Propozycja SCP-PL-001
Identyfikator podmiotu: Obiekt nie otrzymał numeru systemowego. Nadano kryptonim: Prawdziwy Cel.
Klasa Podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt znajduje się w pomieszczeniu kryzysowym Rady O5, wewnątrz kasy pancernej. Jej otwarcie jest możliwe tylko po wprowadzeniu odpowiedniego kodu na panelu numerycznym w obecności wszystkich członków Rady O5.1 W razie stwierdzenia nieautoryzowanej próby dostępu, zastosowana zostanie procedura KATHARSIS-1 pomimo kategorycznego zakazu jej stosowania, wydanego przez Komitet ds. Etyki. Dostęp do obiektu przysługuje wyłącznie Radzie O5 jako całości, gdy na podstawie sytuacji stwarzającej zagrożenie co najmniej o charakterze końca cywilizacji, podejmie jednomyślną decyzję o jego użyciu.
Prawdziwy Cel
Opis: Artefakt to aktówka na dokumenty o wymiarach 32 x 24 centymetry. Wykonana jest z jagnięcej skóry, barwionej na czarno, wewnątrz której umieszczono tekturę dla usztywnienia. W jej budowie czy zastosowanych materiałach nie wykryto żadnych czynników mogących wywoływać anomalne działanie.
Obiekt został pozyskany przez docenta Antoniego Bielińskiego herbu Junosza,2 dnia 13 kwietnia 1868 roku.
Aby wywołać anomalne działanie podmiotu należy przyłożyć lub chwycić go co najmniej jedną dłonią, przy czym kontakt nie może być blokowany przez jakikolwiek materiał. Następnie konieczne jest otworzenie rzeczonej aktówki.
Gdy spełnione zostaną powyższe przesłanki w jej wnętrzu znajdzie się dokładna instrukcja zawierająca informacje w jaki sposób zrealizować cel, o którym dana osoba myślała w momencie kontaktu. W razie braku takich rozważań, instrukcja będzie tyczyć się ostatniego analizowanego problemu.
Należy zaznaczyć, że uzyskane instrukcje zawsze są dostosowywane do możliwości odbiorcy. Oznacza to, że prezentowane w nich rozwiązania zawsze umożliwiają osiągnięcie danego celu w sposób możliwie najszybszy i najmniej dla niego uciążliwy. Jednocześnie są konstruowane tak aby nie możliwe było ich niewłaściwe zrozumienie. Użyte zwroty i sposób ich prezentacji zawsze uwzględniają poziom inteligencji, edukacji, umiejętności czy nawet skojarzeń i życiowych doświadczeń.3
Powyższe stwierdzenia są w całości opracowane na podstawie relacji testerów. Ich weryfikacja w sposób nie budzący wątpliwości nie jest możliwa ze wzglądu na niemożność fizycznej obserwacji kartek, na których podawane są instrukcje.
Wchodzący w interakcje zgodnie twierdzą, że są one widoczne i materialne. Jednak zewnętrzny obserwator nie będzie w stanie ich dostrzec, wyczuć czy też wpłynąć na nie. Niepowodzeniem zakończyły się wszelki próby ich wykrycia przy użyciu środków dostępnych Fundacji. Podobnie zjawiska przyrodnicze czy fizyczne nie mają żadnego wpływu na rzeczone kartki.
W związku z powyższym omawianą materię próbuje się tłumaczyć jako specyficzną halucynację będącą wizualizacją wiedzy otrzymanej przez odbiorcę. Niemniej teoria ta spotyka się z wątpliwościami w związku z faktem, iż wedle relacji testerów, nie znają oni treści pozyskanych instrukcji dopóki się z nimi nie zapoznają. Nawet gdy to nastąpi możliwe jest ich zapomnienie lub pomylenie ich, szczególnie w przypadku długich porad. Co więcej, jeśli tester odłoży daną kartkę ta pozostanie w danym miejscu aż do ponownego podniesienia przez testera, niezależnie od jego innych działań, co sprawia, że możliwe jest zgubienie instrukcji przez testera. Ponadto jeśli dostęp do kartki zostanie fizycznie zablokowany, odbiorca nie będzie w stanie jej pozyskać.
Analizując zjawisko porad udzielanych przez artefakt należy zaznaczyć, że ich realizacja jest zupełnie dobrowolna i nie wywołuje samoistnie żadnych anomalnych zachowań.4 Nie stwierdzono by wchodzący w interakcje byli anomalnie przymuszani do ich realizacji czy też karani za zaprzestanie tej czynności
Aby dany cel został osiągnięty konieczne jest dokładne wykonywanie podanych poleceń. Nie zastosowanie się do nich może spowodować zaburzenie zaprezentowanego w instrukcji procesu przez co dalsze zalecenia tracą sens.5 Jedynym sposobem ich dostosowania do zmienionych warunków jest ponowny kontakt z artefaktem i uzyskanie nowych porad.
Obiekt jest w stanie udzielać instrukcji tylko dla pojedynczego odbiorcy. Dlatego też chwycenie obiektu przez więcej niż jedną osobę w tym samym momencie nie wywoła żadnych anomalnych reakcji.
Po uzyskaniu instrukcji, w celu ponownego użycia obiektu, konieczne jest jego zamknięcie.
Uwagi Końcowe: Brak.
Załączniki
Poniżej zamieszczono zachowane materiały mówiące o artefakcie. Stanowią one część wyłącznego archiwum Rady O5 i nie posiadają kopii w żadnych innych zbiorach. Ich reprodukcja czy powielanie zawartej w nich wiedzy jest możliwe wyłącznie za specjalną zgodą Rady O5.
13 kwietnia roku pańskiego 1868
Dnia dzisiejszego byłem świadkiem niezwykłego zdarzenia. Otóż wybrałem się do Biblioteki Rady Miejskiej celem poinformowania, iż pomimo ich wcześniejszego wulgarnego zachowania, wciąż jestem gotów zasilić jej zasoby moimi traktatami na temat niezwykłości wymykających się prawom naturalnym. Gdy byłem już u jej wrót znienacka wyłonił się mój kolega, Mieczysław Różyński, badacz wielkiej klasy, którego szanuję, choć do prowadzonych przez mnie badań podchodzi z rezerwą. Tym bardziej mnie zdziwiło, gdy na wzór Archimedesa, począł wymachiwać pustą ręką i wznosząc przy tym donośne okrzyki radości. Po dłuższych dociekaniach udało mi się wywiedzieć, iż odnalazł on remedium na dręczący go od dawna problem natury naukowej, leżący w nietypowo wykonanej aktówce. Będąc na moim miejscu, słysząc takie deklaracje, zapewne sam kolega Różycki uznałby delikwenta za niechybnie szalonego. Jednakże będąc pełen doświadczeń i wiedząc, iż świat nasz tajemniczy i zaskakujący bywa, zdecydowałem się sprawę zbadać. Bez trudu odnalazłem rzeczony przedmiot. Faktycznie była to dziwna aktówka. Na podstawie wzrokowych oględzin stwierdziłem, iż wykonana musi być ze skóry czarnej lub barwionej na czarno przy użyciu niezwykłej klasy barwnika. Całość zszyta była niezwykle precyzyjnymi szwami. Jej wykonanie z pewnością było kosztowne tym bardziej dziwi brak zdobień i pozostawienie bez opieki w bibliotece wraz z ważną informacją wewnątrz. Zdecydowałem się zabrać tą niezwykłą aktówkę do mej rezydencji na dalsze badania przy zachowaniu niezbędnych środków ostrożności. Szczęśliwie zawsze posiadam ze sobą moją podwójnie wyplataną chustę, która zapewnia tymczasową ochronę zarówno przed płynami, pyłami jak i przed ogniem.
15 kwietnia roku pańskiego 1868
Pierwszych doświadczeń dokonałem wespół z moim wiernym ogrodnikiem, Teodorem. Muszę przyznać, iż ich wyniki są co najmniej intrygujące lecz zadowalające. Cokolwiek Teodor ujrzał w pustej aktówce uczyniło go niezwykle radym. Zdaje się, iż pośle w końcu w niepamięć, niefortunny incydent z amazońska rośliną, którą otrzymałem swego czasu w prezencie od towarzysza dzielącego me zainteresowania. Cieszy mnie to niezmiernie, gdyż o tak wykształconego ogrodnika niezwykle trudno.
18 kwietnia roku pańskiego 1868
Dzięki kolejnym eksperymentom doszedłem do wniosku, iż tajemniczy przedmiot obdarowuje niezwykłymi instrukcjami, zapisywanymi na niewidocznych arkuszach. Stanowią one największą zagwozdkę z jaką przyszło mi się mierzyć. Dotychczas wszelkie dziwactwa byłem w stanie dotknąć, zobaczyć czy też potraktować jakąś substancją, tak by możliwe stało się ich opisanie. Tymczasem ten tajemniczy papier za nic ma wszelkie moje starania. Próby przypalania go, polewania wodą, barwnikami spełzły na niczym. Jedynym ciekawym spostrzeżeniem jakie udało mi się poczynić jest zachowanie mego majordomusa, któremu kazałem pisać na wyciągniętym traktacie. Stwierdził on wówczas, iż pióro musiało ulec uszkodzeniu i nie pisze, choć w rzeczywistość cały czas brudziło one biurko.
22 kwietnia roku pańskiego 1868
Dzisiejsza próba z prochem strzelniczym ściągnęła na mnie uwagę władz, tak chętnie sprawującymi pieczę nad zagrabionymi ziemiami. Szczęśliwie udało mi się im wyperswadować, iż nie planuje udziału w zbrojnej rewolucji, a mój zakup ma jedynie podłoże naukowe. Po raz kolejny nie chcieli słuchać o mych niezwykłych odkryciach uznając je za ekscesy niegodne ich uwagi. Znów też pokojowe rozwianie wątpliwości, wymagało podzielenia się częścią mego rodzinnego majątku, z dzielnymi stróżami porządku.
5 maja roku pańskiego 1868
Dziś przekonałem się, iż z tej niezwykłej aktówki korzystać mogą także ludzie niepiśmienni, czego znamienitym przykładem stała się moja sprzątaczka. Wedle jej relacji otrzymała niezwykle pomocne „malunki”. Z każdym dniem dowiaduję się coraz to nowych rzeczy lecz to wciąż za mało by zaprezentować tenże przedmiot mym towarzyszom, podczas naszych, tradycyjnych już, obiadów czwartkowych. Jednak gdy zdobędę dostateczną wiedzę, me odkrycie przyćmi nawet „zabójczy posąg” Pana Tadeusza, który strzeże jego miłosnej poezji, z lat młodzieńczych.
14 maja roku pańskiego 1868
Dzisiaj dokonałem zdumiewającego odkrycia. Teodor bezczelnie zakradł się do mego gabinetu i próbował skorzystać z niezwykłej aktówki. Przyłapany zarzekał, iż ma ogromny problem z więdnącymi różami, a wszelkie jego wysiłki spełzły na niczym. Rzekomo, pomny wcześniejszych doświadczeń, zechciał sprawdzić czy i tym razem umieściłem w swej aktówce stosowne wskazówki. Ze względu na jego wcześniejszą wierność i pomoc przy wielu badaniach, udzieliłem mu jedynie reprymendy i zabroniłem kiedykolwiek zbliżać się do mego gabinetu. Ta sytuacja wzbudziła we mnie wątpliwości. Jak wielu z mojej, zdawałoby się, zaufanej służby jest w stanie złamać moje polecenia? Dlatego zdecydowałem się zastosować fortel. Za kilka dni ogłoszę, iż wybieram się w podróż po nowe narzędzia do badań, a służbie zabronię zbliżać się do niezwykłego przedmiotu. Sam zaś skryję się w tajemnym pokoju, o którym wiem tylko ja i przez specjalny wizjer będę obserwował mój gabinet. Wówczas okaże się kto naprawdę jest mi wierny.
27 maja roku pańskiego 1868
Wszyscy złamali mój zakaz. Ogrodnik, kucharka, sprzątaczka, a nawet Józef, mój zaufany majordomus. Chciałbym aby był to żart lecz powaga sytuacji nie daje na to nadziei. Przez całe lata ufałem tym ludziom. Wiedzieli o wszystkich moich badaniach, często brali w nich udział. I nigdy nie zdradzali ich osobom postronnym, choć nawet nie czyniłem im takich zakazów. Nawet gdy przywiozłem do rezydencji topielca, który po zmroku ożywał, nie wyrazili słowa sprzeciwu i nigdy nie próbowali zbliżyć się do niego bez pozwolenia, choćby i za dnia. A teraz przekonałem się, że ich wierność powodowana była jedynie strachem. Jedynym dla mnie pocieszeniem jest to, iż przezornie w gabinecie umieściłem kopię niezwykłej aktówki, a ją samą zabrałem ze sobą. Lecz wciąż nie wiem co począć. I czy po tym doświadczeniu, wciąż jestem gotów podzielić się mym odkryciem z towarzyszami cotygodniowego posiłku?
1 czerwca roku pańskiego 1868
Po kilkudniowych rozważaniach podjąłem decyzję. Skorzystam z pomocy niezwykłej aktówki. Jeśli moje wcześniejsze obserwacje są poprawne, nie będzie to stanowiło dla mnie żadnego zagrożenia, a może za to przynieść rozwiązanie problemu i ulgę dla ducha. Muszę jedynie poprawnie sformułować swe dążenie.
13 czerwca roku pańskiego 1868
Wiem już jaki problem przedstawić niezwykłej aktówce. Jeśli jednak się mylę to co osiągnę może przynieść skutek odwrotny od założonego. Ale teraz nie mogą pozwolić sobie na wątpliwości. Dziś muszę zaufać swym rozważaniom. Choć ostatnio zaufanie nie przychodzi mi łatwo.
12 lipca roku pańskiego 1868
Realizacja instrukcji wkroczyła dziś w decydujący moment. Przebywając, zgodnie z zaleceniami, w portowej tawernie, napotkałem niezwykłego podróżnika z ziem francuskich. Okazało się, iż nie tylko podziela moje zainteresowania i obawy, ale także jest członkiem organizacji zrzeszającej ludzi nam podobnych. Z radością zaoferowałem mu me wsparcie jak i zapewniłem, iż w najbliższy czwartek, przedstawię go mym towarzyszom. Jestem pewien, iż i oni będę chcieli wesprzeć sprawę międzynarodową. Niemniej, wciąż nie opuszczają mnie wątpliwości co do zaprezentowania im niezwykłej aktówki.
2. Materiały Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej (lata 1869 – 1918)
(…)Dlatego też za cel przyjmujemy sobie być wiernym wymienionym powyżej celom Sprawy. Pozyskaną wiedzę i wszelkie niezwykłości używać będziemy tylko w celach szczytnych i dla nauk rozwoju. Jednocześnie strzec ich będziemy przed wzrokiem ludzi chciwych, małostkowych, ograniczonych i przyziemnych. Gdyż jak powiedział to założyciel nasz, darowując nam niezwykłą aktówkę wiedzą przepełnioną: „W ludziach nauki tę nadzieję można pokładać, iż dzięki swej mądrości, przeciwstawią się pokusom, którym zwykły lud bez słowa skargi ulega”.
Powyższych postanowień przyrzekamy przestrzegać, co złożonymi podpisami na wieki pieczętujemy:
- Docent Antoni Bieliński herbu Junosza
- Mieczysław Różyński
- Docent Marian Kasztelański
- Róża Abrahamowicz
- Docent Franciszek Kobal
- Docent Krzysztof Marczunik
- Józef GawronikGdańsk; 15 lutego roku pańskiego 1869
(…) Przyznać trzeba, iż artefakt ten wymyka się wszelkiemu zrozumieniu. Instrukcje jego zawsze są niezwykle dokładne i trafnie prowadzące do wykonania celu, choć drogą niekiedy wyboistą. Oddać jednak trzeba, że dzieje się tak tylko gdy prostszego rozwiązania nie sposób dostrzec.
