Futurity- raporty i inne (wersja 2.0)

Propozycja SCP-PL-001

Propozycja SCP-PL-001

Identyfikator podmiotu: Obiekt nie otrzymał numeru systemowego. Nadano kryptonim: Prawdziwy Cel.

Klasa Podmiotu: Bezpieczne

Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt znajduje się w pomieszczeniu kryzysowym Rady O5, wewnątrz kasy pancernej. Jej otwarcie jest możliwe tylko po wprowadzeniu odpowiedniego kodu na panelu numerycznym w obecności wszystkich członków Rady O5.¹ W razie stwierdzenia nieautoryzowanej próby dostępu, zastosowana zostanie procedura KATHARSIS-1 pomimo kategorycznego zakazu jej stosowania, wydanego przez Komitet ds. Etyki. Dostęp do obiektu przysługuje wyłącznie Radzie O5 jako całości, gdy na podstawie sytuacji stwarzającej zagrożenie co najmniej o charakterze końca cywilizacji, podejmie jednomyślną decyzję o jego użyciu.

Prawdziwy Cel

Opis: Artefakt to aktówka na dokumenty o wymiarach 32 x 24 centymetry. Wykonana jest z jagnięcej skóry, barwionej na czarno, wewnątrz której umieszczono tekturę dla usztywnienia. W jej budowie czy zastosowanych materiałach nie wykryto żadnych czynników mogących wywoływać anomalne działanie.

Obiekt został pozyskany przez docenta Antoniego Bielińskiego herbu Junosza,² dnia 13 kwietnia 1868 roku.

Aby wywołać anomalne działanie podmiotu należy przyłożyć lub chwycić go co najmniej jedną dłonią, przy czym kontakt nie może być blokowany przez jakikolwiek materiał. Następnie konieczne jest otworzenie rzeczonej aktówki.

Gdy spełnione zostaną powyższe przesłanki w jej wnętrzu znajdzie się dokładna instrukcja zawierająca informacje w jaki sposób zrealizować cel, o którym dana osoba myślała w momencie kontaktu. W razie braku takich rozważań, instrukcja będzie tyczyć się ostatniego analizowanego problemu.

Należy zaznaczyć, że uzyskane instrukcje zawsze są dostosowywane do możliwości odbiorcy. Oznacza to, że prezentowane w nich rozwiązania zawsze umożliwiają osiągnięcie danego celu w sposób możliwie najszybszy i najmniej dla niego uciążliwy. Jednocześnie są konstruowane tak aby nie możliwe było ich niewłaściwe zrozumienie. Użyte zwroty i sposób ich prezentacji zawsze uwzględniają poziom inteligencji, edukacji, umiejętności czy nawet skojarzeń i życiowych doświadczeń.³

Powyższe stwierdzenia są w całości opracowane na podstawie relacji testerów. Ich weryfikacja w sposób nie budzący wątpliwości nie jest możliwa ze wzglądu na niemożność fizycznej obserwacji kartek, na których podawane są instrukcje.

Wchodzący w interakcje zgodnie twierdzą, że są one widoczne i materialne. Jednak zewnętrzny obserwator nie będzie w stanie ich dostrzec, wyczuć czy też wpłynąć na nie. Niepowodzeniem zakończyły się wszelki próby ich wykrycia przy użyciu środków dostępnych Fundacji. Podobnie zjawiska przyrodnicze czy fizyczne nie mają żadnego wpływu na rzeczone kartki.

W związku z powyższym omawianą materię próbuje się tłumaczyć jako specyficzną halucynację będącą wizualizacją wiedzy otrzymanej przez odbiorcę. Niemniej teoria ta spotyka się z wątpliwościami w związku z faktem, iż wedle relacji testerów, nie znają oni treści pozyskanych instrukcji dopóki się z nimi nie zapoznają. Nawet gdy to nastąpi możliwe jest ich zapomnienie lub pomylenie ich, szczególnie w przypadku długich porad. Co więcej, jeśli tester odłoży daną kartkę ta pozostanie w danym miejscu aż do ponownego podniesienia przez testera, niezależnie od jego innych działań, co sprawia, że możliwe jest zgubienie instrukcji przez testera. Ponadto jeśli dostęp do kartki zostanie fizycznie zablokowany, odbiorca nie będzie w stanie jej pozyskać.

Analizując zjawisko porad udzielanych przez artefakt należy zaznaczyć, że ich realizacja jest zupełnie dobrowolna i nie wywołuje samoistnie żadnych anomalnych zachowań.⁴ Nie stwierdzono by wchodzący w interakcje byli anomalnie przymuszani do ich realizacji czy też karani za zaprzestanie tej czynności

Aby dany cel został osiągnięty konieczne jest dokładne wykonywanie podanych poleceń. Nie zastosowanie się do nich może spowodować zaburzenie zaprezentowanego w instrukcji procesu przez co dalsze zalecenia tracą sens.⁵ Jedynym sposobem ich dostosowania do zmienionych warunków jest ponowny kontakt z artefaktem i uzyskanie nowych porad.

Obiekt jest w stanie udzielać instrukcji tylko dla pojedynczego odbiorcy. Dlatego też chwycenie obiektu przez więcej niż jedną osobę w tym samym momencie nie wywoła żadnych anomalnych reakcji.

Po uzyskaniu instrukcji, w celu ponownego użycia obiektu, konieczne jest jego zamknięcie.

Uwagi Końcowe: Brak.

Załączniki

Poniżej zamieszczono zachowane materiały mówiące o artefakcie. Stanowią one część wyłącznego archiwum Rady O5 i nie posiadają kopii w żadnych innych zbiorach. Ich reprodukcja czy powielanie zawartej w nich wiedzy jest możliwe wyłącznie za specjalną zgodą Rady O5.

1. Fragmenty dziennika docenta Antoniego Bielińskiego herbu Junosza

13 kwietnia roku pańskiego 1868

Dnia dzisiejszego byłem świadkiem niezwykłego zdarzenia. Otóż wybrałem się do Biblioteki Rady Miejskiej celem poinformowania, iż pomimo ich wcześniejszego wulgarnego zachowania, wciąż jestem gotów zasilić jej zasoby moimi traktatami na temat niezwykłości wymykających się prawom naturalnym. Gdy byłem już u jej wrót znienacka wyłonił się mój kolega, Mieczysław Różyński, badacz wielkiej klasy, którego szanuję, choć do prowadzonych przez mnie badań podchodzi z rezerwą. Tym bardziej mnie zdziwiło, gdy na wzór Archimedesa, począł wymachiwać pustą ręką i wznosząc przy tym donośne okrzyki radości. Po dłuższych dociekaniach udało mi się wywiedzieć, iż odnalazł on remedium na dręczący go od dawna problem natury naukowej, leżący w nietypowo wykonanej aktówce. Będąc na moim miejscu, słysząc takie deklaracje, zapewne sam kolega Różycki uznałby delikwenta za niechybnie szalonego. Jednakże będąc pełen doświadczeń i wiedząc, iż świat nasz tajemniczy i zaskakujący bywa, zdecydowałem się sprawę zbadać. Bez trudu odnalazłem rzeczony przedmiot. Faktycznie była to dziwna aktówka. Na podstawie wzrokowych oględzin stwierdziłem, iż wykonana musi być ze skóry czarnej lub barwionej na czarno przy użyciu niezwykłej klasy barwnika. Całość zszyta była niezwykle precyzyjnymi szwami. Jej wykonanie z pewnością było kosztowne tym bardziej dziwi brak zdobień i pozostawienie bez opieki w bibliotece wraz z ważną informacją wewnątrz. Zdecydowałem się zabrać tą niezwykłą aktówkę do mej rezydencji na dalsze badania przy zachowaniu niezbędnych środków ostrożności. Szczęśliwie zawsze posiadam ze sobą moją podwójnie wyplataną chustę, która zapewnia tymczasową ochronę zarówno przed płynami, pyłami jak i przed ogniem.

---

15 kwietnia roku pańskiego 1868

Pierwszych doświadczeń dokonałem wespół z moim wiernym ogrodnikiem, Teodorem. Muszę przyznać, iż ich wyniki są co najmniej intrygujące lecz zadowalające. Cokolwiek Teodor ujrzał w pustej aktówce uczyniło go niezwykle radym. Zdaje się, iż pośle w końcu w niepamięć, niefortunny incydent z amazońska rośliną, którą otrzymałem swego czasu w prezencie od towarzysza dzielącego me zainteresowania. Cieszy mnie to niezmiernie, gdyż o tak wykształconego ogrodnika niezwykle trudno.

---

18 kwietnia roku pańskiego 1868

Dzięki kolejnym eksperymentom doszedłem do wniosku, iż tajemniczy przedmiot obdarowuje niezwykłymi instrukcjami, zapisywanymi na niewidocznych arkuszach. Stanowią one największą zagwozdkę z jaką przyszło mi się mierzyć. Dotychczas wszelkie dziwactwa byłem w stanie dotknąć, zobaczyć czy też potraktować jakąś substancją, tak by możliwe stało się ich opisanie. Tymczasem ten tajemniczy papier za nic ma wszelkie moje starania. Próby przypalania go, polewania wodą, barwnikami spełzły na niczym. Jedynym ciekawym spostrzeżeniem jakie udało mi się poczynić jest zachowanie mego majordomusa, któremu kazałem pisać na wyciągniętym traktacie. Stwierdził on wówczas, iż pióro musiało ulec uszkodzeniu i nie pisze, choć w rzeczywistość cały czas brudziło one biurko.

---

22 kwietnia roku pańskiego 1868

Dzisiejsza próba z prochem strzelniczym ściągnęła na mnie uwagę władz, tak chętnie sprawującymi pieczę nad zagrabionymi ziemiami. Szczęśliwie udało mi się im wyperswadować, iż nie planuje udziału w zbrojnej rewolucji, a mój zakup ma jedynie podłoże naukowe. Po raz kolejny nie chcieli słuchać o mych niezwykłych odkryciach uznając je za ekscesy niegodne ich uwagi. Znów też pokojowe rozwianie wątpliwości, wymagało podzielenia się częścią mego rodzinnego majątku, z dzielnymi stróżami porządku.

---

5 maja roku pańskiego 1868

Dziś przekonałem się, iż z tej niezwykłej aktówki korzystać mogą także ludzie niepiśmienni, czego znamienitym przykładem stała się moja sprzątaczka. Wedle jej relacji otrzymała niezwykle pomocne „malunki”. Z każdym dniem dowiaduję się coraz to nowych rzeczy lecz to wciąż za mało by zaprezentować tenże przedmiot mym towarzyszom, podczas naszych, tradycyjnych już, obiadów czwartkowych. Jednak gdy zdobędę dostateczną wiedzę, me odkrycie przyćmi nawet „zabójczy posąg” Pana Tadeusza, który strzeże jego miłosnej poezji, z lat młodzieńczych.

---

14 maja roku pańskiego 1868

Dzisiaj dokonałem zdumiewającego odkrycia. Teodor bezczelnie zakradł się do mego gabinetu i próbował skorzystać z niezwykłej aktówki. Przyłapany zarzekał, iż ma ogromny problem z więdnącymi różami, a wszelkie jego wysiłki spełzły na niczym. Rzekomo, pomny wcześniejszych doświadczeń, zechciał sprawdzić czy i tym razem umieściłem w swej aktówce stosowne wskazówki. Ze względu na jego wcześniejszą wierność i pomoc przy wielu badaniach, udzieliłem mu jedynie reprymendy i zabroniłem kiedykolwiek zbliżać się do mego gabinetu. Ta sytuacja wzbudziła we mnie wątpliwości. Jak wielu z mojej, zdawałoby się, zaufanej służby jest w stanie złamać moje polecenia? Dlatego zdecydowałem się zastosować fortel. Za kilka dni ogłoszę, iż wybieram się w podróż po nowe narzędzia do badań, a służbie zabronię zbliżać się do niezwykłego przedmiotu. Sam zaś skryję się w tajemnym pokoju, o którym wiem tylko ja i przez specjalny wizjer będę obserwował mój gabinet. Wówczas okaże się kto naprawdę jest mi wierny.

---

27 maja roku pańskiego 1868

Wszyscy złamali mój zakaz. Ogrodnik, kucharka, sprzątaczka, a nawet Józef, mój zaufany majordomus. Chciałbym aby był to żart lecz powaga sytuacji nie daje na to nadziei. Przez całe lata ufałem tym ludziom. Wiedzieli o wszystkich moich badaniach, często brali w nich udział. I nigdy nie zdradzali ich osobom postronnym, choć nawet nie czyniłem im takich zakazów. Nawet gdy przywiozłem do rezydencji topielca, który po zmroku ożywał, nie wyrazili słowa sprzeciwu i nigdy nie próbowali zbliżyć się do niego bez pozwolenia, choćby i za dnia. A teraz przekonałem się, że ich wierność powodowana była jedynie strachem. Jedynym dla mnie pocieszeniem jest to, iż przezornie w gabinecie umieściłem kopię niezwykłej aktówki, a ją samą zabrałem ze sobą. Lecz wciąż nie wiem co począć. I czy po tym doświadczeniu, wciąż jestem gotów podzielić się mym odkryciem z towarzyszami cotygodniowego posiłku?

---

1 czerwca roku pańskiego 1868

Po kilkudniowych rozważaniach podjąłem decyzję. Skorzystam z pomocy niezwykłej aktówki. Jeśli moje wcześniejsze obserwacje są poprawne, nie będzie to stanowiło dla mnie żadnego zagrożenia, a może za to przynieść rozwiązanie problemu i ulgę dla ducha. Muszę jedynie poprawnie sformułować swe dążenie.

---

13 czerwca roku pańskiego 1868

Wiem już jaki problem przedstawić niezwykłej aktówce. Jeśli jednak się mylę to co osiągnę może przynieść skutek odwrotny od założonego. Ale teraz nie mogą pozwolić sobie na wątpliwości. Dziś muszę zaufać swym rozważaniom. Choć ostatnio zaufanie nie przychodzi mi łatwo.

---

12 lipca roku pańskiego 1868

Realizacja instrukcji wkroczyła dziś w decydujący moment. Przebywając, zgodnie z zaleceniami, w portowej tawernie, napotkałem niezwykłego podróżnika z ziem francuskich. Okazało się, iż nie tylko podziela moje zainteresowania i obawy, ale także jest członkiem organizacji zrzeszającej ludzi nam podobnych. Z radością zaoferowałem mu me wsparcie jak i zapewniłem, iż w najbliższy czwartek, przedstawię go mym towarzyszom. Jestem pewien, iż i oni będę chcieli wesprzeć sprawę międzynarodową. Niemniej, wciąż nie opuszczają mnie wątpliwości co do zaprezentowania im niezwykłej aktówki.

