Skorczewski. Dosyć niski, o urodzie i wąsie pod wielkim nosem odpowiedniej dla kogoś, kto miał w rodzinie meksykanina lub Super Mario. Wymieniliśmy pozdrowienia i zasiedliśmy do masywnego stołu. Jakaś kobieta przyniosła kawę. Idealnie smakowała, spoglądając przy delektowaniu się nią na pobliski las, skryty poranną mgłą. Dawno nie byłem na grzybach…
— Doktorze B, wezwaliśmy Pana tu, ponieważ, nie ukrywajmy, zna się pan na rzeczy. Pokierował pan projekt od niemal początku do samego końca. No właśnie, z tym końcem jest nie do końca tak, jak to w dokumentacji oficjalnej można wyczytać. — mężczyzna miał głęboki, nieco chrobotliwy głos.
— Trudno nie zauważyć, wybudowano tu cały Ośrodek. Może nie jest spory, ale jednak.
— Tak, budowa jego została wyznaczona ze wględu na… ponowną możliwość prowadzenia badań. Pamięta Pan Incydent I-PL-066-2?
— Ten, po którym miano wysadzić składzik?
— Tak. Otóż, nie doszło do rzadnej eksplozji. Od razu po tym, jak Pan wyjechał drugiego dnia po zakończeniu badań, postanowiono poczekać. Zauważyliśmy brak jakichkolwiek oznak wrogości istot z wymiaru, biorąc pod uwagę fakt przebywania ich zaraz pod włazem defensywnym. Chcieliśmy zobaczyć, co się dalej wydaży. Stało się tak, że z dnia na dzień buczenie stawało się coraz cichsze, aż ustało. Około 10 dni po zamknięciu klapy i 4 dni po umilknięciu, otworzyliśmy ją i wysłaliśmy klasę D na rozeznanie. Pracownik wrócił, cały i zdrowy. Wysłaliśmy agentów, którzy zgłosili brak zagrożenia. Czy Pan mnie nie słucha? — Skorczewski zauważył mók wzrok skupiony na orchidei stojącej na parapecie
— Nie, skądże. Po prostu układam sobie w głowie fakt, że dopiero teraz dowiaduję się o tak istotnych rzeczach. Dlaczego nikt mnie nie raczył poinformować?
— Był Pan zajęty. — Skorczewski wzruszył ramionami.
— Co? Dobra, ale co z… Cholera, czy w tej organizacji nawet dowodzący personel traktuje się z marginesem? Przecież sam rozgryzałem ten wymiar, czy Bóg wie co to jest, wystarczył jeden telefon i jestem. Nie byłem aż tak zajęty!
Skorczewski jedynie ponownie wzruszył ramionami.
— I co ja ci poradzę, chłopie… — powiedział, jakby do siebie.
— Mniejsza, co dalej? — przerwałem chwile dziwnej ciszy.
— Brak zagrożenia okazał się faktem, znaczy zastaliśmy plac taki, jakim go opuściliśmy. Po widmach nie było nawet śladu.
— Nazwaliście światła widmami?
— Nieoficjalnie. Nie wiemy, czym są, czego chcą, skąd pochodza dokładnie. Aczkolwiek udało nam się poznać trochę ich… wygląd. Na jego podstawie wyciągamy dalsze wnioski. Tu może Pan sobie zerknąć. — podał mi czarno-białe zdjęcie, chyba z jakiejś kamery odległościowej.
Zdjęcie nie było wyraźne, ale niektóre szczegóły były widoczne. Na zdjęciu widać było zarysy pięciu podłóżnych sylwetek, emitujących silną poświatę, nakładającą się na siebie wzajemnie i dając efekt łuny. Wszystkie sylwetki miały niemal identyczne głowy, podłużne, nie podobne do ludzkich. Miałem pierwszy raz okazje zobaczyć to, co widział świętej pamięci D-6619. Podłużne, wychudzone twarze, z wielkimi pustymi oczami. Wyglądali nieco jak hollywoodzkie wyobrażenia kosmitów. Wydawali się stać w szeregu, patrzeć przed siebie, jak żołnierze podczas musztry. Było w nich coś tajemniczego, nieco strasznego. Usłyszałem jak krew płynie w mojej głowie. Spoglądałem prosto w oczy jednej z tych istot. Mimowolnie, jak gdyby nie moja, przeleciała mi przez głowę myśl. One były piękne. Z transu wybudził mnie Skorczewski.
— Ej, znowu rozmyślasz nad niesłusznością rozkazów dowództwa?
— Ja, co? Nie… kurcze. Gdzie
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-135
Klasa podmiotu: Euclid Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze:
Informacja: To jest wersja archiwalna procedur przechowawczych, pozostawiona w celach informacyjnych. Poniższe czynności utraciły moc w następstwie neutralizacji zagrożenia anomalnego. Aktualne procedury umieszczono w kolejnej sekcji, następującej po archiwalnej.
SCP-PL-135 przechowywany jest w Ośrodku 15. Nie zastosowano specjalnych procedur w aspekcie budowy przechowalni SCP-PL-135, natomiast obiekt umieszczony jest na krótkim torowisku odpowiadającym długości wagonu. Pomieszczenie jest stale monitorowane przez kamerę bezpieczeństwa, a drzwi pomieszczenia zostały dodatkowo wzmocnione przed próbami wyważenia lub uszkodzenia ich podczas aktywacji obiektu. Ponadto, nie należy wykonywać żadnych testów na krótko przed czasem manifestacji, chyba że zgodnie z dokumentem TST-135 takowe działania zostały wcześniej zaplanowane i zaakceptowane.
Wersja aktualna procedur; personel uprasza się o przestrzeganie poniższych czynności.
Obiekt został przeniesiony do Technicznego Ośrodka Badawczego 37. Poszczególne elementy SCP-PL-135 zostały rozdzielone i przechowywane są osobno.
Wagon z jednostką zasilającą został umieszczony na bocznicy w hangarze kolejowym Ośrodka. Oprócz podstawowych zabiegów konserwacyjnych wykonywanych w razie potrzeby, nie zaplanowano innych czynności wobec obiektu.
SCP-PL-135-T oraz I znajdują się w sąsiadujących pomieszczeniach w Skrzydle Przechowawczym. Obiekty umieszczono w dedykowanych sarkofagach przechowawczych. Dostęp do obiektów umożliwiony jest dla personelu z upoważnieniem poziomu 3 lub wyższego. Przeprowadzanie eksperymentów może odbywać się jedynie w kontrolowanych warunkach spełniających wymagane standardy bezpieczeństwa, zawarte w dokumencie TST-135-w.a.
Obiekt SCP-PL-135-L, gdy nie został aktywowany, należy przechowywać w identycznym sarkofagu, co obiekty T oraz I. Aktywacja może zostać zarządzona jedynie przez pracownika o poziomie upoważnienia 4 i większym; jedynie osoby posiadające wymienione upoważnienie mają prawo wchodzić w bezpośrednie interakcje z podmiotem.
Każdy z obiektów wchodzących w skład SCP-PL-135 należy poddawać oględzinom i zabiegom konserwacyjnym w regularnych odstępach, nie dłuższych niż 2 miesiące.
Opis: SCP-PL-135 jest zbiorczym określeniem instalacji elektromechanicznej umieszczonej wagonie o rozstawie kół przystosowanym do poruszania się po trasach o prześwicie 1435 milimetrów [mm]. Wysokość wagonu, poczynając od poziomu torowiska, wynosi 3,6 metra [m], długość 7 metrów [m], szerokość 1,8 metra [m]. Kadłub o kształcie bryły trapezoidalnej został złożony z zespawanych ze sobą stalowych blach grubości 10 milimetrów [mm]. Na przedniej stronie dłuższych ścian bocznych kadłuba widnieją dwa naprzeciwległe otwory o kształcie prostokąta o szerokości 2 metrów [m] i wysokości 2,5 metra [m]. otwory te prowadzą do swego rodzaju przedsionka, wewnątrz którego znajduje się właz o wymiarach 1,5 x 1 metra [m], prowadzący do wnętrza wagonu.
Wnętrze obiektu niemal w całości zajęte jest przez jednostkę zasilającą, składającą się z połączonych szeregowo-równolegle baterii ogniw galwanicznych nierozpoznanego typu, jednakże bliskich wyczerpaniu. Wartość napięcia zmierzonego na przewodzie wyjściowym wynosi 110 woltów [V]. Wszystkie przewody znajdujące się w wagonie zostały wykonane z miedzianej linki, umieszczonej w izolacji z gumy oraz powłoce z tekstylnego materiału konopnego. Niewielki układ ruchomych styków został umieszczony na wyprowadzeniu z jednostki zasilającej; układ podłączony jest do mechanizmu zegarowego, zasilanego z osobnej, stosunkowo mniejszej baterii identycznych ogniw galwanicznych. Mechanizm w czasie zmierzonym na 7 godzin, 14 minut i 29 sekund powoduje powtarzalne zamykanie styków oraz powtórne ich otwarcie po upływie 8 minut.
Wagon wykazuje znaczne oznaki upływu czasu. Należy do nich zaawansowana korozja elementów metalowych, z czego najbardziej tych narażonych na działanie czynników atmosferycznych. Pomieszczenie jednostki zasilającej jest również zaśniedziałe, lecz w znacznie mniejszym stopniu. Z powodu braku konserwacji doszło do uszkodzenia mechanizmu zegarowego, powodując jego rozregulowanie. W wielu miejscach kadłub wagonu wykazuje oznaki ostrzału z broni palnej i oddziaływania nań wysokiej temperatury. Okolice włazu wejścia do jednostki zasilającej posiadają charakterystyczne wgłębienia, odpowiadające nagłemu i kilkakrotnemu oddziaływaniu na nie wyjątkowo dużej siły.
Wewnątrz znajdującego się w konstrukcji wagonu przedsionka odkryto trzy humanoidalne obiekty, podłączone do swego rodzaju rozdzielni przyłączonej do wyprowadzenia przewodu z jednostki zasilającej. Obiekty zostały desygnowane jako SCP-PL-135-T, I oraz L. Humanoidy te są maszynami zdolnymi do swobodnego poruszania się, jednakże nie na odległość większą jak 10 metrów od rozdzielni. Oddalanie się od wagonu zapewnione jest przez istnienie w opisywanej rozdzielni trzech niezależnych rolek zdolnych do samoczynnego zwijania się, na których to zwinięte są przewody zasilające maszyny. Powłoka płócienna, jaką owinięte są przewody, wykazuje oznaki oddziaływania nań otwartego płomienia; równoważnym powodem zrozumiana może być obecność nadtopionej gumowej izolacji.
Podstawowym elementem konstrukcyjnym każdej z humanoidalnych maszyn jest egzoszkielet z lekkiego i wytrzymałego stopu metalicznego. Wewnątrz tej konstrukcji zamontowane zostały podstawowe elementy mechaniczne i elektryczne, pozwalające na funkcjonowanie maszyn w ich własnym zakresie. Poszczególne instancje posiadają charakteryzujące je różnice techniczne.
Instancja SCP-PL-135-T odznacza się brakiem stałej osłony egzoszkieletu, który został okryty czarną, jedwabną, potarganą i nadpaloną w wielu miejscach płachtą przymocowaną na częściach udowych i ramieniowych dokładnie nad zgięciami ruchowymi stawów. Do kolejnych cech należy znaczna wysokość obiektu wynosząca 2,4 metra [m], z czego sama część szyjna jest długości 30 centymetrów [cm], oraz głowa stylizowana na ludzką czaszkę pozbawioną żuchwy. W oczodoły wmontowane zostały dwie żarówki o czerwonych bańkach. Na podniebieniu znajduje się membrana głośnika, z którego podczas aktywacji maszyny w nieregularnych odstępach czasu wydobywa się mechaniczny odgłos o natężeniu ~80 decybeli [dB], przypominający ryk. Palce humanoida zostały zastąpione stalowymi ostrzami o łukowatym kształcie, noszącymi ślady użytkowania. Egzoszkielet maszyny został zmodyfikowany i rozbudowany w sposób umożliwiający szybkie, płynne i skoordynowane poruszanie się. W momencie dostarczenia napięcia obiekt jest niezwykle agresywny — dąży do najwyraźniej nieuzasadnionego zamordowania każdej osoby w pobliżu.
Obiekt SCP-PL-135-I pokryty jest w całości ciemnobrązowymi, ceramicznymi izolatorami energetycznymi stanowiącymi okrycie egzoszkieletu. Sam korpus 135-I jest szeroki na 70 centymetrów [cm] średnicy; maszyna nie posiada głowy, wysokość obiektu wynosi 1,5 metra [m]. Karbowane okrycie z czarnej gumy znajduje się na stawach obiektu. W oczekiwanym umiejscowieniu dłoni podmiot posiada pojedynczą stalową kulę, proporcjonalną do szerokości ludzkiej dłoni. Obiekt wyróżnia obecność układu elektrycznego zmieniający napięcie stałe w sinusoidalnie przemienne, dodatkowo zwiększając jego wartość do 12 000 [V]. Podmiot posiada osobny układ odpowiednio izolowanych przewodów podłączonych bezpośrednio do kul na końcu ramion. Podobnie jak podmiot 135-T, 135-I z nieznanej przyczyny zawsze dąży do uśmiercenia każdej osoby w pobliżu, wykorzystując do tego porażenie prądem elektrycznym poprzez dotknięcie ofiary kulą pod napięciem. W stanie pierwotnym obiekt, ze względu na wysoką wagę spowodowaną przez obecność izolatorów, poruszał się w sposób niezwykle powolny. Dla celów badawczych izolator z korpusu został usunięty, co pozwoliło na poznanie budowy wewnętrznej 135-I, jednocześnie zwiększając jego ruchliwość.
Niewiadomym jest, w jaki sposób opisane obiekty rozpoznają obecność osób w swym otoczeniu, a także w jaki sposób są w stanie precyzyjnie omijać przeszkody. Zachowania, jakie prezentują, sugerowałyby na istnienie funkcjonalnych elementów rejestrujących obraz i dźwięk, jednakże oględziny techniczne nie wykryły ich obecności.