Jasnym stało się, iż żeby zrozumieć źródło niezwykłej wiedzy przedmiotu jak i zapewnić jego bezpieczne, kontrolowane użycie, konieczne jest znalezienie sposobu najpierw na dostrzeżenie tworzonych przez niego arkuszy, a następnie odczytania prezentowanych na nich tekstów.
W tym celu zdecydowano się zastosować najlepszej klasy aparat fotograficzny, zdolny nawet do robienia zdjęć kolorowych. Niestety próba ta zawiodła pokładane w niej nadzieje. Nie tracąc ducha, postanowiono zastosować metodę nowszą, bo opracowaną ledwie 30 lat temu. Jednak i fotografia dagerotypowa nie podołała postawionemu przed nią zadaniu.
Wówczas to dzięki hojnej darowiźnie członka naszego, Pana Mieczysława Różyńskiego, zyskano możliwość zastosowania spektroskopu. Lecz choć widma promieniowania świetlnego analizowano we wszelkim zakresie, od podczerwieni do nadfioletu, urządzenie to nie przyniosło nam odpowiedzi żadnych.
(…)
Kolejną próbą wykrycia zmian w oczu budowie było zastosowanie oftalmoskopu, udostępnionego przez Pana Gałęzowskiego. Niestety badania dna oka nie doprowadziły do odkryć niezwykłych. Jedynie niektórym badaczom zalecono okularów zakup.
(…)
Podsumowując doświadczenia nasze, opisane szczegółowo w tymże traktacie, ze smutkiem stwierdzić trzeba, iż przedmiot ten jest dla nas nie do zgłębienia. Jak to było napisane, wszelkie środki użyte zawiodły: elektromagnes, fotokomórka, wszelkiego rodzaju soczewki, próby wykrycia w niższych temperaturach poprzez umieszczenie w chłodziarce sprężarkowej czy nawet próby tak śmiałe jak wysadzenie przy użyciu trotylu, nitrogliceryny i dynamitu.
Pozostaje nadzieję mieć, iż w czasie niedługim zyskamy nowe metody badawcze, które tajemnicę tą zgłębić pozwolą.
Jedynym wnioskiem pewnym, jaki z dociekań tych wyciągnąć można jest ten, iż przedmiot ten w stosowaniu jest bezpieczny zupełnie i korzystającemu przychylny w podpowiedziach dawanych, tak by jak najmniej uciążliwe dlań w realizacji były.
Docent Marian Kasztelański i Róża Abrahamowicz
Gdańsk; 17 marca roku pańskiego 1878
Drodzy badacze Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej
W związku z tym, iż liczba nasza na polskich ziemiach, rozbitych pomiędzy trzech zaborców, wynosi obecnie 138, za radą delegata francuskiego, Pana Auguste Champollion, 20 stycznia A.D. 1880 odbyło się walne zgromadzenie. Na nim też wybrana została Rada O5, w skład której weszli, najznamienitsi z nas:
- Docent Antoni Bieliński herbu Junosza
- Róża Abrahamowicz
- Bogdan Brodnicki
- Docent Marian Kasztelański
- Jakub GderaczSiedziba Rady umiejscowiona została w Gdańsku, przy ulicy Kartaczowej 12. Do niej to zsyłane maja być oryginały wszelkich studiów przypadków, a także stanowić będzie miejsce przechowywania niezwykłej aktówki.
Rada O5 na swym pierwszym posiedzeniu podjęła następujące decyzje:
1. W związku z niefortunnym wypadkiem docenta Krzysztofa Marczunika, podczas prowadzonych badań, nakazuje się wszystkim członkom zatrudnić godnych zaufania pomocników. Mają oni przeprowadzać najbardziej niebezpieczne czynności tak by nie tracić niepotrzebnie cennych umysłów.
2. W uzasadnionych przypadkach Rada O5 może przyznać środki niezbędne do realizacji powyższego zalecenia, a także na pozyskanie niezbędnego sprzętu. Jeśli dany sprzęt jest w jej posiadaniu może go użyczyć bądź przy braku innych możliwości, wspomóc w jego zdobyciu. Wszelkie środki przeznaczane na powyższe cele, pochodzą ze składek ustanowionych podczas walnego zgromadzenia.3. Za sprzęt do prowadzenia badań uznaje się także niezwykła aktówkę. Rada O5 wypożycza ją członkom gdy będzie miało to związek z prowadzonymi dociekaniami nad rzeczami wykraczającymi poza prawa naturalne. Aby skorzystać z użyczonego przedmiotu konieczne jest osobiste stawienie się w siedzibie Rady.
4. Kandydaci na nowych członków od tej pory mają być przedstawiani Radzie. Wymaga się od nich odpowiedniej bystrości umysłu, wykształcenia i majętności pozwalającej na prowadzenie skutecznych badań. W szczególnych przypadkach Rada może odpowiednio modyfikować powyższe kryteria.
5. Niniejsze postanowienia mają zostać przedstawione wszystkim członkom Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej.
Gdańsk; 25 stycznia A.D. 1880
Drodzy badacze Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej
Być może dotarły do was wieści o smutnym odkryciu dokonanym przez delegata francuskiego, prowadzącego kontrolę naszej działalności. Dla tych, którym sprawa jest obca spieszymy z wyjaśnieniami.
Otóż, z pewnością słyszeliście o docencie Franciszku Kobali. Jest on jednym z badaczy, którzy organizację naszą zakładali. Powszechnie opinię ma człeka światłego i godnego zaufania.
Tym większy ból sprawia nam wieść, iż delegat francuski natrafił na jego korespondencję z niejakim Józefem Piłsudzkim, członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Z przechwyconych wiadomości wynika, iż docent Franciszek Kobala, wykorzystywał informacje pozyskane przez kontakt z niezwykłą aktówką by podpowiadać Panu Piłsudskiemu jakie działania należy podjąć by Rzeczpospolitą znów niepodległą uczynić.
Choć wielu spośród nas zapewne jest w stanie zrozumieć odruch serca docenta Kobali, powodowany miłością do Ojczyzny, nie możemy zapomnieć, iż popełnił on czyn karygodny. Nadużył naszego zaufania twierdząc, iż artefaktu używa dla celów badawczych, a także skłamał co do przedstawionego zapytania, w końcu przekazał pozyskane wiadomości osobie tego nie godnej. Złamał także naczelna zasadę, iż pozyskaną wiedzę dla celów szczytnych i nauk rozwoju stosować będziemy. Tymczasem została ona przeznaczona do realizacji celów politycznych konkretnej grupy, na co zgody być nie może.
Docent Franciszek Kobala zostaje więc wykluczony z grona członków Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej. Aby pewność mieć, iż nigdy nie będzie on stosował wiedzy wcześniej nabytej w niewłaściwych celach, z wielkim żalem poddamy go działaniu substancji, która pamięć jego od ciężaru tych informacji uwolni. Dokładne działanie tej substancji jest nam nieznane, gdyż dostarczona została przez delegata francuskiego. Niemniej zapewnia on, iż często jest stosowana dla zabezpieczania Sprawy, tak by jak najmniejszą krzywdę wyrządzić osobom jej zagrażającym.
Rada O5 podejmuje także decyzje o ograniczeniu swobody dostępu do niezwykłej aktówki. Odtąd przyznawany on będzie tylko gdy zostanie wykazane, iż jest to absolutnie niezbędne do pchnięcia naprzód badań nad odstępstwami od praw naturalnych. Ponadto konieczne będzie zdanie relacji z realizacji instrukcji i przedstawienie ich skutków. Osoby korzystające z niezwykłej aktówki podlegać mogą kontroli ze strony Rady.
Gdańsk; 17 maja A.D 1904
3. Materiały Polskiego oddziału Fundacji SCP (lata 1919 – 1945)
Przedmiot badań: A-001
Stwarzane zagrożenie: Niskie
Cel eksperymentu: Zbadanie użyteczności przedmiotu dla zabezpieczania innych artefaktów. Próba zbadania niewidocznego papieru, rzekomo wytwarzanego przez przedmiot przy użyciu spektrometru mas (urządzenie wypożyczone od Wydziału Nauki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego).
Rejestracja eksperymentu: Obraz przy użyciu kinematografu; dźwięk zapisany na płytach gramofonowych.
Uczestnicy eksperymentu: Docent Bartłomiej Krześliński (Naukowiec Prowadzący); Pułkownik Maciej Bórskoń (Reprezentant Ministerstwa Spraw Wojskowych); Karol Powłóczka (Pracownik Fizyczny).
Data przeprowadzenia eksperymentu: 22.06.1919r.
Zapis przebiegu eksperymentu:
Karol Powłóczka stoi w przedsionku do magazynu zawierającego A-029. Na umieszczonym pośrodku pomieszczenia stoliku leży A-001. W pomieszczeniu znajdują się także pozostali uczestnicy eksperymentu. Naukowiec prowadzący dokonuje odprawy dla Pracownika Fizycznego:
NP(Naukowiec Prowadzący) - Panie Karolu, naszym zadaniem jest przeniesienie naszej zwodniczej piękności do nowego, mniejszego magazynu, bo w tym za bardzo się rozpanoszyła.
R (Reprezentant) – Panie docencie, proszę używać numeracji katalogowych. I starać się wydawać bardziej rzeczowe instrukcje.
NP – Oczywiście… W każdym razie. Niech będzie pan uprzejmy wziąć leżącą przed panem aktówkę…znaczy A-001….i powziąć sobie za cel jak naszą ślicznotkę bezpiecznie przenieść. Wszystko jasne?
F (Pracownik Fizyczny) - Mniej więcej. Czyli mam wziąć aktówkę i myśleć jak przenieść coś, co tam trzymacie… Ale moglibyście powiedzieć co to? Byłoby łatwiej.
NP – Oczywiście. Mówimy tutaj…
R – Żadnych zbędnych dywagacji! Pracowniku fizyczny, wykonać rozkaz!
F – Dobra… Po co od razu krzyczeć…
Pracownik Fizyczny bierze A-001 w ręce i stoi nieruchomo przez 34 sekundy.
F – Ok. Pomyślałem i co teraz?
NP – Myśl dalej o tym celu i otwórz teczkę.
F – Jasne… Dobra, w środku są jakieś papiery. Co dalej?
*NP –** Połóż je tutaj.
Naukowiec Prowadzący prowadzi badanie przy użyciu spektrometru mas.
NP – Niestety, badanie nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. W takim razie weź, proszę, instrukcje i odczytaj na głos ich treść.
Pracownik Fizyczny wykonuje polecenie. Gdy kończy on i Naukowiec Prowadzący są wyraźnie zdenerwowani.
F – Ja mam to zrobić?!… Nikt mnie do tego nie przygotowywał…
R – Żadnych dyskusji! Zrealizuj instrukcję!
NP – Panie Macieju…znaczy pułkowniku, przepraszam…Naszym zadaniem jest chronić ludzi przed własna głupotą, a nie popychać ich w nią… Myślę, że to powinni wykonać wasi specjaliści.
R – Panie docencie, proszę o więcej profesjonalizmu. To właśnie ten pracownik został wyznaczony do realizacji tego zadania. I doskonale pan wie, że sobie poradzi.
NP – Teoretycznie… Ale co jeśli czegoś nie wiemy… Tu idzie o życie ludzkie…
R – Proszę nie dramatyzować. Robimy to dla ojczyzny i dla rozwoju nauki… Pracowniku Fizyczny! Wejść do magazynu i wykonać dokładnie instrukcje! Wówczas nic ci się nie stanie!
F – Ale-e…
R – Odmowa oznacza zdradę stanu! Stosowny wyrok zostanie wykonany natychmiastowo!
Reprezentant odpina kaburę pistoletu. Naukowiec Prowadzący i Pracownik Fizyczny patrzą przerażeni. Pracownik fizyczny wchodzi do magazynu. Reprezentant odsuwa żelazna przesłonę, która wcześniej kryła szybę, po czym staje przed nią. W tym czasie Naukowiec Prowadzący podchodzi do kinematografu. Następnie obraz staje się nie wyraźny, trzęsie się. W końcu stabilizuje się. [Na nagraniu dźwiękowym słychać odgłosy szurania. Najpewniej urządzenie nagrywające zostało umieszczone w specjalnie przygotowanej wypustce w ścianie, umożliwiającej jednoczesna rejestrację dźwięków zarówno z przedsionka jak i wnętrza magazynu]
Widać wnętrze magazynu o wymiarach 10 x 10 metrów. Pośrodku rośnie olbrzymi kwiat. Jego płatki zajmują niemal całe pomieszczenie. Zalążnia jest idealnie kolista. Wychodzi z niej 20 wysokich na metr pręcików.
Gdy stojący przy drzwiach Pracownik Fizyczny kończy wnikliwe studiowanie pustej ręki i robi krok w stronę A-029 ten zaczyna falować, jakby był poruszany przez delikatny podmuch wiatru.
F – Niesamowity widok… W życiu nie widziałem tak żywych barw… Tak soczystej zieleni, czerwieni pięknej niczym rubiny, a żółte wnętrze… czy w przyrodzie może być cokolwiek tak żółtego…
NP – Nie daj się zwieść… Jeśli temu ulegniesz, wówczas…
R – Skup się Pracowniku Fizyczny! Realizuj dane ci instrukcje!
F – Tak jest!
Pracownik fizyczny zatyka nos palcami, a następnie zbliża się do kwiatu. Sporadycznie zerka na wolną dłoń.
Niespodziewanie płatki kwiatu zaczynają falować intensywniej, choć wciąż spokojnie. Zarejestrowany zostaje bliżej nieokreślony dźwięk, na który składa się mieszanka agonalnych wrzasków i syczącego bulgotu.
Pracownik fizyczny zwalnia kroku, puszczając nos.
F – Nigdy… W żadnej operze… nie słyszałem tak pięknego śpiewu…
NP – Panie Karolu, niech pan uci…!
R – Realizuj instrukcje, Pracowniku Fizyczny!
Pracownik Fizyczny natychmiast zatyka z powrotem nos dłońmi. Jednak sekundę wcześniej z wnętrza kwiatu dobywa się chmura pyłu.
Pracownik Fizyczny otrzepuje się wolną ręką.
F – Do licha… Trochę dostało mi się do nosa… Co to?… Wiosna Mucha na płatkach?… Pierwszy raz widzę… wersje ruchomą…. Choć słabo, lepiej podejść…
NP – Panie Karolu! Niech pan wraca…. Albo przypomni sobie o instrukcjach!
R – Bez histerii proszę. Mamy innych na zastępstwo.
NP – Przecież to człowiek…. Nie można pozwolić by… przecież wie pan co to robi! Panie Karolu – instrukcje!
Niemal kładący się na płatku Pracownik Fizyczny zerka na pustą rękę.
F – Co?… No tak… Wybacz, ale zawsz-szze wola..alałem jeśeń…
Pracownik fizyczny powoli się podnosi.
NP – Brawo. Niech pan wraca, panie Karolu!
F – Ni-cc z tego docenciku…nie bawię się już kuleczkamiii… zwłasz-cza od wojskowych… Mam dwie minuty, leeee-pie…j się pospieszę,… żona czeka z obiadem… Tak, żona… Ale ciebie też lubi-ęę…
Przy ostatnich słowach Pracownik Fizyczny pochylił się nad płatkiem jakby miał upaść. Jednak niespodziewanie podrywa się do biegu i wskakuje w sam środek kwiatu.
NP – Co pan robi?… Panie Karolu, stop!
Nim Naukowiec Prowadzący kończy swoja wypowiedź, płatki kwiatu podnoszą się z ziemi i zamykają nad Pracownikiem Fizycznym. Nim dokonują tego całkowicie można dostrzec jak pręciki pochylają się do środka.