2. Materiały Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej (lata 1869 – 1918)

1. Akt założycielski Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej (fragment)

(…)Dlatego też za cel przyjmujemy sobie być wiernym wymienionym powyżej celom Sprawy. Pozyskaną wiedzę i wszelkie niezwykłości używać będziemy tylko w celach szczytnych i dla nauk rozwoju. Jednocześnie strzec ich będziemy przed wzrokiem ludzi chciwych, małostkowych, ograniczonych i przyziemnych. Gdyż jak powiedział to założyciel nasz, darowując nam niezwykłą aktówkę wiedzą przepełnioną: „W ludziach nauki tę nadzieję można pokładać, iż dzięki swej mądrości, przeciwstawią się pokusom, którym zwykły lud bez słowa skargi ulega”.

Powyższych postanowień przyrzekamy przestrzegać, co złożonymi podpisami na wieki pieczętujemy:

- Docent Antoni Bieliński herbu Junosza
- Mieczysław Różyński
- Docent Marian Kasztelański
- Róża Abrahamowicz
- Docent Franciszek Kobal
- Docent Krzysztof Marczunik
- Józef Gawronik

Gdańsk; 15 lutego roku pańskiego 1869

2. Studium Przypadku Aktówki wiedzą przepełnionej, źródłem arkuszy niewidocznych będącej (fragmenty)

(…) Przyznać trzeba, iż artefakt ten wymyka się wszelkiemu zrozumieniu. Instrukcje jego zawsze są niezwykle dokładne i trafnie prowadzące do wykonania celu, choć drogą niekiedy wyboistą. Oddać jednak trzeba, że dzieje się tak tylko gdy prostszego rozwiązania nie sposób dostrzec.

Jasnym stało się, iż żeby zrozumieć źródło niezwykłej wiedzy przedmiotu jak i zapewnić jego bezpieczne, kontrolowane użycie, konieczne jest znalezienie sposobu najpierw na dostrzeżenie tworzonych przez niego arkuszy, a następnie odczytania prezentowanych na nich tekstów.

W tym celu zdecydowano się zastosować najlepszej klasy aparat fotograficzny, zdolny nawet do robienia zdjęć kolorowych. Niestety próba ta zawiodła pokładane w niej nadzieje. Nie tracąc ducha, postanowiono zastosować metodę nowszą, bo opracowaną ledwie 30 lat temu. Jednak i fotografia dagerotypowa nie podołała postawionemu przed nią zadaniu.

Wówczas to dzięki hojnej darowiźnie członka naszego, Pana Mieczysława Różyńskiego, zyskano możliwość zastosowania spektroskopu. Lecz choć widma promieniowania świetlnego analizowano we wszelkim zakresie, od podczerwieni do nadfioletu, urządzenie to nie przyniosło nam odpowiedzi żadnych.

(…)

Kolejną próbą wykrycia zmian w oczu budowie było zastosowanie oftalmoskopu, udostępnionego przez Pana Gałęzowskiego. Niestety badania dna oka nie doprowadziły do odkryć niezwykłych. Jedynie niektórym badaczom zalecono okularów zakup.

(…)

Podsumowując doświadczenia nasze, opisane szczegółowo w tymże traktacie, ze smutkiem stwierdzić trzeba, iż przedmiot ten jest dla nas nie do zgłębienia. Jak to było napisane, wszelkie środki użyte zawiodły: elektromagnes, fotokomórka, wszelkiego rodzaju soczewki, próby wykrycia w niższych temperaturach poprzez umieszczenie w chłodziarce sprężarkowej czy nawet próby tak śmiałe jak wysadzenie przy użyciu trotylu, nitrogliceryny i dynamitu.

Pozostaje nadzieję mieć, iż w czasie niedługim zyskamy nowe metody badawcze, które tajemnicę tą zgłębić pozwolą.

Jedynym wnioskiem pewnym, jaki z dociekań tych wyciągnąć można jest ten, iż przedmiot ten w stosowaniu jest bezpieczny zupełnie i korzystającemu przychylny w podpowiedziach dawanych, tak by jak najmniej uciążliwe dlań w realizacji były.

Docent Marian Kasztelański i Róża Abrahamowicz

Gdańsk; 17 marca roku pańskiego 1878

3. Informacja wagi najwyższej dla członków naszych szacownych

Drodzy badacze Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej

W związku z tym, iż liczba nasza na polskich ziemiach, rozbitych pomiędzy trzech zaborców, wynosi obecnie 138, za radą delegata francuskiego, Pana Auguste Champollion, 20 stycznia A.D. 1880 odbyło się walne zgromadzenie. Na nim też wybrana została Rada O5, w skład której weszli, najznamienitsi z nas:

- Docent Antoni Bieliński herbu Junosza
- Róża Abrahamowicz
- Bogdan Brodnicki
- Docent Marian Kasztelański
- Jakub Gderacz

Siedziba Rady umiejscowiona została w Gdańsku, przy ulicy Kartaczowej 12. Do niej to zsyłane maja być oryginały wszelkich studiów przypadków, a także stanowić będzie miejsce przechowywania niezwykłej aktówki.

Rada O5 na swym pierwszym posiedzeniu podjęła następujące decyzje:

1. W związku z niefortunnym wypadkiem docenta Krzysztofa Marczunika, podczas prowadzonych badań, nakazuje się wszystkim członkom zatrudnić godnych zaufania pomocników. Mają oni przeprowadzać najbardziej niebezpieczne czynności tak by nie tracić niepotrzebnie cennych umysłów.

2. W uzasadnionych przypadkach Rada O5 może przyznać środki niezbędne do realizacji powyższego zalecenia, a także na pozyskanie niezbędnego sprzętu. Jeśli dany sprzęt jest w jej posiadaniu może go użyczyć bądź przy braku innych możliwości, wspomóc w jego zdobyciu. Wszelkie środki przeznaczane na powyższe cele, pochodzą ze składek ustanowionych podczas walnego zgromadzenia.

3. Za sprzęt do prowadzenia badań uznaje się także niezwykła aktówkę. Rada O5 wypożycza ją członkom gdy będzie miało to związek z prowadzonymi dociekaniami nad rzeczami wykraczającymi poza prawa naturalne. Aby skorzystać z użyczonego przedmiotu konieczne jest osobiste stawienie się w siedzibie Rady.

4. Kandydaci na nowych członków od tej pory mają być przedstawiani Radzie. Wymaga się od nich odpowiedniej bystrości umysłu, wykształcenia i majętności pozwalającej na prowadzenie skutecznych badań. W szczególnych przypadkach Rada może odpowiednio modyfikować powyższe kryteria.

5. Niniejsze postanowienia mają zostać przedstawione wszystkim członkom Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej.

Gdańsk; 25 stycznia A.D. 1880

4. Decyzja Rady O5 w związku zatrważającym incydentem

Drodzy badacze Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej

Być może dotarły do was wieści o smutnym odkryciu dokonanym przez delegata francuskiego, prowadzącego kontrolę naszej działalności. Dla tych, którym sprawa jest obca spieszymy z wyjaśnieniami.

Otóż, z pewnością słyszeliście o docencie Franciszku Kobali. Jest on jednym z badaczy, którzy organizację naszą zakładali. Powszechnie opinię ma człeka światłego i godnego zaufania.

Tym większy ból sprawia nam wieść, iż delegat francuski natrafił na jego korespondencję z niejakim Józefem Piłsudzkim, członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Z przechwyconych wiadomości wynika, iż docent Franciszek Kobala, wykorzystywał informacje pozyskane przez kontakt z niezwykłą aktówką by podpowiadać Panu Piłsudskiemu jakie działania należy podjąć by Rzeczpospolitą znów niepodległą uczynić.

Choć wielu spośród nas zapewne jest w stanie zrozumieć odruch serca docenta Kobali, powodowany miłością do Ojczyzny, nie możemy zapomnieć, iż popełnił on czyn karygodny. Nadużył naszego zaufania twierdząc, iż artefaktu używa dla celów badawczych, a także skłamał co do przedstawionego zapytania, w końcu przekazał pozyskane wiadomości osobie tego nie godnej. Złamał także naczelna zasadę, iż pozyskaną wiedzę dla celów szczytnych i nauk rozwoju stosować będziemy. Tymczasem została ona przeznaczona do realizacji celów politycznych konkretnej grupy, na co zgody być nie może.

Docent Franciszek Kobala zostaje więc wykluczony z grona członków Polskiej Organizacji Pomocniczej Sprawy Międzynarodowej. Aby pewność mieć, iż nigdy nie będzie on stosował wiedzy wcześniej nabytej w niewłaściwych celach, z wielkim żalem poddamy go działaniu substancji, która pamięć jego od ciężaru tych informacji uwolni. Dokładne działanie tej substancji jest nam nieznane, gdyż dostarczona została przez delegata francuskiego. Niemniej zapewnia on, iż często jest stosowana dla zabezpieczania Sprawy, tak by jak najmniejszą krzywdę wyrządzić osobom jej zagrażającym.

Rada O5 podejmuje także decyzje o ograniczeniu swobody dostępu do niezwykłej aktówki. Odtąd przyznawany on będzie tylko gdy zostanie wykazane, iż jest to absolutnie niezbędne do pchnięcia naprzód badań nad odstępstwami od praw naturalnych. Ponadto konieczne będzie zdanie relacji z realizacji instrukcji i przedstawienie ich skutków. Osoby korzystające z niezwykłej aktówki podlegać mogą kontroli ze strony Rady.

Gdańsk; 17 maja A.D 1904

3. Materiały Polskiego oddziału Fundacji SCP (lata 1919 – 1945)

1. Zapis eksperymentu z udziałem A-001 (badanie 1 seria 2)

Przedmiot badań: A-001

Stwarzane zagrożenie: Niskie

Cel eksperymentu: Zbadanie użyteczności przedmiotu dla zabezpieczania innych artefaktów. Próba zbadania niewidocznego papieru, rzekomo wytwarzanego przez przedmiot przy użyciu spektrometru mas (urządzenie wypożyczone od Wydziału Nauki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego).

Rejestracja eksperymentu: Obraz przy użyciu kinematografu; dźwięk zapisany na płytach gramofonowych.

Uczestnicy eksperymentu: Docent Bartłomiej Krześliński (Naukowiec Prowadzący); Pułkownik Maciej Bórskoń (Reprezentant Ministerstwa Spraw Wojskowych); Karol Powłóczka (Pracownik Fizyczny).

Data przeprowadzenia eksperymentu: 22.06.1919r.

Zapis przebiegu eksperymentu:

Karol Powłóczka stoi w przedsionku do magazynu zawierającego A-029. Na umieszczonym pośrodku pomieszczenia stoliku leży A-001. W pomieszczeniu znajdują się także pozostali uczestnicy eksperymentu. Naukowiec prowadzący dokonuje odprawy dla Pracownika Fizycznego:

NP(Naukowiec Prowadzący) - Panie Karolu, naszym zadaniem jest przeniesienie naszej zwodniczej piękności do nowego, mniejszego magazynu, bo w tym za bardzo się rozpanoszyła.

R (Reprezentant) – Panie docencie, proszę używać numeracji katalogowych. I starać się wydawać bardziej rzeczowe instrukcje.

NP – Oczywiście… W każdym razie. Niech będzie pan uprzejmy wziąć leżącą przed panem aktówkę…znaczy A-001….i powziąć sobie za cel jak naszą ślicznotkę bezpiecznie przenieść. Wszystko jasne?

F (Pracownik Fizyczny) - Mniej więcej. Czyli mam wziąć aktówkę i myśleć jak przenieść coś, co tam trzymacie… Ale moglibyście powiedzieć co to? Byłoby łatwiej.

NP – Oczywiście. Mówimy tutaj…

R – Żadnych zbędnych dywagacji! Pracowniku fizyczny, wykonać rozkaz!

F – Dobra… Po co od razu krzyczeć…

Pracownik Fizyczny bierze A-001 w ręce i stoi nieruchomo przez 34 sekundy.

F – Ok. Pomyślałem i co teraz?

NP – Myśl dalej o tym celu i otwórz teczkę.

F – Jasne… Dobra, w środku są jakieś papiery. Co dalej?

*NP –** Połóż je tutaj.

Naukowiec Prowadzący prowadzi badanie przy użyciu spektrometru mas.

NP – Niestety, badanie nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. W takim razie weź, proszę, instrukcje i odczytaj na głos ich treść.

Pracownik Fizyczny wykonuje polecenie. Gdy kończy on i Naukowiec Prowadzący są wyraźnie zdenerwowani.

F – Ja mam to zrobić?!… Nikt mnie do tego nie przygotowywał…

R – Żadnych dyskusji! Zrealizuj instrukcję!

NP – Panie Macieju…znaczy pułkowniku, przepraszam…Naszym zadaniem jest chronić ludzi przed własna głupotą, a nie popychać ich w nią… Myślę, że to powinni wykonać wasi specjaliści.

R – Panie docencie, proszę o więcej profesjonalizmu. To właśnie ten pracownik został wyznaczony do realizacji tego zadania. I doskonale pan wie, że sobie poradzi.

NP – Teoretycznie… Ale co jeśli czegoś nie wiemy… Tu idzie o życie ludzkie…

R – Proszę nie dramatyzować. Robimy to dla ojczyzny i dla rozwoju nauki… Pracowniku Fizyczny! Wejść do magazynu i wykonać dokładnie instrukcje! Wówczas nic ci się nie stanie!

F – Ale-e…

R – Odmowa oznacza zdradę stanu! Stosowny wyrok zostanie wykonany natychmiastowo!

Reprezentant odpina kaburę pistoletu. Naukowiec Prowadzący i Pracownik Fizyczny patrzą przerażeni. Pracownik fizyczny wchodzi do magazynu. Reprezentant odsuwa żelazna przesłonę, która wcześniej kryła szybę, po czym staje przed nią. W tym czasie Naukowiec Prowadzący podchodzi do kinematografu. Następnie obraz staje się nie wyraźny, trzęsie się. W końcu stabilizuje się. [Na nagraniu dźwiękowym słychać odgłosy szurania. Najpewniej urządzenie nagrywające zostało umieszczone w specjalnie przygotowanej wypustce w ścianie, umożliwiającej jednoczesna rejestrację dźwięków zarówno z przedsionka jak i wnętrza magazynu]

Widać wnętrze magazynu o wymiarach 10 x 10 metrów. Pośrodku rośnie olbrzymi kwiat. Jego płatki zajmują niemal całe pomieszczenie. Zalążnia jest idealnie kolista. Wychodzi z niej 20 wysokich na metr pręcików.

Gdy stojący przy drzwiach Pracownik Fizyczny kończy wnikliwe studiowanie pustej ręki i robi krok w stronę A-029 ten zaczyna falować, jakby był poruszany przez delikatny podmuch wiatru.

F – Niesamowity widok… W życiu nie widziałem tak żywych barw… Tak soczystej zieleni, czerwieni pięknej niczym rubiny, a żółte wnętrze… czy w przyrodzie może być cokolwiek tak żółtego…

NP – Nie daj się zwieść… Jeśli temu ulegniesz, wówczas…

R – Skup się Pracowniku Fizyczny! Realizuj dane ci instrukcje!

