:root { /* header measurements */ --header-height-on-desktop: 10rem; --header-height-on-mobile: 10rem; --header-h1-font-size: clamp(2rem, 5vw, 2.8125rem); --header-h2-font-size: clamp(0.875rem, 3vw, 0.9375rem); --logo-image: url("https://nu-scptheme.github.io/Black-Highlighter/img/logo.svg"); } #header { --search-textbox-text-color: var(--swatch-secondary-color); background: none; } #header::before { content: " "; position: absolute; width: 100%; height: 100%; left: 0; top: 0.75rem; background-image: var(--logo-image); background-repeat: no-repeat; background-position: center 0; background-size: auto calc(var(--header-height-on-desktop) - 1.5rem); opacity: 0.8; pointer-events: none; } #header h1, #header h2 { margin: 0; padding: 0; width: 100%; height: var(--header-height-on-desktop); display: flex; align-items: center; justify-content: center; display: flex; align-items: center; justify-content: center; } #header h1 a, #header h1 a::before, #header h2 span, #header h2 span::before { margin: 0; padding: 0; z-index: 0; display: block; text-align: center; } #header h1 { z-index: 1; } #header h1 a::before, #header h1 a::after { content: var(--header-title); } #header h1 a::before { color: rgb(var(--swatch-text-tertiary-color)); z-index: -1; -webkit-text-stroke: 0.325rem rgb(var(--swatch-text-dark)); } #header h1 a::after { color: rgb(var(--swatch-headerh1-color)); z-index: 1; } #header h2 { z-index: 0; text-transform: uppercase; pointer-events: none; } #header h2 span { margin-top: calc(var(--header-height-on-mobile)/2 + var(--header-h1-font-size)/2 - 2em); } #header h2 span::before, #header h2 span::after { --wght: 600; content: var(--header-subtitle); position: absolute; left: 50%; transform: translateY(-50%) translateX(-50%); width: 100%; text-align: center; } #header h2 span::before { -webkit-text-stroke: 0.25rem rgb(var(--swatch-text-dark)); } #header h2 span::after { color: rgb(var(--swatch-headerh2-color)); z-index: 1; } #search-top-box form[id="search-top-box-form"]:not(:focus-within) input[type="text"] { color: rgba(0, 0, 0, 0); } @media (min-width: 36rem) { #login-status { flex-grow: 1; left: 3%; right: initial; } #login-status::before { --mask-image: none; background-color: transparent; } #login-status:not(:focus-within) { color: rgb(var(--login-line-divider-color)); -webkit-user-select: initial; -moz-user-select: initial; -ms-user-select: initial; user-select: initial; } #login-status #account-topbutton, #login-status:not(:focus-within) #account-topbutton { --clip-path: polygon( 0 0, 100% 0, 100% 100%, 0 100% ); background-color: rgba(var(--login-arrow-color), 0); } #login-status #account-topbutton::before{ --clip-path: polygon( 30% 35%, 70% 35%, 50% 60%, 50% 60% ); --mask-image: initial; content: ""; position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; background-color: rgba(var(--login-arrow-color), 1); -webkit-clip-path: var(--clip-path); clip-path: var(--clip-path); } #login-status #account-topbutton::before, #login-status:not(:focus-within) #account-topbutton::before, #login-status:not(:focus-within) #account-topbutton:hover::before { --clip-path: polygon( 30% 35%, 70% 35%, 50% 60%, 50% 60% ); --mask-image: initial; } #login-status:not(:focus-within) #account-topbutton::after { display: none; } #login-status:not(:focus-within) *:not(#account-topbutton):not([href*="account/messages"]) { --clip-path: polygon( 0 0, 100% 0, 100% 100%, 0 100% ); pointer-events: all; -webkit-clip-path: var(--clip-path); clip-path: var(--clip-path); } #login-status:not(:focus-within) *:not(#account-topbutton):not(#account-options):not([href*="account/messages"]) { opacity: 1; } #login-status #my-account { --wght: 300; } #account-options { background: var(--gradient-header); } #search-top-box { top: 1.5em; right: 3%; background: rgba(var(--search-focus-textbox-bg-color), 0.4); } #search-top-box:focus-within ~ #login-status { opacity: 1; } #search-top-box::after { transition: background-color 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1), -webkit-clip-path 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1); transition: background-color 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1), clip-path 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1); transition: background-color 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1), clip-path 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1), -webkit-clip-path 150ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1); } #search-top-box:not(:focus-within)::after { --clip-path: polygon( 0 0, 100% 0, 100% 100%, 0% 100% ); background-color: rgba(var(--search-icon-bg-color, --dark-accent), 1); -webkit-clip-path: var(--clip-path); clip-path: var(--clip-path); } #search-top-box:not(:focus-within):hover::after { --clip-path: polygon( 0 0, 100% 0, 100% 100%, 0 100% ); background-color: rgb(var(--search-icon-hover-bg-color)); } #search-top-box form[id="search-top-box-form"]:not(:focus-within) { max-width: var(--search-width); } #search-top-box form[id="search-top-box-form"]:not(:focus-within) input[type="text"] { max-width: var(--search-width); padding: 0 var(--search-height) 0 1em; outline-width: 0; background-color: rgb(var(--search-focus-textbox-bg-color), 0.35); color: rgba(var(--search-textbox-text-color), 0.4); cursor: pointer; } #search-top-box form[id="search-top-box-form"]:not(:focus-within) input[type="submit"], #search-top-box form[id="search-top-box-form"]:focus-within input[type="submit"] { pointer-events: all; border: none; } } #page-title::after, .meta-title::after, #page-title::before, .meta-title::before { content: ""; flex-grow: 1; height: 0.0625rem; background: rgb(var(--swatch-primary)); } #page-title::before, .meta-title::before { margin: auto 1.25rem auto auto; }
@supports(display: grid) { :root { --sidebar-width-on-desktop: calc((var(--base-font-size) * (14 / 15)) * 19); --body-width-on-desktop: 45.75rem; } @media only screen and (min-width: 769px) { #side-bar .close-menu { display: block; position: fixed; top: 0.5rem; left: 0.5rem; width: 3rem; height: 3rem; background: unset; opacity: 1; pointer-events: all; z-index: -1; } #side-bar .close-menu img { color: transparent; } #side-bar .close-menu::before, #side-bar .close-menu::after { content: ""; box-sizing: border-box; position: fixed; display: block; top: 0.5rem; left: 0.5rem; width: 3rem; height: 3rem; padding: 0; margin: 0; text-align: center; pointer-events: all; cursor: pointer; transition: opacity var(--sidebar-transition-timing); } #side-bar .close-menu::before { --mask:url("data:image/svg+xml,%3C%3Fxml version='1.0' encoding='utf-8'%3F%3E%3Csvg xmlns='http://www.w3.org/2000/svg' xmlns:xlink='http://www.w3.org/1999/xlink' id='Hamburger' x='0' y='0' baseProfile='tiny' overflow='visible' version='1.2' viewBox='0 0 32 32' xml:space='preserve'%3E%3Cpath d='M4 10h24c1.1 0 2-.9 2-2s-.9-2-2-2H4c-1.1 0-2 .9-2 2s.9 2 2 2zm24 4H4c-1.1 0-2 .9-2 2s.9 2 2 2h24c1.1 0 2-.9 2-2s-.9-2-2-2zm0 8H4c-1.1 0-2 .9-2 2s.9 2 2 2h24c1.1 0 2-.9 2-2s-.9-2-2-2z'/%3E%3C/svg%3E"); z-index: -1; background-color: var(--toggle-icon-color, rgb(var(--sidebar-links-text))) !important; -webkit-mask: var(--mask); mask: var(--mask); -webkit-mask-repeat: no-repeat; mask-repeat: no-repeat; -webkit-mask-position: 50% 50%; mask-position: 50% 50%; -webkit-mask-size: 60%; mask-size: 60%; } #side-bar .close-menu::after { z-index: -2; background-color: var(--toggle-button-bg, rgb(var(--sidebar-bg-color))) !important; border-radius: var(--toggle-roundness, 50%); border: var(--toggle-border-color, rgb(var(--sidebar-links-text))) var(--toggle-border-width, 0.25rem) solid; } #side-bar:focus-within .close-menu, #side-bar:not(:has(.close-menu:hover)):not(:focus-within):hover .close-menu { pointer-events: none; } #side-bar:focus-within .close-menu::before, #side-bar:focus-within .close-menu::after { opacity: 0; pointer-events: none; } #side-bar:not(:has(.close-menu:hover)):not(:focus-within):hover .close-menu::before, #side-bar:not(:has(.close-menu:hover)):not(:focus-within):hover .close-menu::after { opacity: 0; pointer-events: none; } #side-bar { display: block; position: fixed; top: 0; left: calc(var(--sidebar-width-on-desktop)*-1); z-index: 10; transition: left 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms; height: 100%; overflow-y: auto; overflow-x: hidden; margin-top: 0; } #side-bar:focus-within { left: 0; } #side-bar:not(:has(.close-menu:hover)):not(:focus-within):hover { left: 0; } #side-bar .side-block { margin-top: 1rem; background-color: rgb(0, 0, 0, 0); border-radius: 0; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; } #main-content::before { content: ""; display: block; position: fixed; top: 0; right: 0; z-index: -1; opacity: 0; transition: opacity 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms, width 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms; margin-left: var(--sidebar-width-on-desktop); background: rgba(var(--swatch-menubg-black-color), .3) 1px 1px repeat; padding-right: 0; width: 100%; height: 100vh; pointer-events: none; z-index: 99; } #side-bar:focus-within ~ #main-content::before { width: calc(100% - var(--sidebar-width-on-desktop)); opacity: 1; pointer-events: all; } #side-bar:not(:has(.close-menu:hover)):not(:focus-within):hover ~ #main-content::before { width: calc(100% - var(--sidebar-width-on-desktop)); opacity: 1; pointer-events: all; } @supports (-moz-appearance:none) and (background-attachment:local) and (not (-moz-osx-font-smoothing:auto)) { #side-bar { padding: inherit; } } #content-wrap { display: flex; flex-direction: row; width: calc(100vw - (100vw - 100%)); min-height: calc(100vh - calc(var(--final-header-height-on-desktop, 10.125rem))); flex-grow: 2; height: auto; position: relative; margin: 0 auto; max-width: inherit; } #main-content { width: 100%; position: initial; max-height: 100%; padding: 2rem 1rem; max-width: var(--body-width-on-desktop, 45.75rem); margin: 0 auto; } #page-content { max-width: min(90vw, var(--body-width-on-desktop, 45.75rem)); } @supports (-webkit-hyphens:none) { #side-bar { transition: left 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms, padding-right 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms, background-color 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms; padding-right: 0; background-color: rgb(0, 0, 0, 0); pointer-events: all; overflow-x: visible; overflow-y: visible; z-index: 999; } #side-bar::-webkit-scrollbar { opacity: 0; -webkit-transition: opacity 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms; transition: opacity 500ms cubic-bezier(0.4, 0, 0.2, 1) 100ms; } #side-bar .close-menu::before { z-index: 999; } #side-bar .close-menu::after { z-index: 998; } #side-bar:hover .close-menu::before, #side-bar:hover .close-menu::after { opacity: 0; } #side-bar:hover { left: 0; background-color: rgba(var(--swatch-menubg-color), 1); padding-right: 0; } #side-bar:hover::-webkit-scrollbar { opacity: 1; } #side-bar:hover~#main-content::before { width: calc(100% - var(--sidebar-width-on-desktop)); opacity: 1; pointer-events: all; } } } }
Oryginalne raporty
Identyfikator podmiotu: SCP-PL-227
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekty SCP-PL-227-1 i SCP-PL-227-2 mają być przechowywane w pomieszczeniu z zapewnionym oknem i widocznym cyklem dnia i nocy. Miseczki podmiotów powinny być uzupełniane trzy razy dziennie wysokojakościową mokrą karmą mięsną przeznaczoną dla kotów. Poidełko obiektów wymaga wymiany wody co tydzień, filtra co miesiąc i czyszczenia pompy co dwa miesiące. Przechowalnia powinna być wyposażona w akcesoria rozrywkowe dla kotów takie jak legowiska, drapaki, półki na ścianach oraz wszelkiej maści zabawki.
Pracownicy z dostępem minimum poziomu drugiego mają pozwolenie na zabawę z podmiotami i możliwość nieobowiązkowego badania stanu psychicznego obiektów, jak i tworzenia transkrypcji rozmów zwierząt.
Po prośbie SCP-PL-227-2 w przechowalni zostały zamontowane uruchamiane przyciskiem audiobooki książek o tematyce filozoficznej, politycznej, gospodarczej i ekonomicznej. Lista książek jest uzupełniana w miarę potrzeb obiektów. Dodatkowo pozwala się, według uznania, udostępniać obiektom wiadomości ze świata.
Opis: Podmioty SCP-PL-227-1 i SCP-PL-227-2 są samcami kota domowego (Felis catus). Pod względem fizycznym nie różną się od innych przedstawicieli gatunku. Obiekty są rozumne i świadome, oraz wykazują się ponadprzeciętną inteligencją porównywalną do inteligencji dorosłego człowieka. Podmioty są zdolne do generowania głosów imitujących ludzkie, którymi porozumiewają się biegle w języku polskim oraz znają podstawowe zwroty po angielsku. Mechanizm generowania głosów nie jest znany i następuje bez ingerencji strun głosowych obiektów. Źródło dźwięków znajduje się w okolicy nosa.
SCP-PL-227-1 jest rudego umaszczenia, waży 3,6 kg, a jego wiek szacuje się na 6 lat. Jego głos brzmi porównywanie do głosu nastolatka. Podczas konwersacji wykazuje się mniejszą wiedzą od drugiego kota. SCP-PL-227-2 jest bury, waży 5,1 kg i jego wiek szacuje się na 9 lat. Głos generowany przez podmiot jest opisywany jako głęboki i zmęczony. Obiekty często dyskutują między sobą i posługują się udostępnionymi źródłami, by powiększać swoją wiedzę. Wybrane konwersacje załączone są w dalszej części raportu. Koty zwracają się do siebie imionami "Puszek" oraz "Antoni". Poza anomalnymi umiejętnościami, podmioty, mają potrzeby porównywalne do innych kotów. Wymagają kontaktu między sobą lub z ludźmi, ale zaobserwowano poprawę samopoczucia, gdy obie instancje przechowywane są razem.