NP – Zabiliśmy człowieka… By przesadzić roślinkę…
R – Proszę nie dramatyzować, panie docencie… Instrukcje to zakładały.
NP – Ale miał tam się dostać wolny od działania pyłku… Nie da rady…
R – To była mała dawka. Więcej wiary w ludzi. Zdecydowanie wam jej brakuje.
NP – W przeciwieństwie do pana ja nie widzę w zabijaniu drogi do celu… nie wszystkie środki uświęca cel…
R – Niech pan docencie pamięta, że to nagrywamy… Wie pan, że szuka się teraz zdrajców chcących zagrozić naszej z trudem wywalczonej wolności.
NP – To groźba. W takim momencie? Wie pan co zobaczymy jak to się otworzy?
R -Raczej, dobra rada. I tak - wiem.
Kwiat zaczyna gwałtownie się trząść. W pewnym momencie faluje na całej powierzchni. Nagle płatki opadają z głośnym hukiem na boki.
Część pręcików jest połamana. Pośrodku stoi Pracownik fizyczny. Nosi ślady lekkich poparzeń, część ubrania jest nadpalona. Chwiejnie schodzi po liściach. W pewnym momencie omal nie upada, jednak dochodzi do drzwi.
Otwiera mu Reprezentant. W ręku trzyma małe metalowe pudełko z otwartym wiekiem.
R – Wrzucaj.
F – Tak jest, generale! Jak znów będziecie chcieli bawić się pyłkiem, może załatwcie jej mniejszą doniczkę. Strasz-sz nie ciężko było się jej dogrzebać do wnętrza co przed światem ukrywa. Heheeee… Ładna, ale zwodnicza bestyjka… Nie to co moja kochana żona…
Reprezentant cierpliwie wysłuchuje wywodu. W końcu Pracownik Fizyczny rozwiera nad pudełkiem zaciśniętą dłoń. Wypada z niej małe nasionko, kształtem przypominające pestkę jabłka. Gdy tylko trafia do pojemnika, reprezentant szybko je zamyka.
F – Dziękuję za twoją służbę dla ojczyzny i współpracę z Fundacją SCP. Odprowadzę cię teraz do sekcji medycznej w celu zaleczenia twoich ran.
NP – Jeśli po tym wszystkim…
R – Spokojnie panie docencie. Kto krzywdzi bohaterów? Zapewnimy mu tylko małą terapię psychiczną z użyciem waszej wspaniałej substancji. By mieć pewność, że wspomnienia tych trudnych chwil nie będą go zadręczać.
Uwagi Reprezentanta Ministerstwa Spraw Wojskowych:
Po raz kolejny personel naukowy pochodzący z dawnej organizacji wykazał się wysokim nie profesjonalizmem, mogącym zagrozić całemu eksperymentowi. Kilkukrotnie chciał przerywać badanie bez konieczności. Zbyt duża empatia w stosunku do Pracowników Fizycznych. Choć Naczelnik Państwa, w wyrazie wdzięczności za udzielone wsparcie, postanowił utrzymać niezależność i tajność Polskiego oddziału Fundacji SCP, czyniąc z niej jedynie dobrowolnego współpracownika, zalecam przekonanie Rady O5 do przeprowadzenia dodatkowych szkoleń dla personelu naukowego. Sytuacje takie jak dzisiejsza nie mogą mieć więcej miejsca.
Ze względu na ciężką sytuację kraju naszego, by niepodległości ledwo odzyskanej bronić, gdyż tylko w wolnej Polsce skutecznie misję swą realizować możemy, zezwalamy Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu, na skorzystanie z A-001. By mógł on uzyskać wskazówki jasne jak hordy niszczenie niosących bolszewików skutecznie odeprzeć.
Warszawa; 15.08.1920r.
Dodatek specjalny do decyzji, do wglądu tylko dla upoważnionych przez Radę O5
Choć oficjalnie jesteśmy niezależni i sami podejmujemy decyzję komu przyznawać dostęp do anomalii, zostaliśmy zmuszeni przez Naczelnika Państwa do przyznania mu dostępu do A-001. W razie odmowy zagroził on odbiciem obiektu siłą. Po raz kolejny okazało się, że ludzka natura nie pozwala wykorzystywać artefaktu tylko dla szczytnego celu rozwoju naszej wiedzy. W związku z tym dostęp do tego przedmiotu jak i innych, odtąd mogą mieć tylko pracownicy naukowi, a przedstawiciele państwa będą mieli jedynie prawo do obserwowania. Ponadto w razie próby złamania powyższych postanowień obiekt A-001 zostanie natychmiastowo zniszczony.
Zastosowane w 1920 roku środki ostrożności i groźba zniszczenia A-001 poskutkowały złagodzeniem retoryki państwa wobec Polskiego oddziału Fundacji SCP. Zaś po przeprowadzeniu dodatkowych szkoleń, coraz rzadziej przesyła ono swoich przedstawicieli do udziału w eksperymentach.
Dlatego też, gdy Wojsko Polskie wystąpiło z propozycją budowy specjalnego ośrodka badawczego, nazwanego „Efektem Domina”, Rada O5 wyraziła zgodę na użycie A-001 dla sprawniejszej realizacji projektu. Warunkiem było jednak systematyczne przekazywanie jej informacji o dokonywanych pracach.
Pomimo zastosowanych środków ostrożności okazało się, że informacje przekazywane Radzie były fałszywe. Sama budowa zaś nie odbywa się lub jest przeprowadzana w tak wielkiej tajemnicy, że dotąd nie udało się jej namierzyć.
W związku z tym ewidentnym aktem złej woli i najpewniej wykorzystaniem obiektu w sposób niezgodny z naszą misją, odcina się państwo od jakiegokolwiek dostępu do anomalii, a zwłaszcza do A-001.
Wszyscy uprawnieni do wydawania zgód na kontakt z przedmiotami, mają odmawiać przedstawicielom państwa. W sytuacjach trudnych należy ich odsyłać bezpośrednio do Rady O5.
Należy też przekazywać przedstawicielom państwa tylko tyle informacji, ile jest to niezbędne do bezkonfliktowego współistnienia.
Warszawa; 19.06.1932r.
Przedmiot badań: A-001; A-040
Stwarzane zagrożenie: Niskie
Cel eksperymentu: Odkrycia celu działania A-040 przy wykorzystaniu A-001. Próba zbadania niewidocznego papieru, rzekomo wytwarzanego przez przedmiot przy użyciu mikroskopu elektronowego (zasoby własne Polskiego Oddziału Fundacji SCP).
Rejestracja eksperymentu: Obraz przy użyciu kamery; dźwięk przy użyciu magnetofonu.
Uczestnicy eksperymentu: Profesor Bartłomiej Krześliński (Naukowiec Prowadzący); Generał Broni Maciej Bórskoń (Reprezentant Ministerstwa Spraw Wojskowych); Piotr Tubor (Pracownik Fizyczny).
Data przeprowadzenia eksperymentu: 13.11.1938r.
Zapis przebiegu eksperymentu:
[Fragment nieczytelny]
Widać wnętrze magazynu o wymiarach 6x6 metrów. Pośrodku umieszczony został podłużny kamień, o wysokości 3 metrów, wyglądem przypominający stelę, pośrodku której wycięta została okrągła dziura. Jej średnica wynosi 50 cm. Na powierzchni kamienia wyryte zostały ozdobne wzory, przypominające wijące się węże lub pnącza (słaba jakość filmu nie pozwala na dokładny opis lub stwierdzenie czy stanowią one rodzaj pisma).
NP – Próba zbadania pozyskanych instrukcji, przy użyciu mikroskopu elektronowego zakończyła się niepowodzeniem. Pracowniku fizyczny – proszę zabrać pozyskane kartki i przystąpić do realizacji zapisanych na nich poleceń.
F – Ale… Na pewno?… Słyszał je pan… Brzmią niepokojąco.
NP – Pracowniku fizyczny. Jeśli zrealizujesz je dokładnie, zapewniam, że nic ci nie grozi.
F – Skoro tak pan twierdzi. To pan jest profesorem.
Słychać odgłosy odsuwania drzwi na ciężkich zawiasach, kroki, a następnie odgłos powtarza się, zakończony donośnym uderzeniem i przesunięciem potężnego rygla. W polu widzenia kamery pojawia się Pracownik Fizyczny.
F – Ale, jest pan pewien?
NP – Bez obaw Pracowniku Fizyczny. Realizuj instrukcje. Pamiętaj, że nad twoim bezpieczeństwem czuwa reprezentant wojska.
F – Niech będzie… Raz kozie śmierć. Lub mi.
Pracownik fizyczny podchodzi do A-040. Wówczas wyryte na jego powierzchni wzory zaczynają emitować jasne światło.
Pracownik Fizyczny wnikliwe studiuje pustą rękę, po czym odwraca się w stronę obiektywu kamery(najpewniej obok niej stoi Naukowiec Prowadzący). Wpatruje się przez 27 sekund, po czym zwraca twarz w stronę Anomalii.
Pracownik fizyczny schyla się, tak, że jego twarz znajduje się na wprost od otworu. Bierze głęboki wdech, po czym wsuwa głowę w dziurę.
Z miejsc w których ryciny stykają się z otworem, uwolnione zostają wyładowania elektryczne. Wszystkie przeskakują na głowę Pracownika Fizycznego.
F – W przyszłości wszyscy będą nieustanie połączeni… Dobrze… Nadmiar informacji sprawi, że fakty staną się fikcją, a fikcja prawdą… Da się z tym żyć… Funkcjonariusz wierny przeszłości, zdradzi przyszłość gdy wyciągnie broń w złą stronę… Nie znam, nie ma problemu… Ze strachu przed sobą, uwiężą potęgę… Nie ja decyduje, ok… W piekle skończy twa rodzina, co 39 dożyła… I tak nigdy nie lubiłem wuja Teodora… Za sens życia 42 uznają… Że co? Nie rozumiem, gdzie tu sens… Kto nie rozumie przyszłości, nie ma do niej wstępu.
Żłobienia A-040 gasną i wypełniają się smolistą cieczą. Wyładowania elektryczne niespodziewanie przeobrażają się w ciemne wypustki, które chwytają głowę Pracownika Fizycznego. Ten próbuje się wyrwać jednak jego wysiłki są bezskuteczne. Jego głowę powoli oplata czarny kokon.
F – Profesorze… proszę mi pomoc! Coś poszło nie tak!
NP – Pracowniku Fizyczny. Nie zrealizowałeś instrukcji. Wyraźnie zakazywały okazywania jakichkolwiek wątpliwości.
F – Tak, moja wina… ale… no pomóż człowieku! To coś rozłazi się po całym moim ciele!
NP – Nikt nie może ci pomóc. Módl się abyś trafił w dobre miejsce.
F – Co?!… Panie wojskowy! Ten koleś oszalał!… Zróbcie co..!
Usta Pracownika Fizycznego zostały oplecione przez rozprzestrzeniające się wypustki. 37 sekund później zostaje w całości opleciony przez ciemną substancję.
Przez 2 minuty widać stopniowo słabnące ruchy pod powierzchnią czarnego kokonu. W końcu zupełnie ustają (następuje stwardnienie substancji).
Przez 3 minuty powoli zanika smolista substancja wypełniająca żłobienia A-040. Po jej całkowitym zniknięciu, część kokonu wypełniająca otwór, zamienia się w proch. Pozostała jego część z głośnym uderzeniem upada na ziemię i rozbija się. Z jego wnętrza wysypują się silnie ściśnięte suknie [dopisek późniejszy – są to suknie odpowiadające modzie panującej w Wenecji w XVI wieku. Jest ich dokładnie 25,4 (jedna suknia została rozerwana; nie odnalezione brakującego fragmentu), są nieużywane i wyprodukowane według metod stosowanych w XVI-wiecznej Wenecji. Łączna ich masa, odpowiada masie Pracownika Fizycznego].
NP – Hmm… Mógł trafić gorzej.
R – Tak.
NP – Dobrze, kończymy eksperyment.
R – Zanim pan pójdzie profesorze, chciałbym panu pogratulować. Wzorowo przeprowadzony eksperyment. Choć pod koniec z lekka emocjonalnie, ale kto sobie na to nie pozwoli w takiej chwili. Widzę, że nabyte doświadczenie pozwoliło panu dojść do perfekcji.
NP – I szkolenie. Może słyszał pan, że musieliśmy się nieco douczyć?
R – Oboje przeszliśmy długą drogę… Ale dziękuję, że mogłem uczestniczyć w tym badaniu. Gdy tylko usłyszałem o nadaniu panu tytułu profesorskiego, wiedziałem, ze muszę zobaczyć jak pracuje dawny znajomy.
NP – Nie ma o czym mówić. Przecież państwo ma prawo nadzorować. A co dopiero generał broni. Pan też wiele osiągnął odkąd nasze drogi się rozeszły.
R – Tak, nie da się ukryć, że osoby o mojej pozycji, rzadko przyglądają się takim rzeczom. Ale jest oczywistym, że moja wizyta nie jest czysto zawodowa. Choć nasze relacje nie zawsze były najlepsze, to wiele panu zawdzięczam.
NP – Choćby stopień, za znalezienie sposobu by wyprowadzić nasz oddział w Fundacji w pole.
R – Każdy robi co trzeba by chronić kraj. I ludzi.
NP – Do rzeczy. O co chodzi?
R – Zaczynają wiać niespokojne wiatry, a nasi sprzymierzeńcy wcale nie są pewni. Od kiedy zmarł marszałek Piłsudski, nasze działania nie są już tak skuteczne jak kiedyś. Popełniamy coraz więcej błędów. I jeszcze ten odrzucony przez Francuzów atak wyprzedzający w 1933. Miał nasz marszałek nosa do Hitlera. A teraz jest już za późno.
NP – Sugeruje pan, że idzie wojna?
R – Sugeruję, żebyście wywieźli daleko stąd wszystko, co waszym zdaniem nie powinno wpaść w ręce szalonych dyktatorów.
NP – Ciekawe słowa ze strony reprezentanta państwa, które przez lata nas wykorzystywało.
R – To słowa człowieka, który czasem słucha sumienia i widzi co idzie. Reprezentant państwa pyta zaś czy możemy dostać próbkę tej czarnej substancji?
NP – Nie.
R – Rozumiem. To ja będę się zbierał… I Bartłomieju proszę tylko o jedno. Przekaż moje słowa Radzie O5. Nim i na to będzie z późno.
NP – Generale Bórskoń… Po namyślę sądzę, że mogę wam wypożyczyć jedną z tych sukni. Tylko nie liczcie, że będziemy ją dla was prać.
Uwagi Naukowca Prowadzącego do wyłącznej wiadomości Rady O5:
Usunąłem fragment nagrania po słowach „kończymy eksperyment”. Wycięty koniec, wraz z jego zapisem, przesyłam do waszej wyłącznej dyspozycji. Jestem gotów ponieść konsekwencje mojego zachowania, jednak zwracam się z prośbą o weryfikację słów Generała Broni Macieja Bórskonia i rozważenie realizacji jego zaleceń.
4. Nagrania Nadzorcy Generalnego (lata 1946 - 1989)
Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu szpulowego.
Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu szpulowego.
Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu kasetowego.
Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu kasetowego.
Zebranie miało miejsce 12.05.2008 roku w siedzibie Rady O5 w Warszawie.
Przewodniczył mu O5-13.
05-13 – Szanowni koledzy i koleżanki. Ufam, iż zapoznaliście się chociaż pobieżnie z dostarczonymi materiałami. Sprawa jest pilna, więc nie przeciągajmy jej niepotrzebnie. Przypominam, że omawiane kwestie maja najwyższy stopień tajności i nie może o nich wiedzieć nikt spoza tego pomieszczenia, chyba, ze podczas obrad zadecydujemy inaczej. Czy wszyscy są tego świadomi?