F – Tak jest!

Pracownik fizyczny zatyka nos palcami, a następnie zbliża się do kwiatu. Sporadycznie zerka na wolną dłoń.

Niespodziewanie płatki kwiatu zaczynają falować intensywniej, choć wciąż spokojnie. Zarejestrowany zostaje bliżej nieokreślony dźwięk, na który składa się mieszanka agonalnych wrzasków i syczącego bulgotu.

Pracownik fizyczny zwalnia kroku, puszczając nos.

F – Nigdy… W żadnej operze… nie słyszałem tak pięknego śpiewu…

NP – Panie Karolu, niech pan uci…!

R – Realizuj instrukcje, Pracowniku Fizyczny!

Pracownik Fizyczny natychmiast zatyka z powrotem nos dłońmi. Jednak sekundę wcześniej z wnętrza kwiatu dobywa się chmura pyłu.

Pracownik Fizyczny otrzepuje się wolną ręką.

F – Do licha… Trochę dostało mi się do nosa… Co to?… Wiosna Mucha na płatkach?… Pierwszy raz widzę… wersje ruchomą…. Choć słabo, lepiej podejść…

NP – Panie Karolu! Niech pan wraca…. Albo przypomni sobie o instrukcjach!

R – Bez histerii proszę. Mamy innych na zastępstwo.

NP – Przecież to człowiek…. Nie można pozwolić by… przecież wie pan co to robi! Panie Karolu – instrukcje!

Niemal kładący się na płatku Pracownik Fizyczny zerka na pustą rękę.

F – Co?… No tak… Wybacz, ale zawsz-szze wola..alałem jeśeń…

Pracownik fizyczny powoli się podnosi.

NP – Brawo. Niech pan wraca, panie Karolu!

F – Ni-cc z tego docenciku…nie bawię się już kuleczkamiii… zwłasz-cza od wojskowych… Mam dwie minuty, leeee-pie…j się pospieszę,… żona czeka z obiadem… Tak, żona… Ale ciebie też lubi-ęę…

Przy ostatnich słowach Pracownik Fizyczny pochylił się nad płatkiem jakby miał upaść. Jednak niespodziewanie podrywa się do biegu i wskakuje w sam środek kwiatu.

NP – Co pan robi?… Panie Karolu, stop!

Nim Naukowiec Prowadzący kończy swoja wypowiedź, płatki kwiatu podnoszą się z ziemi i zamykają nad Pracownikiem Fizycznym. Nim dokonują tego całkowicie można dostrzec jak pręciki pochylają się do środka.

NP – Zabiliśmy człowieka… By przesadzić roślinkę…

R – Proszę nie dramatyzować, panie docencie… Instrukcje to zakładały.

NP – Ale miał tam się dostać wolny od działania pyłku… Nie da rady…

R – To była mała dawka. Więcej wiary w ludzi. Zdecydowanie wam jej brakuje.

NP – W przeciwieństwie do pana ja nie widzę w zabijaniu drogi do celu… nie wszystkie środki uświęca cel…

R – Niech pan docencie pamięta, że to nagrywamy… Wie pan, że szuka się teraz zdrajców chcących zagrozić naszej z trudem wywalczonej wolności.

NP – To groźba. W takim momencie? Wie pan co zobaczymy jak to się otworzy?

R -Raczej, dobra rada. I tak - wiem.

Kwiat zaczyna gwałtownie się trząść. W pewnym momencie faluje na całej powierzchni. Nagle płatki opadają z głośnym hukiem na boki.

Część pręcików jest połamana. Pośrodku stoi Pracownik fizyczny. Nosi ślady lekkich poparzeń, część ubrania jest nadpalona. Chwiejnie schodzi po liściach. W pewnym momencie omal nie upada, jednak dochodzi do drzwi.

Otwiera mu Reprezentant. W ręku trzyma małe metalowe pudełko z otwartym wiekiem.

R – Wrzucaj.

F – Tak jest, generale! Jak znów będziecie chcieli bawić się pyłkiem, może załatwcie jej mniejszą doniczkę. Strasz-sz nie ciężko było się jej dogrzebać do wnętrza co przed światem ukrywa. Heheeee… Ładna, ale zwodnicza bestyjka… Nie to co moja kochana żona…

Reprezentant cierpliwie wysłuchuje wywodu. W końcu Pracownik Fizyczny rozwiera nad pudełkiem zaciśniętą dłoń. Wypada z niej małe nasionko, kształtem przypominające pestkę jabłka. Gdy tylko trafia do pojemnika, reprezentant szybko je zamyka.

F – Dziękuję za twoją służbę dla ojczyzny i współpracę z Fundacją SCP. Odprowadzę cię teraz do sekcji medycznej w celu zaleczenia twoich ran.

NP – Jeśli po tym wszystkim…

R – Spokojnie panie docencie. Kto krzywdzi bohaterów? Zapewnimy mu tylko małą terapię psychiczną z użyciem waszej wspaniałej substancji. By mieć pewność, że wspomnienia tych trudnych chwil nie będą go zadręczać.

Uwagi Reprezentanta Ministerstwa Spraw Wojskowych:

Po raz kolejny personel naukowy pochodzący z dawnej organizacji wykazał się wysokim nie profesjonalizmem, mogącym zagrozić całemu eksperymentowi. Kilkukrotnie chciał przerywać badanie bez konieczności. Zbyt duża empatia w stosunku do Pracowników Fizycznych. Choć Naczelnik Państwa, w wyrazie wdzięczności za udzielone wsparcie, postanowił utrzymać niezależność i tajność Polskiego oddziału Fundacji SCP, czyniąc z niej jedynie dobrowolnego współpracownika, zalecam przekonanie Rady O5 do przeprowadzenia dodatkowych szkoleń dla personelu naukowego. Sytuacje takie jak dzisiejsza nie mogą mieć więcej miejsca.

2. Specjalna decyzja Rady O5

Ze względu na ciężką sytuację kraju naszego, by niepodległości ledwo odzyskanej bronić, gdyż tylko w wolnej Polsce skutecznie misję swą realizować możemy, zezwalamy Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu, na skorzystanie z A-001. By mógł on uzyskać wskazówki jasne jak hordy niszczenie niosących bolszewików skutecznie odeprzeć.

Warszawa; 15.08.1920r.

---

Dodatek specjalny do decyzji, do wglądu tylko dla upoważnionych przez Radę O5

Choć oficjalnie jesteśmy niezależni i sami podejmujemy decyzję komu przyznawać dostęp do anomalii, zostaliśmy zmuszeni przez Naczelnika Państwa do przyznania mu dostępu do A-001. W razie odmowy zagroził on odbiciem obiektu siłą. Po raz kolejny okazało się, że ludzka natura nie pozwala wykorzystywać artefaktu tylko dla szczytnego celu rozwoju naszej wiedzy. W związku z tym dostęp do tego przedmiotu jak i innych, odtąd mogą mieć tylko pracownicy naukowi, a przedstawiciele państwa będą mieli jedynie prawo do obserwowania. Ponadto w razie próby złamania powyższych postanowień obiekt A-001 zostanie natychmiastowo zniszczony.

3. Komunikat Rady O5 do najwyższych rangą przedstawicieli personelu badawczego  

Zastosowane w 1920 roku środki ostrożności i groźba zniszczenia A-001 poskutkowały złagodzeniem retoryki państwa wobec Polskiego oddziału Fundacji SCP. Zaś po przeprowadzeniu dodatkowych szkoleń, coraz rzadziej przesyła ono swoich przedstawicieli do udziału w eksperymentach.

Dlatego też, gdy Wojsko Polskie wystąpiło z propozycją budowy specjalnego ośrodka badawczego, nazwanego „Efektem Domina”, Rada O5 wyraziła zgodę na użycie A-001 dla sprawniejszej realizacji projektu. Warunkiem było jednak systematyczne przekazywanie jej informacji o dokonywanych pracach.

Pomimo zastosowanych środków ostrożności okazało się, że informacje przekazywane Radzie były fałszywe. Sama budowa zaś nie odbywa się lub jest przeprowadzana w tak wielkiej tajemnicy, że dotąd nie udało się jej namierzyć.

W związku z tym ewidentnym aktem złej woli i najpewniej wykorzystaniem obiektu w sposób niezgodny z naszą misją, odcina się państwo od jakiegokolwiek dostępu do anomalii, a zwłaszcza do A-001.

Wszyscy uprawnieni do wydawania zgód na kontakt z przedmiotami, mają odmawiać przedstawicielom państwa. W sytuacjach trudnych należy ich odsyłać bezpośrednio do Rady O5.

Należy też przekazywać przedstawicielom państwa tylko tyle informacji, ile jest to niezbędne do bezkonfliktowego współistnienia.

Warszawa; 19.06.1932r.

4. Zapis eksperymentu z udziałem A-001 (badanie 3 seria 10)

Przedmiot badań: A-001; A-040

Stwarzane zagrożenie: Niskie

Cel eksperymentu: Odkrycia celu działania A-040 przy wykorzystaniu A-001. Próba zbadania niewidocznego papieru, rzekomo wytwarzanego przez przedmiot przy użyciu mikroskopu elektronowego (zasoby własne Polskiego Oddziału Fundacji SCP).

Rejestracja eksperymentu: Obraz przy użyciu kamery; dźwięk przy użyciu magnetofonu.

Uczestnicy eksperymentu: Profesor Bartłomiej Krześliński (Naukowiec Prowadzący); Generał Broni Maciej Bórskoń (Reprezentant Ministerstwa Spraw Wojskowych); Piotr Tubor (Pracownik Fizyczny).

Data przeprowadzenia eksperymentu: 13.11.1938r.

Zapis przebiegu eksperymentu:

[Fragment nieczytelny]

Widać wnętrze magazynu o wymiarach 6x6 metrów. Pośrodku umieszczony został podłużny kamień, o wysokości 3 metrów, wyglądem przypominający stelę, pośrodku której wycięta została okrągła dziura. Jej średnica wynosi 50 cm. Na powierzchni kamienia wyryte zostały ozdobne wzory, przypominające wijące się węże lub pnącza (słaba jakość filmu nie pozwala na dokładny opis lub stwierdzenie czy stanowią one rodzaj pisma).

NP – Próba zbadania pozyskanych instrukcji, przy użyciu mikroskopu elektronowego zakończyła się niepowodzeniem. Pracowniku fizyczny – proszę zabrać pozyskane kartki i przystąpić do realizacji zapisanych na nich poleceń.

F – Ale… Na pewno?… Słyszał je pan… Brzmią niepokojąco.

NP – Pracowniku fizyczny. Jeśli zrealizujesz je dokładnie, zapewniam, że nic ci nie grozi.

F – Skoro tak pan twierdzi. To pan jest profesorem.

Słychać odgłosy odsuwania drzwi na ciężkich zawiasach, kroki, a następnie odgłos powtarza się, zakończony donośnym uderzeniem i przesunięciem potężnego rygla. W polu widzenia kamery pojawia się Pracownik Fizyczny.

F – Ale, jest pan pewien?

NP – Bez obaw Pracowniku Fizyczny. Realizuj instrukcje. Pamiętaj, że nad twoim bezpieczeństwem czuwa reprezentant wojska.

F – Niech będzie… Raz kozie śmierć. Lub mi.

Pracownik fizyczny podchodzi do A-040. Wówczas wyryte na jego powierzchni wzory zaczynają emitować jasne światło.

Pracownik Fizyczny wnikliwe studiuje pustą rękę, po czym odwraca się w stronę obiektywu kamery(najpewniej obok niej stoi Naukowiec Prowadzący). Wpatruje się przez 27 sekund, po czym zwraca twarz w stronę Anomalii.

Pracownik fizyczny schyla się, tak, że jego twarz znajduje się na wprost od otworu. Bierze głęboki wdech, po czym wsuwa głowę w dziurę.

Z miejsc w których ryciny stykają się z otworem, uwolnione zostają wyładowania elektryczne. Wszystkie przeskakują na głowę Pracownika Fizycznego.

F – W przyszłości wszyscy będą nieustanie połączeni… Dobrze… Nadmiar informacji sprawi, że fakty staną się fikcją, a fikcja prawdą… Da się z tym żyć… Funkcjonariusz wierny przeszłości, zdradzi przyszłość gdy wyciągnie broń w złą stronę… Nie znam, nie ma problemu… Ze strachu przed sobą, uwiężą potęgę… Nie ja decyduje, ok… W piekle skończy twa rodzina, co 39 dożyła… I tak nigdy nie lubiłem wuja Teodora… Za sens życia 42 uznają… Że co? Nie rozumiem, gdzie tu sens… Kto nie rozumie przyszłości, nie ma do niej wstępu.

Żłobienia A-040 gasną i wypełniają się smolistą cieczą. Wyładowania elektryczne niespodziewanie przeobrażają się w ciemne wypustki, które chwytają głowę Pracownika Fizycznego. Ten próbuje się wyrwać jednak jego wysiłki są bezskuteczne. Jego głowę powoli oplata czarny kokon.

F – Profesorze… proszę mi pomoc! Coś poszło nie tak!

NP – Pracowniku Fizyczny. Nie zrealizowałeś instrukcji. Wyraźnie zakazywały okazywania jakichkolwiek wątpliwości.

F – Tak, moja wina… ale… no pomóż człowieku! To coś rozłazi się po całym moim ciele!

NP – Nikt nie może ci pomóc. Módl się abyś trafił w dobre miejsce.

F – Co?!… Panie wojskowy! Ten koleś oszalał!… Zróbcie co..!

Usta Pracownika Fizycznego zostały oplecione przez rozprzestrzeniające się wypustki. 37 sekund później zostaje w całości opleciony przez ciemną substancję.

Przez 2 minuty widać stopniowo słabnące ruchy pod powierzchnią czarnego kokonu. W końcu zupełnie ustają (następuje stwardnienie substancji).

Przez 3 minuty powoli zanika smolista substancja wypełniająca żłobienia A-040. Po jej całkowitym zniknięciu, część kokonu wypełniająca otwór, zamienia się w proch. Pozostała jego część z głośnym uderzeniem upada na ziemię i rozbija się. Z jego wnętrza wysypują się silnie ściśnięte suknie [dopisek późniejszy – są to suknie odpowiadające modzie panującej w Wenecji w XVI wieku. Jest ich dokładnie 25,4 (jedna suknia została rozerwana; nie odnalezione brakującego fragmentu), są nieużywane i wyprodukowane według metod stosowanych w XVI-wiecznej Wenecji. Łączna ich masa, odpowiada masie Pracownika Fizycznego].

NP – Hmm… Mógł trafić gorzej.

R – Tak.

NP – Dobrze, kończymy eksperyment.