Obiekt SCP-PL-135-L został zbudowany z elementów plastikowego manekina o męskiej budowie ciała, przez co jego wymiary i proporcje odpowiadają ludzkim. Głowę obiektu stanowi starodawna klatka latarni gazowej pozbawiona oszklenia. W spodniej części klatki umieszczony jest uszkodzony wkręt gwintowany na komercyjną żarówkę typu E27. Miejsca stawów są pozbawione plastikowej obudowy, która została zastąpiona konopną tkaniną, podobną do okrywającej przewód zasilający. Obiekt charakteryzuje się najbardziej skomplikowanym układem elektronicznym, w którym odnaleziono również elementy charakterystyczne dla składających się na dzisiejsze komputery. Dłonie obiektu są wykonane w sposób umożliwiający bardzo precyzyjne manipulowanie narzędziami. Zachowanie 135-L jest nierozpoznane, gdyż jako jedyny pozostaje nieaktywny mimo podania napięcia. Jedyną reakcją jest charakterystyczny niski, przeciągły dźwięk z wnętrza korpusu. Badania techniczne wykazały zaawansowane uszkodzenie wielu elementów elektronicznych, przepalone przewody oraz uszkodzenie siłowników prawej ręki. Zewnętrznym defektem jest skrajne zużycie komponentów dłoni obiektu, wliczając w to nadpalony plastik na palcach. [/biuro-sandbox-dr-blackpeace#zalacznik ]
Informacja: Neutralizacja niebezpieczeństwa wynikającego z zachowania obiektów
Krótko po rozpoznaniu sposobu działania obiektu wysunięto wniosek o odłączenie robotów od jednostki zasilającej. Założono, iż skoro aktywacja obiektów zależna jest od dostarczenia zasilania, to pozbawienie ich połączenia z baterią zniweluje cykliczne załączanie. Istniała również niepotwierdzona obawa, iż obiekty mogą włączać się pomimo odłączenia od jednostki zasilającej.
Przewody zostały przecięte w miejscu wprowadzenia ich do wnętrza każdej z maszyny. Gdy zaobserwowano pojawienie się napięcia na uciętym przewodzie, co nastąpiło zgodnie z powtarzającym się cyklem, maszyny nie wykazywały żadnych oznak aktywności. Wniesiono o powtórne, testowe załączenie robotów. Wykorzystano obiekt 135-L, ze względu na jego najbezpieczniejszą reakcję. Maszynę podłączono do przygotowanego zasilacza, zgodnego parametrami z wymaganymi do uruchomienia robota. Po załączeniu, dało się słyszeć pożądany, przeciągły dźwięk buczenia. W ramach zapewnienia lepszych warunków badawczych, obiekty przeniesiono do Technicznego Ośrodka Badawczego 37, mieszczącego się w Górach Świętokrzyskich a specjalizującego się w badaniu anomalnych obiektów i artefaktów mechanicznych. Wagon oraz roboty zostały rozdzielone i przeniesione do oddzielnych pomieszczeń przechowawczych. Równocześnie, obiekt został przemianowany do klasy Bezpieczne, z nadanej podczas pozyskania i wstępnego zabezpieczenia klasy Euclid. Pozwoliło to również na sformułowanie nowych SCP, gdyż zbędne stało się zapobieganie atakom ze strony agresywnych obiektów. Pozostałe roboty przetestowano pod tym samym kierunkiem co 135-L, natomiast wszystkie maszyny zostały przystosowane do zasilania ich ze sterowanego przez personel zasilacza, pozwalającego na dowolne włączanie i wyłączanie obiektów, poprzez wmontowanie gniazda wtykowego w miejscu pierwotnego wprowadzenia przewodu zasilającego. Wagon z jednostką zasilającą został uznany za zbędny w funkcjonowaniu anomalii, aczkolwiek przeprowadzane są jego badania dotyczące źródła powstania charakterystycznych uszkodzeń i wgłębień kadłuba.
Aluzja do SCP-PL-135: Bazując na stanie technicznym obiektu, jestem w stanie pewnie stwierdzić, że 135 padł ofiarą ataku. Ktokolwiek lub cokolwiek miało styczność z obiektem, zależało mu na dostaniu się do ogniwa zasilającego. Lecz to wydaje się przeczyć prawą zdrowego rozumowania: na miejscu napastnika zniszczyłbym przewody zasilające roboty — wtedy nie byłoby potrzeby forsowania włazu. Po prostu napastnik zadał sobie wiele zbędnego trudu. A same roboty, wydaje się, miały czynny udział. Podczas, gdy ten z ostrzami zapewne atakował napastników, manekin chciał ugasić ogień ręcznie. Pewnie stąd nadpalenia na dłoniach. Jak widać, oberwało mu się za to tak, że został uszkodzony. Ale nie widać żadnych uszkodzeń powłoki zewnętrznej.
Wydaje mi się, że L różni się od pozostałej dwójki. Oni są maszynami zniszczenia, podczas gdy ten nie został stworzony do takich celów. Jedyne, co ma, to dobrą elektronikę i zwinne palce. Nie daje mi to spokoju. Musimy naprawić "elkę". — Kierownik techniczny A. Wrzos
Dnia 2 stycznia 2018 roku SCP-PL-135-L został przeniesiony do Warsztatu C. Sprawozdanie z przeprowadzonych działań zostało zawarte w osobnej dokumentacji.
4 kwietnia 2018 roku sukcesem zakończono naprawę SCP-PL-135-L.
W następstwie kolejnych wydarzeń oraz przeprowadzonych przesłuchań i obserwacji odkrytym zostało nieznane dotąd zachowanie SCP-PL-135-L. Obiekt, podobnie jak pozostałe dwie maszyny, wykazuje nadnaturalne zdolności postrzegania otoczenia. Sposób i prędkość poruszania są jest niemal identyczne do przeciętnego człowieka. Obiekt cechują zdolności manualne, co przeświadcza poprzez umiejętność posługiwania się narzędziami wszelkiego rodzaju, oraz operowanie drobnymi przedmiotami. Obiekt jest również zdolny do pisania, co jest równocześnie jego sposobem na komunikowanie się. Podmiot najwyraźniej doskonale zna język polski, aczkolwiek posługuje się dialektem i gramatyką charakterystyczną dla lat 20 XX wieku. Ponadto wykazuje znajomość podstawowych zwrotów języka niemieckiego. Pismo, jakim posługuje się obiekt, jest dokładne i estetyczne, mimo iż on sam operuje danym narzędziem piśmienniczym z ponadnormalną szybkością.
SCP-PL-135-L jest rozumny i świadomy swojej egzystencji. Wykazuje maniery odpowiednie dla dobrego wychowania i pochodzenia z wyższych warstw społecznych. Będąc skorym do wpółpracy, udzielił personelowi Fundacji wielu istotnych informacji. Obiekt wykazuje oznaki odpowiednie dla lekkiego załamania psychicznego, które, jak sam twierdzi, wywodzą się z "nostalgii za dobrym czasem minionym". Z opowiadanych przez obiekt przeżyć, Fundacja odkryła istnienie konkretnej osobistości, oznaczonej jako PoI-135-1-18, nazywanej przez podmiot "Konstruktorem", czasem stosując wobec niej tytuł "Wielki". Osobistość ta jest najwyraźniej twórcą SCP-PL-135, jednakże wszelkie informacje o niej samej Fundacja jest w stanie zdobyć jedynie poprzez SCP-PL-135-L. Obiekt podzielił się również informacjami dotyczącymi swojej dawnej egzystencji, wraz z "Konstruktorem", oraz odnoszącymi się do pozostałych dwóch humanoidów, wobec których obiekt wykazuje swego rodzaju troskę.
Pozostałe informacje zawarte są w Dokumencie 135-K oraz logach przesłuchań.
Przesłuchanie SCP-PL-135-L
Przesłuchujący: Dr B
Informacja: Kwestie wypowiadane przez przesłuchiwanego 135-L są zapisanymi tekstami pisanymi przez obiekt na udostępnionych materiałach.
Dr B: Zacznijmy od czegoś prostego. Jesteś w stanie mnie zrozumieć?
135-L: Tak, lecz począwszy mam pewną prośbę.
Dr B: Jaką?
135-L: Preferuję pióro. To urządzenie jest skuteczne, aczkolwiek osobiście preferuję pióro.
Dr B: Czy udostępnienie Ci pióra wpłynie na cokolwiek w twoim przypadku w tym przesłuchaniu?
135-L: Jeżeli mam być szczery, owszem. Bardziej komfortowe dla mnie jest posługiwać się piórem.
Dr B: Przeciwwskazań nie wi
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
« SCP-PL-134 | SCP-PL-135 | SCP-PL-136 »
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-173
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: Miejsca potwierdzonego stałego występowania anomalii SCP-PL-173 pozostają pod kontrolą Fundacji i są odpowiednio zabezpieczone przed dostępem osób niepowołanych. Podstawowe urządzenia lokalizacyjne muszą być przydzielone każdemu pracownikowi wchodzącego w obszar pod oddziaływaniem anomalii.
Zakonspirowany personel Fundacji został przydzielony do każdej placówki zajmującej się wydobyciem dowolnego surowca pod powierzchnią ziemi celem wykrywania i zabezpieczania nowych ognisk manifestacji SCP-PL-173.
Aktualizacja: Każdy pracownik wysyłany do SCP-PL-173 musi być zaznajomiony z Protokołem Alfa-11.
Jeden z chodników SCP-PL-173.
Opis: SCP-PL-173 to przestrzeń nieeuklidesowa manifestująca w nieokreślonych ramach czasowych wewnątrz podziemnych wyrobisk skalnych. Analizy behawioralne kolejnych manifestacji pozwoliły wysunąć hipotezę, jakoby przestrzeń ta jest samodzielnym, aczkolwiek niestabilnym miniaturowym wymiarem isniejącym na równi z naszą rzeczywistością. Lokacje będące miejscem manifestacji zawsze mieszczą się na głębokości nie mniejszej jak 30 metrów [m] pod poziomem gruntu. Charakter początkowy manifestacji sprawia, iż dana osoba nie jest świadoma znalezienia się w anormalnej przestrzeni. Z czasem zauważalne stają się cechy nieeuklidesowej natury, do których należy najbardziej charakterystyczna nieprawidłowość w odniesieniu do trasy przemierzonej wobec jej spodziewanej długości, jak również sprzeczne w czasie obserwacje kształtu danej lokacji. Z tych względów personel wysyłany celowo do SCP-PL-173 jest uprzedzany o nie sugerowanie się obserwowanym kształtem otoczenia i wyznaczania wobec niego logicznego odniesienia. Do innych nieracjonalnych zjawisk dochodzących wewnątrz SCP-PL-173 są sprzeczne z oczekiwanymi zachowania różnych materiałów (przykładowo: skała bazaltowa możliwa do zdarcia przy pomocy paznokci) czy nieprawidłowości w zjawiskach fizycznych (zjawisko antygrawitacji, anomalie magnetyczne, [USUNIĘTO]).
Przejścia pomiędzy SCP-PL-173 a daną lokacją w naszej rzeczywistości pojawiają się w sposób chaotyczny i nieprzewidziany. Z tego względu anomalia stanowi potencjalne zagrożenie głównie dla osób z poza Fundacji. Jednakże wbrew powyższemu, odkryto dotychczas trzy przejścia wykazujące nienaturalną dla tej anomalii stabilność manifestacji, nie zanikając od czasu odkrycia. Wszystkie trzy przejścia znajdują się na różnych głębokościach, a cechą wspólną jest ich obecność w kopalniach węgla kamiennego. Nie wiadomo, czy zbieżność ta jest przypadkowa, czy wynika z nieznanego dotąd czynnika.
Osoby wysłane do wnętrza SCP-PL-173 każdorazowo zgłaszają, iż podczas podróży zawsze znajdowały się wewnątrz chodnika kopalnianego. Ponieważ urządzenia nagrywające pracują bezproblemowo, Fundacja posiada doskonały wgląd do anormalnych lokacji SCP-PL-173.
Wbrew spodziewanemu, wygląd chodników zawsze jest zmienny, wykazując nielogiczne zmiany następujące wraz z przebytą odległością. Zmiany obejmują chaotyczne, nagłe przejścia pomiędzy typami skał, szczególnie nie występującymi razem w naturze, jak również różnice w budowie, kształcie i wyposażeniu chodników, wskazując na umiejscowienie w miejscach wydobycia różnych surowców w różnych miejscach na globie, włączając w to opuszczone lokacje bądź przekształcone w atrakcje turystyczne.
Wewnątrz SCP-PL-173 stwierdzono istnienie wyjątkowych odcinków, nazwanych "czarnymi strefami", ze względu na jednakową anomalię w rozprzestrzenianiu się fali świetlnej, powodującą całkowite zaciemnienie danej strefy oraz brak skuteczności nawet najsilniejszych urządzeń oświetleniowych. Nierzadko konfrontacja z "czarnymi strefami" jest nieunikniona, gdyż znajdują się one na jedynej możliwej trasie podróży, często manifestując nagle, zagradzając również drogę powrotną.
Personel zgłasza wiele negatywnych odczuć towarzyszących obecności wewnątrz "czarnych stref". Należą do nich uczucie gorąca i dużej wilgotności, duszności wynikające z rzekomej obecności substancji pylistych (badania wykazywału obecność drobin soli oraz węgla kamiennego w płucach i na odzieży) czy wrażenia słuchowe opisywane jako odległa praca maszyn, uderzanie metalowych części o skałę, wybuchy, gwałtowny spadek dużej ilości materiału skalnego czy niezrozumiałe ludzkie krzyki. Długotrwała obecność wewnątrz stref powoduje manifestację SCP-PL-173-1. Nie wiadomo, czym są owe podmioty — ich jedynym śladem obecności jest odczuwanie przez personel dotykania i popychania przez znaczną ilość ludzkich dłoni, głównie od strony podłoża oraz boków. Z powodu braku skuteczności urządzeń oświetleniowych, ujżenie podmiotów jest uznane za niemożliwe, a one same wydają się przewidywać ruchy osób i przedwcześnie wycofywać się, gdy personel podejmuje próby wyczucia lub ataku obiektów. Byty znikają natychmiastowo po opuszczeniu "czarnej strefy", nie pojawiaja się ponownie przez dłuższy okres czasu podczas powrotu do niej. Ilość bytów zdaje sie zwiększać wraz ze spadkiem prędkości poruszania się osoby. Jeżeli dojdzie do zatrzymania, podmioty rzekomo chwytają daną osobę za nogi, starając się spowodować jej upadek. Wyprawy grupowe stwierdziły utracenie kontaktu z osobą pozbawioną równowagi. Dotychczas nigdy nie zdołano odzyskać zaginionego personelu.
Przebywanie wewnątrz "czarnej strefy" dłużej niż 10 minut wiąże się z pewną manifestacją kolejnego nierozpoznanego bytu, określonego jako SCP-PL-173-2. Obecność podmiotu może być zauważona w dowolnym momencie i wiąże się z obserwacją pary jasnych, ludzkich oczu widniejących około 3 metry nad podłożem. Analizu meteriałów filmowych pozwalają stwierdzić, iż byt manifestuje w odległości około 2 metrów od osoby, zagradzając jej przejście i jednocześnie nieustannie obserwując. Manifestacja bytu wiąże się ze zwiększoną liczbą odczuwalnych 173-1, z czego wynika zwiększone ryzyko utraty równowagu i upadku. Osoby, które podjęły próbę ataku 173-2 twierdzą, iż zdawało im się czuć obiekt fakturą zbliżony do długiego owłosienia oraz materiału tekstylnego. Niezalecane jest wpatrywanie się w oczy 173-2, gdyż pomijając fakt postępująco zwiększającej się ilości 173-1, osoby stwierdziły nieuzasadnioną, nagłą chcęć zdobycia znacznej ilości kosztownych przedmiotów, postrzegając byt jako potencjalną przeszkodę.