Pozostali członkowie Rady O5 kiwają głowami.
05-13 – Jak wiecie niedawno, za radą SCP-PL-027, awansowaliśmy, sprawiającego problemy doktora na piąty poziom uprawnień, dzięki czemu efektywność jego pracy wzrosła. Ponadto przekazał on nam posiadane informacje i dokumenty. Wówczas okazało się, że jest on w posiadaniu obiektu znanego przed wojną jako A-001 i to z jego rad wynikała niesubordynacja doktora. Czym jest ten artefakt i jakie jest jego działanie, nie muszę chyba tłumaczyć, wynika to z dostarczonych materiałów. Dlatego od razu składam wniosek o nadania mu najwyższego stopnia tajności i ograniczenia dostępu do niego tylko dla członków Rady O5. Czy nim przystąpimy do głosowania, ktoś ma jakieś uwagi?
05-4 – Tak. Obawy związane z artefaktem wynikają z faktu, że nie sposób kontrolować przekazywanych przez niego treści. Przynajmniej tak wynika z materiałów archiwalnych. Czy współczesne środki nie są w stanie rozwiązać tego problemu?
05-13 – Proszę zwrócić uwagę na załącznik B-12. Na obecny moment przeprowadziliśmy eksperymenty przy użyciu 76% sprzętu badawczego jakim dysponuje Fundacja. W praktyce zrezygnowano tylko ze sprzętów wykorzystywanych już wcześniej lub trudnych do zastosowania bez konieczności angażowania większej ilości personelu. Nic nie wskazuje by pominięte metody mogły przynieść nie tyle zadowalające, co jakiekolwiek rezultaty.
05-6 – Skoro obiekt jest w stanie znaleźć sposób na realizację każdego celu, czemu po prostu nie kazać mu znaleźć sposobu na to by osoby postronne mogły widzieć wiadomości?
O5-13 – Załącznik C-3, szanowna koleżanko. Podczas takich prób, w zależności od sposobu sformułowania celu, uzyskiwaliśmy odpowiedzi, które można ogólnie podzielić na trzy kategorie. Pierwsza to napisz lub powiedz co właśnie przeczytałeś. Druga to wyeliminuj osoby postronne. Z kolei trzecia sprowadza się do przeobrażenia, przy użyciu obiektów, osób postronnych w dokładną kopię, co do ostatniej myśli, osoby korzystającej z artefaktu. Oczywiście jeśli wierzyć relacjom testerów.
05-03 – Właśnie na tym polega problem. Na zaufaniu. Bo sam obiekt nie stanowi żadnego zagrożenia. Szanowni koledzy, czy naprawdę do tego stopnia nie ufamy ludziom by chować przed absolutnie każdym artefakt, mogący ograniczyć ilość pomyłek do zera? Który pozwolić zabezpieczyć obiekty klasy Keter? Czy naprawdę nie jesteśmy w stanie znaleźć wśród pracowników Fundacji, nikogo komu byśmy mogli ufać?
O5-11 – Materiały archiwalne pokazują co się dzieje gdy każdy ma dostęp do obiektu.
O5-03 – Były to pojedyncze przypadki. Ale w wielu przypadkach obiekt był też niezwykle pomocny Fundacji. Dzięki niemu powstała. A dziś mamy środki umożliwiający w razie potrzeby skuteczny nadzór osób korzystających.
O5-01 – Chyba, że artefakt przewidzi jak ominąć tą przeszkodę w drodze do celu.
O5-03 – Czy naprawdę tak obawiamy się jednego złego człowieka, że nikomu nie damy szansy?
05-13 – Dyskusje o braku zaufania wydają się tutaj bezzasadne. Ponieważ to właśnie on, a nie artefakt dał nam pracę. Poza tym, nie mówimy tu o zwykłym obiekcie. Każdy kto go posiada zyskuje w rzeczywistości dostęp do wszystkich obiektów. I znacznie więcej. Bez żadnych negatywnych dla siebie skutków, a jeśli istniej ryzyko ich wystąpienia, dowiaduje się o nich nim ktokolwiek pomyśli o ukaraniu go, tak, że może bezpiecznie się wycofać. To nie jest dyskusja czy komuś ufamy czy nie. To rozważania czy jesteśmy w stanie dać komuś wszystko co posiadamy i czekać co z tym zrobi. Czy naprawdę ufasz ludziom na tyle, drogi kolego?
O5-03 – Nie myślałem o tym w ten sposób. Faktycznie wszystko ma swoje granice. Na razie nie mam już uwag.
O5-13 – Czy ktoś chciałby jeszcze coś dodać?… Jeśli nie, przystąpmy do głosowania.
Rada O5 jednomyślnie przyjmuje wniosek.
O5-13 – W związku z przyjęciem powyższej decyzji konieczne jest rozwiązanie kwestii pracowników Fundacji spoza grona Rady O5, wiedzących o obiekcie. Obecnie jest ich 5, w tym jeden doktor i 4 pracowników technicznych. Składam wniosek o ich terminacje z przyczyn bezpieczeństwa. Czy są jakieś uwagi?
Wszyscy zebrani milczą.
O5-13 – W związku z brakiem uwag przystąpmy do głosowania.
Wniosek został przyjęty jednomyślnie.
O5-13 – Plan obrad na dziś został zrealizowany. Wszystkie przedłożone wnioski zostały przyjęte. Jutro odbędzie się posiedzenie zwyczajne, na którym zostaną określone szczegóły realizacji podjętych postanowień.
Ogłaszam koniec zebrania.
Praca autorstwa Futurity
Głosu do nagrań użyczył autor kanału Bookcerzyk PL
Pod ścianami podłużnego pomieszczenia, oświetlonego jedynie słabymi jarzeniówkami, ciągnął się rząd plastikowych krzeseł. Na jednym z nich, obok szarych metalowych drzwi, w mrocznym kącie, siedział samotny mężczyzna, średniego wzrostu, ubrany w granitowy garnitur przyobleczony płaszczem tego samego koloru, o czarnych włosach i ciemnej karnacji. Garbił się, międląc trzymaną w rękach plastikową siatkę jednocześnie nerwowo przygryzając zgaszoną fajkę. W końcu wyjął ją z ust i odezwał się sam do siebie:
- Nie wierzę… Zostałem ojcem. Ojcem! Jak to możliwe… Mam ledwie 35 lat i już zostaję ojcem. Nie mam odpowiedniego doświadczenia… nie jestem gotowy!
Być może wynurzenia te trwały by dłużej gdyby nie dostrzegł idącego w jego stronę mężczyzny w białym kitlu. Ten odezwał się już z daleka:
- Witam panie Ojcze! Proszę się tak nie chować – w pierwszej chwili wziąłem pana za żywy cień!
Po tych słowach roześmiał się. Jednakże dowcip nie znalazł uznania w oczach podnoszącego się mężczyzny, który odparł:
- Doktorze, niech mi pan mówi Wojciech. Naprawdę nie sądzę bym nadawał się na Ojca.
- Bzdura Ojcze Wojciechu – odrzekł doktor, wciskając jednocześnie przycisk na lewo od stalowych wrót – Nadaje się pan jak nikt. Uprzedzę pańskie pytania – zero pomyłek i zero możliwości wycofania się.
Drzwi rozsunęły się powoli na boki odsłaniając małe, oświetlone pomieszczenie, wyłożone tania boazerią, na którego jednej ze ścian znajdowały się dwa przyciski. Gdy mężczyźni weszli do środka, doktor nacisnął ten u góry, a drzwi się zamknęły po czym rozległo się ciche buczenie.
- Ale zapewniam, że to nie tragedia a wręcz wielkie szczęście. Niezwykłe doświadczenie, jedyne w swoim rodzaju, zresztą przekona się pan gdy pozna swoją rozkoszną gromadkę.
- Długo jedziemy.
-W końcu to domek na drzewie. – zaśmiał się doktor
- Dość eufemistyczne określenie jak dla bunkra na szczycie wieżowca.
- A, jeszcze jedno. Niech pan nie używa przy nich imienia Wojciech. Jest pan Ojcem i koniec kropka.
- Niestety to już zdążyłem zapamiętać.
Buczenie ustało a drzwi ponownie się rozsunęły. Po czym 10 sekund później zasunęły, a winda szybko pojechała w dół. Jednak nim to nastąpiło Wojciech został z niej wypchnięty.
Rozejrzał się po pomieszczeniu do którego trafił. Było sporych rozmiarów, a po jego bokach znajdowały się trzy pary drzwi. Pomijając umeblowanie, na które składały się dwa duże stoły, krzesła, kanapa, parę panoramicznych ekranów, konsol i komputerów, zawalone było wszelakiego rodzaju sprzętami, a raczej gratami – zabawkami, pluszakami, książkami, ubraniami i wieloma innymi rzeczami. Jedyną przestrzenią względnie wolną o tych rzeczy były okolice stołu laboratoryjnego, umieszczonego na samym końcu pokoju, pod ścianą z wymalowanym nań dobrze znanym mu hasłem.
Ponadto w pomieszczeniu znajdowała się piątka dzieci, w wieku około 9 lat – trzech chłopców i dwie dziewczynki. Przybycie Wojciecha nie zrobiło najwyraźniej na nich wrażenia, gdyż większość z nich nie oderwała się od swoich zajęć.
Jedynie łysy chłopak w czerwonej koszulce i okularach przeciw słonecznych, podszedł do rozglądającego się bezradnie mężczyzny, mówiąc:
- Ojcze, witamy w oddziale 5 KND! Jestem numer 1, dowódca tej jednostki.
- Witaj jestem… Znaczy, jak masz na imię?
- Z przyczyn bezpieczeństwa, nie używamy tu imion. Czy chce Ojciec bym przedstawił go reszcie oddziału?
- Wyluzuj numer 1 - Powiedziała czarnoskóra dziewczynka, która podeszła do nich niezauważenie – To nie wojskowy, przecież widać. Daruj sobie te formalności. Hej, jestem numer 5!
To ostatnie było skierowane do skołowanego Wojciecha. Widok murzynki go zaskoczył, w końcu Polska nie była zbytnio zróżnicowanym etnicznie krajem. Opanował jednak kłębiące się w głowie myśli i odpowiedział:
- Witaj, miło cię poznać. To… mogę poznać pozostałych?
- Jasne, chodź ze mną… chyba, że pan służbista woli zrobić to sam.
Chłopak w okularach zmarszczył gniewnie brwi, ale odrzekł:
- Muszę dokończyć trening, ale zostawiam Ojca w rękach numer 5, która od teraz przejmuje za ojca odpowiedzialność.
Po tych słowach zasiadł do najbliższego komputera.
Gdy Wojciech odchodził wraz z dziewczynką zauważył, że uruchamia on program o nazwie „TABS”.
12345
- Numer 1 strasznie poważnie bierze rolę dowódcy – powiedziała dziewczynka – Czasami aż do przesady.
- Podpatrzył to od naszego ostatniego nauczyciela – do rozmowy włączył się krępy chłopak w niebieskiej koszuli, z goglami na oczach i czapką pilotką na głowie – Koleś musiał mieć wszystko uporządkowane, ale i tak mu się to nie przydało. Zamiast zasad powinien ćwiczyć bieganie.
Wojciech zauważył, że dzieciak stoi obok dziwnego podajnika, który bez przerwy posypuje podsuwane przez chłopaka kawałki chleba, posypką o kolorze bursztynu. Na trzymanym przez niego talerzu znajdowało się ich już co najmniej 7.
Murzynka też zwróciła na to uwagę i rzekła:
- Numer 2, jak zjesz to wszystko to tobie nawet wóz nie pomoże. Mówiłam Ci byś miało na niego oko – mrugnęła do urządzenia.
I wtedy Ojciec zorientował się, że to to wcale nie był podajnik, a zawieszone na ścianie, wielkie ropiejące oko. Odraza na jego twarzy musiała malować się dość wyraźnie, bo chłopak powiedział:
- Ej, to jest naprawdę dobre -wziął gryza położonej najwyżej kromki, więc dalej mówił z pełnymi ustami – I jest bardzo zdrowe. Sam to badałem.
- Ale… Skąd to macie?
- A, był taki barek „stokrotka”. Tani jak barszcz, gorzej, że jedzenie produkowali z jakiegoś wielkiego cielska, które natychmiast odrastało. No i jak się okazywało, ożywiało jedzenie, więc na pamiątkę wziąłem tylko oko. Ale zadanie było pyszne.
- Ty to byś nawet kamień zjadł – zauważyła dziewczynka
- Ej, gdyby nie ja te żarcie by was zawaliło. Jestem bohaterem – mówiąc ostatnie słowa przejął się na tyle, że rzekoma kruszonka rozmazała mu się na twarzy – No rzesz…
- Dobrze, bohaterze… Przyjmij więc chusteczkę w ramach wdzięczności. Ej, numer 4, rzuć chusteczkę!
Niski chłopak w pomarańczowej bluzie z kapturem, zwlekł się z kanapy i spojrzał gniewnie.
- Sama weź! Co ja – sługa?!
- Twoja kolej, przegrałeś losowanie!
- Dobra… Zawsze to na mnie zwalają…
Mamroczą gniewnie numer 4 podszedł do czegoś, co przypominało szkolną szafkę. Wstukał kombinację i otworzył ją, krzycząc:
- Chustkoletor, daj no parę chusteczek!
W środku znajdowało się coś co przypominało człowieka owiniętego w papier toaletowy. Jednak sposób w jaki był ściśnięty sugerował, że daleko mu od istoty ludzkiej, a przynajmniej do takiej posiadającej kręgosłup. Obrzucił dzieciaka nieprzyjemnym spojrzeniem, po czym rzekł:
- Jam jest wielki i potężny! Największy ze wszystkich! Najsprytniejszy! Najprzebieglejszy! Jak śmiesz tak się do mnie zwracać?!
- Dawaj ten papier albo znów będziesz toaletorem!
- Co? Tylko nie to! Co ja widziałem… Dobra… masz.
Z miejsca gdzie najpewniej znajdowała się ręka stwora, wysunął się pasek papieru toaletowego, długi na metr. Numer cztery oderwał go, na co stwór zareagował słowami:
- Pamiętaj, że dar ten darował ci największy, najwspanialszy, naj…!
Ostatnie słowa zostały przytłumione przez szybko zatrzaśnięte drzwi. Numer cztery podszedł do chłopaka w pilotce, wręczając mu „chustkę”, mówiąc do murzynki:
- Jak ten gościu mnie wkurza! Czemu nie kupimy po prostu pudełka zwykłych chusteczek?
- Jeśli tylko chce ci się zjeżdżać te 20 pięter i zasuwać do sklepu, to proszę bardzo.
- Dobra, nieważne.
Chłopak w pomarańczowej bluzie machnął ręką i rzucił się z powrotem na kanapę.
Wojciech zorientował się, że od dłuższego czasu stoi bez słowa, a przecież powinien coś zrobić. A przynajmniej sądził, że powinien coś zrobić. Dlatego zwrócił się do numer 5.
- To… Czy to wszyscy?
- Nie. Widzisz tego wielkiego pufa, na tle jasnego światła?
- Tak – odparł gotując się na najgorsze
- Tam siedzi numer 3 i ogląda swoją kreskówkę. Ale ostrzegam, nikt normalny nie zniesie takich widoków, wiec albo czekasz aż skończy albo idziesz sam.
Wojciech zerknął na wciąż ropiejące oko, chłopaka, który zjadał tę ropę wycierając twarz papierem toaletowym i stwierdził, że jednak zaryzykuje.
Szybkim krokiem ruszył w stronę ostatniego dziecka.