R – Zanim pan pójdzie profesorze, chciałbym panu pogratulować. Wzorowo przeprowadzony eksperyment. Choć pod koniec z lekka emocjonalnie, ale kto sobie na to nie pozwoli w takiej chwili. Widzę, że nabyte doświadczenie pozwoliło panu dojść do perfekcji.

NP – I szkolenie. Może słyszał pan, że musieliśmy się nieco douczyć?

R – Oboje przeszliśmy długą drogę… Ale dziękuję, że mogłem uczestniczyć w tym badaniu. Gdy tylko usłyszałem o nadaniu panu tytułu profesorskiego, wiedziałem, ze muszę zobaczyć jak pracuje dawny znajomy.

NP – Nie ma o czym mówić. Przecież państwo ma prawo nadzorować. A co dopiero generał broni. Pan też wiele osiągnął odkąd nasze drogi się rozeszły.

R – Tak, nie da się ukryć, że osoby o mojej pozycji, rzadko przyglądają się takim rzeczom. Ale jest oczywistym, że moja wizyta nie jest czysto zawodowa. Choć nasze relacje nie zawsze były najlepsze, to wiele panu zawdzięczam.

NP – Choćby stopień, za znalezienie sposobu by wyprowadzić nasz oddział w Fundacji w pole.

R – Każdy robi co trzeba by chronić kraj. I ludzi.

NP – Do rzeczy. O co chodzi?

R – Zaczynają wiać niespokojne wiatry, a nasi sprzymierzeńcy wcale nie są pewni. Od kiedy zmarł marszałek Piłsudski, nasze działania nie są już tak skuteczne jak kiedyś. Popełniamy coraz więcej błędów. I jeszcze ten odrzucony przez Francuzów atak wyprzedzający w 1933. Miał nasz marszałek nosa do Hitlera. A teraz jest już za późno.

NP – Sugeruje pan, że idzie wojna?

R – Sugeruję, żebyście wywieźli daleko stąd wszystko, co waszym zdaniem nie powinno wpaść w ręce szalonych dyktatorów.

NP – Ciekawe słowa ze strony reprezentanta państwa, które przez lata nas wykorzystywało.

R – To słowa człowieka, który czasem słucha sumienia i widzi co idzie. Reprezentant państwa pyta zaś czy możemy dostać próbkę tej czarnej substancji?

NP – Nie.

R – Rozumiem. To ja będę się zbierał… I Bartłomieju proszę tylko o jedno. Przekaż moje słowa Radzie O5. Nim i na to będzie z późno.

NP – Generale Bórskoń… Po namyślę sądzę, że mogę wam wypożyczyć jedną z tych sukni. Tylko nie liczcie, że będziemy ją dla was prać.

Uwagi Naukowca Prowadzącego do wyłącznej wiadomości Rady O5:

Usunąłem fragment nagrania po słowach „kończymy eksperyment”. Wycięty koniec, wraz z jego zapisem, przesyłam do waszej wyłącznej dyspozycji. Jestem gotów ponieść konsekwencje mojego zachowania, jednak zwracam się z prośbą o weryfikację słów Generała Broni Macieja Bórskonia i rozważenie realizacji jego zaleceń.

4. Nagrania Nadzorcy Generalnego (lata 1946 - 1989)

1. Nagranie z dnia 25/07/1952

Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu szpulowego.

2. Nagranie z dnia 19/04/1969 

Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu szpulowego.

3. Nagranie z dnia 15/07/1975 

Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu kasetowego.

4. Nagranie z dnia 4/06/1989  

Nagranie zostało wykonane przy użyciu magnetofonu kasetowego.

---

Zapis nadzwyczajnego zebrania Rady O5 

Zebranie miało miejsce 12.05.2008 roku w siedzibie Rady O5 w Warszawie.

Przewodniczył mu O5-13.

05-13 – Szanowni koledzy i koleżanki. Ufam, iż zapoznaliście się chociaż pobieżnie z dostarczonymi materiałami. Sprawa jest pilna, więc nie przeciągajmy jej niepotrzebnie. Przypominam, że omawiane kwestie maja najwyższy stopień tajności i nie może o nich wiedzieć nikt spoza tego pomieszczenia, chyba, ze podczas obrad zadecydujemy inaczej. Czy wszyscy są tego świadomi?

Pozostali członkowie Rady O5 kiwają głowami.

05-13 – Jak wiecie niedawno, za radą SCP-PL-027, awansowaliśmy, sprawiającego problemy doktora na piąty poziom uprawnień, dzięki czemu efektywność jego pracy wzrosła. Ponadto przekazał on nam posiadane informacje i dokumenty. Wówczas okazało się, że jest on w posiadaniu obiektu znanego przed wojną jako A-001 i to z jego rad wynikała niesubordynacja doktora. Czym jest ten artefakt i jakie jest jego działanie, nie muszę chyba tłumaczyć, wynika to z dostarczonych materiałów. Dlatego od razu składam wniosek o nadania mu najwyższego stopnia tajności i ograniczenia dostępu do niego tylko dla członków Rady O5. Czy nim przystąpimy do głosowania, ktoś ma jakieś uwagi?

05-4 – Tak. Obawy związane z artefaktem wynikają z faktu, że nie sposób kontrolować przekazywanych przez niego treści. Przynajmniej tak wynika z materiałów archiwalnych. Czy współczesne środki nie są w stanie rozwiązać tego problemu?

05-13 – Proszę zwrócić uwagę na załącznik B-12. Na obecny moment przeprowadziliśmy eksperymenty przy użyciu 76% sprzętu badawczego jakim dysponuje Fundacja. W praktyce zrezygnowano tylko ze sprzętów wykorzystywanych już wcześniej lub trudnych do zastosowania bez konieczności angażowania większej ilości personelu. Nic nie wskazuje by pominięte metody mogły przynieść nie tyle zadowalające, co jakiekolwiek rezultaty.

05-6 – Skoro obiekt jest w stanie znaleźć sposób na realizację każdego celu, czemu po prostu nie kazać mu znaleźć sposobu na to by osoby postronne mogły widzieć wiadomości?

O5-13 – Załącznik C-3, szanowna koleżanko. Podczas takich prób, w zależności od sposobu sformułowania celu, uzyskiwaliśmy odpowiedzi, które można ogólnie podzielić na trzy kategorie. Pierwsza to napisz lub powiedz co właśnie przeczytałeś. Druga to wyeliminuj osoby postronne. Z kolei trzecia sprowadza się do przeobrażenia, przy użyciu obiektów, osób postronnych w dokładną kopię, co do ostatniej myśli, osoby korzystającej z artefaktu. Oczywiście jeśli wierzyć relacjom testerów.

05-03 – Właśnie na tym polega problem. Na zaufaniu. Bo sam obiekt nie stanowi żadnego zagrożenia. Szanowni koledzy, czy naprawdę do tego stopnia nie ufamy ludziom by chować przed absolutnie każdym artefakt, mogący ograniczyć ilość pomyłek do zera? Który pozwolić zabezpieczyć obiekty klasy Keter? Czy naprawdę nie jesteśmy w stanie znaleźć wśród pracowników Fundacji, nikogo komu byśmy mogli ufać?

O5-11 – Materiały archiwalne pokazują co się dzieje gdy każdy ma dostęp do obiektu.

O5-03 – Były to pojedyncze przypadki. Ale w wielu przypadkach obiekt był też niezwykle pomocny Fundacji. Dzięki niemu powstała. A dziś mamy środki umożliwiający w razie potrzeby skuteczny nadzór osób korzystających.

O5-01 – Chyba, że artefakt przewidzi jak ominąć tą przeszkodę w drodze do celu.

O5-03 – Czy naprawdę tak obawiamy się jednego złego człowieka, że nikomu nie damy szansy?

05-13 – Dyskusje o braku zaufania wydają się tutaj bezzasadne. Ponieważ to właśnie on, a nie artefakt dał nam pracę. Poza tym, nie mówimy tu o zwykłym obiekcie. Każdy kto go posiada zyskuje w rzeczywistości dostęp do wszystkich obiektów. I znacznie więcej. Bez żadnych negatywnych dla siebie skutków, a jeśli istniej ryzyko ich wystąpienia, dowiaduje się o nich nim ktokolwiek pomyśli o ukaraniu go, tak, że może bezpiecznie się wycofać. To nie jest dyskusja czy komuś ufamy czy nie. To rozważania czy jesteśmy w stanie dać komuś wszystko co posiadamy i czekać co z tym zrobi. Czy naprawdę ufasz ludziom na tyle, drogi kolego?

O5-03 – Nie myślałem o tym w ten sposób. Faktycznie wszystko ma swoje granice. Na razie nie mam już uwag.

O5-13 – Czy ktoś chciałby jeszcze coś dodać?… Jeśli nie, przystąpmy do głosowania.

Rada O5 jednomyślnie przyjmuje wniosek.

O5-13 – W związku z przyjęciem powyższej decyzji konieczne jest rozwiązanie kwestii pracowników Fundacji spoza grona Rady O5, wiedzących o obiekcie. Obecnie jest ich 5, w tym jeden doktor i 4 pracowników technicznych. Składam wniosek o ich terminacje z przyczyn bezpieczeństwa. Czy są jakieś uwagi?

Wszyscy zebrani milczą.

O5-13 – W związku z brakiem uwag przystąpmy do głosowania.

Wniosek został przyjęty jednomyślnie.

O5-13 – Plan obrad na dziś został zrealizowany. Wszystkie przedłożone wnioski zostały przyjęte. Jutro odbędzie się posiedzenie zwyczajne, na którym zostaną określone szczegóły realizacji podjętych postanowień.

Ogłaszam koniec zebrania.

Praca autorstwa Futurity
Głosu do nagrań użyczył autor kanału Bookcerzyk PL

Opowiadanie - KND

Pod ścianami podłużnego pomieszczenia, oświetlonego jedynie słabymi jarzeniówkami, ciągnął się rząd plastikowych krzeseł. Na jednym z nich, obok szarych metalowych drzwi, w mrocznym kącie, siedział samotny mężczyzna, średniego wzrostu, ubrany w granitowy garnitur przyobleczony płaszczem tego samego koloru, o czarnych włosach i ciemnej karnacji. Garbił się, międląc trzymaną w rękach plastikową siatkę jednocześnie nerwowo przygryzając zgaszoną fajkę. W końcu wyjął ją z ust i odezwał się sam do siebie:

- Nie wierzę… Zostałem ojcem. Ojcem! Jak to możliwe… Mam ledwie 35 lat i już zostaję ojcem. Nie mam odpowiedniego doświadczenia… nie jestem gotowy!

Być może wynurzenia te trwały by dłużej gdyby nie dostrzegł idącego w jego stronę mężczyzny w białym kitlu. Ten odezwał się już z daleka:

- Witam panie Ojcze! Proszę się tak nie chować – w pierwszej chwili wziąłem pana za żywy cień!

Po tych słowach roześmiał się. Jednakże dowcip nie znalazł uznania w oczach podnoszącego się mężczyzny, który odparł:

- Doktorze, niech mi pan mówi Wojciech. Naprawdę nie sądzę bym nadawał się na Ojca.

- Bzdura Ojcze Wojciechu – odrzekł doktor, wciskając jednocześnie przycisk na lewo od stalowych wrót – Nadaje się pan jak nikt. Uprzedzę pańskie pytania – zero pomyłek i zero możliwości wycofania się.

Drzwi rozsunęły się powoli na boki odsłaniając małe, oświetlone pomieszczenie, wyłożone tania boazerią, na którego jednej ze ścian znajdowały się dwa przyciski. Gdy mężczyźni weszli do środka, doktor nacisnął ten u góry, a drzwi się zamknęły po czym rozległo się ciche buczenie.

- Ale zapewniam, że to nie tragedia a wręcz wielkie szczęście. Niezwykłe doświadczenie, jedyne w swoim rodzaju, zresztą przekona się pan gdy pozna swoją rozkoszną gromadkę.

- Długo jedziemy.

-W końcu to domek na drzewie. – zaśmiał się doktor

- Dość eufemistyczne określenie jak dla bunkra na szczycie wieżowca.

- A, jeszcze jedno. Niech pan nie używa przy nich imienia Wojciech. Jest pan Ojcem i koniec kropka.

- Niestety to już zdążyłem zapamiętać.

Buczenie ustało a drzwi ponownie się rozsunęły. Po czym 10 sekund później zasunęły, a winda szybko pojechała w dół. Jednak nim to nastąpiło Wojciech został z niej wypchnięty.

Rozejrzał się po pomieszczeniu do którego trafił. Było sporych rozmiarów, a po jego bokach znajdowały się trzy pary drzwi. Pomijając umeblowanie, na które składały się dwa duże stoły, krzesła, kanapa, parę panoramicznych ekranów, konsol i komputerów, zawalone było wszelakiego rodzaju sprzętami, a raczej gratami – zabawkami, pluszakami, książkami, ubraniami i wieloma innymi rzeczami. Jedyną przestrzenią względnie wolną o tych rzeczy były okolice stołu laboratoryjnego, umieszczonego na samym końcu pokoju, pod ścianą z wymalowanym nań dobrze znanym mu hasłem.

Ponadto w pomieszczeniu znajdowała się piątka dzieci, w wieku około 9 lat – trzech chłopców i dwie dziewczynki. Przybycie Wojciecha nie zrobiło najwyraźniej na nich wrażenia, gdyż większość z nich nie oderwała się od swoich zajęć.

Jedynie łysy chłopak w czerwonej koszulce i okularach przeciw słonecznych, podszedł do rozglądającego się bezradnie mężczyzny, mówiąc:

- Ojcze, witamy w oddziale 5 KND! Jestem numer 1, dowódca tej jednostki.

- Witaj jestem… Znaczy, jak masz na imię?

- Z przyczyn bezpieczeństwa, nie używamy tu imion. Czy chce Ojciec bym przedstawił go reszcie oddziału?

- Wyluzuj numer 1 - Powiedziała czarnoskóra dziewczynka, która podeszła do nich niezauważenie – To nie wojskowy, przecież widać. Daruj sobie te formalności. Hej, jestem numer 5!

To ostatnie było skierowane do skołowanego Wojciecha. Widok murzynki go zaskoczył, w końcu Polska nie była zbytnio zróżnicowanym etnicznie krajem. Opanował jednak kłębiące się w głowie myśli i odpowiedział:

- Witaj, miło cię poznać. To… mogę poznać pozostałych?

- Jasne, chodź ze mną… chyba, że pan służbista woli zrobić to sam.

Chłopak w okularach zmarszczył gniewnie brwi, ale odrzekł:

- Muszę dokończyć trening, ale zostawiam Ojca w rękach numer 5, która od teraz przejmuje za ojca odpowiedzialność.

Po tych słowach zasiadł do najbliższego komputera.

Gdy Wojciech odchodził wraz z dziewczynką zauważył, że uruchamia on program o nazwie „TABS”.

12345

- Numer 1 strasznie poważnie bierze rolę dowódcy – powiedziała dziewczynka – Czasami aż do przesady.