Protokół Alfa-11 został opracowany jako skuteczna metoda obrony przed 173-2. Po jego wykonaniu obiekt najwyraźniej znika, a liczba 173-1 gwałtownie się zmniejsza. Nie potwierdzono słów niektórych osób, jako by po wykonaniu Protokołu widzieli w oddali za sobą jasny, świetlny punkt, przypominający postać kobiecą, znikający gwałtownie chwilę po obserwacji.
Dodatek: Protokół Alfa-11
Przedmowa: Protokół został opracowany w oparciu o wydarzenie mające miejsce podczas jednej z wypraw do SCP-PL-173, gdy agent Gajda był świadkiem manifestacji podmiotu 173-2. Pracownik, jak stwierdził, odmówił znany mu tekst odruchowo, uznając to za racjonalne postępowanie w sytuacji, którą uznał za zgubną dla siebie. Gdy zauważył zniknięcie wszystkich anomalnych bytów, zgłosił to pozostałym członkom wyprawy. Działanie defensywne tekstu zostało sprawdzone ponownie, z pozytywnym wynikiem. Wkrótce po tym opracowano niniejszy Protokół i zarządzono obowiązkowe zapoznanie się z nim przez każdą osobę wysyłaną do SCP-PL-173.
Protokół Alfa-11 to pojedyncze działanie polegające na wyrecytowaniu ezoterycznego tekstu o charakterze religijnym, posiadającego potwierdzoną właściwość defensywną wobec obiektu 173-2. Aby użycie Protokołu zaszło właściwie, osoba recytująca tekst musi wypowiedzieć go poprawnie w całości, zachowując przy tym spokój i opanowanie potrzebne do umiarkowanego tempa wymawiania kolejnych słów. Wobec tego, personel wysyłany do SCP-PL-173 musi wykazywać odpowiednie wyćwiczone lub nabyte cechy psychiczne pozwalające na opanowanie w nagłej sytuacji mogącej wywołać uczucie lęku i bezradności.
Ty, która w ziemi łonie dajesz górnikom bezpieczne schronienie
Usłysz Barbaro, Ty wielka, wiernego górnika słowo.
Do ciężkiej pracy zjeżdżamy na dół ciemnym szybem,
O zechciej nas uchronić w głębokiej górniczej nocy!
Chroń nas przed przygnieceniem przez skały,
przed grożącym nam śmiercią płomienistym
wybuchem metanu i wyrwij nas w potrzebie.
Ty, która jesteś nasza ochroną w walce z duchami głębi.
Pomóż nam także dzisiaj opanować zaczepki złych nieprzyjaciół.
I wybijaj godzinę odpoczynku, codziennego wyjazdu na górę,
Aby z wiernych ust móc pozdrowić Cię radosnym Szczęść Boże.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
http://scp-wiki.net.pl/forum/t-4635357/propozycja-scp-pl-057
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-057
Klasa podmiotu: Keter
Specjalne Czynności Przechowawcze: Wszystkie osoby wykazujące oznaki rozpoznawania SCP-PL-057-1 muszą być poddane natychmiastowemu pozyskaniu. Należy kontrolować publiczne środki masowego przekazu celem lokalizowania i zabezpieczania takich jednostek. W przypadku wystąpienia symptomów u personelu Fundacji, należy postępować z poszczególnymi podmiotami jak w przypadku pozostałych. Dokument 440 opisuje postępowanie z personelem poziomu 4 i 5.
W przypadku pozyskania materialnego czynnika anomalnego, należy wszcząć postępowania odpowiednie dla konfrontacji z obiektem o wysokim zagrożeniu poznawczym.
Opis: Czynnik odpowiadający za występowanie manifestacji anomalii jest dotychczas nierozpoznany przez Fundację. Ze względu na tę niedogodność, niemożliwe są sterowane eksperymenty z udziałem wybranych podmiotów testowych. Wszelkie informacje dotyczące charakterystyki SCP-PL-057 pochodzą z przesłuchań i obserwacji osób, do których Fundacja zdołała dotrzeć. Powołany Oddział Polowy Agentów OPA-31 "Dżentelmeni" zajmuje się lokalizacją osób dotkniętych przez SCP-PL-057.
Osoby będące pod wpływem anomalii, zwane dalej "obserwatorami", dostrzegają byt oznaczony jako SCP-PL-057-1. Obserwacje dokonywane są nagminnie, bez zauważalnej przerwy pomiędzy kolejnymi. Opisywany byt pojawia się w miejscu przebywania przypadkowej osoby w zasięgu wzroku obserwatora, całkowicie ją zastępując. W rzeczywistości, osoba ta pozostaje niezmiennie na swoim miejscu, anomalia obserwowana jest tylko przez podmioty dotknięte SCP-PL-057. W przypadku kilku podmiotów, obserwacja dokonywana jest wobec tej samej osoby. Przerwanie percepcji wzrokowej powoduje zniknięcie SCP-PL-057-1, który pojawia się po chwili "zamiast" innej osoby. Osoby rzekomo będące SCP-PL-057-1 nie są świadome anomalii, nie odczuwają również żadnych zmian związanych z nią. Jednakże, z nieznanych im samym przyczyn, za dyskomfortowe uznają przechodzenie pod obiektami na wysokości około 1,9 metra i niżej, czując potrzebę przyjęcia pozycji pochylonej podczas przechodzenia. Odczucie to trwa tak długo, jak długo postrzegane są jako SCP-PL-057-1. Manifestacje SCP-PL-057-1 dotyczą także wszelkich innych sytuacji, w których obserwator może zauważyć byt. Są to głównie odbicia na powierzchniach gładkich, zarówno innych osób jak i obserwatora, bądź fotografie, na których pozują.
Ze względu na charakter manifestacji SCP-PL-057-1, obserwatorzy często cierpią na zaburzenia obsesyjne, z pogłębiającymi się patologicznymi odchyłami wobec anormalnego bytu. Charakterystyka psychologiczna obserwatorów wyprowadziła 3 podstawowe zachowania:
- Obserwacja — pierwsza faza towarzysząca wejściu pod wpływ SCP-PL-055. Podmioty zaczynają dostrzegać SCP-PL-057-1 zgodnie z naturą jego manifestacji. W praktycznie każdym przypadku obserwacja początkowo uznawana jest za halucynację. Z czasem przekonanie to mija, u podmiotów obserwuje się występowanie symptomów właściwych dla stresu i/lub strachu oraz towarzyszące im, powtarzalne zachowania jak spuszczanie głowy lub szybkie mruganie. Wraz z upływem czasu, w zależności od usposobienia psychicznego obserwatorów, wyszczególniane jest jedno z poniższych zachowań.
- Ignorancja — obserwatorzy starają się ignorować postać SCP-PL-057-1, zazwyczaj unikają sytuacji sprzyjających manifestacji bytu, czyli jednocześnie unikają kontaktu z innymi ludźmi. Powoduje to wystąpienie zjawisk aspołecznych, reagowaniem agresją i strachem na obecność osób w swoim otoczeniu. Dodatkowo, obserwatorzy unikają wszelkich innych czynników mogących wywołać pojawienie się SCP-PL-057-1, niwelując je ze swojej codzienności, przez co agorafobia jest często obserwowanym zjawiskiem. Najbardziej patologiczne przypadki kończyły się samo-oślepieniem lub atakami na losowe osoby.
- Akceptacja — obserwatorzy godzą się z manifestacjami SCP-PL-057-1, akceptują go jako element ich codzienności. Nie odczuwają strachu czy niepokoju, prowadzą na własną rękę "badania", skupiające się wokół bytu. Jednocześnie, poszukują innych osób będących pod wpływem SCP-PL-057-1, głównie poprzez pomniejsze internetowe witryny społecznościowe. Osoby te są najbardziej skore do współpracy z Fundacją, lecz jednocześnie ich aktywność przed przechwyceniem powoduje możliwość wystąpienia akcji dekonspiracyjnych (Dokument 621 opisuje operację przeprowadzoną przez Fundację wobec masowego rozprzestrzenienia wizerunku SCP-PL-057-1 w jednej z państwowych stacji telewizyjnych). Stan akceptacji, pomimo swych pozytywnych aspektów, traktowany jest jako odchylenie patologiczne. Specjaliści porównują ten stan do zjawiska syndromu sztokholmskiego.
Jak zostało wspomniane, źródło anomalii SCP-PL-057 jest nieznane, co za tym idzie — pozostaje poza kontrolą Fundacji. Przesłuchania pozyskanych osób pozwoliły jedynie ustalić, jako by pierwsze manifestacje SCP-PL-057-1 były obserwowane nagle, niespodziewanie, lub potocznie "w biały dzień". Nie określono dokładnie postaci źródła, lecz najwyraźniej nie jest ono pojedyncze. Jak dotąd Fundacja nie pozyskała obserwatora zamieszkującego poza terenem Polski. Nie zaobserwowano także reakcji łańcuchowej polegającej na zwiększonym prawdopodobieństwu doznania wpływu anomalii poprzez kontakt z innym obserwatorem.
Opisy SCP-PL-057-1 są zgodne, przedstawiając byt jako wysokiego humanoida w długim, czarnym płaszczu, eleganckich czarnych butach, noszącego białe rękawiczki i niezwykle wysoki cylinder. Głowa osłonięta jest czarną chustą, twarz zakryta jest pod białą maską o prostych rysach. Według obserwatorów, budowa maski nie umożliwiałaby oddychania, mowy ani widzenia.
Dodatek #1: Dokument 440
Pracownik posiadający 4 lub 5 poziom upoważnienia a wykazujący symptomy oddziaływania SCP-PL-057 musi zostać poddany badaniu psychiatrycznemu, w następstwie którego określony zostanie profil psychologiczny danego pracownika oraz przygotowana i zastosowana indywidualna terapia psychologiczna, mająca finalnie spowodować ignorowanie manifestacji 057-1 umożliwiając prawidłowe funkcjonowanie. W przypadku niepowodzenia terapii oraz nasilenia stresu pracownika należy oddelegować z obecnego stanowiska i zwolnić z obowiązków wobec Fundacji. Pracownik musi zostać poddany ubezwłasnowolnieniu oraz zabezpieczeniu w placówce psychiatrycznej, gdy wszelkie patologiczne odchyły zaczną być obserwowane.
Dodatek #2: Dokument 621
Dnia 14.07.2017 na kanale "████" wyemitowany został zgodnie z rozkładówką program informacyjny, w którego ówczesnej ramówce znalazł się temat poświęcony SCP-PL-057-1, opisanym tam jako "tajemniczy mężczyzna w masce". Do informacji publicznej wpłynęła podstawowa charakterystyka anomalii, przedstawiono również kilka fragmentów wywiadów z obserwatorami oraz badanie przeprowadzone przez zespół █████████ ███████. Fundacja zareagowała natychmiast, przejmując materiały oraz aplikując środki amnezyjne wszystkim osobom, do których zdołano dotrzeć. Obserwatorzy zostali odnalezieni i przejęci przez Fundację. Ponieważ szacowana ilość osób, która widziała transmisję, wynosi ponad 100 000, zastosowano Protokół 56 na terenie całego kraju. Pojedyncze kopie materiału są lokalizowane i usuwane przez fundacyjny personel informatyczny.
Dodatek #3 Logi przesłuchań.
Przesłuchiwany: Mariusz D████████ (26 lat, obecnie miejsce zamieszkania: ██████)
<Początek przesłuchania>
Dr ████: Zaczynamy. Będzie pan teraz odpowiadał na moje pytania, dobrze?
M. D.: Zrozumiano.
Dr ████: Więc zacznijmy od początku. Twierdzi Pan, że widzi dziwną, zamaskowaną osobę, która znika po chwili, a w jej miejscu pojawia się ktoś inny?
M. D.: Mniej więcej… Tak.
Dr ████: Jak często Pan ją widuje?
M. D.: W sumie to sam nie wiem, często. Nie mogę powiedzieć, że co chwilę, ale nie trwa to krótko, gdy zniknie i znów się pojawi.
Dr ████: Czy zdarzyło się, że ta osoba zniknęła, a nikt inny się nie pojawił w jej miejscu?
M. D.: Nie, nigdy.
Dr ████: Dobrze, tę część przesłuchania mamy za sobą. Przejdźmy do następnej. (chwila przerwy) Proszę Pana… niech Pan mi opowie pierwszy raz, gdy Pan ujrzał tę dziwną osobę.
M. D.: No to tak. To było gdzieś z niecały tydzień temu, w sobotę. Był ciepły, słoneczny dzień. Wracałem akurat… kurde, nie pamiętam, ale to było mało istotne. Bądź co bądź, wracałem skądś tramwajem. Było duszno, okna otwarte, ale mimo to zaduch był okropny. No, dużo ludzi było. Stałem i po prostu czekałem, aż będę mógł wysiąść na przystanku. Spojrzałem w prawo, i w głębi tramwaju ujrzałem osobę w czarnym płaszczu, cylindrze i masce siedzącą na fotelu tramwaju. Z początku myślałem, że to jakiś happening albo kolejny nawiedzony. Nie zwróciłem na niego uwagi. Gdy znów spojrzałem, w miejscu tej osoby siedziała młoda kobieta, nic nie wskazywało na to, by mogła się tak ubrać. Przewertowałem cały tramwaj, ale bez skutku. Pomyślałem, dobra, przywidziało Ci się. Wyszedłem z tramwaju i już miałem zapomnieć o tym, kiedy zobaczyłem tamtą osobę stojącą po drugiej stronie ulicy. Nie powiem, byłem trochę zestresowany. Gdy odwróciłem zwrok, jej już tam nie było, tylko jakiś dziadek, stał na przystanku. Wtedy się przestraszyłem. Poszedłem do sklepu, kupiłem napój izotoniczny, myślałem że to z upału. Gdzieś tak 3 minuty nic, potem znowu. Koleś szedł przede mną. Mrugnąłem, znikł. Jakiś metal, przewertował mnie wzrokiem i poszedł. Miałem dość. Potem znów, zauważyłem tego kogoś… jak mył okna. Miał ramię mokre z wody, w sensie rękawicę i płaszcz. Po chwili zamiast niego jakaś kobieta.
Dr ████: Mam tu kopię Pana kartoteki policyjnej. Podobno napadł pan na kogoś.
M. D.: Tak. Wszedłem w boczną uliczkę, to był mój zwykł skrót do domu. Koleś wyszedł zza rogu. Był ogromny. Poniosły mnie emocje, zacząłem go szarpać. Ten jakby nie wiedział, co się dzieje. Uderzyłem go kilka razy… upadł. Spytałem kim jest.
Dr ████: Co odpowiedział?
M. D.: Że jest… mnichem? Przyłożyłem mu jeszcze raz.
Dr ████: Co było dalej?
M. D.: Zrobiło mi się głupio… okazało się, że naprawdę sprałem mnicha. Obok przecież był klasztor. Ech… Jakaś babka to widziała, po chwili już mnie pakowali do radiowozu. No i to by było na tyle.