12345
Od 5 minut wpatrywał się z niedowierzaniem w ekran. Dla pewności przetarł kilka razy oczy, ale obraz pozostawał bez zmian. Podobnie jak logo stacji w prawym, górnym rogu. Nie mógł uwierzyć, że nadaje to zwykła stacja telewizyjna, działająca zupełnie legalnie. Taka ilość kolorowych, skaczących zwierzaków, z tęczami wytatuowanymi na różnych częściach ciała, powinna jego zdaniem być zakazana jako zagrożenie dla zdrowia psychicznego.
W końcu przeniósł spojrzenie na małą, czarnowłosą azjatkę, ubraną w zielony sweter, która pogodnym głosem śpiewała zabójczo słodką piosenkę wraz z bohaterami animacji. Gdy skończyła, Wojciech zdecydował się odezwać:
- Cześć… Możemy pogadać?
- Jasne – odparła wesoło, wyciszając telewizor – Kim pan jest? Przyszedł pan pooglądać ze mną?
Ponieważ był gotowy na najgorsze, serdeczność i ufne spojrzenie dziewczynki zbiły go z tropu, tak, że na chwilę zaniemówił. Po chwili odchrząknął i powiedział:
- Nie. Jestem waszym Ojcem.
- Suupeerr! Hej wszyscy, wiecie, że mamy już Ojca?! - wykrzyknęła dziewczynka, wskazując na speszonego Wojciecha.
- Taa - mruknęły w odpowiedzi pozostałe dzieciaki. Niezrażona numer 3 kontynuowała:
-Będziesz nas zabierał na wycieczki? Pokażesz nowe zabawy? Pójdziemy na lody? O, a co masz w torbie?
Przywalony wysypem pytań Wojciech, przypomniał sobie o plastikowej siatce, którą przyciska do piersi odkąd tylko wszedł:
- A tak, przyniosłem wam małe upominki na powitanie.
Radosny pisk, który wydała dziewczynka był ogłuszający:
- Hej wszyscy, Ojciec ma dla nas prezenty!
Po tym okrzyku Wojciech został dosłownie otoczony przez tą rozkoszna gromadkę. Nawet numer 1 oderwał się od treningu, choć wciąż próbował zachować powagę. Z kolei numer 3 wykazywała dokładnie odwrotne zachowanie:
- Co to? Co to? Lalka? Ooo, a może pluszak? Uwielbiam pluszaki!
- W takim razie masz szczęście – odparł Wojciech, próbując uśmiechać się jak najszczerzej, co dawało niepokojący efekt – Mam tu kolorową małpkę.
-Jeej! Jak z mojego serialu! Trzeba tylko domalować jej tęcze na brzuszku!
Po tych słowach numer 3 wbiegła do jednego z pokojów przyległych do pomieszczenia, rzucając szybkie „dzięęęękuję”.
- E, co tam masz jeszcze? – powiedział nieco agresywnie numer 4 – Najlepiej coś do rozwalnia.
- Mam rękawice bokserskie.
- Dobra, mogą być. Przydadzą się do rozbijania szyb.
Wojciech nie zdążył wyrazić swoich wątpliwości, bo już za rękaw szarpał go numer 2:
- A masz może jakieś narzędzia?
- Nie, wybacz. Ale mam fajną grę planszową.
Chłopak obejrzał krytycznie podane pudełko, po czym powiedział:
- Dużo małych elementów, metalowe pionki, trochę kart… Dobra, nada się jako amunicja i cele do działa na wszystko nad którym pracuje. Dzięki.
- Jeśli tym razem nie wybuchnie – rzekła numer 5 – No, to co masz dla mnie?
- Może chcesz skakankę?
- Mocna lina… Przyda się, dzięki.
Wojciech spróbował sobie wyobrazić do czego może się przydać i od razu pożałował. Zerknął na stojącego obok numer 1:
- Dla ciebie został zestaw dowcipnisia. Ale jak Ci się nie podoba to mogę przynieść coś innego.
- Skąd Ojcze! Podarek jest doskonały. Elementy takie jak bomby śmierdziuszki przydadzą się podczas akcji dywersyjnych, zaś sprzęt taki jak sztuczne palce będzie przydatny przy tworzeniu kamuflażu. Serdecznie dziękuję Ojcze, teraz zdeponuje to w bezpiecznym punkcie!
Łysy dzieciak obrócił się na pięcie po czym wszedł do pokoju będącego najbliżej nich.
Wojciech został sam. Nie wiedział za bardzo co robić, wiec włożył ręce w kieszenie, pogwizdał, pooglądał podejrzanie czysty stół laboratoryjny i dziwny sprzęt leżący obok wyglądający jakby był zrobiony ze śmieci.
W końcu uratowały go otwierające się drzwi pustej windy. Najwyraźniej dzień zapoznawczy dobiegł końca.
12345
Przeglądając akta swoich podopiecznych, Wojciech zastanawiał się czemu przysłali mu je dopiero pod wieczór, choć wystąpił o nie od razu jak się dowiedział jaką funkcje ma pełnić.
Oficjalnie opóźnienie wynikało z konieczności utworzenia bezpiecznego łącza i powrotu z chorobowego naczelnego informatyka, ale jakoś nie wierzył w te tłumaczenia. W Fundacji nic nie dzieje się przypadkiem.
Niemniej akta nie pozwoliły mus się dowiedzieć wiele nowego, oprócz tego, że przed nim z dziećmi pracowało trzech ludzi, a ostatni miał „wypadek podczas pracy”. Co ciekawe nie nosili oni tytułu Ojca, tylko odpowiednio: „Przystosowywacz”, „Oceniacz” i „Nauczyciel”.
Ponadto, okazało się, że pomimo młodego wieku, odział 5 KND, odbył już 39 misji, z czego 30 zakończone sukcesem i 9 względnym sukcesem.
Udało mu się także wyczytać, że dzieci mają prawo zachowywać niektóre anomalne przedmioty zdobyte podczas misji, jeśli tylko osoba za nich odpowiedzialna się nie sprzeciwi.
- Czyli będę musiał zrobić im przeszukanie pokoi – westchnął Wojciech – Dobra, nic się już nie dowiem. Muszę się zrelaksować.
Zwykle w takich momentach ludzie na filmach robią sobie drinka, a Ci prawdziwi otwierają piwo. Jednak Wojciech był niepijący, dlatego też i sposób ogłupiania się miał inny, teoretycznie zdrowszy.
Zamknął wszystkie pliki, wylogował się ze służbowego konta i odpalił prywatny laptop. Następnie otworzył przeglądarkę, szukając głupiej komedii, która jednak nie opiera się na odgłosach, do wydawania których zdolne jest ludzkie ciało.
12345
Zdenerwowany Wojciech siedział w trzęsącym się pojeździe. Był to standardowy Fundacyjny transporter opancerzony, jednak mocno przerobiony. Z zewnątrz obłożono go dziwnymi panelami, wyglądającymi jakby części do nich szukano na szrocie. Oprócz tego na górze zamontowano podejrzanie wyglądający, stary kontener.
W środku też dokonano zmian. Pojazd zwykle mógł przewozić do 50 ludzi. Jednak w tym wymontowano większość siedzeń, a w ich miejsce wstawiono sprzęt wyglądający jak konsole do gier, odtwarzacz płyt z telewizorem, a nawet kosz wypełniony starymi butelkami po przyprawach.
Jednak to nie wygląd auta stresował Ojca, choć jedynym powodem czemu nie trafili jeszcze na nagłówki portali informacyjnych, były zapewne wpływy Fundacji. Prawdziwą przyczyną był numer 2, który siedział w wielkim fotelu, kierując pojazdem. Co prawda wszystko dostosowano tak by mógł robić to bez problemów, niemniej nie pocieszało to Wojciecha.
Z rozmyślań wyrwał go głos numeru 1, stojącego obok wspomnianego telewizora:
- Dobra, ludzie! Za niedługo dotrzemy na miejsce akcji. To nasze zadanie. - wcisnął guzik, a ekran posłusznie wyświetlił obraz starego, pirackiego żaglowca, lewitującego nad rynkiem jakiegoś małego miasteczka.
Wojciech, któremu nikt nic nie powiedział gdy na parkingu kazali mu wsiadać do wozu, zamiast do windy, był najbardziej zaskoczony ze wszystkich. Numer 1 kontynuował:
- Wiemy, że to piraci – ekran wyświetlił obraz najbardziej stereotypowego pirata, z XVI wieku – I że kradną słodycze.
- Nieee! Potwory! – wykrzyknęła numer 3
- Tak, ale jak im przywalę to sami poproszą by ich zamknąć – dodał numer 4, wypinając się dumnie
- Taa, bo będę mieli dość tego łaskotania – powiedział numer 2, lekko się nachylając zza kierownicy, co wywołało śmiech u niektórych, ale nie spodobało się chłopcu w pomarańczowej bluzie:
- Ej, bo zaraz ciebie połaskoczę.
- Ludzie, spokój – przerwał im numer 1 – Obecnie statek znajduje się w Józefowie. Naszym zadaniem jest go uziemić i obezwładnić piratów, a w razie potrzeby zneutralizować. Działamy standardowo, komunikacja radiem na 5 kanale. Jakieś pytania?
W pojeździe zapanowała cisza. Wojciech miał co prawda więcej niż jedno pytanie, ale stwierdził, że jako osobie dorosłej nie wypada mu wykazywać się niewiedzą.
Parę minut później pojazd gwałtownie zahamował i znaleźli się na pustym rynku, który widzieli wcześniej na ekranie. Znajdował się tam też lewitujący nad budynkami statek, jednak brak było piratów.
Nagle z jednego ze sklepów wybiegła krzycząca kobieta, najpewniej sprzedawczyni, jak można było sądzić po stroju. Natychmiast wyskoczył za nią pirat z szablą w ręku. Momentalnie ją dogonił i przeszył ostrzem.
Jednak broń zdawała się być eteryczna, gdyż po prostu przeniknęła przez ciało nie czyniąc kobiecie żadnej krzywdy. A przynajmniej z pozoru.
Kobieta bowiem nagle stanęła i zaczęła się nerwowo rozglądać z szeroko otwartymi oczami, a jej ciało zalał pot. Paręnaście sekund później upadła na kolana i zwymiotowała, jednocześnie wciąż próbując się rozglądać. Gdy skończyła próbowała się podnieść, jednak zachwiała się i upadła, coraz bardziej chaotycznie rozglądając się na boki. W końcu przewróciła się bezwładnie na plecy, a jej ciałem wstrząsnęły gwałtowne drgawki.
- Okay, ludzie. Brać sprzęt – wydał polecenie numer 1 – Standardowe uzbrojenie. Numer 3 ty weź także medskan i sprawdź co z tamtą kobietą. Numer 4, 5 i ja ściągniemy na siebie uwagę i spróbujemy go obezwładnić w razie możliwości. Numer 2 ty zostań w pojeździe i bądź gotowy do szybkiej akcji. No ludzie – ruchy!
Dzieci kiwnęły głowami i podbiegły do kosza z butelkami. Okazało się, że pojemniki przyczepione były do dziwnych metalowych stelaży z dużą rurką z tyłu butelki.
Także medskan, typowy sprzęt Fundacji, nie był tutaj normalny. Do standardowej owalnej bryły, po bokach przyczepione zostały, dwie tajemnicze skrzyneczki.
Gdy cały odział zabrał już sprzęt, duże drzwi z tyłu pojazdu się rozwarły, a dzieciaki wybiegły z krzykiem na ulicę.
Całość działa się tak szybko, że Wojciech zdążył tylko krzyknąć za wybiegającymi:
- Świetny plan, to ja zostanę tutaj i będę nadzorował!
Jednak nie doczekał się żadnej odpowiedzi.
Zgodnie z planem każdy zajął się przydzielonym mu zadaniem.
Numer 3 podbiegła do leżącej bez zmysłów kobiety i zaczęła badanie przy użyciu medskanu.
W tej samej chwili pozostałe dzieci dopadły pirata i unikając jego szabli, z całej siły uderzyły go w twarz.
Ten cofnął się i upadł. Jednak w tym samym momencie przybył drugi pirat dźwigający ciężką torbę wypełnioną wszelakiej maści słodyczami. Spojrzał na leżącego towarzysza i krzyknął:
- Józef?! Co z tobą?!
- Te smarkacze mnie napadły – odparł leżący – Nos mnie teraz boli. Zero szacunku.
- To go ich nauczmy!
- Poważnie? Nie maiłeś może jakiegoś bardziej oklepanego tekstu?
Dorzucił jeszcze stojący teraz pirat nim rzucili się na dzieci. Tymczasem numer 3 skończyła badania i powiedziała:
- Ta kobieta straciła cały cukier z organizmu. Raczej nie da się jej uratować.
- Dobra robota – odparł walczący numer 1 – Wyciągnij miotacz i podejdź tu.
Po czym odezwał się do wszystkich:
- Dobra ludzie, nie da się ich obezwładnić. Potraktujcie ich miotaczami.
Wojciech przymrużył oczy spodziewając się albo fali ognia albo bardzo przykrych widoków. I nie pomylił się.
Z broni trzymanych przez dzieciaki wystrzeliły silne strumienie cieczy, czerwonych i żółtych, odpowiednio do koloru butelek.
Kiedy tylko zetknęły się one z piratami rozległ się donośny syk, a chwilę potem pojawił się nad nimi gęsty dym. Wijąc się z bólu padli na ziemię. Po paru chwilach została z nich tylko dymiąca się kałuża.
- Co to był za kwas? – zapytał się sam siebie Wojciech, ale odpowiedział mu numer 2:
- Moje substancje. Jak nad nimi pracowałem, to raz wypaliłem dziurę aż do parkingu.
W radiu zatrzeszczał głos numeru 1:
- Dobra, ludzie. Piraci zneutralizowani. Szykujcie się, włazimy na statek i patrzymy czy nie ma ich tam więcej.
- Nigdy nie wejdziecie na nasz statek szczury lądowe – zakrzyknął pirat, który wszedł na rufę statku. Miał on drewniana nogę, rudą brodę oblepioną słodyczami, kapitański kapelusz na głowie i szablę w wyciągniętej ręce – Zapłacicie za znieważenie moich ludzi!
- To ty zapłacisz za słodycze! I to na pewno słono – krzyknęła numer 3
- Nie to wy zapłacicie – odrzekł pirat
- Właśnie, że ty – odparła numer 3
Wyliczanka ta trwała parę minut, aż w końcu pirat rzekł:
- Wy zapłacicie, zaklepane i kropka.
Numer 3 mruknęła gniewnie, ale nic nie powiedziała.
- Dobrze – rzekł pirat – Teraz oddajcie mi swój cukier!
- A kto nas zmusi – odkrzyknął numer 4 – Ty i twoja armia?!
- Tak - odrzekł pirat, a za jego plecami pojawiło się co najmniej dwudziestu innych – Brać ich!
- Numer 4! – krzyknęła murzynka – Ile razy mam powtarzać, byś nie rzucał tego tekstu?!
Dalsza rozmowa została przerwana gdyż piraci zeskoczyli ze statku i biegli na nich.
Akcja przerodziła się w regularną bitwę. Początkowo, dzięki miotaczom, przewagę miały dzieci, ale wraz z powiększaniem się dymiącej kałuży ich siły zaczęły słabnąć. Potok piratów zdawał się nie mieć końca i zdawało się, że najzwyczajniej zadepczą oddział swoimi, pokrytymi pozostałościami pobratymców, stopami.
Niespodziewanie, napływ piratów wyraźnie osłabł. Stojący na rufie brodaty pirat zareagował na to okrzykiem:
- Co z wami leniwe szczury? Nie przestawać!
Na to podszedł do niego jeden z piratów, mówiąc:
- Kapitanie, kończą się nam zapasy cukru!