- Podpatrzył to od naszego ostatniego nauczyciela – do rozmowy włączył się krępy chłopak w niebieskiej koszuli, z goglami na oczach i czapką pilotką na głowie – Koleś musiał mieć wszystko uporządkowane, ale i tak mu się to nie przydało. Zamiast zasad powinien ćwiczyć bieganie.

Wojciech zauważył, że dzieciak stoi obok dziwnego podajnika, który bez przerwy posypuje podsuwane przez chłopaka kawałki chleba, posypką o kolorze bursztynu. Na trzymanym przez niego talerzu znajdowało się ich już co najmniej 7.

Murzynka też zwróciła na to uwagę i rzekła:

- Numer 2, jak zjesz to wszystko to tobie nawet wóz nie pomoże. Mówiłam Ci byś miało na niego oko – mrugnęła do urządzenia.

I wtedy Ojciec zorientował się, że to to wcale nie był podajnik, a zawieszone na ścianie, wielkie ropiejące oko. Odraza na jego twarzy musiała malować się dość wyraźnie, bo chłopak powiedział:

- Ej, to jest naprawdę dobre -wziął gryza położonej najwyżej kromki, więc dalej mówił z pełnymi ustami – I jest bardzo zdrowe. Sam to badałem.

- Ale… Skąd to macie?

- A, był taki barek „stokrotka”. Tani jak barszcz, gorzej, że jedzenie produkowali z jakiegoś wielkiego cielska, które natychmiast odrastało. No i jak się okazywało, ożywiało jedzenie, więc na pamiątkę wziąłem tylko oko. Ale zadanie było pyszne.

- Ty to byś nawet kamień zjadł – zauważyła dziewczynka

- Ej, gdyby nie ja te żarcie by was zawaliło. Jestem bohaterem – mówiąc ostatnie słowa przejął się na tyle, że rzekoma kruszonka rozmazała mu się na twarzy – No rzesz…

- Dobrze, bohaterze… Przyjmij więc chusteczkę w ramach wdzięczności. Ej, numer 4, rzuć chusteczkę!

Niski chłopak w pomarańczowej bluzie z kapturem, zwlekł się z kanapy i spojrzał gniewnie.

- Sama weź! Co ja – sługa?!

- Twoja kolej, przegrałeś losowanie!

- Dobra… Zawsze to na mnie zwalają…

Mamroczą gniewnie numer 4 podszedł do czegoś, co przypominało szkolną szafkę. Wstukał kombinację i otworzył ją, krzycząc:

- Chustkoletor, daj no parę chusteczek!

W środku znajdowało się coś co przypominało człowieka owiniętego w papier toaletowy. Jednak sposób w jaki był ściśnięty sugerował, że daleko mu od istoty ludzkiej, a przynajmniej do takiej posiadającej kręgosłup. Obrzucił dzieciaka nieprzyjemnym spojrzeniem, po czym rzekł:

- Jam jest wielki i potężny! Największy ze wszystkich! Najsprytniejszy! Najprzebieglejszy! Jak śmiesz tak się do mnie zwracać?!

- Dawaj ten papier albo znów będziesz toaletorem!

- Co? Tylko nie to! Co ja widziałem… Dobra… masz.

Z miejsca gdzie najpewniej znajdowała się ręka stwora, wysunął się pasek papieru toaletowego, długi na metr. Numer cztery oderwał go, na co stwór zareagował słowami:

- Pamiętaj, że dar ten darował ci największy, najwspanialszy, naj…!

Ostatnie słowa zostały przytłumione przez szybko zatrzaśnięte drzwi. Numer cztery podszedł do chłopaka w pilotce, wręczając mu „chustkę”, mówiąc do murzynki:

- Jak ten gościu mnie wkurza! Czemu nie kupimy po prostu pudełka zwykłych chusteczek?

- Jeśli tylko chce ci się zjeżdżać te 20 pięter i zasuwać do sklepu, to proszę bardzo.

- Dobra, nieważne.

Chłopak w pomarańczowej bluzie machnął ręką i rzucił się z powrotem na kanapę.

Wojciech zorientował się, że od dłuższego czasu stoi bez słowa, a przecież powinien coś zrobić. A przynajmniej sądził, że powinien coś zrobić. Dlatego zwrócił się do numer 5.

- To… Czy to wszyscy?

- Nie. Widzisz tego wielkiego pufa, na tle jasnego światła?

- Tak – odparł gotując się na najgorsze

- Tam siedzi numer 3 i ogląda swoją kreskówkę. Ale ostrzegam, nikt normalny nie zniesie takich widoków, wiec albo czekasz aż skończy albo idziesz sam.

Wojciech zerknął na wciąż ropiejące oko, chłopaka, który zjadał tę ropę wycierając twarz papierem toaletowym i stwierdził, że jednak zaryzykuje.

Szybkim krokiem ruszył w stronę ostatniego dziecka.

12345

Od 5 minut wpatrywał się z niedowierzaniem w ekran. Dla pewności przetarł kilka razy oczy, ale obraz pozostawał bez zmian. Podobnie jak logo stacji w prawym, górnym rogu. Nie mógł uwierzyć, że nadaje to zwykła stacja telewizyjna, działająca zupełnie legalnie. Taka ilość kolorowych, skaczących zwierzaków, z tęczami wytatuowanymi na różnych częściach ciała, powinna jego zdaniem być zakazana jako zagrożenie dla zdrowia psychicznego.

W końcu przeniósł spojrzenie na małą, czarnowłosą azjatkę, ubraną w zielony sweter, która pogodnym głosem śpiewała zabójczo słodką piosenkę wraz z bohaterami animacji. Gdy skończyła, Wojciech zdecydował się odezwać:

- Cześć… Możemy pogadać?

- Jasne – odparła wesoło, wyciszając telewizor – Kim pan jest? Przyszedł pan pooglądać ze mną?

Ponieważ był gotowy na najgorsze, serdeczność i ufne spojrzenie dziewczynki zbiły go z tropu, tak, że na chwilę zaniemówił. Po chwili odchrząknął i powiedział:

- Nie. Jestem waszym Ojcem.

- Suupeerr! Hej wszyscy, wiecie, że mamy już Ojca?! - wykrzyknęła dziewczynka, wskazując na speszonego Wojciecha.

- Taa - mruknęły w odpowiedzi pozostałe dzieciaki. Niezrażona numer 3 kontynuowała:

-Będziesz nas zabierał na wycieczki? Pokażesz nowe zabawy? Pójdziemy na lody? O, a co masz w torbie?

Przywalony wysypem pytań Wojciech, przypomniał sobie o plastikowej siatce, którą przyciska do piersi odkąd tylko wszedł:

- A tak, przyniosłem wam małe upominki na powitanie.

Radosny pisk, który wydała dziewczynka był ogłuszający:

- Hej wszyscy, Ojciec ma dla nas prezenty!

Po tym okrzyku Wojciech został dosłownie otoczony przez tą rozkoszna gromadkę. Nawet numer 1 oderwał się od treningu, choć wciąż próbował zachować powagę. Z kolei numer 3 wykazywała dokładnie odwrotne zachowanie:

- Co to? Co to? Lalka? Ooo, a może pluszak? Uwielbiam pluszaki!

- W takim razie masz szczęście – odparł Wojciech, próbując uśmiechać się jak najszczerzej, co dawało niepokojący efekt – Mam tu kolorową małpkę.

-Jeej! Jak z mojego serialu! Trzeba tylko domalować jej tęcze na brzuszku!

Po tych słowach numer 3 wbiegła do jednego z pokojów przyległych do pomieszczenia, rzucając szybkie „dzięęęękuję”.

- E, co tam masz jeszcze? – powiedział nieco agresywnie numer 4 – Najlepiej coś do rozwalnia.

- Mam rękawice bokserskie.

- Dobra, mogą być. Przydadzą się do rozbijania szyb.

Wojciech nie zdążył wyrazić swoich wątpliwości, bo już za rękaw szarpał go numer 2:

- A masz może jakieś narzędzia?

- Nie, wybacz. Ale mam fajną grę planszową.

Chłopak obejrzał krytycznie podane pudełko, po czym powiedział:

- Dużo małych elementów, metalowe pionki, trochę kart… Dobra, nada się jako amunicja i cele do działa na wszystko nad którym pracuje. Dzięki.

- Jeśli tym razem nie wybuchnie – rzekła numer 5 – No, to co masz dla mnie?

- Może chcesz skakankę?

- Mocna lina… Przyda się, dzięki.

Wojciech spróbował sobie wyobrazić do czego może się przydać i od razu pożałował. Zerknął na stojącego obok numer 1:

- Dla ciebie został zestaw dowcipnisia. Ale jak Ci się nie podoba to mogę przynieść coś innego.

- Skąd Ojcze! Podarek jest doskonały. Elementy takie jak bomby śmierdziuszki przydadzą się podczas akcji dywersyjnych, zaś sprzęt taki jak sztuczne palce będzie przydatny przy tworzeniu kamuflażu. Serdecznie dziękuję Ojcze, teraz zdeponuje to w bezpiecznym punkcie!

Łysy dzieciak obrócił się na pięcie po czym wszedł do pokoju będącego najbliżej nich.

Wojciech został sam. Nie wiedział za bardzo co robić, wiec włożył ręce w kieszenie, pogwizdał, pooglądał podejrzanie czysty stół laboratoryjny i dziwny sprzęt leżący obok wyglądający jakby był zrobiony ze śmieci.

W końcu uratowały go otwierające się drzwi pustej windy. Najwyraźniej dzień zapoznawczy dobiegł końca.

12345

Przeglądając akta swoich podopiecznych, Wojciech zastanawiał się czemu przysłali mu je dopiero pod wieczór, choć wystąpił o nie od razu jak się dowiedział jaką funkcje ma pełnić.

Oficjalnie opóźnienie wynikało z konieczności utworzenia bezpiecznego łącza i powrotu z chorobowego naczelnego informatyka, ale jakoś nie wierzył w te tłumaczenia. W Fundacji nic nie dzieje się przypadkiem.

Niemniej akta nie pozwoliły mus się dowiedzieć wiele nowego, oprócz tego, że przed nim z dziećmi pracowało trzech ludzi, a ostatni miał „wypadek podczas pracy”. Co ciekawe nie nosili oni tytułu Ojca, tylko odpowiednio: „Przystosowywacz”, „Oceniacz” i „Nauczyciel”.

Ponadto, okazało się, że pomimo młodego wieku, odział 5 KND, odbył już 39 misji, z czego 30 zakończone sukcesem i 9 względnym sukcesem.

Udało mu się także wyczytać, że dzieci mają prawo zachowywać niektóre anomalne przedmioty zdobyte podczas misji, jeśli tylko osoba za nich odpowiedzialna się nie sprzeciwi.

- Czyli będę musiał zrobić im przeszukanie pokoi – westchnął Wojciech – Dobra, nic się już nie dowiem. Muszę się zrelaksować.

Zwykle w takich momentach ludzie na filmach robią sobie drinka, a Ci prawdziwi otwierają piwo. Jednak Wojciech był niepijący, dlatego też i sposób ogłupiania się miał inny, teoretycznie zdrowszy.

Zamknął wszystkie pliki, wylogował się ze służbowego konta i odpalił prywatny laptop. Następnie otworzył przeglądarkę, szukając głupiej komedii, która jednak nie opiera się na odgłosach, do wydawania których zdolne jest ludzkie ciało.

12345

Zdenerwowany Wojciech siedział w trzęsącym się pojeździe. Był to standardowy Fundacyjny transporter opancerzony, jednak mocno przerobiony. Z zewnątrz obłożono go dziwnymi panelami, wyglądającymi jakby części do nich szukano na szrocie. Oprócz tego na górze zamontowano podejrzanie wyglądający, stary kontener.

W środku też dokonano zmian. Pojazd zwykle mógł przewozić do 50 ludzi. Jednak w tym wymontowano większość siedzeń, a w ich miejsce wstawiono sprzęt wyglądający jak konsole do gier, odtwarzacz płyt z telewizorem, a nawet kosz wypełniony starymi butelkami po przyprawach.

Jednak to nie wygląd auta stresował Ojca, choć jedynym powodem czemu nie trafili jeszcze na nagłówki portali informacyjnych, były zapewne wpływy Fundacji. Prawdziwą przyczyną był numer 2, który siedział w wielkim fotelu, kierując pojazdem. Co prawda wszystko dostosowano tak by mógł robić to bez problemów, niemniej nie pocieszało to Wojciecha.

Z rozmyślań wyrwał go głos numeru 1, stojącego obok wspomnianego telewizora:

- Dobra, ludzie! Za niedługo dotrzemy na miejsce akcji. To nasze zadanie. - wcisnął guzik, a ekran posłusznie wyświetlił obraz starego, pirackiego żaglowca, lewitującego nad rynkiem jakiegoś małego miasteczka.

Wojciech, któremu nikt nic nie powiedział gdy na parkingu kazali mu wsiadać do wozu, zamiast do windy, był najbardziej zaskoczony ze wszystkich. Numer 1 kontynuował:

- Wiemy, że to piraci – ekran wyświetlił obraz najbardziej stereotypowego pirata, z XVI wieku – I że kradną słodycze.

- Nieee! Potwory! – wykrzyknęła numer 3

- Tak, ale jak im przywalę to sami poproszą by ich zamknąć – dodał numer 4, wypinając się dumnie

- Taa, bo będę mieli dość tego łaskotania – powiedział numer 2, lekko się nachylając zza kierownicy, co wywołało śmiech u niektórych, ale nie spodobało się chłopcu w pomarańczowej bluzie:

- Ej, bo zaraz ciebie połaskoczę.

- Ludzie, spokój – przerwał im numer 1 – Obecnie statek znajduje się w Józefowie. Naszym zadaniem jest go uziemić i obezwładnić piratów, a w razie potrzeby zneutralizować. Działamy standardowo, komunikacja radiem na 5 kanale. Jakieś pytania?

W pojeździe zapanowała cisza. Wojciech miał co prawda więcej niż jedno pytanie, ale stwierdził, że jako osobie dorosłej nie wypada mu wykazywać się niewiedzą.

Parę minut później pojazd gwałtownie zahamował i znaleźli się na pustym rynku, który widzieli wcześniej na ekranie. Znajdował się tam też lewitujący nad budynkami statek, jednak brak było piratów.

Nagle z jednego ze sklepów wybiegła krzycząca kobieta, najpewniej sprzedawczyni, jak można było sądzić po stroju. Natychmiast wyskoczył za nią pirat z szablą w ręku. Momentalnie ją dogonił i przeszył ostrzem.

Jednak broń zdawała się być eteryczna, gdyż po prostu przeniknęła przez ciało nie czyniąc kobiecie żadnej krzywdy. A przynajmniej z pozoru.