Dr ████: Dobrze, to by było wszystko na teraz. Póki co, proszę nie opuszczać granic miasta. Będziemy wysyłać naszego człowieka, niech się go Pan codziennie spodziewa. A, prosiłbym także nikomu nie mówić o tej… przypadłości.
M. D.: No dobrze. Mam pytanie jeszcze.
Dr ████: Słucham?
M. D.: Czy to kiedyś przejdzie?
Dr ████: Zobaczymy.
<Koniec przesłuchania>
Przesłuchiwany: D-511 (mężczyzna, 24 lata, skazany za zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem)
<Początek przesłuchania>
Dr ████: (do agenta) Nie sądzę, że obecność dwóch osób jednocześnie jest korzystna.
Agent ██████: To wymagane, facet często dostaje szału.
Dr ████: Miejmy nadzieję, że tego unikniemy. (do D-511) D-511, zadamy kilka pytań. Proszę o współpracę.
D-511: (siedzi z opuszczoną głową, powieki zaciśnięte) Wokalizuje cichy dźwięk wyrażający akceptację
Dr ████: Czy mógłbyś, jesteś w stanie, usiąść normalnie?
D-511: Nie.
Agent ██████: Jest uparty. Wątpię, że będzie grzeczny.
Dr ████: Proszę nie przeszkadzać. (do D-511) D-511, jest coś, o czym chciałbyś porozmawiać?
D-511: (milczy)
Dr ████: W porządku. A czy mógłbyś odpowiedzieć, kiedy ostatni raz widziałeś… wiesz, kogo?
D-511: (milczy)
Dr ████: D-511, upraszam, abyś odpowiadał na zadawane pytania.
D-511: Niewyraźnie
Dr ████: Jeszcze raz, możesz powtórzyć?
D-511: ''Nywydyym''
Dr ████: Co on mówi?
Agent ██████: Chyba "nie widziałem".
Dr ████: Przyznam, że pierwszy raz mam do czynienia z takim przypadkiem. Wygląda jak wrak, ale nie doszło do samookaleczeń. Jakie są jego obecne warunki?
Agent ██████: Cóż. Był agresywny. Atakował losowe osoby wokół. Uspokoił się, gdy zarzuciliśmy mu worek na głowę. Potem zaatakował inną osobę z celi. Zamknęliśmy go w izolatce. Chciał rozwalić drzwi, kiedy przynieśli mu papkę żywieniową. Potem siedział w kącie w mniej więcej podobny sposób. Nie chce otwierać oczu. Co mu jest, jeżeli można spytać? To nie jest zwykły tester, z tego co wiem.
Dr ████: Nic, czego by Pan chciał doświadczyć. Tyle mogę powiedzieć. Za co został skazany?
Agent ██████: Morderstwo z wyjątkowym okrucieństwem. Rozszarpał swoją matkę.
Dr ████: Rozumiem… (spogląda na D-511) (chwila milczenia) D-511, chcesz o tym porozmawiać? Rozumiem i współczuję. Wszyscy wybaczyliby Ci, gdyby wiedzieli, co Ci jest. My wiemy, i pomożemy.
D-511: (niewyraźnie) ''Nypomuższ''
Agent ██████: "Nie pomożecie".
Dr ████: Jesteś w dobrych rękach. Są tu osoby, które doświadczyły podobnych sytuacji. Wszyscy znają, wiesz kogo. Powinieneś z nimi porozmawiać. A my pracujemy nad tym, aby go złapać.
D-511: Jego… nie da się złapać.
Dr ████: Takich jak on mamy codziennie dziesiątki. Kiedy go przechwycimy, wszyscy się zemścicie za wasze krzywdy.
D-511: Dobrze.
Dr ████: Poza tym, nie widziałeś go już długo. Nie sądzisz, że dał Ci spokój? Znudziłeś mu się.
D-511: Chyba… tak. (zaczyna prostować plecy)
Dr ████: Tak, doskonale. Wszystko będzie dobrze.
D-511: (rozwiera powoli powieki, spogląda na agenta ██████) milczy
Dr ████: D-511?
D-511: (niewyraźnie, barwa głosu zdradza zestresowanie) Cały czas tu byłeś.
Agent ██████: No tak.
Dr ████: Cholera. Proszę wyjść.
D-511: Ty nigdy mnie nie zostawisz. Nigdy. (wraca do pierwotnej pozycji, zaczyna łkać)
<Koniec przesłuchania>
D-511 został utracony dzień po przesłuchaniu.
Przesłuchiwany: D-3349 (mężczyzna, 28 lat. Odnaleziony przez Fundację i dobrowolnie umieszczony w placówce badawczej)
<Początek przesłuchania>
Dr ████: Witaj D-3349, jak się dziś miewasz?
D-3349: Och, doskonale! Miło, że Pan pyta, doktorze!
Dr ████: Widzę, że humor dopisuje. Czy warunki bytowe, jakie zostały Ci zapewnione, są dla Ciebie wystarczające?
D-3349: Nie narzekam, ale mam tu doskonałe warunki do badań! Aczkolwiek… (chwila przerwy) ostatnio dostałem zimnego kotleta. (śmiech)
Dr ████: Niestety ale na jakość kotletów nie mam wpływu. Następnym razem zagadaj osobę z cateringu i złóż zażalenie (śmiech). A co do Twoich badań, poczyniłeś jakieś postępy?
D-3349: Tak tak tak, coraz bardziej zaczynam zauważać pewną ciekawą rzecz. Ten człowiek zawsze używa głosu osoby, którą zastępuje… chwileczkę (otwiera posiadaną teczkę, wyjmuje rękopis). O, tu mam. Człowiek w masce, tak sobie go nazwałem, przyjmuje głos osoby, którą zastępuje, tak, to już mówiłem… oraz naśladuje wszelkie ruchy osoby, którą zastępuje… to surowe notatki, doktorze. Nie wiem, czy przyjmiecie je w takiej formie.
Dr ████: To bez znaczenia, odpowiedni ludzie potrafią świetnie zredagować każdy tekst. Masz coś jeszcze?
D-3349: Yyy… tak tak, moment… (wertuje kartki) to jest dobre. Ubranie człowieka w masce porusza się niezwykle naturalnie, cylinder nigdy nie spada, nawet przy pochyleniu. Osobiście podjąłem próbę dotknięcia tego ubrania. Według waszego pracownika, macałem powietrze, ale ja czułem pod palcami jedwab, nawet dobrej jakości… nie próbowałem mu grzebać jeszcze pod płaszczem ale obawiam się braku interakcji… zaczynam gadać jak wy (śmiech).
Dr ████: A próbowałeś kiedykolwiek zdjąć mu maskę?
D-3349: Jeszcze nie. Ale mam zamiar, chyba że bym… o!
Dr ████: Coś się stało?
D-3349: Jest Pan teraz człowiekiem w masce! Niesamowite! Proszę się poruszyć!
Dr ████: (podnosi i opuszcza rękę) Czy tak?
D-3349: Niesamowite! Jaka płynność! Jak gdyby pan naprawdę nim był! O. Doktorze, mogę Panu zdjąć maskę?
Dr ████: Nie widzę przeciwwskazań… tylko ostrożnie.
D-3349: Doskonale! (pochyla się nad stołem, chwyta "powietrze" przed twarzą Dr ████) Mam! W dotyku jak kamień! (ciągnie dłoń w bok) Schodzi! (naśladuje ruch ściągania maski oraz trzymania jej w dłoni) Co.. (gwałtownie się odsuwa)
Dr ████: D-3349, co zobaczyłeś?
D-3349: … (oddala się w głąb pomieszczenia, zakrywa twarz, zaczyna krzyczeć)
<Koniec przesłuchania>
D-3349 odmówił dalszej współpracy, został skierowany na obserwację psychiatryczną.
Notatka: Przede wszystkim musimy się dowiedzieć, co D-3349 zobaczył. Tylko tym razem musimy znaleźć twardszego obserwatora. — Dr ████
Wymagane upoważnienie poziomu 3
2. Wyniki badań aktywności mózgu podczas manifestacji obserwatora i osoby widziane jako obiekt (zarówno pod wysokim stropem jak i z czymś zawieszony, poniżej 1,9 metra, nad głową).
Mogłoby to pomóc ustalić czy obiekt istnieje czy jest tylko iluzją, powstałą w umyśle obserwatora. Swoją drogą trochę brakowało mi takiego aspektu rozważań w raporcie.
Oczywiście nieznajomość czasu manifestacji przeszkadza, ale wiemy, że są częste. Czyli wystarczy zamontować sprzęt na głowach badanych (obserwatora i stającego się obiektem) i zostawić ich samych w pokoju pozbawionym ludzkich wizerunków. W końcu dojdzie do manifestacji, a siłą rzeczy obiektem zostanie drugi badany jako jedyna ludzka istota w zasięgu wzroku obserwatora.
Swoją drogą warto pokusić się też o badania trzech archetypów zachowań. Czy aktywność ich mózgów podczas manifestacji będzie się różnić? A jeśli tak - w jaki sposób. Czy będzie wynikać tylko że stresu i fascynacji, a może jednak jeszcze coś innego będzie na rzeczy.
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
« SCP-PL-056 | SCP-PL-057 | SCP-PL-058 »
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-144
Klasa podmiotu:
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-PL-144 znajduje się w swoim pierwotnym miejscu odnalezienia, które stanowi naturalna grota skalna wzmocniona w późniejszym okresie przez standardowy system podpór.
Pieczara została uznana oficjalnie za przechowalnię SCP-PL-144, lecz sama wykazuje właściwości anomalne, przez co wejście zostało zabezpieczone przez 3 dźwiękoszczelne śluzy kategorii F11*. właściwości śluz zostały wymuszone z powodu zagrożenia wywoływanego przez muzykę SCP-PL-144. Wewnątrz przechowalni umieszczone są urządzenia rejestrujące dźwięk zarówno o wysokich jak i niskich częstotliwościach odporne na oddziaływanie wysokich natężeń dźwięku. Jedynie dzięki nagranemu materiałowi personel może odsłuchiwać wygrywaną na SCP-PL-144 muzykę.
W czasie eksperymentu, na terenie przechowalni nie może znajdować się nikt oprócz pracownika klasy D pełniącego rolę organisty przydzielonego do przeprowadzania procedury testowej.
Osoby wchodzące do przechowalni muszą zostać wyposażone w urządzenia umożliwiające porozumiewanie się na odległość zarówno pomiędzy sobą jak i centralą kierowniczą przechowalni. Pracownicy nieużywający sprzętu ułatwiającego komunikację popełniają czyn na własną odpowiedzialność.
Przechowalnia musi być stale monitorowana oraz oświetlana przez lampy o mocy wynoszącej przynajmniej 9 kilowatów [kW]. Siła lamp jest wymuszona ze względu na anomalną naturę groty utrudniającą obserwację jej wnętrza w każdym czasie. Zarówno przechowalnia jak i sąsiednia jaskinia są wentylowane o obiegu pół-zamkniętym, umożliwiając pracę instrumentu oraz zapobiegając wystąpieniu niepożądanych różnic ciśnienia w pomieszczeniach.
Miejsce odnalezienia SCP-PL-144 zostało przebadane i zagospodarowane przez Fundację jako Prowizoryczna Strefa-144, stanowiąca jedyną placówkę upoważnioną do przeprowadzania eksperymentów z udziałem obiektu, które muszą być zatwierdzone przez dwóch pracowników, zatrudnionych na stanowiskach Dyrektora Strefy-144 oraz Głównemu Kierownikowi Badań nad podmiotem SCP-PL-144. Osoby wyznaczone do wskazywania kolejnych celów eksperymentów należą do wydziału naukowego Strefy-144 i są bezpośrednio związani z wszelkimi działaniami dotyczącymi obiektu. Oprócz wymienionych osób nikt inny nie jest upoważniony do wnoszenia oraz zatwierdzania eksperymentów.
Informacje odnośnie pochodzenia obiektu zawarte są w sekcji załączników.
Opis: Technicznie, SCP-PL-144 to w pełni funkcjonalny, wysoce zaawansowany aerofon piszczałkowy. Instrument jest umieszczony wewnątrz groty o stropie na głębokości ~58 metrów [m] p.p. gleby; pozostałe wymiary: ~97 metrów [m] wysokości, ~40 metrów [m] długości i ~50 metrów [m] szerokości. Opisane wartości są pobieżne. Obiekt zajmuje cały fragment jaskini w pozycji 40 stopni względem osi północ-południe; doskonałe dopasowanie szafy organowej wydaje się ściśle przylegać do naturalnych elementów skały. Obecnie nie znane są dokładne wymiary obiektu, tj. całkowite rozmiary szafy organowej za prospektem. Z powodów konstrukcyjnych oraz dogodnych warunków związanych z umiejscowieniem obiektu, grota z konstrukcją została przystosowana i ustanowiona jako przechowalnia SCP-PL-144 (patrz Specjalne Czynności Przechowawcze; Opis Techniczny Przechowalni).
Instrument posiada łącznie ponad 34 tysiące srebrnych piszczałek różnej wielkości. Możliwa do wytworzenia ilość głosów szacowana jest na ~330; częstotliwości emitowanych dźwięków mogą wykroczyć poza wartości odbierane przez ludzkie narządy słuchu. Odpowiednie dostosowanie i połączenie odpowiednich brzmień pozwala wytworzyć dźwięki niemal identyczne do głosu ludzkiego, określany przez personel jako ''mruczenie'' lub ''nucenie''. Na chwilę obecną zdołano wytworzyć pojedynczy ton o wartości dokładnie 167,911 decybeli [dB], aczkolwiek możliwości akustyczne obiektu mogą być znacznie wyższe. Wartości wysokie wydają się nie wpływać w nawet minimalnym stopniu na zdrowie organisty, nie zgłaszany jest również dyskomfort. Niektóre wyższe dźwięki ulegają zniekształceniu, brzmieniem porównywalnym do mechanicznego ryku. Warto zauważyć, iż moc fal akustycznych powstających przy aktywności instrumentu, powinny zaburzać strukturę groty doprowadzając, do jej osłabienia i zawalenia stropu. Z nieznanych przyczyn do tego zjawiska nie dochodzi.
Stół gry posiada 8 manuałów, wykonanych z kości słoniowej i obsydianu, liczne klawisze pedałowe oraz nożne przyciski kombinacji. Obok stołu umieszczona jest masywna, solidna korba. Zakręcenie nią dokładnie 9 razy jest wymagane, aby móc skorzystać z instrumentu, co potwierdza, iż służy ona do rozruchu znajdujących się wewnątrz mechanizmów. Podczas ruchu korby słyszane są dźwięki uruchamianych kołowrotów, działających miechów oraz innych nie-elektrycznych mechanizmów. Obiekt wymaga ponownego rozruchu dokładnie 20 minut po uprzednim. Należy zauważyć, iż nawet ekstremalna eksploatacja instrumentu nie wpływa na podany czas. Poważnym faktem jest brak racjonalnej możliwości praktycznego działania instrumentu. Biorąc pod uwagę miejsce osadzenia obiektu, trudnym zadaniem byłoby dostarczenie odpowiednich ilości powietrza mogących być przepompowanymi do piszczałek. Nie wiadome jest, z jakiego miejsca i w jaki sposób obiekt pobiera wymagane do swego działania powietrze. Mimo to, sprawność obiektu jest doskonała. Należy zauważyć, że długotrwałe użytkowanie instrumentu powoduje nieznaczne zwiększenie ciśnienia wewnątrz groty, gdy ta jest zamknięta hermetycznie. Z obawy o możliwość uszkodzenia obiektu, nie zezwala się na wykonywanie eksperymentów związanych ze skrajnym wzrostem ciśnienia w jaskini. Niewiadoma związana z pobieraniem powietrza przez instrument uznana jest za anomalię.