- Załoga! Niech połowa z was bierze cukier, a reszta wykończy w końcu te dzieciaki!
Piraci natychmiast wykonali polecenie kapitana. Jeden z nich rzucił się na leżącą na ziemi torbę ze słodyczami i wielokroć ciął ja szablą. Nim w końcu zmienił postać na ciekłą, ze słodyczy została już tylko bezkształtna, szara masa.
W tej samej chwili inni traktowali swoja bronią rosnące na rynku drzewa i krzewy, co wyraźnie im szkodziło.
Odział KND próbował wykorzystać fakt, że atak na nich chwilowo osłabł. Jednak gdy już zaczęli odzyskiwać przewagę rozległ się radosny okrzyk wielu gardeł:
-Cuuukier!
Po czym ze statku wyskoczyła kolejna fala piratów.
Widząc to numer 1 skontaktował się z numerem 2:
- Co sądzisz o tej sytuacji?
- Najwyraźniej używają cukru by w jakiś sposób regenerować się na statku. Tak ich nigdy nie wykończymy, trzeba pozbyć się źródła odnawiającego na statku.
- Możesz to zrobić?
- Jeśli tylko będę wiedział z czego tak właściwe składają się piraci. Próby na ślepo będą zbyt niebezpieczne.
- Dobra szykuj sprzęt, zaraz dostaniesz dane. – odparł dowódca – Numer 3, zbadaj nam piratów.
- Tak szefie – odparła dziewczynka i zaczęła manipulować przy medskanie.
Gdy skończyła rzuciła się w stronę stojącego najbliżej pirata, jednak ten zauważył ją i zamachną się szablą. W ostatniej chwili uniknęła cięcia, jednak upadał, a medskan odleciał na bok. A pirat już wymierzał kolejny cios.
Widząc to Wojciech wyskoczył z wozu z okrzykiem:
-Trzymaj się!
Sam nie wiedział czemu to robił. Nie wiedział w zasadzie jaka jest rola Ojca, ale był za nich odpowiedzialny. Nie wiedział czy pomoc im nie łamie jakiś zasad, ale uważał, że tak po prostu trzeba. Bądź co bądź to mała dziewczynka.
Jednak nim do niej dopadł, pirat został trafiony strumieniem wystrzelonym przez numer pięć i dołączył do grona dymiących towarzyszy, a numer 3 momentalnie się podniosła.
Wojciech przystanął zdezorientowany. Zauważył, że obok jego nogi leży upuszczony medskan, więc go podniósł lecz teraz gdy dziewczynka znów była względnie bezpieczna, uświadomił sobie, że nie ma pojęcia co dalej robić.
Stanie pośrodku pola bitwy nigdy nie jest dobrym pomysłem, a będący w pobliżu pirat postanowił go o tym uświadomić.
Skołowany ojciec, w odruchu obronnym uderzył go bezmyślnie, jedyną dostępną rzeczą. I wtedy urządzenie wydało donośny pisk.
Zamocowane po bokach skrzynki rozwarły się i z ich wnętrza wystrzeliła plątanina rurek, igieł, ostrzy a nawet mały palnik. Po czym wszczepiły się w twarz zaskoczonego pirata.
Przez parę minut Wojciech stał z głupia miną i wyciągniętą ręką, trzymając w niej urządzenie, po którego drugiej stronie znajdował się krzyczący i wijący się z bólu korsarz. Wszystko przy akompaniamencie wrzasków, syku, bulgotu, a także odgłosów wiertła i palnika.
W końcu urządzenie wypuściło swą ofiarę i wydało donośny pisk. Pirat zaś bezwładnie osunął się na ziemię. Nawet jeśli żył, stan jego twarzy sugerował, że do końca życia będzie unikał luster.
Ojciec podskoczył, gdy z konsternacji wyrwał go okrzyk numeru 2:
- Brawo, mam dane od numeru 3. Już je analizuje!
- Dobra, ludzie! – krzyknął numer 1 – Wycofujemy się do wozu, migiem!
Nic nie rozumiejący Wojciech patrzył na biegnące dzieciaki. Oprzytomniał dopiero gdy chłopak w pomarańczowej bluzie pociągnął go za rękaw, krzycząc:
- Rusz się, Ojciec!
Gdy tylko wbiegł do środka, zatrzasnęły się za nim drzwi.
Piraci okrążyli pojazd, ale ich szable czy uderzenia nie wyrządzały mu żadnych szkód.
Widząc to pirat w kapitańskiej czapce zakrzyknął:
- Co do czorta?! Jak my teraz ich wyciągniemy z tego powozu?!
Stojący obok pirat, odpowiedział:
- Kapitanie, a czemu nie użyjemy armat i naszych wybuchających kul?
- Właśnie miałem wydać taki rozkaz! Załoga, przygotować armaty! – po czym nachylił się do rozmówcy i rzekł szeptem – Konrad, od kiedy my mamy takie kule?
- Zwędziliśmy je z fabryki słodyczy Słodkie Czekoladowe Pychotki.
- I nikt mi o tym nie powiedział?! – jego krzyk zwrócił uwagę załogi, więc dał im znak by obracali statek i wrócił do szeptu – Czemu o tym nie wiem?
- Myśleliśmy, że to czekoladki. Dopiero gdy jedna z nich wysadziła Jankowi głowę w nocy, zorientowaliśmy się co to.
- Czyli to on podjadał. Później go ukarzę, bo statek się obrócił i chyba trzeba wracać do bitwy, nie?
- Dobry pomysł.
Kapitan wyciągnął rękę, odchrząknął i wykrzyknął:
-Ognia!
Gdy tylko piraci wystrzelili, Wojciech od razu rozpoznał bomby termiczne, których Fundacja używała do sterylizacji mocno skażonych budynków. Wiedział, że ten typ pojazdu nie wytrzyma zbyt wielu wybuchów. Pogodzony z losem zamknął oczy i…
Poczuł jedynie lekki wstrząs, a wybuchu nie było nawet słychać. Wyjrzał przez okno i zorientował się, że ocalenie zawdzięczają dziwnym panelom, które pochłaniały całą energie wybuchu. Obiecał sobie, że jak to przeżyje przejrzy dokładnie wszystkie plany techniczne KND.
Osłona nie była jednak doskonała, wstrząsy zaczynały stawać się coraz bardziej odczuwalne. Zauważył to numer 1 i powiedział:
- Długo jeszcze numer 2?
- Już prawie skończyłem – odparł krępy dzieciak – Jeszcze chwila… Dobra już wiem, co je załatwi. Numer 5 odpal w nich ładunek golasowy!
Ojciec obejrzał się i zobaczył, że nie wiadomo kiedy murzynka zasiadł przy rzekomej konsoli. Odpaliła program o nazwie „shooter”, w opcjach wybrała broń oznaczoną jako: bomba golasowa.
Nagle częściowo otworzył się zamocowany na dachu kontener, a na ekranie pojawił się celownik zza którym widać było obraz z kamery.
Dziewczynka wycelowała w stronę statku pirackiego, na którym siedział lekko znudzony kapitan, machając nogami i odpaliła pocisk.
Dziesięć sekund później po okolicy rozległ się potężny grzmot i wszystko zlało jasne światło.
Gdy Wojciech odzyskał wzrok, zauważył, że lewitujący statek zaczyna opadać na ziemię. Sami piraci zniknęli, a jedynym śladem po nich były porozrzucane wszędzie ubrania i szable.
Załoga pojazdu wydała odgłos radości i zaczęła żwawo dyskutować.
Ojciec uśmiechnął się obserwując tą scenę, podchodząc do szyby i opierając się o nią tak by zasłonić leżącą na ziemi kobietę. Bomba golasowa bez dwóch zdań była skuteczna.
12345
Nim Wojciech skończył składać raport Fundacji dzieciaki zdążyły już odjechać.
Sam także zaczął rozglądać się za jakimś środkiem transportu gdy nagle podszedł do niego jakiś mężczyzna, mówiąc:
- Gratulacje, panie Ojciec. Świetna robota.
- Dziękuje – odparł obserwując jak ludzie Fundacji zbierali pozostałości piratów, do czego używali głównie pojemników na ciecze żrące – Czy my się znamy?
- Nie. Jestem Clyde Fostergrant. Pomysłodawca projektu KND.
- Czyli to panu zawdzięczam dzisiejsze przeżycia.
- Tak, jak mówiłem dobrze się pan spisał.
- W zasadzie… - odrzekł patrząc jak pracownicy Fundacji próbują wyciągnąć okręt zaklinowany między dachami budynków – Te dzieciaki wszystko zrobiły same. Nie byłem im potrzebny, chyba nawet trochę przeszkadzałem.
- W akcji? Oczywiście, byłeś jak worek kamieni przywiązany do szyi nurka.
- Ale, skoro tak… Czemu nie wyślecie tu profesjonalnego wojskowego.
- Po pierwsze, po co skoro oni są równie skuteczni co taki facet. Ale mimo wszystko to dzieci, więc ciężej pociągnąć je do odpowiedzialności gdy zrobią coś głupiego. A ktoś musi ją ponieść.
- Czyli jestem kozłem ofiarnym? – odrzekł przerażony Wojciech
- Nie. Nie do końca… - zaśmiał się Clyde – Jak widzisz zwykle im się udaje. Poza tym masz jednak jakieś zadanie do wykonania. W Fundacji nawet kozioł ofiarny nie może być bezużyteczny.
- A jaka to rola? Niech mnie pan oświeci.
- Przed panem byli inni, jak widzisz nauczyli te dzieciaki kreatywności, sprawności w walce, strategii, współpracy i wielu innych rzeczy. Teraz pan ich uczy. I właśnie to świetnie panu wychodzi.
- Ale czego niby ich uczę? Niech pan przestanie odstawiać tu wszechwiedzącego jak palacz ze starego serialu! – zdenerwował się Wojciech.
- Spokojnie… Uczy ich pan dbać o innych. Tego co ładnie nazywa się empatią.
-Co?
- Walczą, zabijają, widzieli nie jednego trupa. Prosta droga do zostania psychopatą. Dlatego musi być ktoś o kogo będą dbali. Na przykładzie kogo nauczą się, że warto chronić ludzi.
- A nie boi się pan, że pomyślą, że inni ludzie to po prostu mięczaki, którymi można pomiatać?
- Ojcze, twoja głowa w tym by tak się nie stało. Zresztą – dodał kierując wzrok na powoli opuszczany statek – Jak pan zawiedzie, to ja z pewnością się z nimi dogadam. To raczej ci z Rady 05 będą wkurzeni.
Po tych słowach wyłączył się z rozmowy. Nawet nie odszedł czy zrobił groźny gest. Po prostu nie reagował na działania rozmówcy jakby go nie było. Stał i patrzył jak specjalnie przygotowana naczepa, posłusznie przyjmuje nakładany na nią ciężar.
12345
Jadąc windą Wojciech obracał w rękach talie kart z superbohaterami. Z akt udało mu się dowiedzieć, że dla chłopców z oddziału to najlepsza waluta. Potwierdzał to fakt, że jego poprzednik zginął właśnie, bo sprowadzili sobie na głowę hordę zombi-nerdów tylko po to by zdobyć rzadką kartę.
Gdy winda się zatrzymała schował je do kieszeni. Wychodząc z niej nie wiedział czego się spodziewać, jak dzieciaki zareagują na wczorajszą akcję.
Gdy znalazł się w pomieszczeniu od razu w oczy rzuciła mu się piracka bandera rozciągnięta na ścianie. Zauważył też, że na stole laboratoryjnym leży jedna z pirackich szabli, do której przypięto parę kabli. Pod stołem znajdowało się parę podejrzanie sztywnych chomików.
Tradycyjnie już na powitanie wyszedł mu numer 1. Wyciągnął rękę i powiedział:
- Ojcze, dziękuję za pomoc we wczorajszej akcji. Dzięki Ojca działaniom udało nam się pozyskać informacje kluczowe dla zakończenia jej sukcesem.
- Wiesz, to nic takiego… -zaczął zmieszany Wojciech jednak przerwał mu pisk wesołej dziewczynki.
Numer 3 podbiegła do niego i mocno uścisnęła mówiąc:
- Dzięki Ojcze, wiem, że wczoraj chciałeś mi pomóc. To było wspaniałe.
- No, to nic takiego. Tak rola Ojca.
-Mam coś dla ciebie, zaczekaj – powiedziała dziewczynka i pobiegła w stronę stołu laboratoryjnego.
Wojciech wzdrygnął się gdy zobaczył, że podnosi leżącego tam chomika i szybko do niego wraca.
-Proszę, to dla ciebie - rzekła, wyciągając rękę z nieruchomym zwierzątkiem.
Wojciech wziął je by nie robić przykrości dziewczynce i zorientował się, że to po prostu pluszak z namalowaną tęczą na brzuchu. Uśmiechnął się i odparł:
- Dziękuję, jest bardzo ładny.
- To pan brzusio. Lubi dużo jeść, więc karm go często.
- Będę, ze mną nie zginie.
Numer 3 roześmiała się i ponownie, mocno go przytuliła.
Wojciech pogłaskał ją po głowie i podniósł wzrok. Miał mieszane uczucia, nie wiedział co o tym wszystkim sądzić. Z pewnością jednak miał w sobie teraz znacznie więcej optymizmu niż gdy po raz pierwszy spojrzał na wymalowane dziecięcymi kredkami hasło:
Kitraj, Nie pokazuj, Dozoruj
KONIEC
(Odcinka Pilotażowego KND)
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-018
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze: W regularnych odstępach czasu, nie dłuższych niż pół roku, należy dokonywać prac konserwacyjnych. Ponadto należy zabezpieczyć obiekt przed dewastacją ze strony osób trzecich.
Opis: SCP-PL-018 to samolot podobny do maszyny typu Jak- 40. W jego konstrukcji zastosowano zmiany, w wyniku których obiekt jest w stanie wytrzymać znacznie większe wahania temperatur, a także sprawnie funkcjonować pod wodą do głębokości 500 metrów6. Oznaczenia wymalowane na kadłubie podmiotu nie figurują w żadnych rejestrach.
Obiekt SCP-PL-018
Artefakt został odkryty w sierpniu 20██r7 przez grupę turystów, niedaleko wsi Granica w województwie mazowieckim. Znajdował się on na niewielkim wzgórzu, na polanie otoczonej lasem. Zachowane materiały archiwalne jak i okoliczni mieszkańcy przeczą by kiedykolwiek miałaby się tam znajdować maszyna tego typu. Wycieczkowicze, którzy natrafili na obiekt, stwierdzili, że brak było jakichkolwiek śladów świadczących o niedawnym przewiezieniu maszyny, ponadto wąska droga prowadząca przez las nie nadawała się do przetransportowania nią samolotu. Wizja lokalna przeprowadzona przez Fundację potwierdziła te słowa.
Wewnątrz SCP-PL-018, odnaleziono SCP-PL-018-1. Jest to biologiczny, samoświadomy, inteligentny, humanoidalny byt, najprawdopodobniej płci męskiej, zdolny do porozumiewania się artykułowaną mową. Budowa jego ciała jest zbliżona do ludzkiej. Najistotniejszymi różnicami jest opływowy kształt ciała, w tym wydłużony i zaokrąglony czubek głowy, niewielkie błony między palcami, a także krótkie i bardzo gęste owłosienie, o niedługim czasie schnięcia. Wewnętrzna budowa umożliwia funkcjonowanie na znacznych głębokościach, jednakże byt oddycha tlenem atmosferycznym, więc podczas przemieszczania się w środowisku wodnym, korzysta z powietrza zgromadzonego w płucach, którego zapasy starczają średnio na 60 – 70 minut.