Kobieta bowiem nagle stanęła i zaczęła się nerwowo rozglądać z szeroko otwartymi oczami, a jej ciało zalał pot. Paręnaście sekund później upadła na kolana i zwymiotowała, jednocześnie wciąż próbując się rozglądać. Gdy skończyła próbowała się podnieść, jednak zachwiała się i upadła, coraz bardziej chaotycznie rozglądając się na boki. W końcu przewróciła się bezwładnie na plecy, a jej ciałem wstrząsnęły gwałtowne drgawki.

- Okay, ludzie. Brać sprzęt – wydał polecenie numer 1 – Standardowe uzbrojenie. Numer 3 ty weź także medskan i sprawdź co z tamtą kobietą. Numer 4, 5 i ja ściągniemy na siebie uwagę i spróbujemy go obezwładnić w razie możliwości. Numer 2 ty zostań w pojeździe i bądź gotowy do szybkiej akcji. No ludzie – ruchy!

Dzieci kiwnęły głowami i podbiegły do kosza z butelkami. Okazało się, że pojemniki przyczepione były do dziwnych metalowych stelaży z dużą rurką z tyłu butelki.

Także medskan, typowy sprzęt Fundacji, nie był tutaj normalny. Do standardowej owalnej bryły, po bokach przyczepione zostały, dwie tajemnicze skrzyneczki.

Gdy cały odział zabrał już sprzęt, duże drzwi z tyłu pojazdu się rozwarły, a dzieciaki wybiegły z krzykiem na ulicę.

Całość działa się tak szybko, że Wojciech zdążył tylko krzyknąć za wybiegającymi:

- Świetny plan, to ja zostanę tutaj i będę nadzorował!

Jednak nie doczekał się żadnej odpowiedzi.

Zgodnie z planem każdy zajął się przydzielonym mu zadaniem.

Numer 3 podbiegła do leżącej bez zmysłów kobiety i zaczęła badanie przy użyciu medskanu.

W tej samej chwili pozostałe dzieci dopadły pirata i unikając jego szabli, z całej siły uderzyły go w twarz.

Ten cofnął się i upadł. Jednak w tym samym momencie przybył drugi pirat dźwigający ciężką torbę wypełnioną wszelakiej maści słodyczami. Spojrzał na leżącego towarzysza i krzyknął:

- Józef?! Co z tobą?!

- Te smarkacze mnie napadły – odparł leżący – Nos mnie teraz boli. Zero szacunku.

- To go ich nauczmy!

- Poważnie? Nie maiłeś może jakiegoś bardziej oklepanego tekstu?

Dorzucił jeszcze stojący teraz pirat nim rzucili się na dzieci. Tymczasem numer 3 skończyła badania i powiedziała:

- Ta kobieta straciła cały cukier z organizmu. Raczej nie da się jej uratować.

- Dobra robota – odparł walczący numer 1 – Wyciągnij miotacz i podejdź tu.

Po czym odezwał się do wszystkich:

- Dobra ludzie, nie da się ich obezwładnić. Potraktujcie ich miotaczami.

Wojciech przymrużył oczy spodziewając się albo fali ognia albo bardzo przykrych widoków. I nie pomylił się.

Z broni trzymanych przez dzieciaki wystrzeliły silne strumienie cieczy, czerwonych i żółtych, odpowiednio do koloru butelek.

Kiedy tylko zetknęły się one z piratami rozległ się donośny syk, a chwilę potem pojawił się nad nimi gęsty dym. Wijąc się z bólu padli na ziemię. Po paru chwilach została z nich tylko dymiąca się kałuża.

- Co to był za kwas? – zapytał się sam siebie Wojciech, ale odpowiedział mu numer 2:

- Moje substancje. Jak nad nimi pracowałem, to raz wypaliłem dziurę aż do parkingu.

W radiu zatrzeszczał głos numeru 1:

- Dobra, ludzie. Piraci zneutralizowani. Szykujcie się, włazimy na statek i patrzymy czy nie ma ich tam więcej.

- Nigdy nie wejdziecie na nasz statek szczury lądowe – zakrzyknął pirat, który wszedł na rufę statku. Miał on drewniana nogę, rudą brodę oblepioną słodyczami, kapitański kapelusz na głowie i szablę w wyciągniętej ręce – Zapłacicie za znieważenie moich ludzi!

- To ty zapłacisz za słodycze! I to na pewno słono – krzyknęła numer 3

- Nie to wy zapłacicie – odrzekł pirat

- Właśnie, że ty – odparła numer 3

Wyliczanka ta trwała parę minut, aż w końcu pirat rzekł:

- Wy zapłacicie, zaklepane i kropka.

Numer 3 mruknęła gniewnie, ale nic nie powiedziała.

- Dobrze – rzekł pirat – Teraz oddajcie mi swój cukier!

- A kto nas zmusi – odkrzyknął numer 4 – Ty i twoja armia?!

- Tak - odrzekł pirat, a za jego plecami pojawiło się co najmniej dwudziestu innych – Brać ich!

- Numer 4! – krzyknęła murzynka – Ile razy mam powtarzać, byś nie rzucał tego tekstu?!

Dalsza rozmowa została przerwana gdyż piraci zeskoczyli ze statku i biegli na nich.

Akcja przerodziła się w regularną bitwę. Początkowo, dzięki miotaczom, przewagę miały dzieci, ale wraz z powiększaniem się dymiącej kałuży ich siły zaczęły słabnąć. Potok piratów zdawał się nie mieć końca i zdawało się, że najzwyczajniej zadepczą oddział swoimi, pokrytymi pozostałościami pobratymców, stopami.

Niespodziewanie, napływ piratów wyraźnie osłabł. Stojący na rufie brodaty pirat zareagował na to okrzykiem:

- Co z wami leniwe szczury? Nie przestawać!

Na to podszedł do niego jeden z piratów, mówiąc:

- Kapitanie, kończą się nam zapasy cukru!

- Załoga! Niech połowa z was bierze cukier, a reszta wykończy w końcu te dzieciaki!

Piraci natychmiast wykonali polecenie kapitana. Jeden z nich rzucił się na leżącą na ziemi torbę ze słodyczami i wielokroć ciął ja szablą. Nim w końcu zmienił postać na ciekłą, ze słodyczy została już tylko bezkształtna, szara masa.

W tej samej chwili inni traktowali swoja bronią rosnące na rynku drzewa i krzewy, co wyraźnie im szkodziło.

Odział KND próbował wykorzystać fakt, że atak na nich chwilowo osłabł. Jednak gdy już zaczęli odzyskiwać przewagę rozległ się radosny okrzyk wielu gardeł:

-Cuuukier!

Po czym ze statku wyskoczyła kolejna fala piratów.

Widząc to numer 1 skontaktował się z numerem 2:

- Co sądzisz o tej sytuacji?

- Najwyraźniej używają cukru by w jakiś sposób regenerować się na statku. Tak ich nigdy nie wykończymy, trzeba pozbyć się źródła odnawiającego na statku.

- Możesz to zrobić?

- Jeśli tylko będę wiedział z czego tak właściwe składają się piraci. Próby na ślepo będą zbyt niebezpieczne.

- Dobra szykuj sprzęt, zaraz dostaniesz dane. – odparł dowódca – Numer 3, zbadaj nam piratów.

- Tak szefie – odparła dziewczynka i zaczęła manipulować przy medskanie.

Gdy skończyła rzuciła się w stronę stojącego najbliżej pirata, jednak ten zauważył ją i zamachną się szablą. W ostatniej chwili uniknęła cięcia, jednak upadał, a medskan odleciał na bok. A pirat już wymierzał kolejny cios.

Widząc to Wojciech wyskoczył z wozu z okrzykiem:

-Trzymaj się!

Sam nie wiedział czemu to robił. Nie wiedział w zasadzie jaka jest rola Ojca, ale był za nich odpowiedzialny. Nie wiedział czy pomoc im nie łamie jakiś zasad, ale uważał, że tak po prostu trzeba. Bądź co bądź to mała dziewczynka.

Jednak nim do niej dopadł, pirat został trafiony strumieniem wystrzelonym przez numer pięć i dołączył do grona dymiących towarzyszy, a numer 3 momentalnie się podniosła.

Wojciech przystanął zdezorientowany. Zauważył, że obok jego nogi leży upuszczony medskan, więc go podniósł lecz teraz gdy dziewczynka znów była względnie bezpieczna, uświadomił sobie, że nie ma pojęcia co dalej robić.

Stanie pośrodku pola bitwy nigdy nie jest dobrym pomysłem, a będący w pobliżu pirat postanowił go o tym uświadomić.

Skołowany ojciec, w odruchu obronnym uderzył go bezmyślnie, jedyną dostępną rzeczą. I wtedy urządzenie wydało donośny pisk.

Zamocowane po bokach skrzynki rozwarły się i z ich wnętrza wystrzeliła plątanina rurek, igieł, ostrzy a nawet mały palnik. Po czym wszczepiły się w twarz zaskoczonego pirata.

Przez parę minut Wojciech stał z głupia miną i wyciągniętą ręką, trzymając w niej urządzenie, po którego drugiej stronie znajdował się krzyczący i wijący się z bólu korsarz. Wszystko przy akompaniamencie wrzasków, syku, bulgotu, a także odgłosów wiertła i palnika.

W końcu urządzenie wypuściło swą ofiarę i wydało donośny pisk. Pirat zaś bezwładnie osunął się na ziemię. Nawet jeśli żył, stan jego twarzy sugerował, że do końca życia będzie unikał luster.

Ojciec podskoczył, gdy z konsternacji wyrwał go okrzyk numeru 2:

- Brawo, mam dane od numeru 3. Już je analizuje!

- Dobra, ludzie! – krzyknął numer 1 – Wycofujemy się do wozu, migiem!

Nic nie rozumiejący Wojciech patrzył na biegnące dzieciaki. Oprzytomniał dopiero gdy chłopak w pomarańczowej bluzie pociągnął go za rękaw, krzycząc:

- Rusz się, Ojciec!

Gdy tylko wbiegł do środka, zatrzasnęły się za nim drzwi.

Piraci okrążyli pojazd, ale ich szable czy uderzenia nie wyrządzały mu żadnych szkód.

Widząc to pirat w kapitańskiej czapce zakrzyknął:

- Co do czorta?! Jak my teraz ich wyciągniemy z tego powozu?!

Stojący obok pirat, odpowiedział:

- Kapitanie, a czemu nie użyjemy armat i naszych wybuchających kul?

- Właśnie miałem wydać taki rozkaz! Załoga, przygotować armaty! – po czym nachylił się do rozmówcy i rzekł szeptem – Konrad, od kiedy my mamy takie kule?

- Zwędziliśmy je z fabryki słodyczy Słodkie Czekoladowe Pychotki.

- I nikt mi o tym nie powiedział?! – jego krzyk zwrócił uwagę załogi, więc dał im znak by obracali statek i wrócił do szeptu – Czemu o tym nie wiem?

- Myśleliśmy, że to czekoladki. Dopiero gdy jedna z nich wysadziła Jankowi głowę w nocy, zorientowaliśmy się co to.

- Czyli to on podjadał. Później go ukarzę, bo statek się obrócił i chyba trzeba wracać do bitwy, nie?

- Dobry pomysł.

Kapitan wyciągnął rękę, odchrząknął i wykrzyknął:

-Ognia!

Gdy tylko piraci wystrzelili, Wojciech od razu rozpoznał bomby termiczne, których Fundacja używała do sterylizacji mocno skażonych budynków. Wiedział, że ten typ pojazdu nie wytrzyma zbyt wielu wybuchów. Pogodzony z losem zamknął oczy i…

Poczuł jedynie lekki wstrząs, a wybuchu nie było nawet słychać. Wyjrzał przez okno i zorientował się, że ocalenie zawdzięczają dziwnym panelom, które pochłaniały całą energie wybuchu. Obiecał sobie, że jak to przeżyje przejrzy dokładnie wszystkie plany techniczne KND.

Osłona nie była jednak doskonała, wstrząsy zaczynały stawać się coraz bardziej odczuwalne. Zauważył to numer 1 i powiedział:

- Długo jeszcze numer 2?

- Już prawie skończyłem – odparł krępy dzieciak – Jeszcze chwila… Dobra już wiem, co je załatwi. Numer 5 odpal w nich ładunek golasowy!

Ojciec obejrzał się i zobaczył, że nie wiadomo kiedy murzynka zasiadł przy rzekomej konsoli. Odpaliła program o nazwie „shooter”, w opcjach wybrała broń oznaczoną jako: bomba golasowa.

Nagle częściowo otworzył się zamocowany na dachu kontener, a na ekranie pojawił się celownik zza którym widać było obraz z kamery.

Dziewczynka wycelowała w stronę statku pirackiego, na którym siedział lekko znudzony kapitan, machając nogami i odpaliła pocisk.

Dziesięć sekund później po okolicy rozległ się potężny grzmot i wszystko zlało jasne światło.

Gdy Wojciech odzyskał wzrok, zauważył, że lewitujący statek zaczyna opadać na ziemię. Sami piraci zniknęli, a jedynym śladem po nich były porozrzucane wszędzie ubrania i szable.

Załoga pojazdu wydała odgłos radości i zaczęła żwawo dyskutować.

Ojciec uśmiechnął się obserwując tą scenę, podchodząc do szyby i opierając się o nią tak by zasłonić leżącą na ziemi kobietę. Bomba golasowa bez dwóch zdań była skuteczna.

12345

Nim Wojciech skończył składać raport Fundacji dzieciaki zdążyły już odjechać.

Sam także zaczął rozglądać się za jakimś środkiem transportu gdy nagle podszedł do niego jakiś mężczyzna, mówiąc:

- Gratulacje, panie Ojciec. Świetna robota.

- Dziękuje – odparł obserwując jak ludzie Fundacji zbierali pozostałości piratów, do czego używali głównie pojemników na ciecze żrące – Czy my się znamy?

- Nie. Jestem Clyde Fostergrant. Pomysłodawca projektu KND.

- Czyli to panu zawdzięczam dzisiejsze przeżycia.

- Tak, jak mówiłem dobrze się pan spisał.

- W zasadzie… - odrzekł patrząc jak pracownicy Fundacji próbują wyciągnąć okręt zaklinowany między dachami budynków – Te dzieciaki wszystko zrobiły same. Nie byłem im potrzebny, chyba nawet trochę przeszkadzałem.

- W akcji? Oczywiście, byłeś jak worek kamieni przywiązany do szyi nurka.

- Ale, skoro tak… Czemu nie wyślecie tu profesjonalnego wojskowego.

- Po pierwsze, po co skoro oni są równie skuteczni co taki facet. Ale mimo wszystko to dzieci, więc ciężej pociągnąć je do odpowiedzialności gdy zrobią coś głupiego. A ktoś musi ją ponieść.