Wybrane konwersacje obiektów
Słuchacz: Mgr inż. Kurak
Rozmówcy: SCP-PL-227-1 (Puszek) i SCP-PL-227-2 (Antoni)
Wstęp: Konwersacja rozpoczęła się od poruszenia wątku nieprawidłowo osądzonych przestępców.
<Początek logu, 13:36 17.07.2021r.>
Puszek: Antoni, nawiązując do tematu, co uważasz o próbach przekupstwa w sądzie?
Antoni: Oczywiście jest to moralnie złe. Ludzie powinni być osądzani na podstawie swoich czynów, a nie zawartości gotówki w portfelu.
Puszek: A co w sytuacji, gdy osoba przekupująca jest niewinna? I jej celem jest po prostu zdobycie pewności prawidłowego osądu.
Antoni: Skoro jest niewinna to nie potrzebuje dodatkowo płacić łapówki.
Puszek: Ale przecież jest wiele sytuacji, w których ktoś zostaje osadzony nieprawidłowo. Co sądzisz o przekupstwie w tych właśnie sytuacjach?
Antoni: Jestem oczywiście przeciwny. Nie powinno dochodzić do łapówek w żadnym wypadku. Jeżeli ludzie będą kontynuować takie wykupowanie sobie niewinności to w końcu nie będzie wiadomo kto tak naprawdę jest niewinny i zamiast prawidłowych osądów zostaniemy z płatnymi przedstawieniami, które wygrywa osoba z większą ilością gotówki.
Puszek: Rozumiem, a więc masz na myśli to że powinniśmy całkowicie zaufać prawu?
Antoni: Dokładnie, tylko wtedy sądownictwo rozwinie się i przestanie pozwalać na głupie wyzyskiwanie łapówkami.
Puszek: Co w takim razie ze skorumpowanymi sędziami? Może zdarzyć się taka sytuacja gdzie nawet bez łapówki ktoś świadomie zmieni prawidłowy wyrok. Będzie to wtedy nawet trudniejsze do wykrycia.
Antoni: Oj, Puszku, Puszku. Oczywiście wszystkie takie zdarzenia trzeba tępić. Nie ma jednego rozwiązania na wprowadzenie idealnych sądów. Mimo to powinniśmy bez przerwy próbować i nie poddawać się zachciankom innych.
Puszek Hm, rozumiem. A co z wpływem rządu na sądownictwo? Gdy takie coś się wydarzy ludziom nie pozostanie nic oprócz wszczęcia rewolucji.
Antoni: Idea rewolucji według mnie jest błędna. Nic nie powinno być tak zmieniane. Kluczem są reformy powoli zmierzające do celu. Ale nawiązując do twojego pytania, przede wszystkim ludzie nie powinni do czegoś takiego dopuścić. Masz rację, że gdy już takie coś nastąpi, to będzie to oznaczało złe czasy. Rząd osiągnie wtedy władze absolutną. Gdy ktoś zechce się mu sprzeciwić, zostaje postawiony przed sąd, fałszywie skazany i przestaje być problemem. Ale to temat na inną rozmowę. Teraz pozwól, że się zdrzemnę.
<Koniec logu, 13:41 17.07.2021r.>
Słuchacz: Mgr inż. Kurak
Rozmówcy: SCP-PL-227-1 (Puszek) i SCP-PL-227-2 (Antoni)
Wstęp: Rozmowa rozpoczęła się od wspomnienia w wiadomościach o ataku terrorystycznego na WTC 11.09.2001r.
<Początek logu, 16:17 19.07.2021r.>
Puszek: Atak na World Trade Center pokazał nam jak ważna jest walka z terrorystami. Nie dość, że sam atak pochłonął tyle ofiar, to jeszcze jego następstwa. Okropieństwo.
Antoni: Nie masz racji. Oczywiście zgadzam się, z tym że z terroryzmem trzeba walczyć, ale nie jest to wcale takie ważne.
Puszek: Nawet po takim ataku uważasz że nie powinien być to priorytet?
Antoni: Tak, terroryści to ludzie, którzy pragną coś zmienić, ale nie są w stanie. Żyjemy w czasach pokoju, ataki terrorystyczne są tak rzadkie, że masz większą szansę umrzeć z otyłości niż z ataku terrorysty albo innego człowieka.
Puszek: Ale dalej jest to coś z czym powinniśmy walczyć. Jeżeli nie zaczniemy działać, to ci terroryści w końcu coś zmienią.
Antoni: Nie masz racji. Terroryści sami w sobie nic nie zmienią. Natomiast zmiana może nastąpić jeżeli jakiś kraj przereaguje atak terrorystyczny i praktycznie anihiluje inny kraj, tak jak stało się po jedenastym września.
Puszek: Nie jestem jeszcze pewien, muszę o tym pomyśleć. Ale ma to sens.
Antoni: Terroryści często są ludźmi zdemoralizowanymi, skrzywdzonymi. Samo załatanie dziur, które pozwalają by sprowadzić człowieka do stanu, w którym może zrobić coś tak okropnego, byłoby zwycięstwem nad terroryzmem. Lepiej uderzać w przyczynę, a nie skutek. Choć samo odpieranie ataków też powinno być kultywowane.