Głównym materiałem budulcowym SCP-PL-144 jest drewno koloru szaro-popielatego z nieregularnymi przebarwieniami koloru écru. Trwają badania mające określić pochodzenie materiału. Próbki pobrane z różnych części instrumentu wskazują na wiek ponad 3000 lat. Każda z próbek ma identyczną budowę kwasu deoksyrybonukleinowego, jak gdyby cała konstrukcja została wzniesiona z jednego, konkretnego osobnika gatunku. Niektóre łańcuchy białkowe tworzą struktury podobne, lecz tylko w niewielkim stopniu, do pospolitych gatunków figowców, drzew oliwnych oraz sandałowców. Twardość drewna oszacowano na 9,3 punktów w skali Mohsa, jest niepalne, nie reaguje z kwasami i zasadami; wraz z głębokością odwiertu, współczynnik twardości rośnie gwałtownie, osiągając wartości sprawiające, iż materiał jest niemożliwy do uszkodzenia środkami jakimi dysponuje Fundacja (patrz Test Obciążeniowy SPD-263).
Prospekt organowy zawiera nieznaczną część wszystkich piszczałek. Jest bogato zdobiony dekoracjami snycerskimi i polichromicznymi, wykonanymi z niezwykłą precyzją, porównywalną do cięcia laserowego. Styl architektoniczny prospektu jest niepodobny do jakiegokolwiek znanego. Jest oryginalny, wysoce estetyczny, zawiera głównie motywy geometryczne. Symetrycznie względem siebie, w wyższych częściach prospektu umieszczone są dekoracyjne figury o wysokości od 150 do 210 centymetrów [cm], w liczbie 72, przedstawiające humanoidalne wyobrażenia wszelkich "istot wyższych" występujących w religiach abrahamowych. Interesującym elementem jest ubiór niektórych postaci, przypominający współczesne skafandry kosmiczne lub kombinezony bojowe (patrz Dodatek 144-S). Rzeźby są formami ruchomymi, posiadającymi poruszające się stawy oraz elementy pozwalające na poruszanie tułowiem, głową oraz ustami. Ruchy są wykonywane podczas aktywnego korzystania z obiektu, ich płynność nierzadko wywoływała złudne przekonanie o przebywaniu rzeczywistych osób na konstrukcji prospektu. Warto odnotować zadziwiającą jakość wykonania rzeźb, poszczególne elementy ubioru oraz owłosienie wydają się nakładać na ciało, godnym uwagi jest również nadzwyczajna jakość szczegółów anatomicznych.
Ława naprzeciwko stołu gry jest połączona z mechanizmem sterowniczym figur, siedzisko pełni funkcję płyty naciskowej. Uruchomienie jej powoduje równoczesną aktywację specjalnego mechanizmu, którego działania skutkiem jest zwrócenie wszystkich głów rzeźb w stronę organisty. Aktywność obiektu aktywuje inne mechanizmy, funkcjami nakładającymi się na poprzedni i czasowo blokujące efekt aktywowany przez płytę naciskową. Rzeźby wykonują wówczas poruszenia, natomiast po zakończeniu gry powracają do pozycji wyprostowanej oraz odblokowywany jest mechanizm odpowiadający za kierowanie głów na ławę. Po zwolnieniu nacisku rzeźby powracają do całkowicie pierwotnego stanu.
Lokacja umiejscowienia SCP-PL-144 wykazuje nadnaturalne właściwości, których źródło spekuluje się między emisją przez sam obiekt lub anomalią własną groty.
Pierwszą występującą anomalią są nietypowe zjawiska związane ze światłem. Wnętrze groty pochłania ~80% całkowitej skuteczności świetlnej źródeł oświetlenia, niezależnie od ich mocy. Z tego powodu, przechowalnia oświetlona jest reflektorami bardzo dużej mocy, których skuteczność pozwala jedynie na osiągnięcie najwyższego natężenia oświetlenia rzędu 41 luksów [lx]. Wyłączenie oświetlenia wbrew oczekiwaniom nie powoduje całkowitej ciemności. Grota staje się równomiernie oświetlona, pozwalając na niewyraźne dostrzeżenie konturów obiektów. Zjawisko to jest porównywalne do niezwykle słabej poświaty, zauważalna jest szara barwa, lecz urządzenia pomiarowe nie rejestrują żadnej wartości.
Drugą istniejącą anomalią jest utrudnione rozprzestrzenianie fali dźwiękowej. Z nieznanych przyczyn, wszelkie źródła akustyczne, pomimo poprawnego działania, są wyciszone o ~90% wartości oczekiwanej natężenia dźwięku. Właściwość ta uniemożliwia skuteczne porozumiewanie się, przez co personel przebywający w przechowalni musi posiadać odpowiednio skonstruowane zestawy elektroakustyczne. Osłabienie fali dźwiękowej wydaje się nie mieć racjonalnego podłoża fizycznego; "efekt wygłuszenia" nie dotyczy samego SCP-PL-144.
Oprócz wymienionych poniżej zjawisk, z przechowalnią SCP-PL-144 związane są także inne, nieregularne w tym przypadku, manifestacje anomalnych zdarzeń. Dotychczasowo, potwierdzono samoczynne wygrywanie krótkich, pojedynczych tonów, podczas gdy nikt w danej chwili nie korzysta z obiektu, warto odnotować iż zjawisko to zachodzi mimo braku uprzedniego rozruchu. Miejsce ma także nagłe, niezwiązane ze stanem technicznym układu oświetlenia, samoczynne wyłączenie lamp reflektorów, nawet, gdy podane jest napięcie. Często zaciemnieniu towarzyszy obserwacja niezidentyfikowanej istoty humanoidalnej o symetrycznych kształtach i najprawdopodobniej ciemnej barwie, która w pozycji wyprostowanej siedzi na ławie naprzeciw stołu gry. Postać jest najwyraźniej bytem niematerialnym, gdyż nie podlega uruchomieniu płyta naciskowa i powiązane z nią mechanizmy. Oświetlenie zawsze powraca samoczynnie średnio po 6 sekundach [s], a wraz z nim znika owa postać. Ponowne, sterowane wyłączenie światła nie powoduje manifestacji bytu.
Trzecim, pomniejszym zjawiskiem anormalnym, jest szczególna halucynacja słuchowa, występująca u każdej osoby, która stanie bezpośrednio przed SCP-PL-144, a następnie zacznie wpatrywać się w obiekt, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Zgłaszane jest słyszenie bardzo cichej, ledwo słyszalnej muzyki organowej, w stosunkowo wolnym tempie i rytmie określanym jako ''urzekający''.
Najbardziej intrygującym zjawiskiem o nierozpoznanym dotychczas źródle, są powtarzające się, ciche odgłosy powolnych kroków wydobywające się w losowych miejscach z wnętrza szafy organowej.
Muzyka tworzona za pośrednictwem SCP-PL-144 wywołuje silne zagrożenie poznawcze. Każda po usłyszeniu owej muzyki, zaprzestanie wszelakich czynności dotychczas wykonywanych, po czym przybierze pozycję wyprostowaną, i pozostanie w tej pozycji do czasu, aż nie zostanie zabrana z pod obszaru objętego anormalnymi falami dźwiękowymi, lub sama emisja dźwięków nie zostanie przerwana. Efekt odmienny zauważa się u zwierząt zdolnych do odbierania dźwięków — obserwowane są zachowania wskazujące na silny stres, niepokój, akcja serca jest przyspieszona.
Metodą bezpieczną odsłuchiwania anormalnej muzyki jest jej zapisanie na nośniku cyfrowym lub analogowym, a następnie odtworzenie na odpowiednim urządzeniu. Wartym odnotowania jest występowanie zachowań lękowych u osób ze stwierdzonymi zaburzeniami psychicznymi.
(Rewizja z dnia 20.09.2019)
Do dnia 17 września 2019 roku nieznana była główna anomalia obiektu SCP-PL-144. Zespół naukowców powołanych do badań i obserwacji nienaturalnie zwiększonego czynnika klęsk żywiołowych i humanitarnych w ostatnich trzech kwartałach powiązał występowanie negatywnych wydarzeń z testowymi aktywacjami instrumentu.
Wynikiem powyższych, odkryto, iż SCP-PL-144 posiada anomalną właściwość wpływania na procesy geotektoniczne, klimat oraz wiązane z nim lokalne wydarzenia pogodowe. Zaobserwowano również wpływ na relacje międzyludzkie o charakterze negatywnym, wywołujące lokalne spory kulturowe, religijne bądź ekonomiczne mogące łatwo przeobrazić się w konflikty o znacznie szerszym terytorium oddziaływania.
Odwołując się do powyższych, ''ingerencje'' SCP-PL-144 w świat obecny są zawsze negatywne. Obiekt zdaje się celować w jak największą liczbę ofiar, zarówno w ludziach, jak i zwierzętach na obszarach dotkniętych kataklizmem, dodatkowo wywołując poważne straty materialne i infrastrukturalne.
Badając kolejne przeprowadzone w przeszłości eksperymenty oraz wydarzenia mające po nich miejsce, zauważono, iż na charakter strat wpływa czynnik związany bezpośrednio z tematyką utworu. Przeprowadzone za zgodą kolejne 2 eksperymenty pozwoliły ustalić, jako by największą siłę destrukcyjną posiadają utwory o charakterze religijnym, głównie chrześcijańskim. Wszelkiego rodzaju hymny, psalmy oraz inne pieśni dziękczynne osiągają ''najlepszy'' efekt destrukcyjny późniejszych wydarzeń. Utwory o tematyce antychrześcijańskiej powodują znaczne zaburzenia płynności wydobywanych dźwięków z instrumentu podczas ich odgrywania, a wydarzenia mające po nich miejsce są równie niszczycielskie, jak pozostałe, lecz zauważanie bardziej gwałtowne i jak zostało określone, rozproszone, tj. zamiast skupiać się na jednym miejscu na kuli ziemskiej, przypadkowe lokacje z bliższej lub dalszej odległości od epicentrum doświadczają podobnego kataklizmu, nie powodującego znacznej liczby ofiar w stosunku do kataklizmu głównego.
Dalsze użytkowanie SCP-PL-144 zostało uznane za wysoce nieetyczne i szkodzące życiu na planecie. Wszelkie następne eksperymenty z udziałem obiektu podlegają wysoce rygorystycznemu procesowi zatwierdzenia. SCP-PL-144 został oznaczony jako obiekt o potencjalnym wywołaniu jednego ze scenariuszy końca świata klasy K (najbardziej prawdopodobny na daną chwilę scenariusz posiada oznaczenie XK)
(Rewizja z dnia 21.12.2019)
Od momentu ostatniego zrewidowania Specjalnych Wymagań Testowych, zatwierdzono i przeprowadzono 2 eksperymenty, celem dokładniejszego wyznaczenia i zrozumienia oddziaływania SCP-PL-144. Ustalono, iż każda katastrofa ma miejsce w przeciągu 6-7 dni od zakończenia eksperymentu, co wywnioskowano także z wcześniejszych badań i obserwacji zachowania obiektu. Zdecydowano także, iż siły Fundacji będą podejmowały działania incognito na terenach objętych katastrofami wywołanymi przez SCP-PL-144, celem m.in. pomocy miejscowej ludności.
(Rewizja z dnia 11.08.2020)
Po niemalże rocznym zaprzestaniu użytkowania SCP-PL-144, współczynnik negatywnych wydarzeń na planecie znacznie zmalał. Zatwierdzono eksperyment, w którym utwór został przepisany w taki sposób, aby wymagało to użycia większej ilości komponentów stołu do gry w jednakowym czasie, jednocześnie zwiększając tym wymaganą moc instrumentu.
Wbrew oczekiwaniom, nawet po upływie 14 dni od zakończenia eksperymentu, nie zarejestrowano żadnego negatywnego zjawiska. Posterunki obserwacyjne oraz agentura fundacyjna nie zgłosiła niepokojących zmian nastrojów na arenie międzynarodowej, ani w rządach pojedynczych państw, jak również pomiędzy ludnością pojedynczych krajów i kultur. Stan rzeczy pozostaje niewiadomy, a sam w sobie został uznany za zaskakujący. Postanowiono zwiększyć czujność oraz zaprzestać jakichkolwiek dalszych eksperymentów z udziałem SCP-PL-144.
Ostatnim użytym przez personel utworem był hymn ''Nearer My God To Thee''.
Okoliczności odkrycia SCP-PL-144
SCP-PL-144 został pozyskany przez Zespół Alfa-11 dnia 1.05.2018 roku, w ramach standardowych procedur wczesnego przechwytywania ciał pozaziemskich. W godzinach porannych (pierwsza zarejestrowana aktywność 6:10 — 6:13 GMT+1), w okolicach miejscowości {NO KURWA JAKICH} został zauważony niewielkich rozmiarów meteor, który nie uległ zniszczeniu w atmosferze i znalazł na kursie kolizyjnym z Ziemią. Pomimo oczekiwań, nie nastąpiło żadne zjawisko skojarzone z uderzeniem ciała w powierzchnię planety. Wysłany na miejsce Alfa-11 rozpoczął rozpoznanie terenu, nie znajdując żadnych śladów eksplozji ani działania ekstremalnych temperatury. W przestrzeni publicznej, w ramach procedury przykrywkowej, ukazany został 4 centymetrowy [cm] chondryt, oficjalnie znaleziony na miejscu upadku meteorytu.
Danego dnia, w godzinach wieczornych, jeden z członków personelu zespołu badawczego zaproponował zbadanie okolicy pobliskiego głazu narzutowego, nie argumentując swojej idei. O godzinie 21:47 znaleziono niewielką grotę i chuj wszystko strzelił
Minęło wiele pokoleń od tego, gdy Pan nawiedził ostatnio swe dzieci na Ziemi. Przybywszy, ujrzał, iż stado stało się wilkiem samo dla siebie. Dzieci Pana porzuciły wiarę i dziękczynność za otrzymane dary, działając wbrew jego woli, i nadużywawszy tych darów, stworzyły martwe, lecz żywe, byty na podobieństwo pokrak piekielnych. Tak oto Pan zasmucił się wielce. Stwierdziwszy, iż należy dokonać ostatecznego rozrżądu nad Stadem, powołaj jednego z najbliższych sobie sług, imieniem tak wszechmocnym, iż wypala języki tych, którzy je mówią, oczy tych, którzy je czytają, uszy tych, którzy je słyszą. Sługa Pana zstąpił na Ziemię, i wedle rozkazu, oczekiwał w ukryciu, aż Stado odnajdzie go, i sprawi, że Sługa będzie śpiewał na chwałę Pana. A Śpiew będzie słyszalny aż w Królestwie. Oto Pan, słysząc Śpiew na swą chwałę, pocznie usuwać wilki, jakimi stało się Jego Stado, aby stworzyć miejsce nowemu, które będzie trwało wiecznie, gdyż Pan nie popełni błędu, jaki popełnił przy wilkach. A gdy Ziemia będzie bliska Oczyszczenia, Sługa wyda ostatni śpiew, i rozpocznie się Wstąpienie.