- Czyli jestem kozłem ofiarnym? – odrzekł przerażony Wojciech

- Nie. Nie do końca… - zaśmiał się Clyde – Jak widzisz zwykle im się udaje. Poza tym masz jednak jakieś zadanie do wykonania. W Fundacji nawet kozioł ofiarny nie może być bezużyteczny.

- A jaka to rola? Niech mnie pan oświeci.

- Przed panem byli inni, jak widzisz nauczyli te dzieciaki kreatywności, sprawności w walce, strategii, współpracy i wielu innych rzeczy. Teraz pan ich uczy. I właśnie to świetnie panu wychodzi.

- Ale czego niby ich uczę? Niech pan przestanie odstawiać tu wszechwiedzącego jak palacz ze starego serialu! – zdenerwował się Wojciech.

- Spokojnie… Uczy ich pan dbać o innych. Tego co ładnie nazywa się empatią.

-Co?

- Walczą, zabijają, widzieli nie jednego trupa. Prosta droga do zostania psychopatą. Dlatego musi być ktoś o kogo będą dbali. Na przykładzie kogo nauczą się, że warto chronić ludzi.

- A nie boi się pan, że pomyślą, że inni ludzie to po prostu mięczaki, którymi można pomiatać?

- Ojcze, twoja głowa w tym by tak się nie stało. Zresztą – dodał kierując wzrok na powoli opuszczany statek – Jak pan zawiedzie, to ja z pewnością się z nimi dogadam. To raczej ci z Rady 05 będą wkurzeni.

Po tych słowach wyłączył się z rozmowy. Nawet nie odszedł czy zrobił groźny gest. Po prostu nie reagował na działania rozmówcy jakby go nie było. Stał i patrzył jak specjalnie przygotowana naczepa, posłusznie przyjmuje nakładany na nią ciężar.

12345

Jadąc windą Wojciech obracał w rękach talie kart z superbohaterami. Z akt udało mu się dowiedzieć, że dla chłopców z oddziału to najlepsza waluta. Potwierdzał to fakt, że jego poprzednik zginął właśnie, bo sprowadzili sobie na głowę hordę zombi-nerdów tylko po to by zdobyć rzadką kartę.

Gdy winda się zatrzymała schował je do kieszeni. Wychodząc z niej nie wiedział czego się spodziewać, jak dzieciaki zareagują na wczorajszą akcję.

Gdy znalazł się w pomieszczeniu od razu w oczy rzuciła mu się piracka bandera rozciągnięta na ścianie. Zauważył też, że na stole laboratoryjnym leży jedna z pirackich szabli, do której przypięto parę kabli. Pod stołem znajdowało się parę podejrzanie sztywnych chomików.

Tradycyjnie już na powitanie wyszedł mu numer 1. Wyciągnął rękę i powiedział:

- Ojcze, dziękuję za pomoc we wczorajszej akcji. Dzięki Ojca działaniom udało nam się pozyskać informacje kluczowe dla zakończenia jej sukcesem.

- Wiesz, to nic takiego… -zaczął zmieszany Wojciech jednak przerwał mu pisk wesołej dziewczynki.

Numer 3 podbiegła do niego i mocno uścisnęła mówiąc:

- Dzięki Ojcze, wiem, że wczoraj chciałeś mi pomóc. To było wspaniałe.

- No, to nic takiego. Tak rola Ojca.

-Mam coś dla ciebie, zaczekaj – powiedziała dziewczynka i pobiegła w stronę stołu laboratoryjnego.

Wojciech wzdrygnął się gdy zobaczył, że podnosi leżącego tam chomika i szybko do niego wraca.

-Proszę, to dla ciebie - rzekła, wyciągając rękę z nieruchomym zwierzątkiem.

Wojciech wziął je by nie robić przykrości dziewczynce i zorientował się, że to po prostu pluszak z namalowaną tęczą na brzuchu. Uśmiechnął się i odparł:

- Dziękuję, jest bardzo ładny.

- To pan brzusio. Lubi dużo jeść, więc karm go często.

- Będę, ze mną nie zginie.

Numer 3 roześmiała się i ponownie, mocno go przytuliła.

Wojciech pogłaskał ją po głowie i podniósł wzrok. Miał mieszane uczucia, nie wiedział co o tym wszystkim sądzić. Z pewnością jednak miał w sobie teraz znacznie więcej optymizmu niż gdy po raz pierwszy spojrzał na wymalowane dziecięcymi kredkami hasło:

Kitraj, Nie pokazuj, Dozoruj

KONIEC
(Odcinka Pilotażowego KND)

SCP-PL-137 Głosy z Zewnątrz

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-137

Klasa Podmiotu: Keter

Specjalne Czynności Przechowawcze: W razie odnotowania wystąpienia anomalii, należy natychmiast rozpocząć jej rejestrację wszelkim dostępnym sprzętem zdolnym do zapisu dźwięków, a w razie potrzeby, także obrazów. Powinno się także, w najkrótszym możliwym czasie, zawiadomić zespół badawczy GZZ⁶, którego siedziba znajduje się Ośrodku Badawczym numer 10.

Anomalia typu obraz

Charakterystyka Ogólna: SCP-PL-137 to zbiorcze określenie na grupę anomalii, których dokładna charakterystyka nie jest znana. Przeważnie objawiają się one poprzez emisje dźwięków, o różnym natężeniu. Odgłosy te nie posiadają żadnego wzorca i zdają się być przypadkowe. Niemniej, ponieważ sama anomalia nie jest możliwa do obserwacji, osoba jej doświadczająca przeważnie uznaje jej efekty za halucynacje słuchowe. Niekiedy także przypisuje się jej działanie wszelkim starym sprzętom domowym lub nieszczelnej instalacji.

W rzadkich przypadkach zaburzenie powoduje powstanie zjawiska, określanego przez badaczy jako widma. Są to obrazy możliwe do obserwacji nieuzbrojonym okiem. Występują one w przestrzeni euklidesowej o trzech wymiarach, przeważnie oddając naturalne kształty i proporcje przedstawianych obiektów. Ich rozdzielczość jest niejednolita, inna dla każdego przypadku. Obrazy te zdają się nie posiadać żadnej myśli przewodniej, gdyż przedstawiają wszelakie przedmioty, rośliny, zwierzęta czy ludzi, jednak odnotowano, że najczęściej widywane są obiekty zaliczane do ostatniej kategorii. Podobnie jak w przypadku emisji dźwięków, sama anomalia nie jest możliwa do bezpośredniej obserwacji. W skutek tego, osoby nieświadome natury zaburzenia, w razie kontaktu z widmami, uznają iż doświadczyły one halucynacji. Niekiedy pojawia się przekonanie o dostrzeżeniu zjawiska, występującego w folklorze ludowymi i spirytyzmie, określanego tam jako „duch”.

W skrajnie rzadkich przypadkach następuje jednoczesna emisja dźwięków i obrazów. Dotychczas potwierdzono 17 takich zdarzeń.

Charakterystyka Szczególna: Natura samych anomalii pozostaje nieznana, gdyż sprzęt jakim obecnie dysponuje Fundacja pozwala jedynie badać ich skutki.

Obecne obserwacje doprowadziły do konkluzji, że anomalie stanowią „wyłomy” pomiędzy różnymi alternatywnymi rzeczywistościami. Obserwowane efekty są zaś elementami innych światów, które przedostają się przez nie.

Warto zauważyć, że przez zaburzenia przedostają się jedynie światło i drgania. Ponadto nie odnotowano by w momencie działania anomalii, w jej obrębie, przybywała jakakolwiek dodatkowa materia czy energia inna od tej przenoszonej przez fotony. W związku z powyższym, obecnie uznaje się, że drgania przenoszone są bezpośrednio przez same „wyłomy”.

Istnienie zaburzeń zostało odnotowane po raz pierwszy 17.04.20██ r. podczas rozmowy numer 30 przy użyciu SCP-PL-081, która była drugą z serii eksperymentów z udziałem personelu badawczego.

Wówczas to niespodziewanie po stronie rozmówcy rozległ się donośny huk⁷. Wówczas okazało się, że dźwięk ten usłyszał także pracownik ochrony obecny w pomieszczeniu, choć ze względu na naturę badanego obiektu, nie powinno to być możliwe.

Dźwięk ten został też uchwycony przez znajdujące się w pomieszczeniu urządzenia rejestrujące. Dzięki temu możliwe było porównanie obu odgłosów i stwierdzeniu, że są one niemalże identyczne i bez wątpienia pochodzą z tego samego źródła.

Uwagi końcowe: Do badania anomalii typu SCP-PL-137, niedługo po ich odkryciu, powołany został zespół badawczy GZZ. Zbiera i analizuje on wszelkie informacje o tych anomaliach.

Choć zaburzenia mają zasięg globalny, zdecydowano, że bezzasadnym byłoby tworzenie kolejnych zespołów badawczych w innych rejonach świata. Postanowiono, że w razie odnotowania anomalii, inne jednostki organizacyjne Fundacji mają jedynie ograniczyć się do rejestracji efektów zaburzeń po czym przekazać je zespołowi badawczemu GZZ.

Załączniki

1. Decyzja specjalna dyrektora ośrodka numer 10

Ze względu na swoją wiedzę Krzysztof Rasiewicz zostaje stałym członkiem zespołu badawczego kryptonim Głosy z Zewnątrz. Ponieważ jednak wciąż nie wyzbyto się wszelkich wątpliwości co do jego osoby, znajdować się on ma pod szczególna obserwacją.

Na żądnie kierownika badań, należy, bez zbędnej zwłoki, udostępnić zespołowi badawczemu obiekt SCP-PL-081.

2. Podsumowanie przeprowadzonego procesu badawczego

W związku z opisanym w części głównej raportu zdarzeniem, rozpoczęto dokładne monitorowanie dźwięków występujących w miejscach eksperymentów z udziałem obiektu i porównywanie ich z odgłosami występującymi podczas połączenia⁸. Ponadto, gdy zachodziła taka możliwość, pozyskiwano informacje odnośnie obserwacji wspomnianego zjawiska od rozmówcy.

W wyniku powyższych działań udało się potwierdzić, że odnotowywane dźwięki w 6 na 10 przypadków odpowiadają tym powstałym po drugiej stronie połączenia. Wówczas rozpoczęto badania mające na celu ustalić czy zjawisko to ma miejsce tylko podczas użycia SCP-PL-081 czy też występuje powszechnie.

Doprowadziło to do potwierdzenia powyższego założenia, a także odkrycia istnienia obrazów.

Ze względu na wielość teorii co do źródeł powyższych zjawisk, konieczne stało się przeprowadzenie wnikliwych badań na ten temat. Działania te nie przyniosły jasnych odpowiedzi.

W związku z powyższym, zdecydowano się na przedstawienie sprawy obiektowi SCP-PL-027. W wyniku odbytej rozmowy, zdecydowano się uznać za obowiązującą tezę głoszącą, że źródłem obserwowanych anomalii są „wyłomy” pomiędzy alternatywnymi rzeczywistościami.

Zapis wspomnianej rozmowy został zamieszczony poniżej:

Prowadzący: Dr ████████

Uczestnicy: Dr ████

Opis: Dr ████ jest członkiem zespołu badawczego badającego sprawę anomalnych dźwięków i obrazów, skatalogowanych zbiorczo jako SCP-PL-107. Doktor jest zwolennikiem tezy o celowym działaniu nieznanego Fundacji bytu. Przebieg eksperymentu rejestruje umieszczona na statywie kamera oraz mikrofon.

---

Przebieg:

Dr ████ wchodzi do przechowalni i wita SCP-PL-027 uściskiem dłoni.

Dr: SCP-PL-027 chciałbym się dowiedzieć co sądzisz o dźwiękach i obrazach, które Fundacja bada od czasu eksperymentu z SCP-PL-081 przeprowadzonego 17 kwietnia.

PL-027: Nie są niczym niezwykłym. Proszę zapytać kogokolwiek czy zdarzało mu się kiedyś zobaczyć lub usłyszeć coś nierealnego czy też dziwnego. Swego czasu poznałem mężczyznę, który opowiadał jak zobaczył piorun uderzający w grupkę ludzi. Zrobili parę kroków do tyłu, a potem znów zbili się w jedno. Ale wówczas zbiegał on z góry podczas burzy, wiec uznał to za ewidentne złudzenie. Zresztą z pewnością słyszał pan doktorze, niejedną taką historię.

Dr: Zgadza się. Niemniej chciałbym wiedzieć co sądzisz o ich pochodzeniu? Skąd się biorą? Bo wiem, że nie są to zwykłe halucynacje.

PL-027: Bo możecie je nagrać? A kto powiedział, że kamera czy dyktafon nie mogą ulec halucynacjom? Nawet dziecko zna sztuczki pozwalające osiągnąć taki skutek. Ale fakt, to nie są zwykłe halucynacje.

Dr: Czyli czym są? Jakie jest ich źródło?

PL-027: Ja mam rację czy moi koledzy? Fundacja czy nie, ludzie zawsze są tacy sami.

Dr: To możesz powiedzieć, skąd się biorą te obrazy i dźwięki?

PL-027: Myślę, że będę musiał to dokładnie przemyśleć. Odpowiedź nie jest taka prosta.

SCP-PL-027 milknie i ignoruje dalsze pytania. W końcu dr ████ wstaje i kieruje się do wyjścia.

PL-027: Nie ma pan racji, doktorze.

Zaskoczony dr ████ staje w miejscu i zwraca się do SCP-PL-027.

Dr: Słucham?

PL-027: Pańska teoria jest błędna. Skupcie się na tej o wyłomach. Ona przyniesie wam najwięcej korzyści.

Dr: Czy powinienem wiedzieć coś jeszcze?

PL-027: Dużo więcej. Zbyt dużo. Nie dziwi was, że dopiero teraz odkryliście tak łatwą do obserwacji anomalię?

Dr: Wcześniej po prostu nie rzuciło nam się to w oczy. Braliśmy to za zwykłe halucynacje.

PL-027: Naprawdę pan w to wierzy. Cóż, postarajcie się zadać właściwe pytanie nim będzie za późno.

Dr: To znaczy? Jakie dokładnie pytanie?

PL-027: Powiedziałem już dość. Przemyślcie to w spokoju.

SCP-PL-027 milknie i tym razem konsekwentnie ignoruje dalsze pytania.

Spostrzeżenia: Dr ████ opisywał obiekt jako mężczyznę w purpurowym habicie, z kapturem nałożonym na głowę, tak, że twarz była niewidoczna. Na piersi została wyszyta, złotymi nićmi, ośmiornica.

Nie zgadza się to z moimi obserwacjami. Widziałem starszego mężczyznę w białym kiltu laboratoryjnym, z włosami w nieładzie i nałożonymi goglami spawalniczymi. - Dr ████████

Wnioski: Pomimo widocznej niechęci do wypowiadania się na wskazany temat, obiekt zdecydował się udzielić niezwykle konkretnej, jak na niego, odpowiedzi. Warto brać pod uwagę ten fakt przy analizie jego słów.