Pod względem psychologicznym byt także przejawia podobieństwo do człowieka. Zarówno sposób jego myślenia jak i wyznawane wartości odpowiadają tzw. cywilizacji zachodniej. Niemniej w wielu kwestiach pojawiają się rozbieżności, których przyczyną jest najpewniej znacznie częstszy kontakt ze środowiskiem wodnym. Co ciekawe czynnik ten zdaje się mieć niewielki wpływ na język, którym porozumiewa się byt. Jest on podobny do współczesnej polszczyzny.
W momencie odnalezienia SCP-PL-018-1 był w dobrym stanie fizycznym i psychicznym. Przejawiał jednak początki stanów nerwicowych i przemęczenie, spowodowane zbyt małą ilością snu. Byt dobrowolnie dał się przewieść do ośrodka badawczego i wykazywał dużą współpracę podczas testów. Jak sam przyznał „dostrzeżenie kogoś wyglądającego niemal zupełnie normalnie było wielką ulgą”.8
Uwagi Końcowe: Po serii przesłuchań z udziałem SCP-PL-018-1, na wniosek zespołu badawczego, zdecydowano się pozostawić obiekt w miejscu odnalezienia.
Załączniki
Ze względu na obszerność materiału, w bezpośrednich załącznikach do raportu, zdecydowano się zamieścić jedynie najistotniejsze fragmenty przesłuchań. Całość dostępna jest w centralnej Bazie Danych Fundacji.
Wszystkie przesłuchania prowadzone były przez doktora Bolesława Bronowicza, w Ośrodku badawczym nr. 13. Całość była rejestrowana przy użyciu standardowego sprzętu nagrywającego.
Przesłuchanie z dnia 30.08.20██r.
[NAGRANIE; CZAS: 00:15:33]
Przesłuchujący(P): W takim razie chcielibyśmy poznać twoje dane osobowe.
Byt SCP-PL-013-1(B): Dobrze. Nazywam się Marmił Kościsz, lat 34. Kawaler. Z zawodu jestem technikiem na lotnisku im. Gajusa Przędzkiego.
P: Skoro jesteś technikiem, wytłumacz czemu dokładnie służy maszyna, w której cię odnaleźliśmy?
B: Samolot? Nie macie ich tutaj? Po tym co widziałem myślałem, że technicznie też niewiele się różnimy.
P: Odpowiedz na pytanie.
B: W porządku. Mówiąc najprościej jak się da – wznosi się w powietrze, leci i ląduje na ziemi. Jak wszystko dobrze pójdzie.
P: Chodziło nam o to w jaki sposób przeniosła cię do lasu. Teleportuje się, przeskakuje między wymiarami, podróżuje w czasie, coś jeszcze innego?
Byt przygląda się doktorowi ze zdziwieniem, a następnie odpowiada, a w jego głosie brzmi rozbawienie.
B: Skąd, nie… To po prostu maszyna latająca. Najzwyklejsza w świecie.
P: W takim razie czemu służy wysoka odporność na wahania temperatur, możliwość funkcjonowania pod wodą?
B: Nie wiem jak to dokładnie wygląda u was, ale u mnie, na Ziemi, 90% planety pokrywa woda. Lądy to przeważnie wystające ponad jej powierzchnie, pionowe, wysokie i zwykle rozległe skały. Niekiedy całe płaskowyże. Ale jak wspomniałem dzieli je spora ilość wody. Dlatego maszyny są dostosowane by przetrwać w niej niezależnie od warunków, aż dotrze pomoc.
P: Wasze oceany są groźne?
B: Bywa niebezpiecznie, ale da się przeżyć. W razie awarii pasażerowie spokojnie by dotrwali aż ktoś po nich przybędzie lub sami dopłynęli po jakimś czasie do lądu, jeśli o to chodzi. Ale maszyny są kosztowne, a i zwykle wyładowane cennym towarem. Dlatego lepiej ich nie tracić.
P: Transport odbywa się drogą powietrzną?
B: Spora część.
P: Czemu nie stosuje się transportu morskiego, skoro jesteście dostosowani do przemieszczania się w wodzie?
B: Nie ja to planuje, ale sądzę, że chodzi o ekonomię. Samoloty są szybsze, a w powietrzu mało zagrożeń. Tymczasem w wodzie bywają stworzenia wielkie jak budynki, wybuchy wulkanów, długo to trwa, a i topografia pionowego nadbrzeża nie ułatwia rozładunku.
P: Rozumiem, wracając do maszyny. Skoro to zwykły samolot, w jaki sposób znalazł się wraz z tobą tutaj?
B: Sam chciałbym wiedzieć. Jakiś miesiąc temu, jak dobrze liczę, wszedłem do środka maszyny by sprawdzić czy wszystko gra przed startem. W połowie inspekcji poczułem kilkunastosekundowe wibracje i tyle. Sądziłem, że to startuje samolot obok, ale gdy wyszedłem zdecydowanie nie byłem na lotnisku.
P: Ale w takim razie…
Przesłuchujący przerywa, przyglądając się bytowi, który od dłuższego czasu pociera skórę w różnych miejscach.
P: Wszystko w porządku, czemu się tak drapiesz?
B: To nic takiego. Macie tu powietrze suche jak na pustyni przez co swędzi mnie skóra. Ale przeżyję.
P: Rozumiem, na razie skończymy przesłuchanie.
[ZAKONCZENIE NAGRANIA]
Uwagi
Obserwacje dokonane przez zespół medyczny potwierdziły, że byt przywykł do przebywania w atmosferze o dużym stopniu wilgotności. Przebywanie w warunkach strefy umiarkowanej prowadzi do szybkiego wysuszania skóry i samo w sobie nie jest groźne dla bytu. Może jednak prowadzić do dużego dyskomfortu psychicznego i silnego drapania się przez byt, co znacznie zwiększa ryzyko infekcji. W związku z tym zdecydowano się zamontować nawilżacz powietrza w pomieszczeniach przeznaczonych dla SCP-PL-018-1.
Po zakończonym przesłuchaniu byt prosił o umożliwienie mu możliwe szybkiego powrotu do maszyny.
Zapis spotkania zespołu badawczego
Bolesław Bronowicz(BB): Tak wygląda pierwsze przesłuchanie przerwane z przyczyn medycznych. Co o tym sądzicie?
Karolina Kogulska(KK): Wygląda, że mówi prawdę jeśli chodzi o samolot. Dokładnie sprawdziłam go wraz z innymi technikami. Jest tam parę ciekawych rozwiązań, ale nic co umożliwiłoby jakieś nadprzyrodzone podróże.
BB: A czy przeniesie obiektu do placówki może przynieść jakieś nowe rezultaty?
KK: Nic na to nie wskazuje, ale kto wie. Nie cały sprzęt mogliśmy dostarczyć do lasu.
Mateusz Dobrzyk (MD): A zabrać stamtąd niepostrzeżenie samolot będzie jeszcze ciężej. Zwłaszcza, że nie wiadomo czy samo miejsce nie ma znaczenia dla podróży. Jeszcze uszkodzimy jakiś nietypowy układ i niczego już się nie dowiemy.
BB: Czyli póki co zostawiamy obiekt tam gdzie jest. A co sądzicie o opowieściach z innego świata? Marcinie, zwłaszcza ciebie pytam, w końcu jesteś psychologiem.
Marcin Korzeński(MK): Brzmi sensownie. Obejrzałem dokładnie nagranie przesłuchania i nic nie wskazuje na to by kłamał, ani nie pokazywał by miał powody by kłamać. Albo mówi prawdę albo został przez kogoś przeszkolony do kłamstwa. Oczywiście zawsze istnieje ryzyko, że ze względu na obce pochodzenie jego reakcje i odruchy różnią się od ludzkich.
BB: Czyli na razie trzeba kontynuować przesłuchania i korzystać póki byt chce współpracować. Kto wie ile to potrwa.
31.08.20██r
[NAGRANIE; CZAS: 00:04:45]
P: Cieszy mnie twoje dobre samopoczucie, ale skupmy się na konkretach. Jakie znaczenie mają litery i numery wymalowane na kadłubie samolotu?
B: Nie wiem dokładnie, jakieś oznaczenia natury formalno-prawnej, pewnie gdzie samolot jest zarejestrowany, w którym roku itp. Nie moja działka. Wiem jedynie, że duże litery AA, pochodzą od nazwy miejsca pochodzenia – Autonomii Auchadzkiej. Powstała dość nie dawno, było o tym głośno w mediach, po walkach w obrębie konglomeratu Kołodzko-Podzańskiego. Wtedy wiele się działo… Przepraszam, uwielbiam gadać o polityce.
P: Macie skomplikowaną sytuację polityczną?
B: Dosyć. W sporej mierze wynika to z ukształtowania terenu. Dominują raczej lokalne konflikty i inicjatywy w obrębie najbliższych siebie ziem. Olbrzymi ocean zniechęca do dalekich podbojów, zwłaszcza w dawnych czasach gdy armie nim dotarły na miejsce były wyczerpane walką z miejscową zwierzyną. Oczywiście teraz świat stał się trochę mniejszy. Nowe środki transportu, wyznaczenie względnie bezpiecznych tras i tym podobne. Ale i tak nie ma u nas tradycji dalekich wypraw. Przyjmuje się, że każdy powinien trzymać się swojej skały i okolic. Choć wspomniana technika powoli kruszy te zwyczaje. Autonomia powstała właśnie po interwencji kraju będącego już za zwyczajowo przyjętą granicą zainteresowania. Przepraszam, rozgadałem się o polityce, a mieliśmy rozmawiać o samolocie.
P: W porządku. Wspominałeś, że obiekt zniknął z lotniska wraz z tobą około miesiąca temu. Czy cały ten czas przebywałeś w lesie?
B: Nie, nim do was trafiłem odwiedziłem parę innych miejsc.
P: Opowiedz o nich.
B: To może zająć.
P: Mamy czas. Gdzie najpierw trafiłeś?
B: Dobrze. Jeśli mnie pamięć nie myli, znalazłem się pośrodku pola, obok sporego drzewa. Topografia terenu odpowiadała nawet okolicom lotniska tyle, że same zabudowania zniknęły. Wieża kontrolna, hala odlotów czy nawet pas startowy. Rozejrzałem się dokoła i w końcu dostrzegłem w oddali hangar.
P: Czy był podobny do tych na lotnisku?
B: Nie, był znacznie mniejszy, wykonany z białej blachy, co okazało się zaletą bo inaczej mógłbym go nie dostrzec. A tak doskonale odcinał się od niskiej, żółtej trawy, która pokrywała okolice. Pobiegłem tam tak szybko jak się dało licząc na wyjaśnienia. Gdy się zbliżyłem dostrzegłem, że obok stoją dwa budynki wielkości dwupiętrowego bloku, wykonane z piaskowca. Jeden opatrzony był napisem hotel, zaś drugi posiadał jedynie dziwne logo przedstawiające białego ptaka z gałązką w dziobie. Obok niego stało kilka białych wozów z tym samym logiem i kogutami na dachach. Swoją drogą wozy wyglądały dość prymitywnie. Opony nie posiadały nawet resorów. Po prostu zwykła, biała i gładka guma.
B: W końcu dotarłem przed hangar. Stała obok niego duża, biała tablica, na której widniał napis: „Centrum Lotnictwa dofinansowane ze środków Wspólnoty Euraskiej w ramach programu rozwoju infrastruktury technicznej i możliwości komunikacyjnych społeczeństwa”. Poniżej widniało jakieś logo prezentujące rozgwiazdę z dziewięcioma ramionami, a każde ramię miało inną barwę często w rozmaite wzorki.
P: Czy napotkałeś miejscową ludność?
B: Tak. Kiedy przyglądałem się tablicy z hangaru wyszedł łysy człowiek, ubrany w obcisły kombinezon. Obrzucił mnie zdziwionym spojrzeniem, a następnie szybko wbił wzrok przed siebie i przyspieszył kroku. Wówczas zobaczyłem, że do pleców ma przytroczony mały silniczek. Nie miałem zbyt wiele czasu by się mu przyjrzeć, ale i tak dałem radę wyłapać parę wad w konstrukcji. Stanął kilka kroków od hangaru i obejrzał się ponownie na mnie. Następnie pokręcił głową i rozłożył ręce na boki. Wówczas okazało się, że materiał stroju posiada rozcięcia po bokach, między którymi znajduje się olbrzymi płat skóry, który do tej pory był złożony i niewidoczny. Człowiek zrobił parę przysiadów, uruchomił zamontowany na plecach silnik i pobiegł przed siebie, po chwili wznosząc się w powietrze.
B: Jak można się domyślić byłem zszokowany cała sytuacją. Pułap jego lotu nie był zbyt wysoki dlatego byłem w stanie obserwować go przez dłużą chwilę i widzieć jak wyłącza silnik korzystając przede wszystkim z silnych prądów powietrznych. Nie były one chyba doskonałe, ponieważ nim zniknął mi z oczu uruchomił silniczek kilkukrotnie.
P: A czy udało ci się nawiązać jakieś bliższe kontakty? Porozmawiać?
B: I to nie raz. Szybko przekonałem się, że pojawianie się ludzi w samolotach nie jest tam częste. Innymi słowy nikt nic nie wiedział o przyczynach mojej podróży. Gdy ich podpytywałem, okazało się, że nic nie słyszeli, nie widzieli. Dotarło do mnie, że muszę liczyć się z perspektywą dłuższego pobytu.
P: Co zrobiłeś w związku z tym?
B: Było dla mnie oczywiste, że muszę zdobyć jakieś jedzenie bo samymi przekąskami na pokładzie się nie wyżywię. Problemem było, że na widok mojej waluty oznajmili, iż zabawkowych pieniędzy nie przyjmują.
P: Ukradłeś je?
B: Nie, zarobiłem. Wspomniałem, że pojawienie się u nich samolotu to rzadkość. To dlatego, że jak się okazało nie znają czegoś takiego jak samolot. Może małe drony do transportu bagażu, ale nie cały, wielki samolot. Zrobiłem z tego atrakcję i oprowadzałem wycieczki.
P: A twój wygląd nikogo nie dziwił?
B: Dziwił, ale brali to za charakteryzację, a ja nie wyprowadzałem ich z błędu. Ot, kolejna rzecz by się wyróżnić i przyciągnąć uwagę, myśleli. A gdy ktoś zauważył brak błon tłumaczyłem to kalectwem, z którym staram się nie obnosić. Po takich rozmowach często dostawałem spory napiwek.
P: Czyli zakupiłeś żywność. Nie było problemu ze składem?
B: Sporo musiałem się naczytać składów bo często pojawiały się dziwaczne rzeczy. Kto wpadł na to by sprzedawać korzenie pokrzywy jako ekskluzywną przyprawę? Tak czy owak skład konserw i żelaznych zapasów co do zasady był normalny. I nawet całkiem smaczny. Szybko sporą część luku bagażowego zapchałem pudłami z taka żywnością.
P: Nie chciałeś skorzystać z hotelu?
B: Cały czas miałem nadzieję, że jednak samolot zabierze mnie do domu. Plus dobrze się tam czułem bo to było coś znajomego.
P: Czyli oprowadzałeś ludzi i nikt się nie zastanawiał skąd się tam wziąłeś.
B: Byli tacy co pytali. Przyszedł nawet ktoś z fragmentem nagrania z monitoringu Centrum Lotnictwa. Ledwo co było widać, a samolot wyglądał jak kopczyk ziemi, ale widać było jak pojawia się znikąd. Tak po prostu. W jednej chwili go nie ma, w drugiej jest. Zero błysków, trzęsień czy czegoś takiego. Widziałem też powiększenie nagrania, wyglądało to tak, że gdy samolot się pojawił drzewo obok nawet nie drgnęło, ani nie posypała się ziemia. A mówimy o bądź co bądź ciężkiej maszynie. Choć możliwe, że po prostu nie było tego widać na nagraniu. Jak wspomniałem nie było najlepszej jakości.