Puszek: Wróćmy do tego później, mam ochotę coś przekąsić.
<Koniec logu, 16:21 19.07.2021r.>
Słuchacz: Mgr inż. Kurak
Rozmówcy: SCP-PL-227-1 (Puszek) i SCP-PL-227-2 (Antoni)
Wstęp: Konwersacja zainicjowała się przez pytanie SCP-PL-227-1.
<Początek logu, 15:55 20.07.2021r.>
Puszek: Co sądzisz o rozdawnictwie pieniędzy jakim jest na przykład pięćset plus?
Antoni: To wcale nie takie jednoznaczne pytanie mój Puszku.
Puszek: A więc co o nim sądzisz.
Antoni: To zależy. Wszystko należy stosować z umiarem.
Puszek: Rozwiniesz?
Antoni: Rozdawanie pieniędzy potrzebującym i pomoc z wyjścia z nędzy, jak i na przykład proponowanie kredytów zero procentowych na pierwsze mieszkanie może być jak najbardziej pozytywne i pozwalać rozwijać się społeczeństwu.
Puszek: A negatywy?
Antoni: Jak ze wszystkim, można z tym przesadzić. Rozdawanie pieniędzy większości ludzi będzie tylko prowadziło do zwiększenia inflacji, podrożenia produktów i będzie zacierało granicę między ludźmi, którzy ciężko pracują, a tymi którzy żerują na darowiznach z rządu. To w przeciwieństwie do przykładu podanego wcześniej będzie powodowało zniszczenie gospodarki, zmniejszenie standardu życia i poparcia dla rządu.
Puszek: Ale nie wiadomo naprawdę gdzie jest granica między rozdawaniem pieniędzy z pozytywnymi skutkami, a negatywnymi.
Antoni: Pozwól, że ci przerwę. Wystarczy do tego zdrowy rozsądek.
Puszek: No ale jednak może być to trudne. Nie można od razu winić rządu. Pewnie nie mieli na celu zniszczenia kraju i po prostu się pomylili.
Antoni: Oj, niestety w to powątpiewam. Najprawdopodobniej ma to na celu zwiększenie poparcia u ludzi biednych, którzy mimo braku pracy mogą żyć porównywalnie do klasy średniej. To, widzisz, jest wyjątek od reguły, którą podałem wyżej.
Puszek: Ma to w sobie coś przekonującego. Może i masz rację. Ale z tego co wywnioskowałem, taka taktyka zdestabilizuje państwo i prędzej czy później aktualny rząd upadnie. Wydaje mi się to bez sensu. W końcu powinni starać się utrzymać jak najdłużej.
Antoni: Jest to rozwiązanie, które działa krótkoterminowo. Zobaczymy jak to wszystko się potoczy.
<Koniec logu, 16:02 20.07.2021r.>
Słuchacz: Dr Rejewski
Rozmówcy: SCP-PL-227-1 (Puszek) i SCP-PL-227-2 (Antoni)
Wstęp: Rozmowa wynikła z zaobserwowania u doktora Rejewskiego maseczki przeciwwirusowej.
<Początek logu, 07:23 22.07.2021r.>
Antoni: Ah, ci ludzie i ich choroby.
Puszek: Nie chciałbyś tego przedyskutować?
Antoni: Czego?
Puszek: Sytuacji pandemii.
Antoni: Może to być ciekawy temat. Zacznij więc.
Puszek: To tak, uważam, że zachowanie ludzkości jest zdecydowanie zbyt gwałtowne. Rozumiem strach przed nową chorobą i rozprzestrzenieniem się jej na cały świat, ale tak naprawdę nie było potrzeby robić z tego takiej afery.
Antoni: O tym temacie nieszczególnie myślałem, kontynuuj.
Puszek: Tak naprawdę zamknięcie praktycznie wszystkiego, odizolowanie szpitali i strach przed epidemią spowodował straszny cios w gospodarkę. Wiele przedsiębiorstw miała bardzo ciężki okres i nie przetrwała. Dałoby się tego uniknąć gdyby trochę bardziej racjonalne podejście.
Antoni: Ale popatrz też na to z innej strony. Nie można pominąć pozytywów. Cały świat poszedł naprzód w pracy i nauce zdalnej. Wiele ludzi zostało zmuszonych dostosować się do nowoczesności i rozwinąć, bo bez tego zwyczajnie by nie przetrwali.
Puszek: Niby tak, ale można to było wprowadzić stopniowo. Jak kiedyś mówiłeś, rewolucja jest zła i powinno się zmieniać powoli. Pozwoliłoby to uniknąć wszystkich negatywnych aspektów i ludzkość wyszłaby z tego lepiej.