Załączniki
Załącznik #32-DDR: Geneza Strefy-144
Strefa-144 w pierwotnym stanie była niewielkim opuszczonym kompleksem o profesji badawczej utworzonym przez niezidentyfikowaną dotychczas organizację, której członkowie najwidoczniej własnoręcznie stworzyli wszystkie pomieszczenia umieszczone wzdłuż głównego korytarza który, jak wykazały badania, jest starszy od pozostałych pomieszczeń i w przeciwieństwie do nich powstał metodą naturalną. Pomieszczenia te przed ponownym zagospodarowaniem przez Fundację najprawdopodobniej pełniły funkcje laboratoriów badawczych, pomieszczeń mieszkalnych oraz magazynów. Są to jedynie przypuszczenia, gdyż przybyły na miejsce zespół rozpoznawczy mógł sugerować się jedynie podniszczonym wystrojem wnętrz zastanych pomieszczeń. Organizacja, która wcześniej użytkowała to miejsce, zabrała ze sobą cały sprzęt, dokumentację oraz inne rzeczy pozostawiając jedynie puste pomieszczenia w których gdzieniegdzie porzucono mało istotne części umeblowania jak szafki czy stoły. Wszystko wskazywało na to, iż kompleks został opuszczony w pośpiechu. Z powodu wymienionych czynników Fundacja nie posiada odpowiednich podstaw do poszukiwania twórców kompleksu oraz ich zamiarów wraz z ewentualnymi wynikami badań.
SCP-PL-144 został odnaleziony czwartego dnia eksploracji kompleksu, na głębokości około 120 metrów [m] pod powierzchnią Ziemi. Na końcu skręcającego spiralnie w dół korytarza głównego znaleziono grotę o wysokości około 10 metrów. Pomieszczenie to stanowi łącznik dla dwóch innych grot i jednego korytarza, nie włączając głównego-wejściowego. Wszystkie wejścia zostały zasypane skalnymi gruzami. SCP-PL-144 odnaleziono w grocie umiejscowionej na przeciwko głównego korytarza.
Załącznik #144-PZ: Pozyskanie SCP-PL-144
0x0000000CE FILE: DOKUMENT-144-POZYSKANIE-TXT
GENERATE EMERGENCY SIGN: DANE USZKODZONE
ERROR: 162DDU7SBHN14F
PLEASE CONTACT WITH SITE ADMINISTRATOR :(
Dodatek #144-1: Obecnie nie znaleziono sposobu dostania się do wnętrza SCP-PL-144. Istnieją spekulacje odnośnie roli zawalonego korytarza jakoby pełnił on funkcję łącznika między grotą a wejściem do SCP-PL-144. Prace wydobywcze prowadzone w korytarzu wykazały iż w całości jest on naturalnym tworem geologicznym. Wydobycie odbywa się w bardzo powolnym tempie: korytarz został zablokowanie naprzemiennie używając grubych na 1 metr [m] betonowych ścian oraz warstw gruzu skalnego. Nie wiadomo, dlaczego organizacja prowadząca pierwotnie badania przy SCP-PL-144 wykorzystała tak restrykcyjne środki utrudniające eksploatację tunelu. Sądząc po dokładności wykonywanych robót, członkom organizacji musiało bardzo zależeć nad tym aby korytarz został zablokowany uniemożliwiając dojście do miejsca znajdującego się po przeciwnej stronie.
UZUPEŁNIENIE: Powyższe dane utraciły status ważności w związku z zaistniałymi zmianami stanu obiektu, na wniosek kierownika B-1674. Personel proszony zaznajomić się z suplementem dodatku.
Suplement dla Dodatku #144-1: Grupa powołana do odblokowywania zamkniętego tunelu, składająca się z pracowników budowlanych oraz wykwalifikowanego personelu wydobywczego zdołała przełamać blokadę korytarza w przeciągu niecałych 3 miesięcy od rozpoczęcia prac. Tunel został dodatkowo wzmocniony celem zabezpieczenia przed zawaleniem; w niektórych miejscach personel odnalazł ślady po konstrukcjach o podobnym zastosowaniu.
Zmierzona długość korytarza wyniosła dokładnie 241,78 metrów [m], tunel na całej trasie skręca pod jednostajnym kątem tworząc kształt łuku a kończąc się — zgodnie z oczekiwaniami — na SCP-PL-144. Właściwość anormalna przechowalni nie występuje w tunelu, przez co spekulacje odnośnie miejsca jej występowania są w dalszym ciągu nierozwiązane. Muzyka wygrywana podczas eksperymentów jest słyszalna, dobiegając głucho z wnętrza obiektu, wywołując oczekiwane zagrożenie poznawcze.
Skała budulcowa tunelu łączy się płynnie z powierzchnią SCP-PL-144. W miejscu zakończenia tunelu, znajdują się ozdobne drzwi o kształcie prostokąta, składające się z dwóch skrzydeł o wymiarach 1 metr szerokości i 2,3 metra wysokości. Wrota zostały ozdobione wzorami ████████ o wysoce skomplikowanej budowie; uzyskanie ich bez pomocy dzisiejszych komputerów jest praktycznie niemożliwe a ręczne wykonanie bardzo żmudne i pracochłonne. Obok umiejscowienia zawiasów drzwi mieszczą się dwie płaskorzeźby przedstawiające pojedyncze kolumny. Nierozpoznany dotychczas styl ich wykonania jest podobny do ███████.
Drzwi zostały zablokowane poprzez użycie [ZMIENIONO]. Usunięcie przeszkody wiązało się z uszkodzeniem struktury drzwi naruszonej poprzez czynniki mechaniczne spowodowane założeniem blokady, mimo ich wytrzymałości.
Po zdjęciu blokady, znajdujący się na miejscu personel zastał kolejny kluczowy problem, mianowicie drzwi nie posiadały żadnych widocznych punktów umożliwiających ich otwarcie a skrzydła wydawały się ściśle do siebie przylegać.
Wrota zostały otwarte przy pomocy ssaczy podciśnieniowych przytwierdzonych do każdego ze skrzydeł. Przyleganie do siebie elementów drzwi to w rzeczywistości iluzja, uzyskana przy pomocy [ZMIENIONO] co stanowi bardzo pomysłowe rozwiązanie. Personelowi udało się uzyskać identyczny efekt w warunkach laboratoryjnych, praktyczne wykorzystanie jest obecnie planowane.
Wnętrze SCP-PL-144 nie pokrywa się z wyglądem zwyczajnych szaf organowych. Instrument zawiera w sobie nagromadzenie metalowych rur, drewnianych rusztowań, kołowrotów, lin konopnych oraz materiałowych pasów. Bezpośrednio za drzwiami znajduje się platforma o szerokości 1,8 metra [m], prowadząca w głąb obiektu. Należy zaznaczyć iż ograniczenie światła i dźwięku występuje wewnątrz SCP-PL-144 tak jak w przechowalni, jednakowoż światło jest blokowane w stanowczo silniejszy sposób, umożliwiając oświetlenie okolicy na odległość nie większą niż 2,1 metra [m] bez względu na skuteczność świetlną lamp.
Informacje dotyczące ekspedycji wysyłanych do środka SCP-PL-144 zawarte zostały w Dzienniku Eksploracji SCP-PL-144.
Dziennik eksperymentów SCP-PL-144
WYMAGANE UPOWAŻNIENIE POZIOMU [4]
Sekcja zawiera opisy eksperymentów przeprowadzanych po wstępnych badaniach dot. możliwości obiektu. Pracownicy zainteresowani eksperymentami wstępnymi proszeni są o zwrócenie się do kierownika badań nad projektem, B-1163.
Opisy zostały spisane w porządku zawierającym informacje dot. wykorzystanego utworu, daty eksperymentu oraz następstwa czynności.
Eksperymenty przeprowadzane są przez jednego pracownika klasy D, o identyfikatorze 6833. Pracownik w związku z zawodem pełnionym przed umieszczeniem w zakładzie penitencjarnym opanował umiejętności obsługi organów piszczałkowych oraz został przeszkolony w obsłudze SCP-PL-144. D-6833 jest zwolniony z obowiązku terminacji/czyszczenia pamięci do odwołania.
Tester został poddany terminacji na wniosek dowództwa Strefy-144. Zamiennik poszukiwany. Więcej informacji w logach incydentów.
Eksperyment 1.
Wykorzystany utwór:
Skutek eksperymentu:
Dziennik Eksploracji SCP-PL-144
OTWÓRZ DOKUMENT
Dodatek #144-2: Raport Incydentu I-PL-144-1
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-106
Klasa podmiotu: Keter
Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt znajduje się wewnątrz aluminiowej konstrukcji o wysokości 2,8 [m]. Konstrukcja w budowie podobna jest do żyroskopowego trenażera lotów, tj. składa się z trzech pierścieni połączonych w taki sposób, aby ich pozwalał płaszczyźnie wewnętrznego pierścienia przyjmować wszystkie możliwe pozycje. Na obydwu biegunach wewnętrznego pierścienia umieszczone są elektromagnesy stale utrzymujące SCP-PL-106 w stanie zawieszenia, co umożliwiają żelazne tuby znajdujące się wewnątrz kończyn obiektu. Konstrukcja obraca się z prędkością 2 pełnych obrotów każdego z pierścieni na sekundę. Wytworzone w ten sposób pole elektromagnetyczne powinno, oprócz utrzymywania obiektu w stanie zawieszenia, powodować jego obracanie się wokół zmiennych osi, a także delikatne drgania wyżej opisanych tub (Szczegóły dotyczące algorytmu zaimplementowanego do obsługi żyroskopu znajdują się w Dokumencie PL—IT—106—3B). Stałe zmienianie pozycji znajdujących się wewnątrz ciała SCP-PL-106 tub oraz ich drgania mają na celu zapobiec wypadnięciu obiektów z ciała podmiotu skutkującego uwolnieniem się SCP-PL-106 z konstrukcji. Drgania tub zapewniają podmiotowi stałą dostawę energii którą podmiot wykorzystuje do podtrzymywania funkcji życiowych. Zatrzymanie ruchu obrotowego może się odbyć jedynie podczas przeprowadzania testów na SCP-PL-106, bądź na polecenie opiekuna badań. Podczas nieobecności obiektu wewnątrz konstrukcji w ramach konieczności należy przeprowadzić zabiegi konserwacyjne.
Pomieszczenie przechowawcze, w którym znajduje się konstrukcja, posiada grube na 8 [m] żelbetonowe ściany wzmocnione wieloma warstwami ołowianych płyt. Wnętrze przechowalni ma kształt sześcianu o wymiarach 5x5x5 [m] i jest stale monitorowane przez dwie kamery bezpieczeństwa zdolne nagrywać obraz w prędkości 100 klatek na sekundę, umieszczone w naprzeciwległych narożnikach pomieszczenia. Dodatkowo przechowalnia wyposażona jest w systemy pozwalające na sterowanie temperaturą i natężeniem dźwięku wewnątrz.
W przypadku awarii sieci zasilania system zabezpieczający automatycznie uruchomi awaryjny agregat prądotwórczy. Jeżeli jednak obiekt wydostanie się ze stanu zawieszenia, do przechowalni należy wprowadzić drużynę czterech strażników wyposażonych w prototypowe [USUNIĘTO], w celu utrzymania kontroli nad SCP-PL-106 do czasu przywrócenia standardowych środków przechowywania.
Automatyczny system analizuje zakumulowaną energię podmiotu poprzez odczyt jego temperatury i wyrównuje ją do poziomu 36,6 [°C] poprzez drgania tub oraz temperaturę przechowalni (na zasadzie sprzężenia zwrotnego). Natężenie dźwięku wewnątrz przechowalni powinno być dopasowane do poziomu energetycznego obiektu. W przypadku konieczności ręcznej kontroli stanu SCP-PL-106, dokładne informacje na temat ustalania poziomu energetycznego, objawów i środków zaradczych znajdują się w Dokumencie PL—DT—106—2F.
Co tydzień przeprowadzane jest badanie stanu psychicznego SCP-PL-106, które odbywa się w specjalnym pokoju przeznaczonym do przesłuchań oraz testów psychologicznych znajdującym się obok przechowalni SCP-PL-106. W czasie przeprowadzania tej procedury podmiot znajduje się na ołowianej płycie o wymiarach 1,6 x 1,6 [m] i grubości 40 [cm]. Podczas badania obiekt zmienia swoje położenie na płycie regularnie co 1 minutę, co ma na celu zapobiec zapadaniu się podmiotu w płytę.
Opis: SCP-PL-106 to humanoid płci męskiej, należący do gatunku Homo Sapiens oraz rasy kaukaskiej. Wiek podmiotu wynosi 32 lata, wzrost 176 centymetrów [cm], obiekt cechuje się masywną budową ciała. Obiekt określa się jako Gabriel Domagalski.
Obiekt pierwotnie pełnił funkcję pracownika Fundacji, przynależąc do klasyfikacji D o numerze 9147. Na skutek Incydentu 13-106 podmiot uzyskał właściwości anormalne, tym samym został przez Fundację zabezpieczony.
SCP-PL-106 nieustannie znajduje się w stanie określanym potocznie przez personel jako "zawieszenie" lub "destabilizacja". Ciało obiektu, a dokładniej atomy, z których się składa, wykazują nieznany współczesnej stan wysokoenergetyczny. Anomalne atomy nieprzerwanie wydają się samoistnie "drżeć", natomiast elektrony tychże atomów niewiadomym sposobem magazynują między sobą i w sobie energię. Ma to wpływ na równanie falowe takich elektronów, co najprawdopodobniej zmienia ich orbitale, powodując, iż unikają one elektronów innych atomów. Z tego powodu, atomy zdolne są do wymijania siebie nawzajem, skutkując lekkim prześwitywaniem obiektu, jego rozmyciem, oraz możliwością powolnego przenikania się SCP-PL-106 przez ciała stałe. Podobny stan został opisany i dotychczas pozostał czysto teoretyczny. Uważa się, iż we wszechświecie istnieje znikomo niewielka szansa, aby podobne zjawisko miało miejsce. Jednakże, stan SCP-PL-106 może być niezwykle ekstremalnym przypadkiem, ukazującym podane zjawisko w ekstremalnej skali makroskopowej, oraz znaczącej intensywności i czasie trwania. Pomimo, iż teoria pozwala na ten stan, sam fakt istnienia go w takiej formie uznawany jest za naginanie i łamanie praw fizyki.