3. Spis najistotniejszych manifestacji anomalii typu SCP-PL-137

Poniższa lista zawiera opis dźwięków i widm będących wynikiem powstania zaburzeń. Ze względu na ich niezwykle wysoką liczbę, poniżej zamieszczono tylko te, które wzbudziły szczególną uwagę podczas badań lub zostały z innych względów uznane za istotne.

W związku z powyższym w spisie nie umieszczono mało istotnych dźwięków czy obrazów, nie przedstawiających, w mniemaniu członków zespołu badawczego, wartości naukowej⁹. Gdyby jednak ktoś był nimi zainteresowany, może uzyskać do nich dostęp, zwracając się o to do któregoś z członków zespołu badawczego.

Data odnotowania – 04. 11. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – Strażnik strzegący SCP-PL-050 usłyszał dźwięk przypominający ciche skrzypnięcie (najpewniej otwarcie drzwi od przechowalni) i męski głos mówiący: „Pokaż im jak się bawić”.

Zapis z urządzeń rejestrujących w celi potwierdził wersję strażnika.

Skutki – Ustawienie dodatkowych strażników przy przechowalni. Brak nadzwyczajnych zdarzeń. Zaobserwowano jedynie pogorszenie się nastroju SCP-PL-050. Obiekt twierdzi, że wciąż czeka by poznać zasady nowej gry.

---

Data odnotowania – 12. 02. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – Dyrektor ośrodka magazynowego 12-B usłyszał w swoim biurze ciche dźwięki, które jego zdaniem przypominały szepty.

W wyniku prac nad nagraniami z systemu bezpieczeństwa, potwierdzono przypuszczenia dyrektora. Większość słów jest niemożliwa do zrozumienia. Jedyne wyraźne brzmią: „Ta płyta właśnie jest nagrywana. Dlatego była pusta”.

Skutki – Przeprowadzono dodatkowe badania SCP-PL-063, który jest jedynym obiektem mającym formę płyty, przechowywanym w rzeczonym ośrodku. Brak rezultatów.

---

Data odnotowania – 24. 02.20█ r.

Typ – Obraz

Opis – Widmo dobrej rozdzielczości, pojawił się o godzinie 2.00 na moście łazienkowskim w Warszawie. Zaobserwowane przez odział MFO, wykonujący w pobliżu zadanie.

Przedstawiało mężczyznę kierującego samochodem osobowym, który z nieznanych przyczyn gwałtownie skręca, wypadając z mostu. Auto jednak zamiast spaść do wody zaczęło się wznosić aż znikło w chmurach. Wedle relacji członków oddziału udało im się dostrzec twarz kierowcy, na której malowało się przerażenie i zdezorientowanie. Nim auto zniknęło z pola widzenia w tylnej szybie dostrzeżono dziewczynkę w nastoletnim wieku, trzymającą w wyciągniętej ręce telefon komórkowy, najpewniej filmującą nim most.

Skutki – Brak.

---

Data odnotowania – 13. 03. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – W nagraniu z urodzin córki dyrektora ośrodka badawczego numer 13, zarejestrowano nietypowo brzmiący szum. Prace nad materiałem pozwoliły stwierdzić, że są to wypowiadane przez kobietę słowa:

„Dostaliśmy ten klucz, te wszystkie pomieszczenia, ale nie umieliśmy otworzyć drzwi wiedzy. Aż w końcu przyszłość nas dogoniła”.

Skutki – Wniosek o informowanie zespołu badawczego o nietypowych znaleziskach podczas badań nad SCP-PL-016. Rezultatów brak.

---

Data odnotowania – 14. 03. 20█ r.

Typ – Dźwięk i obraz

Opis – Pozyskany dzięki rozmowie przy użyciu SCP-PL-081, z alternatywnym zespołem badawczym.

Mieli oni zaobserwować mężczyznę siedzącego w obrotowym fotelu, naprzeciw okna, przypominającego dyrektora ośrodka. Miał on wpatrywać się ze spokojem na wprost, mówiąc: „Ta piosenka była myląca. Myśleli, że słońce umiera. A przecież ono rodziło się na nowo”. Następnie widmo zniknęło.

Skutki - Próba przedłużenia współpracy poprzez niezakończenie połączenia. Z nieznanych przyczyn urwało się po upływie 24 godzin i 24 minut. Nim to nastąpiło dało się słyszeć odległe wycie syren.

---

Data odnotowania – 16. 04. 20█ r.

Typ – Obraz

Opis – Widmo dobrej rozdzielczości. Zaobserwowane przez pracowników ochrony patrolujących teren.

Z lasu znajdującego się na terenie SCP-PL-117 wyszła sarna w wyprostowanej pozycji. Następnie pochyliła się, a w jej raciczkach pojawiły się kartki papieru. Nim obraz zniknął, pracownik ochrony dostrzegł, że rzeczone dokumenty zostały oznaczone logiem Fundacji, obok którego umieszczono inicjały XK, poniżej zaś dostrzegł fragment rysunku, który jego zdaniem mógł przedstawiać kopułę.

Skutki – Brak.

---

Data odnotowania – 06. 05. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – Odnotowane na obszarze działania SCP-PL-087, przez członka zespołu badawczego, potwierdzone przez nagrania systemu bezpieczeństwa, wymagające jedynie zabiegów w celu poprawy jakości dźwięku. Była to najpewniej rozmowa, pomiędzy dwoma mężczyznami:

„ ~ Myślisz, że coś się nam stanie?

- A co nam pokaże? Koszmar się ziścił, nie ma już żadnych zasad.

~ To co idziemy?

- Jasne. Możemy też płynąć. Nie ma zasad! Nie ma zas…”

Skutki – Brak.

---

Data odnotowania – 07. 07. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – Członek Rady O5 odnotował tajemnicze szmery w swoim biurze. Zarejestrował je telefonem komórkowym.

Po dokonaniu niezbędnych działań, potwierdzono, że jest to fragment wypowiedzi starszego mężczyzny, najpewniej w wieku członka Rady O5. Z powodu złej jakości nagrania udało się zrozumieć tylko część słów:

„ Myśleliśmy, że walczymy o przyszłość, ale to przyszłość walczyła z nami… myśleliśmy… nie rozpoznaliśmy ich na czas… dostaliśmy klucz do ręki… nie umieliśmy czytać… gdy jest za późno każdy potrafi”

Skutki – Zmiana biura przez członka Rady O5. Zastosowano procedury odpowiednie dla naruszenia bezpieczeństwa biura członka Rady O5.

---

Data odnotowania – 08. 09. 20█ r.

Typ – Dźwięk

Opis – Odnotowane przez doktora Feralka, członka zespołu badawczego. Nagrane dyktafonem dobrej jakości.

Stanowi najpewniej fragment programu radiowego. Słychać w nim głos męski i kobiecy, przy czym pierwszy należy zapewne do spikera:

„~ Czemu to ukrywaliście?

- By ludzie mogli spać spokojnie. By się nie bali, by świat miał sens.

~ Wie pani co się stało w Lublinie, Montevideo, Lesotho i wielu innych miejscach. Czy to pani zdaniem jest normalne?

- Tak. Już tak.

~ Słucham? Pani raczy żartować.

- Skąd. Ściany pękły, nie ma zasad albo jeszcze nie nauczyliśmy się nowych. Tylko dlatego ten wywiad jest możliwy. Garstka szaleńców, która wciąż się opiera nie ma na mnie czasu.

~ Chyba jednak powinni. Morderstwa, zbrodnie przeciw ludzkości. Zapewne wszystkich was skażą, gdy tylko się uspokoi.

- Widzę, że nie chce pan zrozumieć. Przecież właśnie wszystko się uspokaja. Na razie miejscowo, ale niedługo będzie tak wszędzie.

~ Ma pani na myśli, że to co zdarzyło się w Lublinie… Czemu pani tak uważa? Skąd to się weźmie?

- Tam skąd się brało nim Fundacja nastała. I gdy już istniała. I gdy przegrała. Z jutra. Tego ostatniego.”

Skutki – Sprawdzenie radia samochodowego, w aucie badacza. Rezultatów brak.

---

Data odnotowania – 29. 10. 20█ r.

Typ – Obraz

Opis – Widmo pojawiło się na ścianie ośrodka 13, w korytarzu A na pierwszym piętrze o godzinie 10:45 i znajdowało się tam przez 12 godzin i 12 minut.

Było to graffiti, namalowane niebieską farbą, o treści:

„Chcieliśmy chronić przyszłość przed szaleństwami z przeszłości, a tymczasem powinniśmy walczyć o przeszłość wolną od tego co zsyła jej przyszłość

Gloria Victis”

Skutki – Frustracja sprzątaczki próbującej zmyć napis przez dwie godziny, nim zawiadomiła przełożonego. Innych rezultatów brak.

---

Data odnotowania – 19. 09. 20█ r.

Typ – Obraz i dźwięk

Opis – Zaobserwowane w siedzibie zespołu badawczego przez system zabezpieczeń. Przedstawia dwóch nieznanych mężczyzn, w strojach laboratoryjnych. Na biurku obok nich leżą: klucz, stara płyta gramofonowa, a także plik raportów. Nie da się ich rozczytać. Obok leżą wydrukowane zdjęcia lasu i korytarza. Mężczyźni prowadzą rozmowę:

„~ Co o tym sądzisz?

- Mamy przechlapane… Czy możemy tego uniknąć?

~ W sumie nie szkodzi nam spróbować. U nas jeszcze tego nie było. I w przeciwieństwie do nieszczęśników, których widzieliśmy, zadaliśmy w końcu, głośno, właściwe pytanie.

- Skąd tak właściwie wzięły się wszystkie anomalie?

~ W rzeczy samej.

- Ale ten pomysł jest szalony. Modyfikować obiekt tak by zamknął nas poza cza…”

Skutki – Brak.

4. Konkluzje zespołu badawczego.

Badania nasze przypominają obserwację czarnej dziury – widzimy skutki, ale nie wiemy z czym w zasadzie mamy do czynienia.

Jedynie dzięki okolicznościom odkrycia, możemy z dużą dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że przeciekają do nas dźwięki i obrazy alternatywnych rzeczywistości. A to co obserwujemy wśród setek kapiących rur i rozmów o pogodzie nie napawa optymizmem.

Na dzień dzisiejszy 34% odebranych dźwięków i widm sugeruje klęskę Fundacji. Jest to tym bardziej niepokojące, że jeszcze rok temu stanowiły one 27% ogólnej puli odnotowanych zaburzeń.

Pytanie jednak czy oznacza to, że scenariusz ten staje się coraz powszechniejszy czy też ma to związek ze wzrostem liczby obserwowanych anomalii typu SCP-PL-137. I znów – czy wynika to ze wzrostu liczby zaburzeń czy też działania Fundacji w celu ich wykrycia stały się skuteczniejsze?

Nie sposób odpowiedzieć na te pytania.

Niemniej możemy przyjąć, że szansa na całkowity upadek Fundacji wynosi 34 do 100. Priorytetem powinno stać się ustalenie z czym przegrali nasi odpowiednicy.

Nie pozostawia wątpliwości, że w zdecydowanej większości wskazywali oni, że porażka ich alternatywnej teraźniejszości jest efektem przyszłości. Jak jednak jutro może zniszczyć dziś?

Pewne podpowiedzi dostarczają nam obserwowane zaburzenia. Mając na uwadze powyższe spostrzeżenia jak i pytanie „skąd się biorą anomalie”, można wysunąć tezę, że wszystkie anomalie, które obserwowaliśmy i obserwujemy tak naprawdę powstały w przyszłości. W czasie, kiedy wszystkie znane nam prawa przestały obowiązywać.

Takie ujęcie sprawy stawia jednak problem – w jaki sposób trafiły one do przeszłości, do nas? Najprostszą odpowiedzią jest założenie, że skoro nie obowiązują żadne znane nam zasady, nic też nie stoi na przeszkodzie by przemieszczać się w kierunku przeciwnym do upływu czasu.

Mając na uwadze wszystkie podsunięte nam przez wyrwy obiekty, a zwłaszcza ciekawe obserwacje poczynione w pokojach obiektu SCP-PL-016, jest to ewentualność warta analizy.

Jeśli zaś przyjąć te wyjaśnienie, należy rozważyć czy anomalie trafiają do nas przypadkiem, jako odpryski jutrzejszego upadku czy też jest to wyraz zaplanowanego działania. Czy są czymś w stylu pakietów, które maja przygotować rzeczywistość na nadchodzącą aktualizację?

By nie poprzestać na czysto teoretycznych rozważaniach, zaleca się podjąć następująca działania:

1. Rewizja wiedzy na temat wszystkich obiektów mających związek z powszechna zagładą.

2. Ponowne przeanalizowanie znaczenia obiektu SCP-PL-016, szczególnie pod kątem, w jakim celu znalazł się w rękach Fundacji.

3. Próby nawiązania współpracy z alternatywnymi wersjami Fundacji przy użyciu SCP-PL-081 lub dotarcia do rzeczywistości, w której tragiczne zdarzenie miało już miejsce.

4. Podjąć działania mające doprowadzić do naprawy SCP-RP-825 i bezpośrednio dowiedzieć się co ostatecznie zawiodło. I czy jakkolwiek można temu zapobiec, mając na względzie ryzyko stworzenia paradoksu czasowego.

Stały członek zespołu badawczego
Krzysztof Rasiewicz

Eksperyment

Eksperyment 2

Footnotes

1. Co więcej, każdy z członków zna jedynie fragment kodu. Nie można dopuścić do sytuacji, w której jego całość znajdzie się w dyspozycji jednostki.

2. Nota biograficzna – ur. 23/07/1828r, zm. 14/03/1919 w Gdańsku. Całe życie zamieszkiwał w Gdańsku.

3. Instrukcje najczęściej realizowane są w formacie „punkt po punkcie”; często zawierają schematy, ilustracje, rysunki itp.

4. Możliwe jest natomiast aby to odbiorca doprowadził do anomalnych zdarzeń, w wyniku realizacji instrukcji.

5. Nie należy traktować powyższego stwierdzenia jako reguły. Znane są przypadki sukcesywnego kontynuowania zaleceń, pomimo złamania któregoś z punktów. Kontynuacja staje się niemożliwe zwykle w przypadku bardzo szczegółowych instrukcji.

6. Zespół badawczy kryptonim Głosy z Zewnątrz

7. Jak tłumaczył później rozmówca, rzekomo strącił łokciem ze stołu ceramiczny kubek, w którym przyniósł kawę. Warto odnotować, że regulamin badań stosowany przez rodzimą Fundację, nie zezwala na wnoszenia napojów do miejsca testów.

8. By wykluczyć ich samoistne powstanie wewnątrz miejsca badania, część eksperymentów przeprowadzono w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu

9. Najczęściej były to zapewne przypadkowe hałasy, takie jak stuknięcia, piski, odgłosy szurania, kapania, kroków itp.