Antoni: Zgadza się, zapewne byłoby to lepsze, ale cała ta sytuacja zadziałała jak katalizator. Może gdyby nie wybuchła taka panika i ludzie nie byliby tak straszeni ze wszystkich stron, to zapewne wyszlibyśmy na tym lepiej. Ale cóż, mamy to co mamy
Puszek: I jeszcze całe to zamieszanie ze szczepionkami. Kompletna porażka, a szczególnie zachowanie ludzi.
Antoni: Dokończymy później. Mateusz chce się z nami pobawić.
<Koniec logu, 07:27 22.07.2021r.>
Słuchacz: Dr Rejewski
Rozmówcy: SCP-PL-227-1 (Puszek) i SCP-PL-227-2 (Antoni)
Wstęp: Kontynuacja poprzedniej rozmowy
<Początek logu, 07:59 22.07.2021r.>
Puszek: Dobrze, kontynuując, wiele ludzi podeszło bardzo sceptycznie do szczepień, a szczególnie, gdy zaszczepieni mieli większe przywileje.
Antoni: Można ich zrozumieć patrząc na brak wiedzy. Mimo to masz rację. Szczepionki są od dawna i tylko garstka ludzi ich nie używa z wyboru. Natomiast podczas sławnego koronawirusa ta liczba drastycznie się zwiększyła.
Puszek: Ich nieufność pewnie powodował fakt, że szczepionka została opracowana tak szybko, a przynajmniej tak się wydaje. Nie znam się na biologii, ale podobno był to typ szczepionki, który łatwo dostosować do różnych zagrożeń i dlatego udało się ją tak szybko stworzyć. Niektórzy specjaliści nazywają ją teraz nawet najbardziej zbadaną szczepionką, przez to jak wiele instytucji wzięło ją jako priorytet.
Antoni: Tak, zdecydowanie obawa przed nią była zbyt wielka. Ale nawet mając wiedzę ludzie nie ufają opinii publicznej i pozostają zamknięci w swoich bańkach. Może to być dobre, ale jak już mówiłem, wszystko z umiarem. Weźmy tu za przykład antyszczepionkowców. Mimo stosowania szczepień od niepamiętnych czasów dalej nie są do nich przekonani. Wiele badań potwierdza ich skuteczność i sprawdza się to w rzeczywistości, ale oni dalej nie wierzą.
Puszek: Tak samo uważam patrząc, na przykład, na płaskoziemców. Nie powinno się być bezgranicznie ufnym, ale taki tok myślenia już jest groźny. Strasznie trzyma tych ludzi w tyle i nie pozwala na rozwój. Ich wpływ jest szkodzący dla reszty.
Antoni: Masz rację, ale nie można wymagać, żeby wszyscy ludzie myśleli tak samo i we wszystkim się zgadzali. Na razie nie mamy jeszcze sposobu by wyeliminować takie skrajne przypadki, biorąc za przykład, nawiązując do naszej innej konwersacji, terrorystów.
Puszek: Niestety, ale chyba nie pozostaje nic innego jak próby edukacji tych grup. Nikt nie przekona ich siłą, a nawet może to jeszcze pogorszyć sprawę. Ale ludzkość pędzi w przód w zawrotnym tempie. Kto wie co przyniesie przyszłość. Nie możemy robić nic, jak po prostu płynąć dalej i czekać na rozwój wydarzeń.
<Koniec logu, 08:03 22.07.2021r.>
« SCP-PL-226 | SCP-PL-227 | SCP-PL-228 »
Oryginalne opowieści
Druga opowieść z serii Łowcy snów. Miłego czytania.
Autor: Shadow_F4
{$comments2}
{$doesthisfixthebug}
Leżąc na wygodnym łóżku, zamknął oczy i dał się porwać zmęczeniu. Przestał czuć swoje ciało i stracił świadomość. Po chwili nicości jego podświadomość wytworzyła sen. Był jednych ze zwyczajnych, które biorą część z naszego niedawnego życia i dodają trochę naszych przemyśleń lub losowych elementów. Aura takiego snu wydaje się realistyczna, ale przez śmieszne zapisy wspomnień w mózgu złożone w kupę z myślami wychodzi coś kompletnie bez sensu. Tym razem był na dachu opuszczonego budynku wraz ze swoimi znajomymi. Wszystko trochę różniło się od prawdziwego wydarzenia, które miało miejsce dwa dni temu. Nataniela nie obchodziło co przyszykowała dla niego podświadomość. Siłą sprawił, że odzyskał świadomość. Miał już w tym niemałą wprawę. Chcąc wyrwać się z tego bezsensownego wydarzenia zmierzył w stronę krawędzi dachu i gdy postawił stopę w pustą przestrzeń, cała sceneria jakby wywinęła się do góry nogami wrzucając śniącego w światłość. Stawił opór fali, która chciała go porwać w stronę kolejnego snu i po chwili skupienia zrobił wyrwę i wyszedł poza swój umysł. Nie towarzyszyło temu nic zjawiskowego, ani żadne obrazy. Jego jedynym kompanem było uczucie. Powędrował ścieżką już wyraźnie wytyczoną i nie znalazł się w miejscu, które znał, ale było ono podobne do poprzednich snów osoby, którą właśnie podglądał.