Przenikanie SCP-PL-106 ma charakter długotrwały i jest ograniczane przez materiały o dużej gęstości. Odkryto, iż czas potrzebny do przeniknięcia przez materiał jest niemalże proporcjonalny do gęstości materiału przenikanego. Wywołane to jest zjawiskiem, w którym to atomy muszą w pewien sposób "ustąpić miejsca" anomalnym atomom SCP-PL-106. Z badań wynika również, iż przechodzenie przez ciała ciekłe nie stanowi dla podmiotu większego kłopotu — luźniej ułożone cząsteczki cieczy są łatwiej odpychane przez ciało podmiotu. Zauważono miejscowy wzrost temperatury na powierzchni i wewnątrz obiektów przenikanych
W związku z tarciem na poziomie atomowym, podczas przenikania przez materię ciała SCP-PL-106, wytwarzana jest energia, którą podmiot absorbuje, dzięki czemu nie wymaga on przyjmowania substancji odżywczych oraz tlenu do funkcjonowania. Jednakże, energia pobierana przez anomalne elektrony obiektu musi być pod stałą obserwacją, gdyż jej niedomiar może spowodować niedosyt energii dla funkcji życiowych SCP-PL-106 i skutkować jego zgonem, natomiast nadmiar energii może grozić jej gwałtownym uwolnieniem. Przewiduje się przez to samoczynne rozczepienie atomów SCP-PL-106 w krótkim czasie. Zauważono, iż skrajne temperatury wpływają na pobór energii przez SCP-PL-106 — w niskich temperaturach pobór ten jest znacznie osłabiony, natomiast w wysokich temperaturach zwiększony. Podobnie na obiekt wpływa dźwięk o wysokim natężeniu (przekazywanie energii kinetycznej cząsteczek powietrza). Gdy otoczenie jest znacząco głośniejsze, SCP-PL-106 absorbuję energię fal, wytłumiając je, w sytuacji odwrotnej można usłyszeć ciche buczenie, które obiekt wytwarza. Podczas wystawienia obiektu na działanie prądu elektrycznego, podmiotowi nie są wyrządzane żadne szkody, co spowodowane jest "ignorowaniem" elektronów w ładunku elektrycznym przez już wysokoenergetyczne elektrony atomów ciała SCP-PL-106. Podmiot reaguje na światło widzialne, co sugeruje, że wszelkie rodzaje promieniowania elektromagnetycznego działają na niego jak na normalnego człowieka.
Podmiot zyskał swoje właściwości na skutek nieudanego testu na SCP-PL-███, mającego odkryć wewnętrzne funkcjonowanie podmiotu podczas fazy aktywnej. Obiekt został zniszczony, natomiast tester od tego wydarzenia jest pod wpływem anomalnego działania utraconego SCP-PL-███. Po incydencie, tester wykorzystując oszołomienie personelu badawczego uciekł z placówki przenikając przez ściany, po czym udał się do pobliskiego lasu, gdzie został odnaleziony po 2 dniach na skutek informacji o pojawieniu się "zjawy" zauważonej przez mieszkańców znajdującej się nieopodal lasu wsi ██████ ███████. Podczas przechwycenia nie stawiał oporu, a później zgodził się na dobrowolne zabezpieczenie w Ośrodku Humanoidalnym 11, gdzie dotychczas przebywa, ze względu na jego stan wyniszczenia psychicznego.
Obiekt posiada zdolność mówienia i rejestrowania dźwięków, jednakże ze względu na swój stan, nie może wykorzystać tych umiejętności w komunikacji. W związku z tym personel posługuje się komputerem wyposażonym w dwie klawiatury — przeznaczoną dla pracowników badawczych oraz specjalną klawiaturą dla SCP-PL-106, której klawisze zostały pokryte płytkami o grubości 2 [mm] wykonanymi z osmu. Z punktu widzenia SCP-PL-106 jego otoczenie jest delikatnie rozmazane, jednakże podmiot jest zdolny do odróżniania kształtów — swoje widzenie porównuje do słabej wady wzroku.
Obecnie, SCP-PL-106 jest w bardzo złym stanie psychicznym, przez co przebywa dobrowolnie w swojej celi oraz podporządkuje się poleceniom personelu badawczego. Depresja obiektu jest spowodowana przez ograniczenia wynikające z ''niestabilności'', oraz niemożności przerwania tego stanu. Obiekt wielokrotnie próbował popełnienia samobójstwa, z czasu przed zabezpieczeniem — jak twierdzi, starał się dokonać utopienia (co jest niemożliwe w związku z przenikaniem cząsteczek wody przez ciało SCP-PL-106 jak również brak zapotrzebowania jego komórek na dostawę tlenu spowodowany stałym dostarczaniem energii przez jej pobór z tarcia międzyatomowego) oraz kilkakrotnie skakał ze wzniesień bez oczekiwanego skutku (ponieważ anomalne atomy ciała SCP-PL-106, ze względu na swoje drżenie, tworzą siatkę częściowo odbijającą, a częściowo absorbującą energię kinetyczną).
Zauważono, że większą część dnia podczas przebywania w swojej przechowalni obiekt przesypia.
Notatka:
Biorąc pod uwagę to, iż wysoka temperatura zwiększa pobór energii SCP-PL-106 co zbliża jej poziom do ilości krytycznej, przypadek zapadnięcia się podmiotu w głąb Ziemi aż do górnego płaszcza mógłby zakumulować taką ilość energii w podmiocie, iż ten eksplodowałby gdzieś pod naszymi stopami z siłą małej bomby atomowej. O skutkach chyba nie muszę mówić. — Dr B███████
Addendum:
Dodatek 1: Informacja o pozyskaniu.
Dnia 10.██.2015 roku Fundacja otrzymała informację o rzekomym pojawieniu się zjawy w lesie obok wsi ██████, według której okoliczni mieszkańcy zauważyli przechadzającego się po lesie ducha, który zdawał się „wibrować” oraz [ZMIENIONO]. W miejsce to wysłano zespół składający się z 3 funkcjonariuszy MFO oraz jednego specjalisty ds. przechowywania. Po dotarciu na miejsce, oddział rozpoczął przeszukiwanie okolic miejsca, w którym ostatnio widziana była rzekoma zjawa. Podczas dotarcia nad znajdujący się w lesie staw, jeden z funkcjonariuszy zauważył niewyraźną sylwetkę D-9427 skuloną na masywnym kamieniu, w który pracownik klasy D przeniknął do połowy swego ciała. Po zauważeniu funkcjonariuszy, D-9427 wyprostował się oraz podniósł ręce w geście poddania się. W momencie, gdy członkowie zespołu próbowali dotknąć ciała D-9427, zauważyli, iż ich ramiona swobodnie przechodziły przez ciało pracownika D. Po wielu próbach, za pomocą gestów rozkazano D-9427, aby ten udał się do specjalnego pojazdu terenowego, którymi pracownicy Fundacji przyjechali na miejsce. Okazało się, że D-9427 był zdolny wejść do środka maszyny, jednakże po zatrzymaniu rozpoczął zapadanie się w podłogę samochodu, które jednak było wolniejsze niż podczas jego zapadania w kamień. Fakt ten zainteresował specjalistę ds. przechowywania, który zaplanował badania nad przenikalnością D-9427 przez różne materiały bezpośrednio po dostarczeniu do Ośrodka Humanoidalnego 11.
Z faktu, iż D-9427 prawdopodobnie nie widział wyraźnie oraz był całkowicie głuchy, funkcjonariusze MFO postanowili porozumiewać się z D-9427 za pomocą pisania dużych oraz wyraźnych liter na zeszycie, natomiast sam D-9427 zdawał się jedynie „potakiwać”. W czasie drogi do placówki badawczej D-9427 otrzymał rozkaz energicznego chodzenia w kółko po podłodze pojazdu, co praktycznie całkowicie niwelowało efekt zapadania się. Po dostarczeniu D-9427 przygotowano pomieszczenie badawcze wyposażone zgodnie z zaleceniami specjalisty ds. przechowywania w grubą płytę ołowianą oraz dużą tablicę służącą do pisania tekstów w celu porozumienia się z D-9427, który krótko po pojawieniu się w Ośrodku Humanoidalnym 11 otrzymał status obiektu SCP o numerze katalogowym SCP-PL-106.
Dodatek 2: Testy przeprowadzane na SCP-PL-106
Dodatek 3: Logi przesłuchań SCP-PL-106
[[footnoteblock]]
« SCP-PL-105 | SCP-PL-106 | SCP-PL-107 »
Chciałbym tu jeszcze raz stwierdzić, że 106 nie jest, jak się powszechnie uważa, fundamentalnym drapieżnikiem, na równi zaawansowania z rekinem. SCP-106 jest świadomą istotą, aczkolwiek całkowicie obcą. SCP-106 zdaje się być świadomy kilku rzeczy wykraczających poza zakres czystego instynktu i pamięci genetycznej. SCP-106 konsekwentnie wywołuje przełamanie zabezpieczeń w momentach, w których pozyskiwanie i przechowywanie są najtrudniejsze. Lis może znaleźć wyjście z pułapki, ale tylko człowiek będzie czekał, aż porywacze odwrócą się, by uciec.
-Dr Allok
“On Sentience In Contained Humanoids”
''Do kurwy nędzy, gdzie on do diabła jest?''
Agent Weng westchnął, pocierając twarz przez maskę. Noc była chłodna, ale wszyscy trzej mężczyźni bardzo się pocili. Wszędzie wokół włóczyły się przerażające potwory, demony, fantastyczne bestie i ożywione przedmioty, chichoczące i ryczące, podczas gdy oni błąkali się. Trzej mężczyźni w maskach gazowych i opancerzonych kombinezonach wyglądali na przebranych, jeśli w ogóle. Kiedy stanęli, jeden z nich nagle wyciągnął rękę i zaciśniętą pięścią w rękawiczce chwycił lekko pijanego zombie i ciągnął go przy sobie przez kilka sekund, po czym wypuścił go z powrotem prosto w falę tłumu, nieumarłą bestię przeklinającą i potykającą się.
''Pierdolona bzdura z tym Halloween. Musimy uszczelnić cały ten obszar.''
Agent Drak potrząsnął głową, gestykulując ku grupom świętujących przebierańców. ''Wagon pojawił się zbyt blisko miasta. Nie powinien nawet znajdować się na tym torze, myślą, że MC&D może znowu coś odwalić. Nie można objąć całego miasta bez popełniania jakiegoś poważnego błędu.''
"A co do cholery, według nich, stanie się teraz? Stary drań jest tam, a my nawet nie możemy go ZNALEŹĆ! "Weng kopnął odrzuconą owijkę, wpatrując się przez przyciemnione soczewki w każdego, kto nie musiał gonić za piekłem.
Drak poklepał wściekłego mężczyznę po plecach. ''Luzik, wielkoludzie. Staruszkiem musi się zajmować jednocześnie kilka osób, podczas gdy on odwala swoją leniwą, krokodylą robotę. Łatwiej to zrozumieć niż to, dlaczego duże miasto musiało zostać poddane kwarantannie w Halloween.''
Parki, do tej pory będące czymś niewiele więcej niż posągami, trzeszczały jego złamanym, zardzewiałym głosem. "Jak trudno jest znaleźć gnijącego starca, który zabija wszystko, czego dotknie?''
Weng pokręcił głową, wciąż skanując tłum. "Po prostu wygląda jak stary człowiek. Może wyglądać, jak chce. Zazwyczaj mówimy ludziom, aby podążali za krzykiem. Fat fucking lot of good that does now. Where the hell is our expert?''
Przez radio przetoczył się kruchy, skrzypiący chichot. "Harken twierdzi, że jest ekspertem od SCP-106, ponieważ ocalały z katastrofy lotniczej jest ekspertem od lotnictwa. Nie będą wystawiać techników laboratoryjnych do czasu naszej pierwszej ewaluacji. Na razie jesteśmy sami. "
The three men stood, awash in horrors, looking for one that would put all the rest to shame.
The drunk angel wandered on the edge of the fire. Demons, zombies, and pop-culture icons swirled around her, moving like a single mass, before scattering into small clusters and pairs, only to surge back together again. The bonfire seemed to roar in time with the pounding music, the field chosen for the sudden teen invasion just far enough to avoid noise complaints, but not far enough to attract unwanted adult oversight. Alcohol flowed, people giggled, and the sharp snap of lowered inhibitions and teen angst was thick in the chill air.
The night was still young, yet already several pairs had drifted from the comfort of the fire, to seek other comforts in the dark, private woods ringing the field. The angel glared at the silent trees, taking another pull on an almost empty beer. She drained it, then tossed it down, to meet a holocaust of its brothers being slowly kicked and stamped in to the soft dirt. She should be there, being held in warm arms, kissing a warm mouth…but no, she decided to run with the one boy who seemed to think the moment before a party was the best time to bring up his “worries about our relationship”. Bastard.
The angel, now with lopsided wings, started to wander to those cool, dark trees. Fuck him…if he wanted to toss her aside, fine…but that didn't mean she wouldn't get to have fun still. She giggled a bit, smiling for the first time in a while. Why not have a little fun…play a trick, and get her treat. She laughed, the flush of wicked amusement and booze high in her cheeks. She'd seen one of the boys from her study hall wander back here…maybe she could find him, get a little…better acquainted.
She walked in to the cooler darkness, the occasional giggle, snip of whisper, or a flash of glow stick the only indication of life. She stumbled over a root, staggering forward and bracing her hand on a slimy tree trunk. She yanked her hand away almost instantly, the gritty, oozing texture making her palm burn, the loss of support almost sending the angel sprawling. She squinted at her hand, making out a smear of gritty, fibrous jelly coating it, the burning getting worse as she noticed the odd pits eaten in to the trunk of the tree.
The angel shivered, suddenly sober, and very aware of the fact that nobody knew where she was. That she knew of nobody close enough to even call for. She tried to rub her palm against her poofy skirts, not noticing the red and black smear she made on it, eyes wide and staring, some deep, dim part of her primordial brain ringing an alarm. She started to walk, quickly, focusing on the waving beacon of the bonfire, trying to make herself feel silly, to ignore the swelling, unreasoning panic.
A twig broke behind her.
She froze, a white shade, one hand dripping blood from a corrosive injury she would have been horrified about, had she looked. The angel didn't dare look back, but she was terrified to run, to hear something following, reaching, grabbing. Moments passed, filled with nothing, the angel finally resolving to run right at the moment when a thin, bony hand reached through her costume and into the muscles of her back like a nasty child squishing his hands into a cake.
She screamed, or tried to, the sound squelched to little more then a harsh bark by the sheer volume of pain, limbs suddenly boneless and leaden, nerves dead except for agony. She felt fingers touching her ribs from the inside, even as they were slowly eaten away and corroded, her body shifting slowly to face the hand's owner. The flicker of the distant fire showed something withered, dark, slimy and pulpy-soft, but wiry and strong. Two milky-black eyes glistened at her in a too-large head, hovering over a frozen corpse grin, teeth thin and chipped.