B: Niemniej wzbudzałem coraz szersze zainteresowanie. Nie wiem do czego by to doprowadziło, ale niedługo po zobaczeniu nagrania w środku nocy znów poczułem delikatne wibracje i nim dotarłem do okna już byłem w nowym miejscu.
P: Ile dokładnie upłynęło czasu od przybycia do przeniesienia?
B: Jakieś 3-4 dni.
P: Nadszedł czas na przeprowadzenie kontroli medycznej. Na dziś kończymy.
[ZAKOŃCZENIE NAGRANIA]
Uwagi
Kontrola medyczna nie wykazała żadnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu bytu.
SCP-PL-018-1 ponowił prośbę o możliwie szybki powrót do SCP-PL-018.
Zapis spotkania zespołu badawczego
BB: I co o tym sądzicie?MK: Wciąż nie widzę co miałby osiągnąć kłamstwem. Chyba, że byłby szpiegiem i miał siać dezinformacje przed inwazją. Tyle, że wtedy zwyczajnie nie bralibyśmy jego słów pod uwagę, a zebraną wiedzę o jego biologii wykorzystali, co oczywiste. Ponadto nie próbuje nic od nas wyciągnąć, w zasadzie o nic nie pyta. Myślę, że jest szczery i bez wątpienia otwarty. Może nawet nazbyt.
BB: Co masz na myśli?
MK: Bolek, dajesz mu za dużo gadać. Fakt, opisy innych światów mogą być ciekawe, ale najpierw ustalmy o czym on tak dokładnie mówi. Innych planetach, światach, czasach? Musisz bardziej kontrolować przesłuchanie.
KK: Zgadzam się, sama słucham z zaciekawieniem, ale nikt nam za to nie zapłaci. Nie prowadzimy magazynu SF.
MD: Przyciśnij go trochę. Spytaj czy naprawdę nigdy nie widział przemieszczania się obiektu. Taki opis powie nam więcej niż wiedza choćby i o tysiącach światów.
BB: Macie rację, zbytnio poniosła mnie ciekawość. Obiecuję, że jutro będziemy mieli więcej danych do analizy.
1.09.20██r.
[NAGRANIE; CZAS: 00:03:26]
B: Długo jeszcze będzie to trwać? Nie chcę ryzykować, że zniknie beze mnie.
P: Tyle ile zajmie nam dokładne zgłębienie sprawy, co w sporej mierze zależy od ciebie. Powstrzymaj się od dygresji i ogranicz do najważniejszych informacji.
B: W porządku.
P: Ile światów łącznie odwiedziłeś nim trafiłeś do nas?
B: Wliczając te o których mówiłem, siedem lub osiem.
P: Ile średnio czasu w nich spędzałeś?
B: Różnie to bywało. Od jednego do 4 dni.
P: Czy różniły się od siebie znacząco?
B: To zależy. Czasem zmieniało się ukształtowanie terenu, czasem cała okolica znikała pod wodą, raz spotkałem inteligentne istoty raz nie. Różnorodności nie brakowało, ale jakby się nad tym zastanowić wszystkie miały ze sobą coś wspólnego.
P: To znaczy?
B: Nieważne gdzie trafiłem to jeśli tylko napotkałem inteligentne formy życia, zawsze przypominały one ludzi. Oczywiście posiadały różne dziwne cechy – raz były ogony i sterczące uszy jak u kota, innym razem mały warkoczyk z tyłu głowy, który w rzeczywistości był narządem zmysłu wyczulonym na zmiany pola elektrycznego. Jednak pomimo tych różnic nigdy nie miałem problemu by się z nimi porozumieć. Język, sposób myślenia, często nawet gry słowne. Wszystko znajome.
P: A co z innymi organizmami? Fauną, florą?
B: Tak samo. Duża różnorodność, czasem naprawdę niezwykłe dziwactwa, jak drzewo zwabiające zwierzęta fosforyzującą korą, rozlewające wokół siebie niezwykle lepką żywicę. Zwierzęta grzęzły tam, a następnie ginęły i użyźniały glebę.
P: Miało być bez zbędnych dygresji.
B: Przepraszam. Chciałem powiedzieć, że pomimo tych różnic rośliny wyglądały jak rośliny, ptaki jak ptaki, ryby jak ryby i tak dalej. Inaczej, ale najważniejsze rzeczy pozostawały bez zmian. Sposób przemieszczania się, ogólne zarysy ciał i tym podobne. Inne lecz znajome.
P: Rozumiem. I po każdym przeskoku wszystko zmieniało się na nowo?
B: Tak, ale jak wspomniałem – w ograniczonym stopniu.
P: A same przeskoki? Dotąd wspomniałeś tylko o wibracjach, ale czy kiedykolwiek widziałeś jak wygląda sam moment przejścia?
B: Są bardzo szybkie, zwykle kończą się nim wyjrzę przez okno. Zdarzało się, że orientowałem się dopiero po fakcie. Ale raz przemieszczenie nastąpiło w chwili gdy patrzyłem przez okno.
P: Jak to wyglądało? W tej kwestii zapomnij o zwięzłości. Bądź jak najdokładniejszy.
B: Zaczęło się niespodziewanie. Zero błysków, wstrząsów, syren czy trąb anielskich. Po prostu nagle zobaczyłem jak widok za oknem zaczyna się… nie wiem jak to ująć… zmieniać… rozpływać? Tak jakby… malarz wylał rozpuszczalnik na malunek krajobrazu, a następnie zaczął go rozmazywać i przerabiać.
B: Wszystko zmieniało się w czasie rzeczywistym, ale rzeczywistość zdawała się tego nie dostrzegać. Chociaż polana na której stał samolot zaczęła się fałdować jak galareta, a chmury zmieniły w dziwaczną plamę. A życie dokoła toczyło się dalej. Jakiś królik biegł przed siebie po rozmytym gruncie, gdzie indziej leniwie szumiało drzewo, zamiast sypać gałęziami bo ziemia na której stało gwałtownie wystrzeliła w górę. Co ciekawe, choć widziałem, że samolot też pędzi wysoko pod bezkształtną chmurę to nie czułem żadnego przyspieszenia. Tylko wibracje.
B: Gdy krajobraz zaczął się stabilizować zmiany dotknęły wspomnianą już materię ożywioną. Większość po prostu zniknęła, ale część została na swoim miejscu. Dosłownie. Widziałem żółtego ptaka, który podczas lotu rozmył się jak wcześniej grunt, a następnie z tej dziwnej bulgoczącej plamy, uformował się nowy kształt. Też ptak, podobnych rozmiarów do poprzedniego, tyle, że niebieski od dołu i pomarańczowy od góry z długim dziobem pełnym zębów, a do tego pokryty czymś dziwnym. Jakby piórami, tyle że metalicznie błyszczącymi w słońcu.
B: Przez cały ten czas najpierw ptak, potem plama, a potem już nowy ptak leciał. Z tą samą prędkością, w tym samym kierunku, nie zatrzymując się ani na chwilę. Nic nie zauważając.
P: Ile to trwało?
B: Kilkanaście sekund max. Ale szczegółów nie zapomnę chyba nigdy. Byłem tak zszokowany, że dłuższą chwilę patrzyłem się tępo za okno.
[KONIEC FRAGMENTU NAGRANIA; CZAS: 00:017:29]
Uwagi
Kontrola medyczna nie wykazała żadnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu bytu. Zaobserwowano oznaki niepokoju.
SCP-PL-018-1 ponowił prośbę o możliwie szybki powrót do SCP-PL-018.
Zapis spotkania zespołu badawczego
MD: No, powiem szczerze, że śmiała teoria. Czyżbyś planował założyć nową religię?
BB: Jeśli się potwierdzi, rozważę to.
MK: Póki co to tylko teoria. Tak czy owak dobra robota, w końcu trochę konkretów. Oczywiście jeśli przyjmujemy, że owe rewelacje nie są wrogą dezinformacją, skutkiem choroby psychicznej spowodowanej samotnością lub środkami psychotropowymi.
KK: To ostatnie na pewno nie. Obiekt dokładnie sprawdziliśmy, każdy zakamarek. Zero śladów takich substancji. Za to trochę śladów przebytej drogi.
BB: To znaczy?
KK: Widać, że samolot był podawany ekstremalnym wahaniom temperatur, zbyt dużym nawet na jego ulepszoną konstrukcję. Najpierw naprawdę solidnie go przypiekło, a potem gwałtownie schłodziło. W jednym miejscu do tego stopnia, że poszycie nie wytrzymało i jego fragment odpadł.
MD: Znaleźliście go obok obiektu lub gdzieś w okolicy?
KK: Nie. Jakby zapadł się pod ziemię.
BB: Czy ktoś dowiedział się jeszcze czegoś nowego o czym powinniśmy wiedzieć?
MD: Parę nowych wyników badań medycznych, ale bez rewelacji. Póki co potwierdza się jedynie, że i mikroorganizmy w jego ciele też nie chciały się zmieniać zanadto. Najwyraźniej na wirusa zombie musimy poczekać do następnego przybysza nie wiadomo skąd.
BB: Dobra, czyli pozostaje poczekać do jutrzejszego przesłuchania i zobaczymy co będzie.
2.09.20██r.
[NAGRANIE; CZAS: 00:09:12]
P: Czy podczas podróży natrafiłeś na jakieś niezwykle nieprzychylne miejsca?
B: Tak. Raz trafiłem do miejsca, które równie dobrze mogłoby być piekłem. Temperatura na zewnątrz samolotu była niebotycznie wysoka, aż musiałem uruchomić silnik i włączyć klimatyzację na maximum by się nie ugotować. Cała okolica pokryta była jakimś żółtym osadem. Nawet chmury były żółte. I tak gęste, że nie sposób było dostrzec słońca czy nieba. Ale o dziwo rosły tam rośliny i nawet żyły jakieś zwierzęta. Wyglądało na tym, że wszystko odżywia się tym żółtym nalotem. Korzenie pełzły wyraźnie po powierzchni, a zwierzęta miały trąby aż do ziemi. Często więcej niż jedną.
P: Długo tam byłeś?
B: Szczęśliwie nie, bo chłodzenie powoli przestawało wyrabiać.
P: I gdzie przeniosłeś się potem?
B: Jak na ironię, na dno oceanu. Ale nie dosłownie, bo dzięki włączonemu silnikowi zadziałały systemy awaryjne samolotu i utrzymały go na stałej głębokości. Zastanawiałem się nawet czy nie wróciłem do siebie, ale po wypłynięciu na powierzchnię i złapaniu jakiejś stacji radiowej przy próbie wezwania pomocy już wiedziałem, że nie.
P: Czy podczas takiej nagłej zmiany mógł odpaść kawałek poszycia samolotu?
B: Możliwe, ale nie miałem czasu dokonać dokładnych oględzin maszyny. Nawet jeśli tak się stało to go nie odzyskam bo teraz pewnie leży pod kilkumetrową warstwą wody.
P: A ile dokładnie dzieliło samolot od dna?
B: Jak dobrze pamiętam – jakieś 10 metrów.
P: Czy przypominasz sobie coś jeszcze godnego uwagi?
B: Raczej nie. Czy to znaczy, że mogę już wracać do samolotu?
P: Być może jutro się przekonasz. Na razie kończymy.
[ZAKONCZENIE NAGRANIA]
Uwagi
Kontrola medyczna nie wykazała żadnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu bytu.
SCP-PL-018-1 ponowił prośbę o możliwie szybki powrót do SCP-PL-018.
Zapis spotkania zespołu badawczego
BB: I jak poszło?
KK: Znaleźliśmy.
BB: Na jakiej głębokości?
KK: 10 metrów. I zanim zapytasz – musimy to jeszcze potwierdzić dokładną ekspertyzą, ale już teraz mogę powiedzieć, że na 99% to fragment obiektu.
MD: Chwila, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że szalona teoria Bolka ma sens?
KK: Nie. Ja tylko mówię, że 10 metrów pod ziemią, obok obiektu, znaleźliśmy fragment poszycia podmiotu, który najpewniej odpadł w wyniku gwałtownego wahnięcia temperatury. Resztę dopowiadasz już sam.
MK: Czy możemy to w jakiś sposób jednoznacznie wykluczyć lub potwierdzić? Najlepiej wykluczyć.
BB: Na ten moment nie. Mateusz był blisko z tą religią. Bo na razie możemy albo w to wierzyć albo nie.
MD: I to twój jedyny pomysł na to co możemy zrobić?
BB: Znów nie. Powiem o tym jutro bytowi. Może jego reakcja pozwoli nam stwierdzić na ile to wszystko jest wiarygodne.
3.09.20██r.
[NAGRANIE; CZAS: 00:12:31]
B: Odnoszę wrażenie, że te pytania to niepotrzebne grzebanie w szczegółach. Czy mogę już wrócić do samolotu? I tak szczęście, że jeszcze tu jest.
P: Nim to nastąpi chciałbym ci o czymś powiedzieć.
B: Zniknął?! Zbyt długo zwlekałem!
P: Nie, obiekt jest na wzgórzu, gdzie go zostawiłeś. Chodzi mi o twoje podróże. Myślałeś kiedyś czym są?
B: Nie. Nie sposób stwierdzić. Skokami do innych rzeczywistości?
P: A gdybym ci powiedział, że zmianie nie ulega twoje położenie tylko świat.
B: Co masz na myśli?
P: Te przeskoki to tak naprawdę coś w stylu resetu świata. Najpierw jest jedna koncepcja, a potem następna i następna i tak do skutku.
B: Jakiego skutku? Ktoś to planuje?
P: Nie wiadomo. Może to naturalny proces, a może stoi za tym jakaś siła wyższa.
B: Ale ludzie w miejscach do których trafiałem mieli swoją przeszłość, wspomnienia.
P: Jak sam zauważyłeś zmianie podlegają też żywe organizmy. A wspomnienia to tylko układ neuronów pod czaszką. Skoro to zjawisko może dorobić zęby kaczce to czemu i nie wspomnień człowiekowi?
B: To by znaczyło, że mojego świata już nie ma. Został zastąpiony już wiele razy.
P: Bardzo możliwe.
B: Ale… Czemu ja tu jestem w takim razie? Czemu samolot dalej istnieje?
P: Być może to kwestia miejsca na którym stał. Być może miał w sobie jakiś szczególny minerał. Może to mieszanka niezwykłego układu ciebie, samolotu i miejsca. Może to coś w stylu błędu rzeczywistości. A może celowe działanie jakiejś inteligencji. Eksperyment. Żart.
B: A skąd mam wiedzieć, że nie kłamiecie by odciągnąć mnie od samolotu?
P: I tak możemy to zrobić. Nie zauważyłeś, że otaczają cię metrowej grubości mury i strażnicy? To nie film, nie masz szans uciec.
B: Kłamiecie bym chciał z wami współpracować.
P: Jak sam powiedziałeś, przekazałeś nam wszystko co wiesz. Resztę możemy już sami zebrać. Ale jeśli naprawdę marzy ci się siedzenie w samolocie do końca swych dni w pogoni za domem, daj znać. Może uda się coś załatwić.
B: Muszę to przemyśleć… Ale jeśli to prawda, to macie ogromne szczęście.
P: Dlaczego?
B: Do tej pory światy, w których byłem trwały najdłużej jakieś 4 dni. A tutaj przebywam gdzieś od tygodnia.
[ZAKONCZENIE NAGRANIA]
Uwagi
Kontrola medyczna nie wykazała żadnych nieprawidłowości w funkcjonowaniu organizmu bytu.
SCP-PL-018-1 wyraził prośbę o zamontowanie w jego przechowalni dużej wanny, a także zapewnienie dzieł sztuki, najlepiej obrazów, opartych na motywach nadmorskich krajobrazów.