Zrobił kolejny krok, jego wzmocniona egzoszkieletem noga wbiła się głęboko w śnieg, wydając przy tym dźwięk uderzenia poprzedzany dźwiękiem pracującej hydrauliki. Cykl ten rytmicznie się powtarzał. Sztuczna inteligencja ciężko pracowała, skanując każdy ruch we wszechobecnej śnieżycy. Nagle ledwo widoczna sylwetka podświetliła się na czerwono. Momentalnie zamarł. Włączył protokół kamuflażu. Jego chroniący przed zimnem strój zmienił kolor z czarnego w szary, a następnie śnieżnobiały. Po chwili kamuflaż zaczął naśladować spadające płatki śniegu, stając się całkowicie niewidoczny. Sylwetka przesunęła się z prawej strony na lewą i znikła. Trwał w bezruchu jeszcze kilka minut, po czym upewnił się, że jest bezpiecznie, obracając głową i wyłączył kamuflaż. Ponownie zaczął iść we wcześniej zmierzaną stronę. Spojrzał na swoje lewe przedramię i uważnie prześledził oczami trasę na mapie wyświetlanej na zamontowanym w tamtym miejscu wyświetlaczu. Już niedaleko — pomyślał. — Choć pewnie jakbym jakimś cudem umarł to egzoszkielet i tak zaprowadziłby mnie do celu. Spojrzał jeszcze w prawy dolny róg wizjera, żeby sprawdzić poziom baterii stroju. Pokazywał sześćdziesiąt siedem procent, jeszcze sporo jej zostało. Natychmiast, gdy odwrócił wzrok od baterii, obramówki wizjera stały się czerwone, sygnalizując zagrożenie. Sztuczna inteligencja wykryła kilka sylwetek w polu widzenia. Bez chwili zastanowienia włączył protokół "Zwierzyna". Adrenalina została dostarczona do jego naczyń krwionośnych, tętno, jak i szybkość oddechu momentalnie wzrosły. Odgłosy wydawane wcześniej przy krokach dalej były słyszalne tylko kilka razy szybciej. Biegł z maksymalną możliwą prędkością, która nie groziła poślizgnięciem się. Oprócz pracy mechanizmu słychać było również buczenie, które zwiastowało pościg. Włączył lusterko, by sprawdzić, jak daleko są ścigający. Zauważył trzy sylwetki dotrzymujące mu kroku, co nie było dobrym zwiastunem. Nie mógł biec w nieskończoność, ani też zaprowadzić wroga do bazy. Schować nie było się gdzie, a rzucenie się w śnieg mając nadzieje na nie zauważenie, było zbyt ryzykowne. Kamuflaż też odpadał, ponieważ podczas ruchu bardzo szwankuje i pochłania ogromne ilości energii. Została mu walka. Przełączył protokół na "Łowca", teraz to on rozpoczynał polowanie. Dalej biegnąc, z jego prawego przedramienia wysunęła się lufa zakończona bagnetem. Z lewego natomiast wysunęły się blachy, tworząc coś na kształt tarczy, ale na tyle ostrej by mogła służyć też za broń. Sprawnym ruchem podniósł prawą nogę, odbijając się nią i wprowadzając się w obrót. Sztuczna inteligencja kontrolowała za niego ustawienie lewej stopy, a co za tym idzie, poślizg. Obrócił się przodem do wrogów, po czym wbił prawą nogę w ziemię, hamując. Następnie z pomocą egzoszkieletu wybił się w stronę najbliższej sylwetki i wystawił w jej stronę bagnet. Poczuł ostrze przebijające skórę i zatapiające się w mięsie. Energia pędzącej maszyny do zabijania została przekazana do egzoszkieletu, który sprawnie przekierował ją do ziemi, dzięki czemu tylko lekko odsunął się w tył. Po całkowitym zatrzymaniu wystrzelił serię we wnętrzności zwierzęcia. Odgłosom strzałów towarzyszyło buczące skomlenie. Wyrzut z broni pomógł mu wyjąć ostrze z ciała. Spojrzał w lusterko, sylwetka po lewej już się do niego zbliżała, gdy ta po prawej dopiero korygowała stronę biegu. Obrócił się, zasłaniając się tarczą. Po chwili uderzenie mocno odrzuciło go do tyłu. Umieścił lufę w specjalnym wyżłobieniu w tarczy i rozpoczął ostrzał. Tym razem trwał on dłużej ze względu na to, że pociski miały do pokonania trudniejszą trasę niż za pierwszym razem. Nacisk na tarczę ustał, a ten odwrócił się w stronę ostatniej sylwetki. Gdy ta była już blisko, znowu z pomocą egzoszkieletu, odskoczył w bok i ustawił tarczę w taki sposób, że przecięła ona bok zwierzęcia. Krew zafarbowała śnieg na zielono, a umierający wróg padł na ziemię, gdzie dokończył swój żywot. Wyłączył protokoły i odetchnął. Poczekał chwilę, aż jego oddech się uspokoi, po czym ruszył dalej.