The pinned angel gasped and blubbered, feeling an oily, burning corruption seeping in to her body, trying to ignore a slow falling feeling, trying not to feel the ground below her turning mushy and soft, swallowing both figures inch by inch. It leaned closer, and despite the searing horror of that face, some still sane part of her welcomed what was surely an approaching end to her pain. It lingered, however, the other twisted claw of a hand rising as the ground started to swallow their hips.
The new touch made the angel lucid with a new fear, her face locking on those rotten eyes. She recognized the shine behind them, and started to scream with a new, repulsed horror, even as it started to pull both her dress and skin away in sodden ribbons.
Jason ran, lungs burning, trying to yell for help between sharp gasps of air. His Batman costume felt like such a joke now, running between streetlights, feeling that warm spot of pee on his pants. Where WAS everyone? It had been so stupid, trying to be the big brave kids and go out alone…now he really was alone, and his friends had probably been eaten.
He didn't know this for sure, but when the boogeyman dropped out of a tree and started shoving kids in to a wall that was suddenly like quicksand, it was probably a safe bet. He hadn't even been able to do anything, just watch as those long, bony fingers grabbed his two best friends and just…yanked them away, like dolls, barely screaming before the squishy black wall gulped them up. The boogeyman, it hooked his fingers in to David's eyes like dad had taught him to hold a bowling ball, and…
Jason was abruptly sick down the front of his costume, the half-digested mass of chocolate looking unsettlingly like the goo that had splattered everywhere while the tall, lanky, naked old man had landed out of the tree. He stopped, stumbling to his knees, coughing and gagging, wailing out a weak scream for help to the dim night. It drifted off, unheeded, the boy unable to even sob, too numb with exhaustion and horror. He barely noticed the footsteps until they were nearly on top of him.
He looked up, ready to beg whatever adult he saw for help. Then he saw the legs. Thin, black, the feet looking pulpy and flat with age, the concrete under them turning cracked and gooey. Jason looked up more, shaking more and more violently. The withered hips, the sticky, soft chest that didn't rise or fall…and finally that nightmare head, looking like some kind of rotten pumpkin, but black and oily as a bucket of tar. The eyes locked on the boy's, as shiny and blank as a flashlight in a basement. The teeth parted, some kind of rolling, slimy blackness shifting inside.
Jason stumbled back, gasping, trying to scream but unable to even breathe correctly. He stared at the boogeyman as he rolled something in the palm of that thin, beaten hand, pulling it between two bony fingers and lifting it to his mouth. The boy thought it was a candy or something, but then he saw the glint of metal.
It was his best friend Anthony's front tooth. It still had the bracket from his braces on it.
The boogeyman placed it between his teeth, gently, the tooth still white and clean in that filthy, dripping mouth. He seemed to hold it there a moment…then his jaw bunched, and the tooth shivered…then burst like a jawbreaker under a car tire. He chewed it twice, then just stopped, still staring at the boy. It seemed to go on and on, Jason unsure if he was even breathing anymore, knowing this was the end, this was what happened when you didn't listen, when you went off alone, the boogeyman came and took you, forever and always…
But he didn't. He turned, seeming to get ready to take a step…then fell forward, slowly, like an old man tripping over a shoe. The black monster almost hit the ground…but just fell through it, like it was made of air, nothing but a black smear left behind on the concrete…and the tiny, corroded bracket from the tooth.
When they found him, hours later, he'd gripped it hard enough to embed it in his palm.
The boy sat, comforted and miserable. His mother had been nice enough to let him at least wear his Mario costume, but even he had to admit he was probably too sick to walk around the house, let alone outside for hours, in the cold. He'd woken up vomiting, and it had just continued, his parents hoping for the best, but finally forced to cancel the trick-or-treating. As sad as he was, they did try their best to make it up to him. There was a small bowl of candy for him, with the promise any leftovers would be given to him, and he could watch all the scary movies he liked.
Knock knock
“Trick or treat!”
“Aww, such a cute turtle! And what are you, honey?”
“I'm Rapunzel!”
“Well, here you go, princess!”
“Thank you!”
He hadn't even wanted to help pass things out. It was better to just try and ignore things, just pretend everyone else was inside too, that made it better. He tugged the floppy hat down a bit, trying to convince himself that his tummy wasn't feeling like a hedgehog was rolling around inside. He watched the zombies lurch across the screen, half-wishing that the screaming people running for the house were kids from school.
Knock knock
“Trick or treat!”
“Oh, what a nice vampire!”
“I'm draculaura! Rawr!”
“So fearsome! Here you go…”
“Thank you!”
He turned up the movie, the slow groans of the walking dead drowning out the happy shouts of the living. The worst was going to be tomorrow, being forced to listen to everyone, watch them eating candy and talking about different houses and adventures. He sighed and swallowed thickly, his stomach doing another slow, oily roll. The boy pushed away the candy he'd been nibbling, suddenly sickened by even the smell.
Knock
“…”
“Hello?…oh…”
“…”
“Uh, are you withOHGOD!”
The sudden, rising shriek of his mother made the boy suddenly bolt upright, his stomach clenching even worse, but now totally forgotten. He couldn't see her from the couch, but he could hear noises, thumping and muffled shouts…and some kind of slimy-sounding rustle, like sewage over dry leaves. He stood, and started to peer around the short wall blocking the entryway, calling with a hesitant voice, scared of not getting a response, but almost equally so of getting one. He was only a few feet away when the hand whipped around the wall, gripping it tight.
It was black-gray and thin, as bony and thin-skinned as his grandmother's, with wide, flat nails gripping the paint hard. Where it touched, a black stain was spreading, like grease on a paper bag, the knuckles looking puffy and thick as they flexed. The boy stared, backing up slowly, calling again for his mother, his voice starting to plead. The hand flexed, actually sinking into the wall as that stain spread, and a nightmare peeped around the corner.
The head was thick, misshapen and lumpy, like a poorly made scarecrow, the skin thin and jelly-like. Two hard, glistening eyes the color of maggots stared from above the thin, wide slash of a mouth. Their eyes locked, and the boy felt fear wash from his head down to his feet, his stomach boiling like a forgotten kettle. His nerves screamed to run, to run away, but he couldn't make himself stop watching those eyes, feet moving slowly backwards like a sleepwalker. The hand and face shifted a bit, and there was a wet, heavy dragging noise as his mother was pulled in to view.
She was dead, or close to it, moved forward by the hand in her chest like a sock puppet, bits of her black and pulpy, smears of that black stain eating in to her face, her neck, her arms. Her chest was a black, jelly-coated hole, the thing's other hand buried in it up to the wrist, the bloodless, ruined remains of his mother hanging from it like a rag doll. He screamed, then threw up, little more then a mass of bile and half-digested snacks, then ran, shrieking up the stairs, begging for his mother, his father, anyone, someone.
He slammed into the bathroom, shutting and locking the door, shaking and crying. His dad had gone down the street to visit, he'd be home any second, and he'd fix this, somehow. He'd call the cops, or something, get them out of the house, leave that black thing far behind. Maybe mom was just hurt, people could get really hurt and still be fine, he'd only seen her a few seconds. That thing was just some psycho in some costume, he'd probably run off as soon as he heard someone coming, and it'd be ok then, it'd be fine. He kept whispering this to himself, feet braced on the sink, back against the door.
He was still repeating it when the face pushed through the wood above him.
He heard the crackle, and looked up, to see that hell face looking down, inches above his head. The floor under his feet suddenly felt sludgy and soft as he stared, the mouth splitting open, to let a tongue as rotten and bloated as a dead fish roll free…and down…and down, sliding down onto that horrified face like a syrup, burning even as he felt his legs sinking down and down, unable to even move really as that soft, slimy flesh burned like an acid in to his face, feeling his nose cook down like an over-used eraser, screaming just long enough to catch a few feet of that endless tongue in his mouth, gagging hard before the nerves died, starting to pass out as he felt the nightmare tasting his eyes.
Drak awoke feeling like he'd been sleeping on a pile of rusty car parts. He sat up, twisting and trying to locate the source of the throbbing pain in his leg, that…memory started to flood back, hitting like a freight train. Running across town. Slamming through a crowd, seeing the withered, crumbling arm laying on the ground. Screams. People running. That horrible black face sliding from the ground, eyes locked on his. Parks firing. More screams. A withered hand reaching, gripping, pulling…
Oh god no.
He looked around in welling horror, pleading with his own brain to lie to him. The room was dark, dirty, and low-ceilinged, tufts of dirt and debris in the corners, the grayish paint peeling in ragged streamers, the stained ceiling and floor warped and lumpy. A doorway opened in to darkness, a vague, insistent noise sounding from far off. The light was dim, but didn't seem to come from anywhere, seeming just a weak, omnipresent glow with a slightly green cast, like deep ocean water.
Drak knew this room, even though he'd never been here. At least, ones very much like it. The old man liked to dump his new catches here before he…found them. Drak rose quickly, hunching down to avoid a sagging bulge of ceiling. He barely wanted his shoes touching this place, let alone anything else. He winced, feeling a dull, empty ache in his leg, high in the calf. Probably where it grabbed him…and damned if he was going to check it. He limped a few steps, making sure it could bear weight, eyes sweeping over every surface.
He breathed slow, deeply, remembering the file, the brief. Time was subjective, he could have been out for seconds or weeks. It liked to play cat and mouse, tracking through its…home, or playroom, or whatever the fuck it was. Space was endless, but sometimes people got out, or were released. Keep moving, don't hide, because it was god here and would know. He felt panic slithering around the edges of his brain, and pushed it down, hard, face set and grim as he stepped out in to the darkness beyond the doorway.
The hall was long, and broken, like a hospital hallway after an earthquake. No big holes, just twisted and tilted oddly. He creeped down, as close to a wall as he could get without touching it, feeling gritty plaster crunch under his feet. The noise was louder, the sound of high-pitched, monotonous crying. It set the teeth on edge, but they'd said it would be like this. The key was to keep moving, keep looking. Yes, it was endless, but if you kept on the move, it seemed like 106 got confused, or lost track of things, and you could accidentally wander back in to the world. He kept repeating the steps, the briefing in his head like a prayer, ignoring the part where 106 would typically hunt escapees forever.
He took a right at the end of the hall, passing down another, then a left, starting to move faster, ignoring the odd, corroded twists of pipe and wire in some of the rooms he'd passed, or the suggestive, soggy mounds of…something. The crying kept getting louder, the high-pitched, gurgling wail of a baby. Ignore it, keep moving. It called the shots, it could make the whole place sound like a dentist's drill if it wanted. Drak pounded down a hall, nearly at a dead run, trying not to see the growing dampness of the walls, the changing texture of things. Broken plaster over old, greenish bricks, floor going from broken vinyl, to concrete, to dirt.
He turned a corner, too fast, a gooey patch of black causing his foot to skitter, nearly dropping him to his knees as he clutched the bare, wet brick wall. He looked out in the the dim, mossy room, the sound of helpless, angry crying very, very loud now. He froze, staring, half-crouched and clutching the wall. It was standing in the middle of the room, a thick, ankle deep puddle of black jelly at its feet. The old man was turning, slowly, rocking in slow, side-to side motions. The crying was coming from the thing in his arms.
It was a torso, wrapped in masses of what looked like barbed wire. The wire threaded in and out of flesh, some places looking like the bleeding skin had flowed like warm taffy over it. The ragged remains of the limbs twisted and stretched, every movement making the wires dig and tear more. It was hairless, the skin of its bare head and neck looking peeled and rotten, the face a mask of pain. The throat had been…opened, carefully, twisted and held with wires. The baby crying was in fact this grown, mute torso, mutilated to make that pitiful, helpless wail.
The old man was watching him. Face turned, eyes locked to the man as he slowly tried to stand upright, ignoring the hissing of his boots, trying not to think of what would have to be done to a throat, to make it sound like a baby in agony…or where that pitiful torso's limbs had gone. It watched him, cracked teeth slightly parted, and slowly stopped its rocking. It dropped the wire-bound bundle, arms going limp at its sides as the mass of flesh and pain bounced off the ground, then rested face-down in the mossy grime, sending up a new wave of protest between bubbly, sucking breaths. It turned to face him, arms dangling, body wrapped in what looked like some kind of shredded cloth of oozing black fabric.
Drak ran, bolting like a scared deer, throwing training and conditioning to the wind in the mad, blind, animal panic of escape. He screamed, panted, talked, laughed, anything to drown out the sound of the slow, stuttering steps lurking behind him. He ran, and ran, and ran, falling and hitting the ground like he'd been hit by a car, gasping and waiting for the end, muscles throbbing…then they would start again, those soft, rustling footsteps, driving him on, and on, and on.
He didn't know it, but he'd run for four days before the old man started taking chunks out of him.
Recovery was in the pre-dawn hours with no sun or moon, and went shockingly smooth, all things considered. SCP-106 was found in the middle of a field, making pumpkins sag and burst by squeezing or stepping on them. The team, a man short, was finally reinforced an hour before they caught it, pushing it back to the recovery chamber with the big halogen “sun guns”, nearly blinding two of the recovery crew in their zeal to have the old man back under lock and key.
It sat in the cell, without a moment's attempt to try and escape. It sat, and did nothing, head tilted, arms and legs limp. One MTF member stated that it looked sated, and was told to shut up in an official capacity. Disappearances were glossed over, murders quieted and made un-newsworthy, urban legends seeded and caressed. Over all, it went well, once the hell was over.
Weeks later, an observation tech made a note in the day's log. SCP-106 was observed to suddenly produce a large handful of small white objects, later identified as teeth and finger bones, and set the pile on the floor. It then sorted these objects in to what seemed random piles, later identified as separated by age of victim. It then stared at these items for several hours, then re-collected them.
The significance of this was considered unworthy of contemplation.
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-166
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: (opis protokołu bezpieczeństwa)
Opis: SCP-PL-166 składa się na dwa rytuały, oznaczone jako A i B, których wykonanie skutkuje manifestacjami odpowiednich dla danego rodzaju anomalnej istoty. Pierwsze wzmianki o rytuałach pochodzą z sieciowego forum "xxxx", gdzie występowały w formie łańcuszka internetowego. Autor tychże jest dotychczas nieznany — konto zostało zlikwidowane niemal natychmiast po utworzeniu, co sugeruje wcześniejsze przygotowanie tekstu PL-166. Próby zlokalizowania IP na podstawie danych szczątkowych nie ujawniły rzadnych konkretnych informacji.
Rytuały PL-166-A oraz B są najwyraźniej skierowane do osób w wieku szkolnym, głównie przed ukończeniem 12 roku życia. Każda formuła zawiera konrketne polecenia wykonania danych czynności, mających końcowo przywołać dany byt, wobec którego, co jest częścią rytuału, należy również wykonywać odpowiednie czynności.
Rytuał PL-166-A jest nazywany "Próbą Centuriona".
Dodatek: (opcjonalne opisy dodatkowe)
(poniższy moduł musi znajdować się na samym dole strony)
[[footnoteblock title="Przypisy"]]