Drzwi do oświetlonego pomieszczenia otworzyły się. Wnosząc ze sobą podmuch zimnego powietrza, Stanisław przeszedł przez próg. Płatki śniegu wpadające z dworu osadzały się na podłodze, a następnie topiły.
— Ej, zamykaj te drzwi, zimno wpuszczasz — usłyszał kobiecy głos.
— Weź, dzisiaj było przejebane, daj mi chwilę odsapnąć — odpowiedział.
— Żadnych wymówek, w podkoszulku jestem, jeszcze się przeziębię.
Gdyby mógł, odwróciłby się na pięcie, ale pancerz wspomagany mu nie pozwalał. Zamiast tego potuptał trochę w miejscu i zamknął drzwi.
— No to opowiadaj, aż tak źle tam na zewnątrz? — spytała, odkładając książkę na stolik obok.
Szczupła i wysoka kobieta o krótkich czarnych włosach wstała z fotela i skierowała się w głąb budynku.
— Tak jakby, tym razem aż trzy.
— Ściągaj ten egzoszkielet, zrobię ci kawy — dodała głośniej, obracając się i znikła za drzwiami.
Stanisław ugiął lekko nogi, ustawiając się w pozycji do zdjęcia egzoszkieletu. Wpisał odpowiednią komendę na wyświetlaczu, która skutkowała charakterystycznym sykiem z układu pneumatycznego egzoszkieletu i uwolnieniem się zasuw na jego łydkach oraz przedramionach. Sięgnął w ich stronę i uwolnił z zamków. Metalowe elementy oplatające jego ciało z wyłączeniem głowy poluzowały się. Płynnymi ruchami wyślizgnął się z nich i ustawił przy ścianie. Wziął kabel leżący dotychczas na ziemi oraz wpiął go do dedykowanego portu pancerza. Kazał SI obecnej w hełmie wyłączyć się i ściągnął go, uważając, żeby nie uszkodzić kabla, który łączył dwa elementy egzoszkieletu. Położył nakrycie głowy obok reszty sprzętu.
— Chcesz tę kawę z mlekiem? I ile cukru? — krzyknęła.
— Tak jedną czwartą daj mleka, bez cukru — odkrzyknął i przeciągnął się.
Kobieta wyszła z korytarza prowadzącego do pokoju, w którym znajdował się Stanisław.
— No to opowiadaj, kawa się robi — powiedziała.
— No to gówno znalazłem, poszedłem na wschód i śnieżyca mnie złapała po kilku kilometrach. Jak chciałem wrócić, to natknąłem się na te potwory, tym razem były trochę większe niż zwykle. Nie wiem, ile dokładnie ich było, ale trzy zaczęły mnie gonić i musiałem uciekać. Ale doganiały mnie, a nie chciałem zużyć całej baterii stroju, więc musiałem walczyć. Na szczęście udało mi się je zabić i nic mi się nie stało — krótko streścił. — Nie wziąłem też z nich żadnych próbek, bo no, śnieżyca.
— Jeez, dobrze, że nic ci nie jest. Może trzymajmy się na razie bazy i maksymalnie okolic — zaproponowała.
— Dobry pomysł i tak wszędzie tylko biała pustynia. Musimy wydobyć z dalszej części ośrodka jakieś drony.
— Według zbioru wyposażenia powinny być w zbrojowni, zaraz za tym korytarzem gdzie się zawalił sufit.
— Aaaaaa, nie mógł się zawalić trochę dalej, byłoby o wiele łatwiej — teatralnie przechylił głowę w tył.
— No niestety, ale oprócz dronów magazyn powinien być pełny innych fajnych zdobyczy, a za magazynem są jakieś przechowalnie, ale jeszcze nie udało mi się włamać na tyle daleko do systemu, żeby sprawdzić czego — powiadomiła.
— To trzeba tym bardziej przedostać się przez ten zawał i najlepiej jeszcze naprawić ten korytarz, żeby nam do niego nie padało i nie leciało zimno — przedstawił swoje zdanie.
— Maciek powiedział już, że to zrobi, jego egzoszkielet jest lepiej przystosowany do ciężarów.
— A właśnie, gdzie wszyscy? — spytał.
— Maciek powiedział, że obejrzy ten sufit. Znając go, pewnie już przy nim grzebie. Aneta jest w toalecie, a Adam jest w swoim pokoju, pewnie śpi.
— No tak, cały Adam, wstał dzisiaj w ogóle?
— Wątpię, nie widziałam go dziś. Kawa się już pewnie zrobiła, chwila.
Znowu znikła za futryną. Stanisław w tym czasie zdjął buty i siadł na kanapie. Julia weszła do pokoju niosąc dwie filiżanki.
— Proszę — postawiła przed nim napój i siadła obok.